Ο εξαιρετικός κύριος Ισίδωρος

Η γνωριμία μας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2012. Ένα μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά δέχτηκα ένα μήνυμα στα mail μου. Ένας κύριος που δεν είχα συναντήσει ως τότε μου έλεγε πως εκτιμούσε τη σκέψη μου αλλά και την κοινή αγάπη που έχουμε για το νησί μας, την Χίο. Μου συστήθηκε ως ιδρυτής, πρόεδρος και εργάτης του Ιωνικού Κέντρου, καλώντας με στο χώρο του για να γνωριστούμε καλύτερα και να μιλήσουμε από κοντά. Από τότε ξεκίνησε η φιλία μας.

Εκείνες τις μέρες τον είχα καλέσει στην παρουσίαση του βιβλίου μου που πραγματοποιήθηκε στο free thinking zone. Μετά από λίγες μέρες μου ζήτησε συγνώμη που δεν ήρθε και μου υποσχέθηκε πως θα παραστεί στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για το επόμενο...

Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν παρούσα η Καλλιόπη Λιαδή, φίλη από την Χίο. Καθίσαμε στο ισόγειο του Ιωνικού Κέντρου με μοναδική πηγή φωτισμού τα παράθυρα του κτιρίου. Συντροφιά με έναν ελληνικό καφέ συζητήσαμε για την Χίο (και τις εκδηλώσεις που θα διοργάνωνε για τα εκατό χρόνια από την Απελευθέρωση της Χίου) αλλά και για τα προσωπικά μας σχέδιά. Του πρόσφερα το πρώτο μου βιβλίο. Μου ζήτησε αφιέρωση. Καθώς πήγαινα να γράψω μου επεσήμανε πως ήθελε η αφιέρωση να προορίζεται προς το Ιωνικό Κέντρο κι όχι στο πρόσωπό του. Η στάση του τότε μου φάνηκε παράξενη. Με το καιρό όμως διαπίστωσα πως ο ίδιος ήταν το Ιωνικό Κέντρο. Μέσα απ' αυτό το έργο κατάφερε να προσφέρει την αιωνιότητα στη ψυχή του, στο πνεύμα του και στο όνομά του. 

Άνθρωπος λιγομίλητος και κλειστός αλλά με ένα χαμόγελο ζεστό που το πρόσφερε μόνο σε ανθρώπους που πραγματικά εκτιμούσε και θεωρούσε δικούς του. Από τότε συναντηθήκαμε σε αρκετές εκδηλώσεις. Σε μία απ' αυτές παραπάτησε μπροστά μου. Τον έπιασα από το μπράτσο αν και είχε ήδη προλάβει να βρει πάλι την ισορροπία του. Δε μου μίλησε. Μου χαμογέλασε και με αξιοπρέπεια απομακρύνθηκε. 

Οι συζητήσεις μας είχαν ένα βάθος. Και οι δυο μας είχαμε κοινούς προβληματισμούς. Έβλεπε στο πρόσωπό μου το δικό του παρελθόν αλλά απέφευγε να με συμβουλεύσει. Προτιμούσε να ακούει τις σκέψεις μου και τα σχέδιά μου. Με τον καιρό έμαθα ποια ήταν η στάση του όταν συμφωνούσε μαζί μου και πότε διαφωνούσε. 

Ένα απόγευμα μου εμπιστεύτηκε τους φόβους του. Μετά από λίγο καιρό έμαθα πως πάσχει από καρκίνο. Απέφευγε να συναντηθούμε. Προτιμούσε την μοναξιά όλη εκείνη τη περίοδο που αντιμετώπιζε τον θάνατο. Λίγους μήνες αργότερα έμαθα από τον ίδιο πως είναι καλύτερα. Μου υποσχέθηκε πως σύντομα θα απολαύσουμε το καφεδάκι μας, αρκεί να ζεστάνει λίγο ο καιρός. 

Ο καιρός ζέστανε αλλά βρήκε τον κύριο Ισίδωρο νικημένο από τους φόβους του. Μπορεί ο θάνατος να τον λύγισε αλλά η παρουσία του θα μείνει για πάντα ζωντανή όσο θα υπάρχει το Ιωνικό Κέντρο. Ο εξαιρετικός κύριος Ισίδωρος πίστεψε στο έργο του και το κυνήγησε μέχρι το τέλος κι εκεί βγήκε μεγάλος νικητής. Κέρδος του είναι η Αιωνιότητα και ο Σεβασμός. 

Όσο για τη φιλία μας μπορεί να αθέτησε το λόγο του, για την παρουσίαση του δεύτερού μου βιβλίου όμως είμαι σίγουρος πως θα θέλε πολύ να είναι παρών. Γι' αυτό και του το αφιερώνω στη μνήμη του και στο έργο του. 

Καλό ταξίδι αγαπητέ κύριε Ισίδωρε.

Η ψυχή της δημοκρατίας

Γράφει ο Κώστας Εφήμερος,

Στην τηλεοπτική της συνέντευξη στο Κρήτη TV ισχυρίστηκε ότι ανάμεσα στις εκλογές Μαΐου - Ιουνίου του 2012 το τραπεζικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε και ότι η κυβέρνηση έστελνε στρατιωτικό αεροπλάνο στην Ιταλία για να φέρει μετρητά προκειμένου να μην αποκαλυφθεί το bank run.
Η ίδια λέει το γνώριζε αυτό όπως και όλοι οι δημοσιογράφοι του MEGA αλλά το απέκρυψαν γιατί αν η είδηση γινόταν γνωστή στον κόσμο η χρεοκοπία θα ήταν δεδομένη. Η συγκλονιστική αυτή δήλωση της υποψήφιας ευρωβουλευτού της Νέας Δημοκρατίας προσομοιάζει με την άλλη μεγαλειώδη στιγμή της δημοσιογραφίας του Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος στο βιβλίο του έγραφε ότι στην αρχή της κρίσης γνώριζε ότι το πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας δεν βγαίνει αλλά έλεγε ψέματα στον κόσμο για να αποφευχθεί η οριστική κατάρρευση της οικονομίας.
Επειδή δεν θυμόμαστε πότε ακριβώς εκλέξαμε τους δημοσιογράφους του κεντρικού δελίτου ειδήσεων του MEGA και τους αναθέσαμε να σώσουν τη χώρα θέλουμε να θυμίσουμε ότι η κεντρική επιγραφή στην κεντρική αίθουσα της ΕΣΗΕΑ γράφει «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Αυτό είναι το αξίωμα της δημοσιογραφίας, και της δημοκρατίας κατ’ επέκταση.
Τα τελευταία χρόνια γίνονται πολλές συζητήσεις για τα όσα μας έφεραν έως εδώ. Οι απόψεις είναι πάρα πολλές και δεν χρειάζεται να θυμηθούμε ένα άλλο γνωμικό που σχετίζεται με κάποιο μέρος του ανθρώπινου σώματος. Υπάρχει όμως ένας κανόνας του προγραμματισμού που ονομάζεται Debugging και που ίσως θα έπρεπε να εφαρμοστεί στην προκειμένη περίπτωση. Σύμφωνα με αυτόν ο τρόπος για να ανακαλύψουμε την αιτία του προβλήματος είναι αφαιρούμε σταδιακά τα κομμάτια του προγράμματος που πιστεύουμε ότι προκαλούν τη δυσλειτουργία μέχρι να μας μείνει η δομή των αλγορίθμων που λειτουργεί.
Χωρίς να έχουμε λοιπόν να προτείνουμε κάτι ριζοσπαστικό που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας σκεφτόμαστε ότι ίσως θα ήταν καιρός να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τους αυτόκλητους σωτήρες. 
Όλα αυτά θυμίζουν τους πολιτικούς που αποφεύγουν τις εκλογές γιατί δεν κάνουν καλό στη χώρα, επιχείρημα που χρησιμοποιείται ανερυθρίαστα από την πολιτική μας ηγεσία όλο και πιο συχνά, σε σημείο που αρχίζει να θυμίζει κάτι άλλες παλιότερες επταετίες.
Το 2013 η παγκόσμια δημοσιογραφία τίμησε τον Edward Snowden επειδή αποφάσισε να δημοσιεύσει απόρρητες πληροφορίες περί κατασκοπίας των ΗΠΑ σε όλο τον πλανήτη. Στην Ελλάδα το θέμα θάφτηκε, φανταζόμαστε κυρίως επειδή ανάμεσα στις αποκαλύψεις του αμερικάνου πράκτορα υπήρχαν και στοιχεία για την παρακολούθηση της Ελληνικής κυβέρνησης. Η δημοσιογραφία όμως που λειτουργεί οφείλει να δημοσιεύει το ρεπορτάζ. Οι αναγνώστες είναι μετά αποκλειστικά υπεύθυνοι για την αντίδρασή τους.
Η Μαρία Σπυράκη την ημέρα που έμαθε την πληροφορία για τα αεροπλάνα που μετέφεραν χρήματα στην Ελλάδα και αποφάσισε να μην την δημοσιεύσει έπαψε να είναι χρήσιμη στη δημοσιογραφία και άρα χρήσιμη για τη δημοκρατία.

Το πνεύμα των λαϊκισμών

Του Φιλίπ Μαρλιέρ

Ο λαϊκισμός είναι μια έννοια, το περιεχόμενο της οποίας έχει ατροφήσει και συχνά έχει ανακριβή και λανθασμένη χρήση.1 Η έννοια αυτή αναφέρεται στη δημαγωγική αντιπολίτευση προκειμένου να υποστηριχτεί πως μερικές φορές αυτή αλλοιώνει τους πολιτικούς θεσμούς καθώς και τις πολιτικές που εφαρμόζονται από αυτούς. Ως εκ τούτου, ο λαϊκισμός παρουσιάζεται ως μια ανησυχητική εκδήλωση ενός αντιδημοκρατικού ρεύματος, γιατί χειρίζεται τους φόβους και τις απογοητεύσεις ενός μέρους του λαού σε μια προσπάθεια να απονομιμοποιήσει το σύνολο της δημοκρατικής διαδικασίας. Ο λαϊκισμός, λοιπόν, γίνεται όπλο στα χέρια των αυταρχικών εξουσιών και των δημαγωγών του πλήθους. Ωστόσο αυτός ο ορισμός είναι μόνο εν μέρει σωστός, διότι δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι ο λαϊκισμός είναι περισσότερο μια «νοοτροπία» παρά μια συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. 

Zeitgeist

 Το 2005, στην καρδιά της εκστρατείας για το δημοψήφισμα σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη, τα μέσα ενημέρωσης και τα κυβερνητικά κόμματα αντιμετώπισαν κακόπιστα το ζήτημα. Χαρακτήρισαν «λαϊκιστές» όλους όσοι πήραν θέση εναντίον της συνθήκης. Το «Όχι» της Αριστεράς διαλύθηκε μέσα στο «Όχι» του Εθνικού Μετώπου. Το μήνυμα δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφές: το να αντιτίθεσαι στη Συνθήκη ισούται με το να αντιτίθεσαι στην Ευρώπη και να υποστηρίζεις μια ξενοφοβική στροφή στο πλευρό της Ακροδεξιάς. Αθροίζοντας τα διακριτά «Όχι», οι υποστηρικτές του ευρωπαϊκού status quo προσπάθησαν να εκτονώσουν όλες τις επικρίσεις ενάντια στις κοινοτικές πολιτικές. Το εγχείρημα ήταν φυσικά αδέξιο και γνώρισε την επιτυχία που όλοι ξέρουμε.
Ωστόσο μπορεί κανείς να μελετήσει τον λαϊκισμό με σοβαρό και ψύχραιμο τρόπο. Η αγγλοαμερικανική πολιτική επιστήμη υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια «ιδεολογία επουσιώδη» (thin ideology), διότι δεν προσφέρει μια κοσμοθεωρία όπως οι μεγάλες ιδεολογίες (ο συντηρητισμός, ο φιλελευθερισμός ή ο σοσιαλισμός). Θα πρέπει λοιπόν να εμβαθύνουμε στα προγράμματα των λαϊκιστικών κινημάτων για να μάθουμε τις πολιτικές και προγραμματικές κατευθύνσεις τους: είναι άραγε περισσότερο ή λιγότερο παρεμβατικά σχετικά με το οικονομικό τους σχέδιο; Πού τοποθετούνται στην κλίμακα του πολιτιστικού φιλελευθερισμού (libéralisme culturel); Ο λαϊκισμός συχνά περιγράφεται ως ένα zeitgeist, σύμφωνα με τα λόγια του πολιτικού επιστήμονα Cas Mudde.2 Λειτουργεί ως ένα βαρόμετρο που αντιδρά στο «ύφος της εποχής», στις συγκυριακές δυσλειτουργίες.  Ο λαϊκισμός έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά. Από τη μία πλευρά, αντιτάσσει τον λαό στις ελίτ (πολιτικές, οικονομικές και μερικές φορές μιντιακές). Αυτή η διαίρεση ελίτ-λαού αναφέρεται στον σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας:3 κάθε θεσμός απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο εξειδίκευσης των ηγετών του. Σε αντάλλαγμα, αυτή η εξειδίκευση παράγει μια ολιγαρχία με συμφέροντα μακρινά από αυτά της βάσης. Από την άλλη πλευρά, κάθε λαϊκιστικό κίνημα προτάσσει την αρχή της υπεροχής της εθνικής κυριαρχίας (ή της «λαϊκής κυριαρχίας» στη ριζοσπαστική Αριστερά). Πρόκειται για τη δημοκρατική αξίωση: η εξουσία ανήκει στον λαό, ο οποίος εκλέγει βέβαια αντιπροσώπους, αλλά παραμένει ο κύριος της εξουσίας.

Λαϊκισμοί της Δεξιάς και λαϊκισμοί της Αριστεράς

Συνεπώς, ο λαϊκισμός δεν αναφέρεται σε μια καθορισμένη πολιτική οικογένεια. Υπάρχουν λαϊκισμοί της Άκρας Δεξιάς και της Δεξιάς αλλά επίσης λαϊκισμοί της Αριστεράς και της Άκρας Αριστεράς. Μόνο με τη μελέτη του περιεχομένου των ομιλιών, των ιδεολογικών αναφορών και των προγραμμάτων του καθενός μπορούν να διαχωριστούν πολιτικά οι διαφορετικοί τύποι του λαϊκισμού. Υπάρχουν λαϊκισμοί ασυνάρτητοι (populismes discursifs) και περιστασιακοί, αλλά και άλλοι περισσότερο δομικοί και συστηματικοί. Η οπορτουνιστική ρομοφοβία του Manuel Valls ανήκει στην πρώτη κατηγορία, ενώ ο κυριαρχικός ρατσισμός της Marine Le Pen ανήκει στη δεύτερη.
Μπορεί κανείς άραγε να επικρίνει τις πολιτικές ελίτ όταν είναι δημοκράτης; Μήπως έτσι αμφισβητείται η αντιπροσωπευτική αρχή που είναι στη βάση της δημοκρατίας; Αυτός είναι ένας λανθασμένος τρόπος για να θέσουμε το ζήτημα. Σε μια δημοκρατία, ο λαός έχει από τον νόμο δικαίωμα και υποχρέωση να ελέγχει την άσκηση της εξουσίας από τις ελίτ: πώς τη διαχειρίζονται, μήπως αποκλίνουν υπερβολικά από τη λαϊκή εντολή; Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο François Hollande στιγμάτισε τις χρηματοπιστωτικές αγορές, αναδεικνύοντάς τες σε βασικό «εχθρό», και δεσμεύτηκε για την αναθεώρηση του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας, ενός μηχανισμού που κατοχυρώνει συνταγματικά τη λιτότητα στην Ευρωζώνη. Ο Hollande είχε επίσης διαβεβαιώσει ότι θα εγκαθιστούσε εκ νέου μια δημοκρατία «κανονική», μετριοπαθή και προσαρμοσμένη στους Γάλλους. Από τη στιγμή που μπήκε στο Μέγαρο των Ηλυσίων, έχει γυρίσει εντελώς την πλάτη σε αυτές του τις δεσμεύσεις. Μετά τις δημοτικές εκλογές, ο ίδιος υποστήριξε ότι έλαβε το μήνυμα των Γάλλων. Αλίμονο, διόρισε τον Manuel Valls στο πρωθυπουργικό μέγαρο, επιφορτισμένο με το καθήκον να επιμείνει σε εκείνη ακριβώς την κατεύθυνση που απορρίφθηκε από τους ψηφοφόρους. Θα έπρεπε άραγε η Αριστερά να παραμείνει σιωπηλή και να εγκαταλείψει στις ξενοφοβικές δυνάμεις την κριτική τούτης της βοναπαρτιστικής συμπεριφοράς;
Είναι λοιπόν όλοι το ίδιο, οι λαϊκιστές της Δεξιάς και της Αριστεράς; Άραγε θα πρέπει να δούμε στον ευρωσκεπτικισμό του Nigel Farage, στην ισλαμοφοβία του Geert Wilders, στη μαχητικότητα των κοινωνικών δικτύων του Beppe Grillo, στον αντισημιτισμό του Jobbik, στην «εθνική προτίμηση» της Marine Le Pen ή στην αντίθεση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προς την τρόικα, εκπροσώπους της ίδιας πολιτικής οικογένειας; Σίγουρα όχι! Ονομάζουμε «λαϊκιστικά», κινήματα διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων επειδή έχουν ως κοινά χαρακτηριστικά την κριτική ενάντια στις ελίτ και την επιθυμία να δώσουν φωνή στον λαό. Αυτά τα κόμματα συγκλίνουν στην πολιτική διάγνωση, αλλά διαφωνούν στη θεραπεία της κρίσης. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επικρίνουν τις ελίτ, η πολιτική τους είναι διαμετρικά αντίθετη με το Εθνικό Μέτωπο ή το Jobbik.
Στη Ρωσία την περίοδο 1850-80, ο λαϊκισμός περιέγραφε ένα κίνημα αντίθεσης των Ρώσων διανοουμένων στον τσαρισμό. Μια πρώτη εκδήλωση τούτου του λαϊκιστικού κινήματος ήταν η «πορεία προς τον λαό» (1874): οι διανοούμενοι προσπάθησαν να εκπαιδεύσουν την αγροτιά που αντιπροσώπευε τις εργαζόμενες μάζες, τις οποίες αγνοούσε ο τσάρος. Αυτός ο λαϊκισμός ήταν σαφώς ένας λαϊκισμός της Αριστεράς.

Λαϊκιστές και δημοφοβικοί

Συνοψίζοντας, ο λαϊκισμός δεν υποδηλώνει έναν πολιτικό ή ιδεολογικό προσανατολισμό, αλλά μια στάση απέναντι στις ελίτ οι οποίες απομακρύνονται από την πολιτική εντολή που έλαβαν από τον λαό. Ο λαϊκισμός αναπτύχθηκε στην Ευρώπη τα τελευταία τριάντα χρόνια από τη στιγμή που οι σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις άρχισαν να καταστρέφουν το κράτος πρόνοιας. Εξαιτίας αυτού, η Αριστερά απομακρύνθηκε από τις λαϊκές τάξεις. Μετά την παρακμή του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας (P.C.F.), ποιο κόμμα της Αριστεράς εκπροσωπεί τους εργαζομένους; Οι σοσιαλιστές ηγέτες πάντως δεν κρύβουν τη δημοφοβία τους έναντι ενός «ακαλλιέργητου» και «αχάριστου» λαού που αντιτίθεται στην ευρωπαϊκή συνθήκη ή ψηφίζει το Εθνικό Μέτωπο.
Ο λαϊκισμός μπορεί πράγματι, σε ορισμένες περιπτώσεις, να αποτελέσει τον προθάλαμο του φασισμού. Αλλά αυτό είναι μόνο μία δυνατότητα, υπάρχουν και άλλες δυνατότητες που είναι προοδευτικές. Όπως οι δημοκράτες, έτσι και οι λαϊκιστές αποτελούν μια κατηγορία πλουραλιστική και αντιφατική.

Πηγή: http://afterhistory.blogspot.gr/

O Ιούνιος θα είναι γεμάτος Γκοντάρ

Ένα μεγάλο αφιέρωμα έρχεται από τις 5 έως τις 18 Ιουνίου στην Ταινιοθήκη, με τίτλο "Τώρα Γκοντάρ", το οποίο θα παρουσιάσει ολόκληρη τη φιλμογραφία του σπουδαίου σκηνοθέτη. Τρανή απόδειξη ότι το έργο του παραμένει επίκαιρο ακόμα και σήμερα, είναι ότι η τελευταία ταινία του, το "Goodbye to Language 3D" συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 67ου Φεστιβάλ των Κανών. 
Σαράντα δυο ταινίες (31 μεγάλου, 3 μεσαίου και 7 μικρού μήκους ) θα προβληθούν στον θερινό κινηματογράφο Λαϊς που βρίσκεται στην ταράτσα της Ταινιοθήκης, στο πιο μεγάλο αφιέρωμα που έχει ποτέ για τον πρωτοπόρο της Νουβέλ Βαγκ στην Ελλάδα.
Πολλές από τις ταινίες του αφιερώματος θα προβληθούν για πρώτη φορά, από την πρώτη μικρού μήκους Operation Beton (1955, 20') που ο Γκοντάρ σκηνοθέτησε σε ηλικία 24 ετών, μέχρι και το έργο του Histoire (s) du cinema (1998, 266΄).
Σε αρκετές προβολές θα προλογίσουν σκηνοθέτες, κριτικοί κινηματογράφου, συγγραφείς και άνθρωποι του πολιτισμού.

ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
1. Με κομμένη την ανάσα / À bout de souffle (1960, 90΄)
2. Ο μικρός στρατιώτης / Le petit Soldat (1960, 88΄ )
3. Une femme est une femme/Η κυρία θέλει έρωτα (1961, 84)
4. Οι καραμπινιέροι /Les Carabiniers (1963, 80΄ )
5. Η περιφρόνηση / Le Mépris (1963, 105΄ )
6. Bande à part / Bande à part (1964, 95΄ )
7. Αλφαβίλ (Ο Λέμμυ Κώσιον εναντίον του Άλφα-60 ) / Alphaville, une étrange aventure de Lemmy Caution (1965, 98΄ )
8. Ο τρελός Πιερό / Pierrot le fou (1965, 110΄)
9. Αρσενικό θηλυκό / Masculin féminin (1966, 110΄)
10. Συνέβη στην Αμερική / Made in USA (1966, 90΄)
11. 2 ή 3 πράγματα που ξέρω γι' αυτήν / Deux ou trois choses que je sais d'elle (1966, 90΄ )
12. Η κινέζα / La Chinoise (1967, 95΄ )
13. Μακριά απ' το Βιετνάμ / Loin du Vietnam (1967, 120΄ ), Σκηνοθεσία: Γιόρις Ίβενς, Γουίλιαμ Κλάιν, Κλοντ Λελούς, Ανιές Βαρντά, Κρις Μαρκέρ, Αλέν Ρενέ, Ζαν-Λυκ Γκοντάρ (episode Camera-Oeil , 15΄ ).
14. Ένα Σαββατοκύριακο / Week-End (1967, 95΄)
15. Le Gai Savoir (1968, 95΄)
16. Un film comme les autres (1968, 100΄)
17. One plus one, a.k.a. Sympathy for the devil (1968, 99΄)
18. Vent d'est (1969, 100΄)
19. Luttes en Italie / Lotte in Italia (1970, 60΄)
20. Vladimir et Rosa (1970, 96΄)
21. Numéro deux (1975, 88΄)
22. Comment ça va? (1976, 78΄ )
23. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω / Sauve qui peut (la vie ) (1979, 87΄)
24. Το πάθος / Passion (1982, 87΄)
25. Όνομα: Κάρμεν / Prénom Carmen (1983, 83΄)
26. Χαίρε, Μαρία / Je vous salue, Marie (1985, 78΄)
27. Ντετέκτιβ / Détective (1985, 95΄)
28. King Lear (1987, 90΄)
29. Πρόσεχε το δεξί σου / Soigne ta droite, as.k.a. Une place sur la terre comme au ciel (1987, 81)
30. Η δική μας μουσική / Notre musique (2004, 80΄)
31. Socialism / Film socialisme (2010, 102΄)

ΜΕΣΑΙΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
1. Pravda (1969, 58΄)
2. Ici et Allieurs (1974, 53΄)
3. JLG/JLG: autoportrait de decémbre (1995, 56΄)

ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
1. Opération béton (1955, 20' )
2. Όλα τα αγόρια λέγονται Πατρίκ / Tous les garçons s' appellent Patrick, a.k.a. Charlotte et Véronique (1957, 21’)
3. Σαρλότ και Ζυλ / Charlotte et son Jules (1958, 20΄)
4. Μια μικρή ιστορία νερού / Une histoire d'eau (1958, 18΄)
5. Lettre à Freddy Buache (1982, 11΄ )
6. Meetin’ WA, a.k.a. Meeting Woody Αllen (1986, 26΄)
7. Pour Thomas Wainggai (episode in Écrire contre l’ oubli ) (1991, 3΄) · Histoire (s ) du cinéma (1998, 266' ) (51'+42'+26΄+28'+27'+27΄+27'+38')

Η κοινοτοπία του κακού

Το 1959, η ισραηλινή Μοσάντ κατάφερε να εντοπίσει τον Άντολφ Άιχμαν, τον αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος, στην Αργεντινή όπου είχε καταφύγει. Με μια επιχείρηση που διήρκεσε μήνες, οι εβραίοι πράκτορες συνέλαβαν τον Άιχμαν, τον νάρκωσαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ όπου τον δίκασαν και τελικώς τον απαγχόνισαν.
Τη δίκη του Άιχμαν στο Ισραήλ, κάλυψε για το “The New Yorker”, μια από τις μεγαλύτερες φιλοσόφους της εποχής, η εβραία Χάνα Άρεντ. Η Άρεντ παρακολούθησε το τέρας του ναζισμού να απολογείται μέσα από ένα γυάλινο αλεξίσφαιρο κλουβί υποστηρίζοντας πως δεν έκανε τίποτα άλλο από το καθήκον του και να ακολουθεί τους κανόνες. Η εβραία φιλόσοφος περίμενε να δει την επιτομή του ναζισμού να αγορεύει και είδε ένα ανθρωπίδιο, να σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του και να ψελλίζει πως έκανε αυτό που ωφελούσε τη Γερμανία. Στο μυαλό του, αυτό δεν ήταν μαζικές δολοφονίες, απάνθρωπη ιδεολογία, αλλά καθήκον.
Τότε η Άρεντ, σε μια προσπάθειά της να ερμηνεύσει τον Άιχμαν και όχι να τον δικαιολογήσει, διατύπωσε τη θεωρία της, «Κοινοτοπία του κακού». Το κακό είναι ένα κοινότοπο κίνητρο. Τα πιο ειδεχθή εγκλήματα γίνονται από τιποτένιους ή μέτριους ανθρώπους, οι οποίοι αρνούνται την ατομικότητά τους και την λογική κρίση για να ενταχθούν σε ένα σχήμα και μια θεωρία που τους προσδίδει σημαντικότητα. Την υπηρετούν ως το τέλος, χωρίς να την ελέγχουν λογικά.
Την θεωρία της Χάνα Άρεντ, που ακόμη προκαλεί αντιδράσεις, θυμήθηκα ακούγοντας τον Τάκη Μπαλτάκο στη συνέντευξή του μετά το σκάνδαλο που αποκαλύφθηκε. Ο γραμματέας της κυβέρνησης Μπαλτάκος, ο μεγαλοδικηγόρος Μπαλτάκος, ο πολιτικός Μπαλτάκος, ψέλιζε μερικές κοινοτοπίες για πατρίδες, δαυλούς που καίνε στο βωμό της πατρίδας, το καθήκον που έπρεπε να διεκπεραιώσει.
Ο Τάκης Μπαλτάκος είχε συλληφθεί από την κάμερα να ομολογεί την ανοιχτή σχέση με τους ναζί, να λειτουργεί ως υποβολέας του πρωθυπουργού αλλά και να καταρρίπτει το ίδιο το προφίλ του θρησκευόμενου πατριώτη, βρίζοντας κάτω από εννιά εικόνες. Παρ όλα αυτά βγήκε στη συνέντευξη, όχι για να πει πως ήταν λάθος του ή να ζητήσει συγνώμη, αλλά για να επιμείνει πως έκανε το καθήκον του.
Δεν παρουσίαζε αδυναμία επιχειρημάτων. Ψέλλιζε απλώς αυτό που ψέλλιζε και ο Άιχμαν πριν την αγχόνη. Πως έκανε το καθήκον του. Δεν ανέλυσε κανένα από τα επιχειρήματά του για τον πατριωτισμό του. Δεν εξήγησε γιατί το να συνωμοτείς με τους ναζί ενάντια στη Δημοκρατία είναι πατριωτισμός. Ψέλλιζε με εμφανή ρηχότητα επιχειρήματα που θα μπορούσε να είναι ατάκες του Κώστα Πρέκα σε ταινία της δεκαετίας του '60. Τον άκουγα και σχεδόν τον φανταζόμουν, με μεμψοίμιρο ύφος να σκουπίζει τη μύτη του όπως ο Άιχμαν στο ντοκουμέντο της δίκης.
Ο Μπαλτάκος, όπως και ο Σαμαράς, όπως και ο κύκλος τους, είναι οι απελπιστικές μετριότητες που είναι έτοιμες για τα χειρότερα εγκλήματα. Ο «πατριωτισμός» τους, το «καθήκον», η «ανάγκη», είναι ο τρόπος της εσωτερικής τους δικαιολόγησης, που οδηγεί την εξωτερικής προσπάθεια για την σπουδαιότητα. Πολλές φορές είναι άκρως υποκριτική εκτός από κενή, αφού το καθήκον και η ανιδιοτέλεια συχνά μπαίνουν σε παρένθεση για να κάνουν όπως ο Μπαλτάκος μερικούς διορισμούς γιών και συζύγων. Ακόμη και αυτό όμως, από τις κονότοπες μετριότητες, δικαιολογείται ως μια υπέρτατη πατριωτική συμπεριφορά, αφού δίνει δουλειά στους καλύτερους πατριώτες για να δημιουργήσουν μια καλύτερη πατρίδα.
Η κοινοτοπία του κακού, είναι μια πλευρά της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Το κοινότοπο τίποτα, γατζωμένο από βολικούς κανόνες που έχει δημιουργήσει, επικαλούμενο μεγάλες αξίες, απλώς καταστρέφει. Κι αν χρειαστεί να εξηγήσει, όπως ο Μπαλτάκος, ψελλίζει κοινότοπες ανοησίες δανεισμένες από βιβλία ηρώων Δημοτικού, τον καιρό της Χούντας.

(Αξίζει να δείτε την ταινία «Άννα Άρεντ» σε σκηνοθεσία Μαργκαρέτε φον Τρότα με τη γερμανίδα ηθοποιό Μπάρμπαρα Σούκοβα στο ρόλο της Άννας. Και βέβαια να διαβάσετε το βιβλίο της Άρεντ «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού»).

Πηγή: http://www.koutipandoras.gr/article/112337/i-koinotopia-toy-kakoy

Η εύθραυστη (αν-) ισορροπία της διχασμένης ελληνικής κοινωνίας

Του Θέμη Τζήμα

Η κοινωνία διάγει περίοδο εύθραυστης (αν-) ισορροπίας. Χρησιμοποιώ τον όρο για να εννοήσω την κατάσταση κατά την οποία συναντώνται τρία χαρακτηριστικά: πρώτον, ο οργανωμένος και μαζικός ριζοσπαστισμός έχει εμφανώς υποχωρήσει εξαιτίας της παθητικοποίησης και του αποπροσανατολισμού του λαού.
Δεύτερον, η υποχώρηση αυτή, μαζί με τη διαμορφωθείσα- εξαιτίας της κυβερνητικό- μιντιακής προπαγάνδας- ελπίδα ορισμένων μεσοαστικών και μικροαστικών τμημάτων ότι ίσως τα χειρότερα να έχουν περάσει και ότι μπορούν να επιβιώσουν μεσοπρόθεσμα ακόμα και στο παρόν βιοτικό επίπεδο ενισχύουν το κλίμα παθητικής αναμονής και διαμορφώνει μια βάση στήριξης της ενωμένης δεξιάς πέραν της κλειστής ολιγαρχικής κάστας, με κύριο κερδισμένο τη ΝΔ.
Τρίτον, οι προαναφερθείσες φρούδες ελπίδες «συναντώνται» στην άλλη πλευρά της κοινωνικής βάσης με τη μεγάλη μάζα της επισφάλειας, της ανεργίας, της φτώχειας και της περιθωριοποίησης. Ο κόσμος αυτός ενώ βιώνει εκείνο που η πρώτη ομάδα ακόμα δεν αντιλαμβάνεται πλήρως- ότι δηλαδή η κρίση σοβεί και χειροτερεύει κάθε μέρα που δε διαφαίνεται ούτε ίχνος ισχυρής αναπτυξιακής και ανασυγκροτητικής πορείας προς όφελος του λαού- δε διαθέτει οργάνωση, χάνει τη διάθεση για δράση, δε βλέπει σαφές σχέδιο παραμένει κοινωνικά αδρανής και πολιτικά ορφανός.
Η συνάντηση των δύο πλευρών, εκείνων που αναπτύσσουν φρούδες ελπίδες και γι’ αυτό έστω πρόσκαιρα κινούνται πιο συστημικά κι εκείνων που έχουν ολοένα λιγότερα να χάσουν αλλά ελλείψει πρωτοπορίας νιώθουν ως ήττα και όχι ως κάλεσμα σε δράση αυτή τους την κατάσταση εμπεριέχει το σπέρμα του διχασμού της κοινωνίας.
Έτσι στη βάση του προπαρατιθέντος συνδυασμού βιώνουμε την κατάσταση κοινωνικής ύφεσης και άρα επιφανειακής ηρεμίας, που ερμηνεύεται και ίσως εκδηλωθεί εκλογικά ως ένα νέο σημείο εξισορρόπησης της ελληνικής κοινωνίας, μετά τους βίαιους και ριζοσπαστικούς, κοινωνικούς και εκλογικούς κραδασμούς της διετίας 2010- 2012. Στην πραγματικότητα όμως η εικόνα της ισορροπίας είναι αντεστραμμένη. Η κατάσταση της διχασμένης ελληνικής κοινωνίας είναι θεμελιακά ανισόρροπη, περιμένοντας είτε τη διαβρωτική επίδραση της κρίσης, είτε κάποιο καταλυτικό γεγονός για να εκδηλωθεί σε όλη της την ένταση.
Η παρούσα εικόνα εύθραυστης (αν-)ισορροπίας εκδηλώνεται τόσο στις κινητοποιήσεις που παραμένουν υποτονικές και κατατετμημένες, σε χτυπητή αντίθεση με το βάθος της κρίσης και με τη μαζικότητα της πρώτης μνημονιακής διετίας, όσο και στη διαφαινόμενη εκλογική συμπεριφορά. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές η αριστερά φαίνεται ότι δε θα καταγράψει ισχυρό ρεύμα υπέρ της, τουλάχιστον όχι όσο θα ήλπιζε κανείς μετά τα καταστροφικά για τον παραδοσιακό δικομματισμό αποτελέσματα του 2012.
Στις ευρωεκλογές φαίνεται- με πολλή επιφύλαξη μιλώντας- ότι η δεξιά θα αντέξει παρότι διαρκώς συρρικνούμενη. Επίσης ότι θα διαφανεί ένας πρόσκαιρος, ασθενής δικομματισμός, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Δεν πρόκειται για κατά κυριολεξία δικομματισμό καθώς όλες οι άλλες δυνάμεις θα συσπειρώνουν ισχυρές δυνάμεις, ίσως αθροιστικά ισχυρότερες των δύο κομμάτων.
Δεν έχει κοινωνικό βάθος με την έννοια ότι τα δύο κόμματα δεν εκφράζουν αντίστοιχες παρατάξεις με συνείδηση διακριτής ιστορικής ταυτότητας και διαφορετικά στρατηγικά σχέδια για την Ελλάδα μετά την κρίση.
Επιπλέον, η κεντρώα στροφή της πλειοψηφούσας γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ τον απομακρύνει ολοένα περισσότερο από την ανέκφραστη και βουβή ακόμα κοινωνική πλειοψηφία, τον εξελίσσει σε συστημική δύναμη, φοβική προς τα όποια ριζοσπαστικά ρεύματα. Στροφή από την οποία δεν εισπράττει ούτε δημοσκοπικά οφέλη.
Εν κατακλείδι, είναι αρκετά πιθανό οι επερχόμενες εκλογές να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση μιας κοινωνικής και εκλογικής εξισορρόπησης, που είναι ενδεικτική της αδυναμίας κυρίως της αριστεράς να προωθήσει τις προοδευτικές κοινωνικές διεργασίες και να τις εκφράσει σε κεντρικό επίπεδο. Η υπέρβαση αυτής της αδυναμίας δεν είναι αυτονόητη, ούτε εύκολη και θα κριθεί στο διάστημα μέχρι και μετά τις επερχόμενες εθνικές εκλογές από την προγραμματική επάρκεια και την οργανωτική αποτελεσματικότητα όποιου φιλοδοξεί να διαδραματίσει ηγεμονικό ρόλο.

Αναμένοντας την ηθική ανάσταση...

Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη, 
ο ψεύτης είδωλο είν᾿ εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο νά σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη. 
Αλάργα. Μόρα της ψυχής τής χώρας τα μουράγια.
Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός κα δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, ΄Ολυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η ΄Οσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι.
λύκοι, ώ κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
κι οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Κωστής Παλαμάς,

Γύριζε (1908)

Όταν ο ναζισμός επιβίωσε...

Δυστυχώς η επιφανειακή μελέτη της παγκόσμιας ιστορίας μας αναφέρει πως ο ναζισμός ισοπεδώθηκε με την πτώση του Βερολίνου και η νεκρώσιμη ακολουθία της έγινε με την δίκη της Νυρεμβέργης. 

Η αλήθεια όμως είναι πως αρκετοί επιστήμονες ναζί φυγαδεύτηκαν με τη βοήθεια των Αμερικανών στην Λατινική Αμερική, δημιουργώντας έτσι συμπαγείς και μυστικές κοινότητες. Συνεχίστηκαν τα αυταρχικό κοινωνικό καθεστώς και οι αυστηρές εκπαιδεύσεις των νέων γι' αρκετές δεκαετίες μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ένας από τους πιο περιβόητους ναζί εγκληματίες, Γιοζέφ Μένγκελε ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Παταγονία για να κρυφτεί από τους Ισραηλινούς πράκτορες που χτένιζαν όλον τον πλανήτη για να βρουν τους Γερμανούς δολοφόνους. Η ήρεμη και δυναμική προσωπικότητά του μαγνητίζει τη μάνα και την κόρη μίας οικογένειας, η οποία του προσφέρει στέγαση στο ξενοδοχείο τους. 

Έχοντας αποβάλει τη μάσκα του ναζισμού, ο Μένγκελε προσπαθεί να εξηγήσει στα μέλη της οικογένειας (και παράλληλα σε μας ως θεατές) το ρόλο της γενετικής στην ανθρωπότητα και το νόημα των πειραμάτων (στους Εβραίους κυρίως). Σκοπός ήταν η βελτίωση των γονιδίων και η γρήγορη έλευση μίας καλύτερης ράτσας, της γνωστής σε μας Άριας Φυλής. Ο τρόπος που τα λέει μας βρίσκει σύμφωνους κι εκεί είναι που σε φέρνει η ταινία σε ένα δίλημμα. Είναι δυνατόν να συμφωνούμε με έναν εγκληματία πολέμου; Μία εσωτερική μάχη μεταξύ της ηθικής και της λογικής πραγματοποιείται κάθε φορά που μιλάει ο Γερμανός γιατρός. 

Η συμπεριφορά του Μένγκελε προδίδει έναν άνθρωπο μετανιωμένο για το σκοτεινό του παρελθόν, ο οποίος προσπαθεί να εξαγνιστεί βοηθώντας το κοριτσάκι της οικογένειας να ψηλώσει κι άλλο με μία επικίνδυνη φαρμακευτική αγωγή. Η κίνησή του αυτή θα προκαλέσει ένταση στη σχέση του με τον πατέρα της οικογένειας καθώς οι Ισραηλινοί πράκτορες τον περικυκλώνουν. 

Η ταινία είναι εξαιρετική, διακριτική και αξιοπρεπέστατη. Οι ερμηνείες και τα τοπία σε μαγνητίζουν. Η μουσική είναι όμορφη αλλά σε κάποια σημεία δε ταιριάζει με το ύφος και την εικόνα της ταινίας. Αν και το θέμα της ταινίας πατάει σε ένα ευαίσθητο ιστορικό σημείο, τον ναζισμό, δεν παρουσιάζει θύματα και θύτες. Όλοι οι χαρακτήρες είναι υπεύθυνοι τον πράξεών τους κι όλοι κρύβουν ένα σκοτεινό παρελθόν (οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μητέρας). 

Η ταινία έχει βραβευτεί με την Χρυσή Αθήνα στις Νύχτες Πρεμιέρας και με το Μεγάλο Βραβείο του τμήματος Εβδομάδα Κριτικής στις Κάνες για το «XXY» (2007). Επίσης έχει δέκα βραβεία της Αργεντίνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου. Περίεργο που δεν διαφημίστηκε πολύ από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αξίζει πολύ να την δείτε!

Στη σέντρα για να συνεχίσουν αγώνα που διεκόπη το ’30

«Με την ευκαιρίαν της συσφίγξεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων ο κάλλιστος αθλητικός μας όμιλος “Λαίλαψ”, πρώτος εξ όλων των ποδοσφαιρικών σωματείων της Ελλάδος, επωφελείται και πραγματοποιεί εντός ελαχίστων ημερών μιαν πρωτοφανή δι’ ολόκληρον την Ελλάδα ποδοσφαιρικήν συνάντησιν». Με αυτά τα θριαμβευτικά λόγια προαναγγέλλει στις 6 Νοεμβρίου 1930 η «πολιτική, φιλολογική και εμπορική» εφημερίδα «Νέα Χίος» τον φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της χιώτικης ομάδας «Λαίλαπα» και της τουρκικής «Καρσιγιακά Σπορ» από τη γειτονική Σμύρνη.
«Η τουρκική ομάδα ναυλώνει πλοίο και έρχεται από τη Σμύρνη στις 6 Δεκεμβρίου εν χορδαίς και οργάνοις μαζί με εκατοντάδες φιλάθλους της, αλλά και θεσμικούς παράγοντες του Δήμου Σμύρνης, σύσσωμη τη διοίκηση του Επιμελητηρίου καθώς και πολλούς επιχειρηματίες για σύναψη εμπορικών σχέσεων με τη Χίο», εξηγεί στην «Κ» ο Χιώτης συγγραφέας, Γιάννης Μακριδάκης. Η διάθεση είναι καλή ένθεν κακείθεν, οκτώ μόλις χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και «ο Δήμος Χίου σημαιοστολίζει την προκυμαία με τα χρώματα και τα εθνικά σύμβολα των δύο χωρών, οργανώνει δε υποδοχή των Τούρκων επισκεπτών σε κλίμα πανηγυρικό». Ωστόσο ένας άλλος παράγοντας, πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα, καταδικάζει τον αγώνα σε αποτυχία. «Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, όπως έχει προγραμματιστεί, ξεκινάει ο αγώνας στο γήπεδο Χίου (Μεζάρια) μπροστά σε 1.500 και πλέον θεατές αλλά στο τρίτο μόλις λεπτό μια ασταμάτητη καταρρακτώδης νεροποντή γίνεται η αιτία να διακοπεί οριστικά το παιχνίδι», συμπληρώνει ο κ. Μακριδάκης, που «ξέθαψε» τη χαμένη σελίδα νεοελληνικής ιστορίας, κατά την έρευνά του το 2006 στον τοπικό Τύπο της εποχής για τη συγγραφή βιβλίου του.
Η αρχική του ιδέα να συνεχιστεί ο αγώνας ηχούσε εξωπραγματική, καθώς η ομάδα «Λαίλαπα» δεν υπήρχε πια. Φαίνεται, όμως, ότι στους Χιώτες υπάρχει περίσσευμα ρομαντισμού: το 2009 μια ομάδα, κυρίως νέων ανθρώπων, συστήνει εκ νέου την ομάδα, ενώ το 2013 ο κ. Μιχάλης Κωττάκης, Χιώτης στην καταγωγή που ζει στο Λονδίνο, «αγκαλιάζει» το παράτολμο εγχείρημα, μετακομίζει μάλιστα στην Ελλάδα και αναλαμβάνει τον ρόλο του προπονητή και συντονιστή του εγχειρήματος. Στην πρώτη προσέγγιση οι Τούρκοι πετούν τη... σκούφια τους και δηλώνουν έτοιμοι να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που σταμάτησε. «Η ιστορία του αγώνα, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με άγγιξε εξ αρχής πολύ», ομολόγησε συγκινημένος ο κ. Κωττάκης, κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο «Χανδρής» στη Χίο. Παράγοντες και παίκτες της τουρκικής ομάδας, αλλά και πολλοί Τούρκοι δημοσιογράφοι, ανταποκρινόμενοι και πάλι στην ελληνική πρόσκληση, είχαν φτάσει στο νησί για να οριστικοποιήσουν τις λεπτομέρειες για τον αγώνα, τον οποίο θα ακολουθήσει ελληνοτουρκική συναυλία, δείπνο και ξεναγήσεις. Οσοι, λοιπόν, είναι πεπεισμένοι ότι «ποτέ δεν είναι αργά» για να τακτοποιούμε παλιές εκκρεμότητες, μπορούν να μεταβούν στη Χίο, στις 10 Μαΐου 2014, οπότε ο χρόνος θα... «ξεπαγώσει». Θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον αγώνα πλάι σε περίπου 2.000 Τούρκους φιλάθλους. Ακριβώς 87 λεπτά, 84 χρόνια μετά.

Πηγή: Καθημερινή 17 Απριλίου 2014

Ωρα να… χρεοκοπήσει η Ελλάδα, λένε οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς»

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Γροθιά στο στομάχι και μόνο ο τίτλος: «Αυτή θα μπορούσε να είναι η στιγμή για την Ελλάδα να κάνει στάση πληρωμών!». Ακόμη χειρότερα, το άρθρο στο χθεσινό φύλλο της βρετανικής εφημερίδας στο οποίο αναφερόμαστε φέρει την υπογραφή του ενός από τους δύο κορυφαίους αρθρογράφους των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» – του Βόλφγκανγκ Μινχάου. Την ώρα που ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς έχει εξαπολύσει ολόκληρη προπαγανδιστική εκστρατεία βασισμένη στο ότι δανείστηκε 3 δισεκατομμύρια ευρώ για 5 χρόνια με επιτόκιο 4,75% με την ελπίδα μήπως και μέσω της διαφήμισης του γεγονότος ότι του δάνεισαν οι ξένοι κατορθώσει και σώσει την κυβέρνησή του, έρχονται οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και τι γράφουν;
Η διατύπωση του αρθρογράφου είναι ωμή: «Η ελληνική οικονομία δεν είναι σε ύφεση. Δεν ανακάμπτει. Εχει καταρρεύσει»! Ο Βόλφγκανγκ Μινχάου είναι καταλυτικός στην επιχειρηματολογία του. «Μεταξύ του 2008 και του 2013 το πραγματικό ΑΕΠ (της Ελλάδας) συρρικνώθηκε κατά 23,5% και οι επενδύσεις κατά 58,4%. Η πιο πρόσφατη επισκόπηση των εργαζομένων έδειξε ανεργία 26,7% τον Ιανουάριο. Το μέγεθος της ανεργίας των νέων το 2013 ήταν 60,4%», αναφέρει ο Μινχάου στο άρθρο του και συνεχίζει ακάθεκτος: «Από 2,8 εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά, τα 2,3 εκατομμύρια έχουν φορολογικά χρέη που δεν μπορούν να αποπληρώσουν. Οι συντάξεις είναι η κύρια πηγή εισοδήματος για το 48,6% των οικογενειών.
Επιπροσθέτως 3,5 εκατομμύρια απασχολούμενοι πρέπει να υποστηρίζουν 4,7 εκατομμύρια ανέργους ή μη οικονομικά ενεργά άτομα», υπογραμμίζει ο Βρετανός αρθρογράφος. «Με ένα δημόσιο χρέος που αναμένεται να αυξηθεί φέτος στο 177% του ΑΕΠ, η Ελλάδα δεν προσελκύει πολλές πραγματικές επενδύσεις από το εξωτερικό ακριβώς τώρα. Ούτε μπορεί να παραγάγει εσωτερικές επενδύσεις εξαιτίας του κατεστραμμένου τραπεζικού συστήματος… Ποιος άνθρωπος που έχει τα λογικά του θα κάνει μακροπρόθεσμη επένδυση σε μια χώρα με μη βιώσιμο μακροπρόθεσμα δημόσιο χρέος;», αναρωτιέται ο κορυφαίος αρθρογράφος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». «Βρίσκω δύσκολο να δω πώς θα μπορούσε κάποιος να δημιουργήσει έκρηξη επενδύσεων, εκτός πια αν το επίσημο χρέος διαγραφεί ή υπάρξει στάση πληρωμών», προσθέτει και αρχίζει να αναπτύσσει την άποψή του περί της καταλληλότητας των συνθηκών για να κηρύξει η Ελλάδα στάση πληρωμών. «Για πρώτη φορά από τότε που άρχισε η κρίση, η Ελλάδα είναι σε θέση να κάνει παύση πληρωμών», ισχυρίζεται και αυτό το εξηγεί ως εξής: «Η Ελλάδα έχει πρωτογενές πλεόνασμα – προ της πληρωμής των τόκων.
Η Κομισιόν έχει προβλέψει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα φτάσει στο 2,7% του ΑΕΠ φέτος και θα αυξηθεί στο 4,1% το 2015… Η Ελλάδα δεν εξαρτάται πλέον από τους ξένους επενδυτές… Η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα είναι αξιόχρεη», γράφει μεταξύ πολλών άλλων, τα οποία έχουν κυρίως τεχνική αξία, προκειμένου να υποστηρίξει ότι η εναλλακτική λύση είναι «η Ελλάδα να κάνει παύση πληρωμών για όλο το εξωτερικό χρέος της». Τελειώνοντας το ομολογουμένως εντυπωσιακό, αλλά και άκρως επιζήμιο για την κυβέρνηση Σαμαρά άρθρο του, ο Βόλφγκανγκ Μινχάου υπογραμμίζει: «Δεν υποστηρίζω την έξοδο (σ.σ.: εννοεί την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη και την εισαγωγή εθνικού νομίσματος, τα πλεονεκτήματα του οποίου έχει αναλύσει παραπάνω). Οι Ελληνες ψηφοφόροι και οι ξένοι επενδυτές, όμως, πρέπει να γνωρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται τώρα σε μια θέση όπου υπάρχει επιλογή».
Η ελληνική κυβέρνηση, δηλαδή, μπορεί να διαλέξει αν θα κάνει παύση πληρωμών ή όχι, αν θα διατηρήσει το ευρώ ως εθνικό νόμισμα ή όχι. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος συμφωνεί με τον Μινχάου ή όχι, αν οι θέσεις του είναι σωστές ή όχι, αν είναι υποβολιμαίες ή ειλικρινείς, αν η ασκούμενη πολιτική είναι «μονόδρομος» όπως ισχυρίζονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή αν θα αλλάξει ριζικά μόλις γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτές είναι προσωπικές απόψεις του καθενός και η ομοφωνία γύρω από αυτές αποκλείεται εκ προοιμίου και εξ ορισμού. Τη ζημιά στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν την κάνει η άποψη του Μινχάου. Την κάνει ο ισχυρισμός κορυφαίου αρθρογράφου των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ότι «η ελληνική οικονομία δεν ανακάμπτει, έχει καταρρεύσει»! Έπειτα από αυτό το άρθρο, ποιος επενδυτής ακούει το success story της ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ…

Η έξοδος της Ιστορίας μας...

Σίγουρα για τους περισσοτέρους απ' όσους δεν το έχουν ζήσει, να είναι ένα γραφικό γεγονός που διοργανώνει κάθε τόπος για να τιμήσει το παρελθόν του. Όμως όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο (10.04.14) στην Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, ζήσαμε ένα ιδιαίτερο κι αρκετά συγκινητικό γεγονός. 

Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σ' επαφή με το παρελθόν ενός τόπου κι ένιωσα περήφανος για ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα εκεί. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως η πόλη αυτή είναι διεθνώς γνωστή ως Ιερή Πόλη μιας και η έξοδος του Μεσολογγίου είναι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία. 

Λίγο πριν από την παρέλαση κι ενώ ήμασταν συγκεντρωμένοι έξω από τον ναό του Άγιου Σπυρίδωνα, ακούγαμε λεπτομέρειες της πολιορκίας. Πέρα από τις γνωστές πληροφορίες που έχουμε πάρει από την προπαγανδιστική ιστορία του σχολείου, υπήρξαν κι άλλες στιγμές περισσότερο σημαντικές. Για παράδειγμα, εμείς μάθαμε τις άθλιες συνθήκες και τις τάσεις κανιβαλισμού των κατοίκων που τους θέριζε η πείνα αλλά και την σφαγή που ακολούθησε, ή τουλάχιστον εκεί επικεντρώθηκε η μνήμη μας ενισχύοντας έτσι τις τάσεις εθνικισμού και μίσους προς τους Τούρκους. 

Επιμένοντας στις συγκεκριμένες λεπτομέρειες χάνουμε την αλήθεια η οποία σίγουρα μας κάνει περισσότερο περήφανους για την έξοδο του Μεσολογγίου. Η ηρωική αντίσταση των κατοίκων είχε αναγνωριστεί ακόμα και στους πολιορκητές. Οι ίδιοι μάλιστα πρότειναν στους κατοίκους να παραδοθούν και να αποχωρήσουν από τη πόλη χωρίς να τους πειράξουν διότι είχαν σεβαστεί το πάθος τους. Οι ίδιοι όμως αρνήθηκαν και τις τρεις φορές και η αλήθεια είναι πως αν δεν τους θέριζε η πείνα, το Μεσολόγγι δεν θα έπεφτε ποτέ. Όταν όμως η απάνθρωπη κατάσταση με την έλλειψη φαγητού και νερού έγινε αφόρητη, αποφασίστηκε από τους κατοίκους να φυγαδευτούν τα γυναικόπαιδα και οι γέροι και να μείνουν στην πόλη μόνο οι άνδρες για να την υπερασπιστούν μέχρι τελικής πτώσης. Εκείνο το βράδυ ανοίχτηκε μία πύλη και ο κόσμος άρχισε να βγαίνει αθόρυβα. Η επιχείρηση θα πετύχαινε αν δεν εμφανιζόταν για μία ακόμη φορά ένας προδότης. Κι ενώ οι πολιορκημένοι έφευγαν χωρίς να τους πάρουν χαμπάρι οι Τούρκοι, ένας φώναξε να γυρίσουν πίσω διότι ήρθαν τα καράβια. Ο πανικός που προκλήθηκε έγινε αντιληπτός στους πολιορκητές. Η μόνη λύση ήταν η έξοδος. Η ηρωική έξοδος. Οι κάτοικοι του Μεσολογγίου δεν ήθελαν να αφήσουν την πόλη τους αλλά ήξεραν πως δεν μπορούσαν να αντισταθούν άλλο. Έτσι όρμησαν στον εχθρό. Όσοι έμειναν πίσω στη πόλη κλείστηκαν στα σπίτια τους κι ανατινάζονταν όταν συνειδητοποιούσαν πως είχαν μαζευτεί αρκετοί Τούρκοι έξω από την πόρτα τους. Την μεγαλύτερη έκρηξη την προκάλεσε ο Καψάλης. Ήταν τόσο μεγάλη που ακούστηκε ως την Ζάκυνθο. Από εκείνη τη στιγμή το Μεσολόγγι έμεινε για πάντα απόρθητο στην Ιστορία. 

Στην 30λεπτη πένθιμη παρέλαση, σκεφτόμουν την κατάσταση που επικρατούσε μέσα στη πόλη, την απόγνωση αλλά παράλληλα και τον ηρωισμό αυτόν των ανθρώπων που δεν είχαν τίποτα παραπάνω να χάσουν πέρα από την αξιοπρέπειά τους και την ελευθερία τους. Προτίμησαν λοιπόν να τα διασώσουν όλα αυτά με αντίτιμο έναν ένδοξο θάνατο. Ένιωσα περήφανος γι' αυτούς τους ανθρώπους. Μου έδιναν δύναμη στο δύσκολο πένθιμο βηματισμό μου.  Η σιωπηλή αυτή πορεία ήταν ένας δίαυλος με το παρελθόν.

Ποιος θα πέθαινε σήμερα για τον τόπο του; Ποιος θα θυσιαζόταν την πατρίδα του. Ειδικά στις μέρες μας που έχουμε αρκετούς προδότες κι εχθρούς της χώρας σε κυβερνητικές θέσεις; Το χειροκρότημα που ακουγόταν από τον κόσμο με επανέφεραν στην πραγματικότητα.

Φτάνοντας στο νεκροταφείο της πόλης σταθήκαμε πίσω από το μνημείων των ηρώων και παρακολουθούσαμε τα σωματεία που τίμησαν με την παρουσία τους την πένθιμη επέτειο. Χιλιάδες άνθρωποι παρέλασαν μοιρασμένοι σε πέντε μπάντες των εκατό πενήντα μουσικών η καθεμία, οι οποίοι έδιναν το ρυθμό στο βηματισμό. Τρεις ώρες παρέλαση. Η μεγαλύτερη που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Η έκρηξη που προκλήθηκε στο τέλος της εκδήλωσης προσπάθησε να μας περάσει μία μικρή γεύση από την αστραπιαία φυγή των κατοίκων από την επίγεια ζωή στην αιώνια αθανασία. 

Η ελληνική ιστορία είναι πλούσια σε ένδοξες στιγμές στις οποίες μπορούμε να επικεντρωθούμε. Στιγμές με πραγματικές θυσίες και με ήρωες τον λαό. Στιγμές που συγκινούν ακόμα και σήμερα διότι σε κάθε δύσκολη εποχή έχουμε ανάγκη από μία ηρωική έξοδο. Μία έξοδο που δεν θα τη βρούμε από πρόσωπα, όπως έκανε ο Σαμαράς με την έξοδό μας στις διεθνείς αγορές αλλά από μία έξοδο που θα φέρει ο ίδιος ο λαός. Μία έξοδο που θα μας κάνει πάλι περήφανους και θα φέρει στον τόπο μας την διεθνή αναγνώριση. 

Η πένθιμη εκδήλωση της εξόδου του Μεσολογγίου με άγγιξε αρκετά, τόσο που θα την ξαναζήσω και του χρόνου.

Υ.Γ.: Γυναικεία τσάντα της παρέας έμεινε ανέγγιχτη για δύο ώρες σε παγκάκι του παραθαλάσσιου χωριού Μοναστηράκι, έξω από την Ναύπακτο. Απλά ήθελα να μνημονεύσω το ήθος των κατοίκων του συγκεκριμένου χωριού.

Η ΕΡΤ δεν αποκαθηλώνεται στη συνείδησή μας

Γράφει ο Γιώργος Φουρναράκης, δημοσιογράφος της ελεύθερης κι ανοιχτής ΕΡΤ

Θλίψη, θυμός, οργή. Συναισθήματα που βιώνει όποιος περνά από την Αγία Παρασκευή και αντικρύζει το σημείο αναφοράς της πόλης, το Ραδιομέγαρο, δίχως την επιγραφή ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, που ”κατέβασαν” το πρωί της Κυριακής συνεργεία κατ’ εντολή των φερέφωνων της δικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης.
Η αποκαθήλωση της επιγραφής συνοδεύτηκε και από το σταμάτημα του ρολογιού στην είσοδο των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ. Λες και οι εμπνευστές της επιχείρησης του "μαύρου" ήθελαν να σταματήσουν το χρονο… Για να διαγράψουν,φαίνεται, το έγκλημά τους… Μόνο που ξεχνούν ότι το ρολόι της ιστορίας δεν "παγώνει", δεν σταματά…
Ποιόν χρόνο θέλουν να σβήσουν; Αυτόν της ΕΡΤ που για περισσότερα από 40 χρόνια συμβάδιζε με την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας; Αυτόν που κατέγραψε την ΕΡΤ να συμπορεύεται με την πορεία της χώρας μας και όλες τις εξελίξεις ( θετικές ή αρνητικές) των τελευταίων δεκαετιών στην πολιτκή, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ζωή;
Σαμαράς-Βενιζέλος, οι πρωτεργάτες του "μαύρου" στην ενημέρωση και στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων που βιώνουν τις καταστροφικές συνέπειες των μνημονίων, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας λυγίσουν. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να διαγράψουν από την ήδη κηλιδωμένη πολιτική ιστορία τους το "λουκέτο" στην ΕΡΤ, που προκάλεσε την κατακραυγή εντός και εκτός συνόρων που καταγγέλθηκε ως βαρύ πλήγμα κατά της Δημοκρατίας και της πλουραλιστικής ενημέρωσης.
Εμείς οι απολυμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, δεν θα αποδεχτούμε ποτέ την φασιστικής έμπνευσης απόφαση του "μαύρου" των εντολοδόχων της τρόικας.
Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, να αγωνιζόμαστε και να κρατάμε τη φωνή της ΕΡΤ ζωντανή μέσα από την ΕΡΤ3, τους περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και τον διαδικτυακό τόπο του ertopen.com.
Θα μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους…
Κάθε φορά πιο δυνατούς και πιο μαχητικούς μέχρι τη δικαίωση του αγώνα μας…
Μπορεί να "κατέβασαν" τις επιγραφές και να "έσβησαν" το ρολόι στο Ραδιομέγαρο,όμως η ΕΡΤ δεν αποκαθηλώνεται από τη συνείδησή μας,ούτε από τη συλλογική μνήμη των απανταχού Ελλήνων. Η ΕΡΤ αποτελεί κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας. Και η ιστορία δεν αποκαθηλώνεται.
Οι εικόνες ντροπής τα ξημερώματα της 7ης Νοεμβρίου και η εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας, με τις δυνάμεις καταστολής να καταλαμβάνουν ένα μέσο ενημέρωσης ! Μεγάλη "νίκη" της "δημοκρατικής" κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ .

Υ.Γ.: Αλήθεια πως αισθάνονται όσοι συνάδελφοι κιότεψαν και βρίσκονται στο Ραδιομέγαρο υπηρετώντας το μόρφωμα της ΔΤ ; Η συνείδησή τους-εαν δεν έχουν υποβληθεί σε λοβοτομή- δεν ενοχλήθηκε; Δεν "μυρμηγκιάστηκε"; Δεν αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι; Βέβαια δεν μπορείς να περιμένεις πολλά από κάποιους επαναστάτες του γλυκού νερού,οι οποίοι εύκολα μήδισαν και προσέτρεξαν να υπηρετήσουν δουλικά τον ”δολοφόνο” τους, υποταγμένοι στις κυβερνητικές βουλές της κατευθυνόμενης μνημονιακής προπαγάνδας…

Φασισμός Α.Ε.

Το ντοκιμαντέρ είναι η τρίτη ταινία των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, που παράγεται και διανέμεται με ένα πρωτότυπο «ανεξάρτητο» τρόπο.
Το «Φασισμός Α.Ε.» -όπως και οι προηγούμενες ταινίες τους «Debtocracy» και «Catastroika»- χρησιμοποιούν μια άμεση μέθοδο crowdfunding, χωρίς τη μεσολάβηση ειδικών σάιτ και φορέων. Η χρηματοδότηση για τις παραγωγές της Infowar productions γίνονται με τη βοήθεια των θεατών, οι οποίοι καταθέτουν τον οβολό τους μέσω Paypal ή κατευθείαν στο τραπεζικό λογαριασμό της ανεξάρτητης εταιρίας παραγωγής. Επίσης, η διανομή της ταινίας γίνεται με μια open source λογική: Μια συγκεκριμένη ημερομηνία το ντοκιμαντέρ «ανεβαίνει» στο ίντερνετ, ενώ την ίδια στιγμή το φιλμ παραχωρείται δωρεάν για δημόσιες προβολές κατόπιν συνεννόησης με τους δημιουργούς.
Σύμφωνά με την περίληψη που έγραψαν οι δημιουργοί της ταινίας, με το «Φασισμό Α.Ε.» θέλουν να διηγηθούν «μικρές, άγνωστες ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού και τις διασυνδέσεις του με τα οικονομικά συμφέροντα κάθε εποχής. Θα ταξιδέψουμε από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ στο σήμερα».
Τις τελευταίες μέρες αποδείχθηκε περίτρανα (υπόθεση Μπαλτάκου) ότι οι νεοναζιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής, είναι συστημικές κοινωνικά στρατωνισμένες δυνάμεις, που με την εγκληματική τους δράση, τη διαπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα, τη στήριξη τους από το οικονομικό κεφάλαιο της χώρας και με τους θύλακες που διατηρούν μέσα στις κατασταλτικές μονάδες της χώρας, βρίσκουν χώρο και χρόνο να επωάσουν και να θρέψουν την ρατσιστική, ξενοφοβική και εθνικιστική τους προπαγάνδα.
Αν δεν αποκαλυφθούν και δεν τιμωρηθούν όσοι διέπραξαν ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, αν δεν σταματήσει η κάλυψη, η παροχή ασυλίας και η μινιτιακή προβολή των εγκληματικών συμμοριών, αν δεν σταματήσει η κυβερνητική προπαγάνδα της αντιμεταναστευτικής υστερίας, που στρώνει το χαλί για την άνοδο της επιρροής και της δράσης της Χ.Α. και των άλλων ναζιστικών συμμοριών, τότε πολύ γρήγορα θα βρεθούμε ακόμα βαθύτερα μέσα στη σκοτεινή δίνη αυτής της κατάμαυρης βαρβαρότητας, και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί.

Από το γραφείο Τύπου

Σήμερα είμαστε όλοι «ημίτρελοι»!

Γράφει ο Πέτρος Κατσάκος

Παρά τις αστυνομικές απαγορεύσεις, τις κλούβες και τους φραγμούς, οι ημίτρελοι θα υψώσουν τις φωνές τους διαμαρτυρόμενοι για τον σαρωτικό μετασχηματισμό της χώρας σε έρημο φτώχειας και για τη συνέχιση της μνημονιακής επίθεσης σε εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα.
Σήμερα έχουμε δύο επιλογές. Ή παραμένουμε κατ' οίκον «φυσιολογικοί» και περιμένουμε να δούμε στιγμιότυπα από την προεκλογική φιέστα στα δελτία των οκτώ ή δικαιώνουμε τον Άρη Σπηλιωτόπουλο και ως «ημίτρελοι» πλημμυρίζουμε το κέντρο της Αθήνας. Την ώρα που οι «φυσιολογικοί» θα αλληλοσυγχαίρονται για τις επιτυχίες τους πάνω από το κουφάρι της κατακερματισμένης κοινωνίας, οι «ημίτρελοι» θα στέλνουν το δικό τους μήνυμα στη Γερμανίδα καγκελάριο και στους πανηγυρισμούς των ντόπιων υπαλλήλων της.
«Ξαναγινόμαστε η Ελλάδα που ξέραμε» απεφάνθη χθες ο πολιτικός με τους χίλιους τίτλους, που απαιτεί μάλιστα από τους δημοσιογράφους να του απευθύνονται απαριθμώντας τους έναν προς έναν. Ξαναγινόμαστε, λοιπόν, η Ελλάδα των αγορών, της Goldman Sachs, της JP Morgan, των τοκογλυφικών επιτοκίων και των δανεικών και οι «ημίτρελοι» δεν ξέρουμε αν πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε με τις δηλώσεις του αντιπροέδρου του ΠΑΣΟΚ Εξωτερικών ή όπως αλλιώς θέλει να τον αποκαλούμε. μέσα στη τρέλα μας δεν ξέρουμε αν πρέπει να χαρούμε ή να τρομάξουμε που ξαναγινόμαστε η Ελλάδα που ήξεραν. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για την Ελλάδα που ήξεραν αυτοί και όχι για την Ελλάδα που ξέραμε εμείς. Η δική μας Ελλάδα ενταφιάστηκε προ πολλού, ενώ η δική τους ζει και βασιλεύει ελέω Μέρκελ. Γι' αυτούς οι χαρές και τα πανηγύρια. Για εμάς τα μοιρολόγια. μόνο αυτό δικαιούμαστε. Να καθόμαστε σπίτι μας και διηγώντας τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους μισθούς και τις συντάξεις να κλαίμε ησύχως αντί να αναστατώνουμε το κέντρο της Αθήνας, χθες ως τσογλάνια και σήμερα ως «ημίτρελοι».

Βόλτα στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Για κάθε Έλληνα, οι Βρυξέλλες είναι μία πρωτεύουσα που βρίσκεται μακριά από την παραμεθόριο μικρή μας χώρα. Μιας και είναι μία από τις έδρες της Ε.Ε., την φανταζόμαστε ως μία πόλη πλούσια κι οργανωμένη.

Πράγματι οι Βρυξέλλες είναι μία πόλη οργανωμένη και σε μέγεθος κατάλληλο για να μπορέσει κανείς να τη γυρίσει ακόμα και με τα πόδια. Επίσης η πόλη ήταν αρκετά φιλική και φιλόξενη για οποιαδήποτε τσέπη, χωρίς να καπηλεύεται τον όρο "πρωτεύουσα της Ε.Ε." για να χτυπήσει τις τιμές. 

Ποια κομμάτια της πόλης μου αποκαλύφθηκαν το τριήμερο που έμεινα; Η βόλτα ξεκινάει από την υπανάπτυκτη και κακόφημη δυτική πλευρά όπου βρισκόταν το όμορφο ξενοδοχείο που έμενα. Στη δυτική πλευρά της πόλης βρίσκεται η εκκλησία της Sacre-Coeur (Ιερή Καρδιά). Είναι η πέμπτη μεγαλύτερη καθολική εκκλησία του κόσμου (00:08). Το τεράστιο μέγεθός είναι φανερό από απόσταση. Η εκκλησία εμφανίζεται αμέσως μόλις βγεις από το μετρό. Ένας μακρόστενος κήπος σε οδηγεί στο προαύλιο του ναού. Όσο τον προσεγγίζεις τόσο μεγαλύτερος γίνεται. 

Λίγο πιο βόρεια βρίσκεται το γνωστό Ατόμιουμ (00:10-00:21). Ένα μοντέρνο κτίριο 50 ετών. Σίγουρα τότε θα λαμποκοπούσε κάτω από τον ήλιο και θα φώτιζε το μέλλον για τους κατοίκους του Βελγίου. Σήμερα έχει κρατήσει τη λάμψη του παρελθόντος αλλά και τις φιλοδοξίες για το μέλλον της χώρας και της υπόλοιπης Ευρώπης. 

Στη συνέχεια πήρα το μετρό κι επέστρεψα κοντά στο ξενοδοχείο μου. Από κει θα συνέχιζα τη βόλτα προς την ευρωπαϊκή μεριά της πόλης. Στο ποτάμι που χωρίζει την ευρωπαϊκή γειτονιά από την υπανάπτυκτη γειτονιά των μεταναστών συνάντησα αρκετές και ιδιαίτερες λεπτομέρειες όπως τις καρέκλες που ήταν κρεμασμένες από έναν γερανό (00:22), τα παπούτσια από ένα καλώδιο ενός στενού δρόμου (00:27), ένα συμπαθητικό αυτοκόλλητο που έδειχνε τη ατυχής σχέση που έχει η βελγική αστυνομία με τους κατοίκους (01:23) αλλά κι ένα γνωστό γλυπτό με τρομερή κίνηση (01:07).

Μπαίνοντας στην ευρωπαϊκή πλευρά της πόλης προσπέρασα διάφορα κτίρια με ιδιαίτερες προσόψεις όπως αυτή που ήταν γεμάτη με φράσεις (00:38). Μέσα στα κτίρια συναντούσες διάφορους κατοίκους της πόλης που συνέχιζαν τους καθημερινούς τους ρυθμούς, όπως ο κύριος που έψαχνε για λουλούδια (01:13). 

Στην αρχή κατέβηκα νότια. Εκεί βρίσκεται ένας τεράστιος πύργος του 14ου (00:43), ο οποίος ήταν τότε σύνορο της πόλης, γνωστός ως η Πύλη Άλ. Διατηρήθηκε τόσο καλά επειδή λειτούργησε ως φυλακή τον 18ο αιώνα. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Λίγο πιο πέρα μία πλατεία με παζάρι παλιών αντικειμένων, επίπλων και πινάκων με καλωσόριζε και μου παρουσίαζε την παλιά καθημερινότητα των Βέλγων, κι όλα αυτά κάτω από την σκιά του υπέροχου δικαστηρίου της πόλης (00:48-01:01). 

Από την εναλλακτική πλατεία των Βρυξελλών κινήθηκα πιο ανατολικά και βρέθηκα σε έναν υπέροχο πάρκο που εκτεινόταν κάτω από το Ευρωκοινοβούλιο (01:37-02:02). Στο πάρκο μπορούσες να συναντήσεις όλες τις φυλές της Ευρώπης, νεαρά ζευγάρια, κορίτσια με μπούρκα και μοναχικοί τύποι που έβγαλαν τα κατοικίδιά τους βόλτα. Από πάνω τους στεκόταν το γυάλινο κτίριο του ευρωκοινοβουλίου το οποίο μου θύμισε αρκετά τα σχέδια του Κρίσταλ Πάλλας της Αγγλίας. Σε ένα κομμάτι της πρόσοψης του κτιρίου, η οποία βρισκόταν από την άλλη πλευρά, υπήρχαν διάφορες λέξεις μεγάλης σημασίας σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης. Εστίασα στη λέξη αξιοπρέπεια. 

Επιστρέφοντας προς το κέντρο για περπατήσω στην φημισμένη Grand Place, της οποίας τον τεράστιο πύργο του δημαρχείου τον βλέπω από μακριά (02:02). Πριν φτάσω στη πλατεία συνάντησα μία όμορφη βρύση με ένα ιδιαίτερο γλυπτό στη κορυφή της, όπου εικονίζονται τρεις μορφές που κοιτάνε στον ουρανό και προσμένουν να βρέξει (01:28). Από εκείνο το στενό μπήκα σε μία από τις πιο όμορφες πλατείες της Ευρώπης (02:07-03:36). Η δραστηριότητα στη συγκεκριμένη πλατεία ξεκινάει από τον 11ο αιώνα μιας κι εκεί διοργανώνονταν αρκετές εμποροπανήγυρις. Το πρώτο κτίριο που χτίστηκε εκεί ήταν το Δημαρχείο το οποίο ολοκληρώθηκε τον 14ο αιώνα. Τα υπόλοιπα υπέροχα κτίρια χτίστηκαν τον 17ο αιώνα. Όμως το 1695 ολόκληρη η πλατεία καταστράφηκε από τους κανονιοβολισμούς των Γάλλων. Σώθηκε μόνο το Δημαρχείο και οι προσόψεις δύο κτιρίων. Οι έμποροι ξανάχτισαν τα κτίρια τα οποία ήταν βασισμένα στα σχέδια του Δημοτικού Συμβουλίου. Η απόφαση αυτή μας έδωσε τη χαρά να απολαμβάνουμε αυτήν την όμορφη πλατεία μέχρι σήμερα. Μάλιστα ήμουν πολύ τυχερός διότι έζησα μία εκδήλωση με κοπέλες ντυμένες παραδοσιακά, οι οποίες χόρευαν κυκλικά μπλέκοντας τα χρωματιστά υφάσματα που κρατούσαν (03:22-03:36).

Η βόλτα μου συνεχίστηκε προς το Δικαστικό Μέγαρο, ένα υπέροχο κτίριο που είναι ορατό σε όλη τη πόλη. Είναι ίσως το πιο μεγαλειώδες έργο του Λεοπόλδου Β', μεγαλύτερο κι από την Βασιλική του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Στην πλάγια πλευρά του έχει ένα τεράστιο μπαλκόνι από όπου μπορείς να απολαύσεις όλη τη πόλη των Βρυξελλών (03:37-04:11).

Φεύγοντας από το Δικαστικό Μέγαρο πέρασα από ένα ιδιαίτερο πάρκο. Αναφέρομαι στους κήπους του Πετί Σαμπλόν, ο οποίος σχεδιάστηκε το 1890 και είναι ένας όμορφος τόπος ξεκούρασης. Περιμετρικά του κήπου υπάρχουν 48 μπρούτζινα αγάλματα που συμβολίζουν τις συντεχνίες της πόλης (04:11-04:25). 

Ο δρόμος με οδήγησε στο παλάτι της βασιλικής οικογένειας το οποίο βρίσκεται απέναντι από το πάρκο Μπρυσέλ (04:27). Όμως εγώ προτίμησα να ανακαλύψω τα αρτ νουβό κτίρια της πόλης όπως το μουσείο μουσικών οργάνων (04:33) αλλά και το υπέροχο μουσείο του σουρεαλιστική καλλιτέχνη Ρενέ Μαγκρίτ με το ιδιαίτερο παράθυρο (04:37). 

Διασχίζοντας το πάρκο Μπρυσέλ βρέθηκε μπροστά στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μιχαήλ και της Αγίας Γουδούλης (04:42-04:51). Πολύ ψηλός ναός ο οποίος κερδίζει περισσότερο ύψος μιας και η πλατεία που βρισκόταν μπροστά του ήταν κατηφορική. Ο ναός μου θύμισε αρκετά την Παναγιά των Παρισιών. Λίγο πιο κάτω συνάντησα τη Γκαλερί Sant-Hubert (04:52), ένα από τα πιο πολυτελή εμπορικά κέντρα της Ευρώπης, η οποία μου θύμισε αρκετά την αντίστοιχη του Μιλάνο. 

Από την συγκεκριμένη στοά βρέθηκα πάλι στην Grand Place (04:57). Η μέρα έφευγε και τα φώτα της πόλης άρχισαν να ανάβουν σιγά-σιγά. Οι Βρυξέλλες άρχισαν να αποκτούν άλλη όψη. Η βόλτα απόκτησε άλλο νόημα (05:02-05:47). Κτίρια και πλατείες ζωντάνεψαν και οι καθημερινοί ρυθμοί έγιναν πιο χαλαροί. Παρέες μαζεύονταν σε μπιστρό και μπυραρίες. Σε μία απ' αυτές απόλαυσα γευστικές βελγικές μπύρες. Τι πιο όμορφο για να κλείσει έτσι μία βόλτα στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Υ.Γ.: Αγαπημένη μου φωτογραφία είναι αυτή που έβγαλα τον Nick Stones ως Μότσαρτ στο μουσείο του Ευρωκοινοβουλίου (05:47).

Το τέλος της μεγάλης (αυτ-) απάτης

Το βίντεο με την "τρυφερή" συνομιλία Μπαλτάκου - Κασιδιάρη λειτουργεί ως θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων. Προκαλεί ηθική - πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού. Τον εμφανίζει να συμπεριφέρεται με παρακρατική νοοτροπία, να σχεδιάζει την με κάθε μέσο παρεμπόδιση του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση.
Την προηγούμενη εβδομάδα η κυβέρνηση Σαμαρά υπέστη δύο ατυχήματα. Το πρώτο στη Βουλή. Η κυβέρνηση βγήκε λαβωμένη, με οριακή πλειοψηφία, ενώ οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της πλειοψηφίας, με πρώτη εκείνη του ΠΑΣΟΚ, εμφάνισαν συμπτώματα αποσύνθεσης.
Το δεύτερο πολιτικό ατύχημα, το Μπαλτάκος - gate, αποδεικνύεται συντριπτικό για την κυβέρνηση Σαμαρά και υποχρέωσε τον ίδιο να κρυφτεί. Τα "παπαγαλάκια", λαχανιασμένα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις συνενοχής και συμψηφισμού για το σύνολο των κομμάτων. Ισχυρίστηκαν ότι... η αντιπολίτευση επιχειρεί να κάνει τη Χ.Α. ρυθμιστή της πολιτικής ζωής, αποκρύπτοντας ότι είναι η κυβέρνηση που άνοιξε την κερκόπορτα για να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο.
Το Μπαλτάκος - gate σηματοδοτεί το τέλος της μεγάλης (αυτ-)απάτης Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός, αντιμέτωπος με την εξαέρωση του ΠΑΣΟΚ, ανήσυχος ότι μετά τις ευρωεκλογές θα μείνει χωρίς κυβερνητικό εταίρο, συγκατατέθηκε οψίμως στην ποινική δίωξη των εγκλημάτων της Χ.Α., με μικροκομματικούς όμως υπολογισμούς. Ταυτοχρόνως επινόησε το σχέδιο της ίδρυσης νέας παράταξης, στα πρότυπα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, με τη συμμετοχή κορυφαίων στελεχών από τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ, με πρώτο-πρώτο τον ίδιο τον Βενιζέλο. Η παράταξη αυτή (με ισχυρότερη συνιστώσα στην "καλή Ακροδεξιά") θα εμφανιζόταν ως πρωταγωνίστρια του "μεταμνημονιακού" πολιτικού συστήματος, στη βάση της εφαρμογής του Μνημονίου! Ενδιάμεσος σταθμός η συγκρότηση προεδρικής πλειοψηφίας, ώστε η παρούσα Βουλή να ξεπεράσει τον σκόπελο της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και να φτάσει έως το 2016.
Όταν όμως αποκαλύπτεται το παρακρατικό πρόσωπο του Μαξίμου, όταν η κοινωνία αντιδρά σε τέτοιες μεθοδεύσεις, ποιος πολιτικός, έστω μνημονιακών προδιαγραφών, μπορεί να επενδύσει το πολιτικό του μέλλον σε αυτήν την αναπαλαιωμένη δεξιο-ακροδεξιά; Τα "μαξιλαράκια" ξεφουσκώνουν, ενώ το ΠΑΣΟΚ διχάζεται. Όταν μάλιστα η Moody's αναβάλλει την έκθεσή της για την ελληνική οικονομία, με την αιτιολογία ότι η Ελλάδα γλιστράει σε πολιτική αστάθεια, τότε χλομιάζει το ήδη χλομό σχέδιο για έξοδο της ελληνικής κυβέρνησης στις αγορές. Ευρωπαϊκές εφημερίδες γράφουν για πιέσεις που ασκούνται στον Σαμαρά να παραιτηθεί και να οριστεί άλλος μεταβατικός πρωθυπουργός, ακόμη και πριν από τις εκλογές. Μόνο η εύνοια της Μέρκελ, καθώς και ο φόβος των τραπεζιτών μήπως και δεν ιδιωτικοποιηθούν οι τράπεζες, στηρίζουν τον Σαμαρά και τον αποτρέπουν από το να κάνει το απονενοημένο εκλογικό διάβημα.
Η ελληνική προεδρία έχει εκτεθεί διεθνώς, η Ελλάδα διασύρεται, καθώς η κυβέρνηση συνομιλεί με τους νεοναζί υποδίκους. Στο ΠΑΣΟΚ, με την επανεμφάνιση του ΓΑΠ, τίθεται σε αμφιβολία η συνέχιση της κυβερνητικής συνεργασίας. Ο Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει την "υπέρβαση" ιδρύοντας νέα παράταξη. Βουλιάζει στη μαύρη τρύπα του Μπαλτάκου.

Πηγή: Η Αυγή

Σαμαράδες και Μπαλτάκοι έστειλαν τον στρατό να καταστείλει τους πολίτες

Ο Μπαλτάκος δεν ήταν ένας εκκεντρικός ακροδεξιός, ξένος από το πνεύμα της Ν.Δ. του Σαμαρά, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν τα μίντια. Ο Μπαλτάκος ήταν το πνεύμα της Ν.Δ. του Σαμαρά, αντικομμουνισμός, εθνικισμός, αγύρτικη θρησκοληψία, λατρεία της στολής και κυρίως βαθύτατη περιφρόνηση της Δημοκρατίας. Αν δεν το πιστεύετε, ακούστε τον πρώην αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού Κοσμά Χρηστίδη που αποκάλυψε στο site onalert.gr ότι επί κυβερνήσεως Σαμαρά- Βενιζέλου έχει δοθεί τρεις φορές εντολή στο στρατό να κατέβει στους δρόμους και να βοηθήσει την αστυνομία στην καταστολή του πλήθους.
Τρεις φορές διέταξαν οι Σαμαράδες και οι Μπαλτάκοι τον στρατό να κατέβει στο δρόμο ως αρωγός της αστυνομίας. Μία από αυτές, όπως αποκάλυψε ο επίτιμος Α/ΓΕΝ Κοσμάς Χρηστίδης, ήταν στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 2012, τότε που ο κόσμος είχε κατέβει μαζικά στους δρόμους, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για την κυβερνητική πολιτική. Κατέβηκε το πλήθος στους δρόμους και η πολιτική ηγεσία, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρωτοπαλίκαρο του Σαμαρά Πάνος Παναγιωτόπουλος, έδωσε εντολή στο ΓΕΕΘΑ να στείλει στρατιώτες , μην τυχόν και δεν μπορέσουν οι αστυνομικές δυνάμεις να επιβάλουν από μόνες τους την τάξη.
Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος της αποκάλυψης του κ. Χρηστίδη; Η κυβέρνηση αποφάσισε να κατεβάσει στρατό στους δρόμου, για να εμποδίσει το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της διαδήλωσης και της διαμαρτυρίας. Έστειλαν στρατό στα μουλωχτά για να καταστείλει τους διαμαρτυρόμενους της παρέλασης και το έπραξαν άλλες δύο φορές, στις οποίες δεν θέλησε να αναφερθεί ο κ. Χρηστίδης, δίχως τούτο να αδυνατίζει τη μαρτυρία του, καθώς ήταν ένας από τους άμεσους αποδέκτες της εντολής.
Πώς να το πεις αυτό; Να το πεις εκτροπή, να το πεις χουντική νοοτροπία, ό, τι και να πεις, μέσα θα είσαι. Πρόκειται για κορυφαίο ζήτημα, το οποίο αποκαλύπτει απολύτως νοσηρή αντίληψη για το ρόλο του στρατού. Ο στρατός είναι φετίχ για την ακροδεξιά, είναι η λατρεία της στολής για την οποία μιλάει ο Μπαλτάκος. Ο Μπαλτάκος, που όπως αποκάλυψε στον 105,5 ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ο δημοσιογράφος Πάρις Καρβουνόπουλος που πήρε τη συνέντευξη από τον κ. Χρηστίδη, είχε αναπτύξει στενότατες σχέσεις με το στρατό. Απένειμε ξιφίδια στην Σχολή Ευελπίδων, παρακολουθούσε από κοντά πολεμικές ασκήσεις, ακόμη και ασκήσεις διαβαθμισμένες, στις οποίες απαγορεύεται αυστηρότατα η παρουσία πολιτών.
Εντάξει η Δεξιά τέτοια είναι τέτοια κάνει. Ο άλλος κυβερνητικός εταίρος, ο προοδευτικός, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, τι λέει για όλα αυτά; Γνώριζε ο Βενιζέλος ότι η κυβέρνηση διέταξε τρεις φορές τον στρατό να κατέβει στους δρόμους, για να καταστείλει τους πολίτες; Κι αν δεν το γνώριζε, τώρα που το έμαθε, τι θα κάνει; Θα συνεχίσει να κυβερνάει με τους Μπαλτάκους, που είναι διάχυτοι στο σώμα της Ν.Δ. του Σαμαρά;
Α, να μην ξεχάσω. Εκείνη την εποχή συμμετείχε στην κυβέρνηση και η ΔΗΜ.ΑΡ. του Φώτη Κουβέλη.

Πηγή: left.gr

Ο Σαμαράς είναι χειρότερος από τον Μπαλτάκο

Γράφει ο Γιώργος Αναδρανιστάκης

Ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμα από τη συνομιλία του Μπαλτάκου με τον Κασιδιάρη; Είναι ότι ο γραμματέας της κυβέρνησης είχε αυτονομηθεί, ότι έκανε του κεφαλιού του, εκθέτοντας τον Πρωθυπουργό. Το ακούγαμε από νωρίς από τους κύκλους του Μαξίμου, το ακούσαμε και από τα δελτία των 7, των 8, των 9. «Ο Σαμαράς προσπαθούσε να εξαρθρώσει την Χρυσή Αυγή και ο Μπαλτάκος τον εμπόδιζε», είπε η Όλγα στον Παύλο κι Παύλος συμφώνησε ασμένως. Ο Γιάννης έλειπε από το δελτίο, είχε πάει να παρηγορήσει τον Μπαλτάκο. Μετά τα κανάλια βγάλανε τον Βορίδη για να την πέσει στον Μπαλτάκο, φασίστας εξοντώνει φασίστα, το λένε και μέθοδο ομοιοπαθητική. 
Κατόπιν τούτων, το ΕΘΝΟΣ έγραψε δικαίως «Έξαλλος ο Σαμαράς με τον Μπαλτάκο!». Έγινε έξαλλος ο Σαμαράς για τις συνομιλίες του Μπαλτάκου με τους χρυσαυγίτες, μια εβδομάδα πριν όμως, όταν ο γραμματέας έφερε την χρυσαυγίτικης εμπνεύσεως τροπολογία για την ατιμωρησία των οργάνων της τάξεως , τον στήριξε μέχρι τα μπούνια, βάζοντας τον Μιχελάκη να τον υπερασπιστεί με ορολογία ακροδεξιού πεζοδρομίου. Καθόλου έξαλλοι δεν έγιναν στη ΝΔ, όταν ο Μπαλτάκος δήλωσε γεννημένος αντικομμουνιστής, αντιθέτως ο Άδωνης Γεωργιάδης ανέκραξε ενθουσιασμένος: «Ο καλύτερος είναι ο Μπαλτάκος. Ψηφίζω Τάκη Μπαλτάκο, τρομερός είναι, καταπληκτικός». Δεν έγιναν έξαλλοι στη Ν.Δ., όταν ο Μπαλτάκος απειλούσε τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ ότι, αν αποχωρήσουν από την κυβέρνηση, θα συγκυβερνήσει με την Χρυσή Αυγή.
Δεν έγιναν έξαλλοι, όταν ο Μπαλτάκος απέσυρε το αντιρατστικό νομοσχέδιο, όταν χάρισε με νόμο δάση στον ομοϊδεάτη του Καλαβρύτων Αμβρόσιο, όταν αναβάθμιζε στις αρχές του 2013 τον εαυτό του με ΦΕΚ που όριζε ότι «οι υπηρεσίες της Βουλής δεν δικαιούνται να παραλάβουν νομοσχέδιο, αν αυτό δεν φέρει την υπογραφή του Γενικού Γραμματέα της Κυβέρνησης», όταν υμνούσε στα βιβλία του το φονικό έθιμο της «Κρυπτείας», κατά το οποίο οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έσφαζαν στα κρυφά δούλους, ό, τι έκανε δηλαδή ο Κασιδιάρης με τους μετανάστες. Δεν έγιναν έξαλλοι, όταν έμαθαν ότι ο γιός του Μπαλτάκου διορίστηκε παρατύπως στο Λιμενικό, είναι ο ίδιος γιος που μπήκε χθες στη Βουλή, για να δείρει και μετά έφυγε ανενόχλητος. Που ήταν ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης να προστατέψει το κύρος του Κοινοβουλίου;
Τα έκαναν γαργάρα όλα αυτά τα καθεστωτικά μίντια. Όπως έκαναν γαργάρα και την αποκάλυψη του Μπαλτάκου ότι ο Σαμαράς διέταξε την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, όχι επειδή έδερνε, εκβίαζε, σκότωνε, αλλά επειδή του έκοβε ψήφους και του στερούσε την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις. «Ποιος του 'πε (σ.σ του Σαμαρά) να τα κάνει αυτά;», ρωτάει τον Μπαλτάκο ο Κασιδιάρης. ΜΠΑ.: «Πρώτ' απ' όλα φοβάται για τον εαυτό του. Επειδή εσείς τον κόβετε απ' το να έχει προβάδισμα από το Σύριζα». ΚΑΣ.: «Κόβει ψήφους 'ντάξει;», ΜΠΑ.: «Είναι λογικό». ΚΑΣ.: «Κι επειδή του κόβουμε ψήφους δηλαδή θα μας βάλει φυλακή;». ΜΠΑ.: «Τον πούστη… απίστευτο πράγμα, απίστευτο».
Αυτό που λέει ο Μπαλτάκος είναι πως στην κυβέρνηση γνώριζαν ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση και παρόλα αυτά την συγκάλυπταν. Ο Δένδιας κρατούσε τους 32 φακέλους στο γραφείο του και τους έβγαλε μόνο όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας. Αν είχαν κινήσει νωρίτερα τις διαδικασίες, ο Φύσας δεν θα είχε δολοφονηθεί. Δεν τον προστάτευσε τον Παύλο ο υπουργός προστασίας του Πολίτη. Τον άφησε έρμαιο στους δολοφόνους και μετά εκμεταλλεύτηκε το θάνατό του, για να ικανοποιήσει τις μικροκομματικές επιδιώξεις του Σαμαρά.
Ο Σαμαράς είναι χειρότερος από τον Μπαλτάκο, αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από το επίμαχο βίντεο. Τούτο όμως δεν πρόκειται να τα ακούσετε ποτέ από τον Όλγα και τον Παύλο. Από εκείνους θα ακούσετε ότι ο κακός άνθρωπος Μπαλτάκος εμποδίζει τον καλό άνθρωπο Σαμαρά να κάνει αγαθές πράξεις. Αμήν.

Καλό μήνα...

Υπήρχαν πολλοί λόγοι που μ' έκαναν να περιμένω πως και πως να ρθει ο Απρίλης. Πρώτα απ' όλα είναι οι μέρες του Πάσχα που θα τις περάσω στον τόπο μου και θα ξεκουραστώ. Από την άλλη περιμένω, όπως κι εκατομμύρια κόσμος, την τέταρτη σεζόν του Game of Thrones η οποία ξεκινάει από την ερχόμενη βδομάδα. Και τέλος υλοποιείται ένα ακόμη όνειρό μου το οποίο θα το παρουσιάσω τις επόμενες μέρες. 

Οπότε για μένα, ο Απρίλιος είναι καλοδεχούμενος. Εκεί όμως που για μένα αυτός ο μήνας φέρνει χαμόγελα, για την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία ξεκίνησε στραβά. Από το πρωί μάλιστα μας ζάλισε το ελικόπτερο της αστυνομίας πάνω από τα κεφάλια μας. Για μία ακόμη φορά απαγορεύτηκαν οι διαδηλώσεις στη πόλη. Πιο τρομακτική όμως από την απαγόρευση είναι η συνήθεια των Ελλήνων σ' αυτές τις εντολές. Όμως ο φόβος δε σταματάει εκεί διότι τα προβλήματα διογκώνονται με το νέο μνημόνιο που έρχεται με πρόσθετα μέτρα που θα επιδιώξουν να καλύψουν ένα δημοσιονομικό κενό των 6 δις. Για να φτάσουμε όμως στη νέο γονάτισμα, χρειάστηκε ένα ακόμα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα το οποίο πέρασε από τα Μ.Μ.Ε. ως γρίνια του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. με προτάσεις μομφής. Η κοροϊδία και η αυθάδεια των ακροδεξιών πολιτικών μας έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια. Φράσεις όπως αυτή του Βενιζέλου προς τον Απόστολο Κακλαμάνη ή του Γεωργιάδη προς τους φαρμακοποιούς, θα ακούγονταν ως πρωταπριλιάτικο αστείο λίγα χρόνια πριν. Ο καιρός και οι συνήθειες αλλάζουν τρομακτικά... 

Όπως καταλαβαίνουμε από τον Απρίλιο μύρισε καλοκαίρι κι όπως φαίνεται από τον καιρό θα είναι αρκετά καυτό...