Μπαίνουμε σιγά σιγά στο φθiνόπωρο. Το καλοκαίρι πλέον μου φαίνεται πολύ πίσω. Αναμνήσεις, μυρωδιές, αλάτι και άμμος. Μια αίσθηση να μην θες να κάτσεις σπίτι. Όλη μέρα για καφέ, τάβλι, παραλία, σπίτι για να κάνεις μπάνιο και μετά πάλι έξω για ποτό. Όμως όπως είχα αναφέρει και σε παλιότερό μου κείμενο με την έναρξη του Σεπτεμβρίου μπαίνουμε σε ένα νέο άτυπα έτος, σε ένα άλλο πρόγραμμα. Οπότε αρχίζω δειλά δειλά το χειμερινό μου πρόγραμμα. Η συννεφιά είναι ένας καλός σύμμαχος στο να μείνω σπίτι. Παλιά ώς φοιτητής είχα καταστρέψει το dvd player μου στο να βλέπω ταινίες. Τώρα που ο ελεύθερος μου χρόνος είναι λίγος προσπαθώ να βρώ ένα κενό στη καθημερινότητα μου που θα το προσφέρω στηνμεγάλη μου αγάπη. Τον κινηματογράφο. Σήμερα φεύγοντας από την δουλειά και αφού πήγα πρώτα στο συνηθισμένο μου καφεδάκι αποφάσισα να ανοίξω σήμερα την φετινή σεζόν στο home cinema. Αφού γύρισα σπίτι, ετοίμασα φαγητό, έβαλα λίγο ουζάκι σε ένα ποτήρι (ακόμα επιβάλλεται αφού δεν έχουν πιάσει τα κρύα) και άραξα στο πάτωμα βάζοντας τη πρώτη μου ταινία για φέτος. Δεν ήταν άλλη από το "Υπ΄αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος" (όχι αυτή με τον Τζόνυ Ντέπ, είμαι λάτρης του ευρωπαϊκου). Διαπίστωσα πόσο μου έλειπε αυτό, να προσφέρω λίγο χρόνο και στον εαυτό μου και στις πράξεις που με διαμόρφωσαν ως χαρακτήρα. Μπορώ να πω πως την πρώτη ταινία της χρονιάς για το σπίτι μου, την απόλαυσα. Εκτός από την τρομερή ερμηνεία του κύριου Μπελούτσι είχε ένα σενάριο που σε κρατούσε όλη την ώρα σε εγρήγορση. Με έκανε να θέλω να πάω στο video club να πάρω και την συνέχεια. Όμως θα το αφήσω για άλλες όμορφες και ήρεμες στιγμές που θέλω να περάσω τις καθημερινές που θα βρέχει και θα ναι δύσκολο να βγω...
Καλή αρχή λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου