Χρόνια είχα να ζήσω τόση μεγάλη διάρκεια βροχερών ημερών. Μία ευλογία της φύσης που για μας στην πόλη είναι κατάρα. Σιχτιρίζουμε κάθε φορά που πατάμε σε μία ξεκολλημένη πλάκα του πεζοδρομίου, η οποία αμέσως τινάζει βρωμόνερα τα παπούτσια και τα μπατζάκια μας. Βρίζουμε όταν περνάει ένα αμάξι με ταχύτητα δίπλα μας και μας λούζει με τα λασπόνερα της ασφάλτου. Γενικά οι διαδρομές στην πόλη γίνονται εφιάλτης τόσο στους πεζούς όσο και στους οδηγούς.
Γιατί τόσο μεγάλη η επιμονή της φύσης απέναντι στην ανθρώπινη αδιαφορία; Τι θέλει να ξεπλύνει απ' αυτόν τον βρώμικο τόπο; Τι αποζητά; Χωράφια εδώ δεν υπάρχουν και οι γλάστρες στα μπαλκόνια είναι πάντοτε ποτισμένες. Ποιος ο σκοπός της βροχής λοιπόν;
Η επιμονή της το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργήσει μαζί με τις ψηλές για την εποχή θερμοκρασίες, μία ομίχλη που κάλυψε χθες την πρωτεύουσα προσθέτοντας μια ακόμη πινελιά μιζέριας στις ήδη κατσουφιασμένες μορφές της πόλης. Ούτε το βράδυ οι αστραπές έκαναν καμία δουλειά.
Κι όμως, περπατώντας χθες απόγευμα στη λεωφόρο Συγγρού, παρατηρούσα την εικόνα της πόλης που έσβηνε αρμονικά προς την θάλασσα. Και τότε θυμήθηκα τις όμορφες παλιές μέρες στην Χίο που η βροχή καθάριζε την ατμόσφαιρα και μπορούσαμε να δούμε τα αυτοκίνητα και τα σπίτια απέναντι στα μικρασιατικά παράλια. Οι χείμαρροι αποκτούσαν για λίγες μέρες μορφή και σαν τεράστια φίδια σύρονταν έξω από την πόλη και χύνονταν στη θάλασσα (πριν μπαζωθούν οι ρεματιές). Στα αυτιά μου πιάστηκαν πάλι οι νανουριστικοί ήχοι που δημιουργούνταν από τη βροχή καθώς έσκαγε στην ταράτσα του σπιτιού μου. Στα μάτια μου ήρθαν εικόνες από τις πρωινές νεφέλες στα βουνά της Ροδόπης και στην πλαγιά της παλιάς πόλης της Ξάνθης.
Η βροχή σήμερα φεύγει από την καθημερινότητά μας ηττημένη απέναντι στην αδιαφορία και τον εκνευρισμό των κατοίκων του λεκανοπεδίου, αλλά σε μένα, έστω στο τέλος της, μου υπενθύμισε πως η γαλήνη, η ανθρωπιά και η ηρεμία βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά από την γούβα που δημιουργούν ο Υμηττός, η Πάρνηθα και η Πεντέλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου