Ο νεοναζισμός βασιλεύει στο Ισραήλ

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μάλλον θα θέλουν να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί. Για τους δημοκρατικούς πολίτες του Ισραήλ ο λόγος, που βλέπουν ανήμποροι τους ακροδεξιούς ηγέτες τους να διαπράττουν ένα από τα μεγαλύτερα ανοσιουργήματα κατά της ανθρωπότητας ολάκερης.
Βεβαίως, στον κόσμο όλο και ειδικώς στην Ελλάδα, οι υποστηρικτές του Ισραήλ ποιούνται την νήσσαν. Κάτι πήγαν να ψελλίσουν ότι δήθεν για όλα φταίει η Χαμάς, ο βομβαρδισμός όμως σχολείων και στη μέση στο παζάρι τούς αφόπλισε από (γελοία ούτως ή άλλως) επιχειρήματα. Εχουν μείνει κι αυτοί άναυδοι από το δολοφονικό παραλήρημα της ηγεσίας του Ισραήλ, που αυτήν τη στιγμή, ιστορικά, εκμεταλλεύεται τη στρατιωτική της υπεροπλία και ισχύ. Αυτά και άλλα πολλά ανατριχιαστικά συμβαίνουν όταν ψηφίζουμε αλόγιστα, ελαφρά τη καρδία. Βάστα καρδιά μου, λένε τώρα όλοι οι εχέφρονες, διότι δεν μπορούν να σταματήσουν τη σφαγή. Τέθλαθι δη, κραδίη έλεγε και ο Ομηρος πριν από κοντά τρεις χιλιάδες χρόνια. Στην καρδιά ζητούμε καταφύγιο, να μεγαλώσει, να χωρέσει την ανθρώπινη ύβριν. Αλλά πόσο να αντέξει και αυτή η κακομοίρα; Πώς να «φιλοξενήσει» τόσο πόνο, τόση απανθρωπιά, τέτοιο μίσος;
Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σταματήσει η σφαγή πέρα από τη διπλωματική οδό, διότι είναι μακριά εκείνη η στιγμή που η ανθρωπότητα θα αποφάσιζε τον αποκλεισμό του Ισραήλ από κάθε διεθνή συμμετοχή σε εμπορικές – πολιτιστικές συναλλαγές. Πάντως, είναι σε δυσχερή θέση ακόμη και με την υποστήριξη πολλών αραβικών κρατών, ακριβώς διότι το μόνο που επιδεικνύει είναι η δολοφονική πολεμική μηχανή του, χάνοντας έτσι κάθε δημοκρατικό ψήγμα της Πολιτείας του. Εχουν γίνει οι ηγέτες του Ισραήλ υποχείρια της στρατιωτικής τους ισχύος, άρα έχουν αρχίσει και σκέφτονται επί των αρχών αυτής της ισχύος και όχι επί των αρχών του διαλόγου, της δημοκρατίας, της συνύπαρξης. Στόχος τους -λένε- είναι η εξόντωση της Χαμάς και η καταστροφή των σηράγγων. Μα όφειλαν να ξέρουν (δεν μπορεί να μην το ξέρουν) ότι μόνο αν εξαφανίσουν και τον τελευταίο Παλαιστίνιο, μόνο τότε θα πάψει να υπάρχει Χαμάς. Αρα, η εξόντωση αμάχων κάπου αποσκοπεί, πέρα από το να συντρίψει κάθε διάθεση αντίστασης. Η τακτική του ισραηλινού στρατού μάλλον γενοκτονία θυμίζει. Αυτή είναι η κατάληξη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όταν δηλαδή αποφασίζουν άλλοι για την κοινωνία, όταν η κοινωνία καθεύδει διότι δεν έχει θεσμικό ρόλο παρά μόνο να ψηφίζει, να χειροκροτεί και στο τέλος, α, να ρίξει και δύο δάκρυα για τα παιδάκια των Παλαιστινίων, που δολοφονούνται στον ύπνο τους. Πληρώνουμε τα επίχειρα της πνευματικής τεμπελιάς μας, του φόβου μας απέναντι στην ελευθερία, της ανικανότητάς μας να διαχειριστούμε τα του οίκου μας, του κράτους μας κ.λπ. Μα, έτσι είναι οι κοινωνίες; Δουλόφρονες και ανελεύθερες; Μην κάνουμε μεταξύ μας τέτοιες ερωτήσεις· ο καθείς θα νιώσει θιγμένος και θα απαντήσει «όχι» βεβαίως. Ας απαντήσει καλύτερα το εξουσιαστικό πλέγμα. Εχει απαντήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια μ’ ένα ξερό, ωμό «ναι». Είπαμε ότι ο κομμουνισμός ως εξουσία θα ‘λεγε «όχι». Πάει κι αυτός. Πάμε γι’ άλλα.
Χαιρετίσματα στους δικούς μας…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών