Ο χρόνος κυλάει τελικά σαν νερό. Όταν μου το λεγαν πριν από μερικά χρόνια δε μπορούσα να το κατανοήσω αλλά τώρα διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου μπορώ να το πω κι εγώ με σιγουριά. Τώρα επιβεβαιώνονται οι στίχοι του αγαπημένου μας τραγουδοποιού Νίκο Παπάζογλου, "...πέρασε η μισή ζωή δίχως να καταλάβω".
Ο χρόνος δε γερνάει μόνο αλλά κι αγχώνει. Βρισκόμαστε συνήθως στην τσίτα με τη σκέψη αν θα τα προλάβουμε όλα. Και δεν αναφέρομαι στις ρούτινες της καθημερινότητας αλλά στα σχέδια και στα όνειρά μας.
Κι αν για κάποιους η κάθε πρωτοχρονιά είναι μια νέα αρχή, για μένα είναι απλώς μία μέρα που κάθομαι κάτω κι αναλύω το δρόμο που έχω πάρει, τον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει και τις αποφάσεις που έχουν καθορίσει την πορεία μου. Κι εκεί κρίνω που έκανα λάθος και που όχι. Κι αφού όλα μες στο μυαλό μου μπουν σε μία τάξη, συνεχίζω ό,τι μέχρι χθες έκανα.
Αυτή η χρονιά όμως μπήκε με μία ιδιαίτερη αύρα. Δε ξέρω αν υπερτερεί η αισιοδοξία αλλά σίγουρα επικρατεί ένας έντονος κι εποικοδομητικός σκεπτικισμός. Φυσικά αυτό θα φανεί με τον καιρό. Το βέβαιο είναι πως δε θα αφήσω μέρα να περάσει χαμένη.
Εύχομαι λοιπόν από τη μεριά μου μία όμορφη και δημιουργική χρονιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου