Μέσα στους εφιάλτες των καιρών μας, μοναδική παρηγοριά είναι η αθωότητα που παρατηρούμε στα μάτια των παιδιών λίγο πριν εισχωρήσουν βιαίως σ' ένα σύστημα που λειτουργεί για έναν και μοναδικό σκοπό, την αποσάθρωση της ψυχής τους και το καλούπωμα της φαντασίας και της προσωπικότητάς τους. Με λίγα λόγια να δημιουργήσει μη-ελεύθερους ανθρώπους. Απρόσωπους κι ανέκφραστους.
Στις εφιαλτικές μέρες της καθημερινότητάς μας, υπάρχουν κάποια βράδια που αναγεννιέται η ελπίδα στα όνειρά μας. Μέσα σ' αυτούς τους ουτοπικούς κόσμους, εξαφανιζόμαστε όλοι εμείς που πέσαμε θύματα του κατεστημένου, αφήνοντας τους τόπους στα χέρια των παιδιών.
Μεμιάς τα σύνορα εξαφανίζονται. Οι θάλασσες και οι πηγές πλούτου παύουν να γίνονται αφορμές συρράξεων και θανάτων. Τα τείχη γκρεμίζονται και οι φράχτες μετατρέπονται σε αυτοσχέδιες κούνιες. Τα χρήματα μετατρέπονται σε σαΐτες έτοιμες να πετάξουν ψηλά στον ουρανό. Σημασία δε θα έχει η αξία του χαρτονομίσματος αλλά το πόσο ψηλά και μακριά θα φτάσει.
Σε έναν τόπο αγνό κι αθώο, όλα τα πλάσματα του κόσμου θα μάθουν να συνυπάρχουν.
Δε θα υπάρχει μίσος και ρατσισμός.
Δε θα υπάρχουν αιρέσεις και προκαταλήψεις.
Δε θα υπάρχει θάνατος...
Η γη θα αποκτήσει πάλι το μέλλον που η ίδια η ανθρωπότητα έχει ροκανίσει επικίνδυνα τις τελευταίες δεκαετίες...
Δυστυχώς όμως τα όνειρα κρατάνε λίγο. Το ξυπνητήρι με επαναφέρει στην μίζερη πραγματικότητα. Ένα ασήμαντο γρανάζι πρέπει να τεθεί για μία ακόμη φορά σε εφαρμογή για να λειτουργήσει το υπόλοιπο σύστημα.
Και η ουτοπία μου; Εκείνη θα βρίσκεται προστατευμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Στο εγκεφαλικό τμήμα που με μεγάλη επιτυχία αδρανοποίησε το σημερινό κατεστημένο...
Όσο για την παγκόσμια μέρα του παιδιού, αυτή θα υπάρχει απλά για να μας θυμίζει το πόσο ανάξιοι είμαστε ως ανθρωπότητα στο να προσφέρουμε ένα χαμόγελο κι ένα μέλλον στα παιδιά που γεννιούνται σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου