Κατάθεση ψυχής...

Πολύ ανήσυχο παιδί. Έστι με αποκαλούσαν μικρό και αυτό με άγχωνε. Θεωρούσα τον όρο ανήσυχο ως μία κακή έννοια. Γιατί ήμουν ανήσυχος; Μεγάλωσα με την μητέρα μου μιάς και ο πατέρας μου είναι καπετάνιος και έλειπε συνέχεια. Μεγαλώνοντας σε μιά μητριαρχική οικογένεια και παράλληλα σε μια αντίστοιχη κοινωνία, με έκανε να αναπτύξω μια ευαίσθητη πλευρά του χαρακτήρα μου. Κλεινόμουν στον εαυτό μου, δε μιλούσα σε κανέναν και ζούσα σε ένα φανταστικό κόσμο. Έπλαθα ιστορίες, προσπαθούσα να απαντήσω σε ερωτήματα που με ενδιέφεραν, ταξίδευα στο χωροχρόνο, πήγαινα σε άλλες εποχές και περιοχές ενώ έμενα ξαπλωμένος στο δωμάτιό μου. Όμως παρατηρούσα πως αυτή η εσωστρέφεια και αντικοινωνική συμπεριφορά δε μου πρόσφερε κάτι καλό. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ανοιχτώ, να παρουσιάσω τις ανησυχίες μου, τα ερωτήματά μου, την άποψη που σχημάτιζα και εξακολουθώ να σχηματίζω για τον κόσμο. Όμως ντρεπόμουν. Αυτή η απομόνωση δεν μου επέτρεπε να συναναστραφώ με τους ανθρώπους γύρω μου. Έψαχνα τρόπους επικοινωνίας. Η ζωγραφική ήταν μια λύση αλλά γινόταν κατανοητή σε μία μικρή μερίδα ανθρώπων. Έτσι επέλεξα την γραφή. Πίστευα πως μέσα από τα κείμενά μου μπορούσα να γίνω πιο κατανοητός. Άρχισα να γράφω ιστορίες και τις διάβαζα στη μητέρα μου και σε κοντινούς μου συγγενείς. Η μητέρα μου ποτέ δεν έκατσε να μάθει ποιός πραγματικά είμαι, παρα μόνο απαιτούσε καλούς βαθμούς και καλές επιδόσεις στα μαθήματα, στο σχέδιο και τον αθλητισμό, με το πρόσχημα πως είναι για το δικό μου καλό. Παρατήρησα λοιπόν πως οι ιστορίες που έγραφα δεν συγκινούσαν κανέναν. Το παράτησα. Προσπάθησα να αλλάξω χαρακτήρα και συμπεριφορά και τα κατάφερα. Μετά από πολλά χρόνια ανακάλυψα τα blogs στο ίντερνετ. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον να γράφω ένα κείμενο, μια σκέψη ή μια ιδέα και να τα μοιράζομαι με αγνώστους, να δέχομαι τα σχόλια τους και παράλληλα να διαβάζω κείμενα άλλων. Έτσι ξεκίνησα πάλι να γράφω. Όμως αυτή τη φορά δεν ασχολήθηκα με ιστορίες. Παρουσιάζα και παρουσιάζω ακόμα σκέψεις, ιδέες, όνειρα και ότι περνάει από το μυαλό μου την ώρα που γυρνάω στο σπίτι με τα πόδια, όταν κάνω περίπατο στο κέντρο, όταν δουλεύω, όταν κάθομαι στο μπαλκόνι με μουσική και βλέπω τον κόσμο που περνάει. Όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου δε θέλω να τα κρατάω για μένα διότι γίνονται ανούσια και άχρηστα. Μ' αρέσει να τα μοίράζομαι. Και αυτό που μ' αρέσει περισσότερο είναι όταν υπάρχει ανταπόκριση, όταν διαπιστώνω ότι υπάρχουν και άλλα ανήσυχα πνεύματα γύρω μου τα οποία δεν ήξερα καν την ύπαρξή τους. Η αλήθεια είναι πως τα κείμενα που γράφω και δημοσιεύω είναι μια εξιλέωση, μια ανακούφιση για μένα. Γίνομαι πολύ ειλικρινής που πολλές φορές παρεξηγούμαι. Αναδύω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου τον χαρακτήρα που κανείς δεν τον γνωρίζει διότι ποτέ δε μου δίνεται η ευκαιρία να τον βγάλω προς τα έξω. Ακόμα και η κοπέλα μου πιστεύει πως προσπιούμαι ή προσπαθώ να προβάλλω μιά εικόνα που θα ήθελα να είμαι. Όμως δεν ισχύει αυτό. Τα κείμενα μου είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Και πάντα ένας καθρέφτης δείχνει την αλήθεια με όλα τα καλά και όλα τα ελατώμματα. Ο συγκεκριμένος είναι ένας καθρέφτης που βρίσκεται σε κεντρικό δρόμο μιας πόλης με κίνηση. Εγώ στέκομαι εκεί καθημερινά και ανανεώνομαι. Η ευχαρίστηση μου είναι όταν το είδωλο μου τραβάει την προσοχή των περαστικών. Ακόμα και την αποστροφή τους εκτιμώ διότι και αυτό δείχνει ενδιαφέρον. Αυτό το ενδιαφέρον μου δίνει τη δύναμη να συνεχίσω να γράφω και έτσι μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο να ανακαλύπτω τον εαυτό μου...