Είναι από τις σπάνιες μέρες που γυρνάω σπίτι και κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, όλη μου η διάθεση γυρίζει τούμπα.
Ίσως να είναι οι εναλλαγές του καιρού, ήλιος το πρωί, τα βαριά συννεφιά το μεσημέρι κι ο απαλός ήλιος του απογεύματος;
Φταίνε άραγε, οι εξελίξεις που θέλω να παρακολουθήσω αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Δε ξέρω αν αξίζει να πανηγυρίσω ή αν πρέπει να το βουλώσω και με σκυμμένο το κεφάλι να πορευθώ σε έναν ακόμα δρόμο που δε χάραξα εγώ.
Να 'ναι οι ποικιλίες των ανθρώπινων σχέσεων τις καθημερινότητάς μας.
Δε ξέρω. Πραγματικά νιώθω το μυαλό μου να γλιστράει σε ένα βαθύ σκοτάδι, ευελπιστώντας πως στον πάτο θα υπάρχει μία οπή που θα με οδηγήσει κάπου αλλού.
Να όμως που δε θέλω να συμβιβαστώ ούτε σ' αυτό.
Με σφιγμένα χείλη ετοιμάζω το απογευματινό μου καφεδάκι. Έχω τραβήξει την κουρτίνα διάπλατα για να θαυμάσω τις αντικριστές ταράτσες.
Όσο καταστρεπτικό κι είναι το επίγειο τσιμέντο τόσο όμορφος φαίνεται ο αττικός ουρανός.
Κι όταν όλα σκοτεινιάζουν κάτω από το άναρχο δάσος των τηλεοπτικών δεκτών τόσο πιο φωτεινός δείχνει ο ουράνιος κόσμος.
Κι εγώ, γαληνεμένος στην άνεση του καναπέ μου θα αναρωτιέμαι αν από φόβο αγαπάμε τους ανθρώπους γύρω μας...
Κι εκεί κάπου στο βάθος του μυαλού μου θα ακούω την αυστηρή φωνή του Μανώλη Αναγνωστάκη να μου επισημαίνει πως "η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου