Μπορεί ένα πιτσιρίκι να σώζει πάντα την κατάσταση;

Μετά από την προβολή της ταινίας "Τα μυθικά πλάσματα του Νότου", μπορώ να απαντήσω άφοβα πως όχι, δεν μπορεί πάντα ένα πιτσιρίκι να σώζει μία κατάσταση.

Η ταινία έχει διαφημιστεί αρκετά για την ερμηνεία της 7χρονης Κουβενζάνε Γουάλις και πράγματι η πιτσιρίκα είναι αξιαγάπητη και εξαιρετική σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Το βλέμμα της είναι καταπληκτικό. Σε κοιτάει σιωπηλή κι εσύ νομίζεις πως γεμίζει η αίθουσα με φωνές, γέλια, κλάμα, τα πάντα. Επίσης οι σκέψεις της είναι όμορφες. Φυσικά εκεί μεσολαβεί ένας σεναριογράφος. Δε πιστεύω πως ένα 7χρονο παιδί κάνει τόσο ωραίες φιλοσοφίες μέσα στο μυαλό του. Ίσως να κάνω και λάθος. Αυτά πάντως ήταν τα δύο στοιχεία που μου άρεσαν στην ταινία. Φυσικά και η μουσική.

Από κει και πέρα έρχεται το χάος. Η μιζέρια μιας παραγκούπολης έξω από την Νέα Ορλεάνη την εποχή που η ευρύτερη περιοχή καταστράφηκε από τον τυφώνα Κατρίνα. Οι διάλογοι ανούσιοι και βαρετοί. Ο κόσμος απομονωμένος πλάθει μία άλλη κοσμοθεωρία. Η πλοκή της υπόθεσης είναι τέτοια που αναγκαστικά η ταινία γίνεται μελοδραματική, χάνοντας έτσι την αξία της στο τέλος. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειαζόταν αυτή η θυσία, η οποία επιδίωκε να κάνει τον θεατή να κλάψει. Στην αίθουσα που παρακολούθησα τη ταινία, δε τα κατάφερε. Στη προσπάθειά της αυτή μου θύμισε την αντίστοιχη μελοδραματική ταινία "Δαμάζοντας τα Κύματα", η οποία με απογοήτευσε για τον ίδιο λόγο.

Έχουμε δει αρκετές ταινίες με πιτσιρίκια που κλέβουν καρδιές αλλά και ταινίες που άξιζαν την καλή πορεία που είχαν στις κινηματογραφικές αίθουσες και στη συνείδηση του κόσμου, όπως το τούρκικο "Μέλι", ο ρωσικός "Ψεύτης ήλιος", το ιταλικό "Σινεμά, ο Παράδεισος" και η ρωσική "Επιστροφή". Αυτές οι ταινίες μένουν χαραγμένες στο μυαλό μας. Αντιθέτως τα "Μυθικά πλάσματα του Νότου" είναι καταδικασμένα να ξεχαστούν σύντομα...