Δελφική γαλήνη...

Ο αέρας φυσάει δυνατά έξω από το μπαλκόνι μου. Είναι οι τελευταίες του προσπάθειες που κάνει μάταια κι αυτός ο χειμώνας για να απωθήσει το καλοκαίρι που σιγά-σιγά μπαίνει πάλι στην καθημερινότητά μας. Πόσα καλοκαίρια έχουμε ήδη ζήσει σ' αυτό το γρήγορο πέρασμα που λέγεται ζωή; Πόσα ηλιοβασιλέματα έχουμε απολαύσει σε παραλίες και νησιά; Κι από την άλλη πόσους χειμώνες έχουμε περάσει κουλουριασμένοι στον καναπέ ή στις σκοτεινές αίθουσες κινηματογράφων της πόλης.
Αυτές τις μέρες προσπαθώ να κρατήσω μία αποχή απ' όλα. Μία σιωπή στη μνήμη ενός αδικοχαμένου νέου και στην συνειδητή αποχή μου από τα λαϊκά δικαστήρια που ετοιμάζονται να κατασπαράξουν του ηθικούς αυτουργούς αυτού του θανάτου. Αυτές τις μέρες είδα αρκετούς να ξεσπάνε την οργή τους, μερικούς να κρατάνε μία λογική στάση και ελάχιστες περιπτώσεις να διαφημίζουν τα βιβλία τους μέσω τρίτων.
Δε θα μείνω σ' αυτό. Θα αρκεστώ στην όμορφη περιπλάνησή μου στο ενεργειακό τοπίο των Δελφών και την ανεξήγητη ασφάλεια των θεόρατων γκρεμών που με σκέπαζαν καθώς περπατούσα ανάμεσα στα ίχνη του τεμένους της Αθηνάς Πρόναιας. Κι ενώ περιπλανιόμουν μεταξύ του Θόλου και των δύο Θησαυρών (του Ιωνικού και του Δωρικού), το κλίμα χάλασε διότι ένας απερίσκεπτος κι εγωκεντρικός νεαρός κατάφερε να χαλάσει την γαλήνη του τοπίου, ουρλιάζοντας προς τον φύλακα του χώρου, ο οποίος δικαίως του απαγόρευε να στήσει μια καλλιτεχνική "εγκατάσταση" μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Αμέσως βγήκε στη φορά η ηλίθια περηφάνια του κάθε απαίδευτου συμπατριώτη μου. Γραφικές ατάκες όπως "Για δες ποιοι φυλάνε τον πολιτισμό μου" και "Δε θα μου πεις τι θα κάνω με τα αρχαία" κι άλλα πολλά, διέλυσαν όλη τη μαγεία που πρόσφερε απλόχερα το τοπίο. Η στάση του νεαρού μετατράπηκε σε μία απόλυτη εμπάθεια προς το πρόσωπό του. Με απώθησε παραπέρα.
Κι ενώ ο νεαρός Νεοέλληνας ούρλιαζε σαν εξοργισμένος ουρακοτάγκος, ένας ξένος επισκέπτης αυτού του τόπου αναπαυόταν διακριτικά πιο πέρα πάνω σε έναν λίθο, παραδίδοντας μ' αυτόν τον τρόπο  το πνεύμα του στην ηρεμία του τοπίου. Απομακρύνθηκα από τις ασεβείς φωνές του συμπατριώτη μου κι έκατσα σε μία απόσταση ασφαλείας από τον ηλικιωμένο επισκέπτη. Μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον η ευγένειά του απέναντι στο χώρο τον οποίο βρισκόταν. Δεν ήθελα να καταστρέψω την όμορφη στιγμή του. Καθόταν αμίλητος κάτω από ένα δέντρο και διάβαζε κάτι σημειώσεις. Σήκωσα αθόρυβα τον φακό της φωτογραφικής μου μηχανής και τον αποθανάτισα την ώρα που έκλεινε το σημειωματάριό του κι αφηνόταν στη απεραντοσύνη του δελφικού τοπίου.
Η ενέργεια που δεχόταν, εξέπεμπε προς όλες τις μεριές. Μία ελαφριά πίεση αισθάνθηκα στο στήθος. Προς στιγμής ένιωσα μία απέραντη ευτυχία. Χαμογέλασα.
Για κάποιους το κάλος της Αρχαίας Ελλάδας είναι ακόμα ζωντανό.
Κι ορατό...