Σίγουρα θα δημιουργηθεί μία έντονη απορία σε όποιον ανατρέξει στον χάρτη να αναζητήσει τη Σιένα. Μα γίνεται μία τόσο μικρή κουκκίδα, να χει μία τόσο μεγάλη ιστορία και να προσφέρει τόσο πλούσιες εικόνες κι εμπειρίες;
Η απάντηση είναι "Ναι!".
Η πόλη της Σιένα απέχει τρεις ώρες με λεωφορείο (ή με τραίνο) από την Ρώμη. Είναι αρκετά μικρή πόλη και περπατιέται εύκολα με τα πόδια. Απολαμβάνεις τους περιπάτους στα στενά της μιας κι έχουν απαγορεύσει την είσοδο οχημάτων στη πόλη, από τότε που ανακηρύχθηκε μνημείο της Unesco.
Το λεωφορείο μας άφησε κοντά στο Φρούριο του οικισμού. Διασχίσαμε σχεδόν όλη τη πόλη κουβαλώντας τις βαλίτσες. Περνώντας όμως από τη φημισμένη πλατεία Il Campo, σταματήσαμε. Αφήσαμε τα πράγματά μας για λίγο κάτω κι απολαύσαμε το μέρος. Αμέσως συνήλθαμε. Τα μαζέψαμε, τα παρατήσαμε στο δωμάτιο κι αμέσως γυρίσαμε πίσω για να απολαύσουμε τον υπέροχο ήλιο με έναν καφέ στην φημισμένη πλατεία.
Η Σιένα είναι η πόλη της απόλυτης ηρεμίας. Το λέω με κάθε σιγουριά διότι πραγματικά την ένιωσα και την απόλαυσα. Ο πρωινός καφές στη πλατεία, οι βόλτες στα στενά σοκάκια, οι επισκέψεις στο Duomo και τον San Domenico, το φαγητό στις "τρατορίες" και φυσικά το ανέβασμα στον πανύψηλο πύργο (όπου θα αναφερθώ αργότερα).
Η ιστορία αυτής της πόλης είναι συγκινητική. Είχε χρόνια διαμάχη με την Φλωρεντία. Οι Σιεννέζοι είχαν σπουδαίες νίκες, θέτοντας έτσι την αντίπαλη πόλη κάτω από την κυριαρχία τους. Τότε άρχισε η μεγάλη άνθηση της. Όμως η πανούκλα κατάφερε να τους γονατίσει. Εκείνη τη περίοδο πέθαναν 70.000 από τους 100.000 που είχε η πόλη. Αποδυναμωμένη παραδόθηκε στους Φλωρεντινούς. Δεν την άφησαν από τότε να αναπτυχθεί.
Το αποτέλεσμα;
Σήμερα η Σιένα είναι η πιο καλοδιατηρημένη μεσαιωνική πόλη στην Ευρώπη!
Δεν είναι τυχαίος αυτός ο χαρακτηρισμός. Πραγματικά νιώθεις πως βρίσκεσαι στον Μεσαίωνα περπατώντας στους δρόμους της, παρατηρώντας τα λάβαρα των ενοριών που έχουν κρεμασμένα σε κάθε στενό, ορίζοντας έτσι οι γειτονιές τα σύνορά της κάθε "κοντράτε".
Η ενορία (η αλλιώς contrate) όπου μέναμε ήταν η τελευταία νικήτρια του παραδοσιακού αγώνα της πόλης, Il palio. Το Πάλιο είναι ένας αγώνας αλόγων. Κάθε ενορία έχει το δικό της αναβάτη. Δύο φορές η υπέροχη πλατεία Il Campo μετατρέπεται σε ιππόδρομο. Το περίεργο σχήμα της πλατείας (που με δυσκολία μπορεί να το περιγράψει κανείς) βοηθάει ως κερκίδα. Οι προετοιμασίες κρατάνε για μέρες όμως ο αγώνας διαρκεί λίγα λεπτά. Ο νικητής κάνει περήφανη την ενορία του μέχρι τον επόμενο αγώνα. Η αντιπαλότητα είναι μεγάλη. Το βλέπεις και μεταξύ των κατοίκων όταν τους μιλάς και τους ρωτάς για την ενορία τους. Συγκεκριμένα μιλούσα με έναν από μία άλλη ενορία. Του ζήτησα το σήμα της ενορίας που έμενα. Με κοίταξε στραβωμένος καθώς μου το 'δινε. Του είπα πως ήταν η νικήτρια του προηγούμενου αγώνα. Αυτό θα το δούμε στον επόμενο γύρο, μου απάντησε με καλοπροαίρετο φανατισμό.
Οι κάτοικοι αυτής της πόλης είναι αρκετά φιλόξενοι και φιλικοί. Χαίρεσαι να μιλάς μαζί τους. Έδειχναν ενδιαφέρον για την Ελλάδα και τα ζόρια που τραβάμε. Ρωτούσαν συνέχεια. Ίσως ο φόβος ότι μπορεί το κακό να φτάσει και στην Ιταλία...
To Duomo της Σιένα είναι πολύ πιο όμορφο από το αντίστοιχο της Φλωρεντίας. Όλοι το παραδέχονται αυτό. Όταν η πόλη περνούσε στιγμές δόξας, οι κάτοικοι είχαν σκεφτεί να επεκτείνουν τον ναό. Ήθελαν να χουν την μεγαλύτερη εκκλησία του κόσμου. Όμως όλοι ξέρουμε τη σοφή παροιμία πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει. Έτσι όταν ξεκίνησαν οι εργασίες, έπεσε η πανούκλα. Ένας ορθωμένος τοίχος κοντά στον ναό έμεινε για να θυμίζει την ματαιοδοξία των ανθρώπων τότε.
Μετά το πέρασμα της πανούκλας και τον αποδεκατισμό πολλών ανθρώπων, αποφασίστηκε να χτιστεί στη πλατεία Il Campo το Palazzo Publico μαζί με τον τεράστιο πύργο Dei Mangia. Η πρόσοψη του κτιρίου ήταν τέτοια ώστε να θυμίζει στους κατοίκους το κακό που τους είχε βρει.
Ο θεόρατος πύργος Dei Mangia, δύσκολα κατακτάται, ακόμα κι αν τον ανεβαίνεις με ειρηνικούς σκοπούς. Στα μισά της ανάβασής μου, σταμάτησα για να πάρω λίγες ανάσες. Όμως η κορυφή του, σου προσφέρει μία υπέροχη θέα, έχοντας την μεσαιωνική πόλη πιάτο και όλη την ύπαιθρο της Νότια Τοσκάνης. Κάθισα στην κορυφή του (110 ύψος) για μιάμιση ώρα. Δεν μπορούσα να αποχωριστώ αυτήν την εικόνα με τίποτα. Εκεί πάνω έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου πως σύντομα θα επιστρέψω στην Τοσκάνη να γυρίσω όλα τα χωριά της οδικώς.
Αγάπησα τη Σιένα διότι μου θυμίζει σε πολλά σημεία την Χίο. Πρώτα απ' όλα έχουν τον ίδιο πληθυσμό. Είναι και οι δύο περιοχές μεσαιωνικές. Επλήγησαν και οι δύο από καταστροφές (η μία με την πανούκλα και η άλλη με τη Σφαγή). Οι ενορίες και των δύο πόλεων έχουν ανταγωνισμό σε παραδοσιακά θέματα. Οι Ιταλοί στις ιπποδρομίες, οι Χιώτες στον ρουκετοπόλεμο και στα χριστουγεννιάτικα καραβάκια. Η ύπαιθρος και των δύο πόλεων κρύβει πολλούς θησαυρούς. Και στο αθλητικό τομέα η Σιένα έχει μία καλή ομάδα στο μπάσκετ που διακρίνεται στην Ευρώπη όπως συμβαίνει και με την ομάδα της Χίου στο πόλο.
Πιστεύω πως μετά την Αλσατία, η Τοσκάνη είναι η δεύτερη πιο όμορφη ύπαιθρος της Ευρώπης. Θα την επισκεφθώ ξανά για να δω και τα υπόλοιπα χωριά της και φυσικά την Φλωρεντία. Σίγουρα θα περάσω κι από τη Σιένα ν' απολαύσω έναν πρωινό καφέ στην πλατεία της, κάτω από τη σκιά του πύργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου