Ο Ρόντια στον Πάγο

Ένα κουρελιασμένο τίποτα

κρατώντας στην αγκαλιά του

ένα παγωμένο μωρό.

Κάποτε τα σύννεφα έτρεχαν

περνούσαν και χάνονταν.

Τώρα κρέμονται ακίνητα πάνω

απ’ το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Μέσα καλά κρατάει η γιορτή!

Γουρουνόμοφρα όντα ντυμένα με Armani

φιλιούνται με στόματα γεμάτα χαβιάρι

σφαίρες και πέρλες,

κοκέτες με χάρη,

τρίβουν τα αχνισμένα παράθυρα

να δούνε τους Άθλιους των Αθηνών.

Δύο πόδια, ένα χέρι και δύο κεφάλια μαζί,

η σκληρότερη των ποινών.

Τα στόματα κλείσαν, τα ράψανε μόνοι τους

με μαύρη κλωστή.

Κι ο ένας ταΐζει τον άλλον, στα μάτια αφήνει ουσία γνωστή.

Νερό και αλάτι και χιόνι και ήλιο

και λίθους και θεούς πλαστικούς.

“Ήταν ο τελευταίος χειμώνας που ήρθε

μικρή χλωμή Σόνια και όμορφη Ντούνια”.

Στο πάγο ο Ρασκώλνικοφ γέρνει,

να νιώσει τον ήλιο πριν κοιμηθεί.

Τα παράθυρα κλείσαν και ξαναχνίσαν.

“Το τζάκι ανάψτε, κανείς μην σταθεί

για ώρες χορέψτε, φάτε και πιέστε

Tο κοριτσάκι με τα σπίρτα ξεπαρθενιάστε

Εσείς οι φτωχούληδες τον τόπο αδειάστε

Μας κάνει κακό κι η αναπνοή σας ακόμη

Έξω λοιπόν!

Εμπρός στην βροχή!!

Ορίστε μικροί άθλιοι.

Πάρτε κι ομπρέλες

μα μην μας χαλάτε αυτήν την γιορτή

αφήστε να μπούμε με το δεξί

Σε αυτή την νέα των χοίρων γιορτή

Σας υποσχόμαστε,

Θα ‘ναι για όλους μια ωραία ματωμένη και δίκαιη εποχή.

Θάνος Ανεστόπουλος