Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Οι Τρεις Πινακίδες Έξω Από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι


Για να είμαι ειλικρινής το τρέιλερ και το θέμα της ταινίας δεν μου προκάλεσαν κάποιο ενδιαφέρον. Όμως παραξενεύτηκα με την αντίδραση που υπήρξε όταν μαθεύτηκε πως μόνο δυο κινηματογραφικές αίθουσες θα προβάλλουν την ταινία. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια και δέχτηκα την πρόταση δυο φίλων να πάμε στην προβολή της ταινίας στο Odeon Όπερα. Η τεράστια ουρά στην Ακαδημίας και η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του κινηματογράφου διόγκωσαν τις προσδοκίες μου αλλά το φινάλε με βρήκε προβληματισμένο στη καρέκλα. 
Η ιστορία αναφέρεται σε μία μητέρα που αποφασίζει με ευφάνταστο τρόπο να πιέσει τις αστυνομικές αρχές για την εξιχνίαση του αποτρόπαιου βιασμού και θανάτου της κόρης της. Νοικιάζει τρεις πινακίδες τις οποίες γράφει το κατηγορώ της απέναντι στον αστυνομικό διευθυντή. Η πράξη της αυτή, ηθική και δίκαιη, ταρακουνάει το ήρεμο κλίμα που επικρατεί στην πόλη. Η κοινωνία διχάζεται κι οι αστυνομικοί δε ξέρουν πως να διαχειριστούν την υπόθεση μ' αποτέλεσμα τα νεύρα των εμπλεκομένων να δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις. 
Η ταινία έχει αρκετά θετικά στοιχεία. Είναι καυστική απέναντι στην αμερικανική κοινωνία όπου κάθε μορφή ρατσισμού υποβόσκει σε κάθε σπίτι κι άκρως κατηγορηματική στην επικίνδυνη μεταστροφή της αστυνομίας προς τον ρατσισμό και την βιαιότητα (έξυπνη η ατάκα του διοικητή ο οποίος δηλώνει πως αν χρειαστεί να απολύσει όλους τους αστυνομικούς που μισούν τους μαύρους θα του μείνουν μόνο δυο τρεις οι οποίοι με τη σειρά τους θα μισούν τους ομοφυλόφιλους). Επίσης σε αρκετά σημεία η ταινία κερδίζει με το μαύρο της χιούμορ, ειδικά με τη συμπεριφορά του μαμάκια αστυνομικού ενώ το λιτό της σενάριο καλύπτεται από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Αν και οι περισσότεροι μιλάνε για την οσκαρική ερμηνεία της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ εγώ απόλαυσα περισσότερο τον Σαμ Ρόκγουελ που υποδύεται τον οξύθυμο ρατσιστή αστυνομικό.
Από εκεί και πέρα η ταινία δεν μου πρόσφερε κάτι παραπάνω. Οι διάλογοι ήταν ρηχοί παρόλο που ήταν σχετικά έξυπνοι γι' αμερικανική ταινία. 
Σεναριακά μου προκάλεσε αρκετά ερωτήματα και συγχωρήστε με για τα σπόιλερ που θα κάνω αλλά είναι αδιανόητο να φλέγεται ένα αστυνομικό τμήμα από βόμβες μολότοφ κι οι δυο αυτόπτες μάρτυρες που εν μέρει είναι υπ' αριθμόν ένα ύποπτοι να αφήνονται ελεύθεροι με ένα πεντακάθαρο ψεματάκι. Επίσης όταν ένα αστυνομικό στέλεχος αυτοκτονεί ένας άλλος ξεσπά με βίαιο τρόπο στον ιδιοκτήτη των διαφημιστικών πινακίδων κι όχι στην πρωταγωνίστρια που πλήρωσε για να ανεβούν τα μηνύματά της. Κι αφού του επιτίθεται απλώς απολύεται και δε συλλαμβάνεται για την αποτρόπαιη πράξη του. 
Υπάρχουν πολλά ερωτήματα ακόμη που δε θέλω να τα θέσω εδώ διότι θα σας μαρτυρήσω ολόκληρο το σενάριο. Αφήνοντας κατά τη διάρκεια της ταινίας όλα αυτά τα ερωτήματα στη άκρη, κρατούσα μόνο ένα το οποίο θεωρούσα μέχρι το τέλος ως το πιο σημαντικό, καθώς αναρωτιόμουν που το πάει ο σκηνοθέτης. Δυστυχώς το φινάλε επιβεβαίωσε τις επιφυλάξεις που είχα καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας, μιας και το σενάριο δεν μας οδήγησε πουθενά. 
Φεύγοντας από τη σκοτεινή αίθουσα, συζήτησα με τους φίλους πως μπορεί η ταινία να με διασκέδασε αλλά δεν μ' ενθουσίασε. Μεμιάς μου φάνηκαν εκνευριστικά παρατραβηγμένοι οι χαρακτηρισμοί περί "οσκαρικής" ταινίας. 
Είμαι βέβαιος πως αν η ταινία δεν είχε διαφημιστεί τόσο πολύ, δε θα κατάφερνε να γεμίσει τις δυο μοναδικές αίθουσες του λεκανοπεδίου που την φιλοξενούσαν.

Βαθμολογία: 6/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου