Προχθές μεσημεράκι βρέθηκα στα Εξάρχεια για έναν καφέ. Μου αρέσει η Αθήνα όταν αδειάζει (πλέον λιγότερο) τον Αύγουστο. Γίνεται πιο ανθρώπινη (όσο μπορεί να γίνει φυσικά) και ήσυχη. Οι ρυθμοί της πέφτουν και τα κορναρίσματα μειώνονται.
Παρ' όλα αυτά η ανθρωπιστική κρίση εξακολουθεί να υπάρχει. Στην πλατεία Κοραή πέρασα δίπλα από έναν ζητιάνο, ο οποίος είναι πλέον γνώριμος αφού τον πετυχαίνω πάντα στο ίδιο σημείο. Αυτή τη φορά είχε μία περίεργη παρέα. Ένας τύπος στεκόταν από πάνω του και μετρούσε λίγα κέρματα στη χούφτα του. Στην αρχή νόμιζα πως τον έκλεβε. Όταν όμως έφτασα κοντά διαπίστωσα πως στο άλλο του χέρι κρατούσε τρία λευκά χαπάκια τα οποία τα παραχώρησε στον γνώριμο ζητιάνο. Απαθής συνέχισα το δρόμο μου προς τα Εξάρχεια. Εκεί έχω βρει έναν πεζόδρομο, ο οποίος είναι πέρασμα της γειτονιάς κι έχει κίνηση και ζωντάνια.
Αυτή τη φορά πίσω μου καθόταν μία παρέα πιτσιρικάδων. Από το λίγο που τους είδα δε μου φάνηκαν να ξεπερνάνε τα 25. Τους είχα πλάτη. Χαλάρωσα στη καρέκλα κι αφέθηκα στην ενδιαφέρουσα κουβέντα τους.
Αν και πιτσιρικάδες, είχαν μία ορθή αντίληψη για την επικαιρότητα ανεξαρτήτως του ότι προδόθηκαν πως πάσχουν από διάφορα κενά που έχουν σε ιστορικά γεγονότα που έθιξαν. Μπορεί να υπήρχε μία αφέλεια στις γνώσεις τους αλλά ξεχείλιζαν από πάθος όσον αφορά την ριζοσπαστική αλλαγή που όλοι θέλουμε.
Πιθανότατα αρκετοί αν άκουγαν τη συγκεκριμένη συζήτηση μέρα μεσημέρι θα αναρωτιόνταν που βρίσκουν την όρεξη. Εγώ όμως τους χαιρόμουν. Κι επειδή πιστεύω στις παρέες με τις όμορφες κουβέντες και τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς, χαιρόμουν διπλά.
Κάποια στιγμή το θέμα γύρισε στην αλληλεγγύη. Ο καθένας την ερμήνευσε με τον δικό του τρόπο αλλά όλοι μαζί κατέληξαν σε μία κοινή βάση. Στην ιερότητα αυτής της πράξης. Είναι συγκινητικό να ακούς πιτσιρικάδες να μιλάνε τόσο όμορφα κι ώριμα γι' αυτό το θέμα.
Δεν άργησε όμως να ξεπροβάλλει από την γωνία ένας ζητιάνος. Ένας σαραντάρης ναρκομανής ήρθε προς το μέρος μας. Οι καταχρήσεις τον έδειχναν ακόμα μεγαλύτερο. Έσκυψε πάνω από τα παιδιά και ζητούσε ελεημοσύνη. Αν και είμαι ενάντια στο να δίνω λεφτά σε ναρκομανείς, ήμουν σίγουρος πως οι νεαροί θα του έδιναν λίγα κέρματα.
Όμως η πραγματικότητα πάντα εκπλήσσει. Οι πιτσιρικάδες που πριν από λίγο μιλούσαν με θέρμη για την αλληλεγγύη, τώρα στέκονταν απαθείς κι αδιάφοροι στα παρακαλετά του ναρκομανή. Εκείνος, στάθηκε γι' αρκετή ώρα από πάνω τους, συνεχίζοντας τον εκνευριστικό παραπονιάρικο λόγο του για λίγη ελεημοσύνη. Μετά ήρθε σε μένα. Ευγενικά του αρνήθηκα κι έφυγε. Όταν χάθηκε στη στροφή οι νεαροί συνέχισαν τη συζήτηση όσον αφορά την αλληλεγγύη.
Δυστυχώς στα λόγια είμαστε καλοί και πλούσιοι σε επιχειρηματολογία και γνώση. Στην πράξη όμως υστερούμε. Στην απάθεια των νεαρών είδα αποτυπωμένη την αδράνεια της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις άδικες κι αντισυνταγματικές αποφάσεις της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Ο ενθουσιασμός μου εξαφανίστηκε αμέσως.
Υπάρχει άραγε ελπίδα;...
Φωτογραφία: Εξάρχεια 11/08/14
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου