του Γιώργου Τσιάρα
Η παγκόσμια προσοχή στρέφεται και πάλι τις τελευταίες ώρες στη βόρεια Συρία και τα σύνορα με την Τουρκία, όπου βρομάει κυριολεκτικά μπαρούτι, καθώς ο παντελώς ανεξέλεγκτος πλέον «σουλτάνος» Ερντογάν βγάζει... Αφρίν από το στόμα και ετοιμάζεται να μπουκάρει για να πνίξει το αγέννητο ακόμη Κουρδιστάν στην κούνια του – αδιαφορώντας πλήρως για τη μόνιμη παρουσία Αμερικανών πρακτόρων και πεζοναυτών δίπλα στους Κούρδους «τρομοκράτες», αλλά και για τα συνεχή... «νιετ» της υποτιθέμενης συμμάχου του Ρωσίας, που έχει κι αυτή τοποθετήσει στρατηγικά τις δικές της «μπότες στο έδαφος» στην καρδιά του κουρδικού καντονιού και δεν δείχνει να ιδρώνει από τα τουρκικά τελεσίγραφα.
Αλλά ο Μεγάλος Τούρκος από το κάτω ράφι δεν θέλει, ή ίσως και να μην μπορεί πια, για εσωτερικούς λόγους, να κάνει πίσω: το διασυνοριακό κανονίδι ήδη ξεκίνησε, με στόχο τα κουρδικά χωριά της μεθορίου, και η Αγκυρα στέλνει δέκα δέκα στη Συρία τα πούλμαν με τους καλά οπλισμένους, αλλά κομματάκι λαγόψυχους κατσαπλιάδες της τού «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», που έχουν ώς τώρα αποδείξει ότι χωρίς τις πλάτες του τουρκικού στρατού δεν μπορούν να καταλάβουν –και πολύ περισσότερο να κρατήσουν– ούτε συνοικιακό περίπτερο, απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους Κούρδους.
Οσο για τον Ασαντ, που χάρη στους Ρώσους αεροπόρους και τους σιίτες (Ιρανούς και Λιβανέζους) συμπολεμιστές του έχει ανακτήσει πια το μεγαλύτερο μέρος της χώρας του, μετά από έξι χρόνια αιματηρότατου εμφυλίου και εκατέρωθεν θηριωδιών, προειδοποίησε χθες ξεκάθαρα τον Ερντογάν πως ό,τι πετάει πάνω από το Αφρίν και δεν είναι ρωσικό, θα καταρρίπτεται χωρίς προειδοποίηση – μια απειλή που, με λίγο πιο διπλωματική ομολογουμένως γλώσσα, εξαπέλυσε κατά της «απασφαλισμένης» Τουρκίας και η μαμά Αμερική διά του υπουργού Εξωτερικών της, του Τίλερσον.
Κι όλα αυτά, την ώρα που οι Ρώσοι βλέπουν τη δική τους ειρηνευτική πρωτοβουλία, τον συνεχιζόμενο «διάλογο του Σότσι», να τορπιλίζεται απ’ όλες τις μεριές, και που ο Τραμπ κυριολεκτικά παρακαλάει για ένα θερμό πολεμικό επεισόδιο, οπουδήποτε στην υφήλιο, αρκεί να τραβήξει την προσοχή της αμερικανικής κοινής γνώμης μακριά από τις αδιάκοπες αποκαλύψεις για τα πρωτοφανή, ακόμη και για τα... υψηλά αμερικανικά προεδρικά στάνταρ, επίπεδα θράσους, μισαλλοδοξίας και γενικευμένης ανεπάρκειάς του.
Ποιος θα το ’λεγε, αλήθεια, ότι θα εκλεγόταν μια μέρα στις ΗΠΑ πρόεδρος ένας τύπος που θα έκανε τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ να μοιάζει... εύστροφος και διπλωμάτης, τον Ρίτσαρντ Νίξον τίμιος και αδιάφθορος και τον Μπαράκ Ομπάμα ορκισμένος πασιφιστής!
Και η Ευρώπη; Τι κάνει η πλούσια και πολιτισμένη Ευρώπη για όλα αυτά; Με δεδομένο το τραμπικό «μπάχαλο» στην αμερικανική πολιτική εντός και εκτός συνόρων και τις καλπάζουσες αντιφάσεις που διαρρηγνύουν σε καθημερινή πλέον βάση τα στεγανά και ανατρέπουν τις ισορροπίες του διεθνούς συστήματος ισχύος, θα περίμενε κανείς από την Ενωση να πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες και να διεκδικήσει επιτέλους έναν ηγετικότερο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα.
Μάταια όμως: ούτε τα του οίκου της δεν μπορεί να συμμαζέψει. Οπως έγραψε πριν από λίγες μέρες σε ένα εξαιρετικό του άρθρο στη Monde ο κορυφαίος ίσως οικονομολόγος του καιρού μας, ο Γάλλος συγγραφέας του «Κεφαλαίου στον 21ο Αιώνα» Τομά Πικετί:
«[Η] κρίση του 2008, που οδήγησε στη μεγαλύτερη παγκόσμια ύφεση μετά την κρίση του 1929, ήταν προϊόν των όλο και πιο εμφανών αδυναμιών του αμερικανικού συστήματος: υπερβολική απελευθέρωση, έκρηξη των ανισοτήτων, υπερχρέωση των πιο φτωχών... Η άνοδος στην εξουσία του Ντόναλντ Τραμπ αποκάλυψε ένα νέο μεγάλο ρήγμα στο αμερικανικό μοντέλο. Κι αυτό δίνει νέα ώθηση στις απαιτήσεις από την Ευρώπη, πολύ περισσότερο που τα εναλλακτικά μοντέλα (Κίνα, Ρωσία) δεν είναι ιδιαίτερα πειστικά».
Ο Πικετί δεν μασάει τα λόγια του: «Με δεδομένο ότι διαθέτει ένα πιο δίκαιο αναπτυξιακό μοντέλο, η Ευρώπη θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία για να προωθήσει ένα καλύτερο σύστημα ελέγχου του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ελλείψει όμως εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της, και καθώς ήταν δέσμια αυστηρών κανόνων, η Ε.Ε. προκάλεσε το 2011-2013 μια νέα ύφεση από την οποία προσπαθεί τώρα να βγει. Η Ευρώπη δεν θα καθησυχάσει τους πολίτες της λέγοντάς τους ότι η κατάσταση εδώ είναι καλύτερη απ’ ό,τι στις ΗΠΑ ή στη Βραζιλία. Οι ανισότητες ενισχύονται σε όλες τις χώρες λόγω ενός ισχυρού φορολογικού ανταγωνισμού προς όφελος των πιο ευέλικτων. Οι κίνδυνοι ενίσχυσης των λαϊκιστών και οι λογικές των αποδιοπομπαίων τράγων δεν θα αντιμετωπιστούν με επιτυχία, παρά μόνο αν προταθεί στα λαϊκά στρώματα και τις νέες γενιές μια πραγματική στρατηγική μείωσης των ανισοτήτων και επένδυσης στο μέλλον».
Και συνεχίζει: «Το ρήγμα Βορρά-Νότου έχει οξυνθεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης και στηρίζεται σε αντιφατικές αφηγήσεις των γεγονότων. Στη Γερμανία και στη Γαλλία εξακολουθούν να πιστεύουν ότι βοήθησαν τους Ελληνες επειδή τους δάνεισαν με επιτόκιο μικρότερο από εκείνο με το οποίο θα δανείζονταν στις αγορές αλλά μεγαλύτερο από εκείνο με το οποίο δανείζονται οι ίδιες από τις ίδιες αγορές. Στην Ελλάδα, η αφήγηση είναι πολύ διαφορετική: βλέπουν κυρίως ένα πονηρό οικονομικό κέρδος. Στην πραγματικότητα, η πολιτική που επιβλήθηκε στη Νότια Ευρώπη, με δραματικές συνέπειες στην Καταλονία, είναι το άμεσο αποτέλεσμα ενός κοντόφθαλμου γαλλογερμανικού εγωισμού»...
«Οπως και με την Ελλάδα, οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις έχουν την τάση να θεωρούν φυσιολογικές τις ανισότητες: ξεκινούν από την αρχή ότι η αγορά και ο “ελεύθερος ανταγωνισμός” οδηγούν σε μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου και θεωρούν ότι οι μεταφορές [κεφαλαίων] που γίνονται με βάση αυτή τη “φυσική ισορροπία” αποτελούν πράξη γενναιοδωρίας από την πλευρά των κερδισμένων του συστήματος. Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις ιδιοκτησίας είναι πάντα σύνθετες, ιδιαίτερα στους κόλπους πολιτικών κοινοτήτων μεγάλου μεγέθους όπως η Ε.Ε., και δεν μπορεί να ρυθμιστούν μόνο με την αγορά. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από αυτές τις αντιφάσεις είναι μια ευρεία πνευματική και πολιτική επανίδρυση, καθώς κι ένας πραγματικός εκδημοκρατισμός των ευρωπαϊκών θεσμών. Ας ελπίσουμε το 2018 να πορευτεί σε αυτή την κατεύθυνση», γράφει ο σπουδαίος αυτός Ευρωπαίος διανοητής.
Αλλά ποιος τον ακούει; Σίγουρα όχι οι διά του χρήματος ηγεμόνες Γερμανοί, που έχουν βαλθεί να αγοράσουν με τα εξωφρενικά τους πλεονάσματα όσα δεν κατάφεραν δύο φορές να κατακτήσουν με πολεμικά μέσα τον περασμένο αιώνα.
Αλλά ούτε και οι Γάλλοι συμπατριώτες του, αν κρίνουμε από την άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί ο κοφτερός τραπεζίτης - «πρόεδρος των πλουσίων», ο Μακρόν.
Αλλά και στην Ιταλία Σίλβιο και «Λέγκα», στην Ισπανία Ραχόι και ξερό ψωμί.
Οσο για την Ελλαδάρα μας, τέτοιες ιερόσυλες κουβέντες είναι πια απαγορευμένες, μετά το τριπλό αριστερόστροφο «τόλουπ» του 2015: διώχνουν, βλέπετε, τις σεπτές επενδύσεις και την Αγία Ανάπτυξη και μας απομακρύνουν από τους υψηλούς στόχους ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας μας το... μακρινό 2060, όταν -όπως θα έλεγε και ο παππούς Κέινς- «μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί»!
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου