«Σκίσαμε» τον Μπέκετ

της Μαρίας Χούκλη

«Τι να μας πει κι ο μεγάλος Ιρλανδός. Εντάξει, είναι ο ποιητής που ανέδειξε όσο κανείς το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά ας μην το κάνει και θέμα. Αν ζούσε, θα διαπίστωνε ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα τον έχει ξεπεράσει. Η ελληνική, δεν το συζητώ, είναι copy-paste του «Ακατονόμαστου».
Παίζουμε την κολοκυθιά "να-γίνει-ή-να-μη-γίνει-πρόεδρος-ο-Κουβέλης" ή "έχουμε-δεν-έχετε-τους-180" όταν η χώρα είναι ρημαδιό από την κρίση και από τη συνταγή που εφαρμόστηκε υποτίθεται για την υπέρβασή της. Ταραζόμαστε από μεσαιωνικές κραυγές εναντίον του αντιρατσιστικού και της προστασίας της σεξουαλικής διαφορετικότητας, μας φταίει πάλι η Ρεπούση και ψάχνουμε τι λάθος έγινε κι ένας ερειπιώνας στην Κάτω Παναγιά αποτιμάται όσο ένα loft στο Μανχάταν.
Είναι πλέον εμπεδωμένο σε Ανατολή και Δύση ότι η τυφλή λιτότητα, οι άστοχες περικοπές και ο φορολογικός στραγγαλισμός των μονίμως εύκολων θυμάτων στόμωσαν την οικονομία και την κοινωνία. Δεν περνάει μέρα που να μην εμφανίζεται κάποιος έγκριτος οικονομολόγος από την αλλοδαπή, ακόμη και από την πτέρυγα των ιεράκων, που να μην τονίζει στο Βερολίνο ότι πρέπει να βάλει τέλος στη σιδηρά τιμωρία των "απείθαρχων" οικονομιών.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ανάπτυξη διά αρτοπωλείων, σουβλακερί και καφετεριών δεν δαμάζει τη θηριώδη ανεργία. Είναι πέρα από προφανές ότι πρέπει να τρέξει η χώρα πιο γρήγορα από τα τσάρτερ που κατεβάζουν ορδές τουριστών.
Ναι, υπάρχουν σκελετοί στην ντουλάπα. Ναι, υπάρχουν ακόμη συντεχνιακά στεγανά που αντιστέκονται. Αλλά τους κυβερνώντες τούς θέλω για τα δύσκολα όχι να κλαψουρίζουν κάθε τόσο "η τρόικα δεν με αφήνει, κύριε".
Είναι η κατάλληλη στιγμή -δείτε τι έγινε στη Γαλλία και τι διαμηνύει ο Ρέντσι στη Μέρκελ- να κινηθούμε πιο αποφασιστικά, πιο ευρηματικά, όχι ψηφοθηρικά. Ολοι θέλουμε να είμαστε αρεστοί, αλλά το πολιτικό προσωπικό πρέπει να είναι χρήσιμο!
Αν δεν μπορούν οι νυν, ας πάμε σε εκλογές και να πάρουν την ευθύνη οι πολίτες. Διότι πολλά μας τα λένε και οι αντιπολιτευόμενοι. Πλησιάζει η ώρα που θα κριθούν τοις πράγμασι.
Αφού λοιπόν κινούμαστε στο μπεκετικό σύμπαν, τουλάχιστον ας υιοθετήσουμε εκείνο το "πρέπει να συνεχίσεις, δεν μπορώ να συνεχίσω, θα συνεχίσω". Διότι τούτη η παραλυσία είναι το αληθινό παράλογο».