Το Μανχάταν της Τοσκάνης

Δεν είναι τυχαία ο χαρακτηρισμός αυτός του Σαν Τζιμινιάνο. Από μακριά καθώς προσεγγίζεις το χωριό με το λεωφορείο, διακρίνεις τους θεόρατους πύργους του στη κορυφή του λόφου, όπου και δεσπόζει. Φυσικά από κει ψηλά η θέα γύρω σου είναι απλά μαγευτική. Χάνεσαι. Ξεχνιέσαι τελείως. Νιώθεις κάτοικους της περιοχής αυτής. Θέλεις να τα παρατήσεις όλα και να ασχοληθείς με την παραγωγή κρασιού και με το κυνήγι του αγριόχοιρου. 

Όσον αφορά όμως το χωριό αυτό, η ιστορία του συσχετίζεται άμεσα με την πορεία της Σιένα. Όσο η Σιένα ήταν η υπερδύναμη της Τοσκάνης, το Σαν Τζιμινιάνο περνούσε μία ιδιαίτερη άνθηση. Οι εύποροι κάτοικοί του υποδήλωναν τον πλούτο τους με τους πύργους. Όσο πιο ψηλό πύργο είχε κάποιος τόσο πιο δυνατός φαινόταν στην κοινωνία. 

Οι πύργοι αυτοί ξεκίνησαν να ξεπροβάλλουν από το 1150. Φυσικά ο πρώτος τους ρόλος ήταν καθαρά οχυρωματικός κι αμυντικός. Στη συνέχεια άλλαξε κι έγινε σύμβολο κύρους του κάθε ιδιοκτήτη. 

Παρ' όλο το μεγάλο ύψος τους, δε κατάφεραν να αναχαιτίσουν την θανάσιμη πανούκλα που είχε πέσει εκείνη την εποχή στην Τοσκάνη. Αποδυναμωμένο το χωριό έπεσε το 1348 κάτω από την κυριαρχία της Φλωρεντίας. Έτσι άρχισε η παρακμή του και το γκρέμισμα αρκετών από τους πύργους. Σήμερα είναι ένας καλοδιατηρημένος μεσαιωνικός οικισμός.

Το Σαν Τζιμινιάνο περπατιέται εύκολα και γρήγορα. Η μία άκρη της με την άλλη απέχουν λίγα λεπτά με τα πόδια. Όμως έχει τόσο όμορφες γωνίες και στενά που τα λίγα λεπτά μετατρέπονται εύκολα σε λίγες ώρες.

Περνώντας την πύλη του οικισμού συναντάς τα πρώτα τουριστικά μαγαζάκια. Η παρουσία τους χαλάνε λίγο την εικόνα του χωριού. Όμως σιγά σιγά αρχίζουν να ξεπροβάλλουν πίσω από τις στέγες οι πρώτοι πύργοι κι εκεί είναι που αρχίζει η βόλτα και η εξερεύνηση τους. 

Πρώτο άνοιγμα που συναντάμε είναι η πλατεία του Ντουόμο. Εκεί νιώθεις πως πραγματικά είσαι περικυκλωμένος από θεόρατους πύργους. Η εκκλησία και τα γύρω σπίτια εξαφανίζονται μονομιάς στην παρουσία των παλιών φρουρών της πόλης. Στη πλατεία αυτή βρίσκονται και οι δίδυμοι πύργοι. Από κει και πέρα αρχίζει μία κατηφόρα που σε βγάζει στη πίσω πλευρά του χωριού. 

Πριν φύγετε αξίζει να ανεβείτε στο φρούριο που στέκεται στη κορυφή του λόφου. Η θέα από κει είναι απερίγραπτη. Η συννεφιά μας πρόσφερε υπέροχα παιχνίδια με τους αμπελώνες της Τοσκάνης. Παρ' όλο τον κρύο αέρα που φυσούσε με λύσσα, δε πτοηθήκαμε και σταθήκαμε αρκετή ώρα πάνω σε έναν πυργίσκο του φρουρίου μέχρι να χορτάσουμε τις όμορφες εικόνες που απλόχερα μας προσέφερε η φύση. 

Επίσης το χωριό φημίζεται για την μεγάλη υπαίθρια συλλογή έργων μοντέρνας τέχνης. Σε κάθε άνοιγμα και κάθε στενό σε περιμένει πάντα μία έκπληξη. Και πράγματι παρόλο το μικρό του μέγεθος, η συλλογή που φιλοξενεί είναι αρκετά μεγάλη. 

Φυσικά μη ξεχάσετε να απολαύσετε τα αλλαντικά της περιοχής, τα γευστικότατα τυριά και τα φημισμένα κρασιά της Τοσκάνης. 

Δεν είναι τυχαίο πως το αγριογούρουνο είναι σύμβολο της περιοχής όπως κι ο μαύρος κόκορας για τα υπέροχα κρασιά τους.