Πολλοί οι νεκροί...

Πάνω από 16 οι νεκροί μέχρι στιγμή. Την επίθεση την δέχτηκε το μεγαλύτερο πλοίο του στόλου το οποίο ήταν τούρκικο. Τα δύο ελληνικά πλοία τα χουν καταλάβει οι Ισραηλινοί και οι Έλληνες κρατούνται στις Ισραηλινές φυλακές. Έχουν κακοποιηθεί. Η διεθνής κοινότητα δεν έχει αντιδράσει καθόλου. Είμαστε όλοι θεατές μπροστά σε αυτή τη φρίκη...

Παιδιά δεν είναι τυχαίo...

Το τραγούδι μας ήταν 11ο στη σειρά παρουσίασης. Τελικά ήρθε στην 8η θέση. Η νικήτρια χώρα, η Γερμανία, μας έδωσε 8 βαθμούς. Ακόμα , η ...Πορτογαλία (χώρα καταγωγής κατά το ήμισυ του Αλκαίου) μας έδωσε επίσης 8 βαθμούς... Όλο μαζί 11888... Τυχαίο? Δεν νομίζω.

Είναι πόλεμος αυτός;...

Πρίν λίγες μέρες φύγανε από την Ελλάδα τα πλοία για την Γάζα όπου θα προσφέρανε στους Παλαιστίνιους φάρμακα, τρόφιμα και εφόδια.

Σήμερα το πρωί μαθαίνουμε από συγκεκριμένα blogs όπως το troktiko.blogspot.com και σταθμούς όπως ο ΣΚΑΪ ότι πραγματοποιήθηκε επίθεση Ισραηλινών στα πλοία αυτά τα οποία τα έχουν ακινητοποιήσει. Το γεγονός όμως είναι πως δέχτηκαν πυρά και πηγές από Τουρκία και Χαμάς λένε πως υπάρχουν δύο νεκροί και 40 τραυματίες. Γαλλικό πρακτορείο αναφέρει για δέκα νεκρούς. Αυτά ήταν τα τελευταία νέα πριν διακόψουν οι Ισραηλινοί τη μετάδοση του γεγονότος αυτού. Φυσικά τα ελληνικά κανάλια (εκτός του ΣΚΑΪ) κοιμούνται ακόμα όπως και η ελληνική κυβέρνηση.

Και γω σαν απλός θεατής όλων αυτών των γεγονότων σήμερα το πρωί αναρωτιέμαι... Δεν είναι πόλεμος αυτός;... Οι Ισραηλινοί χτυπήσανε πλοία όχι απαραίτητα ελληνικά αλλά διεθνή. Σκοτώσανε πάλι κόσμο και έχουν προκαλέσει τον τραυματισμό 40 ανθρώπων. Θεωρούμε δηλαδή πόλεμο μόνο όταν κάνουν επίθεση σε έδαφος. Τα σκάφη με ελληνική σημαία τι έδαφος είναι; Πως θα προστατεύσουμε τα "εδάφη" αυτά που χτυπηθήκανε από το αλαζονικότερο κράτος του κόσμου; Για πόσα χρόνια θα αφήσουμε αυτόν τον λαό να σκοτώνει και να διεκδικεί τα εδάφη των γύρω χωρών χωρίς να μιλάει κανείς... Πόσο αίμα πρέπει να τρέξει ακόμα σε αυτά τα μέρη; Δεν είναι μακριά μας. Μιά γειτονιά της ανατολικής Μεσογείου είμαστε. Και σήμερα το πρωί δεχτήκαμε επίθεση.

Ωστόσο θα πρέπει να πούμε πως πάνω στα πλοία βρίσκεται και ο βουλευτής του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Θοδωρής Δρίτσας. Μπορεί να τους κατηγορώ από δω συνέχεια τους Έλληνες βουλευτές όμως επισημαίνω και τις καλές κινήσεις αρκετών. Και το ότι ένας βουλευτής άφησε την καρέκλα του και έτρεξε εκεί κάτω για να υπερασπισθεί ανθρώπινα δικαιώματα, είναι ένας λόγος να μην τον κατατάσσουμε με τα υπόλοιπα 299 γαϊδούρια.

Το Ισραήλ έχει προκαλέσει πολύ κακό. Και θα σκοτώνει για πολλά χρόνια ακόμα κόσμο. Γιατί πολύ απλά είναι ένα φασιστικό και εθνικιστικό κράτος με επεκτατικές βλέψεις. Και μεις σαν βλάκες το θεωρούμε κομμάτι της Ευρώπης. Αυτό το κομμάτι της Ευρώπης μόλις μας έκανε επίθεση...

Τι μάθαμε χθες...

Η πρώτη ιστορική αναφορά στη Micromeria acropolitana σημειώνεται από τον Αυστριακό βοτανολόγο Halacsy το 1908. Από τότε μέχρι σήμερα τα ίχνη της χάνονται. Ντύνεται με ένα πέπλο μυστηρίου και χαρακτηρίζεται «φυτό-φάντασμα». Μάλιστα, το 1998, ο καθηγητής Βοτανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Αρτέμης Γιαννίτσαρος κάνει λόγο για «εξαφανισθέν είδος από την ελληνική και γενικά την παγκόσμια χλωρίδα». Και πιο πρόσφατα, το 2003, ο βοτανολόγος Θεοφάνης Κωνσταντινίδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή» αναφέρεται στη «μυστηριώδη Micromeria acropolitana (Μικρομέρια της Ακρόπολης)», την οποία «εδώ και έναν αιώνα κανένας δεν έχει ξαναδεί ούτε στο βράχο της Ακρόπολης ούτε κάπου αλλού». Ή μήπως όχι;
Από το 2004 ο Γρηγόρης Τσούνης, καθώς γράφει το βιβλίο του «Γύρω από την Ακρόπολη», παρατηρεί και καταγράφει το πλούσιο οικοσύστημα της περιοχής. Και δύο χρόνια αργότερα, σε βόλτα μαζί με τον γιο του, «σκοντάφτουν» επάνω. «Μόλις το είδα από μακριά λέω «να μια μικρομέρια» - γιατί τα φύλλα του έχουν μικρά μέρη. Αλλά ποια μικρομέρια ακριβώς;». Μαζί του πάντα ο Λάμπρος. «Είναι ο κολλητός μου, που τρελαίνεται για ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον. Θέλει να σπουδάσει βιολογία και είναι καλός φωτογράφος». Οι δυο τους κινούνται μεθοδικά. Σημειώνουν, μελετούν, φωτογραφίζουν. Και σερφάρουν στην ηλεκτρονική σελίδα του Ινστιτούτου Βοτανικής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, όπου διακρίνουν όλα τα χαρακτηριστικά του είδους. «Εκεί σιγουρευόμαστε ότι έχουμε τη μικρομέρια στα χέρια μας. Αλλά δεν καθησυχάζουμε», λέει ο Γρ. Τσούνης. «Θέλουμε και την άποψη της ειδικού».
Το ραντεβού δίνεται στην Ακρόπολη. Η Δρ Κιτ Ταν από το Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης είναι πρόσωπο-κλειδί. Διεθνώς αναγνωρισμένη και συγγραφέας ενδελεχούς τόμου για τα ενδημικά φυτά της Πελοποννήσου. Τώρα μπροστά τους προβάλλει ένας μικρός πληθυσμός από 200 φυτά. Με ύψος 5 έως 20 εκ., με ανατολικό προσανατολισμό -για να «βλέπει» ήλιο- και σε ύψος 156 μέτρα. Ανθισμένος από Μάιο έως Ιούνιο και με μικρά ροζ άνθη. Πάνω σε πέτρες τειχών και σχισμές με λίγο χώμα. Κι όλα αυτά στον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης. Ναι, είναι το πολυετές φυτό-«μύθος»: η Micromeria acropolitana Halacsy, της οικογένειας Labiatae. Οσο για την επιστήμονα; «Ο τρόπος που το προσεγγίζει είναι τρόπος προσευχής. Πώς ένας άνθρωπος προσεύχεται; Ετσι ακριβώς».

Χάρη στο ζήλο της βοτανολόγου δρος Κιτ Ταν και του Ελληνα φυσιοδίφη και βιολόγου Γρηγόρη Τσούνη λύθηκε έπειτα από 100 χρόνια ο γρίφος της εξαφάνισης της Micromeria acropolitana· το σπάνιο ενδημικό φυτό εντοπίστηκε εκ νέου στην Ακρόπολη!

Και οι τρεις πλέον κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Κρατούν για λόγους ασφαλείας «μυστικό» το ακριβές σημείο όπου φύεται η μικρομέρια. Τι απομένει; «Να επικοινωνήσουμε με τον υπουργό Πολιτισμού, να του παρουσιάσουμε το θέμα και να του πούμε πώς να ληφθούν μέτρα προστασίας του φυτού χωρίς δαπάνες». Το φυτό κινδυνεύει από την ανθρώπινη παρουσία, την τουριστική δραστηριότητα, την εκρίζωση και τον καθαρισμό του αρχαιολογικού χώρου. «Οπως δείχνουμε ενδιαφέρον για τα μνημεία του πολιτισμού μας, οφείλουμε να δείξουμε το ανάλογο ενδιαφέρον και για τους θησαυρούς της φυσικής μας κληρονομιάς».
Η μελέτη τους αδιάλειπτη και λεπτομερής. Γι' αυτό και η μαρτυρία τους αποτελεί μια προσφορά στην επιστήμη: «Το φυτό δεν είδαμε να το επισκέπτονται μέλισσες, σφήκες ή πεταλούδες. Κοντά του πολλές φορές συναντήσαμε μυρμηγκοφωλιές. Είδαμε μυρμήγκια να μεταφέρουν τους μαύρους μικρούς σπόρους της», όπως καταγράφουν. «Και φύεται συχνά πολύ κοντά ή μαζί με την πικραλίδα Picris sp. που την επισκέπτονται συχνά διάφορα είδη από πεταλούδες». Τα πρόσωπα πίσω από την είδηση δεν είναι τυχαία. «Κάθε φορά που βγαίνουμε στην ελληνική φύση συγκλονιζόμαστε από τη μοναδικότητά της». Το μυστικό; «Φτάνει να έχεις μάτια για να δεις τη φύση».

Ας θυμηθούμε κάτι παλιό...

Η επιστολή αυτή στάλθηκε με αφορμή την Δήλωση του Μιχάλη Χατζηγιάννη, πως, με τα λεγόμενά του, η έντεχνη αντιπροσωπεία , εκλεισε. Με άλλα λόγια ,ήθελε να πει πως δεν υπάρχει πια έντεχνο σήμερα.Ο Πάνος Κατσιμίχας, ενας τραγουδιστής ο οποίος έβαλε το στίγμα του εδώ και 20 και πλέον χρόνια στο έντεχνο τραγούδι, απάντησε στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, στέλνοντας μια επιστολή, έτσι όπως τη δημοσίευσε το 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας. Την επιστολή αυτή την είχα διαβάσει τότε με μεγάλη προσοχή και ένιωσα μία ανακούφιση που κατάφερε κάποιο αξιόλογο και αξιοσέβαστο όνομα να γυρίσει να πει σε έναν καραγκιοζάκο να το βουλώσει. Μία επιστολή που δεν απευθύνεται μόνο στον Χατζηγιάννη αλλά στον κάθε "Χατζηγιάννη" που για να βγεί για πέντε λεπτά στο γυαλί λέει ότι ηλιθιότητα θέλει. Ας την απολαύσουμε μία άκομη φορά. Ας την θυμηθούν όσοι την είχαν διαβάσει τότε και να την μάθουν όσοι την διαβάσουν τώρα... Έγω θα πω απλά ένα ευχαριστώ στον Πάνο Κατσιμίχα που είχε τα κότσια και βγήκε να μιλήσει.

"Αγαπητό Επτά, Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο - τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύματων μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.

Και τι δεν είπε το παιδί: "Δεν έχω ανάγκη κανέναν", δεν με βοήθησε κανείς, "τα κάνω όλα μόνος μου", "δε με ενδιαφέρει τίποτα" κ.λ.π. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί "ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου" που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά θανατική του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου "έντεχνου τραγουδιού" και συνεχίζειτην ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της "σκεπτόμενης ποπ" Καινούργιο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.

Επειδή όλο αυτό το "κόλπο" είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω:Ξέρεις που βρίσκεσαι Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς;Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζειτα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα;Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων:Οι "έντεχνοι" και το "έντεχνο" που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι.

Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το "έντεχνο" (όπως το ονομάζουν οι διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς μαγαζί" και"αντιπροσωπεία"; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις;

Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι,θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπεινα σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις.

Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ένα παιδάκι17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και κουρεμένο κατ' εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ' ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε τον Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία "έντεχνο τραγούδι" γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού η "αντιπροσωπεία έκλεισε"; Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι;

Aκουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω:

Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα.Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;

Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. "Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγατα". Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησε με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου."

Πάνος Κατσιμίχας

To Trelokouneli τιμήσε την Χίο στη σημερινή Καλημέρα του...

Από την υπέροχη δυτική πλευρά του νησιού με τις απομακρυσμένες αλλά καταγάλανες ακτές του νησιού. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από την παραλία Τραχείλια ενώ στο βάθος φαίνεται το νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού.

Το στολίδι της Αλσατίας...

Όπως όλα τα ταξίδια έτσι και αυτό τελειώνει σήμερα. Πιστεύω πως μέσα από τις φωτογραφικές και μουσικές διαδρομές μου ανακαλύψατε μαζί μου την ομορφιά που κρύβει αυτός ο τόπος. Μία ομορφιά περίεργη, ξεχωριστή, μαγική που σε κάνει να δένεσαι με τον τόπο και να μη θες να φύγεις.
Η πόλη του Στρασβούργου παρουσιάστηκε μέσα από έξι βίντεο (μαζί με το σημερινό). Όσα δημιούργησα και για το Παρίσι. Μέσα από τα μονοπάτια που σας παρουσίασα γνωρίσαμε την Petite France, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μαζί με τα υπόλοιπα σύγχρονα σημεία της πόλης, περπατήσαμε περιμετρικά αλλά και πάνω στον τεράστιο Καθεδρικό, εξερευνήσαμε και ανακαλύψαμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των κατοίκων της πόλης πάνω στους τοίχους των σπιτιών, και κάναμε ένα όμορφο περίπατο στις όχθες του ποταμού Ίλλ και με χιόνι αλλά και με ήλιο.
Όμως δεν σας παρουσίασα τις ομορφιές της υπόλοιπης πόλης. Μα έχει και άλλα να δούμε; θα αναρωτηθείτε σίγουρα. Ναι το Στρασβούργο έχει πολλά. Δυστυχώς δεν τα ανακάλυψα όλα μέσα σε μία επίσκεψη όμως απόλαυσα όσα μου πρόσφερε απλόχερα τις δέκα μέρες που έμεινα.
Εκτός από τον επιβλητικό καθεδρικό ναό της πόλης υπάρχει και ο Άγιος Παύλος στην περιοχή Gallia δίπλα στις όχθες του ποταμού Ίλλ. Όμορφη εκκλησία η οποία σου παρουσιάζεται μπροστά σου με άνεση προσπαθώντας να κλέψει λίγη δόξα από τον Καθεδρικό. Μπορεί η μάχη να είναι άνιση όμως φαίνεται πως δε τα παρατάει. Του αφιερώνω την έναρξη του φωτογραφικού μου βίντεο.
Ένα στοιχείο που μου έκανε εντύπωση στο Στρασβούργο είναι πως τα σπίτια δεν έχουν πάντα κάθετους τοίχους. Πολλές φορές έχουν μία αισθητή κλίση είτε όλα μαζί είτε ένα κομμάτι του τοίχο, όπως στο συγκεκριμένο κοντά στην πλατεία Ρεπιμπλίκ όπου νόμιζε κανείς πως σαν κομμάτι τούρτας παγωτού έλιωνε μπροστά σου.
Πολύ όμορφες ήταν και οι εικόνες που αποκτούσε κανείς σε έναν περίπατο στη συνοικεία πίσω από τον Καθεδρικό ναό. Σε όλα τα σπίτια φαίνονται οι εξωτερικοί πάσσαλοι που τα στηρίζουν ενώ τα χρώματα είναι πολύ έντονα, κυπαρισσί, σκούρο κόκκινο, πράσινο, κίτρινο... Ένα χρωματιστό πάζλ που σε προκαλούσε να το φωτογραφίζεις συνέχεια...
Καθώς απομακρυνόμαστε από την περιοχή του Καθεδρικού καταλήγουμε στην πλατεία Ρεπιμπλίκ. Μία στρογγυλή μεγάλη πλατεία, η οποία σε οδηγεί προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στο κέντρο αυτής δεσπόζει το άγαλμα για τα θύματα των πολέμων που έχει υποστεί αυτός ο τόπος μεταξύ Γερμανών και Γάλλων. Περιμετρικά της πλατείας πολλά επιβλητικά δημόσια κτίρια που σου κεντρίζουν την προσοχή. Μεγάλη εντύπωση εκείνη τη μέρα μου έκανε η σκιά του αγάλματος πάνω σε έναν θάμνο μετατρέποντάς τον σε μία βυζαντινή εικόνα η οποία δείχνει τον ίδιο πόνο με αυτόν που παρουσιάζει το σύμπλεγμα.
Η Αλήθεια είναι ότι ζήλεψα την Σχολή Καλών Τεχνών και Ιστορία Τέχνης διότι μου φάνηκαν σχολές με ενέργεια. Σχολές που κάνουν τους φοιτητές να κοχλάζουν δίνοντάς τους την ευκαιρία και την δυνατότητα να δημιουργήσουν... Καμία σχέση με την δικιά μας στην Πειραιώς που κανένας δε την σέβεται, ούτε φοιτητής ούτε καθηγητής, και σαν κτίριο φθείρεται με τον καιρό...
Μεγάλη γοητεία ασκούσαν τα στεναδάκια της πόλης. Δεν γνώριζες που θα σε βγάλουν. Πολλές φορές καταλήγανε σε εσωτερική αυλή, με δέντρα και κισσούς που ανεβαίνανε ανεξέλεκτοι πάνω στους τοίχους των σπιτιών. Πολλές φορές η αρχιτεκτονική των σπιτιών μου θύμιζε τις προσόψεις των Χιώτικων αρχοντικών που βρίσκονται στον Κάμπο. Εξάλλου και σε άλλη ανάρτησή μου για το Στρασβούργο αναφέρω πως η κόκκινη πέτρα των κτιρίων μου θυμίζει την θυμιανούσικη πέτρα που χρησιμοποιείται στο νησί μου.
Περιέργια αλλά και χαρά μου προκάλεσε το άγαλμα της Αθηνάς έξω από την πανεπιστημιούπολη. Δε θυμίζει σε τίποτα την θεά Αθηνά αφού το άγαλμα παρουσιάζει μία γυναικεία μορφή που περπατάει δίχως αιγίδα, περικεφαλαία, ασπίδα και δόρυ. Απλά υπάρχει μία κουκουβάγια χαραγμένη στα πλάγια της βάσης και έτσι με τον συγκεκριμένο συμβολισμό μας παρουσιάζουν το άγαλμα ως Αθηνά. Ίσως η πιό σύγχρονη και λιτή αποτύπωση της συγκεκριμένης θεάς που έχω δεί στη ζωή μου.
Κομβικό σημείο της πόλης είναι και η πλατεία Κλέμπερ. Από το κέντρο της μπορείς να θαυμάζεις τον ψηλό καμπαναριό του ναού από την μία μεριά ενώ από την άλλη βρίσκεται η γνωστή Γκαλερύ Λαφαγιέτ, η οποία στεγάζεται σε ένα γωνιακό επιβλητικό κτίριο. Μία μητέρα με το κοριτσάκι της στις ίδιες αποχρώσεις ντυμένες περνούν από μπροστά μου. Δε μπορούσα να μη της αποθανατίσω.
Από τις κόκκινες αποχρώσεις των δύο γυναικών, στο κόκκινο φόντο μίας ρομαντικής καφετέριας με βιτρό και βιβλία στα παράθυρά της. Τόσο το κτίριο που στεγάζεται η καφετέρια αυτή όσο και το διπλανό έχουν τόσο μεγάλη κλίση το ένα προς το άλλο που η αλυσίδα που συγκρατεί το φανάρι στο στενό ανάμεσά τους έχει χαλαρώσει. Άφοβα περπάτησα ανάμεσα στα δύο κτίρια.
Τις μέρες που χιόνιζε μ' άρεσε η εικόνα με τις πατημασιές ανθρώπων, σκυλιών και πουλιών πάνω στο χιόνι. Αυτο έδινε την εντύπωση πως όλοι είχαν δικαίωμα σε αυτόν τον τόπο. Όλοι ζουν σε αυτόν τον τόπο και ο ένας θα πρέπει να παραχωρεί χώρο στον άλλο. Έτσι ζουν όλοι αρμονικά...
Κλείνοντας το βίντεο παρουσιάζω το σύμβολο της πόλης, την καρδιά, το οποίο βρίσκεται στα περισσότερα παραδοσιακά παραθυρόφυλλα. Άλλα παραθυρόφυλλα τα βρίσκεις πάνω στα κτίρια και άλλα ως σουβενίρ σε βιτρίνες καταστημάτων. Ένα άλλο σύμβολο της πόλης είναι το ποδήλατο. Η πρωτεύουσσα του ποδηλάτου και όχι άδικα αφού όλοι οι κάτοικοί της έχουν ποδήλατο. Εμφανές το στοιχείο αυτό σε μία κλειστή αυλή που είναι γεμάτη παρκαρισμένα ποδήλατα. Μία γαλλική σημεία μπλεγμένη πάνω σε ένα φανάρι μας αποχαιρετά...
Το ταξίδι στο υπέροχο Στρασβούργο τελειώνει σήμερα 26 Μαΐου 2010...
Το επόμενο "ταξίδι" ξεκινάει από σήμερα...

Παπούτσια με θέα...

Μια θέα μοναδική, όμορφη, ήσυχη, τρομακτική αλλά πάνω απ' όλα ρομαντική που σίγουρα θα μείνει στις καρδιές μας...

Πόσο ζώα είμαστε;...

Πολλές φορές έχω κάτσει επώνυμα και έχω καταγγείλει πράξεις και αποφάσεις όλων των κομμάτων, μικρών και μεγάλων. Όμως πλέον έχω βγάλει ένα συμπέρασμα. Δε φταίνε οι πολιτικοί. Οι περισσότεροι δυστυχώς είναι καράβλαχοι που ούτε να μιλήσουν δεν ξέρουν και πολλές φορές μας συμπεριφέρονται έχοντας την αντίληψη πως έχουμε την ίδια νοημοσύνη με αυτούς μ' αποτέλεσμα να ξεφτιλίζονται οι ίδιοι (παρατηρήστε τις δικαιολογίες του Ρουσόπουλου για της επισκέψεις του στο Άγιο Όρος). Όμως αυτοί καλά είναι, τόσα σκέφτονται τόσα κάνουν. Πολλές φορές αργούν να καταλάβουν πως φταίνε και τους έχουμε πάρει χαμπάρι (παράδειγμα Άτζελα Γκερέκου για την υπόθεση του Τόλη της). Δε τους κατηγορώ. Οι άνθρωποι είναι χαμηλού επιπέδου. Όμως όταν αντιπροσωπούν αντίστοιχους πολίτες που τους έχουν ψηφίσει καλά κάνουν και τους διοικούν. Όμως τα βάζω με όσους έχουν μεγαλύτερη νοημοσύνη και αντίληψη των πραγμάτων και σιωπούν σε όλη αυτή τη κατάντια. Αυτοί τι κάνουν; Εκτός από το να σχολιάζουν την κατάντια της Ελλάδος (όπως ο Σαβόπουλος, ο Μικρούτσικος και άλλοι) τι παραπάνω κάνουν όταν βλέπουν κάποιους καράβλαχους να τους τρώνε τα λεφτά;...
Εμείς φταίμε. Πάει και τελείωσε. Και ξέρω ότι οτιδήποτε και να πω τώρα σε λίγα χρόνια (ή σε λίγο καιρό) στις επόμενες εκλογές τους ίδιους θα ψηφίσουμε πάλι. Δεν ελπίζω πουθενά πιά... Είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Σήμερα έχει την τιμητική της η Sex and the City βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κυρία Τζάκρη...

Πρωταθλήτρια η Ίντερ...

Πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από 40 χρόνια η Ίντερ. Νίκησε στον τελικό της Μαδρίτης την Μπάγερν η οποία δε κατάφερε να πείσει πως μπορούσε να διεκδικήσει το τρόπαιο.

Όμως εγώ δε θα μιλήσω για το θέμα του αγώνα αλλά για τις συμπτώσεις που παρατηρούμε αυτόν τον καιρό.

Το 2004 ο Παναθηναϊκός είχε κάνει το ντάμπλ, ο Μουρίνιο παίρνει το CL με την Πόρτο (η οποία έχει μπλέ χρώμα στην φανέλα της) και η Ελλάδα να κατακτά το Ευρωπαϊκό στην Πορτογαλία.

Φέτος ο Παναθηναϊκός ξανάκανε το ντάμπλ, ο Μουρίνιο ξαναπαίρνει το CL αυτή τη φορά με την Ίντερ (η οποία έχει μπλέ χρώμα στην φανέλα της)... Λέτε η Ελλάδα να κατακτήσει το Μουντιάλ στην Νότια Αφρική;

Σα να μην πέρασε μιά μέρα...

Πιό χαμηλά ευτυχώς δε μπορούσε να φτάσει...

Τα κατάφερε ο Κόκκαλης να ρίξει τον Ολυμπιακό όσο πιο χαμηλά μπορούσε. Και πιστέψτε με αν στα play off υπήρχαν και άλλες ομάδες ο Ολυμπιακός θα έπεφτε ακόμα πιο χαμηλά. Προφητικό φάνηκε τελικά το αστείο του Μάνου που είπε πως όλοι θα χάνουν μεταξύ τους αλλά τον Ολυμπιακό θα τον νικάνε. Έτσι και έγινε. Η ομαδάρα μας μετά από πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα κατέλαβε επάξια την 4η θέση των play off και την 5η στο πρωτάθλημα. Είναι η χειρότερη θέση του Ολυμπιακού εδω και 23 χρόνια!!! Τόσο χαμηλά είχε πέσει το '87-'88. Η τελική πεντάδα που βγαίνει Ευρώπη είναι η εξής:

1. Παναθηναϊκός

2. Π.Α.Ο.Κ.

3. Α.Ε.Κ.

4. Άρης

5. Ολυμπιακός

Να το βλέπουμε παίδες αυτό και να το χαιρόμαστε και στην επόμενη αγωνιστική που θα ρθει τον Ιούλιο ας ρίχνουμε καμιά δεκαριά μούτζες προς τον Κόκκαλη μπας και ξυπνήσει ο χοντρός...

Συγχαρητήρια τόσο στον Π.Α.Ο.Κ. που μας ξεφτίλισε όσο και στις υπόλοιπες ομάδες Α.Ε.Κ. και Άρης που άξια βρίσκονται από πάνω μας...

Το μόνο καλό για μας τους γαύρους είναι πως αμέσως μετά το Μουντιάλ θα χουμε κατευθείαν προκριματικά. Το καλοκαίρι θα ναι μες την μπάλα...

Καλό ποδοσφαιρικό καλοκαίρι λοιπόν και επίσημα.

Πρώτη δημοσίευσή σχολίου μου στο troktiko

Παρακάτω θα σας δημοσιεύσω το σχόλιο μίας αναγνώστριας για την ανώριμη και κατα την γνώμη μου ηλίθια καταγγελία της για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Δεν ήμουν ο μόνος που αντέδρασε καθώς και ένας άλλος ακόμα αναγνώστης του γνωστού ιστολογίου troktiko είχε την ίδια άποψη και γραμμή με μένα. Το δικό μου σχόλιο είναι δεύτερο. Περιμένω και δικές σας απόψεις για το θέμα αυτό...

Με κεφαλαία είναι το κείμενο της αναγνώστριας που καταγγέλει το μουσείο και ακολουθούν μετά τα σχόλια ενός αναγνώστη και μετά το δικό μου.

"ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΤΕΛΟΙΟΣ.....ΣΗΜΕΡΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ...ΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑ Η ΚΑΙΜΕΝΗ ΓΙΑ ΚΑΚΗ ΜΟΥ ΤΥΧΗ ΠΗΓΑ...ΝΥΣΤΙΚΗ...ΟΤΑΝ ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΛΕΙ ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΕΞΩ ΓΙΑΤΙ ΦΥΣΑΕΙ (ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΑΠΝΟΙΑ)ΚΑΙ ΟΤΙ ΒΡΕΧΕΙ....ΕΛΕΟΣ ΑΚΟΥ ΒΡΕΧΕΙ....Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΑ ΜΑΡΟΥΛΙΑ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΡΒΟΙΤΟΡΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΙΟΝΩ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΕΒΡΕΧΕ ΟΥΤΕ ΦΥΣΑΓΕ....ΕΛΕΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ!!!!!!!!ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ????"

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

"Να έτρωγες κυρία μου. Δεν σου φταίνε οι Ελληνάρες άμα δηλαδή πήγες εσύ να φάς σε μουσείο. Έλεος! Είπαμε να δώσουμε βήμα στον Έλληνα πολίτη για να μιλήσει. Όχι για να καταγγείλει πως δεν έφαγε. Αν δεν έβρεχε και δεν φύσαγε δίπλα είναι η Πλάκα, να πας να φάς εκεί.Όσο βλακεία και αν σας φένεται το μήνυμά μου, θέλω να το αναρτήσετε όπως αναρτήσατε την βλακεία της πεινασμένης κυρίας."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

"Γειά σας... Αποφάσισα να απαντήσω στην κυριά που έκανε παράπονο για το νέο μουσείο της Ακρόπολης. Το ότι έχει το μουσείο εστιατόριο - καφετέρια δε σημαίνει πως ως Ελληνάρας θα πάς εκεί για να φας... Πας για να τιμήσεις τα αρχαία για τα οποία υποτίθεται είσαι περήφανος και θες να θαυμάσεις και να απολαύσεις την θέα με έναν καφέ. Αν θέλατε να φάτε αφού τόσο πολύ ανάγκη το χετε θα μπορούσατε να κάτσετε στο εσωτερικό χώρο του εστιατορίου. Δε νομίζω εκεί να σας λέγανε όχι. Πάντως είναι κρίμα να τα ισοπεδώνουμε όλα... Έλεος..."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blog-post_8768.html

Δεν πήγε στις Κάννες ο Ζαν Γκοντάρ

Διαμαρτύρεται για την στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην Ελλάδα. Ο Γάλλος δήλωσε πως θα πρέπει να ευχαριστούμε (ως Ευρωπαίοι) την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Και συνέχισε τονίζοντας " Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία... Πάντα ξεχνάμε την σχέση μεταξύ της τραγωδίας και της δημοκρατίας. Χωρίς Σοφοκλή δε θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς Περικλή δε θα υπήρχε Σοφοκλής. Ο τεχνολογικός κόσμος που σήμερα ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιός ανακάλυψε τη λογική;... Ο Αριστοτέλης. Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από τον σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα. Κατηγορούν τους Έλληνες ότι είναι και ψεύτες... Αυτό μου θυμίζει έναν παλιό συλλογισμό που είχα μάθει στο σχολείο. Ο Επαμεινώνδας είναι ψεύτης ή όλοι οι Έλληνες είναι ψεύτες, άρα ο Επαμεινώνδας είναι Έλληνας. Δεν έχουμε προχωρήσει καθόλου."

Από το troktiko.blogspot.com

Η απορία μου είναι η εξής... Ποιός Ελληνάρας θα μιλούσε τόσο όμορφα για την πατρίδα του από έναν Φιλέλληνα που κατέχει γνώσεις και απόψεις για την ιστορία ενός άλλου λαού επειδή πολύ απλά τον αγαπάει. Από την μεριά μου θα σκύψω το κεφάλι και με ευγνωμοσύνη θα πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ζαν Γκοντάρ αν και θα διαφωνήσω στο θέμα αν είμαστε ψεύτες ή όχι... Δυστυχώς αγαπητέ Γκοντάρ είμαστε ψεύτες και δυστυχώς δε σεβόμαστε πραγματικά το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας, διότι αν τη σεβόμασταν δε θα είμασταν σε αυτά τα χάλια... Όμως δεν είμαστε γνήσιοι Έλληνες... Απλά γεννηθήκαμε σε έναν τόπο που κάποτε μεγαλούργησε ένας σπουδαίος πολιτισμός...

Στη Σοφοκλέους...

Όσοι ζείτε στην Αθήνα ξέρετε πολύ καλά την κατάσταση που επικρατεί στη Σοφοκλέους. Οι πιο παλιοί μπορείτε να συγκρίνεται την παλιά εικόνα της με τα μπαράκια της και την σημερινή που δε μπορείς να την περάσεις αλώβητος. Πολλές φορές ακούμε ιστορίες από τέτοια σημεία της πόλης και σκεφτόμαστε πως αυτός που μας τα περιγράφει τα παραλέει. Τελικά είναι να το ζήσεις για να το καταλάβεις και να το πιστέψεις. Έτσι ήμουν και γω και αποφάσισα να επισκεφθώ το Ι.Κ.Α. στην πλατεία Θεάτρου πιστεύοντας πως θα τα καταφέρω να φτάσω.

Κατέβηκα στη στάση Πανεπιστημίου και κατευθύνθηκα στην οδό Πεσματζόγλου. Από κεί ξεκινάει η Σοφοκλέους. Άρχιζα να την διασχίζω. Πέρασα από την πλατεία Κοτζιά και βρέθηκα στην διασταύρωση Σοφοκλέους και Αθηνάς. Από κείνη τη στιγμή και μετά αρχίζει η περιπέτεια. Μιάς και μετά ο δρόμος γινόταν κατηφορικός έβλεπα από μακριά το χάος που επικρατούσε. Η κίνηση οχημάτων στο δρόμο ήταν ανύπαρκτη. Ούτε παρκαρισμένα αμάξια υπήρχαν. Τα μαγαζιά τα είχαν αλλοδαποί αλλά αυτό δεν με ενοχλούσε. Με τρόμαζε όμως η εικόνα του όχλου που επικρατούσε πιο κάτω. Και έπρεπε να περάσω μέσα από αυτόν τον όχλο για να πάω στον προορισμό μου. Άρχισαν να πέφτουν περίεργα βλέμματα πάνω μου, ή τουλάχιστον αυτήν την αντίληψη είχα. Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου για να βλέπω καλύτερα. Πήρα μία βαθιά ανάσα, φούσκωσα το στήθος μου και πέρασα από τον όχλο. Ευτυχώς δεν μου επιτέθηκε κανείς. Μετά το σταυροδρόμι με τους πολλούς αλλοδαπούς βρέθηκα σε ένα τετράγωνο μέσα στους ναρκομανείς. Όλοι τους ήταν πεσμένοι μές την μέση του δρόμου, άλλοι πάνω σε πεζούλια, σκαλοπάτια κτιρίων και όπου τους έβρισκε ο ύπνος. Συνέχισα να περπατάω. Αυτή τη φορά με πήραν δύο τύποι από πίσω αλλά δε μπορούσαν να μου κάνουν τίποτα. Δύο άλλοι είχαν βάλει κάτω μία κοπέλα, ναρκομανής και αυτή και την χτυπούσαν αλύπητα μέχρι που της πήραν την τσάντα και φύγανε. Οι κοπέλα άργησε να συνέλθει και να προσπαθήσει να σηκωθεί όρθια πάλι. Μέσα στα στεναδάκια της οδού έβλεπα χρήστες να παίρνουν την δόση τους και να λιώνουν μετά, να χάνονται και να τους παίρνει ο ύπνος. Μύριζε απαίσια η περιοχή. Κρατούσα για αρκετή ώρα την αναπνοή μου. Βρέθηκα επιτέλους στην Πειραιώς. Η πλατεία Θεάτρου ήταν σε ένα στενό δίπλα. Πήγα να στρίψω προς τα κεί όταν είδα πως το στενό αυτό ήταν ακόμα πιό επικίνδυνο και γεμάτο με κόσμο. Κοκκάλωσα. Δε μπορούσα να κάνω βήμα μπροστά. Ένας ιδιοκτήτης πάρκινγκ μου είπε να προσέχω την τσάντα μου. Τον ρώτησα που είναι το κτίριο του Ι.Κ.Α., μου το δείχνει με το χέρι του. Του είπα πως δε μπορώ να περάσω μέσα από αυτόν τον κόσμο. Μου είπε να κάνω τον σταυρό μου και να περάσω. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει αναρωτήθηκα; Μπορείς να πάς και από κει, μου δείχνει μία στροφή αλλά κάνεις κύκλο και ξαναβγαίνεις στο ίδιο σημείο, άδικος κόπος. Εκείνη τη στιγμή περνάνε δύο μηχανές αστυνομικών, ρίχνουν μία ματιά και φεύγουν πάλι. Στην απόγνωσή μου πήγα να τους ζητήσω να με πετάξουν μέχρι το Ι.Κ.Α., όμως αμέσως κατάλαβα πόσο γελοία σκέψη ήταν αυτή και γέλασα. Τώρα που να πάνε και αυτοί οι δυό τους εκεί μέσα. Θα τους φάνε. Θα φύγω και έκανα να γυρίσω από Σοφοκλέους. Από κει είναι πιο επικίνδυνα γιέ μου, μου λέει πάλι ο ιδιοκτήτης του πάρκινγκ. Από κεί ήρθα του είπα. Είσαι άρχοντας μου λέει αλλά μη κάνεις μαγκιές και βρείς τον μπελά σου. Ανέβα από Πειραιώς Ομόνοια να φύγεις από κει. Είχε δίκιο. Τον χαιρέτησα και έφυγα...

Ήταν πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα εγκλωβισμένος μέσα σε μία πόλη που ζω 8 χρόνια. Να μη μπορώ να πάω πουθενά. Από παντού να φοβάμαι πως κινδυνεύει η ζωή μου. Θα με πείτε και σεις τώρα τραγικό η πως τα παραλέω. Το ίδιο θα πίστευα και γω. Όμως είναι η πρώτη φορά που καθόμουν σε ένα σταυροδρόμι με κομμένα τα πόδια χωρίς να μπορώ να πάρω μία απόφαση ή να κάνω κάτι. Σίγουρα είναι και μία εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ.

Αναρωτιέμαι όμως... Το κράτος δε μπορεί να κάνει τίποτα, το χουμε καταλάβει αυτό. Γιατί όμως δε παίρνει τους οργανισμούς του από κει να τους πάει σε κανένα άλλο σημείο της πόλης ώστε να μπορεί ο κόσμος να εξυπηρετήται; Δε μπορούμε να γινόμαστε κομμάντο ή να ρισκάρουμε την ακεραιότητά μας για μία επίσκεψη σε ένα Ι.Κ.Α. ή σε μία εφορεία.

Όσο για τους ναρκομανείς δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι όλοι όσοι διώχθηκαν από Ομόνοια και Πλατεία Βάθης και μαζευτήκανε σ' αυτόν τον δρόμο. Ένα δρόμο ακριβώς από πίσω από το δημαρχείο. Και ο Κακλαμάνης τι κάνει γι' αυτό. Δε γίνεται να μη το ξέρει. Δίπλα του βρίσκεται. Η μπόχα και οι φωνές των ανθρώπων αυτών δεν φτάνουν μέχρι το γραφείο του; Ή εκτός από τυφλός είναι και κουφός;...

500 αναρτήσεις...

Μετα από έναν χρόνο, τέσσερις μήνες και μία μέρα έφτασα στις 500 αναρτήσεις. Δεν είναι και μικρό κατόρθωμα μίας και το blog αυτό έχει έναν μόνο χρήστη. Όμως δε θα έφτανα και δω μόνος μου αν δεν έβλεπα το ενδιαφέρον το δικό σας στα κείμενά μου και στις δουλειές που κάνω. Θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για την στήριξή σας μέσα από ένα βίντεο με όλες τις φωτογραφίες των αναρτήσεων. Τις έχω τοποθετήσει χρονολογικά. Έτσι θα μπορέσουμε να θυμηθούμε όλα τα γεγονότα αυτών των ημερών μέσα από την δικιά μου ματιά.

Ξεκινάμε με τον Ιανουάριο του 2009. "Εν άρχη ην ο λόγος". Έτσι είχε ξεκινήσει κάποτε έναν ραδιοφωνικό μονόλογο ο Παύλος Σιδηρόπουλος και αποφάσισα να το υιοθετήσω για το δικό μου ξεκίνημα. Σαν αρχή είχα γράψει ένα τραγούδι των Στέρεο Νόβα, το "Ταξίδι της Φάλαινας". Όσοι το γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά για το πόσο διαχρονικό και αληθινό τραγούδι είναι, ίσως και προφητικό. Εκείνον τον μήνα είχαμε πάλι τις σφαγές στην λωρίδα της Γάζας από τους Ισραηλινούς προς τους Παλαιστίνιους. Η φωτογραφία του Παλαιστίνιου με το νεκρό παιδί είναι αντιπροσωπευτική. Τον ίδιο μήνα ορκίστηκε και ο Μπάρακ Ομπάμα ως νέος πρόεδρος της Αμερικής. Υπάρχει ελπίς; ήταν το ερώτημα εκείνων των ημερών για να ρθεί η αρνητική απάντηση τους επόμενους μήνες μιάς και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Παράλληλα εκπλήρωσα και έναν σκοπό μου, δημοσίευσα ένα γεγονός από την στρατιωτική μου θητεία το οποίο συγκίνησε τόσο όσους το χαν ζήσει όσο και όσους το μάθαιναν πρώτη φορά. Τέλος εξέφρασα την γνώμη μου για ταινίες και για την κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα με τα ΜΑΤ και με τις πράξεις του Κακλαμάνη στο να κόψει τα δέντρα σε ένα πάρκο της Κυψέλης. Όχι άλλο τσιμεντο φωνάζανε οι κάτοικοι. Αυτό το κείμενό μου ήταν και το πρώτο που τιμήθηκε και δημοσιεύθηκε στην πρώτη σελίδα της ηλεκτρονικής Lifo...

O Φλεβάρης του 2009 ξεκίνησε με την ιστορία μιάς καρκινοπαθούς που με συγκίνησε με την ειλικρίνιά της. Επισήμανα τον ενθουσιασμό μου για το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη το μ.Χ. το οποίο το διάβασα μέσα σε μία μέρα. Καταδίκασα την αθώωση του σεκιουριτά ο οποίος χτύπησε και άφησε σε κόμμα την δημοσιογράφο Αγγελική Χατζηδημητρίου το 2006 στις εγκαταστάσεις της Δ.Ε.Η. της Χίου. Συγκίνησα πάλι με τον διάλογο δύο νακρομανών στο μετρό της Αθήνας με το κείμενο "Όποιος με κοιτάει..." το οποίο ήταν το δεύτερο που τιμήθηκε με δημοσίευση στη πρώτη σελίδα της Lifo. Ανέλυσα την ιστορία του σήματος των Αντιεξουσιαστών. Δημοσίευσα το ιστορικό πρωτοσέλιδο της Αυριανής μετά την επίθεση που δέχτηκαν τα γραφεία της με όπλα και μολότωφ, ενώ προκάλεσα με το κείμενό μου για την σημερινή μιζέρια του κουμουνισμού το οποίο ήταν το τρίτο κείμενο που δημοσίευσε η Lifo. Με πιασε η νοσταλγία των όμορφων ημερών της θητείας μου στην Ξάνθη αφιερώνοντας στα παιδιά το τραγούδι του Μακεδόνα που είχαμε συσχετίσει με την παρέα μας εκεί. Βάση μίας δημοσίευσης σε μία κυριακάτικη εφημερίδα προέτρεπα τους αναγνώστες μου να κάνουμε τη ζωή μας πιό όμορφη. Ειρωνεύτικα τις φυλακές του Κορυδαλλού για την δεύτερη απόδραση του Παλαιοκώστα.

Τον Μάρτιο του 2009 ξεκίνησα με την όμορφη αίσθηση της απόδρασης του κόσμου από την πόλη τα σαββατοκύριακα. Πανηγύρισα την απόκτηση του πτυχίου μου. Ανέπτυξα μία κριτική για την ταινία του Χιώτη σκηνοθέτη Δήμου Αβδελιώδη για την Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων δέκα χρόνια μετά. Εξέφρασα τις απορίες μου για τα δύο μεγάλα κόμματα και για τον Μέγα Αλέξανδρο. Καταδίκασα τις ενέργειες των ανώριμων κουκουλοφόρων που μέρα μεσημέρι τα σπάσανε στο Κολωνάκι χωρίς λόγο. Αναρωτήθηκα για το ποιά περηφάνια μπορούμε να χουμε την 25 Μαρτίου. Τελείωσα τον μήνα μου με μία όμορφη ιστορία που άκουσα για την σχέση των Ελλήνων με τα αρχαία μας.

Τον Απρίλιο του 2009 ξεκίνησα με ένα απόσπασμα από τον Μικρό Πρίγκιπα. Αναφέρθηκα για τους σεισμούς που έχω ζήσει και τις όσες φορές έχουμε "χορέψει" με το ζόρι. Παρουσίασα την έκθεση φωτογραφίας στη καφετέρια Ρόδι της Χίου από την φωτογραφική λέσχη του νησιού. Αφιέρωσα στον "επαναστάτη" δήμαρχό μας Νικήτα Κακλαμάνη το αριστερό τραγούδι "Το γελαστό παιδί". Ανέπτυξα μία κριτική για την θαυμάσια παράσταση και ερμηνεία της Νένας Μεντής για την ζωή της Ευτυχιας Παπαγιαννοπούλου. Μιάς και είχαμε την Μεγαλοβδομάδα παρουσίασα μία εναλλακτική προσευχή. Αναφέρθηκα επίσης στην επέτειο της χούντας εκφράζοντας την άποψη μου για την μαύρη αυτή επέτειο. Και προσπάθησα να δω κατά πόσο βολεύει να χεις ποδήλατο στην Αθήνα.

Τον Μάιο του 2009 ξεκίνησα κατηγορώντας τον κ. Λούβρο και ιδιοκτήτη του αγαπημένου μπαρ Booze για την στάση του απέναντι στους μη καπνιστές λίγο πριν βγουν τα μέτρα κατά του καπνίσματος. Ανέπτυξα την άποψη μου για την πεζοδρόμηση της παραλιακής λεωφόρου Νίκης στην Θεσσαλονίκη με το κείμενο Absolute Thessalonika το οποίο ήταν τέταρτο κείμενο που αναρτήθηκε στην πρώτη σελίδα της Lifo. Πληροφόρησα στη συνέχεια τους αναγνώστες μου για την λεγεώνα των ξένων που ζητάνε την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα λίγο πριν τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου, το κείμενο αυτό ήταν το πέμπτο που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της Lifo. Ευχαρίστησα τον φίλο που ολοκλήρωσε μία φράση σε έναν τοίχο στο Κουκάκι κατά των αστυνομικών. Δημοσίευσα μία φωτογραφία με έναν Ματατζή που "γυμνάζεται" εν ώρα υπήρεσίας. Εξέφρασα την στεναχώρια μου για το τέλος της εκπομπής Μεγάλοι Έλληνες στο ΣΚΑΪ καθώς και της ομάδας πόλο της Χίου που δε βγήκε Ευρώπη. Παράλληλα άρχισα να ειρωνεύομαι τα παπαγαλάκια που ξεκίνησαν να βγαίνουν στα κανάλια λόγω των ευρωεκλογών. Έκλεισα τον μήνα με την παρουσίαση του νέου δίσκου των Film.

Τον Ιούνιο του 2009 ξεκίνησα με πολιτικό αέρα κατηγορώντας τον βουλευτή του Κ.Κ.Ε. Γιάννη Πρωτούλη με την συμπεριφορά του σε σχολείο της Αθήνας κάτι το οποίο συζητήθηκε πολύ στη σελίδα της Lifo με τους μισούς να παίρνουν το μέρος μου και τους υπόλοιπους να με κατηγορούν για διαφορετικούς λόγους. Δημοσίευσα την προσπάθεια και την μάχη που έδωσα με την αδελφή μου για να σκοτώσουμε μία μεγάλη κατσαρίδα. Παρουσίασα την φωτογραφία με την οποία έλαβα μέρος στον διαγωνισμό του Χιακού περιοδικού Πεληναίο. Έκλεισα με ένα καλοκαιρινό αέρα με μία φωτογραφία από την Ακρόπολη μιάς και το μυαλό μας ήταν στις παραλίες.

Τον Ιούλιο του 2009 είχαμε τον θάνατο του Τζάκσον. Τον μήνα αυτό είχα γράψει ένα αγαπημένο για μένα κείμενο στο οποίο αναρωτιόμουν για το πού μπορεί να φτάσει κανείς για ένα όνειρο και πόσες θυσίες πρέπει να κάνει. Το κείμενο αυτό αγαπήθηκε και από πολλούς αναγνώστες και φίλους μου. Έδωσα συγχαρητήρια στον πατέρα μου για την μικρή του παρουσίαση στο σίριαλ Λόλα. Έγραψα ένα κείμενο αυτογνωσίας παρουσιάζοντας κάποια όνειρά μου. Ήταν ένα από τα τελευταία κείμενα που έγραψα για μένα. Από κείνον τον μήνα ξεκίνησε ο Ολυμπιακός τις υποχρεώσεις του στην Ευρώπη. Τελείωσα τον μήνα με ένα κείμενο στο οποίο παρουσίαζα για το πως δένεται ο μύθος με την πραγματικότητα στους τόπους μας.

Τον Αύγουστο του 2009 ξεκίνησα με το ευχάριστο γεγονός πως ξεκίνησα πάλι να δημοσιεύω κείμενα στην Lifo κάτι το οποίο το σταμάτησα μετά μιάς και είχα αποκτήσει το δικό αναγνωστικό κοινό. Εκείνον τον μήνα γιόρταζα και για τον ένα χρόνο που έχω απολυθεί από τον στρατό. Μέσα από το blog μου εξέφρασα την υποστήριξή μου για το blog του troktiko στη διαμάχη που είχε και έχει με τον Τριανταφυλλόπουλο. Έκανα και γω το διάλειμμά μου μιάς και έφυγα διακοπές στην Χίο και επέστρεψα για να παρουσιάσω τι έμαθα όλες αυτές τις μέρες που έλειπα και για το πως πέρασα στην Σμύρνη. Σατύρισα την παραγωγικότητα της Ελλάδος λες και είχα διαισθανθεί τις μέρες που θα περνούσαμε, περνάμε και θα περνάμε όλοι τώρα. Μιάς και το καλοκαίρι έφευγε ξεκίνησαν οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Κατήγγειλα για την κατάσταση του Υδραγωγείου στη Χίο παρουσιάζοντας φωτογραφίες από την περιοχή αυτή πριν και μετά την κατασκευή του φράγματος. Πόλλοι Χιώτες έχουν εξοργιστεί γι' αυτό. Τέλος έδωσα συγχαρητήρια στα Χιωτάκια τα οποία πανελλαδικά βγήκαν πρώτα σε ποσοστό επιτυχίας στις Πανελλήνιες εξετάσεις.

Τον Σεπτέμβρη του 2009 ξεκίνησα καλωσορίζοντας τα πρωτοβρόχια. Επίσης παρουσίαζα την ανησυχία μου για την κατάσταση τόσο στη πολιτική όσο και στην οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Δημοσίευσα την φωτογραφία της αδελφής μου με το πυροσβεστικό αεροπλάνο το οποίο χάλασε στην κατάσβεση των πυρκαγιών του καλοκαιριού στην Ελλάδα και βρισκόταν στο λιμάνι της Ραφήνας. Έδειξα την οργή μου για την άσχημη εικόνα του Ολυμπιακού σε φιλικό με τον Εργοτέλη στην Κρήτη. Όμως το μυαλό μας ήταν στο Eurobasket όπου η Εθνική μας ομάδα κατέλαβε την τρίτη θέση. Αυτόν τον μήνα έγραπσα ένα κείμενο αφιερωμένο στις περίεργες και ανεξήγητες στιγμές που έζησα με τους φίλους μου στον Αναμεταδώτη της Χίου. Με την έλευση του χειμώνα αλλάζει και το πρόγραμμά μου κάτι το οποίο το αναλύω σε μία μου ανάρτηση. Όμως μου έκανε εντύπωση η ομαλή αλλαγή του καιρού οπότε αναρωτήθηκα αν επέστρεψαν οι τέσσερις εποχές; Ο Σεπτέμβρης έχει και τις νύχτες πρεμιέρας οι οποίες δε γινόταν να μη περάσουν ασχολίαστες από το ιστολόγιό μου μιάς και είχαμε την πρεμιέρα της νέας ταινίας του Αλμοδοβάρ. Τον ίδιο μήνα τα blogs κλείνανε τα 10 χρόνια τους. Φυσικά και τα γιορτάσαμε. Παράλληλα και ο φίλος μου ο Μάριος ξεκίνησε το δικό του ταξίδι στον χώρο των blogs.

Τον Οκτώβριο του 2009 ξεκινάω με την παρουσίαση της ιστοσελίδας ενός Χιώτη φωτογράφου κάτι που με επηρέασε και αποφάσισα να φτιάξω ένα δεύτερο blog μεσο του οποίου παρουσιάζω και γω φωτογραφικές δουλειές μου. Ξεκινάω με το υπέροχο χωριό Βέσσα. Οι δουλειές αυτές παρουσιαζόντουσαν και στα δύο ιστολόγια. Στο συγκεκριμένο μαζί με κείμενο ενώ στο καινούργιο παρουσίαζα μόνο τη φωτογραφική δουλειά. Όμως τον μήνα αυτό είχαμε βουλευτικές εκλογές. Φυσικά οι περισσότερες αναρτήσεις μου ασχολήθηκαν με αυτό το θέμα. Ένα βράδυ Σαββάτου σκέφτηκα για το πόσο πολύ μεγάλωσα και αυτό με ώθησε να γράψω ένα κείμενο πάνω στις σκέψεις μου και στα σχέδια που έχω στο μυαλό μου... Τον συγκεκριμένο μήνα στον χώρο των blogs μπήκε μία φίλη μου για να παρουσιάζει φωτογραφικές της δουλειές. Όμως η κριτική μου δεν έλειψε μιάς και διάβασα το πετυχημένο Logicomix καθώς και στην απόπειρα της σοκολάτας ΙΟΝ με γεύση μαστίχας αλλά και στην ταινία Ψυχή Βαθιά που είδα στην Θεσσαλονίκη αλλά και τον Κυνόδοντα που είδα στην Αθήνα. Ο μήνας αυτός αν και άσχημος είχε και ευχάριστες εκπλήξεις όπως την ανακάλυψη ενός παρατημένου βιβλίου σε ένα παγκάκι στο κέντρο. Σε μία ανάρτησή μου αναφέρθηκα σε απορίες που έχω για την εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου η οποία προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις. Τέλος τον μήνα τον έκλεισα παρουσιάζοντας την είσοδό μου στο facebook.

Τον Νοέμβριο του 2009 ξεκίνησα το μήνα αναλύοντας την ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, Λευκή Κορδέλα. Μία ταινία που αν και ενδιαφέρουσα και καλοδουλεμένη δε με ικανοποίησε ιδιαίτερα. Ο χειμώνας αρχίζει να γίνεται αισθητός στην καθημερινότητά μας οπότε τον καλωσορίζω σε μία μου ανάρτηση. Δημοσίευσα το τελείωμα των εργασιών στα Προπύλαια της Ακρόπολης. Οι σκαλωσιές αρχίζουν να φεύγουν από το μνημείο σιγά σιγά. Εκείνες τις μέρες ανακάλυψα ένα υπέροχο κουτούκι στην καρδιά της Αθήνας, οπότε και το τίμησα στο ιστολόγιό μου. Τον μήνα αυτό είχαμε επέτειο 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο και αφιέρωσα πολλές αναρτήσεις σ' αυτό το σπουδαίο γεγονός... Μέσα από τα κείμενά μου έδειξα πόσο φορτισμένος από συγκίνηση ήμουν εκείνες τις μέρες. Η Χίος γιόρταζε 97 χρόνια από την απελευθέρωσή της ενώ βρέθηκε η αχίλλειος πτέρνα του καρκίνου. Τα τίμησα και αυτά μέσα στο ιστολόγιό μου. Η κριτική μου απέναντι σε ταινίες και στην πορεία του Ολυμπιακού συνεχίστηκαν όπως πάντα. Με την πορεία της 17 Νοέμβρη βρήκα την ευκαιρία και έγραψα για τις εμπειρίες μου σ' αυτές τις πορείες και την άποψη μου για την στάση των κομμάτων απέναντι σ΄αυτό το γεγονός. Εκείνες τις μέρες χάρηκα για την πρόκριση της εθνικής Ελλάδος στο Μουντιάλ, για την συνάντηση με τις φίλες μου Ελεάννα και Βίκη μετά από χρόνια, την απόλαυσή μου σε μία απογευματινή απόδραση σε όμορφα σημεία της πόλης της Αθήνας και συγκινήθηκα με την ιστορία ενός σκύλου. Η οικονομική κρίση χτυπάει το Ντουμπάι. Αυτό με κάνει να ασχοληθώ μαζί του μιάς και με ανησυχεί ότι σύντομα θα ρθεί η σειρά μας... Η Αθήνα ετοιμάζεται για την επέτειο για τον ένα χρόνο από το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Τον Δεκέμβριο του 2009 ξεκινάω με τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας για τον ένα χρόνο από το θάνατο του παιδιού. Ευτυχώς η βροχή μας γλίτωσε από τα χειρότερα. Απόλαυσα την εκπομπή του Θεοδωράκη για το θέμα αυτό και το σχολίασα στο ιστολόγιό μου. Τον ίδιο μήνα που η Αθήνα αρχίζει να πνίγεται από σκουπίδια ανακαλύπτω ένα συγκρότημα που έτυχε να γίνει ένα από τα αγαπημένα μου. Τους Maraveyas Ilegal. Ένα γεγονός με ψαράδες Τούρκους και Έλληνες μου έδωσε μία ελπίδα στο ότι υπάρχει ανθρωπιά στις μέρες μας. Ο φίλος μου Γιάννης από το στρατό έχει γεννέθλια και του αφιέρωσα μία ανάρτηση. Η φίλη μου η Γιωργία μπαίνει και κείνη στον χώρο των blogs και αφιέρωσα μία ανάρτηση στην προσπάθειά της. Συγχέρω κάποιους νέους που προσπαθούν να ανακαινίσουν το σπίτι του Παλαμά ενώ στο παλιό μου σπίτι από πάνω γίνεται μία άγρια δολοφονία. Ο γνωστός Χιώτης συγγραφέας Γιάννης Μακρυδάκης δημιουργεί το δικό του blog το οποίο το τιμάει. Πριν φύγει ο χρόνος έκανα το ταξίδι στην πόλη των ονείρων μου, το Παρίσι. Στην επιστροφή έγραψα τις πρώτες μου εντυπώσεις.

Τον Ιανουάριο του 2010 ξεκινάει μία νέα περίοδος για την ζωή μου. Στην αρχή δεν ήξερα που θα με βγάλει όμως αυτή την αβεβαιότητα την απολαμβάνω και την περνάω μέσα από τα κείμενά μου. Το διπρόσωπο 2009 έφυγε και η ζωή ανοίγεται μπροστά μου. Απόλαυσα τον διαγωνισμού της εφημερίδας το Έθνος όπου στα 100 πιο αγαπημένα ροκ συγκροτήματα οι Pink Floyd ήρθαν τρίτοι. Δυστυχώς όμως φεύγει από την ζωή ο δάσκαλος Γιάννης Μόραλλης. Έτσι του αφιερώνω μία ανάρτηση στο έργο το. Ο Ολυμπιακός αρχίζει να μας απογοητεύει και να παίρνει τον κατήφορο. Παράλληλα ανακαλύπτω ένα Χιώτικο ιστολόγιο το οποίο είναι καταπληκτικό και το παρουσίασα στο blog Μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Τον ίδιο μήνα έγραψα ένα κείμενο για τους άθλιους της Αθήνας κάτι το οποίο διαβάστηκε και αγαπήθηκε από πολύ κόσμο. Βάζω τους αναγνώστες μου να βρουν τις διαφορές μεταξύ του Σαρκοζί και του Σταν Λόρελ Η κριτική σου σε ταινίες συνεχίζεται μιάς και βλέπω τον συγκεκριμένο μήνα την ελληνική ταινία Στρέλλα. Τον ίδιο μήνα το ιστολόγιό μου κλείνει ένα χρόνο και το γιορτάζουμε. Οι εκρήξεις στην Αθήνα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται με μεγάλη συχνότητα μ' αποτέλεσμα να τις συνηθίζουμε στην καθημερινότητά μας. Από μία πρόταση του Μακρυδάκη γράφω ένα κείμενο για τα κεφτεδάκια της γιαγιάς μου. Οι Maraveyas Ilegal συνεχίζουν να με εντυπωσιάζουν. Σε μία συναυλία τους στον Σταυρό του Νότου τραγούδισε μαζί τους και η Μόνικα. Μεγάλη επιτυχία είχαν και τα δύο κείμενά μου για μία ιστορία μέσα σε ένα λεωφορείο. Για μέρες με ρωτούσαν φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες για το ζευγάρι που αναφέρω. Παράλληλα κατηγορώ την συμπεριφορά των Ράδιο Αρβύλα για τον πάτερ Χριστόφορο. Ο πληθυσμός της Τουρκίας φτάνει στα 72,5 εκατομύρια και μας προβληματίζει. To troktiko ξεφτυλίζει τον Μουρατίδη κάτι το οποίο το απολαμβάνουμε όλοι μας βλέποντας τα video που δημοσίευσε. Ο μήνας κλείνει με την απολαυστική ταινία του Φελίνι οι νύχτες τις Καμπίρια με υπέροχο φινάλε. Μια ταινία ύμνος του Ευρωπαϊκού σινεμά.

Τον Φεβρουάριο του 2010 ξεκινάω παρουσιάζοντας τις φωτογραφικές μου δουλειές από το Παρίσι. Το κείμενο μου από μία παιδική μου ανάμνηση συγκίνησε και αγαπήθηκε από αρκετούς. Οι Maraveyas Ilegal συνεχίζουν να επηρεάζουν τα αυτιά μου. Η επίσκεψή μου στο νησί είχε μία ευχάριστη έκπληξη με τον παππού μου να μου περιγράφει διάφορες στιγμές της ζωής τους. Με συγκίνησαν τόσο πολύ που προσπάθησα να τις παρουσιάσω μέσα από το blog μου.Συνεχίζω την κριτική μου για την αριστουργηματική ταινία "'Ενας άντρας μόνος". Ο Ολυμπιακός αποκλείεται στην φάση των 16 από την Μπορντό. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε η προπαγάνδα των ξένων χωρών προς την Ελλάδα παρουσιάζοντάς την τριτοκοσμική. Η Ελλάδα ξεκινάει την μαύρη περίοδό της που την διανύει μέχρι σήμερα... Κλείνω τον μήνα μου με έναν περίπατο...

Τον Μάρτιο του 2010 φεύγω για 10 μέρες στο Στρασβούργο. Φυσικά και γυρίζω με άλλον αέρα κάτι το οποίο φαίνεται στα κείμενά μου από δω και στο εξής. Ανακαλύπτω τον Γάλλο ηθποιό Duris και τον παρουσιάζω στο ιστολόγιό μου. Αρχίζει να με κουράζει η μιζέρια της Ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή. Ξεκινάει πάλι το κλασσικό ντέρμπυ μεταξύ εμένα και του Μάνου. Είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω κείμενο άλλου στο ιστολόγιό μου. Πάραλληλα ένας παιδικός μου φίλος είχε έρθει από Αμερική Χίο για λίγες μέρες, αν και με αναζήτησε δυστυχώς δε βρεθήκαμε. Πάνε 1ο χρόνια που έχω να τον δω. Ένα κείμενό μου στο οποίο αναφέρω την αύξηση των τιμών και την δυσκολία στο να τα βγάζουμε πέρα είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσω μεγάλες αντιδράσεις αλλά και να αποκτήσω αρκετούς υποστηρικτές. Ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό και μέσα στο Ο.Α.Κ.Α. 9 ακριβώς χρόνια από τον θρίαμβο της φάσης του κυπέλλου. Επίσης είχαμε την επέτειο για τα 11 χρόνια από τον πόλεμο στη Σερβία. Παράλληλα με εκνευρίζει η υποκρισία της Greenpeace. Η Ελλάδα αρχίζει να μπαίνει σε μία περίοδο Παθών πριν την Μεγαλοβδομάδα. Λίγες βδομάδες μετά θα μπούμε και στο Δ.Ν.Τ. Αρχίζει η μεγαλοβδομάδα στο νησί μαζί με την έλευση του καλοκαιριού.

Τον Απρίλιο του 2010 το Δ.Ν.Τ. είναι πολύ κοντά στην καθημερινότητά μας. Στο πόλο οι γυναικείες ομάδες του Εθνικού και της Βουλιαγμένης παίρνουν τις ευρωπαϊκούς τίτλους όπως και ο Αθηναϊκός στο μπάσκετ. Ο Κούντερα συνεχίζει να με εντυπωσιάζει με τα έργα του. Συνεχίζω να τον διαβάζω ένα χρόνο ακριβώς με τον ίδιο θαυμασμό και ενθουσιασμό. Ο Χρυσοχοϊδης καταφέρνει να πιάσει τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα. Αρχίζουν οι ρατσιστικές επιθέσεις κατά των λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Παράλληλα ανακαλύπτω την εξαιρετική τραγουδίστρια Νατάσσα Μποφίλιου. Ο αγαπημένος μας ροκάς Μάνος Ξυδούς φεύγει από τη ζωή. Όσο για ταινίες λάτρεψα το Oceans. Ξυπνάει το ηφαίστο στην Ισλανδία και κλείνουν όλα τα αεροδρόμια στην Ευρώπη. Οι εκδίκηση των μικρών απέναντι στους ισχυρούς. Τελειώνει το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός βγαίνει πρωταθλητής, ο Ολυμπιακός δεύτερος στην κανονική περίοδο. Έναν χρόνο μετά ξαναγράφω ένα μεγάλο κείμενο για την επέτειο της χούντας. Το κλίμα στην Ελλάδα αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι με τις λάθος κινήσεις του ΠΑΜΕ να διώχνουν τον κόσμο μακριά από την αριστερά.

Τον Μάιο του 2010 ξεκίνησα με μία ελπίδα πως θα βρεθεί μία διέξοδος στην όλη κατάσταση της Ελλάδος. Τα πράγματα όμως αρχίζουν να δυσκολεύουν όταν ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου ανακοινώνει τα νέα μέτρα. Έρχεται το τέλος της μεταπολίτευσης. Δύστυχως αυτή η αλλαγή έρχεται με πολύ άγριο τρόπο χάνοντας την ζωή τους 3 άνθρωποι και ένα αγέννητο μωρό. Πλέον ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί. Δεν αντέχει άλλη κοροϊδία και ζητάει άμεση δικαιοσύνη. Όμως ως λαός εύκολα ξεχνάμε και πράγματα μετά από λίγες μέρες ξεχάστηκε τόσο η μεγάλη διαδήλωση όσο και οι νεκροί της μέρας αυτής. Κάτι το οποίο φαίνεται από τις αναρτήσεις μέσα από το ιστολόγιό μου. Η διαδρομή μας συνεχίζεται...

Πως μπορείς να κάνεις μία γάτα να νιώσει κορόιδο...

Να ζητήσω αμοιβή γι' αυτό;...

Σύμφωνα με τον φίλο μου τον Μάνο, ο οποίος ανακάλυψε αυτό το σχέδιο και το φωτογράφισε, το συγκεκριμένο κομμωτήριο χρησιμοποίησε το πρόσωπό μου για να διακοσμήσει τον εσωτερικό του χώρο... Να ζητήσω ένα χρηματικό ποσό γι' αυτό ή να χαρώ την προτίμηση τους στο πρόσωπό μου;

Φιλοσοφία σε τοίχο...

... ή το ούζο του (και στον κύκλο ένα Γ)

Έφυγε απο την ζωή η Σαν Παπιέ..

Η σκυλίτσα με το θλιμμένο βλέμμα ήταν η πιο γνωστή σκυλίτσα διαδηλώτρια μετά τον θρυλικό Κανέλλο (για τον οποίο είχαν γραφτεί και τραγούδια). Η σκυλίτσα μας έφυγε το Σάββατο 8 Μαϊου μετά από μία δύσκολη γέννα.

Την Σαν Παπιέ την είχα συναντήσει πρώτη φορά στις πορείες του 2003 όταν κατεβαίναμε τότε για να διαδηλώσουμε κατά του πολέμου στο Ιράκ. Μου είχε κάνει εντύπωση που με μεγάλη ευχαρίστηση μας ακολουθούσε στις πορείες με ένα πλακάτ στο στόμα. Είχε μάθει πλέον τις διαδηλώσεις οπότε κυκλοφορούσε μόνη της και πήγαινε προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Πολλές φορές μας προσπερνούσε και σήκωνε διακριτικά το βλέμμα της για να δει αν την κοιτάμε, αν της χαμογελάμε ή αν την δείχνουμε και αφού έπαιρνε την απάντηση που ήθελε συνέχιζε μπροστά μέχρι να σταματήσει και να συμβαδίσει με την επόμενη παρέα...

Μπορεί ο Κανέλλος και η Σαν Παπιέ να μας άφησαν όμως υπάρχει ένας καινούργιος σκυλάκος (δεν έχει αποκτήσει όνομα ακόμα) ο οποίος έχει καλύψει επάξια τις θέσεις τους ενώ η παρουσία του έχει καταγραφεί σε πολλές φωτογραφίες και βίντεο...

Καλό ταξίδι Σαν Παπιέ...

Γιατί να μη τεθεί και το θέμα της Σφαγής της Χίου;

Με μια δήλωση που θα συζητηθεί, θα σχολιασθεί και αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ένα 24ωρο πριν την επίσκεψη (απόβαση) του Τούρκου Πρωθυπουργού Ρ. Τ. Ερντογάν ο Νομάρχης Χίου Πολύδωρας Λαμπρινούδης, «αντεπιτίθεται»... στους ποικιλώνυμους επικριτές του, και «σχολιαστές» θέσεων και απόψεων του με αφορμή την επιστολή του της 26ης Απριλίου 2010 προς τον Γ. Παπανδρέου, μεταφέροντας το πάγιο αίτημα 100αδων φορέων όλων των νησιωτικών περιοχών Λέσβου, Χίου, Δωδεκανήσου, και Σάμου για κατάργηση της visas για ένα το πολύ δυο 24ωρα, και για λόγους ενίσχυσης της τοπικής οικονομίας αλλά και τον φραγμό της διαρροής Ελλήνων προς τα παράλια της Μ.Ασίας, βγαίνει στο προσκήνιο και «απαντά» με μια αποκλειστική συνέντευξη του GreekAmericanNewsAgency. Ο κ. Λαμπρινούδης προχωρά ένα βήμα πιο πέρα και απαντώντας εμμέσως πλην σαφώς στους επικριτές του θέτει επί τάπητος το παντελώς ξεχασμένο από την πολιτική ηγεσία της χώρας το μεγάλο εθνικό ζήτημα της σφαγής και γενοκτονίας της Χίου τον Απρίλιο του 1822! Στην ίδια, αρκούντως αποκαλυπτική συνέντευξη του βάζει τα πράγματα στην θέση τους και επιχειρεί να θέσει τέρμα στις παρανοήσεις, παρερμηνείες και τυχόν παρανοήσεις που έγινα το τελευταίο διάστημα με τις θέσεις και τις τοποθετήσεις που ανέπτυξε τροφοδοτώντας μια σειρά δυσμενή και επικριτικά για τον ίδιο σχόλια. Εκτός της αποκλειστικής συνέντευξης που ευγενώς και άμεσα μας παραχώρησε ο Νομάρχης Χίου κ. Λαμπρινούδης θα διαβάσετε και ένα εξίσου αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που θα συζητηθεί.Περισσότερα: http://www.greekamericannewsagency.com/main/index.php?option=com_content&view=article&id=8055:2010-05-13-17-05-58&catid=6:2010-01-19-17-33-47&Itemid=23

Ισχυρή έκρηξη στον Κορυδαλλό...

Ισχυρή έκρηξη στον Κορυδαλλό η οποία ακούστηκε μέχρι και τον Νέο Κόσμο. Ευτυχώς είχε γίνει τηλεφώνημα και η αστυνομία απέκλεισε την περιοχή. Μόλις έγινε τηλεφώνημα για τοποθέτηση βόμβας στην Νέα Σμύρνη... Λέτε να ακούσω και δεύτερη έκρηξη απόψε;...

Μία πόλη με καλλιτεχνικές ανησυχίες...

Το Στρασβούργο είναι μία πόλη με 250.000 κατοίκους σχεδόν. Κι όμως έχει μία σχολή Καλών Τεχνών, μία σχολή Ιστορια της Τέχνης καθώς και μουσεία όπως το μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο της Πόλης και έναν αξιόλογο αριθμό γκαλερύ. Όλα αυτά δείχνουν την ζωντάνια αυτής της πόλης, την πνευματική πρόοδο των κατοίκων της, τις καλλιτεχνικές τους γνώσεις και ανησυχίες, αλλά πάνω απ' όλα την αγάπη τους για την τέχνη.
Αρκετοί νέοι κυρίως φοιτητές της πόλης προσπαθούν να περάσουν την δικιά τους πινελιά στην πόλη. Φυσικά δε κάνουν τα απαράδεκτα γκράφιτι - μουτζούρες που κάνουν δικά μας εδώ και καταστρέφουν την ήδη παρακμιακή εικόνα της πόλης μας. Εκεί όλοι τους σέβονται την πόλη και οι πινελιές τους είναι διακριτικές. Τόσο διακριτικές που χαίρεσαι να τις ανακαλύπτεις σε κάθε στενό και σε κάθε στροφή.
Δε θα ξεχάσω σαν πρώτη εικόνα (και με αυτήν που ξεκινάει το βίντεο) όπου σε μία ενδιαφέρουσα καφετέρια της οποίας οι τοίχοι ήταν ήδη χαραγμένοι και γραμμένοι υπήρχε μία πινακίδα η οποία ανέφερε χιουμοριστικά πως είναι κρίμα να ξεσπάμε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες πάνω στον τοίχο αλλά αν το χουμε πολύ ανάγκη τότε υπάρχουν χαρτιά και χρώματα στο μπαρ!!!....
Χαμόγελο μου προκάλεσε η ύπαρξη μίας γκρίζας γάτας που δείχνει με μεγάλη χαρά ένα ψάρι που κρατάει σε έναν κίτρινο τοίχο λίγο πριν μπει κανείς στην πλατεία Κλέμπερ...
Στην Petite France καθώς και σε όλο το δρόμο που σε έβγαζε προς την πανεπιστημιούπολη κάποιος είχε κολλήσει στους τοίχους έναν πορτοκαλί δράκο σπάζοντας λίγο τα γήινα χρώματα που είναι βαμμένα τα σπίτια...
Εντύπωση μου προκάλεσε σε έναν τοίχο κοντά στην σχολή καλών τεχνών ένα μαύρο πλαίσιο που έκλεινε μέσα του κάποια ίχνη μαύρου χρώματος που τιναζόταν από ένα "ανήσυχο" χέρι δημιουργώντας αυτό το έργο τέχνης...
Πολύ όμορφη ήταν και η επιγραφή του club "La Salamandre" όπου έζησα μία από τις καλύτερες εξόδους της ζωής μου. Εκείνη τη βραδιά κατέρρευσε ο μύθος πως η καλύτερη νυχτερινή ζωή υπάρχει στην Ελλάδα... Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ μπροστά... Πειραματίζονται και πετυχαίνουν "μοντέλα" τα οποία φτάνουν καθυστερημένα στη χώρα μας...
Ένα άλλο σπουδαίο στοιχείο της πόλης είναι που δε βλέπεις γκράφιτι γιατί πολύ απλά ο κόσμος σέβεται τον τόπο που μένει. Όμως ξεσπάει στους εσωτερικούς τοίχους ορισμένων κτιρίων. Πολλές φορές με πετυχημένες πινελιές όπως η τυρκουάζ καρδιά που είδα στο εσωτερικό του καμπαναριού του καθεδρικού ναού. Χτυπούσε πολύ όμορφα το ψυχρό χρώμα και το θερμό φόντο κάνοντας την καρδιά να βγαίνει πολύ έξω... Είπα να αφήσω και γω την στιγμιαία πινελιά μου γράφοντας με το δάχτυλό μου την λέξη Χίος στο εσωτερικού του καμπαναριού. Όμως την καλύτερη δουλειά κάνανε οι φοιτητές της σχολής Καλών Τεχνών στο υπόγειο της σχολής με πετυχημένα σλόγκαν και το αγαπημένο μας λογότυπο της σοκολάτας kinder.
Το πρώτο ας το πούμε γκράφιτυ το είδα στη στάση του τραμ Gallia όπου εκεί κάποιος είχε σχεδιάσει το πρόσωπο του αγαπημένου μου κόμικ ήρωα Corto Malteze. ΄
Επίσης μου χτύπησε έντονα στο μάτι τα πορτοκαλί γράμματα της λέξης Garage σε ένα στενό. Δένανε πολύ όμορφα στο μουντό εκείνο δρόμο δίνοντας ζωή σε ένα νεκρό σημείο...
Τέλος θα θελα να επισημάνω τις έξυπνες αφίσσες που κολλούσαν οι νέοι στην πανεπιστημιούπολη και μου τραβούσαν την προσοχή. Φυσικά τράβηξα τις καλύτερες.
Το βίντεο το κλείνω με μία καφετέρια που λάτρεψα. Την Jannete. Είχε ωραίο ντεκόρ που σε γυρνούσε χρόνια πίσω στην Αμερική τη δεκαετία του '60 - '70, με καλή μουσική και υπέροχη ζεστή σοκολάτα. Είχα χαλαρώσει εκεί λίγο για να γλιτώσω την έντονη χιονόπτωση διαβάζοντας ένα βιβλίο που με ακολούθησε στο ταξίδι αυτό...
Φυσικά η πρωτελευταία φωτογραφία με τους κύβους ζάχαρης που γράφουν τη φράση tu me manques είναι πέρα για πέρα ειλικρινής...

Ξευτίλα...

Βγάλτε τις φανέλες και φύγετε από δώ... Είστε τελειωμένοι... Κόκκαλη φύγε από τη θέση του προέδρου. Είσαι υπεύθυνος αυτής της κατάντιας... Για πρώτη φορά ο Ολυμπιακός εκτός Champion League από τον Μάιο!!! Τελείωσε μάγκες... Ακόμα και ο κόσμος που σας στήριζε σας άφησε. Ας αφήσουμε τους αλήτες να τελειώσουν το έργο τους, την διάλυση μίας ομάδος με τόσους τίτλους. Αν δε δω αλλαγές και υπεύθυνες κινήσεις δε πρόκειται να ξαναδώσω λεφτά για να πάω γήπεδο.

Όσο για τον Π.Α.Ο.Κ. όπως γράφει και η φωτογραφία το ταξίδι τώρα άρχισε... Άξιος νικητής και στη σημερινή αναμέτρηση. Του εύχομαι καλή τύχη στη δεύτερη προσπάθειά του να μπει στους ομίλους του Champion League... Η γιορτή του τώρα αρχίζει...

Μία βδομάδα μετά...

Έχει περάσει μία βδομάδα ακριβώς από τον θάνατο των τεσσάρων ανθρώπων στην τράπεζα Marfin και όλοι σχεδόν το χουμε ξεχάσει πια... Ούτε καιγόμαστε σαν τις πρώτες μέρες να πιάσουμε τους δολοφόνους, ούτε έχουμε την ίδια οργή προς τους πολιτικούς για την κατάντια της χώρας μας. Γι' αυτό δε θα πάμε ποτέ μπροστά. Γιατί είμαστε πρόβατα. Πραγματικά είμαστε πρόβατα και οι χοντροί από το Κοινοβούλιο μας κοιτάνε και γελάνε. Και καλά κάνουμε και γελάνε και μας κοροϊδεύουν μές τα μούτρα μας διότι αυτό αξίζουμε.

Δεν έχουμε καμία σχέση με τον όρο "'Ελληνας", διότι πολύ απλά δεν έχουμε την εξυπνάδα, ούτε τον δυναμισμό, ούτε την σοφία, ούτε την γνώση, ούτε τίποτα. Απλά έτυχε να γεννηθούμε εδώ, να υιοθετήσουμε τα μνημεία που υπήρχαν εδώ και να πάρουμε ένα όνομα. Μπορούμε να μαστε τυχεροί για το όνομα μόνο διότι για όλα τα άλλα θα πρέπει να ντρεπόμαστε.

Το θέμα όμως σήμερα που κλείνουμε μία βδομάδα από τον θάνατο αυτών των ανθρώπων είναι γιατί δε μπορούμε να βρούμε τους αλήτες που τους σκότωσαν. Όλο και πιο συχνά αναρτόνται βίντεο σε blogs και στο youtube καθώς και στο facebook από σκεπτόμενους χρήστες που παρουσιάζουν κουκουλοφόρους να φρουρούνται από τους ματατζήδες και να προσπαθούν να εισχωρήσουν σε πορείες. Εντύπωση μου έκανε σήμερα ένα βίντεο από τα Χανιά (φωτογραφία ανάρτησης) που τσακώνονται αριστεροί με Ματατζήδες και αρχίζουν και μαζεύονται σιγά σιγά από πίσω διάφοροι τύποι που αρχίζουν να φοράνε κουκούλες και να προκαλούν τους αριστερούς με χειρονομίες και βρισιές. Τα ΜΑΤ φυσικά κοιτάνε και δε κάνουν τίποτα. Ακόμα και όταν ο κόσμος φωνάζει και τους λέει να ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι αυτοί απλά κοιτάνε και δε κινούνται. Πόσο περισσότερο προκλητικοί και συνυπεύθυνοι μπορούν να γίνουν βλέποντας τέτοια σκηνικά. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που υποστηρίζω δηλώσεις του Κ.Κ.Ε. που αναφέρει πως οι κουκουλοφόροι είναι προβοκάτορες της κυβέρνησης και της αστυνομίας. Και ξέρετε κάτι; Αρχίζω και το πιστεύω. Δηλαδή τι θέλουν; Να κατεβεί ο κόσμος στις επόμενες κινητοποιήσεις με όπλα και μόλις δουν κανένα κουκουλοφόρο να τον πυροβολήσουν; Μετά θα λένε πως πυροβολήθηκε αστυνομικός.

Όσο περνάνε οι μέρες τόσο λιγοστεύουν οι ελπίδες μου πως θα βρεθούν οι δολοφόνοι (αντιεξουσιαστές, χρυσαυγίτες, προβοκάτορες, αστυνομικοί ότι και να ναι για μένα είναι δολοφόνοι). Χθες πέρασα έξω από την τράπεζα πρώτη φορά μετά το συμβάν. Υπάρχει μία σιωπηλή οργή. Την ένιωσα απ' όσους στέκονταν εκείνη τη στιγμή μπροστά της, την ένιωσα απ' όσους είχαν αφήσει λουλούδια στην είσοδο, την ένιωσα απ' όσους είχαν γράψει την οργή τους σε ένα χαρτί και το είχαν κολλήσει στους γύρω τοίχους.

Είμαστε ένα καζάνι που βράζει αλλά υπάρχουν κάποιοι που έχουν σφίξει για καλά το καπάκι πάνω μ' αποτέλεσμα να μη μπορούμε να ξεχυθούμε (ξεσηκωθούμε). Το θέμα είναι όταν μαζευτεί τεράστια πίεση (οργή) και το καπάκι αυτό σπάσει τότε θα ισοπεδωθούν τα πάντα...

Μία εναλλακτική ευχή στη γιορτή της μητέρας...

... φυσικά από το γήπεδο της Τούμπας!

Τι τραβάει και αυτή η γάτα...

Πόσες φορές πιτσιρίκια κάναμε ζαβολιές και έτρεχε από πίσω η μητέρα μας να μας τις βρέξει και να μας βάλει να κάτσουμε κάπου ήρεμα... Άπειρες φορές. Και επειδή ως μικρά δεν είχαμε μυαλό επεναλαμβάναμε το ίδιο λάθος.

Πόσο όμοιοι είμαστε λοιπόν με τα ζώα τα οποία ζουν ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις. Δείτε το βίντεο για να καταλάβετε...

Πλήρης απογοήτευση....

Αν γνωρίζαμε πως θα δείχναμε τέτοια εικόνα στον τελικό ας μην περνούσαμε ποτέ... Ένας ανύπαρκτος Κλέιζα, ένας κοιμισμένος Τσίλντρες, ένας άρρωστος Τεόντοσιντς, ένας άπειρος Μαυροκεφαλίδης, ένας άστοχος Σχορτσιανίτης, ένας Παπαλουκάς γεμάτος λάθη.... Πως θα πάρουμε κούπα με τέτοια ομάδα;... Ήμασταν όλοι απαράδεκτοι... Άξια πρωταθλήτρια η Μπαρτσελόνα η οποία διέλυσε τον πολύ λίγο Ολυμπιακό. Πάμε για το πρωτάθλημα Ελλάδος με βαριά καρδιά... Του χρόνου ίσως να μαστε πιο τυχεροί... Ίσως...

Χρόνια πολλά στις μαμάδες μας...

Σήμερα είναι η μέρα που πρέπει να αναλογιστούμε τα λάθη μας. Πόσες φορές τις έχουμε μαλώσει, πόσες φορές τις έχουμε φωνάξει, πόσες φορές τις έχουμε κόψει την καλημέρα... Όμως σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι δίπλα μας... Αυτό το τραγουδάκι του πολυαγαπημένου μας Μάνου Χατζιδάκι είναι για την μητέρα μου και την κάθε μητέρα αυτού του κόσμου...

Πάμε σαν τότε...

Βράδυ Μεγάλης Πέμπτης του 1997... Ίσως να είναι η πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία που ζούμε τόσο μεγάλα και έντονα πανηγύρια στην Ελλάδα αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Είχα μαζευτεί με δύο φίλους μου στο σπίτι ενός γείτονα και παιδικού μου φίλου. Είχαμε ήδη ξεσηκωθεί με τον Ολυμπιακό στον τελικό. Πάνε 13 χρόνια από τότε αλλά θυμάμαι που και οι τρείς μας χοροπηδούσαμε πάνω στις πολυθρόνες ενώ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχαμε ανέβει πάνω στη ταράτσα και πετούσαμε μπομπάκια και να δούμε τα πυροτεχνήματα στο λιμάνι... Είδαμε πως η πόλη καιγόταν και φύγαμε όλοι μαζί για την κεντρική πλατεία της πόλης. Πανικός... Παντού καπνογόνα, αμάξια να περνάνε και να σφυρίζουν, τον Μάνο με τον μπαμπά του να έρχονται κοντά μας και να χαιρόμαστε όλοι μαζί αυτόν τον θρίαμβο. Φύγαμε τότε πολύς κόσμος και κατεβήκαμε στο λιμάνι... Χορεύαμε, ανεβαίναμε πάνω σε βάν, τραγουδούσαμε συνθήματα του Ολυμπιακού πήγαμε μέχρι τον όμιλο, από κει στρίψαμε προς του Χανδρή και ξαναγυρίσαμε προς την πόλη...

Τα πανηγύρια καλά κρατούσαν όμως η ώρα είχε περάσει και τότε ήμουν 13 χρονών. Έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Η μητέρα μου ήδη ανησυχούσε. Στην επιστροφή μέσα στην κεντρική αγορά της Χίου μας την πέσανε κάποιοι αεκτζηδες που ήταν κρυμμένοι σε ένα αμάξι. 13 χρονών παιδιά και οι τρείς μας μας την πέσανε κάποιοι μαντράχαλοι. Μας πήρανε τα κασκόλ τα καπέλα και τις μπλούζες. Όταν μαζεύτηκαν άλλοι ολυμπιακοί στο σημείο να βοηθήσουν οι τύποι είχαν ξεφύγει.

Στεναχωρεμένοι γυρίσαμε σπίτι και τα ακούσαμε και από τους δικούς μας. Ευτυχώς όμως οι τραμπούκοι είχαν συλληφθεί μιάς και είχαν κάνει τις ίδιες μαγκιές και σε άλλους πιτσιρικάδες. Τα κασκόλ και το καπέλο που μου κλέψανε τα ξαναπήρα πίσω και τα κρέμασα στο τοίχο σαν ενθύμιο αυτής της μέρας.

Μετά από 13 χρόνια στο παιδικό μου δωμάτιο στο πατρικό μου σπίτι στη Χίο είναι ακόμα κρεμασμένα τα αναμνηστικά αυτά...

Η πρόκριση του Ολυμπιακού χθες με έφερε στις όμορφες στιγμές εκείνης της Μ.Πέμπτης. Όλοι έχουμε ανάγκη να ξεσκάσουμε λίγο αυτές τις δύσκολες μέρες.

Δυστυχώς όμως όλοι μας καθώς και εγώ ξεχνάμε τα όσα συνέβησαν την Τετάρτη. Κρίμα ο θάνατος των ανθρώπων που ξεχάστηκε αμέσως καθώς και τα νέα μέτρα τα οποία πλέον δεν συζητιούνται πουθενά πια...

Ατέλειωτος ο αγώνας.... ατέλειωτη η δίψα για την κούπα...

Μεγάλη βραδιά για το ελληνικό μπάσκετ. Μετά από έναν συγκλονιστικό ημιτελικό με τρομερές διακυμάνσεις και απίστευτο σασπένς ο Ολυμπιακός κατάφερε και πήγε το παιχνίδι στη παράταση μετά το άστοχο τρίποντο του Τεόντοσιτς και το κάρφωμα του Τσίλντρες. Μετά στην παράταση ήταν σίγουρη η πρόκρισή μας... Ολυμπιακός - Παρτιζάν 83 - 80. Στον τελικό θα αντιμετωπίσουμε το φαβορί Μπαρτσελόνα. Όμως μετά από τέτοια βραδιά κανένας δεν είναι το απόλυτο φαβορί.

Όμως πως τα φέρνει τελικά η μοίρα. Όπως όλοι ξέρουμε ο τελευταίος τελικός του Ολυμπιακού το 1997 είχαμε παίξει με την Μπαρτσελόνα ξανά... Και το χαμε σηκώσει! Την προηγούμενη χρονιά το χε πάρει ο Παναθηναϊκός ('96). Έτσι και φέτος. Πέρσυ το χε πάρει ο Παναθηναϊκός...

Μήπως όλα δείχνουν πως και την Κυριακή θα το σηκώσουμε;....

Ως τότε ζούμε το όνειρο και την χαρά του αποψινού θρίαμβου...

Έχουμε τον σκυλάκο μας και σε βίντεο!

Ένα πανό υπενθυμίζει την εγκατάλειψη

«Άντεξα τα κανόνια. Θα με ρίξει η αδιαφορία σας», ο τίτλος του πανό διαμαρτυρίας που έχει «στήσει» η εθελοντική ομάδα δράσης... «Το Κάστρο της Χίου: ένας χαμένος παράδεισος» έξω από την πόρτα Maggiore.

Αυτό είναι μάλιστα το πρώτο, αφού αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται και το επόμενο υπό το σύνθημα «Ζωή στο Κάστρο-Ζωή στο νησί».

http://www.politis-chios.gr/new/default.asp

Φεύγουν οι σκαλωσιές από τον Παρθενώνα

Χωρίς σκαλωσιές θα υποδεχθεί το καλοκαίρι ο Παρθενώνας τους επισκέπτες του, καθώς ήδη τα αντιαισθητικά σίδερα έχουν αρχίσει να ξηλώνονται από τη βόρεια πλευρά του ναού, ρίχνοντας αυλαία στο πιο εκτεταµένο πρόγραµµα που πραγµατοποιήθηκε στην Ακρόπολη...

Σύμφωνα με τα Νέα, η ολοκλήρωση των εργασιών αποκαλύπτει πλέον υγιείς τους οκτώ µεσαίους κίονες (από τον 4ο έως τον 11ο), αλλά και τα τµήµατα πάνω από αυτούς, καθώς αφαιρέθηκαν τα τσιµέντα και τα σκουριασµένα σίδερα που τους πλήγωναν από παλαιότερες επεµβάσεις. Παράλληλα, στο πλαίσιο των έργων, η βόρεια πλευρά του Παρθενώνα «έχασε» και τις έξι µαρµάρινες ανάγλυφες µετόπες της, τις οποίες σήµερα αντικαθιστούν αντίγραφα, ώστε τα αυθεντικά έργα που σχεδίασε ο Φειδίας να μεταφερθούν στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης.

Ελεύθερα από τα ικριώµατα είναι πλέον και τα Προπύλαια, καθώς ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση των οροφών και τµηµάτων του θριγκού. Μοναδική παραφωνία πλέον παραµένει η Αθηνά Νίκη, αφού ο ναός παραμένει τυλιγµένος με σκαλωσιές. Τα έργα εκτιμάται πως θα ολοκληρωθούν τον Ιούλιο.

Το επόμενο βήμα, σύμφωνα με τον σχεδιασμό των επιστημόνων της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως, προβλέπει παρεμβάσεις στη δυτική όψη του Παρθενώνα. Για να αρχίσουν τα έργα όµως θα πρέπει να υπάρξει χρηµατοδότηση από το επόµενο κοινοτικό πλαίσιο (ΕΣΠΑ) και υπολογίζεται πως δεν πρόκειται να δούµε σκαλωσιές πριν από το φθινόπωρο.

Λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;...

Αναρωτιόμουν αν θα βρω πουθενά τον σκυλάκο μου στην πορεία. Από την τηλεόραση των είδα πολλές φορές να τρέχει μέσα στο πλήθος. Υπήρχε μία υποψία γι' αυτόν αλλά πλέον είναι σίγουρο. Είναι ενεργό μέλος των αντιεξουσιαστών και όσων τα σπάνε στους δρόμους. Θέλω να ευχαριστήσω τον Μάνο που μου βρήκε τη φωτογραφία και η αλυσίδα με τις φωτογραφίες του σκυλάκου ανα πορεία συνεχίζεται...

Να ποιά είναι τα παπαγαλάκια...

Την ώρα που γίνονται επεισόδια στο Σύνταγμα και στους γύρω δρόμους το μόνο κανάλι που τα έδειξε ήταν το ΣΚΑΪ... Όλα τα άλλα είχαν σίριαλ όπως τον Λάκη, ή το Πακέτο και άλλα γνωστά... Συγχαρητήρια για μία ακόμη φορά στον ΣΚΑΪ... Είναι το μόνο κανάλι που έχει αξιοπρέπεια... Μποϊκοτάζ στα υπόλοιπα...

Το καλύτερο και το χειρότερο πρωτοσέλιδο της ημέρας

Και για να καταλάβετε πόσο γελοίοι είναι το καλύτερο εξώφυλλο το χει μία αθλητική εφημερίδα και το χειρότερο το χει μία ακραία, προπαγανδιστική και επικίνδυνη πολιτική εφημερίδα...

Ακούστε καραγκιόζηδες του Περισσού. Ο κόσμος κατεβαίνει στις πορείες για τα δικαιώματά του και όχι για το σιχαμένο το ΠΑ.Μ.Ε.

Είδαμε πόσο μπουρδέλο έχει γίνει και η αριστερά. Δε περιμένουμε από σας τίποτα... Θα τα καταφέρουμε όλα σαν λαός χωρίς κομματικές ταμπέλες... Δεν σας θέλουμε πια. Ούτε εσάς ούτε κανένα άλλο κόμμα. Νέα πρόσωπα εδώ και τώρα στη Βουλή.

Όσο για την εφημερίδα GOAL πρέπει να τις δώσω συγχαρητήρια τόσο για την ευαισθησία της στο γεγονός όσο και στο έξυπνο σκίτσο που έφτιαξε... Μπράβο σας παιδιά... Πολύ μπροστά βρεθήκατε σήμερα.

Τέλος εποχής...

Χθες όποιος διάβασε το blog μου θα διαπίστωσε την οργή μου και το μίσος που πλέον έχω για αυτούς τους αλήτες. Όμως δε θα παρουσιάσω αναμασημένη τροφή. Σήμερα που είμαι σε πιό ήρεμη κατάσταση θα ήθελα να σας περιγράψω ένα σημαντικό γεγονός που έζησα χθες στους δρόμους. Ήμουν στη Χαμοστέρνας πάνω σε μηχανή. Όλα τα οχήματα ήταν ακινητοποιημένα σε ένα τράφικ χωρίς προηγούμενο. Η απορία μου ήταν η εξής. Πως γίνεται τέτοια μέρα όλοι οι σταθμοί να ναι νεκροί; Πολύ ύποπτο για μένα αυτό. Στεκόμουν έξω από ανοιχτά παράθυρα των οχημάτων και ούτε μουσική δεν ακουγόταν μιάς και ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Ξαφνικά ακούστηκε μία φωνή από κάποιο αμάξι πως ο ΣΚΑΪ έσπασε την απεργία. Όλοι σιγά σιγά άνοιγαν το ραδιόφωνό τους και ψάχνανε την συχνότητα, άλλοι ρωτούσαν ξανά τον σταθμό και την συχνότητά του για να τον ψάξουν.
Λες και ακούσανε τις σκέψεις μου ανεβάσανε όλοι τους ήχους τους οπότε από παντού άκουγες τις εξελίξεις. Είχε πέσει μία παγωμάρα... Όλοι μάθαμε για τους νεκρούς. Νεκροί;.... Μα τι συμβαίνει;...
Τότε το κινητό μου χτύπησε και έμαθα πως 3 νέοι άνθρωποι πέθαναν από ασφυξία επειδή ήταν στη δουλειά. Επειδή το σύστημα στο οποίο ζούμε τους έδειξε πως η δουλειά τους είναι πιο σημαντική από τη ζωή τους και πως ακόμα και αυτήν την τόσο επικίνδυνη για τις τράπεζες μέρα πρέπει να μείνουν στις θέσεις τους για να προστατεύσουν τι;.... Τα αρχεία;.... Το κτίριο;.... Τι κύριε Βγενόπουλε;... Απαντήστε μας. Όχι σε μας... Στους συγγενείς τους.
Η οργή μου εκείνη τη στιγμή πάνω στη μηχανή ήταν έντονη. Έβαλα τα κλάματα όχι μόνο για τις ζωές που χάθηκαν αλλά και για τη δική μου τη ζωή και την ζωή όλων των δικών μου και των ανθρώπων που αγαπάω. Δυστυχώς η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή πλέον που μας θέλει όλους ενωμένους για να επιβιώσουμε. Τοποθετούμε τις διαφορές μας στην άκρη και ξεκινάμε έναν πόλεμο κατά του συστήματος. Να γκρεμίσουμε την παράγκα της μεταπολίτευσης για να στήσουμε τα θεμέλια ενός πιό γερού κτιρίου...
Ο πόλεμος μόλις άρχισε και πρέπει αυτή τη φορά να τελειώσει...
Δημόσια διαπόμπευση και δίκη στους πολιτικούς και στα λαμόγια τους αλλά και στα κωλόπαιδα που πετάνε μολότωφ και σπάνε τα πάντα στα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια.

Μαύρη Τετάρτη...

Λαμόγια...

Πρέπει να τα βλέπετε αυτά... Να φοβάστε να κυκλοφορήσετε πλέον... Θα σας λιντσάρουμε όποτε θα σας βλέπουμε εξω... Δηλαδή κύριε Βγενόπουλε τι ήταν αυτό που κάνατε; Μαγκιά ή Θράσος;... Σίγουρα κάποιες άλλες κότες δε θα βγαίνανε από τις βίλες τους. Εσείς είχατε τα κότσια να πάτε στον τόπο του εγκλήματος....

Ρε αλήτη τέτοια μέρα άφησες υπαλλήλους να δουλέψουν σε κεντρικό κατάστημά σας στη Σταδίου;...

Ειλικρινά η οργή του λαού έχει ξεπεράσει τα όρια. Δεν σας σώζει τίποτα. Θα σας κυνηγήσουμε μέχρι τελικής εξοντώσεως.

Θέλουμε μία νέα Ελλάδα και αυτήν την Ελλάδα την θέλουμε χωρίς εσάς τα λαμόγια...

ΟΥΣΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤΤ...................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΛΟΙ... ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΚΑΙ ΕΝΟΧΟΙ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!!!!

ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ.... ΟΛΟΥΣ.....

ΑΛΗΤΕΣ.... ΜΑΛΑΚΕΣ.... ΚΟΤΕΣ... ΚΑΘΕΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑΤΕ ΤΙΣ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ....

ΤΕΛΕΙΩΣΕ.... ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΤΟΥΣ.... ΚΑΙ ΑΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΕΜΕΙΣ ΣΑΝ ΛΑΟΣ ΑΣ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ... ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.... ΜΟΝΟ ΘΑΝΑΤΟΣ... ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΙΛΑΩ ΕΤΣΙ ΑΛΛΑ ΝΑΙ... ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΑΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ. ΙΣΟΒΙΑ Η' ΘΑΝΑΤΟΣ.

ΧΘΕΣ Ο ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΗΝ SIEMENS. ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΑ ΛΕΝΕ;... ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ. Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. Κ.Κ.Ε. ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. ΚΑΙ ΛΑΟΣ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΙ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΜΕ. ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΕΔΩ ΣΤΑ ΜΠΛΟΓΚΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΛΑΟΣ....

ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΧΛΥΔΑΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ... ΤΩΡΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΚΙΑ ΣΑΣ...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΦΑΜΕ... ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ...

ΔΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ. ΕΚΕΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΓΕΙΤΕ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΨΗΛΑ. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΑΣ ΦΑΜΕ... ΤΕΛΕΙΩΣΑΤΕ!

Ξεκινάει το κύμα μετανάστευσης;...

Μήπως έχει αρχίσει το μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς άλλες χώρες;... Σίγουρα όμως πολλοί το σκεφτόμαστε πλέον και το θεωρούμε ιδανική λύση για να αποφύγουμε την κατάντια της χώρας μας...

Χωρίς σεβασμό...

Γίνομαι σκληρός όμως τέτοιες πράξεις μόνο οργή μου φέρνουν. Αυτοί οι άνθρωποι τελικά δεν έχουν καθόλου Παιδεία, δεν έχουν ίχνος πολιτισμού, γι' αυτό και κάθε κίνησή τους είναι λανθασμένη και καταδικασμένη...
Όλοι αυτοί που αναρτήσανε τα πανό τους, ξέρουν που βρίσκονται; Γνωρίζουν γιατί η Ακρόπολη ονομάζεται Ιερός Βράχος; Μπορούν να κατανοήσουν τη φθορά που μπορεί να προκληθεί στα τείχη του μνημείου;...
Ρε ανεγκέφαλοι ένα μνημείο έχουμε που μπορούμε να μαστε περήφανοι και το δείχνουμε στον κόσμο και σεις το χρησιμοποιείτε για να προωθείτε τα μηνύματά σας. Το ένα πλήγμα μετά το άλλο για τον τουρισμό που τον έχουμε τόσο πολύ ανάγκη αυτόν τον καιρό.
Ειλικρινά η οργή μου με αυτή τη κίνησή τους είναι μεγάλη. Και το θέμα είναι πως δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Και την προηγούμενη φορά που είχαν στήσει ένα πανό από την βόρεια μεριά της Ακρόπολης είχαν προκαλέσει πολύ άσχημες αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια από τον κόσμο. Μόνο ο Ριζοσπάστης έλεγε για μία ακόμη φορά πως ο κόσμος χειροκροτούσε για το επίτευγμά τους. Που ζούνε;...
Κρίμα που η αριστερά στην Ελλάδα έχει διασπαστεί και έχει αποδυναμωθεί τόσο πολύ που ακόμα και κινήσεις σαν αυτή την ρίχνει ακόμα πιο χαμηλά.
Μπράβο παιδιά για την μαγκιά σας. Καταφέρατε και περάσατε δύο πανό, τα κρεμάσατε από τον Ιερό Βράχο λες και είστε στο γήπεδο και τώρα στέκεστε σαν κατακτητές εκεί πάνω και χαίρεστε το κατόρθωμά σας...
Οι πραγματικοί αγώνες γίνονται στους δρόμους και σε μέρη που πρέπει να χτυπήσουν (όπως Βουλή, υπουργεία κτλ) και όχι πάνω σε μνημεία. Αυτό δείχνει πως δεν έχετε σεβασμό...
Για μία ακόμη φορά δείξατε τον φασιστικό σας χαρακτήρα...

Αστειάκι...

Ας μην ανησυχούμε για την επιχείλιο έρπητα του πρωθυπουργού...
Την απέκτησε επειδή ανησύχησε μέχρι να καταλάβει πως τα μέτρα που ανακοίνωνε δεν αφορούν τον ίδιο...