Homo homini lupus

του Γιώργου Τσιάρα

Επειδή βαρέθηκα τρεις βδομάδες τώρα την όλη συζήτηση περί σταλινισμού, κομμουνισμού και εθνικοσοσιαλισμού, έχω να δηλώσω ευθαρσώς το εξής: Ο μόνος ιστορικός νόμος στον οποίο πιστεύω είναι αυτός της ισχύος, με την έννοια πρωτίστως του μονοπωλίου της βίας και της εκμετάλλευσης πόρων και ανθρώπων μέσω της πολεμικής κατάκτησης και/ή της σκλαβοποίησης άλλων φυλών/λαών –ο νόμος της ζούγκλας δηλαδή, μεγεθυσμένος στην κλίμακα των κοινωνικών ομάδων, των πόλεων, των κρατών, των αυτοκρατοριών.
Υπ' αυτήν την έννοια, ναι, ας το πούμε επιτέλους, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, αλλά και όλοι οι πρωταγωνιστές του πολέμου, ακόμη και οι υποτιθέμενοι «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές σαν τον Τσόρτσιλ, είχαν μεταξύ τους περισσότερες ομοιότητες παρά διαφορές, παρά το γεγονός ότι έφτασαν στην παντοδυναμία μέσα από εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες.
Ο συγκεντρωτισμός, η ανάγκη να επιβάλεις την εξουσία σου πάνω στους άλλους ξεριζώνοντας κάθε διαφωνία, η αίσθηση (και η τρέλα) της παντοδυναμίας, όμως, είναι ιδεολογία και θρησκεία καθεαυτή –έχει το δικό της σετ κανόνων και επιλογών, που σε ξεγυμνώνουν σταδιακά όχι μόνον από την ιδεολογική σου θωράκιση, αλλά και τις υποτιθέμενες θρησκευτικές σου πεποιθήσεις, τις οικογενειακές και φιλικές σου σχέσεις, εν τέλει την όποια ανθρωπιά διέθετες πριν την αποκτήσεις, όποιος κι αν είσαι. Και μη μου πείτε όχι, σκεφτείτε απλά πόσο μεγάλο κομμάτι των τεχνών –θέατρο, σινεμά, αλλά και παλιότερα η ζωγραφική– ασχολείται με αυτήν ακριβώς την παράνοια του μεγαλείου και τις ενδοδυναστικές, εμφύλιες ή άλλες συγκρούσεις.
Και μην ξεχνάμε ότι πολύ πριν από τις πολιτικές ιδεολογίες, που μασκαρεύουν αλλιώς η καθεμιά τους το ίδιο γουρούνι του γραφειοκρατικού, πολιτισμικού και πολεμικού ολοκληρωτισμού, έχουν τεστάρει τα νερά της ανθρώπινης πνευματικής και φυσικής υποταγής αναρίθμητες θρησκείες κι ακόμη περισσότεροι τρομεροί, εκφοβιστικοί πολεμικοί Θεοί, τα ερείπια των οποίων στολίζουν τώρα τις τσιμεντουπόλεις και τις ερημιές που ήταν άλλοτε τρανά άστεα. Αν απεχθάνομαι λίγο παραπάνω τον Στάλιν από τους άλλους τσάρους, προέδρους και στρατάρχες της νεότερης εποχής, είναι γιατί ως δικτάτορας σκότωσε το άνθος της κομμουνιστικής επανάστασης εντός και εκτός Ρωσίας και μ' αυτόν τον τρόπο προδιέγραψε την ήττα της ΕΣΣΔ και τη σταδιακή επικράτηση του μαφιο-καπιταλισμού, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του «πατερούλη». Αν και η σοβιετική/ρωσική αυτοκρατορία νίκησε τη γερμανική/ευρωπαϊκή, στον μεγαλύτερο ευρασιατικό πόλεμο όλων των εποχών με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, στο τέλος κατέρρευσε από τις ίδιες της τις γραφειοκρατικές και ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις, έχοντας αποτύχει να επιβάλει το (έτσι κι αλλιώς εντελώς αλλοιωμένο σε σχέση με τον κλασικό μαρξισμό) μοντέλο της ακόμη και σε στρατιωτικά κατεχόμενα μέρη, όπως η Ανατολική Ευρώπη ή το καθοριστικό Αφγανιστάν. Η ιδέα του σοσιαλισμού, φυσικά, δεν πέθανε –απλά δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά, παντού καταπνίγηκε. Κι έτσι εν τέλει τσάρος, Στάλιν και επίγονοι, και τώρα Πούτιν (αφήνω απέξω τον Γέλτσιν, παραπαίουσα βιτρίνα των νεόκοπων ολιγαρχών) σχηματίζουν ένα συνεχές όσον αφορά την «αυτοκρατορική» διαχείριση της ρωσικής ισχύος, με τον ίδιο τρόπο που η Αμερική εμπλέκεται συνεχώς σε πραξικοπήματα και μακρινούς κατακτητικούς πολέμους σταθερά, σχεδόν κάθε χρόνο, από την εποχή του Ανταμς και του Μονρόε! Το Μεγάλο Παιχνίδι δεν αλλάζει, οι παίκτες προσαρμόζονται στους κανόνες, κι όχι το αντίθετο. Κι αν προς στιγμήν μοιάζουν να αλλάζουν οι κανόνες, με μια επανάσταση, μια νέα θρησκεία, μια σπουδαία τεχνολογική ανακάλυψη, σύντομα πάλι οι ίδιοι νόμοι της ισχύος και της εξουσίας θα μας παρασύρουν ξανά στη ζούγκλα.
Εχω τους λόγους μου που τα γράφω όλα αυτά –και δεν είναι μόνον το «τσουβάλιασμά μου» ως... αντικομμουνιστή από τον «Ριζοσπάστη». Αναλογιστείτε -απ' όλες τις θρησκείες, απ' όλα τα ιδεολογικο-πολιτικά συστήματα, ποιο είναι το πιο ειρηνικό; Σηκώνει πολλή συζήτηση, αλλά σίγουρα ένας από τους δυνατούς υποψηφίους θα ήταν ο βουδισμός. Και σε ποια χώρα του κόσμου είναι πλειοψηφία οι βουδιστές; Μήπως εκεί στη Βιρμανία/Μπούρμα/Μιανμάρ –διαλέγετε και παίρνετε, κάθε κατακτητής τη βάφτιζε κι αλλιώς– είναι ο παράδεισος και πρέπει όλοι εμείς οι ουτοπιστές της ιδανικής αταξικής κοινωνίας να τρέξουμε να βγάλουμε εισιτήρια; Μπα, το αντίθετο συμβαίνει –μια σκληρή χούντα... βουδιστών στρατιωτικών κυβερνά εδώ και δεκαετίες τη χώρα, σφάζοντας, βιάζοντας, σκλαβώνοντας και γενικώς κάνοντας όλα όσα κάνουν οι σκληρές δικτατορίες ανά τον κόσμο, ανεξαρτήτως πολιτικών ή θρησκευτικών προσήμων.
Για πολλά χρόνια, ωστόσο, υπήρχε στη Μιανμάρ μια «οσιομάρτυς» της δημοκρατίας, η Αουνγκ Σου Κι, που πάλευε, αν και κλειδωμένη στο σπίτι της, να επαναφέρει την ειρήνη και την αρμονία στον τόπο της. Με τα πολλά, και υπό την πίεση των... πολιτισμένων κρατών, που βράβευσαν την εν λόγω κυρία με το Νόμπελ Ειρήνης, οι χουντικοί την άφησαν να βγει –όχι μόνο από το σπίτι, αλλά και πρόεδρος, με το δικό της κόμμα και απ' όλα: όπως συμβαίνει συνήθως βέβαια, ο στρατός διατήρησε τον έλεγχο της χώρας, αλλά και λογής λογής μικρούς εσωτερικούς μικρο-πολέμους και αρπαγής πόρων, κάποιοι από τους οποίους έχουν πάρει πλέον διαστάσεις γενοκτονίας. Και τα θύματα αυτή τη φορά είναι μουσουλμάνοι Ροχίνγκια, σχεδόν διακόσιες χιλιάδες εκ των οποίων έχουν αναγκαστεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες να αναζητήσουν καταφύγιο στο γειτονικό Μπανγκλαντές, αλλά και με πλοιάρια στη Μαλαισία, για να γλιτώσουν από το μαχαίρι (τι κορυφαία αντίφαση!) των κατ' όνομα μόνο βουδιστών παρακρατικών και κρατικών φονιάδων.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, που δεν διαθέτει καν πρόσβαση στις εν λόγω περιοχές της Μιανμάρ, περίπου 164.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους Ροχίνγκια, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για το Μπανγκλαντές από τις 25 Αυγούστου. Δορυφορικές φωτογραφίες δείχνουν ολόκληρα χωριά να παραδίδονται στις φλόγες, ενώ καταγγέλλονται εν ψυχρώ δολοφονίες και βιασμοί αμάχων στην πολιτεία Ραχίν. Επισήμως, το πογκρόμ κατά των μουσουλμάνων Ροχίνγκια ήρθε σε αντίποινα για επιχειρήσεις «τζιχαντιστών» ανταρτών κατά της αστυνομίας -αιτιολογία σχεδιασμένη να αμβλύνει τις ξένες «ανθρωπιστικές» πιέσεις: το μόνο σίγουρο είναι πως ο στρατός της Μιανμάρ έχει ξεκινήσει μια ευρεία επιχείρηση στην περιοχή αυτή, στη διάρκεια της οποίας έχουν σκοτωθεί τουλάχιστον 430 άνθρωποι, κυρίως «τρομοκράτες» Ροχίνγκια. Στην πραγματικότητα, είναι η κορύφωση μιας αργής εκστρατείας για το ξερίζωμά τους, αφού ήδη έχουν καταφύγει στις γύρω χώρες εκατοντάδες χιλιάδες Ροχίνγκια. Και εννοείται επίσης ότι λειτουργεί εδώ και χρόνια μια μεγάλη μαφία ανθρώπινου τράφικινγκ προσφύγων από τη Μιανμάρ: το 2015 εντοπίστηκαν ομαδικοί τάφοι προσφύγων Ροχίνγκια σε καταυλισμούς στη ζούγκλα, στα σύνορα μεταξύ Ταϊλάνδης και Μαλαισίας.
Αχ βρε Αουνγκ μας, τι το 'θελες και βγήκες πρόεδρος; Πήρες κι εσύ το πρόσωπο της εξουσίας και από «Αγία της Δημοκρατίας» έγινες προεδρεύουσα της σφαγής. Τα λόγια της, μαχαιριές σε όσους την υποστήριξαν: «τρομοκράτες» όλοι οι νεκροί, «ψεύτικες ειδήσεις» οι καταγγελίες για σφαγές και δικαιολογημένοι οι ντόπιοι Ροχιν-έζοι που αντιδρούν, γιατί «βλέπουν τα ποσοστά τους να μειώνονται» στον συνολικό πληθυσμό, και κάτι πρέπει να κάνουν κι αυτοί, όπως είπε... Για τον στρατό δε, μούγκα στη στρούγκα –η καρέκλα μας να είναι καλά, δουλίτσα να υπάρχει, και τ' άλλα ας τα βρουν οι ιστορικοί και η... Υπηρεσία.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών