Σταυρός του Νότου

Έχουν περάσει 30 χρόνια από την μελοποίηση της υπέροχης συλλογής του Νίκου Καββαδία από τον Θάνο Μικρούτσικο. Ως παιδί καπετάνιου σε μιά κοινωνία γυναικοκρατούμενη αφού όλοι οι άντρες ταξίδευαν, ήρθα σε επαφή με αυτά τα ποιήματα από την βιβλιοθήκη του πατρικού μου όπου ο πατέρας μου είχε συλλογές με τα ποιήματά του. Μα ο πατέρας μου διαβάζει ποίηση αναρωτιόμουν στην μητέρα μου. Όχι μου λεγε αλλά ο Καββαδίας είναι ο ποιητής των ναυτικών όπως ο Καζαντζίδης είναι ο τραγουδιστής των φτωχών και μεταναστών. Έσενα σ' αρέσει την ρωτούσα. Ναι μ' αρέσει. Όμως διέκρινα στο βλέμμα της πως το λεγε έτσι απλά. Δεν την άγγιζε. Όπως και μένα. Είχα κάτσει να τα διαβάσω και δε με συγκινούσαν καθόλου. Αντιθέτως όποτε ερχόταν ο πατέρας μου στο νησί τον έβλεπα μόνο του στο μπαλκόνι διάφορα απογεύματα να ανοίγει τις συλλογές και να τις διαβάζει ψιθυριστά. Δε πήγαινα κοντά του για να μην του χαλάσω το εγκεφαλικό του ταξίδι στις θάλασσες που έχει ταξιδέψει όλα αυτά τα χρόνια της ζωής του. Με τον πατέρα μου ποτέ δεν είχαμε στενές σχέσεις. Όχι επειδή δεν τον αγαπούσα αλλά επειδή δεν τον είχα ζήσει ποτέ. Όταν επέστρεψε Ελλάδα και άρχισε να δουλεύει σε ποστάλια τότε ερχόμουν πολύ συχνά σε επαφή μαζί του. Άρχισε να μου λέει ιστορίες για τα ταξίδια του και έμενα με το στόμα ανοιχτό. Μ' άρεσε να τον ακούω. Και δεν ήμουν μόνο εγώ πιστός του ακροατής αλλά και διάφοροι φίλοι μου που άρχισε να γνωρίζει. Όπως η Στέλλα που τρελαινόταν να ακούει ιστορίες με πειρατές και καταιγίδες. Θυμάμαι μια φορά που κατεβαίναμε Χίο και είμασταν στο εστιατόριο εγώ η Στέλλα και ο πατέρας μου με την στολή. Κυριέ Αργύρη θα μου πείτε ιστορίες με πειρατές; Κορίτσι μου έχω ζήσει πολλά... Τέλεια, έχουμε 7 ώρες ακόμα για να φτάσουμε Χίο οπότε προλαβαίνουμε να μου τις πείτε όλες.

Με τον καιρό μάθαινα για την μοναξιά του ναυτικού, την νοσταλγία του για την πατρίδα, και την ανυπομωνησία του να ξαναδεί την οικογένειά του, τους συγγενείς του και τους φίλους του. Στην πορεία μου είπε ένας φίλος μου που σπούδαζε εμποροπλοιάρχων πως ένα βράδυ στο Ντουμπάι είχε πάει το πλήρωμα σε ένα ελληνικό κουτούκι. Εκεί ακούσανε ζωντανά όλη τη συλλογή του Σταυρού του Νότου. Μου είπε πως όλοι κλαίγανε σιωπηλά. Είχαν ανάψει όλοι τους τσιγάρο και είχε γίνει ένα ντουμάνι και μέσα στον καπνό κρύβανε την θλίψη τους. Μου κίνησε πολύ την περιέργια τα λόγια αυτά και αποφάσισα να ξαναδιαβάσω τη συλλογή αυτή. Αυτή τη φορά ήμουν εφοδιασμένος με τις εμπειρίες και τις εικόνες που μου είχε μεταδώσει ο πατέρας μου. Πράγματι αυτή τη φορά με άγγιξαν πολύ τα λόγια του Καββαδία, με συγκίνησαν, με ταξίδεψαν. Από τότε τη λάτρεψα τη συλλογή αυτή καθώς και την μελοποίησή της από τον Μικρούτσικο.

Στο blog μου αφιερώνω ένα κομμάτι από την συλλογή το οποίο συμπτωματικά αναφέρεται για την Θεσσαλονίκη. Μια πόλη για την οποία όποια και αν είναι η εξέλιξη μου θα μου μείνει για πάντα στην καρδιά μου διότι εκεί γνώρισα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου. Ίσως όποτε ακούω αυτό το τραγούδι θα ταξιδεύω στην ζεστή αγκαλιά που άφησα εκεί...