Το ξύπνημα του κοιμισμένου άλλου άκρου

Τους τελευταίους εφτά με οκτώ μήνες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατάφεραν να πείσουν τον λαό πως το άλλο άκρο της Χρυσής Αυγής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Πως το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα ευθύνεται για τα επεισόδια και τους βανδαλισμούς της Αθήνας (κυρίως) και άλλων ελληνικών πόλεων. Στη συνέχεια οι κουτοπόνηροι Νεοδημοκράτες ανάγκαζαν τους Συριζαίους να καταδικάσουν τις εκδηλώσεις βίας και τις καταλήψεις λες και ήταν εκείνοι οι υπεύθυνοι αυτών των καταστάσεων. Έχοντας μπει στο παιχνίδι που είχαν σκαρώσει τα παπαγαλάκια, είχαμε στρέψει την προσοχή μας σε δύο άκρα. Μόνο που το ένα άκρο ήταν από την αρχή λανθασμένο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν είναι άκρο αλλά τον τελευταίο καιρό κυνηγάει τόσο πολύ να κερδίσει το κέντρο (ο ίδιος ο κ. Τσίπρας είχε δηλώσει πως δε γίνεται να λείπει ένα κέντρο στο κοινοβούλιο, οπότε θα επιδιώξει να το καλύψει ο ίδιος μιας και είναι "νοικοκύρης") που στο τέλος θα βρεθεί κι εκείνος στη δεξιά πλευρά (όπως την πάτησε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λίγο πριν διαλυθεί). 

Με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά έχει μείνει ορφανή. Φυσικά η Δημοκρατική Αριστερά χρησιμοποιεί αυθαίρετα τον όρο αυτό. 

Το Κ.Κ.Ε. από μόνο του έχει δηλώσει πως δεν ανήκει στον χώρο της Αριστερά. Και σωστά το λέει, διότι το Κ.Κ.Ε. είναι το άλλο άκρο που όλοι ξεχάσαμε μέσα σε λίγους μήνες. Το ότι αποδυναμώθηκε στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου, δε σημαίνει πως έχασε τα μέλη του ΠΑ.Μ.Ε. Αυτοί θα μείνουν για πάντα προσηλωμένοι με τις παρωπίδες στραμμένες εκεί που τους γνέφει το κόμμα (ή το σκελετωμένο χέρι του Στάλιν).

Δε θα κατηγορήσω αλλά ούτε θα επευφημήσω τη κατάληψη των γραφείων του υπουργού. Εξάλλου η στάση του προκάλεσε για αντιδράσεις. Από την άλλη τα μέλη του ΠΑ.Μ.Ε. έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται κι έτσι πράττουν. Βρίσκω όμως τραγικό από την μεριά τους να πραγματοποιούν καταλήψεις από την στιγμή που καταδίκασαν πριν από λίγο καιρό την κατάληψη που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Δημοκρατικής Αριστεράς. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απρόβλεπτα επικίνδυνοι και πνευματικά ανισόρροποι. 

Φυσικά οι δραστηριότητές τους αυτές δεν είναι τυχαίες. Αντιθέτως ήρθαν στη κατάλληλη στιγμή, προσπαθώντας να κερδίσουν τις χαμένες αριστερές θέσεις που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς κινείται προς το κέντρο. Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ το μυρίστηκε αυτό, γι' αυτό και σήμερα στράφηκε υπέρ του Κ.Κ.Ε. Βλάκες είναι. Το κέντρο προσπαθούν να κερδίσουν τώρα, όχι να χάσουν την Αριστερά.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ξαφνικά από χθες όλα τα κανάλια μιλάνε για μετωπική σύγκρουση κυβέρνησης με το Κ.Κ.Ε. Η Αλέκα Παπαρήγα ξύπνησε από τον λήθαργό της και μέσα σε μία μέρα βγήκε δύο φορές στην τηλεόραση ενώ η Ελληνοφρένεια πανηγυρίζει για την αρχή ενός (ακόμα) αγώνα κατά του κατεστημένου τη στιγμή που ο Δένδιας προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως είναι από τη φύση του φασίστας και περισσότερο επικίνδυνος από τα άμυαλα μέλη της Χρυσής Αυγής. 

Το άσχημο όμως είναι πως αν όντως ξύπνησαν οι κομμουνιστές, τότε βρισκόμαστε σε μία νέα περίοδο, όπου σε μία κοινωνία είναι ενεργά και τα δύο άκρα. Δεν είναι τυχαίο πως εδώ και μέρες έλεγα συνέχεια σε φίλους πως με τρομάζει η ηρεμία που επικρατεί αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα. Μήπως είμαστε όντως λίγο πριν την καταιγίδα; Ελπίζω κι εύχομαι να μην είναι αυτό...

Βλέποντας όμως την κατάσταση τώρα, μπορούμε να καταλάβουμε το δούλεμα που δεχόμασταν τόσο καιρό από τα κανάλια. 

Τα άκρα τώρα εμφανίζονται. Τη στιγμή που το Κ.Κ.Ε. ξυπνάει και φωνάζει, μέλη της Χρυσής Αυγής πυροβολούσαν στον αέρα στη κηδεία του Ντερτιλή. 

Κι ο Γενάρης φεύγει...

Ένας μεγάλος κόσμος...

Μετά από κάθε ταξίδι διαπιστώνω το πόσο μεγάλος είναι αυτός ο κόσμος αλλά και το πόσο μεγάλη είναι και η μοναξιά μας...
Αεροπλάνα σε πηγαίνουν στον βορρά, τραίνα στον νότο, πλοία στην ανατολή και πούλμαν στη δύση. Πρόσωπα χαρούμενα, προβληματισμένο, σκυμμένα, δακρυσμένα, χαμογελαστά. Ένα μωσαϊκό ιδιαίτερο και καθόλου βαρετό.
Και μέσα στο πλήθος το βλέμμα ενός σκύλου σε κοιτάει. Καρφώνεσαι πάνω του. Ίσως είναι η τελευταία οντότητα αυτού του πλανήτη που μπορεί να εκφράσει τόσο εύκολα μέσα από τα μάτια του, το τι πραγματικά αισθάνεται.
Στην Ρώμη είτε κοιτούσαμε αριστερά, είτε δεξιά, εκτός από τα μνημεία και τα υπόλοιπα αξιοθέατα, βλέπαμε την ίδια εικόνα που έχουμε στην καθημερινότητα της Αθήνας. Άνθρωποι να κοιμούνται στα σκαλιά αφού πρώτα ζητούσαν λεφτά από περαστικούς και τουρίστες.
Τους κοιτάμε με συμπόνοια. Άλλες φορές ενοχλημένοι τους σκουντάμε για να φύγουν από μπροστά μας. Δε θέλουμε να μας χαλάνε την εικόνα που θέλουμε να χουμε για μία πόλη ή για μία κοινωνία. Προτιμάμε την ουτοπία. Ποτέ όμως δε σκεφτόμαστε πως το "έλεος είναι κάτι που κανείς δε το θέλει, μέχρι που φτάνει στο σημείο να βγάζει το χέρι"...
Γυρνώντας από την μαγευτική Τοσκάνη, το γεμάτο φεγγάρι κρεμόταν από πάνω μας, αφού πρώτα διέσχισε τον ορίζοντα. Πιο μεγάλο από ποτέ. Χανόταν το βλέμμα μου στο έντονο φως του. Με ωθούσε να βγω στο δρόμο. Να τρέξω στους αμπελώνες. Να εξαφανιστώ στην ηρεμία του τοπίου.
Να αποφύγω έτσι την άρνηση του κόσμου για την αγάπη που νιώθω... Προτιμώ να περπατάω μόνος μου κι όχι πίσω από άλλα βήματα. Θέλω να γελάω και να κλαίω χωρίς να γίνομαι αντιληπτός από κανέναν.
Μόνος.
Μοναδικός...
Κομμάτι όμως ενός κόσμου μεγάλου...

Ένας μελλοντικός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα

... όταν θα αρχίσει η συνεργασία του με τον διάβολο...

Περήφανος για τους φίλους μου

Το Μουσείο Ακρόπολης ανταποκρίνεται στην επιθυμία των επισκεπτών του για ενδιαφέρουσες και τεκμηριωμένες γνώσεις με την καθιέρωση ενός Εργαστηρίου Τεχνών. Οι Αρχαιολόγοι-Φροντιστές και οι Συντηρητές του Μουσείου θα παρουσιάζουν στο κοινό θέματα που σχετίζονται με την αρχαία τεχνολογία, τη δημιουργία έργων τέχνης, την παραγωγή πιστών αντιγράφων, αλλά και σύγχρονες εργαστηριακές εφαρμογές για την κατανόηση των εκθεμάτων του Μουσείου.

Το Εργαστήρι Τεχνών θα ξεκινήσει στις 15 Ιανουαρίου 2013 με θέμα την τρισδιάστατη αντιγραφή των γλυπτών και θα πραγματοποιείται από Τρίτη έως Κυριακή, δύο φορές την ημέρα, στις 11 π.μ. και στις 12 το μεσημέρι.

Calma toscana

Η απόλυτη ηρεμία κι ελευθερία που ένιωσα πάνω στον ψηλό πύργο Mangia της Σιένα, δε μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη που 'χω ζήσει...

"Περιμένοντας το αύριο..."

Ένας χρόνος χωρίς τον μεγάλο μας δάσκαλο και σπουδαίο Βαλκάνιο, κύριο Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Το ταξίδι του προς τα Κύθηρα, έμεινε ανολοκλήρωτο. Ένα ατυχές γεγονός στην Δραπετσώνα του στέρησε τη χαρά της θέας του τερματικού σταθμού.
Έχουν όμως αυτοί οι άνθρωποι ένα τέλος;
Όχι.
Σε δύσκολους καιρούς κατάφερε και γύρισε με την κινηματογραφική του κάμερα όλα τα Βαλκάνια. Μας έκανε περήφανους Βαλκάνιους κι όχι ψευτοευρωπαίους. Εξύψωσε τις αγνές ψυχές και παράλληλα χαντάκωσε την κουτοπονηριά του Νεοέλληνα. Αγαπούσε την ιστορία. Την αληθινή ιστορία. Το έδειχνε μέσα από τις ταινίες του. Τις γνώσεις αυτές μας τις μοίραζε απλόχερα. Αγαπούσε την Ελλάδα.
Την αληθινή Ελλάδα.
Τον κινούσε ο έρωτας...
Ένας έρωτας που πονάει μέσα στις ταινίες του.
Ο έρωτας που αμβλύνει τα ζωώδη ένστικτα και χαρακτηριστικά μας, δίνοντας μας την υπόσταση του ανθρώπου.
Αυτός ο άνθρωπος λείπει έναν χρόνο από κοντά μας. Όμως το έργο του έχει παραμείνει στη γη και περιμένει καρτερικά να μας διδάξει και να μας μάθει να ζούμε με αξίες και ιδανικά. Να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Να ανεβαίνουμε στο πιο ψηλό βουνό και να κρυβόμαστε στην πιο ξεχασμένη παραλία για να κοιτάξουμε τον ορίζοντα, το μέλλον...
Κύριε Θόδωρε Αγγελόπουλε, σας ευχαριστώ πολύ για όσα μου χετε μάθει αυτά τα χρόνια...

No love lost

Knowing that the time would come.
Just to see you torn apart,
Witness to your empty heart.
I need it.
I need it.
I need it.

http://www.youtube.com/watch?v=kS9fSjP2fD8

Πρέπει να γυρίσω γρήγορα πίσω...

...πριν πάρουν είδηση ότι δεν μ' έχουν ανάγκη...

Η κάλπη των κάλπικων

Αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο μιλάει ο Χρυσοχοϊδης. Το πρωί πρόεδρος στη Βουλή ήταν ο Μεϊμαράκης. Ο Βενιζέλος προσπάθησε τελευταία στιγμή να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια των υπόλοιπων κομμάτων. Η Νέα Δημοκρατία το παίζει Πόντιος Πιλάτος. Ξαφνικά έγιναν φιλοπασοκικοί αυτοί που κάποτε απειλούσαν και κατηγορούσαν το άλλοτε δυνατό ψευτοσοσιαλιστικό κόμμα. Ξεφτιλισμένοι πολιτικοί δίνουν αξία στον "πατριωτισμό" των Χρυσαυγιτών. 

Η σημερινή μέρα θα είναι πετυχημένη για το κανάλι της Βουλής, όσον αφορά την τηλεθέαση, αλλά παράλληλα θα είναι η αρχή του τέλους αυτής της ξεφτιλισμένης πολιτικής ζωής (ελπίζουμε). 

Την ίδια μέρα οι δεύτεροι πιο μισητοί υπάλληλοι αυτού του κράτους μας δυσκολεύουν να μετακινηθούμε στην πόλη μας. Λένε με θράσος στο ραδιόφωνο πως αγωνίζονται για μας. Πως θα γίνουν ήρωες της ελληνικής κοινωνίας επειδή θα ρίξουν την κυβέρνηση κι ετοιμάζουν απεργία διαρκείας. 

Ρε ψευτοεπαναστάτες συνδικαλιστές της πλάκας, σας έχουμε σιχαθεί όλοι. Το αυτάκι του κυρίου Στουρνάρα δε θα ιδρώσει με τις ηλίθιες κινητοποιήσεις σας, ενώ ο κάθε πολίτης ταλαιπωρείται τόσο ο ίδιος όσο και η τσέπη του, επειδή εσείς έχετε την δυνατότητα να το παίζετε ιστορία. Αν ήσασταν μάγκες θα απενεργοποιούσατε τα ακυρωτικά μηχανήματα και θα αφήνατε το κοινό να χρησιμοποιεί δωρεάν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Έτσι κι εσείς δε θα χάνατε το μεροκάματο, κι ο κόσμος θα ήταν μαζί σας και η καρέκλα του κύριου Στουρνάρα και του κάθε Στουρνάρα θα έτριζε. Ρε ουστ.... Πολλοί εκεί έξω θα ήθελαν να δουλεύουν στην θέση σας. Αλήτες!

Αλλά αυτοί είμαστε...

Αν ανοίξετε το κανάλι της Βουλής θα δείτε ποιοι μας αντιπροσωπεύουν. 

Αλλά μας έχουν μάθει (Λαζόπουλοι, Αναστασιάδηδες κι άλλες τηλεπερσόνες) να γελάμε με τα χάλια μας. 

Μπράβο μας λοιπόν. 

Απόψε θα ρίξουμε πάλι γέλιο...

Τέσσερα χρόνια έκλεισε το laternative

Αρχίζει λοιπόν η αντίστροφή μέτρηση για να ολοκληρωθεί η πρώτη πενταετία του ιστολογίου. Η πορεία του οφείλεται στο ενδιαφέρον που δείχνετε στις απόψεις μου. Άλλες φορές η στάση σας είναι θετική, άλλες αρνητική, ακόμα κι αδιάφορη. Παρ' όλα αυτά θέλω να σας ευχαριστήσω. 

Η περσινή χρονιά ήταν αρκετά έντονη σε πολλά θέματα. 

Η φετινή μπήκε δυναμικά. 

Εδώ θα 'μαστε να τα λέμε.

Καλή μας συνέχεια...

"Τώρα θα έχω και παρέα..."

Τα λόγια είναι περιττά...

Οι φωτογραφίες (πατήστε εδώ) έχουν αξία...

Το δόγμα της μη βίας

Ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε απόλυτο δίκιο όταν έλεγε ότι "ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε μία προσβολή αντί για μία πέτρα, ήταν ο θεμελιωτής του πολιτισμού". Δεν αναφερόμαστε μόνο στο γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης σκέψης και δράσης έχει αναλωθεί στον ορισμό των κανόνων συμβίωσης και στον εξοστρακισμό της βίας από το κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνική φιλοσοφία είναι μέρος του πανανθρώπινου πολιτισμού.

Υπάρχει όμως κάτι σημαντικότερο: Οι πρώτοι που σκέφτηκαν ότι η βία είναι ατελέσφορη, αν και δεν το κατάλαβαν, έκαναν ίσως ένα μεγαλύτερο άλμα στην ανθρώπινη σκέψη. Δεν εννοούμε από την άποψη της προσφοράς στο ανθρώπινο είδος, αν και η διερεύνηση συνεργασία αντί της διαρκούς αντιπαλότητας προσέφερε πολλά για να φτάσουμε στα σημερινά επίπεδα ευημερίας. Αν μπορούσαμε να μετρήσουμε την ωφέλεια που σωρεύτηκε στο διάβα της ιστορίας ίσως να ανακαλύπταμε ότι η χρήση της φωτιάς ή τα λίθινα εργαλεία προσέφεραν περισσότερα. Όμως, αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε "δόγμα της μη βίας", πρέπει να είναι η ευφυέστερη σύλληψη στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αντέστρεψε το βαθύτερα ριζωμένο (επειδή είναι ενστικτώδες) πλαίσιο λειτουργίας του, των δίποδων πλασμάτων που ξεκίνησαν από τις στέπες της Αφρικής για να κατακτήσουν το κόσμο. Κακά τα ψέματα: η βία είναι μέρος της φύσης. Ενστικτωδώς οι άνθρωποι πετάνε πέτρες αντί για προσβολές κι αντιμετωπίζουν τον αντίπαλο με τα δόντια αντί τη γλώσσα. Αυτή η σύλληψη της συνεργασίας των ανθρώπων αντί της αντιπαλότητας, δηλαδή η αντιστροφή όσων το ένστικτο επιτάσσει, έκανε το ζώο άνθρωπο και ίσως υπ' αυτήν την έννοια θεμελίωσε τον πολιτισμό. 

Δεν ήταν -δεν είναι- εύκολη υπόθεση η μετάβαση από το "homo hominis, lupus est" (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος), σε μία κοινότητα όπου κυριαρχούν οι κανόνες και έχει στόχο την ελαχιστοποίηση μέχρι μηδενισμό της βίας. Έγιναν και δοκιμάσαμε πολλά χιλιάδες χρόνια της ιστορίας των homo sapiens. Έγινα σφαγές, πόλεμοι, το Ολοκαύτωμα... Ζήσαμε αιματηρές και πνευματικές επαναστάσεις. Υπήρξαν θρησκείες της εκδίκησης και θρησκείες της αγάπης. Διατυπώθηκαν κοινωνικές και πολιτικές θεωρίες. Δοκιμάστηκαν πολιτικά συστήματα που στηρίζονταν στη βία των ισχυρών (των μπρατσωμένων, των πλούσιων ή των κομματικών) και άλλα συστήματα που βασίζονταν στον κανόνα της πλειοψηφίας. Το ανθρώπινο είδος πέρασε και δοκίμασε πολλά. Έμαθε με τη διαδικασία δοκιμής και λάθους, για να καταλήξει στον καλύτερο υπαρκτό κόσμο. Προσοχή: όχι στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ο στοχασμός και ο πειραματισμός για καλύτερη συμβίωση και περισσότερη ευημερία όλων των ανθρώπων συνεχίζεται. Αλλά με όποιο δείκτη κι αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, θα τον βρούμε καλύτερο απ' όποιον υπαρκτό κόσμο του παρελθόντος γνωρίσαμε. Ζούμε περισσότερο, κινδυνεύουμε λιγότερο, είτε από τη φύση, είτε από άλλους ανθρώπους, δουλεύουμε λιγότερο, απολαμβάνουμε περισσότερο κλπ. Φυσικά δεν αναφερόμαστε στον βραχύ χρόνο της κρίσης που ζούμε τώρα και τα κάνει όλα μαύρα, αλλά στον ιστορικό χρόνο. 

Φυσικά και υπάρχουν ανισότητες ακόμα. Αυτό δε σημαίνει ότι τα προβλήματα λύθηκαν και τίποτε δε μπορεί να γίνει πλέον. Υπάρχει φτώχεια, δυστυχία, ανισότητες. Τα προβλήματα αυτά απλώς υπογραμμίζουν την ανάγκη να συνεχιστεί ο στοχασμός και ο πειραματισμός για καλύτερη συμβίωση και περισσότερη ευημερία όλων των ανθρώπων. 

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ισοπεδωθούν τα πάντα. Η κατάσταση της ανθρωπότητας άλλαξε προς το καλύτερο και προς το δικαιότερο. Όχι όσο ονειρευτήκαμε και θα θέλαμε, αλλά περισσότερο απ' όσο μέχρι σήμερα ζήσαμε. Μπορεί να φρικάρουμε ότι σήμερα σκοτώνονται πενήντα ή εκατό άνθρωποι από μία βομβιστική επίθεση στο Αφγανιστάν, πρέπει να αναλογιστούμε όμως ότι σήμερα η ανθρωπότητα έχει λιγότερους πολέμους στην ιστορία της. 

Θα συμφωνήσουμε ότι οι πενήντα ή εκατό μιας βομβιστικής επίθεσης είναι πολλοί. Το γεγονός, όμως, ότι φρικάρουμε από το συμβάν δείχνει το δρόμο που διήνυσε η ανθρωπότητα. Αν ψάξει κανείς τις μάχες του παρελθόντος, θα βρει δεκάδες ή χιλιάδες νεκρούς και ελάχιστη συγκίνηση των συγχρόνων απ' αυτούς. Σήμερα ο μηδενισμός της βίας παραμένει ιδανικό για την ανθρωπότητα, αλλά η ελαχιστοποίηση της αποτελεί διακηρυγμένη πολιτική. Ακόμη πιο αιμοδιψείς στρατοκράτες, ακόμη και οι στυγνοί δικτάτορες είτε αρνούνται ότι άσκησαν αχρείαστη βία είτε τη δικαιολογούν ως άμυνα. Πέρα από την πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων, παρά τις υπαναχωρήσεις, παρά τις υποκρισίες, η ανθρωπότητα εξοστρακίζει όλο και περισσότερο τη βία. 

Όμως, η πορεία προς έναν όλο και λιγότερο βίαιο κόσμο δεν είναι γραμμική. Από την ιστορία επίσης μάθαμε ότι έπειτα από περιόδους ηρεμίας ήρθαν θύελλες. Οι ρομαντικοί της μπελ επόκ και οι αισιόδοξου του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, "που θα τελείωνε όλους τους πολέμους", διαψεύστηκαν οικτρά. Η πορεία προς τη μη βία απαιτεί διαρκή πολιτική πάλη και παιδεία. Η ροπή προς τη βία είναι αρχέγονη. Η ειρηνική συμβίωση είναι επίκτητο χαρακτηριστικό, είναι προϊόν του πολιτισμού μας. Αν το πολιτιστικό δημιούργημα της μη βίας δεν καλλιεργείται διαρκώς από την παιδεία, η κοινωνία υποχωρεί στο προηγούμενο στάδιο της ζούγκλας, του "homo hominis, lupus est" ήτοι "ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος..."

του Πάσχου Μανδραβέλη

από την Καθημερινή της Κυριακής

Διώκεται το μπλοκ Ξάνεμο στην Τήνο!

Στα σχεδόν τρία πλέον χρόνια του μνημονίου καθημερινά καταπατώνται δικαιώματα. Στην καταιγίδα των μέτρων έρχεται να προστεθεί ο αυταρχισμός και η καταστολή. Πολλές είναι και οι περιπτώσεις λογοκρισίας, περιορισμού και φίμωσης της ελευθερίας του λόγου με χαρακτηριστικότερες εκείνες της δίωξης του blogger «γέροντα παστίτσιου» αλλά και του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη για την λίστα Λανγκάρντ. Ανάλογες περιπτώσεις διώξεων συμβαίνουν σε όλη τη χώρα, που λόγω του καθημερινώς τεράστιου όγκου πληροφοριών δεν παίρνουν την δημοσιότητα που ίσως θα έπρεπε. Κοινώς, όσο και ανοικτά να έχουμε τα αυτιά μας, είναι αδύνατο να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε όλα όσα συμβαίνουν.
Μια τέτοια περίπτωση έχουμε και στην Τήνο. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2012 το blog xanemo.blogspot.gr λαμβάνει ανοικτή επιστολή από δημοτικό σύμβουλο του Δήμου Τήνου, πρόεδρο του Λιμενικού Ταμείου Τήνου–Άνδρου, πρώην αντιπρόεδρο και πρώην μέλος της διοικούσας επιτροπής του Πανελλήνιου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου στην ηλεκτρονική του διεύθυνση. Η επιστολή αποστέλλεται και σε άλλα τοπικά δικτυακά μέσα. Ο επιστολογράφος, χωρίς να χρησιμοποιεί κάποια από τις παραπάνω ιδιότητές του, απευθύνεται στον αρχιερατικό επίτροπο της μητρόπολης Σύρου στην Τήνο ζητώντας του να υπερασπίσει το κύρος της Εκκλησίας από προσβλητικές φήμες που διαδίδονται στο νησί. Το ιστολόγιο δημοσιεύει την επιστολή.
Την επομένη 25/09/12 ένας εκ των διαχειριστών του ιστολογίου δέχεται τηλεφώνημα από δικηγόρο του νησιού (που φέρει και τον τίτλο του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Τήνου) ο οποίος ζητά να «κατέβει» η δημοσίευση και ενημερώνει πως ενδεχόμενη άρνηση θα επιφέρει «νομικά ζητήματα». Το ιστολόγιο δημοσιεύει αμέσως και την απάντηση του αρχιερατικού επιτρόπου που αποστέλλεται μέσω του δικηγόρου του, αγνοώντας την «φιλική παραίνεση». Παράλληλα, θα διευκρινιστεί πως οι διαχειριστές του blog δεν συμμερίζονται την ομοφοβικότητα του περιεχομένου της αρχικής επιστολής, αναδημοσιεύοντας, μάλιστα, σχετικό κείμενο. Στη συνέχεια, ύστερα από αίτημα του επιστολογράφου για άρση της επιστολής του, το ιστολόγιο αμέσως τη διαγράφει όπως και την απάντηση του ιερωμένου, διατηρώντας όμως τα σχόλια των αναγνωστών. Στις 30/09/12 δημοσιεύεται και η τελευταία επεξηγηματική παρέμβαση του επιστολογράφου.
Στις 29/10/12 ο αρχιερατικός επίτροπος καταθέτει μήνυση εναντίον του συντάκτη της επιστολής και ενός εκ των διαχειριστών του ιστολογίου (Π. Αλικάρη). Στην δικογραφία, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται πως το ιστολόγιο «παρείχε άμεση συνδρομή στον επιστολογράφο αναρτώντας την επιστολή του». Έχουμε δηλαδή ακόμη μια προσπάθεια λογοκρισίας και φίμωσης ενός ιστολογίου το οποίο πολλές φορές έχει πάρει θέση που ενοχλεί τοπικούς παράγοντες και μέρος του ιερατείου. Ενδεικτικά αναφέρουμε πρόσφατη δημοσίευση σχετικά με την απόφαση της Μητρόπολης Σύρου να τιμήσει τον «Άγιο Πρεβέζης», τηνιακό Στυλιανό Κορνάρο που, πέραν των πανελληνίως γνωστών ροζ σκανδάλων του, κατά την περίοδο του εμφυλίου έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις θηριωδίες της Μακρόνήσου, σύμφωνα με μαρτυρίες κρατουμένων. Το ιστολόγιο είχε και έχει σταθερή θέση απέναντι σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής στο νησί και αυτός είναι η κύριος λόγος της δίωξής του σε μια προσπάθεια λογοκρισίας, αυταρχισμού και επίδειξης δύναμης.
Την Τετάρτη 16/01/13 εκδικάζεται η συγκεκριμένη υπόθεση στο Πρωτοδικείο Σύρου.

Διαβάστε εδώ τις δηλώσεις του blogger Βιδάλη Γιάννη (Μπελεγρίνος) σχετικά με την φίμωση του ιστολογίου Ξάνεμο. (http://xanemo.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1710.html)

Όλα εδώ πληρώνονται...

Δεν ξαφνιάστηκα με την λέξη που είπε ο κύριος Καμπουράκης. Πολλές φορές το ίδιο το σύστημα πέφτει μέσα στο λάκκο που σκάβει για τους εχθρούς του. 

Κύριε Καμπουράκη, μαλακισμένα και μαλάκες υπάρχουν παντού. Κάποτε μία πλειοψηφία μαλακισμένων πολιτών ανέβαζαν τις ειδήσεις του Mega στα ύψη. Τα τελευταία χρόνια μιλάτε μόνοι σας. Ευτυχώς ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον ποια είναι τα παπαγαλάκια του παρακράτους. Καιρό τώρα βλέπετε τις πλάτες μας.

Αυτά τα μαλακισμένα κύριε Καμπουράκη, κρατήσανε ένα κτίριο όρθιο. Δεν το άφησαν να γίνει στέκι ναρκομανών ή χωματερή όπως έχει γίνει με άλλα τόσα κτίρια της περιοχής και της υπόλοιπης Αθήνας. Αυτό το κτίριο έγινε ένας δημόσιος ζωντανός χώρος. Φιλοξενούσε εκθέσεις, εκδηλώσεις, προβολές και θεατρικές παραστάσεις. Απόψε έμαθα πως ο Παπαϊωάννου, για τον οποίο όλη η μπουρζουαζία των βορείων προαστίων και του Κολωνακίου τρέχουν να δουν παραστάσεις του χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα απ' αυτά που βλέπουν, ξεκίνησε τις πρώτες του παραστάσεις σ' αυτούς τους χώρους. 

Επίσης η Μελίνα Μερκούρη πήγαινε εκεί και παρακολουθούσε θεατρικά έργα κι άλλα δρώμενα. Εκεί στο χώρο που αποκαλείτε άντρο τρομοκρατίας.

Κι αφού καταφέρατε και καταλάβατε το χώρο αυτό, θα σας πρότεινα να πάτε και στη Μεσολογγίου, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εκεί θέλει κότσια... Οπότε αφήστε το, δεν σας παίρνει. Μπορείτε να πάτε όμως στο Α.Τ. Ακροπόλεως... Βλακεία είπα, εκεί είναι δικοί σας...

Παρ' όλα αυτά καταφέρατε και κάνατε μία θεαματική είσοδο σ' έναν ιδιαίτερο χώρο. Μπορεί τα μαλακισμένα κύριε Καμπουράκη, να κατέλαβαν παράνομα ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο όμως το σεβάστηκαν και το ανέδειξαν σε ιδιαίτερο κέντρο. Σημείο αναφοράς της Αθήνας τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Δεν πειράζει. Μπορείτε να φυλακίσετε όσους θέλετε, να καταστρέψετε όσους χώρους θέλετε, να πουλήσετε μαγκιά σ' όποιον θέλετε. Όμως την ελεύθερη σκέψη δεν θα την συλλάβετε ποτέ. 

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν...

Ετοιμάζεται μια επανάσταση στη Νότια Αμερική...

Κι όταν μιλάμε για επανάσταση, δεν αναφερόμαστε σε όπλα και ξεσηκωμούς, αλλά στην συσσώρευση σπουδαίων προσώπων σε χώρες που ήταν κάποτε υποδείγματα για την οικονομία τους, την παιδεία τους και το κράτος δικαίου, μέχρι που κατέβηκαν τα αρπακτικά της Σχολής του Σικάγο και τα κατέστρεψαν όλα. Πρώτα με πραξικοπήματα και στη συνέχεια με το ΔΝΤ.

Όμως μετά από χρόνια ανέβηκαν πάλι πολλά σπουδαία πρόσωπα που εκλέχτηκαν από τον λαό και αγαπήθηκαν. Είναι πρωτόγνωρη η λατρεία που δείχνει ο λαός στον Ούγκο Τσάβες όπως επίσης και στους Έβο Μοράλες, Λούλα, Κορέα και Λούγκο.

Πρόσωπα με οράματα και σχέδια για να ξαναφέρουν την παλιά αίγλη της Λατινικής Αμερικής. 

Κι όμως όλες αυτές οι προσωπικότητες παρουσιάζονται από τα αμερικανικά κανάλια ως δικτάτορες. Αντιθέτως εκείνοι τρέφουν μία συμπάθεια στον αμερικανικό λαό, χωρίς να ξεχνάνε το παρελθόν φυσικά, και ζητάνε να δημιουργηθεί μία γέφυρα επικοινωνίας και συνεργασίας με την Βόρεια Αμερική. 

Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν, ταξιδεύει στην Λατινική Αμερική, συναντιέται με τον σατανικό εχθρό των Ηνωμένων Πολιτειών, Ούγκο Τσάβες και παρουσιάζει το πραγματικό του πρόσωπο. Ένας άνθρωπος λαϊκός, φιλόδοξος και οραματιστής που δεν ξεχνάει τις ρίζες του αλλά και τον λαό του. Δεν ξέρω αν είναι ψεύτικες ή καλά σκηνοθετημένες οι εικόνες του ντοκιμαντέρ, όμως σίγουρα η αγάπη των παιδιών γι' αυτόν τον ηγέτη είναι πραγματική και δεν μπορεί να  κρυφτεί, ούτε είναι προσποιητή. Κι αυτό μετράει. 

Στη συνέχεια  ο σκηνοθέτης ταξιδεύει σε άλλες χώρες, όπου συναντιέται και μιλάει με τους αντίστοιχους ηγέτες. Τον Μοράλες, τον Κορέα, τον Λούλα, την Κίρτσνερ και τον Λούγκο. Άνθρωποι ήρεμοι, φιλειρηνικοί και προσιτοί. Την συμπάθειά μου κέρδισε εύκολα ο πρόεδρος της Παραγουάης Φερνάντο Λούγκο ενώ τον σεβασμό μου ο Λούλα και φυσικά ο Τσάβες. 

Αν και μοιάζουν αυτονόητα (και πασίγνωστα) όσα λέγονται από τον Όλιβερ Στόουν και τους πολιτικούς της Λατινικής Αμερικής, σε μας τους Ευρωπαίους (φθάνουν χωρίς φίλτρα στα αυτιά και τα μάτια μας), στους Β. Αμερικάνους ίσως φανούν "επικίνδυνα" ή και ενοχλητικά, καθώς η προπαγάνδα που ασκούν τα μέσα (της Β. Αμερικής) είναι πιο ισχυρή από κάθε εξουσιαστική (συνταγματική) δράση. Αναμενόμενα δε, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον αποκτά η σκηνή με τον  Τσάβες. Η προσπάθεια του Στόουν - τελικά - να καταρρίψει τον μύθο του "σκληρού δικτάτορα" όσο και "μεγίστης απειλής για την Αμερικανική κοινωνία" (από ενδεχόμενη Επάνάσταση της Λατινικής Αμερικής) στο πρόσωπό του, κρίνεται πετυχημένη από τα αδιάσειστα επιχειρήματα που τεκμηριώνει σε μια σειρά κοινότυπων "ψυχροπολεμικών" ερωτημάτων, ενώ συχνά - πυκνά αντιμετωπίζεται η κατάσταση - κι από τις δυό πλευρές - με χιούμορ και αυτοσαρκασμό...

Η Επανάσταση λοιπόν μπορεί να ρθει με νέες ιδέες και νέα μυαλά...

Βλέποντας αυτές τις προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής, ντρέπομαι που έχουμε εδώ στην Ελλάδα άχρηστους πολιτικούς που πουλάνε μούρη κι εξυπνάδα. Ακούγοντας τις φωνές ανθρώπων λαϊκών και αριστερών, ξενερώνω που για αριστερές φωνές εδώ έχουμε τον Τσίπρα και τον Κουβέλη. Παρατηρώντας την αλληλεγγύη των χωρών αυτών, απογοητεύομαι με την συμφεροντολογική Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Το ντοκιμαντέρ θα παίζεται από Πέμπτη σε κεντρικό σινεμά της Αθήνας. 

Αξίζει να το δείτε... 

Μου λείπει ο παλιός σου εαυτός, όχι εσύ...

Εκεί που οι μεθυσμένοι ψιθυρίζουν
τραγούδια της αγάπης, του χαμού.
Εκεί που οι νεκροί στριφογυρίζουν
στον ύπνο τους και κλαίνε που και που.

Εκεί που η αγάπη έχει τελειώσει
και σιγοσβήνουν των χαμένων οι λυγμοί.
Εκεί που το κορμί σου έχουν στοιχειώσει
τουρίστες της ζωής σου θλιβεροί.

Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες,
μέσα στην πιο καλή μας μουσική,
στους σκοτεινούς της νιότης μας χειμώνες,
μέσα στα έγκατα της γης.

Παντού θα με ζητάς και θα με ψάχνεις
μα εγώ θα κρύβομαι βουβός για πάντα εκεί,
εκεί μέσα στα μάτια σου που αστράφτει
μια απέραντη θλιμμένη Ανταρκτική.

Διάφανα Κρίνα
http://www.youtube.com/watch?v=s1-M3j7s020

Η καλύτερη φωτογραφία των φετινών γιορτών

Μπορεί για τους περισσότερους η φωτογραφία αυτή να είναι τρυφερή, αθώα και με μία παιδική αφέλεια... 

Όμως το κακό παραμονεύει...

Οι πιο προσεκτικοί θα το διαπιστώσουν...

Ο θάνατος "σκάνδαλο" του Αλμπέρ Καμύ

" Άλλοι πεθαίνουν γέροι, άλλοι πάλι (πάντα με αναστολή) μπορούν να πεθάνουν οποιαδήποτε στιγμή χωρίς να αλλάξει το νόημα της ζωής τους, το νόημα της ζωής γενικότερα. Έχουμε όμως ανάγκη οι καλύτεροι από εμάς άνθρωποι να φτάνουν ως το τέρμα της σήραγγας. Σπάνια ο χαρακτήρας ενός έργου και οι συνθήκες της ιστορικής στιγμής απαιτούσαν με τόσο ξεκάθαρο τρόπο να ζήσει ένας συγγραφέας. Το ατύχημα που σκότωσε τον Καμύ το αποκαλώ σκάνδαλο γιατί προβάλλει στην καρδιά του ανθρώπινου κόσμου τον παραλογισμό των βαθύτερων απαιτήσεών μας. Ο Καμύ, στα είκοσι χρόνια του, χτυπημένος ξαφνικά από μία αρρώστια που ανέτρεψε τη ζωή του, ανακάλυψε το παράλογο-ανόητη άρνηση του ανθρώπου. Το συνήθισε, στοχάστηκε την ανυπόφορη υπόστασή του, τα βρήκε με τον εαυτό του, γλίτωσε. Ωστόσο (...) ο ασθενής που γιατρεύτηκε συνετρίβη από έναν θάνατο απρόβλεπτο, που ήρθε από αλλού. Και το παράλογο μοιάζει να προβάλλει ως το ερώτημα που κανένας δε του θέτει πια, που ο ίδιος δε θέτει πια σε κανέναν, είναι η σιωπή που δεν είναι πια σιωπή, που δεν είναι πια απολύτως τίποτε..."
Αυτό είπε ο σοκαρισμένος Ζαν-Πολ Σαρτρ για τον φίλο του και μία περίοδο ιδεολογικό αντίπαλο Αλμπέρ Καμύ.
Ήταν δύο το μεσημέρι στις 4 Ιανουαρίου του 1960 όταν το αυτοκίνητο του εκδότη Μισέλ Γκαλιμάρ προσέκρουσε βίαια σε έναν πλάτανο. Ο Καμύ ανασύρθηκε νεκρός. Ο Γκαλιμάρ υπέκυψε στα τραύματά του μετά από πέντε μέρες. Η σύζυγος του Γκαλιμάρ και η κόρη του δεν έπαθαν τίποτα, ενώ ο σκύλος που καθόταν μαζί τους εξαφανίστηκε...

Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την γερμανική ηγεμονία

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο πολλά ευρωπαϊκά δημοσιεύματα, κυρίως γαλλικά, τάσσονται ενάντια στην γερμανική πολιτική.
"Η Ευρώπη αντιμέτωπη με την γερμανική ηγεμονία" έγραφε ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος του Δεκεμβρίου της "Μόντ Ντιπλοματίκ", της κατεξοχήν εφημερίδας της γαλλικής διανόησης. Ο υπέρτιτλος του άρθρου δεν άφηνε κανένα περιθώριο παρερμηνείας, "Από την αλληλεγγύη στην  επικυριαρχία". Το κείμενο συνεχίζει με το ίδιο ύφος, "Θα δεχθεί η Γαλλία τόσο εύκολα να υποβιβαστεί στο καθεστώς που είχε η Βαυαρία στους κόλπους του Δεύτερου Ράιχ; Αναρωτιέται κανείς πόσο θα διαρκέσει η γαλλική αυτοϋποταγή χωρίς την παραμικρή αντίδραση."
Από την άλλη πλευρά η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" στο φύλλο της προπαραμονής των Χριστουγέννων ανέφερε πως "Ο Σόιμπλε απαιτεί ώθηση για την Ευρώπη, άμεση εκλογή προέδρου κι αποδυνάμωση των επιμέρους κρατών". Ήταν ουσιαστικά η απάντηση του Βερολίνου. Το κείμενο συνεχίζει, "Εντελώς κυρίαρχα είναι ακόμη τα κράτη-μέλη στις Βρυξέλλες. Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί να είναι αυτός ο δρόμος στο διηνεκές. Επιθυμώ μία μέρα να αποκτήσουμε μία ευρωπαϊκή κυβέρνηση... ή έναν Ευρωπαίο πρόεδρο που θα εκλέγεται άμεσα από τον λαό. Φυσικά αυτό θα συνεπιφέρει μία απώλεια εξουσίας στο επίπεδο των κρατών-μελών".
Άμεση ήταν η απάντηση της "Μοντ Ντιπλοματίκ" βάζοντας ως παράδειγμα την Ελλάδα για το θέμα της εθνικής κυριαρχίας. "Στην Ελλάδα, ένα καθεστώς που επιβλήθηκε από το Βερολίνο, το Παρίσι και τις Βρυξέλλες υποδούλωσε τη χώρα και την οδήγησε σε κατάσταση που θυμίζει εκείνη της Αυστρίας το 1922 όταν τοποθετήθηκε στη Βιέννη από την Αντάντ ένας ύπατος αρμοστής για να διοικεί την οικονομία της χώρας προς όφελος της Αντάντ". Παράλληλα στο κείμενό της καταγγέλλει έμμεσα την κυβέρνηση Μέρκελ ότι έδρασε υπονομευτικά για να ανατρέψει τη δημοκρατική εκλεγμένη κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η οποία αντιστεκόταν στη γερμανική πολιτική, "Στην Ιταλία, η εσωτερική διάβρωση και οι εξωτερικές παρεμβάσεις συνδυάστηκαν για να αντικαταστήσουν μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση σε μία κυβέρνηση "τεχνικών" χωρίς προσφυγή σε εκλογές".
Αποσταθεροποίηση στην Ε.Ε. προκαλεί η γερμανική πολιτική, ισχυρίζονται οι Γάλλοι. "Η Γερμανία, επικεφαλής ενός μπλοκ μικρών βόρειων κρατών, επέβαλε στις χώρες του Νότου δρακόντεια προγράμματα λιτότητας, αδιανόητα για τους δικούς της πολίτες... Κάτω από αυτήν την πίεση, οι κυβερνήσεις των μικρών χωρών της Ε.Ε. κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία τα καθεστώτα που ασκούσαν την εξουσία στην αρχή της κρίσης σαρώθηκαν, όταν έγιναν εκλογές που έφεραν διαδόχους έτοιμους να αυξήσουν τη δόση του δραστικού φαρμάκου".
Παράλληλα στην δικιά μας εφημερίδα "Καθημερινή" ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς αναφέρεται στις φυγόκεντρες τάσεις αναφορικά με το ευρώ, εξαιτίας της γερμανικής πολιτικής. Λέει συγκεκριμένα πως "οι σημερινοί μηχανισμοί (της Ευρωζώνης) δεν είναι βιώσιμοι" και συνεχίζει "Η έξοδος από το ευρώ θα είχε πολύ μεγάλο κόστος. Αν όμως η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία, τότε και η παραμονή στο ευρώ θα έχει μεγάλο κόστος. Αν δεν γίνει κάτι, το κόστος θα αυξάνει και ο υπολογισμός για το εάν μία χώρα θα είναι καλύτερα εντός ή εκτός ευρώ ίσως αλλάξει"...

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Ψεύτης Ήλιος (1994)

Αυτό το διαμάντι του ρωσικού κινηματογράφου, είναι αφιερωμένο σε όσους κάηκαν από τον "Ήλιο της Επανάστασης".
Η ταινία είναι βαθιά πολιτική, σε σημείο που θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει καθαρά ανδρική. Δεν υπάρχουν μάχες, δεν υπάρχουν νεκροί (τουλάχιστον σ' όλα τα πλάνα της ταινίας) όμως το φάντασμα του πολέμου και της επερχόμενης τραγωδίας γίνονται αισθητά και πιο έντονα καθώς η ταινία προχωράει.
Οι ηθοποιοί (εκτός από τον Oleg Menshikov) είναι για μένα άγνωστοι αλλά εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Μαγική η χημεία του πατέρα στρατηγού Σεργκέι με την κόρη του Νάντια. Κάποιες σκηνές είναι τόσο τρυφερές που κάνουν και τον πιο σκληρό να δακρύσει. Φυσικά την ταινία δεν την χαρακτηρίζεις ως δράμα. Το ευχάριστο κλίμα μετατρέπεται σιγά σιγά σε τραγωδία, κι ο κάθε θεατής αναρωτιέται με τον ίδιο τρόπο: "Πως φτάσαμε ως εδώ"...
Όσο για την μουσική, είναι νοσταλγική και μας γυρνάει σε στιγμές ανέμελες, ήρεμες και οικογενειακές...
Η ταινία αξίζει για πολλούς λόγους.
Καλό είναι να την δουν αρκετοί στον Περισσό που ακόμα υποστηρίζουν μία επανάσταση που αιματοκύλησε έναν ολόκληρο λαό. Ένα καθεστώς, στο οποίο όποιος δήλωνε πατριώτης σφαζόταν ενώ οι γλείφτες ανέβαιναν αξιώματα.
Όλα αυτά τα επαναστατικά συνθήματα και οι παπαρολογίες έχουν πλέον ξεφτίσει. Έχουν γίνει γελοίες. Μόνο μία φράση πρέπει να βγάζουμε από τα χείλη μας...
"Πάνω απ' όλα ο άνθρωπος".

Τα φετινά καραβάκια της Χίου ήταν συγκινητικά...

Από παιδί πήγαινα κάθε παραμονή της Πρωτοχρονιάς στην κεντρική πλατεία του νησιού μου για να δω τα διάσημα καραβάκια. Όταν είχα πρωτοήρθα σ' επαφή με το έθιμο, οι ενορίες και οι συνοικίες του νησιού, έφτιαχναν μεγάλα εμπορικά φορτηγά πλοία και τους έδιναν διάφορες ονομασίες, άλλες φορές το όνομα της ενορίας κι άλλες της συνοικίας, όπως το Κάστρο, η Λέτσαινα, η Τουρλωτή κ.α. 

Μετά από καιρό αντικαταστάθηκαν τα εμπορικά πλοία με τα πολεμικά. Έβλεπες θωρηκτά, αντιτορπιλικά κι άλλα θηρία με μεράκι κατασκευασμένα, να παρελάζουν πρώτα στην Απλωταριά και να καταλήγουν στην πλατεία Βουνακίου.

Φέτος η ομάδα του Φρουρίου, πριν αρχίσει τις ευχές και τα τραγούδια ζήτησε από τον δήμο, η παράδοση να συνεχιστεί με πολεμικά πλοία μιας και μ' αυτά είχε ξεκινήσει την δεκαετία του '50 το έθιμο. 

Γι' αυτό και φέτος όλες η συνοικίες κατέβασαν πολεμικά πλοία. Εκτός από μία που αποφάσισε να "αναστήσει" το αγαπημένο πλοίο των Χιωτών. Το φημισμένο "Νήσος Χίος" της Ν.Ε. Χίου. Το μέσο που μας πήγαινε παιδάκια στην Αθήνα. Ακόμα θυμάμαι το κίτρινο σήμα του φουγάρου, την πλώρη που άνοιγε για να βγουν κι από μπροστά τα οχήματα, όπως κι επίσης η σκάλα η οποία κούμπωνε στα πλάγια κι ανεβαίναμε από κει. Στιγμές που με την πάροδο του χρόνου έμειναν στο πίσω μέρος του μυαλού μας και ξεχάστηκαν. Από τότε ακολούθησαν αρκετά πλοία, το Αλκαίος, το Σαπφώ, το Θεόφιλος, το Μυτιλήνη για να φτάσουμε σήμερα στο European Express, το νέο Νήσος Χίος και το Πάτμος. 

Μπορεί τα καινούργια πλοία να είναι πιο άνετα και γρήγορα αλλά κανένα δεν κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές μας όσο το "Νήσος Χίος". 

Μπράβο στα παιδιά που το θυμήθηκαν και το τίμησαν φέτος στο έθιμο. Μπράβο και στις αρχές που το βράβευσε διότι το καραβάκι ήταν εξαιρετικό, με τρομερές λεπτομέρειες. Κατά την γνώμη μου πρέπει να φυλαχτεί κάπου και να μην φθαρεί με την πάροδο του χρόνου. 

Η Χιώτικη κοινωνία θυμάται και αγαπάει κάποιους "ήρωες" της καθημερινότητας μας. 

Κάποιοι άλλοι όμως δεν το έκαναν. 

Παρακάτω σας παρουσιάζω τις τελευταίες φωτογραφίες του αγαπημένου μας πλοίου, λίγο πριν γίνει παλιοσίδερα.

Επίσης μπορείτε να δείτε όλο το μεράκι των παιδιών της Τουρλωτής, για να φτιάξουν το υπέροχο καραβάκι τους εδώ: 

Καλή Χρονιά λοιπόν...

Μπήκαμε πλέον και στο 2013...

Κάθε χρόνο οι ίδιες ευχές και οι ίδιες προσδοκίες. 

Κι έρχεται αυτός ο καταραμένος Δεκέμβρης για να μας πείσει πως δεν πετύχαμε τίποτα. Ή τουλάχιστον τα μισά απ' αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε. 

Δεν παραπονιέμαι. Ικανοποιημένος είμαι. Είχα κι όμορφες στιγμές και δυσάρεστες. Το γεγονός είναι πως έζησα έντονα κάποια γεγονότα κι αυτό μου αρκεί. 

Η σημερινή είναι η 1.300 ανάρτησή μου. Αρχίζει το δεκατρία να γίνεται αισθητό γύρω μου. Να το δω σαν γρουσουζιά ή να βρω τον πραγματικό συμβολισμό του. Μπα... Δε θα κάτσω να σκάσω και γι' αυτό. 

Όσο για το '13, δε ξέρω τι να ευχηθώ. Δεν θέλω να πέσουν τα λόγια μου στο κενό, ούτε να τα πάρει ο αέρας. 

Η αγάπη έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της στους ανθρώπους μιας και η κρίση μας φέρνει πιο κοντά. Οπότε εκεί έχει κυλήσει το νερό στο αυλάκι. Δεν έχει ανάγκη από άλλες ευχές. 

Θα σας ευχηθώ δύναμη και κουράγιο για μία ακόμη δύσκολη χρονιά. 

Και πάνω απ' όλα υγεία... 

Μη μας τρομάζουν τα εμπόδια και τα προβλήματα που θα βρούμε μπροστά μας. Το κεφάλι πάντα ψηλά!

Καλή χρονιά σε όλους!