Κοιτώντας κατάματα τον θάνατο...

Δυστυχώς ήμουν κι εγώ ένας από τους περίεργους που είδαν το βίντεο με τους απάνθρωπους αποκεφαλισμούς στο Ισλαμικό κράτος. Εικόνες και κραυγές που απλόχερα μας πρόσφεραν αρκετά μέσα διαδικτυακής ενημέρωσης. Δε θα ρίξω την ευθύνη μόνο στον ιστότοπο που το βίντεο είδα αλλά και σε μένα που πάτησα το κουμπί για να το δω.
Δε θα αναλύσω τα αίματα και τη σφαγή που είδα σε ένα 17λεπτο βίντεο το οποίο μου προκάλεσε τάσεις εμετού και ζαλάδα. Θα επικεντρωθώ όμως σε ένα σημείο που με σημάδεψε και θέλω να το αναλύσω παρακάτω.
Το βίντεο ξεκινάει με έναν αποτρόπαιο αποκεφαλισμό. Στη συνέχεια η κάμερα τριγυρνούσε ανάμεσα στους φανατισμένους τζιχαντιστές που πανηγύριζαν κι αποθέωναν τον Αλλάχ. Σκηνές σκοταδισμού και μίσους που μόνο μία θρησκεία μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα.
Κάποια στιγμή η κάμερα σταματάει και χαμηλώνει στο ίδιο επίπεδο με το έδαφος, για να δούμε τα πρόσωπα των επόμενων θυμάτων. Στα μάτια τους βλέπεις την αγωνία αλλά και την αποδοχή τους πως ο θάνατος είναι πλέον κοντά.
Ένας απ' αυτούς μιλάει με τους δολοφόνους του. Δε ξέρω τι έλεγε αλλά από τη χροιά της φωνής του και το φοβισμένο του βλέμμα, καταλάβαινα πως προσπαθούσε να συζητήσει με τους τζιχαντιστές και να τους πείσει πως με το μίσος και τον θάνατο δεν θα γίνει ο κόσμος καλύτερος. Μιλούσε ήρεμα παρ' όλη την κατάσταση. Τον θαύμασα. Είδα τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που με αξιοπρέπεια κι επιχειρήματα (όποια κι αν ήταν αυτά) προσπαθούσε να αφυπνίσει κάποιους ανεγκέφαλους βαρβάρους.
Με στοίχειωσαν όμως τα βλέμματα όλων αυτών των ανθρώπων. Νέων. Κάποιοι ήταν στην ηλικία μου. Τώρα μετρούσαν τα τελευταία λεπτά παραμονής τους στον μάταιο τούτο κόσμο. Τους παρατηρούσα και προσπαθούσα να μπω στο μυαλό τους. Τι να σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή; Πως μπορεί ένας νέος άνθρωπος να αποδέχεται έναν τόσο βάρβαρο θάνατο.
Είναι άλλο να σκοτώνεσαι σε μία μάχη, σε μία έκρηξη ή με μία σφαίρα κι άλλο να είσαι ξαπλωμένος στο έδαφος και να περιμένεις τον παράφρονα της συμμορίας για να σου πάρει το κεφάλι. Και τελικά τα λεπτά που κερδίζεις εκείνη τη στιγμή είναι για καλό ή απλά σε βασανίζουν παρατείνοντας την αγωνία της σφαγής;
Ποια είναι τα τελευταία πρόσωπα που σκέφτεσαι όταν βρίσκεσαι σ' αυτή τη κατάσταση. Τη μητέρα σου που σε φέρνει στο κόσμο, την γυναίκα σου με την οποία ήθελες να φτιάξεις μία όμορφη οικογένεια, τους φίλους, τους συναγωνιστές σου;
Τα μάτια τους τα έλεγαν όλα. Κοιτούσαν την κάμερα αλλά δεν διέκρινα πουθενά μίσος. Περισσότερο έβλεπα μία απογοήτευση, η οποία απευθυνόταν σε όλους εμάς που είδαμε το βίντεο.Σε όλους εμάς που διψάμε για αίμα. Σε όλους εμάς που έχουμε μάθει να ζούμε την Ιστορία μέσα από μία οθόνη. Αδιάφοροι, απαθείς, βαριεστημένοι, κλαψιάρηδες και αποβλακωμένοι.
Η ματιά αυτού του νεκρού νεαρού θα με στοιχειώνει...