Αν ανέβει κανείς στο Λόφο του Κάστρου της Νίκαιας (Colline du Chateau), θα διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια, ότι από κάτω του δεν απλώνεται μια μόνο πόλη αλλά δυο, οι οποίες διαχωρίζονται από ένα μακρόστενο πάρκο, το Promenade du Paillon. Επίσης ξεχωρίζουν κι από το χρώμα, το σχήμα και την πυκνότητα των κτηρίων. Η παλιά πόλη της Νίκαιας με την ιταλική της φινέτσα, είναι μαζεμένη στο τρίγωνο που σχηματίζεται από το παραλιακό πάρκο του Albert 1er και φτάνει ως Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ενώ ή τρίτη του άκρη αγγίζει τα ριζά του λόφου όπου ορθώνεται ο πύργος Bellanda με την μοναδική του θέα σε όλο το παραλιακό τόξο της Νίκαιας αλλά και στον ανοιχτό μεσογειακό ορίζοντα. Μέσα σ' αυτό το μικρό πολεοδομικό τρίγωνο υπάρχει ένα πλήθος υπέροχων σημείων, όμορφων μουσείων και γραφικών πλατειών όπως η Πλατεία Δικαστηρίου, η πλατεία Rossetti με τον καθεδρικό ναό του Saint Reparata κι η μικρή πλατεία του Αγίου Φραγκίσκου.
Ο ιταλικός χαρακτήρας της παλιάς πόλης οφείλεται στο ότι η Νίκαια άνηκε ως το 1860 στην Ιταλία, ενώ στη Γαλλία προσαρτήθηκε με τη Συνθήκη του Τορίνο στις 24 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς. Με αυτή τη συνθήκη, το βασίλειο της Σαρδηνίας-Πεδεμόντιο συναινούσε στην παραχώρηση των εδαφών της Σαβοΐας και της Νίκαιας στη Γαλλία, αφού επιβεβαιωνόταν η θέληση των κατοίκων με δημοψήφισμα.
Η παλιά πόλη φημίζεται για τα στενά σοκάκια της που κρύβονται κάτω από ψηλά κτίρια με γήινες αποχρώσεις, οι οποίες αποκτούν ένα ιδιαίτερο πορφυρό χρώμα κατά τη δύση του ηλιου. Ο κεντρικό της πεζόδρομος είναι η Rue Saint-Francouise de Paule, η οποία είναι παράλληλη με την Promenade des Anglais και καταλήγει στη γραφική αγορά Cours Saleya με την υπαίθρια πολύχρωμη αγορά των λουλουδιών. Στη συγκεκριμένη οδό υπάρχει το δημαρχείο κι η επιβλητική όπερα της πόλη. Αξίζει όμως να σταματήσει κανείς στο ιστορικό σοκολατοποιείο Maison Auer που έχει διατηρήσει την αίγλη του παρελθόντος. Το Maison Auer είναι ένα οικογενειακό ζαχαροπλαστείο που λειτουργεί από το 1820 κι αποτέλεσε πόλο έλξης της τότε αριστοκρατικής ελίτ, με πιο διάσημη θαμώνα την βασίλισσα Βικτώρια της Μ. Βρετανίας.
Λίγα μέτρα πιο πέρα από το ιστορικό ζαραχοπλαστείο, βρίσκεται η Marche Aux Fleurs, όπου χτυπάει η καρδιά της παλιάς πόλης. Ένα κομμάτι της υπαίθριας αγοράς είναι γεμάτο λουλούδια κι αγροτικά προϊόντα που συναντούμε στις λαϊκές αγορές των ελληνικών πόλεων, αλλά από την Place Pierre Gautier κι έπειτα, αρχίζει ένα πανέμορφο υπαίθριο παζάρι με αντίκες, γυαλικά, πίνακες, παλιά βιβλία κι ένα σωρό θησαυρούς για συλλέκτες και μανιώδεις λάτρες παλαιών αντικειμένων. Ένα πολύβουο και πολύχρωμο παζάρι που αξίζει να περπατηθεί από την μια του άκρη ως την άλλη και να φωτογραφηθεί.
Στη γειτονιά της Αγοράς των Λουλουδιών βρίσκεται και το Μουσείο Φωτογραφίας Τσαρλς Νεγκρέ, το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό βιομηχανικό κτήριο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αρχιτεκτονικός του χαρακτήρας, ο φωτισμός των εκθεμάτων αλλά κι ο παλιός γερανός που εξακολουθεί να στέκει πάνω από τον εκθεσιακό χώρο. Το συγκεκριμένο μουσείο τιμήθηκε το 2018 με το βραβείο Qualité Tourisme, το οποίο του απονεμήθηκε για την ποιότητα της υποδοχής και των υπηρεσιών του. Στον όμορφα διομορφωμένο χώρο του μουσείου διοργανώνονται περιοδικές εκθέσεις διάσημων φωτογράφων. Τις μέρες που επισκεφθήκαμε την Νίκαια, πέσαμε πάνω στην έκθεση της εκκεντρικής φωτογράφου Βίβιαν Μέιερ. Λάτρεψα τα πρόσωπα των ανθρώπων που είχε αποθανατίσει στους δρόμους της Αμερικής αλλά περισσότερο μου έκανε εντύπωση το μελαγχολικό της βλέμμα στις αυτοπροσωπογραφίες της. Ακριβώς δίπλα στο μουσείο, υπάρχει ένας ακόμη εκθεσιακός χώρος, ο οποίος φιλοξενεί έργα τοπικών φωτογράφων.
Πίσω από το μουσείο φωτογραφίας βρίσκεται η πλατεία του Δικαστηρίου με το επιβλητικό μέγαρο, το οποίο φωτίζεται τη νύχτα στα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Από εκείνο το σημείο αρχίζουν τα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης, τα οποία είναι γεμάτα υπέροχα μπιστρό, όμορφα εστιατόρια με διαφορετική κουζίνα και χαρακτήρα, προσφέροντας μια γαστρονομική ποικιλία τόσο στους κατοίκους όσο και στους επισκέπτες της Νίκαιας. Επίσης συναντήσαμε πλούσιες κάβες με διάσημα γαλλικά κρασιά. Παρά την πληθώρα των επιλογών που μας πρόσφερε η περιοχή, εμείς λατρέψαμε μια συγκεκριμένη μπυραρία λόγω της ιδιαιτερης διαχρονικής διακόσμησή της αλλά και της ζεστασιά τόσο του προσωπικού όσο και των θαμώνων της.
Στην καρδιά της παλιάς πόλης βρίσκεται ο καθεδρικός Sainte-Marie et Sainte-Reparate, ο οποίος είναι κι η έδρα της Μητρόπολης της Νίκαιας. Η κατασκευή του ναού ξεκίνησε το 1650 κι ολοκληρώθηκε το 1685. Ωστόσο, στον ναό έγιναν κι άλλες επεμβάσεις μετά τον καθαγιασμό του το 1699. Τα τελευταία διακοσμητικά του στοιχεία προστέθηκαν το 1949. Στις 9 Αυγούστου του 1906, ο ναός χαρακτηρίστηκε εθνικό μνημείο. Αυτό που με εντυπωσίασε από το συγκεκριμένο μνημείο ήταν η μελωδία του καμπαναριού όταν χτυπούσε κι αντιλαλούσε στους στενούς δρόμους της παλιάς πόλης, δημιουργώντας μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια των βραδινών μας περιπλανήσεων.
Κοντά στον ναό βρίσκεται ένα εντυπωσιακό μπαρόκ ανάκτορο του 17ου αι με εκπληκτικές τοιχογραφίες, ταπισερί και με μια πλούσια συλλογή παλαιών μουσικών οργάνων. Το Lascaris Palace ήταν μια ευχάριστη έκπληξη στη τριήμερη παραμονή μας στη Νίκαια. Με γοήτευσε ο ζωγραφιστος διάκοσμος των αιθουσών κι ο τρόπος που ειχε αναδειχθεί μέσω ειδικού φωτισμου. Επίσης εντυπωσιάστηκα με τα σπάνια είδη μεσαιωνικών μουσικών οργάνων που ήταν καλά φυλασσόμενα σε ειδικές προθηκές. Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν μια αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στους συντηρητές έργων τέχνης του μουσείου και στο έργο που επιτελούν για τη διατήρηση και την ανάδειξη των εκθεμάτων του. Σε ένα τοίχο είχε τα χαμογελαστά πορτραίτα αυτών των αφανών πρωταγωνιστών, δημιουργώντας μια επιπλέον οικειότητα του επισκέπτη με το μουσείο. Επίσης, μου φάνηκε έξυπνη η συνύπαρξη της μοντέρνας τέχνης με τα μπαρόκ εκθέματα. Μπορεί τα σύγχρονα έργα τέχνης να μη με άγγιξαν ιδιαίτερα (ίσα ίσα που δε καταλάβαινα το νόημά τους), αλλά μου φάνηκε εύστοχος ο τρόπος με τον οποίον τοποθετήθηκαν μέσα στο χώρο του παλατιού.
Οι περιπλανήσεις στην παλιά πόλη ολοκληρώνονται με την ανάβαση στο λόφο του Κάστρου, απ' όπου θαυμάσαμε πανοραμικά την ευρύτερη περιοχή. Σ' αυτό το σημείο βρισκόταν παλιά η ακρόπολη της Νίκαιας, η οποία χτίστηκε τον 11ο αι. αλλά ισοπεδώθηκε το 1706 μετά από διαταγή του Λουδοβίκου του 14ου. Σήμερα έχουν μείνει κάποια απομεινάρια, τα οποία βρίσκονται καλά κρυμμένα στις πυκνές φυλλωσιές του λόφου, σα να φοβούνται μην τυχόν βρεθεί κάποιος άλλος ηγέτης που θα απαιτήσει να ισοπεδωθούν κι αυτά.
Αξίζει η ανάβαση στον συγκεκριμένο λόφο καθώς είναι ένας πνεύμονας οξυγόνου στο παραλιακό μέτωπο της πόλης κι αξίζει το πέρασμά μας δίπλα από τον όμορφο καταρράκτη της πλαγιάς.
Από την παλιά πόλη της Νίκαιας, θα μου μείνουν οι ανέμελες παρέες που περιφέρονταν γελώντας στα σοκάκια της πόλης, ο μεθυσμένος που τριγυρνούσε βρίζοντας μια στα γαλλικά μια στα ιταλικά, ο τρελός που μου ζητούσε να τον φωτογραφήσω στην πλατεία του Δικαστηρίου και η πανδαισία των χρωμάτων στην Αγορά των Λουλουδιών.
Με αυτές τις εικόνες διέσχισα την Porte fausse, θέλοντας να δω και τη σύγχρονη όψη της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου