Τα σύμβολα και η πραγματικότητα

του Γιώργου Σταματόπουλου

Και εκεί που υπήρχε αισιοδοξία, μια ανοιχτή πύλη για να εισέλθει η χώρα στην επίλυση του ονόματος της γειτονικής χώρας, εκείνη ακριβώς την ώρα η πύλη αρχίζει να ξανακλείνει - δεν γίνεται να μη λάβεις υπόψη σου τόσες εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους (δυστυχώς, έτσι λειτουργεί η πολιτική), οπότε τα όποια σχέδια αλλάζουν άρδην, είτε αυτά τα εμπνεύστηκαν οι κυβερνώντες είτε οι αντιπολιτευόμενοι.
Πράγματι ήταν κάτι εντυπωσιακό το συλλαλητήριο σε ό,τι αφορά τη μεγάλη συμμετοχή· ουδείς ορθολογικά σκεπτόμενος την ανέμενε. Και βέβαια δεν είναι δυνατόν όλοι αυτοί που συμμετείχαν να είναι εμποτισμένοι από την ιδεολογία του φασισμού ή ενός ακραίου εθνικισμού - με άλλους όρους πρέπει να προσεγγιστεί το μαζικό φαινόμενο της αντίδρασης.
Ετσι κι αλλιώς ο καθείς είναι ελεύθερος να διαδηλώνει για ό,τι νομίζει ότι τον τυραννά ή τον καταπιέζει, συνταγματικό του δικαίωμα είναι. Το αν έχει δίκιο ή άδικο είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Η αμηχανία των δύο μεγάλων κομμάτων ήταν εμφανής προτού γίνει το συλλαλητήριο και μετατράπηκε σε απορία και μεγαλύτερη αμηχανία μετά τη μαζικότητά του. Τι κάνουν τώρα; Πώς να το απαξιώσουν και πώς να το αρνηθούν; Μπορούν να καταγγελθούν οι διοργανωτές του και οι ακροδεξιοί ομιλητές, η Εκκλησία, οι χρυσαυγίτες και να κατακριθούν τα ακραία εθνικιστικά συνθήματα. Τι γίνεται, όμως, με τις εκατοντάδες χιλιάδες που παρευρέθησαν;
Εχει σημασία να τονιστεί η υπόθεση των διοργανωτών. Πώς, π.χ., ναυλώθηκαν σχεδόν τριακόσια λεωφορεία; Με τίνος αναλώματα; Μια απάντηση θα φώτιζε πολλά.
Παραθέτω την κατακλείδα της δήλωσης της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παρότι δεν συμμερίζομαι την αισιοδοξία των τελευταίων είκοσι μιας λέξεων: «Δεν χαρίζω τους πολίτες που διαδήλωσαν σήμερα (σ.σ.: χθες) ούτε στους φασίστες ούτε στους εθνικιστές ούτε στους “εξευγενισμένους” μνημονιακούς ακροδεξιούς, που ψήφισαν κι εφάρμοσαν όλα τα μνημόνια της υποτέλειας, ούτε στους χρυσαυγίτες, νοσταλγούς των ναζί, που αιματοκύλισαν τη Θεσσαλονίκη. Η σημερινή κυβέρνηση είναι υποτελής και δεν νομιμοποιείται να διαπραγματευθεί.
Γιατί θα παραδώσει ξανά τη χώρα μας. Τη χώρα δεν θα την υπερασπιστούν οι ακραίοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας ή του Στρατού ούτε οι νοσταλγοί άλλων εποχών. Ούτε οι προωθούμενοι από το σύστημα υποκατάστατοι σωτήρες. Τη χώρα θα την υπερασπιστούν, όπως πάντα συνέβη στην ιστορία μας, οι πολίτες. Οι ίδιοι που θα υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Εμείς».
Ολος αυτός ο κόσμος δεν συνάχτηκε όταν του κόβανε τις συντάξεις και τον ωθούσαν στην ανεργία και την ξενιτειά, ούτε δείχνουν καμιά διάθεση να ξεσηκωθούν τώρα που με τους πλειστηριασμούς κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, εκτός αν έχουν πειστεί ότι τίποτα δεν γίνεται από τότε που η κυβέρνηση με δική της απόφαση έκανε «ναι» το «όχι» του δημοψηφίσματος. Πώς, όμως, ξεσηκώθηκαν για ένα όνομα; Είναι πιο σπουδαίο από την επιβίωσή τους; Μήπως τα σύμβολα είναι πιο δυνατά από την πραγματικότητα; Είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν όσοι δίνουν ψυχή και σώμα για τα σύμβολα και όχι για το σώμα τους; Αυτά είναι τα δύσκολα...

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών