Κάθε Μάρτιο, λίγο πριν μπούμε στο θερινό πρόγραμμα των κινηματογραφικών προβολών, συνηθίζω να παρακολουθώ μία ταινία κινουμένων σχεδίων για να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια. Πέρσι απόλαυσα τα Lego (διαβάστε εδώ). Τη τιμητική φέτος είχε ένα non-stop animation, το Σον το πρόβατο.
Ο λόγος που με τράβηξε η συγκεκριμένη ταινία ήταν το πανέξυπνο κι αρκετά υποσχόμενο τρέιλερ και η ικανοποίηση φίλων που πρόλαβαν να το δουν πριν από μένα. Και πράγματι η ταινία δεν με απογοήτευσε λεπτό.
Που βρίσκεται η επιτυχία αυτής της απολαυστικής περιπέτειας; Πρώτα απ' όλα στηρίζεται σε ένα πολύ έξυπνο σενάριο. Η έλλειψη διαλόγων είναι ιδιοφυής, ρίχνοντας έτσι τη προσοχή στη δράση και στην εικόνα. Παρά την απουσία των διαλόγων, η ταινία είναι γεμάτη από μηνύματα, τα οποία δύσκολα γίνονται όλα κατανοητά από τους μπόμπιρες, διότι οι δημιουργοί στόχευαν να κερδίσουν και το ενήλικο κοινό. Το ότι δεν επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους με λέξεις ίσως να είναι ένας ευφυής λόγος για να γίνει αντιληπτό το πως μας αντιμετωπίζουν τα ζώα που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Μπορούν όμως ορισμένες φορές να μας κατανοήσουν. Αυτό δε σημαίνει πως με τη βουβή εξέλιξη της ταινίας δεν γέμισε η σκοτεινή αίθουσα από χαρούμενες φωνές πιτσιρικάδων, οι οποίες κάλυπταν επιτυχώς τα δικά μας γέλια σε κάθε έξυπνη κι ευχάριστη σκηνή.
Και μιας κι αναφερόμαστε στο χιούμορ της ταινίας, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως καιρό είχα να απολαύσω ένα έργο με το χαμόγελο μονίμως σχηματισμένο στα χείλη.
Πέρα όμως απ' αυτό, η ταινία περνάει όμορφα μηνύματα τόσο για τους πιτσιρικάδες όσο και για τους μεγάλους. Εν μέρει προειδοποιεί πως πολλές φορές οι "επαναστάσεις" χωρίς σχέδιο και ευθύνες, μπορεί να οδηγήσουν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Επίσης το σενάριο σατιρίζει την εφήμερη δόξα και την επιφανειακή αναγνώριση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η δόξα όμως και το εύκολο κέρδος δε φέρνουν πάντα τη χαρά. Η συναισθηματική κενότητα δεν γεμίζει με τα φλας και τις γεμάτες τσέπες. Επίσης ο αστικός τρόπος ζωής δημιουργεί αρκετά αδιέξοδα κι ενισχύει τα κόμπλεξ αρκετών ανθρώπων που επιλέγουν να ζήσουν με αυτούς τους ρυθμούς. Γι' αυτό αρκετοί ικανοποιούνται με τον πόνο των άλλων, όπως ο μπόγιας που νιώθει πάντα έναν ιδιαίτερο οργασμό όταν συλλαμβάνει ένα κακόμοιρο ζωάκι. Η ταινία όμως δεν εμμένει στο πρόβλημα αλλά αναζητάει λύσεις καταφέρνοντας πρώτα απ' όλα να αναδείξει την πληρότητα που έχει κάποιος άνθρωπος όταν κάνει αυτό που πραγματικά αγαπάει.
Όσο για τους χαρακτήρες, όλους τους είναι καταπληκτικοί όπως ο πιστός σκύλος, το επαναστατικό πρόβατο και το προβατάκι μπόμπιρας που μετατρέπεται σε σακίδιο πλάτης για να μην το πάρει χαμπάρι ο μπόγιας. Όμως το περισσότερο γέλιο το προσφέρουν τα γουρούνια λίγο πριν το δραματικό αποκορύφωμα της ταινίας
Το μόνο αρνητικό στοιχεία της ταινίας, είναι το μήνυμα που εξέλαβα πως όσο αντιδραστικοί, ριζοσπάστες κι επαναστάτες κι αν ήμαστε πάντα θα έχουμε ανάγκη έναν να βρίσκεται από πάνω μας για να μας καθοδηγεί και να μας φροντίζει. Οπότε δεν ήταν τυχαία η επιλογή των προβάτων.
Η ταινία αυτή θα αγαπηθεί τόσο από τους πιτσιρικάδες όσο κι από τους γονείς τους. Μα πάνω απ' όλα είναι μία σίγουρη απόλαυση για όσους την επιλέξουν για να περάσουν ένα χαλαρό απογευματάκι στις σκοτεινές αίθουσες. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα προς όλες τις ηλικίες.
Όσον αφορά την βαθμολογία, δε μπορώ να την κρίνω όπως τις άλλες ταινίες που είδα φέτος.
Για το είδος της παίρνει άνετα ένα 8 στα 10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου