Βράδυ καθημερινής, κρυμμένος στα βράχια του Φιλοπάππου κοιτάς κάτω την Αθήνα. Μία γλυκιά φωνή σε ρωτάει, "τι να κάνει ο κόσμος εκεί κάτω απόψε". Ρίχνεις μία πιο προσεκτική ματιά. Πιο σίγουρος δίνεις διάφορες απαντήσεις που σου προσφέρει η φαντασία σου. Και η νύχτα κυλάει όμορφα...
Όμως δεν είναι έτσι την υπόλοιπη μέρα.
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου κάθε φορά που στέκομαι στα φανάρια, μέσα στο μετρό, καθώς περιμένω την παρέα μου στο κέντρο, κι αναρωτιέμαι... Τι σκέφτονται; Τι τους προβληματίζει;
Όλο και πιο πολλοί συμπολίτες μου καμπουριάζουν. Δεν αντέχουν άλλο τα βάρη. Τους προδίδει πλέον και το ίδιο τους το σώμα.
Κι έτσι σκυφτοί πορευόμαστε μέχρι την τελευταία μέρα κι αυτού του χειμώνα.
Αύριο θα μου άνοιξη...
Μία ακόμη χαμένη άνοιξη (;)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου