Επέτειος ή κατάρα...

Δε μ' αρέσει να κάνω αναλύσεις πάνω στο ιστορικό αυτό γεγονός. Η αλήθεια είναι πως όλοι μας θυμόμαστε εκείνη τη στιγμή τι κάναμε ή που βρισκόμασταν όταν μάθαμε το γεγονός. Η αλήθεια είναι πως αν κλείσω λίγο τα μάτια αμέσως θα μου ρθει η σκηνή της στιγμής αυτής. Είχαμε φύγει απο το σχολείο μετά τον αγιασμό και καθόμασταν με τα παιδιά για καθέ στην προκυμαία της Χίου. Γυρνώντας σπίτι άραξα στο κρεββατάκι μου και ξεκίνησα να διαβάζω ιστορία γενικής παιδείας όταν με πήρε τηλέφωνο ένας συμμαθητής μου έντρομος.

-Έλα ρε....
-Πού είσαι;

-Σπίτι διαβάζω...

-Μαλάκα είδες τι γίνεται στην Αμερική;...

-Τι ρε;...

-Καίγεται η Νέα Υόρκη

-Σε ποιό κανάλι;...

-Παντού...

Πετάχτηκα έντρομος, η μητέρα μου πανικοβλημένη βλέποντάς με έτσι με ρώτησε τι έγινε. Έκατσα στη κουζίνα και άνοιξα την τηλεόραση. Μόλις είδα τον καπνό που ανέβαινε πάνω από την Νέα Υόρκη νόμιζα πως καιγόταν όλη η πόλη. Σοκαρίστικα. Έπεσα στον καναπέ με ανοιχτό το στόμα και προσπαθούσα να καταλάβω τι συμβαίνει. Ακόμα και οι ίδιοι δημοσιογράφοι είχαν μείνει άφωνοι. Αμέσως ρίχνανε τις ευθύνες στον Σανταμ. Μετά έμαθα και για το Πεντάγωνο. Η αλήθεια είναι τότε που εν μέρη χάρηκα για το πλήγμα του αμερικανικού λαού όμως με τον καιρό έβλεπα τις συνέπειες. Πόλεμοι, έξαρση των εθνικιστικών κινημάτων, οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές κρίσεις και φτάνουμε στο σήμερα. Σε ένα σήμερα χωρίς σίγουρο μέλλον. Μάλλον η ανθρωπότητα δε μπορεί χωρίς το κλίμα ενός ψυχρού πολέμου. 12 χρόνια από την πτώση του τοίχους τελικά ήταν αρκετά. Για να δούμε ποιός είναι ο επόμενος τοίχος που θα πέσει και πότε...

Ως τότε καλή πορεία συνοδοιπόροι μου...