Η Νίκαια είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας και δεύτερη σε μέγεθος στην Κυανή Ακτή, μετά την Μασσαλία, με πληθυσμό που αγγίζει το ένα εκατομμύριο κατοίκους. Η πόλη ιδρύθηκε γύρω στο 350 π.Χ. από Έλληνες της Μασσαλίας και το όνομά της το πήρε προς τιμή της θεάς Νίκης. Τόσο η Νίκαια, όσο κι η ευρύτερη περιοχή, μετατράπηκαν σε τουριστικό θέρετρο από τα τέλη του 19ου αι. κυρίως από τους κύκλους της βρετανικής αριστοκρατίας. Επίσης, η καθαρή της ατμόσφαιρα κι η ηλιοφάνεια που έχει η πόλη καθόλη τη διάρκεια του έτους, προσέλκυσε σπουδαίους ζωγράφους όπως ο Marc Chagall κι ο Henri Matisse, μ' αποτέλεσμα αρκετά μουσεία της πόλης να φιλοξενούν έργα τους.
Η ιδιαίτερη ομορφιά της πόλης οφείλεται στα αρχοντικά του 19ου αι., τη διάσημη παραλιακή της λεωφόρο, την παλιά πόλη με το ιταλικό της ύφος και το φυσικό τοπίο που την περιβάλλει. Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Νίκαια απέκτησε τον ανεπίσημο ύμνο "Nissa La Bella". Τέλος, αξίζει να επισημανθεί πως η πόλη χαρακτηρίστηκε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς τη UNESCO το 2023.
Οι περιπλανήσεις μας στο σύγχρονο κομμάτι της Νίκαιας ξεκινούν από τον πανέμορφο ρωσικό καθεδρικό του Αγίου Νικολάου. Ο ρωσικό καθεδρικός ναός της Νίκαιας χτίστηκε το 1912 από τον Τσάρο Νικόλαο Β', καθώς υπήρχε μια πολυάριθμη ρωσική κοινότητα, η οποία είχε εγκατασταθεί στη γαλλική Ριβιέρα στα τέλη του 19ου αι. Αρχικά υπήρχε μια μικρότερη εκκλησία, η οποία δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει την όλο κι αυξανόμενη τοπική ρωσική κοινότητα. Η ανέγερση της νέας εκκλησίας ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Mikhail Preobrajenski, ο οποίος τη σχεδίασε σε ύφος "παλιού ρωσικού" ναού, με έναν μεγάλο κεντρικό τρούλο και τέσσερις περιμετρικούς μικρότερους. Σε αντίθεση με αντίστοιχους ναούς στη Ρωσία, για τον συγκεκριμένο επιλέχθηκαν πιο ανοιχτά κι έντονα χρώματα που ταιριάζουν περισσότερο με το μεσογειακό φως. Ο πρώτος λίθος τοποθετήθηκε στις 25 Απριλίου του 1903 και πέρα από τον επιβλέποντα αρχιτέκτονα, υπήρξαν κι άλλοι που συμμετείχαν στο χτίσιμό του όπως ο Hippolyte Chevalier κι ο Lucien Barbet. Δόθηκε έμφαση στην επιλογή των υλικών κι αυτό φαίνεται στο ότι χρησιμοποιήθηκαν τούβλα από την περιοχή του Ρήνου, μάρμαρα από την Ιταλία και πολύχρωμα πλακάκια από τη Φλωρεντία. Γι' αυτό το λόγο, το κτίσιμό του κόστισε γύρω στα 1.500.000 φράγκα. Ο ναός εντυπωσιάζει τόσο με τον αρχιτεκτονικό του ρυθμό όσο και με τον εσωτερικό του διάκοσμο, καθιστώντας τον ως τον μεγαλύτερο και πιο όμορφο ορθόδοξο ναό που βρίσκεται σε καθολική χώρα. Επίσης είναι πολύ ενδιαφέρουσα η συλλογή που βρίσκεται στην κρύπτη του, η οποία αποτελείται από διάφορα κειμήλια κι ενθύμια της οικογένειας Ρομανόφ και συγκεκριμένα του Τσάρεβιτς Νικολάου, γιου του Αλέξανδρου Β', ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία στη Νίκαια.
Από τον ρωσικό καθεδρικό του Αγίου Νικολάου, κατηφορίσαμε στην Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ (Promenade des Anglais), το διάσημο παραλιακό τόξο της Νίκαιας, το οποίο έχει μήκος επτά χιλιόμετρα και ξεκινάει από το αεροδρόμιο και καταλήγει στα ανατολικά κάτω από το λόφο του κάστρου που ορθώνεται πάνω από την παλιά πόλη. Η ιστορία της Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ ξεκινά κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, όταν η αγγλική αριστοκρατία βρέθηκε να περνά το χειμώνα της στη Νίκαια απολαμβάνοντας την πανοραμική θέα κατά μήκος της ακτής. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από τον κληρικό Λιούις Γουέι. Ο πεζόδρομος αρχικά ονομαζόταν από τους κατοίκους Camin deis Anglés (Ο δρόμος των Άγγλων) στην τοπική διάλεκτό τους. Ύστερα από την προσάρτηση της Νίκαιας στη Γαλλία το 1860 μετονομάστηκε σε La Promenade des Anglais. Στις μέρες μας, οι κάτοικοι της περιοχής και οι τουρίστες, κάνουν τις βόλτες τους με τις οικογένειές τους στο πεζόδρομο που χάριν συντομίας αποκαλούν La Prom. Στη περίφημη παραλιακή περαντζάδα, τόσο οι κάτοικοι της Νίκαιας όσο κι οι επισκέπτες της, απολαμβάνουν να περπατούν δίπλα στη θάλασσα έχοντας συντροφιά την αναζωογονητική αλμύρα της Μεσογείου και τα απαλά χάδια του ηλίου. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που οι περίφημες μπλε καρέκλες της παραλιακής, είναι όλες στραμμένες προς τον αχανή ορίζοντα του νότου. Ο κάθετος δρόμος που πήραμε από την ρωσική εκκλησία, μας έβγαλε στο εμβληματικό ξενοδοχείο Negrescο, το οποίο είναι ένα εξέχον δείγμα της Βelle Εpoque κι αποτελεί το χαρακτηριστικότερο τοπόσημο σε όλη την παραθαλάσσια διαδρομή.
Δίπλα στο διάσημο ξενοδοχείο της παραλιακής, βρίσκεται η Villa Massena, ένα μουσείο που στεγάζεται σε ένα περίτεχνο αρχοντικό. Το συγκεκριμένο παλάτι χτίστηκε μεταξύ 1898 και 1901 από τον αρχιτέκτονα Hans-Georg Tersling, ο οποίος επέλεξε νεοκλασικό στυλ με ιταλικές επιρροές. Η Villa Massena ήταν η χειμερινή κατοικία του πρίγκιπα Victor sd'Essling, ο οποίος το κληροδότησε στην πόλη της Νικαίας το 1919 Στο ισόγειο έχει πορτρέτα κι έργα τέχνης που συνδέονται με τους πλούσιους κατοίκους της πόλης κατά τον 19ο αι. ενώ στον πάνω όροφο η έκθεση εστιάζει στην ιστορία της πόλης από την εποχή της προσάρτησή της στη Γαλλία μέχρι την Μπελκ Επόκ. Στην εκθεσιακή της συλλογή υπάρχουν πολλά έργα τέχνης, αντικείμενα εκείνης της εποχής αλλά και μοναδικά κομμάτια όπως το νεκρικό προσωπείο του Ναπολέοντα, μια τιάρα της Ζοζεφίνας κι ένα έργο του Prefect Liegeard. Το πιο όμορφο σημείο του μουσείο είναι ο όμορφος κήπος του, σχεδιασμένος από τον τοπιογράφο Edouard Andre, στον οποίον υπάρχει μια υπαίθρια φωτογραφική έκθεση με τη ζωή και τα δρώμενα της πόλης αλλά κι ένα μνημείο για τα θύματα της τρομοκτατικής επίθεσης στη Νίκαια στις 14 Ιουλίου του 2016, όπου σκοτώθηκαν 84 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 65.
Στο μέτωπο της παραλιακής βρίσκεται και το Εκατονταετές μνημείο, το οποίο είναι αφιερωμένο στα εκατό χρόνια από την προσάρτηση της Νίκαιας στη Γαλλία. Δημιουργός του συγκεκριμένου μνημείου είναι ο Andre-Joseph Allar, ο οποίος δημιούργησε μια αλληγορία όπου η Νίκαια σε μορφή νεαρού κοριτσιού προσφέρεται στη Γαλλία, η οποία παρουσιάζεται σε μορφή γυναίκας που κρατά ένα δοκάρι. Στην κορυφή της στήλης στέκει μια φτερωτή νίκη που δίνει όρκο πίστης. Το μνημείο ορθώνεται στον κήπο Albert 1er.
Ο συγκεκριμένος κήπος οδηγεί στην πλατεία Massena, μια περίτεχνη πλατεία του 19ου αι. γεμάτη νεοκλασικά κτίρια με κόκκινες προσόψεις και γλυπτά. Η συγκεκριμένη πλατεία κατασκευάστηκε το 1840 για να συνδέσει την παλιά πόλη με την νέα, η οποία αποτελούσε αγαπημένο χειμερινό προορισμό της αγγλικής κι αργότερα της ευρωπαϊκή αριστοκρατίας. Στην πλατεία αυτή βρίσκεται το σιντριβάνι του Ήλιου με το άγαλμα του θεού Απόλλωνα και κάποιες μεταλλικές στήλες ύψους δέκα μέτρων, στην κορυφή των οποίων είναι κάποιες καθιστές μορφές, οι οποίες φωτίζονται το βράδυ. Τα επτά γλυπτά είναι έργα του Καταλανού γλύπτη Jaume Plensa, με τον τίτλο "Conversation in Nice" καθώς οι καθιστές μορφές αντιπροσωπεύουν τις ηπείρους που συνομιλούν.
Το σιντριβάνι του ήλιου και του φωτός, οφείλεται στο ότι αυτά τα στοιχεία ανέδειξαν την πόλη παγκοσμίως κι είναι έργο του Alfred Janniot κι ολοκληρώθηκε το 1956. Η ιδέα για το συγκεκριμένο σιντριβάνι ξεκίνησε από τη δεκαετία του '20 και του '30 αλλά ματαιώθηκε εξαιτίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Στο κέντρο του γλυπτού συμπλέγματος δεσπόζει το επτά μέτρων ύψος μαρμάρινο άγαλμα του θεού Απόλλωνα ενώ γύρω του έχουν τοποθετηθεί πέντε μπρούτζινα αγάλματα που συμβολίζουν τη Γαία, τον Άρη, τον Ερμή, τον Κρόνο και την Αφροδίτη. Ωστόσο, το συγκεκριμένο έργο είχε προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις καθώς το άγαλμα του Απόλλωνα ήταν γυμνό, με τον δημιουργό να δίνει έμφαση στα σφιχτά οπίσθιά του και στο εκτεθειμένο του πέος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί ο Απόλλωνας από τη θέση του και να στηθεί στο δημαρχείο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε πίσω από το γήπεδο Charles Erhmann. Μετά από δεκαετίες, η λογική υπερίσχυσε και το γλυπτό ξαναβρήκε τη θέση του στις 20 Ιουλίου του 2011.
Από την πλατεία Massena ξεκινάει η λεωφόρος Jean Medecin, όπου βρίσκεται η κεντρική αγορά της πόλης. Στη συγκεκριμένη κεντρική αρτηρία βρίσκεται η Βασιλική της Notre-Dame de Nice, μια ρωμαιοκαθολική βασιλική γοτθικού ρυθμού, η οποία χτίστηκε μεταξύ 1854 με 1868 από τον Louis Lenormand κι είναι η μεγαλύτερη εκκλησία της πόλης αλλά όχι ο καθεδρικό της. Αυτό που ξεχωρίζει στη συγκεκριμένη εκκλησία είναι οι δυο τετράγωνοι πύργοι ύψους 65 μέτρων και το βιτρό με σκηνές από τη Κοίμηση της Θεοτόκου. Προσωπικά δε με εντυπωσίασε ιδιαίτερα καθώς έχω συναντήσει στη Γαλλία πολύ πιο όμορφους κι εκλεπτυσμένους ναούς. Ωστόσο, και σ' αυτό το μέρος σημειώθηκε ένα ακόμη τρομοκρατικό χτύπημα. Συγκεκριμένα, στις 29 Οκτωβρίου του 2020, ένας 21χρονος Τυνήσιος σκότωσε τρία άτομα.
Από τη λεωφόρο Jean Medecin φτάσαμε στην υπέροχη συνοικία Cimiez, στο αριστοκρατικό κομμάτι της πόλης με τις εντυπωσιακές επαύλεις, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα απομεινάρια της ρωμαϊκής πόλης, το μοναστήρι Cimiez με τις υπέροχες τοιχογραφίες του και τον κήπο του που έχει θέα όλη την πόλη και τα δυο διάσημα μουσεία, του Marc Chagall και του Henri Matisse.
Στη κορυφή της συνοικίας δεσπόζει το μεγαλοπρεπές Excelsior Regina Palace, το οποίο χτίστηκε στα τέλη του 19ου αι. σε ρυθμό μπλε επόκ κι είναι εργο του Ιταλού S.M. Biasini. Το ιστορικό ξενοδοχείο υπήρξε η επιτομή της πολυτέλειας με τα 400 δωμάτια και τις απίστευτες για τότε παροχές. Ωστόσο, εγινε ακόμη πιο διάσημο από την παρουσία της βασίλισσας Βικτωρίας καθώς το προτιμούσε στις χειμερινές της εξορμήσεις μεταξύ 1897 και 1900, όπως επίσης και από την παρουσία του μεγάλου ζωγράφου Henri Matisse, που έζησε εκεί από το 1938 έως το 1943. Το 1937 μετατράπηκε σε κτήριο πολυτελών κατοικιών. Ωστόσο, εμένα περισσότερο με εντυπωσίασε ένα ερείπιο που βρίσκεται αντικριστά του θεόρατου Excelsior Regina Palace, το οποίο είχε στην πρόσοψη του αντίγραφα από τη ζωφόρο του Παρθενώνα.
Μπαίνοντας στη συνοικία Cimiez, συναντάμε πρώτο το Εθνικό Μουσείο Μαρκ Σαγκάλ, το οποίο φιλοξενεί τη μεγαλύτερη δημόσια συλλογή έργων του σπουδαίου εκπροσώπου της μοντέρνας τέχνης. Το μουσείο Σαγκάλ αποτελεί θεματική και καλλιτεχνική μονογραφία που γεννήθηκε από την επιθυμία του ίδιου του ζωγράφου να συγκεντρωθούν σε έναν χώρο τα 17 έργα που δημιούργησε εμπνευσμένος από την Παλαιά Διαθήκη. Τη σειρά «Βιβλικό Μήνυμα» συμπληρώνουν συνολικά 400 δημιουργίες του Σαγκάλ, έργα ζωγραφικής, γκουάς, σκίτσα, ακουαρέλες, παστέλ. Ανάμεσα στα εκθέματα εντάσσονται και τα υαλογραφήματα (βιτρό) σε μπλε τόνους καθώς κι ένα υπαίθριο ψηφιδωτό αφιερωμένο στον Προφήτη Ηλία.Ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηρίστηκε του συγκεκριμένου μουσείου, είναι πως είναι το μοναδικό που στήθηκε από τον ίδιο τον δημιουργό. Ανοιξε τον Ιούλιο του 1973 από τον ίδιο τον Chagall στα 86ά του γενέθλια.
Στο τελείωμα της συνοικίας Cimiez βρίσκεται το μουσείο Matisse. Ο σπουδαίος εκπρόσωπος του φοβισμού γοητεύτηκε από το φως της Νίκαιας, δηλώνοντας πως «όταν κατάλαβα ότι θα έβλεπα κάθε μέρα αυτό το φως, δεν μπορούσα να πιστέψω στην ευτυχία μου». Το μουσείο στεγάζεται στη γενουατική Villa des Arènes του 17ου αιώνα, η οποία ξεχωρίζει με το έντονο πορφυρό της χρώμα και φιλοξενεί μια εντυπωσιακή συλλογή πινάκων, φωτογραφιών και γλυπτών. Από τα έργα που συνάντησα, ξεχώρισα ορισμένες νεκρές φύσεις και κάποιες ψαλιδισμένες υδατογραφίες, που του έδωσαν τη δυνατότητα να αποτυπώσει το χρώμα και το σχέδιο με μια δυναμική κίνηση. Όμως, περισσότερο μου κέντρισε το ενδιαφέρον η εντυπωσιακή διαρρύθμιση της εισόδου με τον κούρο να δεσπόζει στο κέντρο της αίθουσας.
Κοντά στο μουσείο Matisse βρίσκεται το μοναστήρι και η εκκλησία Cimiez, που χρησιμοποιούνταν από τους Φραγκισκανούς μοναχούς από τον 16ο αιώνα. Η εκκλησία φημίζεται για τις υπερόχες τοιχογραφίες της και φιλοξενεί σπουδαία έργα τέχνης όπως έναν μαρμάρινο σταυρό του 1477 και τους πίνακες του Ιταλού καλλιτέχνη Ludovico Brea. Επίσης, στη συλλογή της υπάρχουν περισσότερα από 300 έγγραφα και έργα τέχνης από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα. Τέλος, στο νεκροταφείο που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι είναι θαμμένοι οι ζωγράφοι Henri Matisse και Raoul Dufy, μαζί με τον κάτοχο του Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1937, Roger Martin du Gard.
Τέλος, στη συγκεκριμένη γειτονιά βρίσκονται και τα απομεινάρια της ρωμαϊκής πόλης, από τα οποία έχουν διατηρηθεί το ρωμαϊκό αμφιθέατρο και τα ιαματικά λουτρά, ενώ επίσης υπάρχει κι ένα μικρό αρχαιολογικό μουσείο με ενδιαφέροντα εκθέματα. Αξίζει μια περιπλάνηση στον αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται κάτω από το μουσείο Matisse.
Κατηφορίζοντας προς την πόλη, συναντήσαμε το Head Caree, ένα γλυπτό-κτήριο ύψους 30 μέτρων. Το συγκεκριμένο οικοδόμη αποτελείται από ένα πελώριο κεφάλι που φτάνει ως το ύψος των κάτω χειλιών και συνεχίζει σε σχήμα κύβου, του οποίου η κάθε πλευρά έχει διάσταση 14 μέτρων. Στο εσωτερικό του στεγάζει τα διοικητικά γραφεία της δημοτικής βιβλιοθήκης κι αποτελεί συνέχεια του Μουσείου Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης (ΜΑΜΑC), το οποίο φιλοξενεί αντιπροσωπευτικά έργα των κυριότερων εκπροσώπων της αμερικανικής pop art, όπως ο Andy Warhol και ο Roy Lichtenstein, αλλά και Γάλλων νεορεαλιστών, όπως ο César και ο Yves Klein. Σ' αυτή τη γειτονιά βρίσκεται και το υπέροχο εστιατόριο Lou Balico με τη γευστικότατη τοπική του κουζίνα.
Οι περιπλανήσεις μας ολοκληρώνονται στο τελείωμα της Promenade des Anglais. Σ' εκείνο το σημείο, όπως και στο λόφο του κάστρου, βρίσκεται το καλύτερο σημείο για να απολαύσει κανείς το ηλιοβασίλεμα στην Κυανή Ακτή ακούγοντας τον απαλό παφλασμό των κυμάτων που σκάνε κάτω από τα πόδια σου. Σε εκείνο το σημείο έχει κανείς πιάτο όλο το παραλιακό μέτωπο της πόλης με τα υπέροχα μέγαρά του και τους ανέμελους κατοίκους του που περπατούν αμέριμνοι δίπλα στη θάλασσα.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση στη συγκεκριμένη πόλη, ήταν η ευγένεια των κατοίκων της, οι οποίοι διαφέρουν πολύ από τους υπόλοιπους Γάλλους. Είναι πιο πρόσχαροι και δείχνουν ότι απολαμβάνουν την κάθε στιγμή. Χαιρόσουν να τους βλέπω να περπατούν στο παραλιακό μέτωπο, να κάθονται στις διάσημες γαλαζιες καρέκλες απολαμβάνοντας τη θέα και τον ήλιο ή διαβάζοντας ενα βιβλίο, να κουτσομπολεύουν τους περαστικούς ή να κάθονται να ακούσουν τους πλανόδιους μουσικούς. Κι όλα αυτά με ένα λαμπρό χαμόγελο, το οποίο δεν κατάφεραν να σβήσουν οι δύο σχετικά πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου