Τερματίστε τη σφαγή!

Ξεπερνά κάθε εκδοχή νοσηρής φαντασίας η φρίκη στη Γάζα. Δεν πρόκειται απλώς για κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, όταν τα θύματα είναι παιδιά και άμαχοι. Πρόκειται για εγκλήματα πολέμου, που έρχονται να τροφοδοτήσουν το μίσος. Μαζί με τους αμάχους, η δεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου δολοφονεί την ιδέα της συνύπαρξης των λαών στην περιοχή.
Ποια καταδίκη αρκεί όταν σκοτώνονται παιδιά; Παιδιά την ώρα που κοιμούνταν πλάι στους γονείς τους, στο πάτωμα σχολικής αίθουσας, που λειτουργεί ως καταφύγιο για χιλιάδες. Κι ας είχαν ενημερωθεί 17 φορές οι ισραηλινές δυνάμεις για την ακριβή θέση του σχολείου και την παρουσία εκτοπισμένων αμάχων σε αυτό. Πρόκειται για γενοκτονία και κάθε προσπάθεια για δικαιολογίες δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναίσχυντο από το να επιτίθεσαι σε παιδιά που κοιμούνται», δήλωσε χαρακτηριστικά ο γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν πληγεί από τους βομβαρδισμούς πέντε από τα σχολεία-καταφύγια που διαχειρίζεται ο ΟΗΕ. Οι Ισραηλινοί έχουν ξεκάθαρα βάλει στο στόχαστρο παιδιά και αμάχους, ενώ χτυπούν ανελέητα πολυσύχναστες αγορές και κατοικίες. Ισοπεδώνουν μια ολόκληρη περιοχή, καταστρέφοντας κάθε υποδομή, δήθεν στο όνομα της αυτοάμυνας. Ξέρουν ότι με τις επιλογές τους αποκλείουν κάθε προσπάθεια ειρηνικής συμβίωσης.
Δικαιολογημένα οι αντιδράσεις για το λουτρό αίματος στη Γάζα πληθαίνουν μέρα με την ημέρα σε κάθε γωνιά του κόσμου, ακόμα και εντός του Ισραήλ. Οι διαδηλωτές ενώνουν τις φωνές τους κατά της αιματοχυσίας, κατά της δολοφονίας, κατά της γενοκτονίας. Σκοτώνουν παιδιά και πολίτες - όλοι πλέον το βλέπουν και αγανακτούν. Εδώ και τώρα, πρέπει να σταματήσει αυτός ο εφιάλτης, που αποτελεί ντροπή για την ανθρωπότητα. Πόσες ακόμα εκατόμβες θυμάτων;
Μέχρι και ο ΟΗΕ διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει πλέον ασφαλές μέρος για όσους ζουν στην περιοχή. Πού άραγε μπορούν να καταφύγουν οι Παλαιστίνιοι, όταν ξεκινούν οι ισραηλινές επιθέσεις; Πουθενά, αφού βομβαρδίζουν μέχρι και τα καταφύγια του ΟΗΕ. Εάν αυτά δεν αποτελούν εγκλήματα πολέμου, τότε πώς θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κάποιος;


Η οικουμενική σημασία τής παλαιστινιακής υπόθεσης
(του Στάθη Κουβελάκη)

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την έναρξη της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης εναντίον της πολύπαθης Γάζας, χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων ανά τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων και των μητροπόλεων της Δύσης, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό.
Τι να είναι άραγε αυτό που ενώνει αυτούς τους διαδηλωτές στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Σικάγο, στο Λονδίνο και το Τορόντο, στο Παρίσι αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ; Στα δυτικά ΜΜΕ γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για τον «ανερχόμενο αντισημιτισμό» από τον οποίο δήθεν εμφορούνται οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης.
Στη Γαλλία, μετά τις πρωτοφανείς για δεδομένα Δυτικοευρωπαίου ηγέτη δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ, που έδιναν πλήρη κάλυψη στην ισραηλινή επίθεση, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει τρεις διαδηλώσεις στο Παρίσι με το πρόσχημα αντισημιτικών ταραχών. Το τροπάρι είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια. Εφόσον το Ισραήλ ορίζεται το ίδιο ως το «κράτος των Εβραίων», όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του, και πολύ περισσότερο όποιος θεωρεί ότι η δημιουργία του και η διαρκής του επέκταση αποτελούν κραυγαλέα περίπτωση αποικιοκρατικού σχεδίου, θεωρείται αυτομάτως ότι στρέφεται εναντίον των Εβραίων, άρα ότι είναι «αντισημίτης». Το νέο δόγμα συμπυκνώνεται στη γνωστή εξίσωση «αντισιωνισμός = αντισημιτισμός».
Υπάρχει μια δόση τουλάχιστον αυτοεκπληρούμενης προφητείας σε αυτή τη συλλογιστική: διότι εφόσον η πολιτική του Ισραήλ, οι διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις που εξαπολύει με χιλιάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό, η καθημερινή βαρβαρότητα της κατοχής στα λιγοστά εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, η πραγματικότητα των στρατοπέδων προσφύγων σε όλη τη Μέση Ανατολή όπου ζουν εδώ και δεκαετίες εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, η διαρκής καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ, εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα με την αυστηρή νομική έννοια του όρου ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου προκαλούν αυτονόητη και αυξανόμενη αγανάκτηση σε κάθε ηθικά και λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, αυξάνεται και ο πειρασμός της συμμόρφωσης με το πρόταγμα του κυρίαρχου λόγου και της απόδοσης της ευθύνης γενικά στους «Εβραίους», εφόσον, όπως διαρκώς επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους διακρίνουμε από το κράτος του Ισραήλ. Ενας πειρασμός ιδιαίτερα έντονος στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, αλλά και ώς ένα βαθμό, ευτυχώς σαφώς μειοψηφικό προς το παρόν, στους πληθυσμούς δυτικών χωρών που κατάγονται απ' αυτόν και που υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις στις χώρες όπου ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Απόλυτα σωστό είναι λοιπόν το σύνθημα της Βερολινέζων διαδηλωτών της προηγούμενης βδομάδας: «Αντισημιτισμός είναι σήμερα η υποστήριξη του Ισραήλ».
Ιδιαίτερη σημασία από αυτήν την άποψη έχει η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ στο εσωτερικό του, πέραν ακόμη από τους Αραβες με ισραηλινή υπηκοότητα, όπως έδειξε η ογκώδης διαδήλωση της 26ης Ιουλίου στο Τελ Αβίβ. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία των αντιαποικιακών και απελευθερωτικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα, κάθε ρήγμα εντός της κοινωνίας του δυνάστη έχει καθοριστική σημασία για την έκβασή τους. Σπάει την «εθνική» συναίνεση, που είναι απαραίτητος όρος για τη συνέχιση της αποικιοκρατικής πολιτικής, και δικαιώνει τις μειοψηφικές, αλλά θαρραλέες φωνές των Ισραηλινών που, φέροντας το στίγμα του «προδότη», παίρνουν το μέρος των καταπιεζομένων. Εξίσου σημαντικές είναι όμως και οι φωνές Εβραίων ή εβραϊκής καταγωγής πολιτών δεκάδων δυτικών χωρών, που αποστασιοποιούνται απερίφραστα από την πολιτική του Ισραήλ και αρνούνται στους ηγέτες αυτού του κράτους το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά τους.
Με τη στάση τους δεν διαλύουν απλώς το μύθο της ταύτισης των απανταχού Εβραίων με το Ισραήλ, τονίζουν τη βαθύτερη σημασία της παλαιστινιακής υπόθεσης: ότι δεν αποτελεί αντιπαλότητα μεταξύ «Εβραίων» και «Αράβων» ή «μουσουλμάνων», μεταξύ θρησκειών και εθνοτήτων. Είναι υπόθεση κατοχής, εκδίωξης πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, διαρκούς αρπαγής της γης του διά του εποικισμού, καθημερινής καταπίεσης, καταπάτησης του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συσσωρευμένων εγκλημάτων πολέμου.
Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, με ευθύνη της Δύσης που στηρίζει με κάθε τρόπο αυτό το κράτος-παρία, που με τη σειρά του στήριξε τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη (από τη Νότια Αφρική επί απαρτχάιντ έως τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες στις οποίες εξήγαγε την τεχνογνωσία του σε ζητήματα καταστολής και βασανισμού), αποτελεί μόνιμο εμπόδιο για την οποιαδήποτε ειρήνη στην περιοχή αλλά και στον κόσμο - ας μην ξεχνάμε την εμμονική προσπάθεια της ισραηλινής ηγεσίας για πολεμική ανάφλεξη με το Ιράν και τη Συρία. Οσο οι Παλαιστίνιοι δεν απολαμβάνουν τα νόμιμα δικαιώματά τους, όπως ορίζονται από αναρίθμητες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ, το Ισραήλ, ως σύγχρονη Σπάρτη, θα αποτελεί παράγοντα γενικότερης αποσταθεροποίησης και διαρκούς εκτράχυνσης των διεθνών σχέσεων. Και η λέξη «Παλαιστίνη» θα είναι συνώνυμη της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της αντίστασης.
Γι' αυτό και η φρίκη της Γάζας μάς αφορά όλους.
Γι' αυτό και ο αγώνας αυτού του λαού είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.

Πηγή: Ελευθεροτυπία 31/07/14

Το Μουντιάλ των παιδιών στη Γάζα

της Μαριάννα Τζιαντζή

Μια εβραϊκή ιστορία μιλάει για μια μάνα με το παιδί της που βρίσκονται σ” ένα κλειστό βαρέλι καταμεσίς του μανιασμένου ωκεανού. Δεν έχει σημασία πώς βρέθηκαν εκεί, ας υποθέσουμε ότι το καράβι με το οποίο ταξίδευαν βούλιαξε και οι δυο τους σώθηκαν καθώς τρύπωσαν μες στο βαρέλι και στερέωσαν από μέσα το καπάκι. Το βαρέλι είναι μεγάλο, δεν βουλιάζει, υπάρχει χώρος για να ανασαίνουν. Ο άνεμος και το κύμα τους παρασέρνουν, τα τοιχώματα τραντάζονται, μάνα και γιος υποφέρουν μες στο σκοτάδι και το κρύο.
«Δεν αντέχω, μάνα», λέει το παιδί, «θα βγω»
«Πού θα πας, παιδάκι μου, έχει φουρτούνα έξω, θα πνιγείς. Εδώ είμαστε καλά».
«Δεν είμαστε καλά, μάνα. Θα σπρώξω το καπάκι, τουλάχιστον ν” αντικρίσω τον ουρανό, να δω τι χρώμα έχει η θάλασσα. Εδώ μέσα θα πεθάνουμε σαν τα ποντίκια, εδώ δεν ξεχωρίζουμε τη μέρα απ” τη νύχτα».
Το δίλημμα δεν ήταν «ελευθερία ή θάνατος» αλλά «ελευθερία και θάνατος» ή θάνατος μες στο σκοτάδι, μες στη σκλαβιά.
Ο καθένας μπορεί να γράψει το δικό του τέλος σ” αυτή την ιστορία. Δεν ξέρουμε τι διάλεξε τελικά το αγόρι, όμως ξέρουμε τι διάλεξαν τέσσερα αγόρια στη Γάζα, πριν από λίγες μέρες. Αδέλφια και ξαδέλφια βγήκαν από το βαρέλι. Το έσκασαν από το σπίτι και πήγαν να παίξουν μπάλα στην ιδιόκτητη αμμουδερή παραλία ενός ξενοδοχείου. Νωπή η μνήμη του βραζιλιάνικου Μουντιάλ, ίσως κάποιες, στιγμές του θέλησαν να ζωντανέψουν. Δίχως τη φαντασμαγορία των προβολέων, του ψηφιακού τηλεοπτικού θαύματος. Εκεί, στην ακροθαλασσιά, μέρα μεσημέρι, τα δολοφόνησαν οι Ισραηλινοί. Τα πυρά ήρθαν από τη θάλασσα. Τα τέσσερα αυτά αγόρια πέθαναν άδικα κι ελεύθερα. Και οι σοφοί Εβραίοι που αφηγούνται ιστορίες σαν κι αυτή με το βαρέλι δεν έχουν τίποτα να πουν.
Ένας έλληνας ποιητής όμως, πριν από χρόνια, μίλησε για τις «χώρες του ήλιου που δεν μπορούνε ν” αντικρίσουνε τον ήλιο», χωρίς τότε να ξέρει ότι υπάρχει και μια λωρίδα γης, μια χώρα της θάλασσας που τα παιδιά της δεν μπορούνε ν” αντικρίσουν τη θάλασσα.

Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ 27-7-2014

Γαμώ την κοινωνία μου

Γράφει ο Καρτέσιος

Όταν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απεργούσαν και γινόταν καμιά δίωρη διακοπή ρεύματος, οι κυβερνήσεις με τα ΜΜΕ ούρλιαζαν για την απανθρωπιά των απεργών απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο ούρλιαζε για το πεπόνι του που δε θα κρύωνε στο ψυγείο. Τώρα που η κυβέρνηση δολοφονεί «ευάλωτους» προπονώντας μας για την ιδιωτική αντίληψη περί παροχής ρεύματος, η κοινωνία δροσίζεται χαλαρά με το κρύο πεπόνι της.
Όταν οι διαπλεκόμενοι γκαβοδήμαρχοι ανά την επικράτεια χάριζαν τις αμμουδιές του τόπου τους στους κουμπάρους τους για να στήσουν μπιτσόμπαρα με μπίτια πάνω στο κύμα, η κοινωνία με περηφάνια τα γέμιζε συμμετέχοντας στην ατελείωτη πασαρέλα αποτρίχωσης και γράμμωσης. Τώρα που οι παραλίες θα πουληθούν στα μεγαλοσυμφέροντα κάποιοι ελπίζουν ότι αυτή η κοινωνία θα αντιδράσει. Γιατί να αντιδράσει; Και τώρα 10 ευρώ πληρώνει για να πατήσει άμμο και αύριο 10 ευρώ θα πληρώνει. Ευάλωτοι στη μαλακία. Εδώ και καιρό.
Όταν αποκαλύπτεται ότι αυτή «η κοινωνία που στενάζει» ακούμπησε το 2013 σε ΟΠΑΠ, Καζίνο, Κρατικά Λαχεία και ιπποδρομίες 5,49 δισ. ευρώ και άλλα τόσα σε παράνομο τζόγο, γιατί να τη νοιάξει αν δίπλα της κάποιος ψοφάει από την πείνα; Γιατί να τη νοιάξει αν «το φαινόμενο του παράνομου τζόγου θα παταχθεί μέσω των νόμιμων παιχνιδομηχανών που θα εγκαταστήσει εντός του 2014 ο ΟΠΑΠ», τουτέστιν ο ευσυγκίνητος Μελισσανίδης;
Αυτή η κοινωνία βάφτισε ελπίδα τον τζόγο και τζογάρει τον κώλο της νυχθημερόν, σιγά μην τη νοιάξει ποιος θα τον κερδίσει. Αυτή η κοινωνία που δηλώνει ενοχλημένη από τις φωτογραφίες των διαμελισμένων μωρών στην Παλαιστίνη – ενώ ηδονίζεται βλέποντας φωτογραφίες κάποιου τριτοσελέμπριτυ που βρέθηκε νεκρός από τον εραστή του – και ποστάρει στο facebook την αγανάκτησή της επειδή οι νεκροί χαλάνε την ανεμελιά του καλοκαιριού και την αισθητική του γαλάζιου Αιγαίου, από πού κι ως πού να παλέψει για τον ζητιάνο, τον νηστικό, αυτόν που ψάχνει στα σκουπίδια;
Αυτή η κοινωνία που αντί να ονειρεύεται δικαιοσύνη ονειρεύεται να πάρει πίσω τις πινακίδες του τζιπ HUNDAI που παρέδωσε, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για ισονομία παλεύει να βρει άκρη στη λαμογιά για να χορτάσει Μύκονο, αυτή η κοινωνία που αντί να παλεύει για να μην υπάρχει δυστυχία δηλώνει ότι αποφάσισε να μη δίνει σημασία σε «δυσάρεστα νέα» και βρήκε την ησυχία της, ας πάει να γαμηθεί.
Πατόκορφα!

Από τη μεταπολίτευση στη μεταδημοκρατία

Ο Γιάννης Πρετεντέρης μέσα από τη στήλη του στα χτεσινά Νέα, με το γνώριμα απορημένο ύφος του, εμφανίζεται εμβρόντητος γιατί εντόπισε «την ελαφρώς σουρεαλιστική άποψη ότι επίκειται ή ζητείται ή επιβάλλεται από κάπου και για κάποιους απροσδιόριστους λόγους μια “νέα μεταπολίτευση” – μια “μετα-μεταπολίτευση” σύμφωνα με άλλη εκδοχή».
Αναρωτιέται ο Γ. Πρετεντέρης: «Όσοι παλικαράδες προτείνουν, μανιωδώς, μια “ανατροπή” ποτέ δεν μας λένε τι ακριβώς θέλουν να ανατρέψουν. Τη Δημοκρατία; Τον καπιταλισμό; Το αστικό καθεστώς; Το Σύνταγμα; Ή απλώς τη σημερινή κυβέρνηση;».
Παλικαράδες δεν θα δηλώναμε ποτέ, ας ψάξει σε άλλους χώρους και πολύ «ψηλά» για παλικαράδες και κουτσαβάκια… Αλλά επειδή ως εφημερίδα έχουμε προβάλλει ιδιαίτερα την αναγκαιότητα για μια νέα μεταπολίτευση, και συγκεκριμένα μια μεταπολίτευση του λαού, ας προσπαθήσουμε εμείς να λύσουμε την απορία του Γ. Πρετεντέρη.
Πρώτον. Δεν θέλουμε να ανατρέψουμε κάποια «Δημοκρατία» αλλά να μεταβούμε σε μια πραγματική Δημοκρατία. Συμφωνούμε με το πλήθος των διανοούμενων στην Ευρώπη και στον κόσμο που θεωρούν ότι τα περισσότερα σύγχρονα καθεστώτα έχουν μετατραπεί στην πραγματικότητα σε «μεταδημοκρατίες», χωρίς καμιά συμμετοχή του «Δήμου» στο «Κράτος». Συντασσόμαστε, ακόμα περισσότερο, με τα εκατομμύρια των πολιτών της χώρας μας που πιστεύουν ότι ειδικά στην Ελλάδα το σημερινό καθεστώς πολύ απέχει από μια πραγματική Δημοκρατία.
Δεύτερο. Ναι, θέλουμε ένα άλλο Σύνταγμα πολύ πιο δημοκρατικό από το ισχύον και κυρίως που θα προκύψει μέσα από την ενεργοποίηση του ίδιου του λαού. Άλλωστε, από όσα τουλάχιστον ξέραμε πριν διαβάσουμε το άρθρο του, τα Συντάγματα αλλάζουν και μάλιστα όχι μόνο από ανατρεπτικούς «παλικαράδες» αλλά συχνά ακόμα και από τις ίδιες τις καθεστωτικές δυνάμεις.
Τρίτο. Ο καπιταλισμός και το αστικό καθεστώς ανατρέπονται συνήθως με πιο σύνθετες ιστορικές διαδικασίες αλλά ως αριστεροί θέλουμε, «γενικά», να ξεπεραστούν. Αν ο κ. Πρετεντέρης πιστεύει ότι αυτό μας βγάζει εκτός νομιμότητας, μάλλον πρέπει να ξανασκεφτεί τη δική του τοποθέτηση για τη μεταπολίτευση του 1974, μια και, από όσο ξέρουμε, εκείνη συνοδεύονταν από τη νομιμοποίηση των αριστερών και ειδικά των κομμουνιστικών κομμάτων…
Ο Γιάννης Πρετεντέρης εμφατικά επισημαίνει ότι το βασικό πολιτικό πλαίσιο είναι δεδομένο και «σε ό,τι αφορά τη χώρα μας εγκαθιδρύθηκε το 1974», ενώ σε άλλο σημείο αναρωτιέται αν προτείνει κανείς να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό από εκείνο που δημιουργήθηκε το 1974 και να γυρίσουμε πίσω από αυτό.
Έχουμε κι εμείς δύο απορίες: Πρώτον, δεν έχει ακούσει ποτέ ότι οι κοινωνίες αλλάζουν καμιά φορά προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω; Δεύτερο, πέρα από όσα πρέπει να πει συμμορφώμενος με το ιδιαίτερο «πλαίσιο» στο οποίο διατυπώνει τις απόψεις του, στ’ αλήθεια ισχυρίζεται ότι δεν έχει καταλάβει πως σε αυτή τη χώρα το ίδιο το «αστικό καθεστώς» κατάργησε, την τελευταία πενταετία, το πλαίσιο που όρισε το 1974;

Το εικαστικό είναι από το plasticobilism.blogspot.gr

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Το μίσος για τη Μεταπολίτευση

Οι επέτειοι αποτελούν συνήθως αφορμή για αναστοχασμό. Οπότε, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, είναι μάλλον η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για τη σημασία της Μεταπολίτευσης.
Το πρώτο που θα πρέπει να λεχθεί είναι ότι ο όρος «αποκατάσταση» δεν είναι ορθός. Γιατί η Μεταπολίτευση δεν συνιστά επιστροφή στο πρότερο της δικτατορίας καθεστώς, αλλά μια νέα κατάσταση. Με εμβληματική στιγμή τη νομιμοποίηση της κομμουνιστικής Αριστεράς, η Μεταπολίτευση αποτέλεσε ρήξη με το προδικτατορικό πολιτικό «απαρτχάιντ» σε βάρος των ηττημένων του Εμφυλίου.
Προφανώς το 1974 δεν επήλθε ξαφνικά ο ελευθεριακός παράδεισος. Η αντίληψη του Καραμανλή για τη διακυβέρνηση παρέμεινε αυταρχική, αν και πολύ πιο «στρογγυλεμένη» σε σχέση με τη δεκαετία του ’60, με την πρώτη ευκαιρία η εξουσία στρεφόταν εναντίον των κοινωνικών δικαιωμάτων όπως έκανε με τον αντεργατικό νόμο 330, και η αστυνομική βία δεν σταμάτησε –ο Κουμής και η Κανελλοπούλου είναι τα πιο γνωστά θύματά της. Πάνω απ’ όλα, η ισχύς του πλούτου (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική εξουσία) παρέμεινε στα χέρια των λίγων.
Ωστόσο, μέσα στην εξεγερσιακή ατμόσφαιρα του Πολυτεχνείου και κάτω από την κατακραυγή για την καταστροφή της Κύπρου, η Μεταπολίτευση εξελίχθηκε σε πρωτόγνωρη στιγμή ελευθερίας για την κοινωνία. Ποτέ άλλοτε «οι από κάτω» δεν βελτίωσαν τόσο πολύ τη θέση τους σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Είτε σε ό,τι αφορούσε τις πολιτικές ελευθερίες είτε το βιοτικό επίπεδο, η Μεταπολίτευση ήταν η περίοδος που άλλαξε τη μορφή της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος των πολλών.
Αυτή η μεγάλη αλλαγή άνοιξε το δρόμο στην έλευση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981. Αν και το ΠΑΣΟΚ ικανοποίησε μικρό μέρος των αιτημάτων του λαϊκού κινήματος, η διακυβέρνηση του σηματοδοτεί το τέλος του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού και τη διάψευση των μεγάλων προσδοκιών που γέννησε η πτώση της χούντας. Η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το ’81 δεν ήταν η δικαίωση της Μεταπολίτευσης, αλλά ο τρόπος που αυτή έμεινε ημιτελής.
Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την επιβολή του Μνημονίου, αναπτύχθηκε στους κύκλους των μνημονιακών κομμάτων και της καθεστωτικής διανόησης ένας λόγος που αποδίδει στη Μεταπολίτευση όλα τα δεινά που υφίσταται η κοινωνία. Η Μεταπολίτευση χαρακτηρίζεται περίοδος χαλάρωσης, ασυδοσίας και αποδιάρθρωσης της θεόθετης αστικής κανονικότητας, που εντέλει οδήγησε στη σημερινή οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Αν και καταφανώς δημαγωγικός και στρεψόδικος, εντούτοις, ο «αντιμεταπολιτευτικός» λόγος ερμηνεύει με επάρκεια όσα ακολούθησαν την πτώση της χούντας. Γιατί αυτοί που ξιφουλκούν εναντίον της Μεταπολίτευσης, ορθώς βλέπουν σε αυτήν την ορμητική εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο, την αμφισβήτησης των κάθε λογής ιεραρχιών, την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης προς όφελος «των από κάτω», και, κυρίως, το φόβο μήπως η νεογέννητη δημοκρατία μπει σε πιο ριζοσπαστικές ατραπούς. Στην πραγματικότητα, το «μίσος για τη Μεταπολίτευση» είναι μίσος για «τους από κάτω» που σήκωσαν κεφάλι.

Πηγή: left.gr

Νέες Ελευσίνες

Σε κάθε οικονομική και κοινωνική κρίση που περνάει μία χώρα, τίθενται σε κίνδυνο τα ήθη και το περιβάλλον. Οπότε δε με ξάφνιασε η χθεσινή αποκάλυψη της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" πως
εισάγεται σήμερα στην Επιτροπή Παραγωγής κι Εμπορίου της Βουλής το νομοσχέδιο «Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση- Βιώσιμη ανάπτυξη οικισμών- Ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας». Η οικολογική ευαισθησία πάει περίπατο. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που το ζει αυτό η χώρα μας.
Το 1970 η χούντα υπέγραψε σύμβαση με τον Ωνάση στον οποίον του παραχωρούσε μία έκταση 10.000 στρεμμάτων στον Ελαιώνα της Ελευσίνας για να δημιουργήσει βιομηχανία αλουμινίου-αλουμίνας, η οποία θα απείχε λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και θα ήταν κοντά στη θάλασσα του Σαρωνικού. Το 1971 όμως υπήρξε μία διαφωνία του Ωνάση με τη χούντα κι έτσι οι εκτάσεις πέρασαν στην Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Ανάπτυξης (ΕΤΒΑ). Το 1973 η χούντα πούλησε 2.500 στρέμματα (μέσω της ΕΤΒΑ) στον εφοπλιστή Στρατή Ανδρεάδη για να κατασκευάσει διυλιστήριο. Οι κάτοικοι των Μεγάρων κατέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο υπηρετώντας τα συμφέροντα του εφοπλιστή, καθυστερούσε την εκδίκαση της υπόθεσης.
Κι ενώ οι κάτοικοι βρίσκονταν στην Αθήνα για την εκδίκαση, οι μπουλντόζες της ΣΤΡΑΝ (εταιρία του εφοπλιστή Ανδρεάδη) εισέβαλαν στους ελαιώνες, χωρίς νομική κάλυψη (13 Απριλίου 1973) και ξεκίνησαν το καταστροφικό τους έργο, ξεριζώνοντας ένα μεγάλο αριθμό λιόδεντρων και γκρεμίζοντας κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες της περιοχής. Μακελειό.
Εκείνες τις μέρες ο Παπαδόπουλος επέμενε πως η Ελλάδα ανήκει στον λαό της ενώ κάτω από το τραπέζι ξεπουλούσε με διαδικασίες fast-track φιλέτα της Αττικής σε ντόπιο και ξένο κεφάλαιο. Όπως γίνεται σήμερα με το Ελληνικό και το Παλιό Ιπποδρόμιο και το λιμάνι του Πειραιά από τον Σαμαρά. Πόσα κοινά στοιχεία έχουν τα δύο αυτά καθεστώτα (των συνταγματαρχών και του Σαμαρά).
Ίδιες εικόνες βίαιης απαλλοτρίωσης συνέβησαν και σε άλλες περιοχές της Αττικής, όπως ο Σκαραμαγκάς, το Μενίδι, το Μαρούσι και τα Σπάτα. Κι ενώ η χούντα κι ο Ανδρεάδης υπόσχονταν αποζημιώσεις, ποτέ δε δόθηκαν λεφτά στο λαό. Όπως και σήμερα έτσι και τότε τα καθεστώτα κορόιδευαν τον λαό.
Το γεγονός όμως είναι πως η χούντα ξεπούλησε έναν ιστορικό τόπο όπως είναι η Ελευσίνα, στο κεφάλαιο και τον θυσίασε στο όνομα της "ανάπτυξης". Μίας ανάπτυξης που έχει ημερομηνία λήξης ενώ η καταστροφή στη φύση και τον αρχαιολογικό τόπο, είναι μη αναστρέψιμη. Η εγκληματική πράξη της χούντας έγινε λίγο πριν την πτώση της κι ενώ ήδη ξεφούσκωνε. Δεν τους ένοιαζε που κατέστρεφαν την χώρα.
Έτσι και οι σημερινοί ακροδεξιοί πατριώτες ξεπουλάνε τη χώρα μας ακόμα και τώρα που είναι έτοιμοι να παραδώσουν την εξουσία και να οδηγηθούμε στις πολυπόθητες εκλογές (κι αν το αφήσουν διότι ζούμε εποχές του '60). Όλο το ξεπούλημα της χώρας το άφησαν οι αλήτες για το καλοκαίρι, στα θερινά τμήματα της Βουλής. Τόσο άνδρες είναι λοιπόν οι ακροδεξιοί πατριώτες μας.
Δεν τους έφταναν οι αιγιαλοί που έχουν βάλει στο μάτι κι έχουν κάνει όλον τον κόσμο (πολίτες με νοημοσύνη) να στρέψουν την προσοχή τους και την οργή τους προς τα κει, τώρα προσφέρουν τα όλο και περισσότερο συρρικνούμενα δάση μας, στις ορέξεις των επενδυτών.
Με το νέο νομοσχέδιο, ο κάθε επενδυτής θα μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στα δάση μιας και οι όροι και οι κανονισμοί πάνε περίπατο. Έτσι θα επιτρέπεται η κατασκευή και η λειτουργία τουριστικών δραστηριοτήτων, μονάδων μεταποίησης, δεξαμενών πετρελαιοειδών, ακόμη και μονάδων ηλεκτροπαραγωγής...
Το οικολογικό έγκλημα είναι τεράστιο. Αν πέρα από την παράνομη οικοδόμηση προστεθούν και οι επενδύσεις τι άλλο θα απομείνει από τα δάση μας;
Δυστυχώς κάθε καθεστώς που πεθαίνει αφήνει πίσω του καμμένη γη. Οι χουντικοί κατέστρεψαν την Ελευσίνα και τα νεοκλασικά που ομόρφαιναν την Αθήνα. Ο Σαμαράς θα αφήσει πίσω του τσιμεντοποιημένα δάση κι αιγιαλούς.
Θα το επιτρέψουμε αυτό;

Απουσία ανθρωπιάς

Πολλοί αναρωτιόμαστε γιατί λείπει η ανθρωπιά στο Ισραηλινό στρατόπεδο. Πως γίνεται τα εγγόνια ανθρώπων που επιβίωσαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης να φέρονται χειρότερα σε αδύναμους συνανθρώπους τους;
Η απάντηση δίνεται στο αριστουργηματικό animation "Βάλς με τον Μπασίρ" όπου την ίδια απορία έχει ένας Ισραηλινός καθώς θυμάται τον πόλεμο στον Λίβανο και την σφαγή στα χωριά Σάμπρα και Σατίλα και προβληματίζεται για την κατάντια της χώρας του σ' εκείνα τα γεγονότα. Τη λύση στο προβληματισμό του την δίνει ένας ψυχολόγος, ο οποίος του (μας) εξηγεί για την απώλεια μνήμης που έχει υποστεί ολόκληρος ο λαός του Ισραήλ, ο οποίος αφού πέρασε το σοκ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε χειρότερος από τον διώκτη του, τους ναζί.
Σήμερα οι Ισραηλινοί είναι ένα επίπεδο χειρότεροι από τους ναζί του Χίτλερ. Πειραματίζονται για τα νέα τους όπλα στις παλαιστινιακές συνοικίες, χρησιμοποιούν βόμβες φωσφόρου (έχουν απαγορευτεί) οι οποίες καίνε το θύμα κατά βάθος κι όχι κατά επιφάνεια, οπότε φανταστείτε να καίγεστε από μέσα σας και να μη μπορείτε να κάνετε τίποτα. Επίσης βαράνε ανεξέλεγκτα στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, γνωρίζοντας πως θα χτυπήσουν παιδιά και γυναίκες. Δεν τους νοιάζει και το χουν αποδείξει αυτό με τη συμπεριφορά τους. Αρκετοί Ισραηλινοί πανηγύριζαν μπροστά στις κάμερες τους βομβαρδισμούς καθώς τους παρακολουθούσαν από τον απέναντι λόφο, ξέροντας πως σε κάθε έκρηξη κάποιες άλλες οικογένειες ξεκινούσαν ένα νέο πένθος για κάποιο δικό τους πρόσωπο τη στιγμή που έβλεπαν το σπίτι τους να γκρεμίζεται. Πόσα παιδάκια θα πεθάνουν ακόμα εκεί;
Τον αποτροπιασμό για την σφαγή των αμάχων τον έδειξε κι ο Τζόν Κέρι, χωρίς να ξέρει ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά ενώ η ηγέτης του απάνθρωπου μοντέλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Άνγκελα Μέρκελ, εξακολουθεί να υποστηρίζει τις επιθέσεις των Ισραηλινών. Οι φασίστες δύσκολα μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους. Αντιθέτως στην Ελλάδα έχουν ξεμπροστιασεί τόσο πολύ που πλέον κρύβονται πίσω από μία ένοχη σιωπή (π.χ. Βενιζέλος).
Ο κόσμος όμως δεν πρέπει να μένει βουβός μπροστά στη σφαγή. Ξέρουμε πως δεν θα ακουστούμε για μία ακόμη φορά αλλά οφείλουμε να φωνάξουμε για να δείξουμε προς τους δολοφόνους (έμμεσους κι άμεσους) πως γνωρίζουμε την αλήθεια. Δε ξεσηκωνόμαστε εναντίον σ' αυτούς αλλά για να αφυπνίσουμε το υπόλοιπο κομμάτι του λαού που ακόμα κοιμάται.
Οι συγκεντρώσεις δεν είναι η λύση, διότι πολύ απλά λύση δεν υπάρχει. Το Ισραήλ δε θα διαλύσει την Χαμάς διότι πολύ απλά την έχει ανάγκη για να εξασκεί τα νέα πολεμικά της όπλα, τα οποία τα πουλάει σε άλλες χώρες (τα δακρυγόνα που μας ρίχνουν οι ματατζήδες είναι ισραηλινά). Όλα είναι μπίζνες.
Όλοι θα ξεχάσουμε τον πατέρα με το αποκεφαλισμένο του παιδί να τρέχει έντρομος μέσα στα συντρίμμια. Θα το ξεχάσουμε διότι το χουμε δει αρκετές φορές στις τηλεοράσεις μας κι έχουμε πλέον μία απάθεια στις σφαγές. Αλλά ως πότε θα δεχόμαστε να σφάζονται παιδιά; Ως πότε θα αφήνουμε κενούς ανθρώπους όπως την Μέρκελ να υποστηρίζουν τους δολοφόνους.
Μία ηθική νίκη των ημερών είναι πως όσοι φίλοι (στο facebook) υποστήριζαν το Ισραήλ, κρατούν πλέον μία σιγή ιχθύος μιας και έχουν την αντίληψη πως θα φανούν πολύ μαλάκες στα μάτια των υπολοίπων σε περίπτωση που πουν κάτι υπέρ του Ισραήλ, όπως έκαναν παλιότερες μέρες. Αυτή η σιωπή δίνει την πρώτη νίκη προς στους συμπαραστάτες των Παλαιστινίων στην άτυπη μάχη για την κοινή αντίληψη των γεγονότων. Αυτό πρέπει να μας σπρώξει στους δρόμους και να φωνάξουμε περισσότερο.
Οπότε οφείλουμε να βρεθούμε όλοι απόψε στο Σύνταγμα!

Mετανάστες και σκλάβοι

Του Περικλή Κοροβέση

Η ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Την περασμένη χρονιά είχαμε πάνω από πενήντα εκατομμύρια πρόσφυγες. Είναι η μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάμεσά τους 25.000 ασυνόδευτα παιδιά, που είχαν χάσει και τους δυο γονείς τους. Εκτός από τα πέντε εκατομμύρια πρόσφυγες από την Παλαιστίνη, που αποτελούν τον μεγαλύτερο προσφυγικό πληθυσμό, έχουμε Αφγανούς, Σύρους και Σομαλούς. Χώρες που τις θερίζει ο πόλεμος. Μονάχα η Συρία είχε δυόμισι εκατομμύρια πρόσφυγες. Οι πλούσιες χώρες της Δύσης, ο υποτιθέμενος «Ευρωπαϊκός Πολιτισμός», όχι μόνο δεν έστερξε να βοηθήσει αυτούς τους ικέτες αλλά δημιούργησε ισχυρά μεταλλαγμένα φασιστικά κόμματα, που χτίζουν τη δύναμή τους με το μίσος και τη βία προς τους αδύνατους.
Η Ελλάδα βέβαια δεν αποτελεί εξαίρεση. Θυμήθηκε τα Μακρονήσια της και τις Γυάρους της και τους φυλάκισε και έτσι έλυσε το πρόβλημα. Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκουτιέρες, τον υπεύθυνο για τους πρόσφυγες στον ΟΗΕ, αν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες της περασμένης χρονιάς είχαν το δικό τους κράτος, θα ήταν το 24ο πολυπληθέστερο του κόσμου. Μιλάμε για τέτοια μεγέθη. Και για να δούμε τώρα ποιες είναι οι πέντε πιο φιλικές χώρες στον κόσμο για τους πρόσφυγες, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Πρώτο είναι το Πακιστάν, ακολουθεί το Ιράν, μετά ο Λίβανος και έπονται η Ιορδανία και η Τουρκία. Πού να είναι άραγε η Ευρώπη; Πουθενά. Στις δέκα πιο φιλόξενες χώρες βρίσκουμε το Τσαντ, την Αιθιοπία, την Κένυα, αλλά καμία ευρωπαϊκή χώρα.
Τι να συμβαίνει άραγε με την Ε.Ε.; Και εδώ ας ρίξουμε μια ματιά σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία με τίτλο «Η Μεγάλη Ύφεση». Πρόκειται για ένα συλλογικό έργο, που επιστήμονες από διάφορες ειδικότητες ασχολούνται με το πρόβλημα της Ελλάδας και το συνδέουν με το μέλλον της Ευρώπης. Η συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου έχει αναλάβει να μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα σε πειραματόζωο, και αυτό το μοντέλο θα μεταφερθεί σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Και εδώ πρέπει να δούμε την ανικανότητα της Αριστεράς να κατανοήσει αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Βλέπει να διαλύονται τα πάντα, χωρίς να μπορεί να δώσει καμία νικηφόρα μάχη. Εγκλωβισμένη σε έναν στείρο κυβερνητισμό, συγχέει τους ψηφοφόρους με την κοινωνία. Διαβάστε συντροφάκια και κανένα Πουλαντζά ή Ελεφάντη. Δικοί σας ήταν.
Αλλά για παρηγοριά σας, και εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν είμαστε καλύτεροι. Κλάνει ο κάθε ασήμαντος πολιτικός κι εμείς του δίνουμε χώρο, σαν να έπαιξε κοντραμπάσο στο Μέγαρο Μουσικής. Και εδώ είναι να ζηλεύεις για τη δουλειά που κάνουν οι συνάδελφοί μας στον διεθνή Τύπο. Συνεργείο της «Guardian» αποκάλυψε ένα δίκτυο δουλεμπορίου στην Ταϊλάνδη, περίπου μισό εκατομμύριο δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, βασανίζονται και εκτελούνται για να έχουμε ωραίες και φτηνές γαρίδες, στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αν και η δουλεία είναι απαγορευμένη σε όλες τις χώρες, υπολογίζεται πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν 21 εκατομμύρια σκλάβοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας. Ανάμεσά τους και πολλά παιδιά. Το ίδιο ισχύει και για το Κατάρ.
Λέγεται πως η βλακεία είναι απεριόριστη. Η ευφυΐα όμως έχει όρια. Και είναι σίγουρο πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι η βασική παραγωγή της βλακείας, απαραίτητης προϋπόθεσης για κάθε εξουσία. Τι κάνουμε λοιπόν εμείς, οι μειονότητες, που θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε έναν κόσμο ζοφερό; Εχουμε ένα όπλο. Και αυτό είναι αποτελεσματικό. Την αγοραστική μας δύναμη. Πριν αγοράσεις ένα προϊόν, δες ποιος κρύβεται από πίσω. Θες να αγοράσεις μια εφημερίδα; Ελεύθερος είσαι. Αλλά αν τη βγάζει κάποιος εφοπλιστής, σημαίνει πως γίνεσαι κι εσύ εφοπλιστής; Αν αγοράσεις γαρίδες σε προσφορά από το Carrefour, δες αν είναι από την Ταϊλάνδη. Αλλιώτικα ενισχύεις το δουλεμπόριο. Και τόσα άλλα. Λίγη σκέψη χρειάζεται. Να ξεφύγουμε από τον καταναλωτή και να γίνουμε πολίτες. Και εδώ πέφτουμε στα δύσκολα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Τμήμα αρχαϊκής νεκρόπολης ανακαλύφθηκε στη Χίο

Tμήμα αρχαϊκής νεκρόπολης του 7ου και 6ου π.Χ. αιώνα ανακαλύφθηκε σε οικόπεδο στη θέση "Ψωμί" Δήμου Χίου, κατά την πραγματοποίηση δοκιμαστικής έρευνας.
Οι ταφές που αποκαλύφθηκαν στο ανατολικό τμήμα του οικοπέδου, βρέθηκαν σε επάλληλα στρώματα, τοποθετημένες σε βότσαλα θάλασσας. Πρόκειται για ταφές σε μεγάλους πήλινους πίθους, το στόμιο των οποίων σφράγιζε πλακοειδής λίθος. Οι πίθοι είναι ακόσμητοι ή φέρουν γεωμετρική εγχάρακτη διακόσμηση σε οριζόντιες ζώνες στο σώμα και πλαστικές μαστοειδείς αποφύσεις. Οι νεκροί ήταν τοποθετημένοι σε στρώση από βότσαλα θάλασσας, σε συνεσταλμένη στάση. Βρέθηκαν επίσης ακόσμητες πήλινες σαρκοφάγοι τύπου Κλαζομενών και εγχυτρισμοί νηπίων, καθώς και μια λίθινη σαρκοφάγος. Την πολυπληθέστερη ωστόσο κατηγορία αποτελούν οι ελεύθερες ταφές νεκρών σε ύπτια εκτεταμένη στάση.
Σημαντικότατο και ξεχωριστής σημασίας εύρημα είναι η ταφή αλόγου, η πρώτη που έρχεται στο φως στην περιοχή του βορειοανατολικού Αιγαίου. Το άλογο, που ήταν τοποθετημένο σε στάση ανάπαυσης, στερεώθηκε και μεταφέρθηκε ολόκληρο στα εργαστήρια συντήρησης του Αρχαιολογικού Μουσείου Χίου.
Όπως όλα δείχνουν, η περίπτωση της ανασκαφής αποτελεί την πρωιμότερη οργανωμένη νεκρόπολη που έχει αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα στη σύγχρονη πόλη της Χίου και συνεπώς παρέχει πολύτιμες μαρτυρίες για την ιστορική τοπογραφία της αρχαίας πόλεως.

Πηγή: Το Βήμα

«Never again»?

«Η χώρα μου έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί, τίποτε δε λειτουργεί, τίποτε δεν υπάρχει, κι όμως υποδέχεται μια παρέλαση ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων που έρχονται να κάνουν δηλώσεις του τύπου “ποτέ ξανά”».
Αυτό λέει ο Zlatko Dizdarevic, ένας εμβληματικός Βόσνιος διανοούμενος της ιδέας μιας πολυεθνικής Βοσνίας, την οποία νεκρολογήσαμε στο Ντέυτον των Η.Π.Α. περίπου 20 χρόνια πριν. Όλα όμως άρχισαν εκατό χρόνια πριν και για τον λόγο αυτό, το Σαράγεβο φέτος το καλοκαίρι έχει γίνει κέντρο Ευρωπαίων επίσημων διερχομένων που δηλώνουν με κάθε τρόπο τον αποτροπιασμό τους για τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η Ευρώπη θυμάται τα 100 χρόνια από την κήρυξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου στην ευρωπαϊκή πόλη από την οποία θεωρείται ότι ξεκίνησε. Εκεί όπου τελείωσε ο τελευταίος ευρωπαϊκός. Εκεί, σχεδόν όλοι οι Ευρωπαίοι δηλώνουν την αποστροφή τους στον πόλεμο, τον εθνικισμό, την εθνοκάθαρση και όλα αυτά που θα περίμενε κανείς να συγκεντρώνουν τον αποτροπιασμό του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων, με την εξαίρεση της Άκρας Δεξιάς.
Την ξεχασμένη Βοσνία τη θυμηθήκαμε δύο φορές φέτος: η πρώτη ήταν με την ευκαιρία των πρώτων μαζικών διαδηλώσεων των εργαζομένων και των ανέργων τον Μάρτιο και η δεύτερη λίγους μήνες μετά, με τις πλημμύρες που κατέστρεψαν υποδομές, ιδιοκτησίες και καλλιέργειες σε ένα μεγάλο κομμάτι του βορρά της. Μια χώρα τριχοτομημένη, υπό καθεστώς διεθνούς κηδεμονίας, με 44% ανεργία, με θεσμούς απολύτως αναποτελεσματικούς και απονομιμοποιημένους στις συνειδήσεις των πολιτών της. Μια χώρα, που ακόμη και σήμερα φυσικά αδυνατεί να συνταχθεί πίσω από μια κοινή ιστορική αφήγηση όχι μόνο για το ποιος φταίει στον βοσνιακό πόλεμο, αλλά και για τις ευθύνες στον Α΄ Παγκόσμιο…
Την ίδια στιγμή, οι Σέρβοι εθνικιστές έχουν κάνει ήρωα τον αναρχικό Gavril Princip, δολοφόνο του αρχιδούκα Φερδινάνδου και της γυναίκας του στις 28 Ιουνίου 1914 στο Σαράγεβο. Είναι κάπως σαρκαστικό βέβαια ότι ο ανήλικος τότε ακόμη Γαβριήλ, ούτε Μεγάλη Σερβία ήθελε ούτε καν χριστιανός ορθόδοξος δήλωνε, αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες σήμερα…
Επί σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, η γέφυρα στην οποία δολοφονήθηκε το βασιλικό ζεύγος των Αψβούργων αναφερόταν στο περιστατικό σαν μια «λαϊκή διαμαρτυρία εναντίον της τυραννίας», δηλαδή της αυστροουγγρικής κατοχής των σερβικών εδαφών τής μετέπειτα Γιουγκοσλαβίας, ενώ ήδη Ευρωπαίοι ιστορικοί αρχίζουν και αναθεωρούν την αφήγηση που αποδίδει μόνο στους Γερμανούς την ευθύνη για το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου. Από την πλευρά της, η σερβική κοινότητα δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένη να δεχτεί τον στιγματισμό της (έναν ακόμη) για την εκατόμβη των δέκα εκατομμυρίων νεκρών του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, οπότε απείχε των εκδηλώσεων…
Σήμερα πλέον, εκατό χρόνια μετά, η Γηραιά Ήπειρος δεν δείχνει να μπορεί να απαλλαγεί από τα προπατορικά αμαρτήματά της. Κολάζεται από το παρελθόν της και δοκιμάζει το μέλλον της. Για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα (1914-2014) έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και δοκιμάζεται. Ρισκάρει σε πείσμα των θεωριών που μας υπαγορεύουν ότι μαθαίνουμε από την ιστορία μας. Διότι αν ήταν να μαθαίναμε από την ιστορία μας, μάλλον θα ήμασταν εδώ και πολλά χρόνια ώριμοι, υπεύθυνοι, ήσυχοι και απαλλαγμένοι από τα λάθη του παρελθόντος. Δεν είμαστε όμως. Άρα από την ιστορία, όσο και να το παλεύουμε, δεν μαθαίνουμε. Κάτι μπορεί να μάθουμε, πάντα όμως κάτι θα μας ξεφεύγει. Το μοιραίο συνήθως.
Στην αναπόδραστη αδυναμία μας να «μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος» ποντάρουν οι ευρωπαϊκοί εθνικισμοί σήμερα. Από τη δική τους πλευρά όμως, κι αυτοί προσδοκούν να μην επαναλάβουν τα λάθη των δικών τους αφηγήσεων ώστε να καταφέρουν να διεξαγάγουν τον νέο τους αγώνα νικηφόρα. Η Marine Le Pen, πρώτη στις ευρωεκλογές στη Γαλλία, μαθαίνει λοιπόν από τα «λάθη» του πατέρα της –δημοσίως τον αποκαλεί πλέον με το ονοματεπώνυμό του– και αποφεύγει τις κακοτοπιές του βίαιου αντισημιτισμού του. Εξάλλου, πλέον δεν έχει τόσο νόημα ο αντισημιτισμός από τη στιγμή που η Ευρώπη βυθίζεται στην ισλαμοφοβία της… Οπότε η σύγχρονη comme il faut Ακροδεξιά μπορεί και να καμουφλάρεται.
Η Αριστερά, από την πλευρά της, λέει –και ορθώς το λέει– ότι όσο διαρκεί αυτού του τύπου η διαχείριση της κρίσης, αυτή που παραλύει τον ευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών, τόσο η Ευρώπη δοκιμάζει την ίδια της την υπόσταση. Τις δύο πρώτες φορές, η ήπειρος τα κατάφερε μια χαρά να διαλύσει ό,τι είχε όρθιο, με πολέμους. Σήμερα, μπορεί να μη χρειαστεί πολεμικές αναμετρήσεις για να το καταφέρει, για πρώτη φορά «ενωμένη» πλέον. O νεοφιλελευθερισμός είναι το λίπασμα των ευρωπαϊκών εθνικισμών. Το μικρόβιο παραμένει ζωντανό.
Και το μικρόβιο δεν είναι ο αφηρημένος «ευρωσκεπτικισμός» υπό την έννοια της εν γένει επιφύλαξης ενώπιον της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Εξάλλου, το να είναι κάποιος σκεπτικός για το πού βαδίζει η Ευρώπη σήμερα, είναι μάλλον σώφρον. Άρα ο πραγματικός σκεπτικισμός από μόνος του δεν είναι το θέμα μας, όσο κι αν συχνά οι σκεπτικιστές γενικώς περνούν την ώρα τους βυθισμένοι στην αδράνεια των σκέψεών τους. Το θέμα μας δεν είναι ούτε, φυσικά, ο «λαϊκισμός», όπως αρέσκονται να λένε οι Ευρωπαίοι «αντιλαϊκιστές» βάζοντας όλες τις αντιδράσεις απέναντι στην ηγεμονία τους στην ίδια μοίρα, με αποτέλεσμα τον ακροδεξιό εξαγνισμό. Αν υποθέσουμε ότι λαϊκισμός είναι η υπέρμετρη απλούστευση του περιεχομένου του πολιτικού ανταγωνισμού, τότε πιο ισχυρό «λαϊκισμό» από τον νεοφιλελεύθερο δύσκολα βλέπω σήμερα στην Ευρώπη.
Το πρόβλημά μας είναι λοιπόν αλλού. Τα ευρωπαϊκά έθνη είναι ιστορικά και γεωγραφικά καταδικασμένα στη συγκατοίκηση και για τον λόγο αυτό είναι μονόδρομος να συγκατοικούν χωρίς να σκοτώνονται. Τόσο μινιμαλιστικά. Γι’ αυτό αξίζει η «ευρωπαϊκή ιδέα», αυτοτελώς και ανεξάρτητα από αυτούς που την εκπροσωπούν κατά καιρούς. Όσο ο άλλος δρόμος απέναντι σε αυτή την ιδέα δεν είναι ο προλεταριακός διεθνισμός –που πιθανώς κάποιοι εξ ημών θα επιθυμούσαν–, τότε ο πιο δοκιμασμένος δρόμος που ξέρει να βαδίζει η ευρωπαϊκή ιστορία, στις στιγμές της ματαίωσης αλλά και αυτές του πιο αχαλίνωτου εγωισμού των λαών της, είναι αυτός των εθνικισμών της. Η «ενωμένη Ευρώπη» δεν είναι κάποιο a priori φετίχ, ούτε φυσικά είναι πιο «προχωρημένο» το να είναι ή να δηλώνει κανείς οπαδός της και όχι αντίπαλός της. Είναι απλώς ασφαλέστερο. Τόσο απλά: διότι οι εθνικισμοί έχουν το μικρόβιο να διαλύουν και τους αντιπάλους και τους ίδιους τους φορείς τους. Πιο ενδεικτικό παράδειγμα από τον σερβικό εθνικισμό στα τέλη του 20ού αιώνα δεν μπορώ να σκεφτώ. 
Για τον λόγο αυτό είμαστε εναντίον αυτής της Ευρώπης, όπως οικοδομείται σήμερα: διότι απομακρύνει την ιδέα ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να έχουν ένα κοινό μέλλον χωρίς ανταγωνισμούς, στερεότυπα και αρνητικές δοξασίες για τους άλλους. Η Ευρώπη των καιρών μας είναι, παραδόξως, το λίπασμα της Ευρώπης των εθνών. Καλύτερη απόδειξη από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν μπορώ να σκεφτώ. Ο νεοφιλελεύθερος ευρωπαϊκός κοσμοπολιτισμός είναι το βούτυρο στο ψωμί, ο καλύτερος σύμμαχος στην εδραίωση των ευρωπαϊκών εθνικισμών. Αυτοί ισχυροποιούνται κάθε φορά που το σχέδιο μιας κοινής πολιτικής κοινότητας δεν ελκύει, δεν πείθει, όπως σήμερα.
Ωστόσο, άλλο πράγμα ο εθνικισμός του 1789, άλλο του 1914, άλλο του 2014. «Κάθε πράγμα στον καιρό του». Το 1789, η ιδέα του έθνους ήταν αυτή της καθολικής χειραφέτησης της πολιτικής κοινότητας και των ανθρώπων απέναντι στο παλαιό καθεστώς. Το 1914, η ιστορική στιγμή της απαλλαγής από τις αυτοκρατορίες. Αυτήν εξέφραζε ο δολοφόνος του αρχιδούκα και όχι τον σερβικό εθνικισμό του τέλους του 20ού αιώνα, όπως αρέσκονται να νομίζουν οι Σέρβοι εθνικιστές σήμερα. Το 2014, δεν βλέπω τίποτε το καλό στον ορίζοντα που μπορεί να μας κομίζει αυτή η ιδέα, πέραν της επισφαλούς αίσθησης –ενίοτε ψευδαίσθησης– της ανάτασης μιας συλλογικής αξιοπρέπειας που βαραθρώνεται από τους (πιο) ισχυρούς «εταίρους».
Ο εθνικισμός δεν αντιμετωπίζεται με ηθικισμούς, πολλώ δε μάλλον με εξορκισμούς του «βαλκανικού πρωτογονισμού» στους οποίους τόσο αρέσκεται η Δύση ανέκαθεν. Σήμερα, η Ευρώπη έχει σοβαρό θέμα όσο και να παρελαύνει στο Σαράγεβο ώστε να προσποιηθεί ότι το έχει αφήσει στις αρχές του 20ού αιώνα… Το «ποτέ ξανά», πέρα από εκδήλωση της καθωσπρέπει αντιεθνικιστικής ορθότητας, μπορεί να διαβαστεί και ως η κραυγή μιας ηπείρου η οποία δύσκολα φαίνεται να μπορεί να απαλλαγεί από προπατορικά αμαρτήματα που τη βυθίζουν, σήμερα πάλι, στην αβεβαιότητα.

Πηγή: left.gr

Οι δύο μύθοι για το Παλαιστινιακό

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι νεκροί στη Γάζα έχουν φτάσει τους 81. Όλα δείχνουν ότι το λουτρό αίματος δεν θα σταματήσει, αφού ο Νετανιάχου δεσμεύτηκε για τη συνέχιση των βομβαρδισμών. Ως συνήθως, η πλειονότητα των νεκρών είναι άμαχοι, ανάμεσά τους πολλά παιδιά. Ως συνήθως, οι όποιες υποδομές της Γάζας κονιορτοποιούνται. Ως συνήθως, η λεγόμενη "διεθνής κοινότητα" δεν πράττει οτιδήποτε για να σταματήσει την επιθετικότητα του Ισραήλ, περιοριζόμενη στα γνωστά ευχολόγια περί ειρήνης.
Σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό, εδώ και δεκαετίες καλλιεργούνται δύο μύθοι από τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις της Δύσης. Ο πρώτος είναι ότι στην Παλαιστίνη διεξάγεται μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντιπάλων εθνοτήτων, κάτι σαν τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του ’80. Εντούτοις, αυτό που όντως συμβαίνει, είναι η κατοχή από το Ισραήλ παλαιστινιακών εδαφών κατά παράβαση της διεθνούς νομιμότητας, ιδιαίτερα της απόφασης 242 του ΟΗΕ. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάνει το μεγάλο συμβιβασμό (ακόμα και η Χαμάς τον αποδέχεται εμμέσως) να αναγνωρίσουν το κράτος του Ισραήλ, παρά το ότι αυτό το 1948 κατέλαβε το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης και μετέτρεψε σε πρόσφυγες 750.000 Παλαιστίνιους. Αντιθέτως, το Ισραήλ δεν επιτρέπει στους Παλαιστίνιους να οικοδομήσουν το κράτος τους στο 22% της ιστορικής Παλαιστίνης (ήτοι στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα). Ο εντατικός εποικισμός της Δυτικής Όχθης και ο αποκλεισμός της Γάζας υπονομεύουν την προοπτική της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας. Επομένως, στην Παλαιστίνη η σύγκρουση είναι μεταξύ μιας αποικιοκρατικής δύναμης κι ενός λαού που αγωνίζεται για τα νόμιμα και απαράγραπτα δικαιώματά του.
Ο δεύτερος μύθος που καλλιεργείται, είναι ότι διεξάγεται πόλεμος μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Πόλεμος σημαίνει την ύπαρξη δύο στρατών που μάχονται ο ένας τον άλλο. Εν προκειμένω όμως, έχουμε από τη μια μεριά την Τσαχάλ (ή IDF), έναν από τους πιο σύγχρονους και αξιόμαχους στρατού του κόσμου, και από την άλλη, τους Παλαιστίνιους ατάκτους, με ελάχιστη εκπαίδευση και εξαιρετικά περιορισμένες επιχειρησιακές δυνατότητες. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η δολοφονία των τριών ανήλικων εποίκων εντασσόταν σε κάποιο οργανωμένο σχέδιο παλαιστινιακής οργάνωσης (κάτι που δεν έχει αποδειχτεί), η αναλογία των νεκρών είναι συντριπτική: 81 προς 3 και είναι βέβαιο ότι θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη.
Στη Γάζα δεν διεξάγεται πόλεμος, αλλά η αιματηρή συλλογική τιμωρία ενός λαού από μια πανίσχυρη δύναμη κατοχής. Πρόκειται για μια ακραία πράξη βαρβαρότητας, ένα πραγματικό όνειδος για τον πολιτισμό μας.

Πηγή: left.gr

"Προκάτ ιδεολογίες"

Το βράδυ της Τρίτης βρέθηκα στην πίσω αυλή του Poems and Crimes για να παρακολουθήσω μία εκδήλωση-αφιέρωμα στο έργο του Κορνηλίου Καστοριάδη. Με συγκίνησε η προβολή της εκπομπής "Παρασκήνιο" η οποία αναφερόταν στον σπουδαίο Έλληνα διανοούμενο. Συγκλονιστικός και άμεσος ο λόγος του Καστοριάδη. Σε αιχμαλωτίζει και σε κρατάει σε εγρήγορση όλη την ώρα. Εκεί διαπιστώνεις το μεγαλείο της προσωπικότητας και των γνώσεων αυτού του ανθρώπου αλλά και της απλότητάς του.
Η συζήτηση όμως που ακολούθησε από τους ομιλητές της βραδιάς, απέδειξε την κενότητα του σύγχρονου υποτιθέμενου πνευματικού κόσμου. Στα ύψη χτύπησε ο δηθενισμός κι ο ξύλινος λόγος. Μεγαλύτερη ενόχληση όμως μου προκάλεσε η απόλυτη στάση των υποτιθέμενων σύγχρονων διανοούμενων και ο χλευασμός τους προς αντίθετες απόψεις καθώς και η δειλή αποφυγή τους από βέβαιους αντίλογους με το κοινό. Απογοητεύτηκα. Άκουγα ανθρώπους με εμπειρίες κι άμεση σχέση με τον Καστοριάδη, να βγαίνουν άσχετοι και ημιμαθείς μπροστά στη "σοφία" των σύγχρονων στοχαστών.
Το κερασάκι στη τούρτα ήρθε όταν ακούστηκε από το τραπέζι των ομιλητών, πως στη συγκεκριμένη βραδιά δε μαζεύτηκε ο κόσμος για να αναπτύξει "προκάτ ιδεολογίες". Ήταν ότι πιο φασιστικό άκουσα εκείνη τη βραδιά. Με εξόργισε. Δεν αντέδρασα. Δεν ήθελα να γίνω μέρος αυτής της ιδεολογικής κηδείας. Προτίμησα να σταθώ αμίλητος με την παρέα μου και να παρατηρήσω την πνευματική κατάντια. Πράγματι εκείνη τη βραδιά υπήρξαν άνθρωποι που κέρδισαν τον σεβασμό μου όπως μία κυρία που έζησε τον Καστοριάδη ως φοιτήτρια στην Γαλλία την περίοδο του Μάη του '68, η οποία δήλωσε πως επειδή ο Καστοριάδης ήταν ενάντια στην εξέγερση, οι φοιτητές μποϊκόταραν τις ομιλίες του κι απέφευγαν να διαβάσουν τα βιβλία του. Αυτή η δήλωση μου προκάλεσε έναν προβληματισμό, ο οποίος με ωθεί σε νέες αναζητήσεις. Αντιθέτως οι ομιλητές έμειναν απόλυτοι στη θέση τους πως ο Καστοριάδης ήταν ο βασικός μοχλός της εξέγερσης. Κενή δήλωση.
Αυτή η απογοήτευση με σημάδεψε κι έδωσε ένα άλλο νόημα στη βραδιά. Η αλήθεια είναι πως μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε μία προσωπικότητα που σίγουρα θα αργήσει να ξαναφανεί στην νεοελληνική κοινωνία. Αντί όμως να αναρωτηθούμε για το τι κάνουμε σήμερα, επαναπαυτήκαμε στο να λησμονούμε ένα αγωνιστικό παρελθόν λες κι η μεγάλη ευκαιρία της αλλαγής υπήρξε μόνο τότε και χάθηκε.
Εκείνο το βράδυ ένιωσα μία προδοσία από τον αυτοαποκαλούμενο πνευματικό κόσμο. Σαν να ήθελαν να μας βάλουν παρωπίδες και να μας περάσουν την ηττοπάθεια της δικιάς τους γενιάς. Σαν να μας έλεγαν πως "Παίδες χαλαρώστε. Δε χρειάζεται να προσπαθήσετε για κάτι παραπάνω. Κοιτάξτε εμάς. Αποτύχαμε. Έτσι θα αποτύχετε κι εσείς και θα αρκεστείτε στις δημόσιες σχέσεις και στις αλληλοκολακείες".
Δεν μας αξίζουν αυτοί οι διανοούμενοι. Πιόνια του συστήματος είναι κι αυτοί που έχουν επαναπαυθεί στην απόλαυση της πρόσκαιρης δημοσιότητάς τους στο χώρο του στάσιμου πνεύματος. Η εικόνα τους γκρεμιζόταν μπροστά μου καθώς το ύφος τους μου θυμίζε περιπτώσεις Χατζηγιάννη (μουσικού), ο οποίος δηλώνει έντεχνος τη στιγμή που τραγουδάει ποπ νιαουρίσματα.
Δεν είμαι όμως απαισιόδοξος. Για μένα η ελπίδα κρύβεται στις παρέες. Κι όχι σε όλες τις παρέες αλλά σ' αυτές που έχουν πιάσει το νόημα και με τσιπουράκι κι όμορφη μουσικούλα συζητάνε κι αναπτύσσουν απόψεις και μηχανισμούς που τους ωθούν ένα βήμα μπροστά στο μέλλον και στα όνειρά τους κι ένα βήμα μακριά από τη μιζέρια και την κακομοιριά που μας έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση. Για μένα ο πνευματικός κόσμος δεν βρίσκεται σε εκδηλώσεις μνήμης αλλά σε κουτούκια, σε αλάνες, σε μπαλκόνια, σε παγκάκια κι όπου αλλού μπορεί κανείς, μαζί με φίλους, να ξεκινήσει εσωτερικές αναζητήσεις.
Αφορμές γι' αυτές τις αναζητήσεις υπάρχουν πολλές. Οι νέες φυλακές που μας χτίζουν, ο θάνατος που μας σπέρνουν με την επικίνδυνη υδρόλυση των χημικών νοτιοδυτικά της Κρήτης, οι σφαγές σε Ουκρανία, Συρία και Παλαιστίνη, η μαχητικότητα των Τούρκων για τα δικαιώματά τους (τη στιγμή που εμείς επιμένουμε στους καναπέδες και στα μπάνια μας), η κοινοβουλευτική δικτατορία του Σαμαρά, η αλαζονεία του Βενιζέλου και οι ελιγμοί του για να ξεφύγει από την δικαιοσύνη και για να κρατήσει την πολιτική του καρέκλα οδηγώντας την Ελλάδα και το κόμμα του στο χάος, η αλητεία που βιώνουμε όλοι στους επαγγελματικούς μας χώρους, ο ναζισμός που τρομοκρατεί την Ελλάδα, ο φασισμός που εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη,...
Η λίστα και η οργή είναι μεγάλη.
Η διάθεση μας να τα αλλάξουμε όλα που κρύβεται;

Νύχτες του '99...

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν πως ο πόλεμος στην Λωρίδα της Γάζας να ξεκίνησε μετά την απαγωγή και τη δολοφονία των τριών νεαρών Ισραηλινών, όμως εγώ κοιτάω την κατάσταση λίγους μήνες νωρίτερα. Συγκεκριμένα στρέφω τη προσοχή μου στον Απρίλιο όπου υπήρξε η συμφωνία εθνικής συμφιλίωσης της Φατάχ με την ισλαμική Χαμάς. 

Η εξέλιξη αυτή έφερε απογοήτευση στην Αμερική αλλά κι αντιδράσεις στο Ισραήλ το οποίο είχε ξεκινήσει ειρηνευτικές συζητήσεις με την Παλαιστίνη. Οι προσπάθειες τερματίστηκαν εκεί και ο πόλεμος ήταν πλέον ορατός για μία ακόμη φορά. Έλειπε η αφορμή...

Η απαγωγή των τριών εφήβων Ισραηλινών ήταν ένας σίγουρος λόγος για να ξεκινήσουν τα πρώτα αντίποινα. Η άποψή μου είναι πως δεν έχω ικανούς τους Παλαιστίνιους να απαγάγουν και να βασανίζουν μέχρι θανάτου τρία παιδιά. Ποτέ δεν έχουν κάνει κάτι τέτοιο στην ιστορία τους. Μπορεί να ανατινάζονταν σε δημόσιους χώρους ή να ρίχνουν ρουκέτες στα τυφλά αλλά ποτέ δεν είχαν προβεί σε απαγωγές παιδιών. Από την άλλη δεν συνέφερε την Παλαιστίνη να ξεκινήσει έναν νέο πόλεμο στις μέρες μας. 

Πιστεύω πως η απαγωγή και η δολοφονία των τριών νεαρών είναι μία προβοκάτσια των Ισραηλινών η οποία οδήγησε τις δύο πλευρές στην σημερινή κατάσταση. Εξάλλου παρατηρούμε μία οργανωμένη προετοιμασία του Ισραήλ στα "χειρουργικά" πολεμικά αντίποινά του. Από την μία οι Ισραηλινοί εθνικιστές απαγάγουν και δολοφονούν έναν νεαρό Παλαιστίνιο ενώ τα βράδια σφυροκοπούν την πυκνοκατοικημένη Λωρίδα της Γάζας αφήνοντας πίσω δεκάδες νεκρούς. 

Σήμερα είδα εικόνες που μου θύμισαν τους βομβαρδισμούς του Βελιγραδίου το 1999 (https://www.youtube.com/watch?v=mDQIuYtFVrQ) κι ενώ σοκάρομαι με τις εκρήξεις και τους θρήνους των Παλαιστινίων, διαβάζω δηλώσεις του Νετανιάχου, ο οποίος επιμένει στους βομβαρδισμούς αλλά και σε πιθανή χερσαία επίθεση. Από την άλλη και οι Παλαιστίνιοι επιμένουν με ρουκέτες σκορπώντας κι εκείνοι τον τρόμο στον λαό. Και οι δύο πλευρές πλέον ξέρουν πως στη πληγωμένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου θα επικρατήσει ο πιο παρανοϊκός, ο πιο βίαιος, ο πιο αιμοβόρος με καταδικασμένα θύματα τον απλό λαό. 

Είναι όμως τόσο αθώος ο λαός; 

Βλέποντας τις εξελίξεις τόσο στην Παλαιστίνη όσο και σε άλλες φλεγόμενες περιοχές (Ουκρανία, Συρία, Ιράκ) αλλά και σε περιοχές με δημοκρατική κρίση όπως η Ελλάδα, παρατηρώ πως υπάρχει μία απώλεια μνήμης. Ο κόσμος φανατίζεται και στρέφεται σε ακραίες και ζωώδης αντιδράσεις αδιαφορώντας στη σκέψη πως με τις πράξεις τους οδηγούν το λαό τους σε μεγαλύτερο χάος. Το χει δείξει η ιστορία πολλές φορές.

Όσον αφορά την Μέση Ανατολή έχουμε ένα Ισραήλ το οποίο είναι το πιο φασιστικό κράτος που υπάρχει στις μέρες μας το οποίο έχει μένει τόσα χρόνια ατιμώρητο για τις σφαγές στις γειτονικές χώρες και τα απάνθρωπα βασανιστήρια που έχει κάνει σε μουσουλμάνους. Από την άλλη έχουμε τους Παλαιστινίους οι οποίοι ζούνε στοιβαγμένοι σε μία μικρή χερσαία λωρίδα χωρίς αξιοπρέπεια και υποδομές για μία ανθρώπινη ζωή. Με αυτές τις συνθήκες γινόμαστε παρατηρητές σε μία μάχη μεταξύ φασιστών και καταπιεσμένων ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν τίποτα. 

Ο πόλεμος αυτός δεν θα τελειώσει ποτέ. Ακόμα κι αν γίνει μία πρόσκαιρη παύση, οι μάχες θα συνεχιστούν και το αίμα θα ρέει άφθονο. Η άγνοια και η εξαθλίωση θα συνεχίσουν να προκαλούν θρήνο και πόνο σε πολλές γωνιές του πλανήτη. Το ανησυχητικό είναι πως οι γωνιές αυτές αυξάνονται. Η επανάληψη της ιστορίας γίνεται με πιο έντονες αντιδράσεις.

Κι ενώ η γη σείεται στη Παλαιστίνη τα ελληνικά μέσα μαζικής προπαγάνδας ασχολούνται με την εφτάρα που έφαγε η Βραζιλία, προσφέροντας ελάχιστον χρόνο στις σφαγές που συμβαίνουν στη γειτονιά ενώ η επικίνδυνη υδρόλυση των χημικών στα ανοιχτά της Κρήτης καλύπτεται από το κυνήγι του κροκόδειλου στο Ρέθυμνο. 

Αυτή τη ποιότητα έχει η ελληνική κοινωνία, αυτήν την ποιότητα ενημέρωσης έχει...

Το καλό, το κακό και ο φασισμός

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Λέμε ότι o φασισμός είναι ένα από τα μεγάλα κακά της ανθρωπότητας, εξευτελίζει και το σώμα και το πνεύμα άμα επιβληθεί στο πολιτικό, πολλώ δε μάλλον στο πολιτιστικό σύστημα. Πολλοί διανοητές έχουν υποστηρίξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι κακός με τη θέλησή του. Αλλοι έχουν ισχυριστεί ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθούν, δηλαδή, να ερμηνεύσουν το σκοτεινό μύχιο, το ανεξερεύνητο ασυνείδητο, με όρους κοινωνικούς. Διότι και το καλό και το κακό είναι όροι που έχει εφεύρει η κοινωνία, και όχι ακριβώς η ίδια η κοινωνία, αλλά η εξουσία.
Η Χάνα Αρεντ απέδειξε ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι τερατώδες, όταν δημοσίευσε τις εντυπώσεις της από τη δίκη του Αϊχμαν. Ενα ανθρωπάκι ήταν, και όχι ένα τέρας, ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Τι, λοιπόν, τον ώθησε να διαπράξει αυτά τα τερατουργήματα, να ταπεινώσει στον απίστευτο βαθμό το είδος άνθρωπος;
Φρονώ ότι ο τρόπος άσκησης της εξουσίας είναι αυτός που καθορίζει τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα και όχι τάχα μια παρανοϊκή και υπέρλογη, άλογη προσωπικότητα, όπως κρίνουν τον Χίτλερ και τους ναζιστές. Η Αμερικανίδα συγγραφέας Οουκς έχει αποδείξει ότι ήσαν όλοι τους υπέρμετρα ορθολογιστές, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Ούτε σχιζοφρενείς ούτε απάνθρωποι ήσαν. Υπηρετούσαν απλώς με συνέπεια τον τρόπο άσκησης εξουσίας. Διότι όλη η κοινωνική ζωή και όλη η πολιτική έκφρασή της είναι απόρροια της απόφασης για εξουσία. Οποιος την κατακτήσει, επιβάλλει τις επιθυμίες του και ικανοποιεί τις ορέξεις του ή τη ματαιοδοξία του.
Λόγω των τεράστιων αγώνων της ανθρωπότητας να αποβάλει τη σκλαβιά, την τυραννία, τη βασιλεία, τον φεουδαρχισμό, η εξουσία αναγκάστηκε να δείξει ανθρώπινο προσωπείο, να δώσει δικαιώματα, να επιτρέψει σε όλους να ανασάνουν και να ανακαλύψουν ότι η ζωή είναι επιθυμία, όχι ανάγκη.
Αυτά, όμως, τα παραχωρεί απλώς. Οταν βλέπει ότι η εξουσία που ασκεί εξασθενεί, ότι η εργατική τάξη πάει να σηκώσει κεφάλι, τότε καταφεύγει στον φασισμό, στο μεγαλύτερο δεκανίκι του καπιταλισμού. Σήμερα, εξουσία είναι ο καπιταλισμός. Οταν βλέπει τα δύσκολα μας παραμυθιάζει ότι μερικοί παρανοϊκοί κατέκτησαν την εξουσία, ενώ στην ουσία είναι ενεργούμενα δικά του. Απλώς, δεν θέλει να δείξει ότι αυτός, ο καπιταλσιμός, είναι εναντίον του δικαίου και του πολιτισμού: αυτό συμβαίνει σε εποχές κρίσης. Στο κραχ του ’29 έγινε ακριβώς το ίδιο στην Αμερική, αλλά εκεί, λόγω απουσίας σοσιαλιστικής κουλτούρας, όλα έμειναν στην αφάνεια. Εάν διαβάσετε τι έγινε στην Αμερική με τους εργατικούς αγώνες και πώς η εξουσία κατέσφαξε τους πρωταγωνιστές τους, θα φρίξετε. Στη Γερμανία έγιναν αυτά που έγιναν από τον Χίτλερ και επηρέασαν, μάλλον δίδαξαν, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, χώρες της Λατινικής Αμερικής. Οι δικτατορίες ήσαν ένα ωραιότατο προκάλυμμα της εξουσίας, εν προκειμένω του καπιταλισμού, να αποποιηθεί τις ευθύνες και να τις μεταθέσει σε κάποιους δήθεν σχιζοφρενείς. Η πολιτειακή επιβολή του φασισμού είναι ο ναζισμός, αυτός είναι η χειρότερη έκφρασή του και αυτός είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, όπως εμφανίζεται σήμερα στην Ελλάδα με τη μορφή της Χρυσής Αυγής. Οι χρυσαυγίτες δεν είναι τέρατα, είναι οι διπλανοί μας που δήθεν απογοητεύτηκαν από την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος. Δεν πήγαν, όμως, αριστερά, πήγαν όσο δεξιά μπορούσαν. Διότι είχαν χρηματοδότες την άρχουσα τάξη, τους εφοπλιστές και τους αριβιστές πολιτικούς, αρχομανείς ούτως ή άλλως.
Σήμερα ο φασισμός είναι επικαλυμμένος από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αυτήν που βιώνουμε. Δρα φασιστικά, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε, γιατί έχουμε εθιστεί στον αυταρχισμό της και στην αυθαιρεσία της. Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι καθαρά φασιστική πράξη, όπως και το κλείσιμο της Βουλής. Η επιβολή νόμων με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου είναι επίσης προοίμιον για τον εκφασισμό της χώρας. Δικαιοσύνη, το αποκούμπι του αδύνατου, δεν υπάρχει. Και πώς να υπάρχει, όταν η ηγεσία της διορίζεται από την εκτελεστική εξουσία; Η δικαιοσύνη υποστηρίζει τους ισχυρούς, η δε θυγάτηρ αυτής, για την αστυνομία ο λόγος, δρα ανεξέλεγκτα και φασιστικά.

Νέος δίσκος για τους Pink Floyd 20 χρόνια μετά!

Μεγάλη επιστροφή στη δισκογραφία για τους Pink Floyd, οι οποίοι τον Οκτώβριο θα κυκλοφορήσουν το νέο τους άλμπουμ τον ερχόμενο Οκτώβριο, 20 χρόνια μετά, με τίτλο «Endless River».
Η σύζυγος του Ντέιβιντ Γκίλμορ, Πόλι Σάμσον, ανακοίνωσε μέσω Twitter το Σάββατο, αφήνοντας έκπληκτους τους θαυμαστές τους συγκροτήματος, ότι το συγκρότημα ετοιμάζοι το νέο του δίσκο που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Εκπρόσωπος του Γκίλμορ επιβεβαίωσε με τη σειρά του την είδηση στο περιοδικό Rolling Stone.
«Λοιπόν, το άλμπουμ των Pink Floyd που έρχεται τον Οκτώβριο θα ονομάζεται Endless River. Βασίζεται σε ηχογραφήσεις από το 1994, αποτελεί το κύκνειο άσμα του Ρικ Ράιτ και είναι πολύ όμορφο», έγραψε η Σάμσον. Ο Ρικ Ράιτ ήταν ιδρυτικό μέλος και κιμπορντίστας των Floyd, ο οποίος πέθανε το 2008 σε ηλικία 65 ετών νικημένος από τον καρκίνο.
Το δημοφιλές συγκρότημα γιόρτασε την 20ή επέτειο του Division Bell με μία επανέκδοση του άλμπουμ την 1η Ιουλίου. Το νέο υλικό φαίνεαι ότι συνδέεται με ανέκδοτες ηχογραφήσεις που έγινε κατά τις αντίστοιχες του Division Bell.
Η Durga McBroom, η τραγουδίστρια που έκανε περιοδείες με το συγκρότημα τις δεκαετίες 80 και 90 και θα συμμετέχει και στη νέα δουλειά έδωσε λίγες λεπτομέρειες ακόμη για το Endless River μέσω της σελίδας της στο Facebook
«Οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν κατά την δημιουργία του The Division Bell" ( και ναι ήταν το side project που ονομαζόταν "The Big Spliff" και για το οποίο είχε μιλήσει ο Νικ Μέισον). Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει η συμμετοχή του Richard Wright. Ο Ντέιβ και ο Νικ συνέχισαν και έκαναν πολλά από τότε. Αρχικά ήταν εντελώς ορχηστρικό, αλλά τον περασμένο Δεκέμβριο τραγούδησα σε μερικά κομμάτια. Ο Ντέιβ τότε επέκτεινε τα φωνητικά μου... » Η ίδια συνέχισε δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι το νέο άμπουμ θα έχει εντελώς ανέκδοτα κομμάτια.

Πηγή: ethnos.gr

Περί καπιταλισμού και νυχτερίδων

Μετάφραση: Βασίλης Παπακριβόπουλος

Καθώς οι καπιταλιστές έχουν μια τεράστια ικανότητα να ενσωματώνουν τα πάντα στο οικονομικό σύστημά τους, προσπαθούν επίσης να ιδιοποιηθούν τις γνώσεις και να καταργήσουν κάθε όριο στην εκμετάλλευση της φύσης. Το δόγμα στο οποίο πιστεύουν είναι το εξής : « Τα πάντα μπορούν να μετατραπούν σε χρήμα ». Έτσι, μεγαλοφυείς οικονομολόγοι υπολόγισαν ότι « οι υπηρεσίες που μας προσφέρει η φύση » ανέρχονται στα 16 έως 54 τρισεκατομμύρια δολάρια ! Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μπερδεύουν την οικονομική αξία με τον πλούτο.
« Συνεπώς, η εργασία δεν είναι η μοναδική πηγή των αξιών χρήσης που παράγει, του υλικού πλούτου. Είναι ο πατέρας τους κι η γη είναι η μητέρα τους ».

Καρλ Μαρξ, « Το Κεφάλαιο » (1867).

Το ξέρατε ; Οι υπηρεσίες που παρέχουν οι νυχτερίδες στις Ηνωμένες Πολιτείες αξίζουν 22,9 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Πώς κατέληξαν σε αυτό το τόσο εντυπωσιακό ποσό ; Υπολογίζοντας πόσες ποσότητες εντομοκτόνων γίνεται δυνατόν να εξοικονομηθούν, δεδομένου ότι οι νυχτερίδες τρέφονται με επιβλαβή για τον άνθρωπο έντομα. Όσον αφορά δε τα έντομα που γονιμοποιούν τα φυτά μεταφέροντας τη γύρη, εξασφαλίζουν σε αυτή τη χώρα όφελος 190 δισ. δολάρια ετησίως. Tο μεγαλύτερο μερίδιο αυτού του ποσού αντιστοιχεί στη συνεισφορά των μελισσών (153 δισ.). Η δε αξία της φωτοσύνθεσης που πραγματοποιούν τα γαλλικά δάση, υπολογίζεται με βάση την τιμή του τόνου αερίων τού άνθρακα στις διεθνείς αγορές δικαιωμάτων ρύπων.
Από πού προέρχεται αυτή η πρακτική, που συνίσταται στο να αποδίδεται στη φύση μια οικονομική αξία, η οποία στηρίζεται στη χρησιμοποίηση από τον άνθρωπο των ευεργετημάτων που του προσφέρει ; Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η εξάντληση των φυσικών πόρων έχουν φθάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι, πανικόβλητοι μπροστά στην έκταση της καταστροφής και εμφορούμενοι από καινοφανή ζήλο, επιδιώκουν την εισαγωγή τού περιβαλλοντικού παράγοντα στα νεοκλασικά οικονομικά τους μοντέλα, τα οποία, μέχρι πολύ πρόσφατα, αγνοούσαν εντελώς το περιβάλλον και θεωρούσαν ότι η φύση είναι ανεξάντλητη.
Οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν στην κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Πρόκειται δε, για ένα ζήτημα που δεν οφείλεται στη συγκυρία : οι ρίζες του βρίσκονται στις κοινωνικές και στις οικολογικές αντιφάσεις που οδηγήθηκαν στα άκρα κατά τη διάρκεια αυτής της νεοφιλελεύθερης περιόδου. Από τη μια πλευρά, η υποτίμηση της εργατικής δύναμης σε σχέση με την παραγωγικότητά της οδηγεί σε μια κατάσταση υπερπαραγωγής στους περισσότερους βιομηχανικούς τομείς. Ωστόσο, οι κατέχοντες που αποτελούν τις εύπορες τάξεις, πλουτίζουν σε εξοργιστικό βαθμό χάρη στις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν και στα απίστευτα υψηλά εισοδήματα που αποκομίζουν από τον χρηματοοικονομικό τομέα. Από όλα αυτά προκύπτει μια ανεργία που έχει λάβει ενδημικές διαστάσεις, ακραία εργασιακή ανασφάλεια, συρρίκνωση της κοινωνικής προστασίας και ολοένα μεγαλύτερη αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων. Από την άλλη πλευρά, η απεριόριστη συσώρρευση κεφαλαίου προσκρούει στα όρια που της θέτει ο πλανήτης : απειλεί την ισορροπία των οικοσυστημάτων, εξαντλεί πολλούς φυσικούς πόρους, πλήττει τη βιοποικιλότητα, η οποία φτωχαίνει διαρκώς, δημιουργεί πλήθος πηγών ρύπανσης και απορρυθμίζει το κλίμα.
Από τις δύο κατηγορίες αντιφάσεων καθίσταται μακροπρόθεσμα αδύνατον να επιβληθεί στους εργαζόμενους να παράγουν ολοένα μεγαλύτερη οικονομική αξία και αυτή με τη σειρά της να μετατρέπεται σε χρήμα μέσα στην αγορά. Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από ένα ορισμένο όριο εκμετάλλευσης των ανθρώπινων όντων χωρίς να υπονομεύσει τις προοπτικές της επέκτασής του. Κατά τον ίδιο τρόπο, δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο όριο εκμετάλλευσης της φύσης χωρίς να φθείρει ή και να καταστρέψει την υλική βάση της συσσώρευσης κεφαλαίου. Η χρηματοοικονομική κρίση που ξέσπασε το 2007 γκρέμισε την αυταπάτη ότι ο χρηματοοικονομικός τομέας θα μπορούσε να απελευθερωθεί, τόσο από τους κοινωνικούς όσο και από τους φυσικούς περιορισμούς, μετατρεπόμενος σε μια ενδογενή και αυτοτροφοδοτούμενη πηγή παραγωγής αξίας. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι είναι αδύνατον να ξεπεραστούν οι δύο περιορισμοί.

Να διαφυλάξουμε τον ιστό της ζωής

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της κρίσης τού καπιταλισμού, δύο σημαντικές αλλαγές συνέβαλαν στην επανεκκίνηση των θεωρητικών συζητήσεων για τον πλούτο και την οικονομική αξία. Η πρώτη συνίσταται στη γενίκευση σε πλανητική κλίμακα του παραγωγικίστικου και καταστροφικού τρόπου ανάπτυξης. Η δεύτερη αφορά την ολοένα σημαντικότερη θέση που καταλαμβάνουν οι γνώσεις μέσα στην παραγωγική διαδικασία.
Τα δύο φαινόμενα προκαλούν δύο ερωτήματα : ποιος τύπος πλούτου βλάπτεται στην πρώτη περίπτωση ; Και ποιες αλλαγές υφίσταται η πηγή της αξίας στη δεύτερη περίπτωση;
Η εργαλειοποίηση της φύσης έχει προχωρήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε, ακόμα και στους κόλπους του κυρίαρχου νεοκλασικού ρεύματος, οι οικονομολόγοι άρχισαν να υπερασπίζονται το περιβάλλον ως « φυσικό κεφάλαιο ». Η « πρόσδοση αξίας στους έμβιους οργανισμούς », η « έμφυτη οικονομική αξία της φύσης » και η « αξία των υπηρεσιών που μας παρέχει η φύση » αποτελούν σημαντικά θέματα των μελετών της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP), του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.λπ..
Όλοι θεωρούν ότι είναι δυνατόν να αθροίζονται, αφενός στοιχεία των οποίων το μέτρο προκύπτει από τον υπολογισμό του κόστους της παραγωγής που πραγματοποιεί ο άνθρωπος και, αφετέρου, στοιχεία τα οποία δεν παράγονται και, επιπλέον, ανήκουν στη σφαίρα του ποιοτικού και των ηθικών αξιών, τα οποία συνεπώς είναι αδύνατον να αξιολογηθούν και να αποτιμηθούν. Εάν όλα μπορούν να αξιολογηθούν και να αποτιμηθούν, τότε τα πάντα μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελούν κεφάλαιο. Οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι ορίζουν τον πλούτο ως το άθροισμα αυτού που αποκαλούν οικονομικό, ανθρώπινο, κοινωνικό και φυσικό κεφάλαιο, τα οποία, κατά τη γνώμη τους, μπορούν να ενταχθούν όλα σε μια ανάλογη διαδικασία υπολογισμών.
Υπάρχει όμως και κάτι που είναι πολύ σοβαρότερο : αυτή η ανάλυση δεν λαμβάνει υπόψη τον μεταβολισμό που υπάρχει ανάμεσα στα φυσικά οικοσυστήματα. Καθώς απομονώνει κάθε στοιχείο τους για να αξιολογηθεί ξεχωριστά το κόστος του, η τιμή του, ακόμα κι η χρησιμότητά του, αδυνατεί να συλλάβει τον παράγοντα που έχει τη μεγαλύτερη σημασία : τις αλληλεπιδράσεις που αποτελούν τον ιστό πάνω στον οποίο είναι υφασμένη η ζωή. Η διαφύλαξη αυτού του ιστού αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την αναπαραγωγή της.
Το εν λόγω εγχείρημα δρομολογήθηκε το 1997, με τη μελέτη που πραγματοποίησε ο ειδικός στα ζητήματα του περιβάλλοντος Ρόμπερτ Κοστάντζα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του, η αξία των υπηρεσιών που μας προσφέρει κάθε χρόνο η φύση κυμαίνεται μεταξύ 16 και 54 τρισεκατομμυρίων δολαρίων (με αγοραστική δύναμη του 1994). Από εκείνη την εποχή, οι μελέτες τέτοιου τύπου έχουν πολλαπλασιαστεί. Ωστόσο, για παράδειγμα, η τιμή που αποδίδεται στο σύνολο των γαλλικών δασών (η οποία υπολογίζεται με βάση την τιμή των αερίων του άνθρακα στις διεθνείς αγορές ρύπων), αποτελεί δημιούργημα της χρηματοοικονομικής σφαίρας, της οποίας το κύριο χαρακτηριστικό είναι οι απότομες διακυμάνσεις και η κερδοσκοπία. Αντίθετα, δεν υπάρχει τίποτε ανάλογο μέσα στη σφαίρα της φύσης. Συνεπώς, δεν υπάρχει καμία μονάδα μέτρησης η οποία να είναι κοινή και για τις δύο σφαίρες. Η οικονομία και η φύση αποτελούν μεγέθη που είναι αδύνατον να μετρηθούν με την ίδια μονάδα μέτρησης.
Γι’ αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να επιστρέψουμε στη διάκριση του Αριστοτέλη, του Άνταμ Σμιθ, του Ντέιβιντ Ρικάρντο και του Καρλ Μαρξ ανάμεσα στις αξίες χρήσης και στις αξίες ανταλλαγής, και να υποστηρίξουμε ότι οι φυσικοί πόροι αποτελούν έναν πλούτο ο οποίος ωστόσο δεν διαθέτει ενσωματωμένη οικονομική αξία, καθώς και ότι η φύση είναι αναγκαία για την παραγωγή οποιασδήποτε μορφής οικονομικής αξίας η οποία δεν προέρχεται από την ανθρώπινη εργασία. Για να συνοψίσουμε, το μερίδιο του πλούτου που προέρχεται από τη φύση δεν αποτελεί αφ’ εαυτής οικονομική αξία, δεδομένου ότι ο πλούτος εντάσσεται σε μια κοινωνική, και όχι φυσική κατηγορία. Εάν, για να προωθήσουμε μια στρατηγική για την αειφορία της οικονομικής ανάπτυξης, αρχίσουμε να αποδίδουμε μια τιμή σε διάφορα φυσικά αγαθά, τότε αυτό το είδος της τιμής θα είναι πολιτικής φύσης και όχι οικονομικής, δεδομένου ότι θα προκύπτει από την καθιέρωση των οικολογικών προδιαγραφών, για τις οποίες θα έχουμε αποφασίσει ότι πρέπει να γίνουν σεβαστές.
Η αξία τού αποθέματος των φυσικών πόρων είναι ανεκτίμητη με οικονομικούς όρους, δηλαδή είναι ανεξάντλητη, δεδομένου ότι από αυτούς ακριβώς τους πόρους εξαρτάται η ζωή του ανθρώπινου είδους. Συνεπώς, η φύση δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί και να ενταχθεί σε μια οικονομική κατηγορία. Αντίθετα, η μέτρηση της οικονομικής αξίας που δημιουργείται μέσα από την εκμετάλλευση των πόρων, μπορεί να αναχθεί στην εργασία, χωρίς ωστόσο να έχει την παραμικρή σχέση με την οικονομική ψευδοαξία η οποία υποτίθεται ότι είναι ενσωματωμένη μέσα στους φυσικούς πόρους. Πρόκειται για ένα παράδοξο, το οποίο είναι αδύνατον να κατανοηθεί εκτός των πλαισίων της πολιτικής οικονομίας και της μαρξιστικής κριτικής της. Χωρίς τη φύση, ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραγάγει τίποτε, ούτε με όρους φυσικών δυνατοτήτων, ούτε με όρους οικονομικής αξίας. Η οικονομική δραστηριότητα εντάσσεται υποχρεωτικά μέσα σε κοινωνικές σχέσεις και σε μια βιόσφαιρα. Συνεπώς, δεν μπορούμε να παράγουμε συλλογικά αξίες χρήσης χωρίς τη συνδρομή της φύσης, όπως εξάλλου και δεν μπορούμε να την υποκαθιστούμε διαρκώς με τεχνητά, ανθρωπογενή κατασκευάσματα. Ωστόσο, δεν είναι η φύση εκείνη που παράγει την αξία, η οποία αποτελεί εξ ορισμού μια κοινωνικοανθρωπολογική κατηγορία.
Εξάλλου, η επανάσταση των τεχνολογιών της πληροφορίας και της επικοινωνίας συγχωνεύει τις γνώσεις και τις μετατρέπει σε παράγοντα καθοριστικής σημασίας για τη δημιουργία πλούτου. Έτσι, δημιουργείται και αναπτύσσεται ένας « καπιταλισμός τής γνώσης », μια « οικονομία τής γνώσης », μια « οικονομία τής πληροφορίας », ακόμα και μια « άυλη οικονομία », τα οποία παίρνουν τη σκυτάλη από τον παλαιού τύπου καπιταλισμό που στηρίζεται στον φορντισμό και στη μαζική βιομηχανία της μεταπολεμικής περιόδου. Η εξέλιξη έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε, σύμφωνα με ορισμένους συγγραφείς, θα οδηγήσει στην εξαφάνιση της εργασίας ως πηγής πλούτου, ενώ αντίθετα, σύμφωνα με ορισμένους άλλους, θα ενσωματωθούν στην εργασία όλες οι υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής. Και στις δύο περιπτώσεις, υποστηρίζεται ότι θα οδηγήσει στην εγκατάλειψη του μαρξιστικού νόμου της αξίας, της λεγόμενης « αξίας εργασίας », η οποία κατ’ αυτούς έφθασε στο απόγειό της την περίοδο του φορντισμού.
Στο εξής, υποστηρίζεται ότι η εργασία δεν παράγει πλέον αξία, η οποία « δημιουργείται κατά κύριο λόγο από την κυκλοφορία » του κεφαλαίου. Κατά τη γνώμη τους, η μοναδική διέξοδος θα μπορούσε να συνίσταται στο να επιχειρηθεί μια αλλαγή τού καπιταλισμού, η οποία υπόσχεται σε κάθε εργαζόμενο τη δυνατότητα « να παράγει ο ίδιος τον εαυτό του », ενώ ταυτόχρονα θα χορηγείται ένα ελάχιστο εισόδημα, το οποίο θα εγγυάται την κάλυψη των βιοτικών αναγκών όσων το σύστημα εξωθεί στο περιθώριό του, αντί να επιδιώκεται μια ανέφικτη πλήρης απασχόληση, η οποία είναι επιπλέον και αντίθετη με τον στόχο της χειραφέτησης του ανθρώπου από την εργασία. Ωστόσο, η θέση του « καπιταλισμού της γνώσης » εγείρει αρκετά ερωτήματα. Το σημαντικότερο αφορά τη διάκριση μεταξύ πλούτου και οικονομικής αξίας ή μεταξύ αξίας χρήσης και αξίας ανταλλαγής. Στον βαθμό που αυξάνεται η παραγωγικότητα της εργασίας και μειώνεται η εργασία την οποία ο Μαρξ αποκαλεί « ζωντανή » -και κατ’ αυτόν πρόκειται για μια « ταυτολογική πρόταση » - υποχωρεί και η αξία ανταλλαγής των εμπορευμάτων σύμφωνα με τον νόμο της αξίας. Έτσι, εγκαθιδρύεται μια ολοένα μεγαλύτερη απόκλιση ανάμεσα στην εργασία και στον παραγόμενο πλούτο, δηλαδή ανάμεσα στην εργασία και στην αξία χρήσης, χωρίς αυτό να σημαίνει και απόκλιση ανάμεσα στην εργασία και στην αξία ανταλλαγής.
Η νέα αντίφαση του καπιταλισμού συνίσταται στο ότι επιθυμεί να μεταμορφώσει τη γνώση σε κεφάλαιο και να τη μετατρέψει σε οικονομική αξία. Το συγκεκριμένο εγχείρημα προσκρούει σε τουλάχιστον δύο εμπόδια. Το πρώτο συνίσταται στο γεγονός ότι η γνώση δύσκολα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο ιδιοποίησης, λόγω του χαρακτήρα της, δεδομένου ότι γεννιέται από το ανθρώπινο πνεύμα και δεν είναι δυνατόν να αφαιρεθεί από αυτό. Μονάχα η χρήση της γνώσης μπορεί να αποτελέσει εύκολα αντικείμενο ιδιοποίησης και -χάρη στα διπλώματα ευρεσιτεχνίας- είναι δυνατόν να απαγορευθεί ή να εξαρτηθεί από την πληρωμή δικαιωμάτων εκμετάλλευσης. Εκτός από τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, η γνώση αποτελεί το κατ’ εξοχήν συλλογικό ή κοινό αγαθό, ακόμα και με την έννοια που του προσδίδουν οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι : ανταποκρίνεται στους κανόνες της μη δυνατότητας αποκλεισμού (για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να αποκλειστεί ένας άνθρωπος από την απολαβή του νυχτερινού φωτισμού των δρόμων της πόλης) και της μη αντιπαλότητας (η χρήση της από ένα άτομο δεν εμποδίζει τη χρήση της από κάποιο άλλο άτομο).
Το δεύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζει η ιδιοποίηση των γνώσεων από το κεφάλαιο εντοπίζεται στον κίνδυνο που αυτή η ιδιοποίηση εγκυμονεί για τη διάδοσή τους και για την επέκταση των γνώσεων. Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της μετάδοσης των γνώσεων είναι αντίθετη με την ιδιοποίησή τους από ιδιώτες. Η αντίφαση βρίσκεται στην καρδιά τής κρίσης του καπιταλισμού σήμερα, καθώς αυτός αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να κατορθώσει να λειτουργήσει η γνώση σαν κεφάλαιο, δηλαδή να μετατραπεί σε πηγή κέρδους. Όσο κι αν το προσπαθεί, δεν είναι δυνατόν να απαλλαγεί από την εργατική δύναμη, η οποία είναι ο παραγωγός και ο φορέας της γνώσης.
Από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι είναι δυνατόν να αποφασίσουμε να προσδώσουμε μια τιμή που θα ξεφεύγει από την υποχρέωση να εξασφαλίσουμε ικανοποιητική κερδοφορία στο κεφάλαιο, και ότι θα σεβαστούμε προδιαγραφές διαφορετικού είδους, τότε περνάμε σε μια λογική όπου τα πάντα, όσο κι αν εκφράζονται με νομισματικό τρόπο, καθίστανται μη εμπορευματοποιημένα. Από αυτήν την άποψη, η παραγωγή μη εμπορευματοποιημένων υπηρεσιών –όπως, για παράδειγμα η δημόσια παιδεία και η δημόσια υγεία- οφείλει να θεωρηθεί ότι προκύπτει από την παραγωγική εργασία των ατόμων στα οποία έχουν ανατεθεί αυτά τα καθήκοντα. Συνεπώς, ο μη εμπορευματοποιημένος πλούτος δεν προκαλεί αφαίμαξη της εμπορευματοποιημένης δραστηριότητας : πρόκειται για κάτι το επιπρόσθετο, το οποίο προκύπτει από τη δημόσια απόφαση να χρησιμοποιηθεί για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς ένα μέρος του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού και των υφιστάμενων πόρων. Αυτός δε ο μη εμπορευματοποιημένος πλούτος κοινωνικοποιείται μέσα από μια διπλή διαδικασία : από την απόφαση να χρησιμοποιηθεί συλλογικά το παραγωγικό δυναμικό και παράλληλα να κατανεμηθεί το κόστος της παραγωγής του στην κοινωνία μέσω της φορολογίας.
Η φιλελεύθερη θεωρία συγχέει τον πλούτο και την αξία και τείνει να περιορίσει κάθε αξία, στην αξία που προορίζεται για το κεφάλαιο. Από τη μια πλευρά, η αξία της εμπορευματοποιημένης παραγωγής εξακολουθεί να εξαρτάται από την εργασία που απαιτεί, αυτή η αξία υπολογίζεται και επικυρώνεται από την αγορά. Όμως, από την άλλη πλευρά, η αναγνώριση του παραγωγικού χαρακτήρα τής εργασίας που πραγματοποιείται μέσα στη μη εμπορευματοποιημένη σφαίρα, συμμετέχει στον επανακαθορισμό του πλούτου και της αξίας, ο οποίος είναι αναγκαίος για να ανακοπεί η διαδικασία της εμπορευματοποίησης της κοινωνίας.
Αυτή η εργασία ανταποκρίνεται σε κοινωνικές ανάγκες, οι οποίες βρίσκονται εκτός τού πεδίου τής εμπορευματοποίησης. Επιπλέον, συμβάλλει στην αύξηση τής ευημερίας, αυτής της άλλης μορφής πλούτου που ξεπερνάει το πλαίσιο της αξίας όταν αυτή νοείται με το οικονομικό νόημά της. Από αυτήν την άποψη, ο κοινωνικοποιημένος πλούτος δεν αποτελεί μια μορφή πλούτου η οποία είναι κατώτερη από τον ιδιωτικό πλούτο : συμβαίνει δε ακριβώς το αντίθετο. Εάν οριοθετηθεί και περιοριστεί το πεδίο τής εμπορευματοποίησης, τότε καθίσταται δυνατή η διεύρυνση του πεδίου των δωρεάν κοινωνικών αγαθών, δηλαδή ανθρώπινων δραστηριοτήτων οι οποίες, παρά το γεγονός ότι έχουν κάποιο κόστος, δεν έχουν τιμή παρόμοια με εκείνες που ορίζει η αγορά. Παρόμοια εξέλιξη επιτρέπει επιτέλους να διαφυλάσσονται η φύση και οι κοινωνικοί δεσμοί, πράγματα πραγματικά ανεκτίμητα.

Πηγή: left.gr

Σχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ: «Φυσικά είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;»

Η φράση ανήκει σε δόκιμο αξιωματικό της ελληνικής αστυνομίας. Αυριανό στέλεχος ή ακόμα και μελλοντικό αρχηγό του Σώματος. Ειπώθηκε –μεταξύ άλλων τεράτων – κατά τη διάρκεια σεμιναριακού μαθήματος στη Σχολή Aστυνομικών στην Αμυγδαλέζα παρουσία μάλιστα εκπαιδευτών. Η καθηγήτρια Εγκληματολογίας που παρέδωσε τις διαλέξεις δέχτηκε να μας μιλήσει. Τα όσα εξιστορεί αποτελούν αντικείμενο μιας ΕΔΕ, που όμως καθυστέρησε έναν χρόνο.
Από το «λευκό πόρισμα» που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αμέσως μετά τις συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής, σχετικά με την έρευνα που διεξήγαγε η Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ για τη διασύνδεση αστυνομικών με το νεοναζιστικό μόρφωμα, πληροφορηθήκαμε ότι «από τα στοιχεία που αξιολογήθηκαν και παρουσιάζονται στην έκθεση, δεν διαπιστώνονται συγκροτημένες ομάδες εν ενεργεία αστυνομικών, που να επιδιώκουν κοινό εγκληματικό σκοπό και να τελούν μεταξύ τους σε τέτοια σχέση ώστε να αισθάνονται, έναντι αλλήλων, ως ενιαία μονάδα. Δεν συγκροτούνται πυρήνες ή αδιαφανείς φράξιες ή παρασυνταγματικοί πόλοι στην Ελληνική Αστυνομία, που στο σύνολό της αποτελεί πυλώνα της δημοκρατικής τάξης». 
Πριν λίγες ημέρες, η αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 11 και πρώην σύμβουλος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη επί Χρήστου Παπουτσή Αναστασία Τσουκαλά κλήθηκε, στο πλαίσιο Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, να καταθέσει την εμπειρία της από τις διαλέξεις που παραχώρησε στη Σχολή Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα πριν από ένα χρόνο. Το θέμα των διαλέξεων ήταν ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Η εμπειρία της είναι κάτι περισσότερο από αποκαλυπτική και σε πλήρη αντίθεση με τα συμπεράσματα της Διεύθυνσης Εσωτερικών Υποθέσεων.

Αντιρατσιστική διάλεξη στη Αμυγδαλέζα

Τον Ιανουάριο του 2013, ο τότε Διοικητής της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας ταξίαρχος Γεώργιος Σταύρακας ενημερώνει την κ. Τσουκαλά ότι το πρόγραμμα σπουδών της Σχολής Αξιωματικών της Αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα θα περιλάμβανε εφεξής έναν κύκλο σεμιναρίων με θέμα το ρατσισμό και την ξενοφοβία και την προσκαλεί να κάνει μια σειρά σχετικών διαλέξεων στους δόκιμους αξιωματικούς του 2ου, 3ου και 4ου εκπαιδευτικού τμήματος. Αυτό ισοδυναμεί με τους 2ετείς, 3ετείς και 4ετείς φοιτητές μιας Πανεπιστημιακής Σχολής. Αποδέχεται την πρόσκληση, αλλά αρνείται να λάβει την προβλεπόμενη αμοιβή.
Έτσι λοιπόν στις 28 Φεβρουαρίου και στις 4 Μαρτίου πραγματοποιεί δύο δίωρες διαλέξεις στους δόκιμους αξιωματικούς του 4ου εκπαιδευτικού τμήματος. Οι διαλέξεις, οι οποίες βιντεοσκοπούνταν φανερά, πραγματοποιήθηκαν ομαλά. «Το περιεχόμενο των διαλέξεων βιντεοσκοπήθηκε για παιδαγωγικούς σκοπούς αλλά, απ’ ό,τι έμαθα, δεν τέθηκε ποτέ στη διάθεση των δοκίμων και έχει πλέον σβηστεί. Έχω κρατήσει όμως τη δική μου ηχογράφηση των διαλέξεων» μας λέει.
Στις 5 Μαρτίου ακολουθεί η πρώτη δίωρη διάλεξη στους δόκιμους αξιωματικούς του 3ου εκπαιδευτικού τμήματος, στην οποία επαναλαμβάνει ουσιαστικά όσα είχε πει στις προηγούμενες. Στο τέλος της διάλεξης παραχωρεί στους δόκιμους ένα τέταρτο για να θέσουν τυχόν ερωτήσεις. Η συζήτηση διήρκεσε τελικά 45 λεπτά. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε όλη τη διάλεξη και τη συζήτηση παρευρίσκονταν στην αίθουσα οι εκπαιδευτές των δοκίμων αξιωματικών, οι οποίοι παρέμειναν απολύτως αμέτοχοι στα γεγονότα που ακολουθούν αποφεύγοντας να κάνουν συστάσεις στους δόκιμους.

Οι περήφανοι φασίστες της Αστυνομίας

«Πήρε αρχικά τον λόγο ένας δόκιμος που μου ανακοίνωσε ότι διαφωνούσε ριζικά με όλα όσα είχα πει διότι δεν δεχόταν ότι οι μετανάστες ήταν ίσοι με τους Έλληνες. Σχολιάζοντας τη δήλωσή του, εξήγησα ότι, μιλώντας με πολιτικούς όρους, η αποδοχή της ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων, με βάση φυλετικά ή εθνοτικά κριτήρια, δεν προσιδιάζει στη δημοκρατία αλλά σε καθεστώτα αυταρχικά και ολοκληρωτικά, φασιστικού τύπου. Ο δόκιμος συμφώνησε αβίαστα μαζί μου, λέγοντας: “Μα, είμαστε φασίστες. Και είμαστε περήφανοι που είμαστε φασίστες. Υπάρχει κανένα πρόβλημα;”». Η δήλωσή του προκάλεσε ενθουσιώδη χειροκροτήματα από τους συμφοιτητές του. Η κ. Τσουκαλά, πάλι, επιχείρησε να εξηγήσει ότι «οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται για τις πολιτικές πεποιθήσεις των αστυνομικών. Αυτό που προσδοκούν είναι να μην επηρεάζονται οι αστυνομικοί από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις κατά την άσκηση των καθηκόντων τους διότι σε ένα κράτος δικαίου οι αστυνομικοί οφείλουν να εφαρμόζουν το νόμο ουδέτερα και απρόσωπα, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται η ισονομία».
Η απάντησή της αυτή προκάλεσε την αντίδραση ενός άλλου δόκιμου, ο οποίος της είπε ότι, ως καθηγήτρια εγκληματολογίας, θα όφειλε να γνωρίζει ότι «ο νόμος δεν έχει αυτοτελή αξία γιατί είναι κοινωνική κατασκευή, που αντανακλά τις εκάστοτε πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες». «Συμφώνησα θεωρητικά με το σχόλιο του» μας εξηγεί «προσδιορίζοντας όμως ότι το δημοκρατικό πολίτευμα βασίζεται, μεταξύ άλλων, στο ότι οι πολίτες αποδέχονται, κοινή συναινέσει, τη συμβατική αλήθεια του νόμου ως κρατούσα αρχή ρύθμισης του δημόσιου και ιδιωτικού βίου. Συμπλήρωσα λέγοντας ότι, επειδή όλοι γνωρίζουν ότι το συμβατικό δεν μπορεί να είναι μόνιμο, όλοι αποδέχονται τον προσωρινό χαρακτήρα της εκάστοτε νομοθετικής ρύθμισης, χωρίς όμως να αμφισβητούν την ισχύ της – πράγμα που δηλώνεται σαφώς από τη φράση “Νόμος ορίζει”».
Η διευκρίνιση αυτή προκάλεσε την έντονη αντίδραση του δόκιμου, ο οποίος απάντησε ότι «Είναι απαράδεκτο να ζητά από έναν αστυνομικό να εφαρμόζει νόμους με τους οποίους διαφωνεί. Ο αστυνομικός έχει κριτικό πνεύμα και δεν μπορεί παρά να εφαρμόσει μόνο τους νόμους εκείνους με τους οποίους συμφωνεί. Το “νόμος ορίζει” είναι υποκριτικό και δεν δεσμεύει τον αστυνομικό». Η δήλωσή του συνοδεύτηκε και πάλι από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των συμφοιτητών του.

Οι χαρτογιακάδες, ο Χίτλερ και η σημαία

Η καθηγήτρια επιχειρεί εκ νέου να διαπιστώσει αν τουλάχιστον θεωρούν ότι δεσμεύονται από την ιεραρχία τους. «Είπα ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει μεγάλη σημασία το αν συμφωνούν ή διαφωνούν με το περιεχόμενο του νόμου που καλούνται να εφαρμόσουν διότι, στο βαθμό που εκτελούν τις εντολές των ανωτέρων τους, είναι τελικά πολύ πιθανό να εφαρμόσουν πιστά το νόμο. Πήρε τότε το λόγο ένας άλλος δόκιμος, που δήλωσε απαξιωτικά ότι “στην Κατεχάκη είναι όλοι τους ανίκανοι, άχρηστοι χαρτογιακάδες, στην υπηρεσία της κάθε κυβέρνησης”. Ολοκλήρωσε τη σκέψη του, εν μέσω γενικής θυμηδίας, λέγοντας ότι είναι αδιανόητο να ζητάω από έναν αστυνομικό να προσαρμόσει τη δράση του στις εντολές που δέχεται από αξιωματικούς που, αφενός, επιδιώκουν να προωθήσουν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική και, αφετέρου, είναι άσχετοι προς τα επιχειρησιακά ζητήματα που προκύπτουν εν ώρα δράσης».
Στην προσπάθειά της να εντοπίσει ένα γενικά αποδεκτό σημείο αναφοράς, που να θεωρούν ότι τους δεσμεύει κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, τους υπενθύμισε ότι θα ορκιστούν πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους και τους ρώτησε αν προτίθενται να γίνουν επίορκοι. «Μου απάντησε ένας άλλος δόκιμος διευκρινίζοντας ότι “ο όρκος στο Ευαγγέλιο δεσμεύει μόνο τους χριστιανούς και όχι τους φασίστες που, συνήθως, είναι παγανιστές”». Και αυτή η δήλωση προκάλεσε γενική θυμηδία και ενθουσιώδη χειροκροτήματα.
Καθώς η συζήτηση εξελισσόταν σε ένα οριακά πολιτισμένο πλαίσιο, πήρε τον λόγο ένας άλλος δόκιμος επανερχόμενος στο θέμα των εθνικών συμβόλων, που είχε αναλύσει στη διάλεξή της. Έχοντας αναπτύξει το επιχείρημα ότι η ξενοφοβία υποδηλώνει αδύναμη εθνική ταυτότητα (διότι ένας ισχυρός πολιτισμός δεν κλείνεται στον εαυτό του, αλλά ανοίγεται με αυτοπεποίθηση προς τους άλλους πολιτισμούς), είχε εξηγήσει ότι η εμμονική προβολή εθνικών συμβόλων εκφράζει πολιτισμική παρακμή και όχι ισχύ, προσθέτοντας ότι, αντίθετα από ό,τι νομίζουν οι εθνικιστές, η εμμονική χρήση των εθνικών συμβόλων δεν συνιστά εκδήλωση εθνικής υπερηφάνειας αλλά ομολογία αγωνίας για τη φθίνουσα ισχύ του έθνους. Μεταξύ των διαφόρων παραδειγμάτων εμμονικής χρήσης εθνικών συμβόλων, είχε αναφέρει τη διαδεδομένη παραποίηση της στολής των αστυνομικών με την προσθήκη της ελληνικής σημαίας.
«Θίγοντας λοιπόν το σημείο αυτό, ο δόκιμος με ρώτησε επιθετικά αν ντρεπόμουν για τη σημαία που κυμάτιζε στο προαύλιο και για το εθνόσημο που κοσμούσε το βάθρο από όπου μιλούσα. Προκαταλαμβάνοντας την όποια απάντησή μου, δήλωσε ότι εκείνος ήταν περήφανος για τη σημαία, γιατί “γι’ αυτήν τη σημαία είχε δώσει το αίμα του ο πατέρας του, και ο πατέρας του πατέρα του, όταν πολεμούσαν για την πατρίδα”. Τόνισε επομένως ότι έθετε τη μελλοντική δουλειά του στην υπηρεσία αυτής της σημαίας, στην υπηρεσία της πατρίδας του, διότι “όταν μπαίνει στο περιπολικό ξέρει ότι πάει για πόλεμο, και στον πόλεμο μόνο η σημαία τον εμπνέει”. Όταν κόπασαν τα θυελλώδη χειροκροτήματα των συμφοιτητών του, τον ρώτησα να μου πει ποιος ήταν ο εχθρός του στον πόλεμο αυτό. Καθώς δεν μου απάντησε, έθεσα την ερώτηση σε όλους τους δόκιμους. Την τέταρτη συνεχόμενη φορά που έθεσα το ερώτημα “Ποιος είναι ο εχθρός σας όταν μπαίνετε στο περιπολικό;”, μια φωνή από το βάθος της αίθουσας είπε ειρωνικά “ο κακοποιός, ποιος άλλος;” προκαλώντας γενική θυμηδία».
Στις 7 Μαρτίου η κ. Τσουκαλά επιστρέφει για τη δεύτερη δίωρη διάλεξη στους δόκιμους αξιωματικούς του ίδιου τμήματος. Στο ακροατήριο υπήρχαν ανάμεσα στους δόκιμους ορισμένοι μεσήλικες, αγνώστων λοιπών στοιχείων. «Πριν ξεκινήσω τη διάλεξή μου, ζήτησα από τους δόκιμους να με βοηθήσουν να καταλάβω πόσο καλά γνώριζαν τα θέματα που είχαμε θίξει την προηγούμενη φορά. Ρώτησα αν μπορούσε κάποιος να μου εκθέσει συνοπτικά τα κύρια σημεία του φιλοσοφικού και πολιτικού συστήματος το οποίο, κατά δήλωσή τους, ασπάζονταν οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι δόκιμοι, και να μου εξηγήσει τη θέση που κατέχει το άτομο σε μια φασιστική κοινωνία. Μου απάντησαν δύο εντυπωσιακά καλά καταρτισμένοι δόκιμοι, οι οποίοι δεν αρκέστηκαν στην παρουσίαση των βασικών χαρακτηριστικών που είχα ζητήσει, αλλά άρχισαν να αναλύουν διεξοδικά τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ Φράνκο, Μουσολίνι και Χίτλερ, τις σχέσεις του φασισμού με το τραπεζικό σύστημα, τα αίτια της διαφορετικής αντιμετώπισης του εβραϊκού στοιχείου από τη μια χώρα στην άλλη κ.ο.κ. Ζήτησαν το λόγο και άλλοι δόκιμοι, προκειμένου να αναπτύξουν άλλες πτυχές του θέματος, αλλά δεν τους τον παραχώρησα γιατί κινδύνευα να μην έχω πλέον επαρκή χρόνο να ολοκληρώσω τη διάλεξή μου. Στο τέλος της διάλεξης, παραχώρησα το λόγο στους δόκιμους για τυχόν ερωτήσεις. Δεν μου τέθηκε καμία ερώτηση». 

Η ΕΔΕ που άργησε έναν χρόνο

Όταν ολοκλήρωσε τον κύκλο των διαλέξεών της, κατήγγειλε τα έκτροπα στην ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. «Την 1η Απριλίου 2014, με πήραν τηλέφωνο στο Παρίσι από την ΕΛ.ΑΣ για να μου ανακοινώσουν ότι διεξαγόταν ΕΔΕ για τα έκτροπα του Μαρτίου 2013 και ότι με καλούσαν να καταθέσω». Τη ρωτάμε αν θεωρεί ότι η καθυστέρηση του ενός χρόνου και το γεγονός ότι την επόμενη ακριβώς ημέρα από το τηλεφώνημα που δέχτηκε αποκαλύφθηκε το περιβόητο βίντεο Κασιδιάρη-Μπαλτάκου είναι τυχαία γεγονότα ή προσπάθεια εκ μέρους της κυβέρνησης να φιλοτεχνήσει το δημοκρατικό της προφίλ, ξεθάβοντας από το συρτάρι υποθέσεις σαν κι αυτή. «Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι συνέβη ενδιαμέσως. Μετά την αρχική μου καταγγελία και μέχρι το τηλεφώνημα αυτό δεν είχα άλλη ενημέρωση. Όταν κατέστησα σαφές ότι δεν μπορούσα να μεταβώ άμεσα στην Αθήνα για να δώσω κατάθεση, μου δόθηκε η εντύπωση ότι η ΕΔΕ είχε επείγοντα χαρακτήρα. Όταν, στα μέσα Απριλίου, ανακοίνωσα ότι ήμουν διαθέσιμη συνειδητοποίησα πως η πίεση για άμεση διεξαγωγή της ΕΔΕ είχε ατονήσει. Τελικά, η ΕΔΕ ξεκίνησε όταν έδωσα κατάθεση στις 20 Μαΐου 2014».
Τα γεγονότα που καταγγέλλει η κ. Τσουκαλά δείχνουν ότι στην Ελληνική Αστυνομία δεν υπάρχουν απλώς «θύλακες» της Χρυσής Αυγής ή «ακροδεξιά σταγονίδια». Δείχνουν επίσης ότι η υποστήριξη της αστυνομίας προς τη Χρυσή Αυγή, που μαρτυρείται από τη συντριπτική ψήφο των αστυνομικών υπέρ των νεοναζί και στις πρόσφατες ευρωεκλογές, δεν είναι ούτε συγκυριακό φαινόμενο ούτε σύμπτωμα της κρίσης. Απεναντίας, η εικόνα που σχηματίζεται είναι αυτή της συστηματικής καλλιέργιας των φασιστικών ιδεών κατά την εκπαίδευση των αστυνομικών και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα ώστε οι αυριανοί υπηρέτες του δημοκρατικού νόμου να μη νιώθουν ούτε καν φόβο να διατυμπανίσουν ότι είναι φασίστες.

Πηγή: Περιοδικό Unfollow

Ο Άραγκορν μας ξεναγεί στην Ελλάδα του '60

Δυο ήταν οι λόγοι που με τράβηξαν να δω την ταινία "Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου", ο πρώτος ήταν πως η ιστορία εξελισσόταν στην Ελλάδα και ο δεύτερος ότι η ταινία προβαλλόταν στο θερινό κινηματογράφο Αίγλη Ζαππείου (ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα τον συγκεκριμένο κινηματογράφο).
Υπό άλλες συνθήκες δε θα έδινα ιδιαίτερη σημασία στη συγκεκριμένη ταινία. Πρώτα απ' όλα ο σκηνοθέτης, ο Χοσεϊν Αμίνι, ο οποίος ήταν σεναριογράφος ταινιών που δεν με είχαν εντυπωσιάσει στο παρελθόν, πέραν από το δήθεν Drive, το οποίο ξεχώρισε για το soundtrack του.
Παρ' όλα αυτά ήταν μία ευχάριστη προβολή με όμορφες ερμηνείες, ιδιαίτερους διαλόγους, έξυπνο χιούμορ και με σασπένς ως το τέλος.
Ας ξεκινήσουμε με τις ερμηνείες. Για μία ακόμη φορά μου άρεσε ο Βίγκο Μόρτενσεν. Είναι από τους λίγους ηθοποιούς που κατάφεραν να επιβιώσουν μετά από μία πετυχημένη επική τριλογία όπως ήταν ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών. Η μορφή του γεμίζει το χώρο ενώ οι βαριές κινήσεις του επιβεβαιώνουν τον όγκο που επιδιώκει να καλύψει σε κάθε πλάνο. Η προφορά του με δυσκολία υιοθετεί μερικές ελληνικές λέξεις. Η ερμηνεία του πότη καιροσκόπου είναι άκρως πετυχημένη. Η πιο έξυπνη στιγμή του είναι όταν πουλάει τσαμπουκά στους Κρητικούς. Παραλίγο να της φάει. Εμ, δεν ήξερε τι σημαίνει Κρήτη. Από την άλλη η Κίρστεν Ντανστ με τις τελευταίες της κινηματογραφικές επιλογές δείχνει μία στροφή στον ποιοτικό κινηματογράφο. Η αέρινη παρουσία της έρχεται να σβήσει τον όγκο του συζύγου της (Βίγκο Μόρτενσεν) και να παίξει έναν συνδετικό ρόλο με τον μυστηριώδης ξεναγό τους, τον Όσκαρ Άιζακ, ο οποίος δίνει εξίσου μία εξαιρετική ερμηνεία.
Το σενάριο δεν είναι ούτε πολύπλοκο ούτε λιτό. Κατά τη γνώμη μου είναι ότι πρέπει για ένα καλοκαιρινό θρίλερ. Θυμίζει πολύ τον "Ταλαντούχο κύριο Ριπλέϋ". Περιμένεις όμως κάτι παραπάνω όταν έχεις από πριν διαβάσει το όνομα της Πατρίσια Χάισμιθ.
Δεν υπάρχει εμβάθυνση στους χαρακτήρες, πιθανόν επειδή ήθελε ο σκηνοθέτης να δημιουργήσει μία αντίθεση στον δυναμισμό των τοπίων με τους απρόσωπους ήρωες. Δε μπορώ να το προσθέσω στα πλην της ταινίας.
Από την άλλη ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευσε καθώς έβλεπα την πιστή αναπαράσταση της Αθήνας στη δεκαετία του '60. Τα αυτοκίνητα, τα ποτά, οι ενδυμασίες, τα σπίτια κι όλα αυτά στη πιο πολυσύχναστη γειτονιά της πρωτεύουσας. Όμορφες και οι λήψεις πάνω στον Παρθενώνα.
Από κει και πέρα η βραδιά κύλησε όμορφα. Η ταινία αξίζει να τη δει κανείς σε θερινό. Ταιριάζει απίστευτα και τον ανοιχτό αττικό ουρανό.
Εκείνο το βράδυ καθόταν από πίσω μας μία παρέα Αμερικανών τουριστών. Αναρωτιόμουν πως ένιωθαν καθώς έβλεπαν την ομορφιά της πόλης την οποία έχουν επισκεφθεί, πριν από πενήντα χρόνια και πως καταστράφηκε με την τσιμεντοποίηση. Μία τσιμεντοποίηση που απειλεί την υπόλοιπη ομορφιά της χώρας στις μέρες μας από την ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά. Ας απολαύσουμε την Αθήνα του τότε κι ας αναλογιστούμε τις καταστροφικές "προοδευτικές" κινήσεις εκείνης της εποχής. Στο όνομα της προόδου θα επιδιώξουν να καταστρέψουν τις θάλασσές μας. Δε πρέπει να τους αφήσουμε.