Ο πόλεμος του φόβου και ένας «νέος ανθρωπισμός»

του Θεόδωρου (γλύπτης)

Θα ξεκινήσω με ένα βαρύ διφορούμενο ουσιαστικό, με τον «φόβο», καθώς επάνω σε αυτόν παίζεται το δράμα της ανθρωπότητας από καταβολής συνύπαρξης ανθρώπων επάνω στον πλανήτη Γη. 
«Φόβος» που κατευθύνει την ανθρώπινη ενέργεια προς τη δημιουργία ή προς την καταστροφή:
Ο «ιερός φόβος», το Δέος απέναντι στο μεγαλείο της Φύσης και της Ζωής, που ενεργοποίησε την ανθρώπινη δημιουργικότητα από την εποχή των σπηλαίων, οργανώνοντας σταδιακά τις κοινότητες σε κοινωνίες πολιτών, μέσα από έργα Τέχνης και Επιστήμης, αυτά που ονομάζουμε Πολιτισμό. Εργα που διαμόρφωσαν τρόπους και όρους συμβίωσης, οι οποίοι λειτούργησαν στο ανώτερο πεδίο ως Δημοκρατία.
Νομίζω πως απέναντι στο σημερινό χάος αξιών η αναζήτηση αντίστοιχων τρόπων και όρων συμβίωσης επάνω στον πλανήτη αποτελεί βασικό στοιχείο επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, καθώς ενισχύοντας την ελπίδα για έναν άλλο ανθρωπισμό μπορεί να αντιμετωπίσουμε τον καθημερινό φόβο… γνωρίζοντας πως είναι αδύνατον πλέον να οργανωθεί μια κοινωνία σε τοπική κλίμακα χωρίς να λογαριάσει τις ραγδαία εξελισσόμενες συνθήκες ζωής σε όλο τον πλανήτη.
Από την άλλη όψη.
Ο φόβος που υποβαθμίζει τον άνθρωπο σε μαζικό άτομο-ιδιώτη με αρνητική στάση ζωής, καθιστώντας τον παθητικό ενεργούμενο αλλότριων δυνάμεων, οι οποίες τον διαχειρίζονται μέσα από την επιθυμία και τον φόβο, ανάλογα, σαν καταναλωτή, οπαδό ή ψηφοφόρο, κινητοποιώντας την αρνητική ενέργεια του θυμού, του φθόνου, της καταστροφής, με διάφορες υποσχέσεις για επίγειες δικαιώσεις, απολαύσεις ή μεταθανάτιους «παραδείσους»… σε αντάλλαγμα της επίγειας κόλασης μίσους, με ενέργειες που καταλήγουν σε απεχθείς πράξεις-εγκλήματα φανατικών, όπως βλέπουμε καθημερινά στις οθόνες…
Σε αυτόν τον «πόλεμο του φόβου» έχουν επιδοθεί, με πραγματικά πυρά μαζικής καταστροφής, διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξουσίες σε παγκόσμια αλλά και σε τοπική κλίμακα, ενώ παράλληλα οι «πληροφορίες» που διακινούνται σαν βλήματα στον νέο Παγκόσμιο Πόλεμο εξαπλώνονται μέσα από τα δίκτυα στον πλανήτη μας. Βλήματα που διαλύουν σύνορα με χωροχρονικές πολιτισμικές ισορροπίες, διαμορφώνοντας έτσι το «νέο σκηνικό» στη ρηχή οθόνη όπου διαδραματίζεται η σύγχρονη «τραγωδία της ανθρωπότητας»…
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, τόσο για την Παιδεία και την Πολιτική, όσο και για τα Μέσα Επικοινωνίας τα οποία έχουν να επιλέξουν:
Να λειτουργούν ως καταλύτες άλλης πολιτικής Παιδείας σε αναζήτηση ενός «νέου ανθρωπισμού».
Ή να διακινούν πληροφορίες σαν «βλήματα φόβου», στον ατέρμονα πόλεμο της «ενημέρωσης»…
Θα με ρωτήσετε τώρα, και οι Τέχνες;
Οι Σύγχρονες Τέχνες, παγιδευμένες στον μοντέρνο-μεταμοντέρνο ναρκισσισμό της «ατομικής ελευθερίας έκφρασης», λειτουργούν στο πλαίσιο αυτού του ακήρυχτου πολέμου… καθώς διαμεσολαβούνται από τα ΜΜΕ με όλες τις συνέπειες…

Πηγή: Η εφημερίδα των Συντακτών