Πρωί Σαββάτου, η κίνηση στην Μπρατισλάβα είναι αρκετά έντονη σε σχέση με το μέγεθος της πόλης. Κάτω από την κρεμαστή γέφυρα που ενώνει τις δύο ακτές του Δούναβη, περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε σε μία κοντινή κωμόπολη, εννιά χιλιόμετρα έξω από την πρωτεύουσα της Σλοβακίας.
Το Ντεβίν, μία πόλη αδιάφορη κι ασήμαντη, η οποία θα περνούσε απαρατήρητη σε κάθε ταξιδευτή αν δεν είχε δυο σημαντικά χαρακτηριστικά, το επιβλητικό της κάστρο που δεσπόζει πάνω σε έναν απότομο βράχο και την ένωση δύο μεγάλων ευρωπαϊκών ποταμών, του Δούναβη και του Μοράβα.
Το λεωφορείο 28 (το 29 δεν κάνει δρομολόγια το Σαββατοκύριακο) μας άφησε λίγο έξω από την κωμόπολη. Με τα πόδια πήραμε ένα μικρό δρομάκι, το οποίο μας οδηγούσε δυτικά προς το βράχο, ο οποίος αχνοφαινόταν πίσω από τα δέντρα και την πρωινή υγρασία της Κεντρικής Ευρώπης (00:05-00:10). Ένας όγκος 200 μέτρων ύψος μας αγκάλιαζε καθώς εμείς τον προσεγγίζαμε αργά. Στην είσοδό του ένας ευγενικός γέρος μας έκοψε το εισιτήριο και ήταν έτοιμος να μας εξυπηρετήσει σε όποια πληροφορία και διευκρίνιση του ζητούσαμε.
Στην ανάβαση προς το κάστρο συναντήσαμε έναν ανοιχτό χώρο όπου έβοσκαν πρόβατα, πιθανόν τοπικής ράτσας (01:41-02:10). Με τα ζωντανά μας χώριζε ένας ηλεκτροφόρος φράκτης (!). Ανάμεσα από τα σύρματα προσπαθήσαμε να τα χαϊδέψουμε και να τα ταΐσουμε. Όμως την προσοχή μας την τραβούσε η όψη της κορυφής, η οποία μας ανάγκαζε να συνεχίσουμε την ανάβασή μας.
Ο αέρας ήταν τσουχτερός. Ατρόμητος διέσχιζε τα χαλάσματα και έσκαγε με ορμή στα πρόσωπά μας. Τα χαλάσματα αυτά ανήκουν στο παλιότερο κάστρο της Σλοβακίας. Το μνημείο (00:10-01:40) χρονολογείται από το 864 μ.Χ. και ο βασικός του σκοπός ήταν να ελέγχει την κίνηση στους δύο ποταμούς που αιώνες τώρα κυλούν από κάτω του. Φέρει αρκετά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ακόμα και βυζαντινά. Από τον 13ο αιώνα και μετά το κάστρο φύλαγε τα σύνορα του Ουγγρικού Βασιλείου.
Αιώνες ιστορίας πάνω σ' αυτόν τον βράχο, ξεκίνημα της οροσειράς των Μικρών Καρπαθίων της Σλοβακίας και όριο δύο σύγχρονων χωρών της Ευρώπης, της Αυστρίας και της Σλοβακίας. Στεκούμενος στη μέση του αρχαιολογικού χώρου, παρατηρούσα τις λεπτές ισορροπίες του τόπου αυτού. Δεν ήταν μόνο η ενέργεια του τοπίου που μούδιαζε το κορμί μου αλλά και η πρόσφατη μελανή ιστορία που διαδραματίστηκε στις όχθες των ποταμών...
Ο Δούναβης κι ο Μοράβας κάποτε χώριζαν δύο κόσμους, τον δυτικό με το ανατολικό μπλοκ. Γι' αυτό ακριβώς, κάτω από το κάστρο, στο σημείο ακριβώς που βυθίζεται μέσα στη γη, η ρίζα του Σιδηρού Πύργου (01:13-01:24), βρίσκεται το μνημείο του Σιδηρούν Παραπετάσματος (02:29). Ένα κομμάτι γης όπου η Ανατολή με την Δύση απέχουν λίγα μόλις μέτρα. Εκεί έχασαν τη ζωή τους τετρακόσιοι άνθρωποι στην προσπάθειά τους να αποδράσουν προς την Δύση.
Σήμερα, ο μαρτυρικός αυτός τόπος προσφέρεται για όμορφους περιπάτους δίπλα στις όχθες του Δούναβη (02:34-02:54). Δεν υπάρχει λόγος περιφρούρησης της ευρύτερης περιοχής, μιας και τα σύνορα είναι πλέον ανοιχτά. Θα μπορούσε να ήταν κάτι αισιόδοξο αν οι καιροί δεν άλλαζαν ανεξέλεγκτα με μεγάλη ταχύτητα και με κατεύθυνση προς τα πίσω, έχοντας ως αποτέλεσμα όλους αυτούς τους αγώνες του παρελθόντος να τους βλέπουμε σήμερα να πετιούνται ένας-ένας στο καλάθι των αχρήστων, καθώς η Ευρώπη μετατρέπεται σε μία ολοένα και πιο συντηρητική ήπειρο.
Ο περίπατος μας οδήγησε στην αρχή της πόλης και συγκεκριμένα στη στάση του λεωφορείου που θα μας γυρνούσε πίσω στην Μπρατισλάβα. Όσο για το κάστρο Ντεβίν, αποτυπώθηκε στο μυαλό μου ως το "Σούνιο" της Μπρατισλάβα. Ένα μαγευτικός κι ενεργειακός τόπος λίγα μόνο χιλιόμετρα πέρα από το κέντρο της πρωτεύουσας.
Αξίζει να το επισκεφθείτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου