"La alegría ya viene!"

Σε μας μάλλον θα αργήσει να ρθει αυτή η ευτυχία. Όχι ότι δεν την θέλουμε ή την αγνοούμε, αλλά επειδή δε προσπαθούμε καν για να την αποκτήσουμε. 

Αυτό το καιρό προβάλλεται στις αίθουσες μία έξυπνη πολιτική ταινία από την Χιλή. Ο τίτλος της, "No". Ένα δυνατό όχι που φώναξαν οι Χιλιανοί στο δημοψήφισμα που αναγκάστηκε να κάνει to 1988 ο δικτάτορας Πινοσέτ, ζητώντας από τον λαό να ψηφίσει αν θέλει το καθεστώς ή όχι. Όλες οι αριστερές παρατάξεις συνεργάστηκαν για την προώθηση του όχι, ζητώντας τη βοήθεια ενός ανερχόμενου διαφημιστή για την καμπάνια. Ο Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ προτείνει λοιπόν στους να αποφευχθούν σκηνές βίας και να αναζητήσουν μία πιο ανάλαφρη κι ευχάριστη πρόσκληση που θα διώξει από τους πολίτες τον φόβο και θα τους ωθήσει να ψηφίσουν όχι. Το σενάριο είναι τόσο καλά δομημένο που σου παρουσιάζει με απλό και κατανοητό τρόπο όλα τα στάδια που πέρασε η ομάδα μέχρι να φτάσει στο τελικό σποτάκι και το λογότυπο του "όχι". Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας είχε να αντιμετωπίσει και τα εμπόδια έστηνε το καθεστώς. Με πείσμα και πάνω απ' όλα πίστη στη νίκη κατάφεραν να πάρουν το αποτέλεσμα που ήθελαν και η εξουσία να επιστρέψει ξανά στο λαό. 

Πρώτα απ' όλα σε κερδίζει επειδή είναι μία ταινία-ντοκουμέντο. Περισσότερη προσοχή σου τραβάνε τα βίντεο της εποχής εκείνης παρά οι χαρακτήρες των ηρώων, οι οποίοι περνάνε ως κομπάρσοι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Δεν είναι κακό αυτό. Εξάλλου νομίζω πως ο σκοπός της ταινίας είναι να μας δείξει πως μία ομάδα ανθρώπων κατάφερε να ξεφτιλίσει έναν δικτάτορα, χωρίς να ξεχνάει πως μέχρι τότε χιλιάδες άνθρωποι είχαν εκτελεστεί, είχαν φυλακιστεί, είχαν βασανιστεί κι είχαν εξαφανιστεί.

Η "κακή" ποιότητα εικόνας κάθε άλλο παρά κουραστική ήταν, μας ταξίδεψε πίσω στη Χιλή του 80' με απόλυτη επιτυχία. Η ιδέα της σύνδεσης της ταινίας με τα "επίκαιρα" της εποχής, ήταν πανέξυπνη από τον σκηνοθέτη και πραγματικά μπράβο του. Τρομερή σύλληψη.  

Η ταινία εκτός από ευχάριστη κι έξυπνη είναι και αρκετά επίκαιρη. Με σοφία δείχνει πως μπορείς να αντιμετωπίσεις και να νικήσεις τον δυνάστη με το μυαλό και την δημιουργικότητα κι όχι με την βία. Πολύ θα θελα να την δουν όσοι επικροτούν τον τελευταίο καιρό τους πιτσιρικάδες με τα καλάσνικοφ αλλά κι όσους επιμένουν στην βία ως λύση για να ξεφύγουμε από την κατάσταση που ζούμε. 

Όσο για το τζινγκλάκι που εμπνεύστηκαν, είναι τόσο κολλητικό που σίγουρα θα το τραγουδάς για μέρες. Έτσι αποφάσισα να σας παρουσιάσω το διαφημιστικό σποτάκι της εποχής εκείνης κι όχι το Trailer. Όποιος ενδιαφέρεται να δει το trailer ας πατήσει εδώ.