Κι ύστερα νίκησαν οι μέλισσες!

Σωτηρία για τις μέλισσες και ταυτόχρονα πλήγμα για τις πωλήσεις του γερμανικού κολοσσού της Bayer και του ελβετικού ομίλου της Syngenta αποτελεί η απόφαση που έλαβε χθες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απαγορευτεί από τον προσεχή Δεκέμβριο και για 2 χρόνια η κυκλοφορία τριών επικίνδυνων φυτοφαρμάκων.
Πρόκειται για τρία νεονικοτινοειδή έχουν αποδειχθεί θανατηφόρα για τις μέλισσες, ο πληθυσμός των οποίων μειώνεται δραματικά τα τελευταία χρόνια με προεκτάσεις και στη διατροφή μας, καθώς από τη γονιμοποίηση των φυτών μέσω μεταφοράς της γύρης εξαρτάται το 1/3 των καλλιεργειών που καταλήγουν στο πιάτο μας.
Η απόφαση της Κομισιόν στηρίχθηκε σε μελέτη που εξέδωσε τον περασμένο Ιανουάριο η Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA), σύμφωνα με την οποία η τοξικότητα των φυτοφαρμάκων αυτών είναι 7.000 φορές ισχυρότερη από εκείνη του DDT, του εντομοκτόνου που απαγορεύτηκε κατά τη δεκαετία του 1970.
Συνολικά 15 χώρες ψήφισαν υπέρ της πρότασης της Κομισιόν να απαγορευτούν τα τρία επικίνδυνα φυτοφάρμακα, 8 χώρες ψήφισαν κατά και 4, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, απείχαν της ψηφοφορίας. Εξηγώντας την ελληνική στάση, κύκλοι του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης ισχυρίζονται αφενός ότι η μελέτη στην οποία στηρίχθηκε η Κομισιόν περιείχε ανεπαρκή στοιχεία, αφετέρου ότι στην Ελλάδα δεν παρατηρήθηκε αιφνίδια μείωση μελισσών, όπως σε άλλες χώρες, που να αποδίδεται στα τρία αυτά εντομοκτόνα. Ο άλλος παράγοντας που υπαγόρευσε την ελληνική στάση σχετίζεται με το είδος των καλλιεργειών που ευδοκιμούν στην Ελλάδα. «Τα νεονικοτινοειδή εντομοκτόνα που τοποθετούνται στον επικαλυπτόμενο σπόρο του βαμβακιού και του καλαμποκιού, δύο βασικές ελληνικές καλλιέργειες, είναι λιγότερο βλαβερά από παλαιότερα χρησιμοποιούμενα ζιζανιοκτόνα, πιο εχθρικά στο περιβάλλον και πιο υψηλού κόστους», λέει στα «ΝΕΑ» ο γενικός γραμματέας του υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης Δημήτρης Μελάς. Ετσι, κατά τη χθεσινή ψηφοφορία η Ελλάδα επέλεξε απλώς να μετατοπίσει τη θέση της και να ψηφίσει αποχή, όταν στην προηγούμενη ψηφοφορία του Μαρτίου είχε αντιταχθεί στην πρόταση της Κομισιόν. Τα τρία εντομοκτόνα (Clothianidin, Thiamethoxam και Imidacloprid) κυκλοφορούν ευρέως στη χώρα μας.
Της απόφασης της Κομισιόν προηγήθηκε ψηφοφορία από τις 27 χώρες- μέλη χωρίς ωστόσο να επιτευχθεί πλειοψηφία. Συγκεκριμένα κλήθηκαν να ψηφίσουν επί της έφεσης που κατέθεσε η Κομισιόν στην Επιτροπή Εφέσεων των Βρυξελλών ζητώντας να επανεξεταστεί η πρότασή της για απαγόρευση της χρήσης εντομοκτόνων που συνδέεται με τη μαζική εξόντωση μελισσών. Κατά τη χθεσινή συνεδρίαση αρκετές χώρες από αυτές που διαθέτουν πολλές ψήφους (όπως η Γερμανία, και η Ιταλία) μετακινήθηκαν από τις αρχικές τους θέσεις. Βερολίνο και Ρώμη διαθέτουν από 29 ψήφους: έτσι η Γερμανία, που απείχε κατά την πρώτη ψηφοφορία τον περασμένο Μάρτιο, πέρασε στο στρατόπεδο της απαγόρευσης παρά την τεράστια πίεση του γερμανικού ομίλου Bayer ο οποίος διαθέτει στην αγορά, μαζί με τον ελβετικό όμιλο Syngenta, τα φυτοφάρμακα που θα απαγορευθούν. Εκτός της Γερμανίας, υπέρ ψήφισαν η Γαλλία, η Ολλανδία, η Σουηδία, το Βέλγιο, η Δανία, η Ισπανία, η Πολωνία, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Σλοβενία και η Μάλτα. Αντίθετα, η Ιταλία, που τον Μάρτιο είχε ψηφίσει υπέρ της απαγόρευσης, χθες πέρασε στο στρατόπεδο των αντιπάλων της. Η αιτία, όπως μεταδίδουν τα ξένα πρακτορεία, είναι ότι δεν της δόθηκε η δυνατότητα να χρησιμοποιεί τα φυτοφάρμακα στις καλλιέργειες πριν από την ανθοφορία.
Εκτός από την Ιταλία, κατά της απόφασης της Κομισιόν τάχθηκαν επίσης η Βρετανία, η Ουγγαρία, η Πορτογαλία, η Ρουμανία, η Αυστρία, η Τσεχία και η Σλοβακία. Οσο για τις χώρες που απείχαν, εκτός της Ελλάδας ήταν η Λιθουανία, η Ιρλανδία και η Φινλανδία. Κατόπιν όλων αυτών, και παρ' ότι δεν συγκεντρώθηκε η ειδική πλειοψηφία που απαιτείται των 255 ψήφων, η Κομισιόν αποφάσισε πως η πρότασή της έχει αρκετούς νέους υποστηρικτές στην ψηφοφορία. Δεδομένου ότι συγκέντρωσε 180 ψήφους, έκρινε ότι μπορεί να προχωρήσει στην απαγόρευση των τριών εντομοκτόνων, έστω προσωρινά.
Η πρόταση για την αναστολή της χρήσης των εντομοκτόνων επί δύο χρόνια αφορά τέσσερις καλλιέργειες: του αραβοσίτου, της ελαιοκράμβης, του ηλιοτροπίου και του βαμβακιού, που τρέφουν τους πληθυσμούς των μελισσών

Πηγή: http://www.tanea.gr

All the beautiful sunset vol.1

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Στρασβούργο, Γαλλία.

Ο σκληρός Απρίλης του '13

Λίγο πριν φύγει κι αυτός ο μήνας του σωτήριου έτους 2013, διαπιστώνουμε πως η μεταπολίτευση ήδη θεωρείται παρελθόν. Γιατί το πιστεύω αυτό...
Φέτος έδειξαν για πρώτη φορά τα κανάλια, ως "παρελθοντικό" γεγονός, την ομιλία του Γεώργιου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, ο οποίος φορώντας μία πένθιμη γραβάτα (ήταν άθελα ή ηθελημένα είρωνας) ανακοίνωνε στον ελληνικό λαό, την προσφυγή της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Αυτή η εικόνα έχει αποτυπωθεί πλέον στην συλλογική μνήμη του μέσου Έλληνα. Κάτι αντίστοιχο μ' αυτήν του Κώστα Σημίτη, ο οποίος ως πρώτος Έλληνας πολίτης έβγαζε από ένα ΑΤΜ τα πρώτα ευρώ το 2002.
Η πορεία της εικόνας αυτής στην λήθη του χρόνου, μας αποδεικνύει πλέον πως βαδίζουμε σε νέα μονοπάτια. Οι τέσσερις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά την χούντα, αποτελούν μία περίοδο που έληξε με τον πιο άσχημο τρόπο. Ένα τέλος που δεν το είχε φανταστεί ούτε ο πιο ανασφαλής οπαδός αυτής της πολιτικής σκηνής.
Ένα άλλο γεγονός που επιβεβαιώνει τον τερματισμό αλλά και το ανάθεμα της περιόδου αυτής είναι η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου. Φυσικά δεν ήταν αυτός ο μόνος υπεύθυνος της σημερινής κατάστασης. "Προσωπικότητες" σαν αυτή του Λαλιώτη, του Ρουσόπουλου κι άλλων απατεώνων, κινούνται μέχρι σήμερα ελεύθερες στην κοινωνία. Δεν τους έχει πειράξει (ακόμα) κανείς. Η αρχή όμως έχει γίνει, κι ευελπιστούμε όλοι να ανοίξει το στοματάκι του Τσοχατζόπουλου για να μπορέσουν έτσι να ακολουθήσουν κι άλλα πρόσωπα από το σκαμνί της δικαιοσύνης...
Αυτά τα δύο σημεία του μήνα που σε λίγο τελειώνει, μας αποδεικνύουν πως ο Απρίλιος του 2013 στάθηκε αρκετά σκληρός για την περίοδο 1974-2010.
Η αλήθεια όμως είναι πως πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά (ανεξάρτητα με τις μαλακίες που μας έλεγε ο Παπανδρέου στο Καστελόριζο). Η αλλαγή όντως έχει ξεκινήσει αλλά δεν γνωρίζουμε, ούτε βλέπουμε (ξεκάθαρα) στο που μας οδηγεί...
Ο εφησυχασμός και η ελπίδα δεν είναι σύμμαχοί μας αυτόν τον καιρό...  

Ενδιαφέρουσες Χιώτικες πρωτοβουλίες

Χθες βράδυ, ο Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακρυδάκης, μ' ενημέρωσε για μία πρωτοβουλία της 3ης Εφορίας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων (που έχει έδρα την Χίο) σχετικά μ' έναν καλλιεργήσιμο αγρό. Η 3η Ε.Β.Α. διαθέτει μία έκταση 2 στρεμμάτων με πηγάδι για να μετατραπεί σε ομαδικό ή δημόσιο λαχανόκηπο. Το χωράφι βρίσκεται μέσα στην Χώρα του νησιού, εκεί που είναι το Γοτθικό υποστατικό, πλησίον της ταβέρνας του Χότζα.
Ο καθένας μπορεί να συνεισφέρει είτε οικονομικά, είτε πρακτικά. Καλό είναι όποιος ενδιαφέρεται να απευθυνθεί προς την Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων μιας και διανύουμε την εποχή των φυτεμάτων. Για πρώτη χρονιά θα μπουν αγοραστά φυτά.
Επίσης υπάρχει πληροφορία πως ενδέχεται η δημιουργία ενός λαχανόκηπου στην τάφρο του Φρουρίου, η οποία θα ποτίζεται από το πηγάδι της πίσω αυλής του δημαρχείου. Το πηγάδι είναι πάντα υπερχειλισμένο και τα νερά συνήθως χύνονται στο γεφυράκι της πύλης Ματζόρε. Με την πρωτοβουλία αυτή το νερό αυτό δεν θα πηγαίνει χαμένο.
Οι προτάσεις αυτές με βρίσκουν αρκετά σύμφωνο κι ευελπιστώ να ακολουθήσουν κι άλλες. Καλό είναι να πρασινίσουμε το νησί μας. Δεν αξίζει στη Χίο να υπάρχει μία ακόμη ελληνική τσιμεντούπολη.
Εύχομαι ότι καλύτερο στις προτάσεις της 3ης Ε.Β.Α. και του Δήμου Χίου.

Τα παπαγαλάκια της κατάντιας...

Καλό είναι να ακούει κανείς, απόψεις απ' όλες τις μεριές. Μόνο έτσι μπορεί να χει μία σφαιρική εικόνα για ζητήματα που μας αφορούν όλους. Ήταν κι αυτός ένας επιπλέον λόγος που με ώθησε να ακούσω με προσοχή τον κύριο Μητσοτάκη προχθές το απόγευμα στο free thinking zone.

Όπως έγραψα και στην χθεσινή μου ανάρτηση, δεν συμφώνησα πολιτικά μαζί του. Την άρνησή μου στις απόψεις του, την έχω ήδη αναλύσει οπότε δεν χρειάζεται να την επαναλάβω. Παρ' όλα αυτά άκουσα προσεκτικά την μία πολιτική πλευρά.

Σήμερα στην ραδιοφωνική εκπομπή της Ελληνοφρένειας, διαπίστωσα ξεκάθαρα την προπαγάνδα των αριστερών παπαγάλων. Οι συντελεστές της εκπομπής είχαν κόψει μεμονωμένες φράσεις του κ. Μητσοτάκη και τις έπαιζαν ξανά και ξανά δυναμιτίζοντας έτσι το κλίμα. 

Μία απ' αυτές αναφερόταν στ' ότι δεν πεθαίνουν γρήγορα οι ηλικιωμένοι. Πράγματι σου χτυπάει πολύ άσχημα στο αυτί, αν δεν έχεις ακούσει το υπόλοιπο αυτής της πρότασης. Είμαι σίγουρος πως αν ψάξει κανείς να ακούσει όλο το σχολιασμό του πάνω στο θέμα αυτό, πιθανότατα να συμφωνήσει. Ο κύριος Μητσοτάκης αναφερόταν στην πρόωρη συνταξιοδότηση κάτι το οποίο οδηγεί σε μία διόγκωση του αριθμού των συνταξιούχων, τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη ανεργία στους νέους. Θέλει απλή λογική για να καταλάβει κανείς πως κάτι δεν πάει καλά εδώ. Επίσης το βρίσκω κι εγώ λάθος, να βγαίνουν στη σύνταξη άνθρωποι, οι οποίοι έχουν ακόμα τη δυνατότητα να παράγουν και να προσφέρουν στην κοινωνία. Το χω παρατηρήσει και στον δικό μου κύκλο. Ανθρώπους που θέλουν να χαρακτηρίζονται ακόμα "νέοι", να μαζεύουν χαρτιά για να βγουν στη σύνταξη. Δεν νομίζω πως διαφωνεί κανείς μέχρι εδώ. Φυσικά τελείωνε την άποψή του μ' αυτή τη φράση που παιζόταν σήμερα ξανά και ξανά. 

Επίσης σχολιαζόταν με ειρωνικό ύφος, η ατάκα του κυρίου Μητσοτάκη στο ότι είναι ακόμα ενεργός πολίτης αν και είναι 95 χρονών. Συμφωνώ. Ήταν λάθος του να πει κάτι τέτοιο από την στιγμή που κι ο ίδιος παίρνει σύνταξη (ή συντάξεις). 

Όμως δεν θα επιμείνω εκεί. Η εντύπωση που μου προκάλεσε η σημερινή εκπομπή της Ελληνοφρένειας, είναι πως τόσο η δεξιά όσο και η αριστερή προπαγάνδα, είναι τελείως αρρωστημένες κι ανώριμες. Δεν χτυπάνε στην ουσία του θέματος. Οι συντελεστές της Ελληνοφρένειας (μιας και προτιμώ να ακούω αριστερή προπαγάνδα παρά δεξιά) αντί να αναλύσουν τις σκέψεις του κυρίου Μητσοτάκη ώστε να τις αντιμετωπίσουν με δικά τους κριτήρια (τα οποία σαφώς και υπάρχουν), προτιμούν την εύκολη και επιφανειακή σάτιρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, το κοινό τους, το οποίο δεν είναι και μικρό, να μη μαθαίνει όλη την αλήθεια. Το απομονώνει κάνοντάς του μία επικίνδυνη πλύση εγκεφάλου. Και την αποκαλώ επικίνδυνη διότι έχει ως συνέπεια το αριστερό κοινό να μην έχει μία σαφή εικόνα για την δεξιά. Και το άσχημο είναι πως έτσι γίνεται περισσότερο ευάλωτο με το να μην γνωρίζει τον πολιτικό αντίπαλο.

Λογικά δεν είναι το πρώτο ατόπημα που κάνει η Ελληνοφρένεια. Απλά έτυχε να την τσεκάρω μ' αποτέλεσμα ν' απογοητευτώ μαζί της. Παρ' όλα αυτά το επίπεδο φαίνεται πως έχει πέσει σε όλους τους τομείς. Ακόμα και στο χιούμορ. Ελπίζω να μην ανήκει η πλειοψηφία του κοινού στους γελοίους που συνήθως που βγαίνουν στο τηλέφωνο. 

Πρέπει να καταλάβουν οι συντελεστές της εκπομπής αυτής πως το σκεπτόμενο κοινό θέλει τεκμήρια, στοιχεία και ορθές απόψεις. Η ειρωνεία και η παραπληροφόρηση είναι όργανα το συστήματος που οι ίδιοι καταπολεμούν.

Ή μήπως ανήκουν κι αυτοί εκεί...

Εν κατακλείδι...

Χθες το απόγευμα ήμουν καλεσμένος στο γνωστό πλέον free thinking zone. Ήμουν ήδη ευδιάθετος για την τιμή που μου έκανε η Αρετή να με καλέσει στον πολυχώρο της. Επίσης είχα μεγάλη περιέργεια να συναντήσω επιτέλους από κοντά τον επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ., κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Χρόνια τώρα τον έχω συνδυάσει με τους όρους "γκαντέμης", "δρακουμέλ" κι άλλα πολλά που δεν συμβαδίζουν και πολύ με την πολιτική του πορεία. Επίσης είχα προετοιμαστεί να ακούσω τις απόψεις ενός ιστορικού εκπροσώπου του φιλελεύθερου κινήματος της Ελλάδος. Απόψεις που θα προέρχονται από το αντίπαλο στρατόπεδο. Ήμουν προετοιμασμένος λοιπόν να αντιμετωπίσω με άρνηση τις απαντήσεις του.

Όμως η ανατροπή ήταν τόσο μεγάλη που με ξάφνιασε. Με συγκίνησε τρομερά, η όψη ενός υπερήλικα, που δε το βάζει κάτω και επιδιώκει να μιλήσει με ανθρώπους της ηλικίας μου. Μία κίνηση που κανένας σημερινός πολιτικός δεν έχει επιδιώξει, κι αυτό είναι πραγματικά προς τιμή του κυρίου Μητσοτάκη.

Για αρχή θα αναφερθώ στην παρουσία του κύριου Μητσοτάκη ως άνθρωπο κι όχι ως πολιτικό. Κι αυτό διότι τα πρώτα του λόγια που ξεστόμισε ήταν πραγματικά ανθρώπινα και με άγγιξαν (μετά το 05:30) . Ξέρω πως θα ενοχλήσει αρκετούς, το άρθρο αυτό, διότι δεν μ' έχουν συνηθίσει σε παρόμοιες στάσεις απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα, όμως είναι αλήθεια πως ο σεβασμός που έχω για κάποια πρόσωπα είναι αληθινός και θέλω να τον εξωτερικεύω. Τα λόγια που με συγκίνησαν ήταν τα εξής: "Στην ηλικία που βρίσκομαι, ο άνθρωπος όταν περάσει πολλά χρόνια και γεράσει, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της μοναξιάς. Φεύγουν οι παλιοί σύντροφοι, μένει μόνος. Και αλίμονο σ' εκείνον, ο οποίος δεν κατορθώνει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τις επόμενες γενιές. Εγώ τώρα εδώ προσκαλούμαι από τα εγγόνια μου, και δέχομαι την πρόσκληση ευχαρίστως γιατί είναι διάλογος. Αυτό που εγώ θέλω να διδάξω, όσο καιρό μου μένει ακόμα να ζήσω, είναι ότι χρειάζεται να μάθουμε να κάνουμε διάλογο."
Ας μην σας κουράζω με το να επαναλαμβάνω τα λόγια του. Το βίντεο παρακάτω είναι στη διάθεσή σας να ακούσετε τις απόψεις του κυρίου Μητσοτάκη. Θα μιλήσω για τον πρόλογό του. Δύο λέξεις είναι αυτές που με άγγιξαν. Ο θάνατος και η μοναξιά. Βλέποντας τον στα μάτια τον κύριο Μητσοτάκη, διαπίστωσα πως πραγματικά τα εννοεί. Μπορεί να είναι έμπειρος πολιτικός, να χει κάνει λαμογιές και λάθη, όμως στη συγκεκριμένη στιγμή ήταν ένας απλός άνθρωπος που νιώθει αδύναμος μπροστά στον επερχόμενο θάνατο κι έχει ανάγκη ν' ανοιχτεί και να μιλήσει με νέους ανθρώπους. Ήταν αρκετά ειλικρινής. Σ' εκείνο το σημείο με κέρδισε ως ακροατή. Αμέσως μαλάκωσα, περιμένοντας ν' ακούσω τις απαντήσεις του.
Σε κάποιες συμφώνησα. Πράγματι πρέπει να μάθουμε στον διάλογο. Είναι ότι πιο δημοκρατικό, έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Κι όμως αυτό λείπει από τον σημερινό πολιτικό στίβο. Έλειπε βεβαίως και στην δεκαετία του '90 όταν ο κύριος Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος. Τουλάχιστον όμως είναι ειλικρινής και υποστηρίζει την αξία του διαλόγου. Κατόπιν εορτής θα μου πείτε. Συμφωνώ και με σας, όμως καλό είναι ν' ακούγεται από το στόμα ενός πολιτικού, πόσο μάλλον του κυρίου Μητσοτάκη μπας και το ακούσουν κάποιοι άλλοι της σημερινής πολιτικής σκηνής. Η απάντησή του, στην ερώτηση της Λουκρητίας από το protagon.gr, με βρήκε αρκετά σύμφωνο. Οι νέοι σήμερα πρέπει να πρωτοτυπήσουν σε ιδέες πάνω στο θέμα της επιχειρηματικότητας. Μυαλά υπάρχουν. Διάθεση χρειάζεται. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω σ' αυτό.
Η απάντηση στην ερώτηση του δημοσιογράφου από το neolaia.gr σχετικά με την παιδεία δε με βρήκε σύμφωνο. Η εκπαίδευση πρέπει να παραμείνει δωρεάν αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. Οι φοιτητικές νεολαίες των κομμάτων αυτών βοήθησαν την σαπίλα του πολιτικού συστήματος να εισχωρήσει μέσα στα πανεπιστήμια. Οι αιώνιοι φοιτητές είναι κομμάτι αυτής της σαπίλας. Δεν νοείται ιδιωτική παιδεία στη σημερινή εποχή. Αυτό θα αναγκάσει αρκετούς νέους να μείνουν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επειδή οι γονείς τους δεν θα χουν λεφτά να τους στηρίξουν. Διαφωνώ κάθετα με την απάντηση του κυρίου Μητσοτάκη. Επιμένω στις διαρθρωτικές αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά η Παιδεία πρέπει να παραμείνει δωρεάν.
Όσον αφορά για την στάση του με τον Πολιτισμό, τον βρίσκω σωστό. Δεν είναι δυνατόν μία χώρα σαν την Ελλάδα να συγχωνεύει το υπουργείο πολιτισμού με άλλα. Πρέπει να υπάρχει ένα ξεχωριστό υπουργείο πολιτισμού. Είναι ανάγκη να υπάρχουν αρμόδιοι που να ασχολούνται μόνο μ' αυτόν κι όχι να μοιράζουν την προσοχή τους σε αρκετά άλλα θέματα, τα οποία είναι κι αυτά με τη σειρά τους σημαντικά, όπως η Παιδεία και ο Τουρισμός.
Στην συνέχεια "απολαύσαμε" μία τρομερή επίθεση προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του '93. Λογικό είναι. Ήταν μία ισχυρή αντιπολίτευση. Η ένταση των ημερών εκείνων δεν έχει ξεπεραστεί. Το ίδιο και η στάση προς τον συνδικαλισμό. Τον άρρωστο συνδικαλισμό της Ελλάδος. Η κίνηση της Ν.Δ. στο να δημιουργήσει τη δικιά της συνδικαλιστική δύναμη, είχε στόχο την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Κάτι το οποίο το κατάφερε μιας και στην Ελλάδα έχουμε μάθει αιώνες τώρα να χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και να πολεμάμε μεταξύ μας. Χαμένος φυσικά εκεί βγαίνει ο λαός και κερδισμένο το κράτος.
Επίσης ο κύριος Μητσοτάκης υπέπεσε σ' ένα φάουλ. Στο 20' λεπτό θα ακούσετε πως η Ν.Δ. ως φιλελεύθερο κόμμα δεχόταν τους πάντες, στους κύκλους της. Τότε δεν υπήρχε άκρα δεξιά. Λογικό ήταν κύριε Μητσοτάκη να μην υπάρχει άκρα δεξιά, διότι αρκετά σταγονίδια αυτών, υπήρχαν μέσα στην Ν.Δ. Τότε ήταν ο Καρατζαφέρης (πριν σχηματίσει το δικό του κόμμα). Σήμερα είναι ο κύριος Δένδιας, ο Βορίδης κι ο Γεωργιάδης. Δεν είναι αλήθεια, ούτε είναι προσόν της Ν.Δ. που δεν υπήρχε άκρα δεξιά τότε. Υπήρχε και βρισκόταν μέσα σ' αυτήν.
Στις ερωτήσεις για την διαπλοκή και την λαμογιά δεν με ικανοποίησε. Δεν εξηγεί την κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα, ούτε με κάλυψε η απάντησή του για την σχέση πολιτικού και ψηφοφόρου. Εν μέρει προσπάθησε να δικαιολογήσει το γνωστό ρουσφέτι. Δεν μου άρεσαν οι απαντήσεις του κυρίου Μητσοτάκη.
Στην απάντησή του, για τον ρόλο του ηγέτη, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα. Δεν υπάρχει πιθανότητα να βγει από τη σημερινή κοινωνία κάποιος που θα χει ηγετικές ικανότητες. Αλλά ακόμα κι αν υπάρξουν μερικοί δεν θα καταφέρουν με τίποτα να συνεργαστούν διότι όλοι θα κυνηγάνε την εξουσία. Φυσικά αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Παρ' όλα αυτά θέλω να προσθέσω πως έχουμε πραγματικά ανάγκη μια προσωπικότητα που να εκπέμπει εμπιστοσύνη κι όραμα. Κι εδώ συμφωνώ με τον κύριο Μητσοτάκη, χρειαζόμαστε "άριστους κι όχι από τους κομματικά συμπαθητικούς". Βεβαίως κι αυτό το επισημαίνει κατόπιν εορτής.
Η πιο πετυχημένη ερώτηση έρχεται από τον Γιώργο Ευγενίδη, από το site 12 τετραγωνικά, στο 35' λεπτό. Σας αφήνω να απολαύσετε τόσο την ερώτηση όσο και την απάντηση χωρίς δικό μου σχόλιο.
Φυσικά ακολούθησαν κι άλλες ερωτήσεις, τις οποίες αποφεύγω να αναλύσω ή να σχολιάσω διότι το κείμενό μου θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις και θα γίνει ακόμα πιο κουραστικό. Σας προσφέρω όμως το βίντεο της ομιλίας του κυρίου Μητσοτάκη, για να πάρετε μία γεύση από τον χθεσινό διάλογο και να διαπιστώσετε μόνοι σας γιατί εκτίμησα τον επίτιμο πρόεδρο ως άνθρωπο αλλά διαφώνησα μαζί του στις πολιτικές του απόψεις.
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω και πάλι την Αρετή Γεωργιλή για την όμορφη εκδήλωση που διοργάνωσε στο free thinking zone.


Video streaming by Ustream

Mitsotakis vs bloggers:Catch him if you can!

Έχω την τιμή να παραβρεθώ σήμερα στον εξαιρετικό χώρο της Αρετής Γεωργιλή, στο γνωστό free thinking zone (Σκουφά 64 και Γριβαίων) για ένα διαδικτυακό debate, όπου ο επίτιμος προέδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα απαντήσει σε ερωτήσεις εκπροσώπων νέας γενιάς πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και μπλόγκερς. 

Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να παρακολουθήσετε τον διάλογο σε απευθείας σύνδεση στο παρακάτω link: https://www.facebook.com/FreeThinkingZone/app_603937842952784 

καθώς επίσης και σε όλα τα μέσα που θα το μεταδίδουν ζωντανά (protagon TV, amagi.gr, maga.gr, 9,84, ΟΠΑ TV κ.α).

Για σχολιασμό στο twitter μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το hashtag #mitsotakis95

Οι πλατείες της Ρώμης...

Αρκετοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως κάθε πόλη δείχνει από την όψη που έχουν οι πλατείες της, το πόσο πολύ σέβεται τον εαυτό της. Και σ' αυτόν τον τομέα η Ρώμη υπερτερεί. Δεν είμαι μόνο οι πολλές πλατείες και τα προσεγμένα πάρκα, αλλά και η "προσωπικότητα" που εκπέμπουν. Η μία πλατεία συναγωνίζεται την άλλη σε ομορφιά και ιστορική και καλλιτεχνική αξία.
Κι επειδή στις πλατείες συναντάς τον παλμό των πόλεων, αποφάσισα να συνοδεύσω αυτή τη βόλτα με τις μελωδίες του Nino Rota από την μαγευτική ταινία του Felini, 8 1/2...
Η βόλτα ξεκινάει από την πλατεία Βενέτσια (00:08), μιας κι εκεί βρίσκεται το θεόρατο μνημείο του Βιτόριο Εμανουέλε. Το μνημείο αυτό (00:10-00:34) άρχισε να κτίζεται από το 1885 κι ολοκληρώθηκε το 1911. Ήταν αφιερωμένο στην ενοποίηση της Ιταλίας που έγινε πραγματικότητα το 1870 (κι όμως η Ιταλία ως χώρα είναι νεώτερη από το νεοελληνικό κράτος). Όσο για την πλατεία, το όνομά της το πήρε από το Παλάτσο Βενέτσια που βρίσκεται δίπλα της και θεωρείται ως το πρώτο σημαντικό αναγεννησιακό παλάτι της Ρώμης (00:08). Από την πλατεία αυτή ξεκινάει η Via del Corso, η οποία οδηγεί στην Πιάτσα ντελ Πόπολο.
Πριν όμως φτάσουμε εκεί, θα κάνουμε πρώτα μία μικρή στάση στην πλατεία Campo dei Fiori, "ο αγρός των λουλουδιών" (00:35-00:44). Στην πλατεία αυτή φιλοξενείται η υπαίθρια αγορά της πόλης από το 1869. Παλιότερα όμως, ο μεγάλος αυτός χώρος χρησιμοποιούταν για εκδηλώσεις, παρελάσεις ακόμα κι εκτελέσεις. Το άγαλμα στο κέντρο της πλατείας ανήκει στον αιρετικό Τζορντάνο Μπρούνο, ο οποίος κάηκε στην πυρά στις 17 Φεβρουαρίου 1600. Η περιοχή αυτή ποτέ δεν συνδέθηκε με κάποια αριστοκρατική ιστορία. Εκεί όμως βρίσκεται το παλιότερο ξενοδοχείο της Ρώμης.
Λίγα στενά πιο πάνω βρίσκεται μία από τις πιο όμορφες πλατείες του κόσμο. Αναφέρομαι στην πανέμορφη Πιάτσα Ναβόνα (00:45-01:59) η οποία τοποθετήθηκε μέσα στην περίμετρο ενός αρχαίου ρωμαϊκού σταδίου. Σήμερα απολαμβάνουμε την μπαρόκ σύνθεσή της. Τα κτίρια περιμετρικά της πλατείας είναι χτισμένα πάνω στις κερκίδες του αρχαίου Κίρκους Αγκονάλις, ενός σταδίου που έκτισε το 86 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Δομιτιανός. Το στάδιο αυτό είχε ελλειπτικό σχήμα (όπως και η πλατεία σήμερα) και χωρούσε 30.000 θεατές. Όταν όμως επέστρεψαν οι πάπες από την Αβινιόν (το 1377) κι εγκαταστάθηκαν στο Βατικανό, μετέτρεψαν την πλατεία, σε κεντρική αγορά της πόλης (ο Σίξτος το 1477). Το 1640 οι αρχιτέκτονες Ραϊνάλντι και Μπορομίνι, έχτισαν την πανέμορφη εκκλησία Σαντ Ανιέζε ιν Αγκόνε. Η πανέμορφη κρήνη των τεσσάρων ποταμών που βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας είναι έργο του σπουδαίου γλύπτη Μπερνίνι. Πραγματικά αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς λίγο παραπάνω μπροστά στη κρήνη, για ν' απολαύσετε τις λεπτομέρειες των γλυπτών. Ο θρύλος λέει πως ο Μπερνίνι με τον Μπορομίνι είχαν μία κόντρα. Γι' αυτόν τον λόγο ο Μπερνίνι έφτιαξε ένα από τα αγάλματα της κρήνης, να χει το χέρι σηκωμένο σαν να προσπαθεί να αποτρέψει την κατάρρευση της εκκλησίας (00:51).
Η βόλτα συνεχίζεται λίγο πιο πάνω. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη πλατεία Piazza & Porta del Popolo (02:00-02:19). Στη περιοχή αυτή, συναντά κανείς το παριζιάνικο αρχιτεκτονικό στυλ της πόλης. Το όνομά της το πήρε από την εκκλησία Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο που βρίσκεται εκεί. Δίπλα στο ξωκλήσι αυτό στέκεται η Πόρτα ντελ Πόπολο, μία από τις κυριότερες εισόδους της παλιάς πόλης. Την πύλη την σμίλεψε ο Μπερνίνι, ενώ τα λιοντάρια και τις κρήνες ανατέθηκαν στον Τζουζέπε Βαλαντιέ. Κάποτε σ' αυτήν την πλατεία έρεε άφθονο αίμα από τις δημόσιες εκτελέσεις. Επίσης από κει ξεκινούσαν και οι ιπποδρομίες που λάμβαναν χώρα στην Via del Corso.
Πάνω από την Piazza del Popolo βρίσκονται οι Κήποι Μποργκέζε (02:20-02:44). Χάρης σ' αυτούς τους κήπους και τα υπόλοιπα πάρκα, η Ρώμη κατατάσσεται στις πιο πράσινες ευρωπαϊκές πόλεις. Τα μονοπάτια του συγκεκριμένου πάρκου σε οδηγούν προς την θρυλική Via Veneto (02:45). Από κει ο δρόμος κατηφορίζει προς την Πιάτσα ντι Σπάνια.
Η Piazza di Spagnia (02:50-03:24) θεωρείται ως η γειτονιά των Άγγλων. Εκεί θα συναντήσει κανείς το Babington's tea rooms, μία έξοχη βικτοριανή τσαγιερία που είχε ανοίξει για την αγγλόφωνη κοινότητα της Ρώμης αλλά και το Caffe Greco, το οποίο ήταν το φημισμένο στέκι των διανοούμενων της εποχής.  Η πλατεία αυτή κερδίζει τον θαυμασμό των επισκεπτών από την πασίγνωστη Σκαλινάτα (ή ισπανικά σκαλιά), ένα έργο που ανέθεσαν οι πάπες στους καλύτερους καλλιτέχνες του 17ου αιώνα, ενώ οι Γάλλοι χρηματοδότησαν για την κατασκευή της. Η ονομασία ωστόσο επικράτησε κατά λάθος μιας και πριν τα εγκαίνιά της ήταν γνωστή ως Πιάτσα ντι Φράντσια (της Γαλλίας).
Εκτός από την Ρώμη, είναι και το κρατίδιο του Βατικανού, όπου υπάρχει η υπέροχη πλατεία του Αγίου Πέτρου (03:25-03:44), την οποία έφτιαξε και φιλοτέχνησε ο Μπερνίνι. Οι κιονοστοιχίες αποτελούνται από 284 γιγάντιους δωρικούς κίονες, 88 παραστάτες και 140 αγάλματα στην κορυφή τους. Στο κέντρο υπάρχει ένας οβελίσκος ενώ αριστερά και δεξιά βρίσκονται δύο κρήνες. Η μία είναι του Μπερνίνι και η άλλη του Μαντέρνο. Ανάμεσα στον οβελίσκο και την κάθε κρήνη υπάρχει ένας πέτρινος δίσκος που γράφει "Κέντρο της κιονοστοιχίας". Όποιος σταθεί πάνω σ' αυτόν, θα μείνει έκπληκτος όταν θα διαπιστώσει πως οι τέσσερις σειρές κιόνων στο αντίστοιχο ημικύκλιο, ευθυγραμμίζονται σε μία (03:35-03:44).
Η μέρα περνάει και η νύχτα πλέον έχει σκεπάσει την πόλη. Είναι η καλύτερη στιγμή για να επισκεφθεί κανείς την μαγευτική Φοντάνα ντι Τρέβι (03:45-04:09). Η κρήνη αυτή χτίστηκε πριν από 240 χρόνια. Το νερό που τρέχει από κει προέρχεται από το υπόγειο υδραγωγείο Άκουα Βίργκο. Οι πιο ιδιότροποι Άγγλοι που ζούσαν στη Ρώμη, έστελναν παλιά τους υπηρέτες τους, να τους φέρουν νερό από την κρήνη αυτή για το απογευματινό τους τσάι, διότι το υπόγειο υδραγωγείο φημιζόταν ότι είχε το καλύτερο νερό της Ρώμης. Η Φοντάνα ντι Τρέβι, είναι έργο του Νικολό Σάλβι. Χρειάστηκε τριάντα χρόνια για να την ολοκληρώσει. Στο κέντρο της κρήνης στέκεται ο Ποσειδώνας έχοντας δίπλα του δύο Τρίτωνες. Οι δύο γυναικείες μορφές που βρίσκονται στις εσοχές, είναι η Υγεία και η Αφθονία.
Η βόλτα ολοκληρώνεται από κει που ξεκίνησε. Από το μνημείο του ΄Βιτόριο Εμανουέλε κι αυτό διότι οι Ιταλοί δεν έχουν την καλύτερη γνώμη για το μνημείο αυτό. Λένε πως το σχήμα και το χρώμα του, τους θυμίζει μία γαμήλια τούρτα. Όμως ο βραδινός φωτισμός του είναι φαντασμαγορικός. 

Η ανάσταση ενός τζαμιού στην Αθήνα

Είναι κτισμένο με αρχαία αρχιτεκτονικά μέλη από κλασικά, ρωμαϊκά και βυζαντινά μνημεία, μεταξύ των οποίων ορισμένα ιωνικά κιονόκρανα. Είναι όμως το παλαιότερο οθωμανικό μνημείο της Αθήνας. Πρόκειται για το Φετιχιέ τζαμί που βρίσκεται στον αρχαιολογικό χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς, κοντά στον Πύργο των Ανέμων, ένα κτίριο που χρονολογείται στα 1668-1670 και αν δεν συντηρηθεί άμεσα κινδυνεύει να καταρρεύσει. Με σοβαρά στατικά προβλήματα, ρωγμές στην τοιχοποιία και μεγάλες ζημιές στη στέγη, από όπου εισχωρούν στο εσωτερικό τα νερά της βροχής, το Φετιχιέ τζαμί αναμένει εδώ και χρόνια την αποκατάστασή του. Μόλις πριν από λίγες ημέρες εγκρίθηκε όμως από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η μελέτη των συνολικών επεμβάσεων που επιβάλλονται για το μνημείο.
Ο κυριότερος σκόπελος ωστόσο, δηλαδή το οικονομικό, δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί, αν και η πρόθεση του υπουργείου Πολιτισμού είναι να το εντάξει στα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται απλώς για ένα μνημείο και επ' ουδενί για λατρευτικό χώρο, ιδιότητα που έχει πάψει να υφίσταται από την απελευθέρωση της Ελλάδας και μετά. Ετσι, σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο Πολιτισμού, μετά την αποκατάστασή του το κτίριο θα χρησιμοποιηθεί για μικρές εκθέσεις και εκδηλώσεις που θα συνάδουν με τον χαρακτήρα του, ενώ θα είναι επισκέψιμο, όπως όλα τα μνημεία.
Στην πρώτη φάση του το τζαμί χτίστηκε το 1458, λίγο μετά την κατάκτηση της Αθήνας από τους Οθωμανούς και με την ευκαιρία της επίσκεψης του Μωάμεθ του Πορθητή (φετιχιέ σημαίνει πορθητής). Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτό το πρώτο κτίσμα ανεγέρθη επάνω στα ερείπια χριστιανικής εκκλησίας (τρίκλιτης βασιλικής), η οποία με τη σειρά της είχε οικοδομηθεί επάνω σε αρχαία κατάλοιπα. Ηταν επόμενο λοιπόν πολλά στοιχεία των παλαιότερων εποχών να ενσωματωθούν στο τέμενος, ενώ στη βόρεια πλευρά του έχουν διασωθεί κάποια λείψανα της βασιλικής. Μεταξύ άλλων πάντως λέγεται ότι για το τζαμί είχε χρησιμοποιηθεί και μία από τις μαρμάρινες στήλες του Ολυμπίου Διός, την οποία ανατίναξαν προκειμένου να την κάνουν μαρμαροκονία για τους τοίχους.
Το υπάρχον κτίριο θεωρείται το παλαιότερο δείγμα του αρχιτεκτονικού τύπου «quatrefoil» λόγω της διαμόρφωσης της στέγης του σε τέσσερα τεταρτοσφαίρια για την αντιστήριξη του κεντρικού τρούλου. Ο τύπος αυτός έχει ως πρότυπο τον ναό της Αγίας Σοφίας και απαντάται σε σπουδαία τεμένη της Κωνσταντινούπολης, όπως το Μπλε Τζαμί και το Γενί Τζαμί. Ο μιναρές του κατεδαφίστηκε μόλις απελευθερώθηκε η Αθήνα, ενώ το κτίριο, που σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ονομαζόταν από τους Ελληνες «Τζαμί του Σταροπάζαρου», λόγω της θέσης του μέσα στο παζάρι των σιτηρών, γνώρισε διάφορες χρήσεις: έγινε στρατιωτική φυλακή του φρουραρχείου της πόλης, στρατώνας, σχολείο της αλληλοδιδακτικής μεθόδου (το 1824) και πριν από το 1890 μετατράπηκε σε αλευραποθήκη, ενώ στους εξωτερικούς του τοίχους προσκολλήθηκαν οι κλίβανοι του στρατιωτικού αρτοποιείου.
Ετσι έμεινε ως το 1920-1923, οπότε απελευθερώθηκε από τις εξωτερικές προσθήκες και δέχθηκε την πρώτη αναστήλωση από τον Ορλάνδο. Από τότε άρχισε να χρησιμοποιείται - ως πριν από δύο χρόνια - ως αρχαιολογική αποθήκη. Οι μεγάλες ζημιές του προήλθαν από τον σεισμό του 1981, ενώ το 1967 σε απόπειρα εμπρησμού από αγνώστους καταστράφηκε το ξύλινο θύρωμα της πόρτας εισόδου.
Σήμερα η μελέτη των αρχιτεκτόνων Παναγιώτη Μπίρταχα και Νίκης Σαλεμή με πολιτικό μηχανικό την Ελένη Ζαρογιάννη και τοπογράφο τον Βασίλη Μπάκα στοχεύει στην αποκατάσταση των φθορών του μνημείου αλλά και στην αισθητική «επαναφορά» του, αφού θα πρέπει να επιχρισθεί εξωτερικά όπως ήταν η αρχική του όψη. Να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα έχουν συντηρηθεί πολλά οθωμανικά μνημεία, συγκεκριμένα περισσότερα από 40 τζαμιά, 17 χαμάμ, τέσσερα μπεζεστένια αλλά και νεκροταφεία, φρούρια κτλ.

Πηγή: http://www.tovima.gr

Η λογοκρισία στην περίοδο της χούντας

Η λογοκρισία, επίσημη ή ανεπίσημη, από θεσμοθετημένα κέντρα εξουσίας ή παραθρησκευτικές και παρακρατικές ομάδες, δεν είναι τελειωμένη υπόθεση ενός βάρβαρου παρελθόντος, δεν αποτελεί αποκλειστικό "προνόμιο" ολοκληρωτικών καθεστώτων ή έκτακτο μέτρο σε περίοδο πολέμου προς χάριν της άμυνας και της εθνικής ασφάλειας. Υπήρχε στη δημοκρατική Αθήνα της αρχαιότητας (μην ξεχνάμε την περίπτωση του Σωκράτη), υπάρχει στις δημοκρατικές πολυφυλετικές Η.Π.Α. του 21ου αιώνα, υπάρχει στην δημοκρατική Αθήνα του 2012, όταν ακραίες αντιδράσεις θρησκόληπτων και μελών της Χρυσής Αυγής, αναγκάζουν το θέατρο "Χυτήριο" να κατεβάσει πρόωρα την παράσταση του Corpus Christi του Τέρενς ΜακΝάλι.
Περίπου σαράντα χρόνια νωρίτερα, στις 22 Δεκεμβρίου του 1973, οι Αθηναίοι πολίτες, στο θέατρο "Αθήναιον" ραίνουν την Τζένη Καρέζη με λουλούδια στο τέλος της παράστασης του θεατρικού "Το μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη. "Κόκκινα γαρύφαλλα βγήκαν ξαφνικά κάτω από παλτό, μέσα από τσέπες και τσάντες και σκέπασαν τη σκηνή", θυμάται αργότερα ο μεγάλος συγγραφέας του νεοελληνικού θεάτρου. Η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος είχαν πρόσφατα αποφυλακιστεί από τα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου κρατούνταν επί μέρες διότι το έργο που ανέβαζε από το καλοκαίρι ο θίασός τους θεωρούνταν ανατρεπτικό για το χουντικό καθεστώς.
Από τη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε η Απριλιανή δικτατορία επέβαλε προληπτική λογοκρισία, στον Τύπο, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στο τραγούδι. Στα χρόνια από το 1967 έως το 1969 η λογοκρισία ήταν σκληρή. Κάθε άρθρο εφημερίδας, κάθε έργο τέχνης, έπρεπε να πάρει την έγκριση των αξιωματικών της αρμόδιας επιτροπής που έδρευε στο Υπουργείο Τύπου στην οδό Ζαλοκώστα. Οι εφημερίδες Καθημερινή, Μεσημβρινή και Ελευθερία αποφασίζουν να διακόψουν την έκδοσή τους. Οι λογοτέχνες, ιδίως όσοι είχαν αγωνιστικό παρελθόν, παύουν να δημοσιεύουν κείμενά τους στα έντυπα που λογοκρίνονταν και σταματούν να τυπώνουν βιβλία τους. Οι διανοούμενοι στην Ελλάδα σιωπούν ως αντίδραση στο καθεστώς, γράφει ο ξένος τύπος.
Μια αλλαγή στη στάση από την παθητική στην ενεργητική αντίδραση και μία πύκνωση των αντιδικτατορικών φωνών παρατηρεί ο κριτικός και ιστορικός της μεταπολεμικής λογοτεχνίας Αλέξανδρος Αργυρίου από τον Μάρτιο του 1969, όταν μεταδίδεται από ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς το μαγνητοφωνημένο μήνυμα του Σεφέρη που μιλάει για την "κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης" και για την "ανωμαλία" που ζει ο ελληνικός λαός. Στη Γαλλία, το περιοδικό "Le temos Modernes", που εκδίδει ο Σάρτρ, αφιερώνει το τεύχος 276 bis στην κατάσταση στην Ελλάδα. Γράφουν ανάμεσα σε άλλους ο Νίκος Σβορώνος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, και ανθολογούνται Έλληνες λογοτέχνες: Σεφέρης, Ρίτσος, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος, Φραγκιάς, Χατζής κι άλλοι. Τον Απρίλιο του 1969, στην Αθήνα 18 λογοτέχνες υπογράφουν δήλωση με την οποία εκφράζουν την αγανάκτησή τους για την λογοκρισία, τις διώξεις και την ανελευθερία στη χώρα. Μ' ετούτα και μ' εκείνα, τον Δεκέμβριο του 1969 αναστέλλεται η προληπτική λογοκρισία. Το 1970 κυκλοφορεί από τον Κέδρο ο συλλογικός τόμος Δεκαοχτώ κείμενα, στον οποίο συμμετέχουν οι μεταπολεμικοί συγγραφείς που υπέγραψαν τη "Δήλωση των 18" (Μιχαήλα Αβέρωφ, Αλεξ. Αργυρίου, Θαν. Βαλτινός, Γ. Γεραλής, Ι. Δεπούντης, Λ. Ιακωβίδης, Π. Καλιότσος, Λ. Κάσδαγλη, Ν. Κάσδαγλης, Φ. Κονδύλης, Άλεξ. Κοτζιάς, Μ. Κουμανταρέας, Τ. Κουφόπουλος, Κ. Μητροπούλου, Ρ. Ρούφος, Κ. Ταχτσής, Κ. Τσιτσέλη, Θ.Δ. Φραγκόπουλος) και ο οποίος έχει αντιστασιακό χαρακτήρα. Τον επόμενο χρόνο ακολουθούν οι τόμοι Νέα Κείμενα και Νέα Κείμενα 2, με ευρύτερη συμμετοχή λογοτεχνών. Η κηδεία του Σεφέρη στις 22 Σεπτεμβρίου του 1971 μετατρέπεται σε αντιδικτατορική διαδήλωση. Αμέσως μετά, οι αντιδράσεις κατά της χούντας αυξάνονται.
Ένα από τα πιο γνωστά κείμενα που λογοκρίθηκαν και κυνηγήθηκαν στη περίοδο της χούντας, ήταν "Το μεγάλο μας τσίρκο" του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Παρ όλες τις περιπέτειες που έζησαν οι ηθοποιοί και οι συντελεστές του, το έργο κατάφερε να σταθεί όρθιο, αφήνοντας την ικανοποίηση ότι μπορεί ακόμη και το θέατρο να κάνει μία δικτατορία να φοβηθεί...

Απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου

Το Μεγάλο μας Τσίρκο

του Ιάκωβου Καμπανέλλη

Τα σταφύλια της οργής...

Για μία ακόμη φορά ο μέσος Νεοέλληνας ξαφνιάστηκε κι εξοργίστηκε με τις συνθήκες "κράτησης" (διότι περί κράτησης μιλάμε) μεταναστών στις εκτάσεις καλλιέργειας φράουλας. Αυτή είναι η τραγική μας φύση. Να κρυβόμαστε πίσω από εκφράσεις κι αντιδράσεις έκπληξης, κάθε φορά που ξεσκεπάζεται η σαπίλα της νεοελληνικής κοινωνίας.

Στις 30 Μαρτίου του 2008, όταν η Ελλάδα ζούσε ακόμα την φούσκα της χλιδής και του νεοπλουτισμούς της, το "Έψιλον" της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας είχε ένα μεγάλο αφιέρωμα για τις καταστάσεις που επικρατούν στην Μανωλάδα. Είχαν προηγηθεί ήδη κάποια γεγονότα που τράβηξαν για λίγο τα βλέμματα προς τα κει. 

Γνωρίζαμε. 

Έπρεπε να γνωρίζουμε. 

Όμως αδιαφορήσαμε. 

Κι ακόμα θα είχαμε την ίδια στάση αν δεν εξελισσόταν το μακελειό της προηγούμενης βδομάδας. Αυτό το άρθρο που δημοσιεύθηκε πριν από πέντε χρόνια, είναι από μόνο του ένα αποδεικτικό στοιχείο που καταφέρνει να διαψεύσει το ψεύτικο ξάφνιασμά μας και να μας φωνάξει κατάμουτρα το πόσο υποκριτές είμαστε σαν λαός. 

Ένα άλλο τραγικό που συμβαίνει στην χώρα μου, είναι πως τώρα όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα προς την Μανωλάδα. Να μποϊκοτάρουμε τις φράουλες της Μανωλάδας, να τιμωρήσουμε τους υπεύθυνους της Μανωλάδας, να σώσουμε τους λαθρομετανάστες της Μανωλάδας. Σε όλες τις προσταγές μας βάζουμε και το όνομα του τόπου, κρύβοντας έτσι τις βρομιές που συμβαίνουν μέσα στο δικό μας το σπίτι. 

Θυμάμαι ακόμα την πλατεία του νησιού μου, την δεκαετία του '90. Από τα ξημερώματα μαζεύονταν ξένοι έξω από το δημαρχείο της πόλης (!) και περίμεναν να περάσει κάποιος να τους διαλέξει και να τους πάρει με το φορτηγάκι ή το αμάξι για να δουλέψουν σε κάποιο χωράφι ή σε κάποια οικοδομή μήπως και βγάλουν κάποιο μεροκάματα. Τα αμάξια περνούσαν από κει. Έβγαινε ο κάθε Ελληναράς με υφάκι, και διάλεγε. Μήπως αυτό θυμίζει σκλαβοπάζαρο, σε πιο ελαφριά μορφή; Κι όλα έξω από το δημαρχείο. Όχι σε κάποιο στενό ή ήρεμο δρόμο. Έξω από το δημαρχείο. 

Από την άλλη, τα γεγονότα που συμβαίνουν τώρα στην Ελλάδα, τα είχε καταγράψει πριν από 75 σχεδόν χρόνια ο Τζόν Στάιμπεκ στο βιβλίο του "Τα σταφύλια της οργής". Σας προσφέρω ένα απόσπασμα για να βρείτε τις ομοιότητες και σεις.

"....Έφεραν σκλάβους μόλο που δεν τους αποκαλούσαν σκλάβους: Κινέζους, Γιαπωνέζους, Μεξικανούς, Φιλιππινέζους. Αυτοί ζουν με ρύζι και φασόλια, έλεγαν οι επιχειρηματίες. Δεν έχουν ανάγκες .. 

Να κοίτα τους πως ζουν. 

Κοίτα τί τρώνε. 

Κι αν τύχει και κάνουν το ζόρικο: πίσω στην πατρίδα τους ...Τους δουλοπάροικους που έφεραν από το εξωτερικό τους έδερναν, τους τρομοκρατούσαν, τους πέθαιναν της πείνας, τόσο, που, άλλοι ξαναγύριζαν στον τόπο τους και άλλοι εξαγριώθηκαν απ΄ την απόγνωση και ή τους σκότωσαν ή τους εξόρισαν. Και ολοένα τα κτήματα μεγάλωναν σε έκταση .."

Οι ομοιότητες είναι απίστευτες. Είμαι σίγουρος πως για μία ακόμη φορά έχετε ξαφνιαστεί. Δυστυχώς αυτό έχουμε μάθει να κάνουμε... Ήλπιζα πως η κρίση ίσως μας αλλάξει αλλά εμείς εκεί. Ένα πράγμα όμως ξέρω. Όσοι γνωρίζουν ένα έγκλημα και δεν μιλάνε, είναι το ίδιο ένοχοι με τους εγκληματίες. Κι εμείς όλοι γνωρίζουμε... 

Όλη αυτή τη περίοδο που περνάμε, πολλοί φωνάζουνε πως γυρίσαμε 40 και 50 χρόνια πίσω. Όμως για μένα, η περίπτωση της Μανωλάδας (βλέπετε πως κι εγώ πέφτω στο τριπάκι του τόπου) μας γυρίζει 80 χρόνια πίσω. Στην περίοδο του μεγάλου κραχ της Αμερικής. 

Παρ' όλα αυτά προτίμησα να απέχω από τα πανηγυράκια των social media και τον ιστολογίων, όσον αφορά το θέμα της Μανωλάδας. Πνίγομαι όμως, όταν κρατάω το στόμα μου κλειστό. Η ανάρτηση αυτή ήταν μία κίνηση ανακούφισης για μένα, όσον αφορά τις ψεύτικες και ηλίθιες αντιδράσεις των υπόλοιπων Νεοελλήνων. 

Ιδανικός αυτόχειρας...

Πραγματικά δεν έχω την διάθεση να γράψω κάτι απόψε. Περίμενα διαφορετική την κατάληξη της βραδιάς. Όμως όταν αλλάζουν τα δεδομένα στα δύο τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, τότε μένεις άφωνος κι απογοητευμένος. Το μυαλό σου σταματάει να λειτουργεί. Νιώθεις το κεφάλι σου να μυρμηγκιάζει. Ο ψυχικός βασανισμός της αναμονής για το επόμενο ματς σου προκαλεί έναν έντονο εκνευρισμό. 

Θα μου πεις, "ρε φίλε χαλάρωσε, υπάρχουν και πιο σοβαρά θέματα". 

Θα συμφωνήσω. Όμως σε τόσο έντονες αθλητικές βραδιές, ξεχνάς όλα τα προβλήματα κι επικεντρώνεσαι στον αγώνα. Αυτό δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στο τελικό αποτέλεσμα.

Απόψε ο Ολυμπιακός απέδειξε πως είναι ένας ιδανικός αυτόχειρας. 

Και το χειρότερο; 

Ξενέρωσε απίστευτα τον κόσμο του. 

Οχτώ μήνες μετά...

Λίγο πριν ξεκινήσει το φετινό καλοκαίρι, το μυαλό μου γυρίζει στις μαύρες μέρες της μεγάλης πυρκαγιάς στην Χίο. Τις μέρες εκείνες που μπροστά από τα μάτια μου εκτυλίχθηκε η τρίτη μεγαλύτερη καταστροφή του νησιού μου, καθώς όλη η καταπράσινη πλευρά του εξαφανίστηκε από το πέρασμα της μεγάλης λαίλαπας.

Οι εικόνες που είδα, θα μείνουν για πάντα στο μυαλό μου. Η οργή που ένιωθα, ενισχυόταν από την αδιαφορία ενός μεγάλου μέρους του χιώτικου πληθυσμού. Από την άλλη, όσοι ανέβηκαν στα βουνά για την κατάσβεση, έδωσαν μεγάλη μάχη να σώσουν όσα δέντρα δεν είχαν καεί ακόμα. Ο αγώνας άνισος. Η δύναμη της φωτιάς και του ανέμου υπερίσχυε στην ανθρώπινη προσπάθεια για την αντιμετώπισή της. 

Το αποτέλεσμα; Το μεγαλύτερο μέρος της δασικής έκτασης του νησιού έγινε στάχτη, καθώς και το 30% των μαστιχόδεντρων. 

Οι πρώτες φωτογραφίες μετά την καταστροφή, μας γονάτισαν. Το πράσινο είχε αντικατασταθεί από την όψη της τέφρας πάνω στο γυμνό πια έδαφος. 

Δεν μας πήρε όμως από κάτω. Γνωρίζαμε πως είναι θέμα χρόνου πια, να αναγεννηθεί πάλι η φύση. Περιμέναμε τις βροχές. Από την μια υπήρχαν φόβοι κατολισθήσεων αλλά από την άλλη, μόνο εκείνη θα καθάριζε τις μαύρες πλαγιές του νησιού και θα έδινε ένα φιλί ζωής στην νεκρή φύση.

Τα πρώτα σημάδια είναι ενθαρρυντικά. 

Καθώς διανύουμε την άνοιξη, η Χίος αρχίζει δειλά-δειλά να πρασινίζει...

Τα χαμόγελα επιστρέφουν στα πρόσωπά μας...

Σημείωση: Η φωτογραφία του Στέλιου Κραουνάκη, μας παρουσιάζει την ευρύτερη περιοχή μιας αγαπημένης τοποθεσίας του νησιού μας, της Νέας Μονής.

Δείτε κι άλλες φωτογραφίες εδώ.

Διεθνές συνέδριο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα

Επιστήμονες από όλο τον κόσμο αλλά και ακτιβιστές πρόκειται να λάβουν μέρος στο δεύτερο παγκόσμιο συνέδριο για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, το οποίο θα γίνει στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ της Αυστραλίας στις 16 και 17 Νομεβρίου. Η εκπαίδευση, ο ακτιβισμός, η οικονομία και τα νομικά - δικαστικά. θέματα είναι οι επιμέρους ενότητες του συνεδρίου, που έχει τίτλο «Parthenon, an Icon of Global Citizenship» και οργανώνεται από την Αυστραλιανή Επιτροπή για την επιστροφή των Γλυπτών.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης στην κατανόηση της σημασίας του Παρθενώνα για την παγκόσμια κοινότητα και ο ρόλος του μουσείου ως εκπαιδευτικού εργαλείου στον τομέα αυτό είναι τα θέματα που θα συζητηθούν στο πρώτο μέρος του συνεδρίου. Στην δεύτερη ενότητα, που έχει σχέση με τον ακτιβισμό θα εξετασθούν οι τρόποι _ εργαλεία και μέθοδοι_ για καλύτερα αποτελέσματα των δράσεων που γίνονται ανά τον κόσμο για την επιστροφή των Γλυπτών στην Αθήνα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ενότητα της οικονομίας, καθώς σ΄αυτήν πρόκειται να εξετασθεί ο Παρθενώνας και άλλες αρχαιότητες στο πλαίσιο των εμπορικά προσανατολισμένων, σημερινών κοινωνιών. Δηλαδή ποια θα μπορούσε να είναι τα οφέλη της επιστροφής των Γλυπτών για τα εμπλεκόμενα μέρη καθώς, παρά την προφανή ήττα της Βρετανίας σε μία τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε να αποδειχθεί τελικά ότι μπορεί να έχει και εκείνη θετικά αποτελέσματα.
Ο ρόλος της δικαιοσύνης τέλος, στην εκστρατεία της επανένωσης των Γλυπτών στον φυσικό τους χώρο είναι ένα επίσης σοβαρό ζήτημα, με την διερεύνηση των στοιχείων, τα οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα σε μία διεκδίκηση μέσω της νομικής οδού.
Συντονιστής του συνεδρίου, ο ελληνικής καταγωγής κ. Ντένης Τριτάρης με επαγγελματική ενασχόληση, εκτός των άλλων στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ και της Αθήνας δήλωσε εξάλλου στον «Νέο Κόσμο» της ομογένειας, ότι πέρα από την συμμετοχή επιστημόνων θα δοθεί η ευκαιρία σε κάθε συμμετέχοντα να εκφράσει τη γνώμη του.
Στο συνέδριο μετέχουν και οι άλλες δύο επιτροπές για την Επιστροφή των Γλυπτών, η Βρετανική και η Αμερικανική ενώ έχει δημιουργηθεί μία ειδική ιστοσελίδα για την ενημέρωση του κοινού.

Πηγή: http://www.tovima.gr

Βόλτες στην αιώνια πόλη...

Είναι αρκετές οι αιώνιες πόλεις στον κόσμο. Αν τις μελετήσουμε μία προς μία, θα διαπιστώσουμε πως όλες τους έχουν μία αξιοζήλευτη πορεία μέσα στην ιστορία. Όμως λίγες είναι αυτές που 'χουν καταφέρει να διατηρήσουν την λάμψη του παρελθόντος, χωρίς να επαναπαύονται μόνο σ' αυτήν (για παράδειγμα η Αθήνα). Η Ρώμη είναι το πιο πετυχημένο παράδειγμα αυτής της κατηγορίας.

Είναι βέβαιο πως κάθε βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους της Ρώμης, ξεκινάει από το Κολοσσαίο. Έτσι κι εγώ, πρώτο βράδυ στην ιταλική πρωτεύουσα, μόλις άφησα τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο. αμέσως ξεχύθηκα στους δρόμους για να συναντήσω το μνημείο αυτό. Δεν ήταν μακριά το ξενοδοχείο από το Κολοσσαίο, κάτι που στην πορεία διαπίστωσα πως ίσχυε για όλα τα αξιοθέατα της πόλης. Οι αποστάσεις είναι σχετικά μικρές και προσβάσιμες. 

Καθώς περπατούσα στους στενούς δρόμους της γειτονιάς, σε μία στροφή διέκρινα στο βάθος τις φωτεινές καμάρες του Κολοσσαίου. Η αλήθεια είναι πως δεν ενθουσιάστηκα όπως είχε συμβεί σ' άλλες περιπτώσεις μνημείων(π.χ. Καθεδρικός ναός Στρασβούργου, Πύργος του Άιφελ κ.α.). Ίσως να φταίει πως είναι ένα κτίριο που το χω δει σε αρκετές φωτογραφίες, ταινίες και τουριστικές αφίσες. Ο ενθουσιασμός μπορεί να μην υπήρξε, όμως το ότι κόλλησα στη συνέχεια μαζί του, είναι γεγονός. Το ουδέτερο χρώμα που επικρατεί στην πρόσοψη του κτιρίου, δίνει το ελεύθερο στον ήλιο να παίξει με διάφορες αποχρώσεις πάνω του. Έτσι όποια στιγμή της ημέρας κι αν περάσεις θα δεις και μία διαφορετική όψη του μνημείου, πόσο μάλλον όταν έχει συννεφιά (00:06 - 00:16), όταν ο ήλιος πέφτει (02:45 - 02:50), κατά το σούρουπο (02:55) και τη νύχτα με τον υπέροχο φωτισμό που έχουν στήσει ανάμεσα στις καμάρες (03:00 - 03:25). 

Δίπλα στο Κολοσσαίο στέκει η αψίδα του Κωνσταντίνου (00:20 και 03:25). Θεωρείται από τις μικρότερες τις πόλης. Όμως δεν στερείται σε καλαισθησία από τις υπόλοιπες. Από την αψίδα κι έπειτα αρχίζει η  Ρωμαϊκή αγορά. 

Φεύγοντας από το Κολοσσαίο συναντάμε τον θεόρατο τοίχο της Βασιλικής του Μαξεντίου και τα απομεινάρια του ναού του Καίσαρα (00:25). Οι τελευταίες κολώνες που στέκουν ακόμα όρθιες μαρτυρούν το μέγεθος του ναού. Ακόμα προκαλούν δέος. Ο ναός του Ιουλίου Καίσαρα κτίστηκε στο σημείο που έγινε η αποτέφρωση της σορούς του μετά τη δολοφονία του, το 44 π.Χ. Το σώμα του νεκρού είχε τοποθετηθεί πάνω σ' έναν χρυσό βωμό. Ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε ο Μάρκος Αυρήλιος συγκίνησε τόσο το πλήθος, ώστε αποφασίστηκε να καταπατήσουν το έθιμο της ταφής στο Κάμπους Μάρτιους (Πεδίον του Άρεως) και να αποτεφρώσουν την σορό μπροστά από τη Ρετζιά (00:40). Η θεοποίηση του Καίσαρα οδήγησε κι άλλους αυτοκράτορες να κάνουν το ίδιο. Μερικοί απ' αυτούς θεοποιήθηκαν ακόμα και πριν το θάνατό τους!

Μετά την Ρωμαϊκή Αγορά, ακολουθεί η Αγορά του Τραϊανού (01:05). Εντύπωση προκαλεί η θεόρατη κολόνα ύψους 67 μέτρων, όπου πάνω σ' αυτήν εκτυλίσσεται μία ολόκληρη ιστορία, λαξευμένη πάνω στην πέτρα, ξεκινώντας φυσικά από τα λάφυρα (01:10).

Προχωρώντας στα στενά της πόλης θα πέσει κανείς, πάνω σε πολλά αρχαία. Αρκετά απ' αυτά έχουν ενσωματωθεί σε μεταγενέστερα κτίρια (01:20 - 01:50). Σε κάποια σημεία το δέσιμο είναι επιτυχές και σχεδόν απαρατήρητο. Σε κάποια άλλα όμως χτυπάει άσχημα. 

Ένα ακόμα κεντρικό σημείο της πόλης είναι το Καπιτώλιο με το μπρούτζινο άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου. Το γλυπτό αυτό σώθηκε στο πέρασμα των χρόνων επειδή το είχαν συσχετίσει μ' αυτό του Μέγα Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό (όπως διδάσκει η σχολική ιστορία) κι έτσι πήρε συγχωροχάρτι και σώθηκε. Το αυθεντικό άγαλμα βρίσκεται στο Παλάτσο Νουόβο. Λέγεται πως το ανασηκωμένο πόδι του αλόγου πατούσε πάνω στο κεφάλι ενός ηττημένου βαρβάρου. Επίσης ακούγεται πως το άγαλμα ήταν καλυμμένο με χρυσό. Κάποιοι Ρωμαίοι πιστεύουν πως όταν ο χρυσός επανέλθει στην επιφάνεια, τότε θα ναι που θα ρθει η Δευτέρα Παρουσία (Ευρωπαίοι Μάγια). Το ενδιαφέρον μου όμως, το τράβηξαν τα δύο μεγάλα αγάλματα των Διόσκουρων, του Κάστορα και του Πολυδεύκη, στις σκάλες καθώς ανέβαινα για το Καπιτώλιο (01:50). Τεράστια αγάλματα του 4ου αι. μ.Χ. Συνηθίζουμε να παρατηρούμε τα αγάλματα από μπροστά. Ποτέ δεν έχουμε γυρίσει να δούμε και την πίσω πλευρά τους. Δυστυχώς έτσι μας τα πλασάρουν και στα μουσεία μ' αποτέλεσμα να δίνουμε αξία στην μία μόνο όψη τους. Για τους συγκεκριμένους αφιέρωσα λίγο χρόνο και στην πίσω πλευρά (01:55 - 02:05).

Ένα άλλο σπουδαίο μνημείο της πόλης είναι το Πάνθεον (02:05 - 02:30), τέλειο δείγμα κλασικής αρχιτεκτονικής. Ήταν αφιερωμένος σε αρχαίους θεούς (δε γνωρίζουμε σε ποιους ακριβώς) μέχρι που μετατράπηκε σε χριστιανική εκκλησία. Σήμερα στεγάζει τον τάφο του ζωγράφου Ραφαήλ. 

Σε μία πλευρά του Τίβερη, ένα μοντέρνο κτίριο προστατεύει τον βωμό της ειρήνης του Αυγούστου (02:35), ένα από τα σπουδαία μνημεία της αρχαίας Ρώμης. Χτίστηκε το 9 μ.Χ. για την γιορτή της Παξ Ρομάνα (Ρωμαϊκής Ειρήνης) που ήρθε με την κατάκτηση της Ισπανίας και της Γαλατίας (σημερινής Γαλλίας). 

Η περιήγηση ολοκληρώνεται με μία νυχτερινή βόλτα κάτω από τα ζεστά χρώματα της Αγοράς του Τραϊανού (03:35). 

Μετά απ' αυτήν την κουραστική θα έλεγα παρουσίαση, μπορείτε να αντιληφθείτε την ποικιλία των αρχαίων μνημείων αυτής της πόλης και να βρήκατε τους λόγους που η Ρώμη έχει χαρακτηριστεί ως η "Αιώνια Πόλη"...

Θλίψη...

Πρέπει να είναι αρκετά κοπλεξικός οπαδικά, όποιος πραγματικά χθες χάρηκε με τον υποβιβασμό της Α.Ε.Κ. Όσοι όμως θεωρούν ισχυρές τις ομάδες τους κι αγαπούν το κάθε άθλημα που τους εκφράζει, σίγουρα απογοητεύτηκαν με τις εξελίξεις στο Ο.Α.Κ.Α. Διότι αν νιώθεις δυνατός, θες να 'χεις και δυνατούς αντιπάλους. Έτσι η κατάκτηση του πρωταθλήματος αποκτά μεγαλύτερη αίγλη, όταν έχεις περισσότερους διεκδικητές. 

Όχι πως το ελληνικό πρωτάθλημα είναι κάτι σπουδαίο. 

Ούτε η Α.Ε.Κ. είναι το φόβητρο που ήταν κάποτε. 

Δεν παύει όμως να είναι μία καλή ομάδα με μεγάλη ιστορία. 

Μεγαλωμένος στην Χίο, θεωρούσα την Α.Ε.Κ. μεγαλύτερη αντίπαλο από τον Παναθηναϊκό. Εξάλλου στο νησί ήμασταν όλοι μοιρασμένοι σ' αυτές τις δύο ομάδες (Ολυμπιακό και Α.Ε.Κ.). Η αλήθεια είναι πως οι ΑΕΚτζήδες ήταν πιο φανατικοί κι οργανωμένοι από μας. Κάτοικοι των φτωχών περιοχών της πόλης, οι οποίοι έδιναν έναν ιδιαίτερο παλμό στα κυριακάτικα απογεύματα στο λιμάνι της Χίου, όταν μαζευόμασταν να δούμε μπάλα. 

Άλλες εποχές τότε. Χαιρόσουν να βλέπεις ποδόσφαιρο . Εξάλλου έχω να το λέω, πως το τελευταίο όμορφο ντέρμπι που 'χω δει, είναι από τον Απρίλιο του 2002 όταν ο Ολυμπιακός νίκησε την Α.Ε.Κ. στο Ο.Α.Κ.Α. με 4-3. Τότε ήταν ακόμα ανδρικό το άθλημα κι όλοι έπαιζαν για την φανέλα. Υπήρχαν σπουδαίοι παίκτες-σημαίες για την κάθε ομάδα, τους οποίους τους σέβονταν και οι αντίπαλοι. Τότε μία νίκη μετρούσε περισσότερο κι από ένα πρωτάθλημα.

Όταν ήρθα στην Αθήνα είχα κάθε χρόνο την παράδοση να πηγαίνω στο Ολυμπιακό Στάδιο για να παρακολουθήσω τα ντέρμπι του Ολυμπιακού με την Α.Ε.Κ. Φέτος που ήταν η τελευταία χρονιά, το είδα από την τηλεόραση. 

Δεν μ΄ενόχλησε που 'σπασα την παράδοση. Πίστευα πως στο τέλος θα σωζόταν η Α.Ε.Κ. και θα είχα κι άλλες ευκαιρίες να απολαύσω τα παιχνίδια αυτά.

Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή.

Η εικόνα των πραγματικών οπαδών της κιτρινόμαυρης ομάδας, που έκλαιγαν με την διακοπή του αγώνα, μπορούν να σε πείσουν πως υπήρχε πραγματική αγάπη για την ομάδα τους. Υπέμειναν πολλά πέτρινα χρόνια, περιμένοντας καλύτερες στιγμές από τον κάθε απατεώνα που εκμεταλλευόταν την ιστορία του συλλόγου για να βγάλει λεφτά και χθες έζησαν την πιο μαύρη ιστορία της. 

Όμως η αγάπη που έχουν είναι αληθινή. Την έχω δει με τα μάτια μου όσες φορές έχω πάει Ο.Α.Κ.Α. Αυτή η αγάπη θα κρατήσει ζωντανή την Α.Ε.Κ. στα πιο δύσκολα χρόνια που έρχονται και σίγουρα θα την ανεβάσει πάλι στην πρώτη κατηγορία. 

Εύχομαι να συμβεί αυτό σύντομα διότι ως φίλαθλος θέλω να βλέπω όμορφα παιχνίδια (όπως ήταν αυτά μεταξύ Ολυμπιακού κι Α.Ε.Κ.) κι όχι βαρετά όπως είναι συνήθως τα παιχνίδια με τον Π.Α.Ο. (σαν το χθεσινό).

Να ποια είναι η ομάδα που υποβιβάστηκε: http://www.youtube.com/watch?v=lujZUXNlviM

Thoughtless...

Love is all around 

You won’t find the answers 

underground 

But maybe...

Είναι ο καιρός; Δεν γνωρίζω... Είναι αυτή η νέα μεταβατική περίοδος; Ούτε... Η αλήθεια πάντως είναι πως το μυαλό έχει σταματήσει. Σαν να ψήθηκε απότομα από τον έντονο ήλιο των τελευταίων ημερών κι έχει πάψει να λειτουργεί μέρες τώρα. Ήρθε κι αυτό το τραγουδάκι να διεισδύσει στα αυτιά μου και να με τρελάνει τον τελευταίο καιρό. 

Οι στίχοι του είναι εξαιρετικοί. Η φωνή της Cornelia (http://iamcornelia.com) ταξιδιάρικη και η μελωδία των Portico Quarter τελείως ψυχεδελική. 

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω κάτι παραπάνω να γράψω και σήμερα. Προτιμώ να βγω έξω στη λιακάδα, προσφέροντας σας αυτό το υπέροχο κομμάτι...
Επιβάλλεται μία βόλτα στην ηλιόλουστη Αθήνα...

I meet you in my dreams 

as the fool who found his star...

Οι Χιώτες προτιμούν το αεροδρόμιο της Σμύρνης από το Ελ. Βενιζέλος

Tους συμφέρει περισσότερο γιατί είναι πιο φτηνά τα εισιτήρια.     

Οδό διαφυγής εξ’ ανατολών ζητούν πλέον όλο και περισσότεροι κάτοικοι της Χίου επιλέγοντας το αεροδρόμιο της Σμύρνης για τα ταξίδια τους εκτός Ελλάδος, αναφέρει σε ρεπορτάζ του το politischios.gr. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκδρομή του Φ.Ο.Β. πέρσι το καλοκαίρι στη Ρουμανία. Το χιώτικο σωματείο οργάνωσε την εκδρομή του στο εξωτερικό φεύγοντας από το λιμάνι της Χίου με το καραβάκι, φτάνοντας στον Τσεσμέ κι από εκεί με πούλμαν στο αεροδρόμιο της Σμύρνης, όπου, μέσω εταιρείας low cost, έφτασαν στον προορισμό τους, χωρίς ταλαιπωρία και σαφώς φθηνότερα. 

«Τα αεροπορικά εισιτήρια είναι φθηνότερα κατά 200 ευρώ», εξηγούν την τότε επιλογή τους οι διοργανωτές. Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν σύλλογοι, ακόμη και σχολεία, που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν μια εκδρομή στο εξωτερικό ή και ιδιώτες που επιλέγουν να φθάσουν στην Αθήνα μέσω Σμύρνης, προσπαθώντας να μειώσουν το κόστος των εισιτηρίων. 

Εκπαιδευτικοί από σχολείο της Χίου ακολουθούν φέτος το ίδιο δρομολόγιο μειώνοντας κατά πολύ τον προϋπολογισμό όλου του ταξιδιού. 

Σύμφωνα με το site, την παραπάνω τάση επιβεβαιώνουν και οι τουριστικοί πράκτορες, προσθέτοντας πως, εκτός από τους εκδρομείς, όλο και περισσότεροι ομογενείς χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο της Σμύρνης για να πάνε στη Χίο. «Δεν τους εξυπηρετούν ούτε οι ώρες ούτε τα δρομολόγια, πολύ δε περισσότερο οι τιμές των εταιρειών μας. Από την άλλη, η τουρκική εταιρεία είναι πολύ καλή, έχει πάρει σημαντικά μερίδια αγοράς, υπάρχει εξυπηρέτηση, καλές τιμές και πολλοί από τους ομογενείς μας την προτιμούν», τονίζει ο Π. Ξυνός από το Crock Travel.

Πηγή: http://www.kamarinia.gr/article/item/183067-oi-hiotes-protimoun-aerodromio-tes-smurnes-apo-el-venizelos

Μειώθηκαν οι επισκέπτες στα μουσεία, αυξήθηκαν στους αρχαιολογικούς χώρους

Κατά 2,8% μειώθηκαν οι επισκέπτες των μουσείων της χώρας, ενώ πτώση 18,4% καταγράφηκε στις εισπράξεις για το 2012, σε σχέση με το προηγούμενο έτος, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). 

Παράλληλα, στους αρχαιολογικούς χώρους, εμφανίζεται αύξηση κατά 2,7% στον αριθμό των επισκεπτών στο σύνολο του 2012, αλλά μείωση 12,3% στις εισπράξεις. 

Συγκεκριμένα για τον Δεκέμβριο του 2012, τα στοιχεία δείχνουν αύξηση των επισκεπτών των μουσείων κατά 31,3% και αύξηση των εισπράξεων κατά 2,4%. Στους αρχαιολογικούς χώρους επίσης παρατηρείται αύξηση των επισκεπτών κατά 54,3% και αύξηση των αντίστοιχων εισπράξεων σε ποσοστό 33,6%, σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2011. 

Αναλυτικά τα στοιχεία είναι διαθέσιμα εδώ.

Πηγή: http://erroso.blogspot.gr

Το Βατικανό και οι εκκλησίες της Ρώμης

Το ότι επιστρέφω στα φωτογραφικά βίντεο, είναι σημάδι πως τα φωτογραφικά μου αρχεία ευτυχώς σώθηκαν. Έτσι συνεχίζουμε από κει που μείναμε. Που αλλού; Στην Ιταλία, και συγκεκριμένα στην Ρώμη. 

Είναι η μόνη πόλη απ' όσες έχω πάει, που επισκέφθηκα σχεδόν όλες τις εκκλησίες της. Η θεία επιφοίτηση όμως δεν ήρθε. Παρ' όλα αυτά εντυπωσιάστηκα από τα γλυπτά του Μπερνίνι και του Μιχαήλ Αγγέλου. Στο μυαλό μου ήρθαν όλες οι αναφορές του Νταν Μπράουν στο παλιό του βιβλίο "Illuminati". Η αλήθεια είναι πως στην Ρώμη είναι αδύνατον να αποφύγεις από το εκκλησιαστικό στοιχείο. Σε κάθε στενό πέφτεις πάνω σ' έναν ναό, αν δεν πέσεις σε κάτι αρχαίο...

Έτσι αποφάσισα να ξεκινήσω το αφιέρωμά μου για την Ρώμη, μέσα από τις εκκλησίες της. Η πρώτη φωτογραφία ανήκει στην Σάντα Μαρία Ματζόρε (00:06). Μία επιβλητική εκκλησία κοντά στο ξενοδοχείο που έμενα αλλά και κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Τερμίνι. Ο θρύλος λέει πως το καλοκαίρι του 352 μ.Χ. ο πάπας Λιβέριος είδε ένα όραμα. Εμφανίστηκε η Παναγία, ζητώντας του να της χτίσει μία εκκλησία εκεί που θα έστρωνε το χιόνι. Ένα φαινόμενο σπάνιο για την περιοχή αυτή. Πράγματι χιόνισε κι άσπρισε ο λόφος Εσκουιλίνο. Εκεί λοιπόν χτίστηκε η επιβλητική αυτή εκκλησία. Όσο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία της τόσο αδιάφορη μου φάνηκε η εκκλησία εξωτερικά. Πάντως την έβλεπα καθημερινά, μιας κι από κει ξεκινούσαν όλες οι βόλτες μου για την πόλη.

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στην ρωμαϊκή αγορά, όπου ο τρούλος της Σάντα Μαρία ντε Λορέτο (00:11) δένει αρμονικά με τον υπόλοιπο αρχαιολογικό χώρο γύρω από το μνημείο Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ. Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο θα συναντήσουμε κι άλλους όμορφους ναούς όπως των Σάντι Λούκα ε Μαρτίνα (00:21). Είναι υπέροχο το παιχνίδι του φωτός πάνω στους παλιούς τοίχους των οικοδομημάτων. Στη συννεφιά φαίνονται γκρίζοι, όταν έχει ήλιο αλλάζουν σε πορτοκαλί ενώ στο ηλιοβασίλεμα αποκτούν ένα ιδιαίτερο ροζέ χρώμα. Επίσης εντύπωση μου έκανε το αρμονικό δέσιμο των αρχαίων δομικών υλικών με α νεότερα χριστιανικά κτίσματα (00:26). 

Όμως το ενδιαφέρον δε στο τραβάνε μόνο τα οικοδομήματα αλλά και ο γλυπτός τους διάκοσμος, ο οποίος επάξια επιδιώκει να κλέψει την αίγλη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Γλυπτά δε συναντάς μόνο έξω στο δρόμο ή ψηλά στις προσόψεις των εκκλησιών (00:41). Σπουδαίους θησαυρούς θαυμάζεις και μέσα στα κτίρια αυτά, όπως ο Μωυσής του Μιχαήλ Αγγέλου στην Σαν Πιέτρο ιν Βίκολι (00:46),  τα τρία υπέροχα χερουβίμ του Μπερνίνι (01:36), που διακοσμούν ένα καντήλι του παρεκκλησιού Κίτζι στην Πιάτσα Ντελ Πόπολο και την "Έκσταση της Αγίας Τερέζας", έργο πάλι του Μπερνίνι στη Σάντα Μαρία ντελα Βιτόρια. Φυσικά αξιοσημείωτη είναι και η σύγχρονη γλυπτή διακόσμηση της Σάντα Μαρία ντει Αντζέλι, με την μοντέρνα πύλη της (01:32) και το μαρμάρινο κεφάλι του Ιωάννη Βαπτιστή (01:22).

Την προσοχή όμως σου τραβάνε και οι προσόψεις των εκκλησιών. Κάποιες απ' αυτές έχουν λιτές και μυστήριες όψεις όπως της Σάντα Μαρία ιν Αρακοέλι (00:54) ενώ σε άλλες είναι εντυπωσιακές όπως η Σαν Ανιέζε ιν Αγκόνε στην πιάτσα Ναβόνα (00:56) και η Τρινιτά ντει Μόντι στην πιάτσα ντι Σπάνια (01:02).

Απ' όλες τις εκκλησίες όμως, λάτρεψα την Σαν Κλεμέντε (01:06). Η λιτή της όψη και η διακριτική της παρουσία στην πόλη, κρύβουν ένα εσωτερικό χώρο εξαιρετικής ομορφιάς με υπέροχα ψηφιδωτά και με μία συμπαθητική εσωτερική αυλή η οποία διακοσμείται με μία κρήνη.

Πριν περάσεις τον Τίβερη, και μπουχτισμένος από ένα σωρό χριστιανικά οικοδομήματα, δύσκολα θα αποφύγεις να κοιτάξεις τον τρούλο με τα τυρκουάζ παράθυρα του Σαν Τζιοβάνι ντει Φιορεντίνι (01:47). 

Διασχίζεις τον ποταμό πάνω από την γέφυρα Πόντε Σάντ Άτζελο (01:56), διακοσμημένη με υπέροχα αγάλματα αγγέλων. Άλλα έχουν κινήσεις γαλήνιες και στάσεις που δείχνουν τάσεις προστασίας προς τους απλούς θνητούς (02:02). Είναι όμως και κάποιοι άγγελοι μ' απειλητικές διαθέσεις. Τα φτερά τους είναι μυτερά και οι κινήσεις τους νευρικές, λες και είναι έτοιμοι να ξεχυθούν από τα ουράνια για να τιμωρήσουν τον κάθε παραβάτη (02:08).

Η γέφυρα καταλήγει στο Καστέλο Σαν Άντζελο (θα αναφερθώ γι' αυτό στο επόμενο βίντεο). Από κει ξεκινάει ο δρόμος για το Βατικανό (02:16). Η πλατεία του Αγίου Πέτρου (02:21) είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα της εποχής εκείνης (θα αναφερθώ για την πλατεία στο μεθεπόμενο βίντεο). Η πρόσοψη του Αγίου Πέτρου δεν είναι ούτε εντυπωσιακή αλλά ούτε και λιτή. Είναι επιβλητική (02:27), αναγκάζοντας έτσι κάθε επισκέπτη, χριστιανό, μουσουλμάνο, βουδιστή, σκεπτικιστή κι άθεο, να κοντοσταθεί για λίγο πριν ανέβει τα σκαλιά για να μπει στο εσωτερικό του ναού.

Δεν χρειάζονται πληροφορίες ή σχόλια για την εσωτερική διακόσμηση του Αγίου Πέτρου (02:34). Όσα έχουμε διαβάσει στα βιβλία βασίζονται στην πραγματικότητα κι όχι στον ενθουσιασμό του κάθε επισκέπτη. Εξάλλου το δέος που ένιωσα εκεί μέσα μπορεί να το κατανοήσει, ο καθένας βλέποντας τις φωτογραφίες του παραπάνω βίντεο. Φυσικά όλος αυτός ο ενθουσιασμός ξεκινάει από την εντυπωσιακή Πιετά του Μιχαήλ Αγγέλου (02:42), την οποία συναντάς αμέσως μετά την είσοδό σου στον ναό.

Η πόλη του Βατικανού, η οποία είναι ένα τεράστιο μουσείο, προσπαθεί να συνδυάσει την μοντέρνα τέχνη κι αρχιτεκτονική με την κλασσική. Αλλού τα καταφέρνει (03:01) κι αλλού αποτυγχάνει παταγωδώς  (02:57). Ως συντηρητής αρχαιοτήτων κι έργων τέχνης, ενθουσιάζομαι όταν πετυχαίνω συναδέλφους άλλων χωρών να ασκούν μπροστά μου τα μυστικά του επαγγέλματος (03:06), προσφέροντάς με τις υπηρεσίες τους στο κοινό, αριστουργήματα όπως η Σχολή των Αθηνών, η Έριδα του Αγίου Μυστηρίου (03:10) αλλά και οι σπουδαίες τοιχογραφίες της Καπέλα Σιξτίνα (03:16 και 03:21). Η αλήθεια είναι πως δεν θα βαρεθείς λεπτό, όσες ώρες κι αν καθίσεις σ' αυτή τη πόλη-κράτος κι αυτό διότι παντού κρύβεται μία λεπτομέρεια που θα σου τραβήξει την προσοχή (03:28). Ακόμα και η τελευταία εικόνα που αντικρίζεις στο μουσείο του Βατικανού, η στριφογυριστή σκάλα του Τζουζέπε Μόμο (03:30), σ' εντυπωσιάζει και σ' αφήνει να φύγεις ικανοποιημένος από 'κει μέσα.

Όσο όμως σου ανοίγεται το Βατικανό μέσα από τα εκθέματά του, τόσο σφραγισμένα κρύβει τα περισσότερα μυστικά του από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι η αύρα που σου αφήνει φεύγοντας. Ακόμα και ο τρούλος του εκπέμπει ένα μυστήριο. Και το κυριότερο; Σε παρακολουθεί σε όποιο σημείο της πόλης κι αν βρίσκεσαι (03:41)...

Το κακό που προκαλούν ορισμένοι άνθρωποι, συνεχίζει να ζει και μετά τον θάνατό τους...

Τη δεκαετία του ’80, η Μ. Θάτσερ στη Βρετανία, μαζί με τον Ρ. Ρίγκαν στις ΗΠΑ, ηγήθηκαν της μεγάλης στροφής στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό της σχολής του Σικάγου του Μίλντον Φρίντμαν, μετά την αποτυχία των κεϊνσιανών πολιτικών (κρίση '70), που διαδέχθηκαν τη «Μεγάλη Ύφεση» του '30 η οποία οδήγησε στη βαρβαρότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου για να βρει... διέξοδο.
Η Μάρκαρετ Θάτσερ, ήταν η μεγαλύτερη θιασώτης του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν και φανατική υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς.
Ο Μ. Φρίντμαν που πέθανε το Νοέμβριο του 1996 σε ηλικία 94 ετών αντιμετωπίστηκε ως μια «μεγάλη προσωπικότητα της οικονομικής επιστήμης», όπως αντιμετωπίζεται η Θάτσερ σήμερα μετά το θάνατό της από τους επισήμους...
Όμως, ο Φρίντμαν κι από κοντά η Θάτσερ, ο Ρίγκαν και οι σύγχρονοι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού σήμερα στις κυβερνήσεις που ζούμε, ήταν και είναι βουτηγμένοι στα ίδια αδιέξοδα, όπως συμβαίνει στην ιστορία με κάθε άκριτο απολογητή των φρικαλεοτήτων του καπιταλισμού.
Ο Μ. Φρίντμαν υποστήριζε την “νεοκλασσική” οικονομική θεωρία. Μια θεωρία που γύρισε την πλάτη σε πολλά από τα ευρήματα του Ανταμ Σμιθ και του Ντέιβιντ Ρικάρντο στο όνομα των οποίων πολλοί πίνουν νερό.
"Η Βρετανία έχασε μια μεγάλη ηγέτιδα, μια μεγάλη πρωθυπουργό και μια μεγάλη Βρετανίδα" σχολίασε ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον σήμερα.
Το 2006, ο επικήδειος της εφημερίδας Γκάρντιαν περιέγραφε τον Φρίντμαν σαν “έναν από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους όλων των εποχών, που θα πρέπει να συμπεριληφθεί στην ίδια κατηγορία με τον Ανταμ Σμιθ, τον Ντέιβιντ Ρικάρντο, τον Καρλ Μαρξ και τον Τζον Μέιναρντ Κέινς”. 
Το να θέλεις να πλαισιώσεις τον Φρίντμαν με τέτοιες προσωπικότητες μοιάζει σχεδόν αδιανόητο, σχολίαζε εκείνη την περίοδο ο μαρξιστής οικονομολόγος Κρις Χάρμαν στη Βρετανία και από τους οργανωτές του διεθνούς αντικαπιταλιστικού κινήματος.
Η «νεοκλασσική» θεωρία από τις αρχές του περασμένου αιώνα διατυμπανίζει ότι η οικονομία μπορεί να λειτουργεί συνεχώς ομαλά -με την προϋπόθεση ότι η κυρίαρχη ελίτ θα “απελευθερωθεί” από τις παρεμβάσεις του κράτους και από “παρά φύσει μονοπώλια” σαν τα συνδικάτα.
Η θεωρία αυτή ήταν πολύ βολική για τους ακαδημαϊκούς των οποίων η καριέρα εξαρτιόταν από τις κολακείες τους απέναντι στους ισχυρούς. Κυριάρχησε στα πανεπιστήμια για πάνω από μισό αιώνα. 
Υστέρα, όμως, ήρθε η κρίση του 1930 με τις τεράστιες στοίβες από απούλητα προϊόντα, με εκατοντάδες τράπεζες χρεοκοπημένες και το ένα τρίτο του πληθυσμού στις ΗΠΑ και την Γερμανία άνεργο.
Το απύθμενο χάσμα που χώριζε την πραγματικότητα από την παλιά ορθοδοξία έγινε φανερό όχι μόνο σε αυτούς που υπέφεραν από την ύφεση αλλά και στους ίδιους τους καπιταλιστές που κοιτούσαν στο κράτος για προστασία από την χρεοκοπία, εξηγούσε ο Κρις Χάρμαν.
Ο Κέινς υποστήριζε ότι το κράτος πρέπει να παρέμβει για να σώσει τον καπιταλισμό από την αυτοκαταστροφή. Αυτή η προσέγγιση έγινε η νέα ορθοδοξία, μια ορθοδοξία που γινόταν αποδεκτή κι από τους συντηρητικούς και από τους σοσιαλδημοκράτες για τρεις ολόκληρες δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι οικονομολόγοι σαν τον Φρίντμαν που έμειναν πιστοί στις παλιές απόψεις περιθωριοποιήθηκαν -έγιναν σχεδόν περίγελος στα μάτια των συναδέλφων τους. Μέχρι και ο Φρίντμαν έφτασε να λέει τότε στο περιοδικό “Time” μπροστά στα αδιέξοδα: «Είμαστε όλοι κεϊνσιανοί».
Υστέρα, όμως, ξαφνικά η κρίση χτύπησε και πάλι τον καπιταλισμό από το 1973 μέχρι το 1976 και από το 1980 μέχρι το 1982. Οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να εφαρμόσουν τις συνταγές που είχαν προταθεί από τον Κέινς -και ανακάλυψαν ότι δεν λειτουργούσαν, υπογραμμίζει ο Κ. Χάρμαν.
Ο Φρίντμαν έγινε ξαφνικά σπουδαίος. Το ίδιο ο Ρίγκαν στις ΗΠΑ και η Θάτσερ στη Βρετανία. Ο Φρίντμαν κήρυττε ότι ο καπιταλισμός έπρεπε να “απελευθερωθεί” από τις κρατικές παρεμβάσεις. Στους πλούσιους έπρεπε να δοθεί η εξουσία να γίνουν ακόμα πιο πλούσιοι. Οι προσπάθειες να συγκρατηθεί η ανεργία έπρεπε να σταματήσουν.
Ήταν ένα μήνυμα ευπρόσδεκτο από τους οικονομολόγους. Είχαν ρίξει τις ευθύνες για την ύφεση της δεκαετίας του 1930 στην έλλειψη κρατικής παρέμβασης. Τώρα έριχναν τις ευθύνες για τη νέα κρίση σε αυτήν ακριβώς την παρέμβαση.
Οι ιδέες του Φρίντμαν πρωτοδοκιμάστηκαν στην Χιλή το 1973, μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Πινοσέτ που δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους και κατέστρεψε το εργατικό κίνημα. Το πείραμα κατέληξε σε καταστροφή, με τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας χρεοκοπημένες 8 χρόνια αργότερα. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Μάργκαρετ Θάτσερ να εφαρμόσει τις ιδέες του Φρίντμαν στην Βρετανία τη δεκαετία του 1980, υπογραμμίζει ο Χάρμαν.
Ο Φρίντμαν ισχυρίστηκε ότι ανέπτυξε δυο νέες οικονομικές θεωρίες. Η πρώτη έλεγε ότι αν τα πράγματα δεν πάνε καλά για την καπιταλιστική οικονομία αυτό οφείλεται στο ότι οι κυβερνήσεις δεν ξέρουν πως να ελέγξουν την προσφορά χρήματος.
Αυτή η “μονεταριστική” θεωρία, όμως, δεν ήταν ούτε νέα -ο Μαρξ την είχε ήδη κάνει σκόνη στον τρίτο τόμο του Κεφάλαιου, έναν αιώνα πριν- ούτε μπορούσε να εφαρμοστεί στην πράξη.
Οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν ότι δεν είχαν τρόπο να ελέγξουν την προσφορά χρήματος την ίδια ώρα που οι οικονομολόγοι διαπληκτίζονταν μεταξύ τους για το πως μπορούσε να μετρηθεί αυτή η προσφορά χρήματος, εξηγεί στο σχόλιό του ο Κ. Χάρμαν.
Η δεύτερη “ανακάλυψη” του Φρίντμαν ήταν το “φυσικό επίπεδο ανεργίας”. Οι προσπάθειες των κυβερνήσεων να μειώσουν την ανεργία ήταν καταδικασμένες γιατί προσέκρουαν σε αυτό το όριο. Χωρίς να το συνειδητοποιεί ο Φρίντμαν επαναλάμβανε απλά μια παλιά αλήθεια για τον καπιταλισμό -ότι χρειαζόταν αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε “εφεδρικός στρατός” ανέργων για να κρατάει τους μισθούς χαμηλά.
Οι θεωρητικές αδυναμίες του Φρίντμαν δεν είχαν και μεγάλη σημασία -οι θεωρίες του παρείχαν μια ιδεολογική δικαιολογία για τις επιθέσεις σε βάρος των εργαζομένων. Για αυτό εκθειάζουν τον Φρίντμαν και τη Θάτσερ οι απολογητές του καπιταλισμού.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news-room.el&id=356236

Νεοέλληνες κι ανεξιθρησκία...

Είναι ένα μεγάλο ζήτημα από το οποίο κανείς δεν ελπίζει πως θα βγάλει άκρη. Κι όλα αυτά εξαιτίας μίας (ή πολλών θρησκειών) που βασίζεται (βασίζονται) στην αγάπη και τον σεβασμό του πλησίον μας, αλλά ποτέ δεν τον εφαρμόζει (εφαρμόζουν). Τελικά αυτόν τον σεβασμό πιο εύκολα τον βρίσκεις σε σκεπτικιστές και διορατικούς ανθρώπους παρά σε θρήσκους.
Οι λόγοι που αποφάσισα να αναφερθώ πάνω σ' αυτό το θέμα, είναι πολλοί. Πρώτα απ' όλα ήταν το πρόσφατο ταξίδι μου στη Κωνσταντινούπολη. Εκεί επισκέφθηκα την Αγιά Σοφιά, το Πατριαρχείο, την Παναγιά των Βλαχερνών, κι άλλους ιερούς τόπους για τους χριστιανούς. Φυσικά συνάντησα και βυζαντινές εκκλησίες που είχαν μετατραπεί σε τζαμιά (αυτό το καταλαβαίνεις εύκολα από τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του οικοδομήματος αλλά και από τη κατεύθυνση που έχει το κτίριο). Εκεί διαπίστωσα πως οι Τούρκοι, πιο προνοητικοί από μας, διατήρησαν κάποια χριστιανικά στοιχεία για ιστορικούς αλλά κυρίως για τουριστικούς λόγους. Πόσοι από μας θέλουν να επισκεφθούν την Πόλη για να δουν από κοντά όλα αυτά που μας διδάσκει η προπαγάνδα των ελληνικών σχολείων. Αυτό δεν έχει περάσει απαρατήρητο από τους γείτονες μας.
Δεν είναι τυχαίο επίσης που επαναλειτούργησε η Παναγιά η Σουμελά. Φυσικά εμείς εδώ το παρουσιάσαμε ως ελληνική νίκη απέναντι στους Τούρκους. Μάλλον θεωρούμε πως εκείνοι είναι ηλίθιοι κι εμείς οι έξυπνοι. Εκεί είναι και το λάθος μας. Εκεί είναι που θα την πατήσουμε. Η οικονομία της Τουρκίας βασίζεται και στον τουρισμό (όπως φυσικά και σε άλλους τομείς και δυστυχώς σε πολλούς απ' αυτούς είναι πιο μπροστά από μας) και γνωρίζουν πολύ καλά πως τακτικές όπως οι παραπάνω, θα φέρουν περισσότερους επισκέπτες στην χώρα τους, άρα και περισσότερα έσοδα γι' αυτούς.
Οι κινήσεις του δημάρχου της Θεσσαλονίκης, είναι διορατικές κι έξυπνες. Η ίδρυση του μουσείου για τον Κεμάλ Ατατούρκ όσο και για την λειτουργία των δύο τζαμιών της πόλης, μόνο καλό μπορούν να προσφέρουν στη συμπρωτεύουσα.
Μπορεί αρκετούς να ενοχλεί η αλήθεια αλλά όπως και να το κάνουμε, γενέτειρα πόλη του Ατατούρκ είναι η Θεσσαλονίκη. Έχουμε ένα τόσο σημαντικό τουριστικό "όπλο" στα χέρια μας και δεν το είχαμε αξιοποιήσει ποτέ. Το άνοιγμα αυτού του μουσείου θα φέρει αρκετούς επισκέπτες από τους γείτονες κι αυτό σίγουρα θα ωφελήσει τους Σαλονικιούς. Παρόμοιες κινήσεις κάνει για να προσεγγίσει τουρίστες κι από το Ισραήλ (όμως αυτό είναι ένα άλλο πονεμένο θέμα).
Η στάση που έχω για τις κινήσεις του κύριου Μπουτάρη, δεν είναι τυχαία. Βάζω ως παράδειγμα την Χίο. Από τότε που ξεκίνησαν να 'ρχονται Τούρκοι επισκέπτες, το νησί πήρε τα πάνω του. Η Χίος χρόνια αποκομμένη από την υπόλοιπη Ελλάδα, βρήκε την υγειά της από τους γείτονες. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί από τους κατοίκους και τους επιχειρηματίες του νησιού.
Όσο για τα τζαμιά, έχει καταντήσει ένα θέμα ταμπού για τους Νεοέλληνες. Λες και φοβούνται πως θ' αυξηθεί περισσότερο ο κομπλεξισμός μας, αν υψωθούν δύο μιναρέδες στις πόλεις, την στιγμή που όλη η Ευρώπη έχει χώρους προσευχής των μουσουλμάνων κατοίκων. Φοβόμαστε πως η περιοχή γύρω από το τζαμί θα γκετοποιηθεί. Ανησυχούν πως θα καταστραφεί ο Ελαιώνας. Ποιοί; Οι Αθηναίοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν πατάνε στην περιοχή αυτή αλλά ούτε καν κοιτάνε προς αυτήν, αν ποτέ ανεβούν στην Ακρόπολη (ποτέ δηλαδή). Πιο πολύ τους τρομάζει η παρουσία ενός τζαμιού εκεί παρά η ύπαρξη αρκετών υπογείων που έχουν μετατραπεί σε ιερούς χώρους για τους μουσουλμάνους.
Διάβασα σήμερα την επιστολή του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, Άνθιμου, για το θέμα των τζαμιών. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα λόγια αγάπης και προόδου από έναν υπερσυντηρητικό φασίστα. Όμως δεν παύει αυτός ο άνθρωπος να αντιπροσωπεύει μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού. Κύριε Άνθιμε, αν θες σαν χώρα και σαν λαός να προοδεύσεις, οφείλεις να κοιτάξεις μπροστά. Είναι μεγάλο λάθος να βασίζεσαι σε στοιχεία της ψεύτικης ιστορίας που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία. Ακόμα κι επί τουρκοκρατίας κύριε Άνθιμε, υπήρχε ανεξιθρησκεία. Είναι αδικαιολόγητος και κατακριτέος ο κομπλεξισμός σας. Επίσης θα ήθελα να σας επισημάνω πως στην Θράκη που αναφέρεστε, υπάρχει μία αρμονική συνύπαρξη μουσουλμάνων και χριστιανών. Γιατί ένα κοινωνικό μοντέλο που εφαρμόζεται στην Θράκη, δεν μπορεί να εφαρμοστεί και στην υπόλοιπη Ελλάδα; Ή μήπως βγάζουμε την Θράκη απ' έξω από τον ελλαδικό χώρο (μόνοι βγάζουμε τα μάτια μας λοιπόν).
Επίσης είναι αρκετά κουτοπόνηρο, να γιορτάζουμε τα εγκαίνια μίας τεράστιας ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας στην Αλβανία (χώρα μουσουλμανική και καθολική θρησκευτικά) κι από την άλλη να αρνούμαστε να οικοδομήσουμε ένα τζαμί (χωρίς μιναρέ μάλιστα) στον Ελαιώνα. Η στάση μας το λιγότερο γελοία μπορεί να χαρακτηριστεί.
Πιστέψτε με. Δεν θα πέσει η ψευτοϋπερηφάνεια μας αν χτιστεί ένα τζαμί. Δεν θα χαθεί ο χαρακτηρισμός της Ελλάδος ως χριστιανικό κράτος. Αντιθέτως, θα δείξουμε ανωτερότητα και ωριμότητα ως λαός.
Η ανεξιθρησκεία είναι ένα δικαίωμα που πρέπει να υφίσταται σε κάθε χώρα.
Καιρός είναι μέσα απ' αυτήν την κρίση που περνάμε, να βάλουμε μυαλό και να κοιτάξουμε πιο καθαρά το μέλλον...

«Κάπως έτσι άρχισε» ένας νέος πόλεμος στην Κορέα

Στην ιστοσελίδα του αμερικανικού «Foreign Policy» υπάρχει άρθρο με τίτλο «Κάπως έτσι άρχισε» ένας νέος πόλεμος στην Κορέα, γραμμένο από τον Patrick. M. Cronin, πρώην διευθυντή του Ινστιτούτου Εθνικών Στρατηγικών Μελετών του Πανεπιστημίου Εθνικής Αμυνας των ΗΠΑ.
Οι πόλεμοι γίνονται συνήθως εξαιτίας κάποιου λάθους - είτε σκόπιμου είτε τυχαίου - στον υπολογισμό των προθέσεων και των δυνατοτήτων του αντιπάλου. Κάτι τέτοιο δεν αποκλείεται να συμβεί στη χερσόνησο της Κορέας τις επόμενες ημέρες.
Αν η Πιονγκγιάνγκ έχει ξοδέψει όλες τις απειλές και τις μικροπροκλήσεις, ασφαλώς θα προχωρήσει σε ένα πιο τολμηρό παιχνίδι. Θα σκεφθεί ότι μια γενναία κίνησή της θα σπείρει αμφιβολίες και διάσπαση στη Νότια Κορέα, θα οδηγήσει μια Αμερική που δεν θέλει σήμερα πολεμικές περιπέτειες στο να συγκρατήσει τον σύμμαχό της και θα φέρει στην Κίνα ένα τετελεσμένο γεγονός που το Πεκίνο δεν μπορεί να απορρίψει. Λάθος σκέψη, λάθος υπολογισμοί.
Ας υποθέσουμε ότι η Βόρεια αποφασίζει να εκτοξεύσει τον νέο μεσαίας εμβέλειας πύραυλο ΚΝ-08, ο οποίος μπορεί να πλήξει τις αμερικανικές βάσεις στην Γκουάμ. Ενα επίγειο ραντάρ στη βάση Χ, στην Ιαπωνία, καταγράφει την εκτόξευση και κινητοποιεί την αντιπυραυλική άμυνα των αμερικανικών και των ιαπωνικών σκαφών. Τα αντιτορπιλικά Stetham και Arleigh Burke των ΗΠΑ εφοδιασμένα με αντιαεροπορικό ραντάρ Aegis εκτοξεύουν τους δικούς τους πυραύλους SM-3, οι οποίοι βρίσκουν και καταστρέφουν τον κορεατικό ΚΝ στην τελευταία φάση, καθώς προσεγγίζει τον στόχο. Η πετυχημένη «αναγνώριση» και η καταστροφή του πυραύλου χαρακτηρίζονται διεθνώς απόλυτη επιτυχία. Αλλά η Βόρεια Κορέα το αμφισβητεί.
Ζητώντας απεγνωσμένα να διατηρήσει πρωτοβουλία τακτικής ώστε να μπορέσει να διατηρήσει το πυρηνικό και το πυραυλικό πρόγραμμά της, η βορειοκορεατική ηγεσία διατάζει επίθεση στα σκάφη της Νότιας Κορέας που περιπολούν και στα οχυρωματικά έργα που έγιναν μετά τον βομβαρδισμό της περιοχής πριν από δυόμισι χρόνια.
Ο Κιμ Γιονγκ Ουν και το καθεστώς του αισθάνονται ασφαλείς, καθώς βομβαρδίζουν τα ναυτικά σύνορα των δύο χωρών, γιατί επανειλημμένα τα τελευταία 15 χρόνια συγκρούστηκαν Βόρεια και Νότια Κορέα σ' αυτόν τον χώρο δίχως σοβαρότερα επακόλουθα. Αυτή τη φορά όμως η πρόεδρος Παρκ Γκεούν Χίε της Νότιας Κορέας, θέλοντας να δείξει ισχύ και αποφασιστικότητα, απογειώνει τα μαχητικά F-15K εξοπλισμένα με πυραύλους αέρα - γης AGM-84E για να δώσουν την απάντηση - να καταστρέψουν τις βορειοκορεατικές εγκαταστάσεις από τις οποίες ξεκίνησε ο τελευταίος βομβαρδισμός. Καλού-κακού, βομβαρδίζουν και τη βάση των μικρο-υποβρυχίων της Βόρειας, τιμωρώντας, καθυστερημένα, την καταβύθιση του νοτιοκορεατικού Cheaman από μικρο-υποβρύχιο. Τα θύματα στις ένοπλες δυνάμεις της Βόρειας Κορέας είναι πολλά και η Πιονγκγιάνγκ «ορκίζεται να ανταποδώσει στο πολλαπλάσιο». Στέλνει μια ντουζίνα πυραύλους στο κέντρο της Σεούλ ελπίζοντας ότι η νοτιοκορεατική κυβέρνηση θα ταραχθεί τόσο ώστε να ζητήσει να σταματήσουν αμέσως οι εχθροπραξίες.
Λάθος. Αυτό το «ένα σου και ένα μου» κάθε άλλο παρά τρομοκράτησε τη Σεούλ. Η Βόρεια Κορέα για δεύτερη φορά κάνει λάθος και έτσι πυροδοτεί τον Β' Κορεατικό Πόλεμο.
Το συμμαχικό επιτελείο των αμερικανικών και (νοτιο)κορεατικών δυνάμεων θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο που έχει καταρτίσει από καιρό: Πιθανότατα θα χρησιμοποιήσει πυραύλους Tomahawk των υποβρυχίων και βόμβες μεγάλης διεισδυτικής ικανότητας που θα ρίξουν τα βομβαρδιστικά Β-2 και θα καταστρέψει τις δύο μεγαλύτερες πυραυλικές εγκαταστάσεις της Βόρειας Κορέας, οι οποίες βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Κίνα. Η Βόρεια απαντά με νέα βροχή πυραύλων Scud και μια ανακοίνωση του ειδησεογραφικού πρακτορείου της ότι αυτοί οι πύραυλοι «δεν αποκλείεται» να φέρουν και βιολογικά στοιχεία.
Η Κίνα, θέλοντας να συγκρατήσει και τις δύο Κορέες, μετακινεί στρατιωτικές δυνάμεις και πολεμικό υλικό κατά μήκος των συνόρων της για να προστατεύσει τα συμφέροντά της και να βοηθήσει στην εφαρμογή ενός μυστικού σχεδίου που στοχεύει στην αντικατάσταση του Κιμ Γιονγκ Ουν από έναν στρατηγό ο οποίος αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο μοναδικός σύμμαχος της Βόρειας. Το χάος που ακολουθεί οδηγεί στην προσδοκία ότι εκείνο που καταρρέει δεν είναι το καθεστώς Κιμ αλλά η Βόρεια Κορέα. Στο μεταξύ η Αμερική επωφελείται του χάους και στέλνει μυστικά μια ομάδα για να θέσει σε ασφάλεια τα πυρηνικά όπλα της Βόρειας Κορέας.
Ο νέος πόλεμος της Κορέας δίνει την ευκαιρία στις χώρες της περιοχής να διαμορφώσουν τις βλέψεις και τα ενδιαφέροντά τους. Η Νότια Κορέα, η οποία αρχικά δεν ήθελε τίποτε πέραν του να φέρει τη Βόρεια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τα πυρηνικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τώρα αντιλαμβάνεται ότι η Βόρεια είναι έτοιμη να καταρρεύσει και θέτει σε εφαρμογή ένα ασύμμετρο σχέδιο ενοποίησης. Η αμερικανική πολιτική της ανάσχεσης και της στρατηγικής υπομονής απέτυχε και η Ουάσιγκτον αποφασίζει να βάλει μπροστά σχέδιο αποπυρηνικοποίησης και καθεστωτικής αλλαγής. Από κοινού με τη Σεούλ σχεδιάζει τη μεταπολεμική αναδιάρθρωση μιας ενωμένης κορεατικής χερσονήσου.
Η Κίνα, η οποία ουδέποτε είχε επιρροή στον Κιμ Γιονγκ Ουν, θέλει να βεβαιωθεί ότι ο νέος ηγέτης της Βόρειας Κορέας μπορεί να αποκαταστήσει τη σταθερότητα. Θέλει επίσης η νέα ηγεσία στην Πιονγκγιάνγκ να υιοθετήσει φιλοκινεζική πολιτική, μια πολιτική που θα εγγυάται προτεραιότητα της Κίνας στα μεταλλουργικά αποθέματα της Βόρειας Κορέας. Οσο για τη Ρωσία, η Μόσχα υποστηρίζει την Κίνα και εξασφαλίζει έτσι την ανεμπόδιστη και χωρίς διακοπές χρήση των θερμών νερών της Οικονομικής Ζώνης στη Βόρεια Κορέα.

Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=506420