Ένας γαύρος στο Ο.Α.Κ.Α.

Τέταρτη φορά λοιπόν που πηγαίνω στο Ο.Α.Κ.Α. να δω ντέρμπυ Α.Ε.Κ. - Ολυμπιακού, και η θετική παράδοση συνεχίζεται αφού μετράμε 2 νίκες και 2 ισοπαλίες. Η αλήθεια είναι πως πιο πολύ απολαμβάνω αυτά τα ντέρμπυ παρά με τον βάζελο. Υπάρχει περισσότερο νεύρο. Κάποτε λέγανε πως οι Ολυμπιακοί ήταν άνθρωποι της εργατικής και χαμηλής κοινωνικής τάξης ενώ οι Παναθηναϊκοί ακριβώς το αντίθετο. Πλέον είναι όλοι το ίδιο σε αντίθεση με τους οπαδούς της Α.Ε.Κ. οι οποίοι έχουν κάτι αυθεντικό και ειλικρινές πάνω τους. Πρώτα απ' όλα αγαπούν την ομάδα τους, για να ναι τόσα χρόνια κοντά της χωρίς να πανηγυρίζουν τίτλους παρα μόνο κάποια κύπελλα. Κι όμως τους βλέπεις με μία πίστη πως η ομάδα τους ίσως καταφέρει κάτι αυτή τη χρονιά και κάθε χρονιά. Μ΄αρέσει επίσης το κλίμα που δημιουργούν στην εξέδρα. Έχω πάει σε αρκετά γήπεδα. Μόνο τους Αεκτζήδες και τους Ηρακληδείς έχω παραδεχτεί. Ωστόσο με την Α.Ε.Κ. είναι τόσες οι φορές που έχω πάει που πλέον νιώθω οικεία μαζί τους. Είναι φορές που πιάνω και κουβέντα με διάφορους οπαδούς σε επίμαχες φάσεις και παίρνω και το μέρος τους. Επίσης πιστεύω πως η Α.Ε.Κ. και με μετά ο Π.Α.Ο.Κ. έχουν τον πιο όμορφο γυναικείο φίλαθλο κοινό. Στο ημίχρονο αλλά και κατα την διάρκεια του αγώνα όπου και αν κοιτάξεις βλέπεις όμορφες κοπέλες. Σου ανοίγει την διάθεση σε σχέση με το Καραϊσκάκη που βλέπεις συνήθως κάποιες καμένες χοντρές που φωνάζουν δυνατά, βρίζουν ή χειρονομούν μόνο και μόνο για να δείξουν πως είμαστε και μεις εδώ κοιτάξτε μας, και όσο τις αγνοείς τόσο πιο αντιδραστικές γίνονται. Τέλος θέλω να πω πως αν και Ολυμπιακός πάντα με συγκινούν τα βίντεο που προβάλουν στις οθόνες. Και το χθεσινό ήταν υπέροχο. Με επική μουσική βλέπαμε έναν δικέφαλο αετό να αποκολλάτε από ένα ανάγλυφο, να παίρνει το μαύρο χρώμα, να ταξιδεύει πάνω από την Κωνσταντινούπολη και να φτάνει πάνω από την Νέα Φιλαδέλφια και μετά να ακολουθούν βιντεάκια από παλιές αναμετρήσεις. Ως απόγονος προσφύγων από την Σμύρνη με συγκινούν αντίστοιχα βίντεο. Θυμάμαι πριν τέσσερα χρόνια που είχα πάει να δω το Α.Ε.Κ. - Απόλλων Καλαμαριάς τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος όπου κρινόταν ποιός θα το σηκώσει, ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη (όπου με γκολ του Ριβάλντο νίκησσε και το πήραμε εμείς) και ο Παναθηναϊκος στη Κρήτη με τον Ο.Φ.Η. Τότε είχε προβληθεί πάλι ένα βίντεο που αυτή τη φορά έδειχνε τη Σμύρνη που καιγόταν. Είχα κολλήσει και πιστεύω πως όλοι είχαν συγκινηθεί εκείνη τη βραδιά. Ένας φίλος μου Αεκτζής με είχε πιάσει από τον λαιμό να με παρηγορήσει μόλις είδε τη συγκινησή μου. Αυτό που με τρομάζει και δε θέλω να το κρύψω είναι πως τελικά πιο άνετα νιώθω στο φίλαθλο κοινό της Α.Ε.Κ. παρά στον Ολυμπιακό. Ίσως τελικά το όνειρο για ένα πρωτάθλημα να είναι πολύ καλύτερο από την μιζέρια του ότι το παίρνουμε εδώ και 12 χρόνια κάθε καλοκαίρι. Είναι αυτό που λέμε, όταν θεωρείς κάτι δεδομένο παύεις να το εκτιμάς σε αντίθεση με κάτι που το ονειρεύεσαι και το εξυψώνεις στα ουράνια μέχρι να το κατακτήσεις.