Πότε θα στις επιστρέψω;...

Με ξύπνησε ο ήχος της κλήσης του κινητού μου. Σε μία ωρίτσα θα μαι κάτω από το σπίτι σου να σε πάρω να πάμε για καφεδάκι, μου είπε. Σηκώθηκα πλύθηκα, ετοιμάστηκα και παράλληλα είχα ανοίξει το ράδιο και άκουγα μουσικούλα. Πράγματι ήρθε στην ώρα που μου είπε. Ήμουν ήδη κάτω και περίμενα. Χαιρετάω χαμογελώντας καθώς άνοιγα την πόρτα για να μπώ μέσα. Τότε κάτι πάτησα στο πάτωμα του οχήματος και γλιστρώντας μπήκα όλος μέσα.

-Τι είναι αυτό; αναρωτήθηκα;.

-Οι σβόλοι μου, μου απάντησε.

-Ποιοί σβόλοι σου;

-Από τα παιδικά μου χρόνια, πάντα κουβαλάω ένα πουγκί μαζί μου για γούρι. Έχω ένα στο αμάξι αλλά μάλλον άνοιξε και χυθήκανε στο χώρο...

-Θες να κοιτάξω αν υπάρχουν και άλλοι εδώ κάτω...

-Όχι δε πειράζει θα το κοιτάξω εγώ μετά...

-Πω πω, με γύρισες πολλά χρόνια πίσω, θυμάσαι όταν πηγαίναμε στις αλάνες της Αγιάς Κατερίνας, της Τρουλωτής και στο δημοτικό για να παίξουμε μπίλιες;...

-Ναι... όμορφα χρόνια... αθώα χρόνια, τσακωνόμασταν για μικροπράγματα... Τώρα που το σκέφτομαι σου χρωστάω κάποιες μπίλιες από τότε, με είχες κερδίσει σε ένα παιχνίδι και επειδή έκλαιγα μετά μου τις επέστρεψες.

-Το θυμάμαι αυτό. Είχες χάσει εκείνη τη μέρα την αγαπημένη σου μπίλια. Από την μία χάρηκα που στην κέρδισα αλλά από την άλλη στεναχωριόμουν που σε έβλεπα έτσι. Σκέφτηκα να σου δώσω την συγκεκριμένη μπίλια πίσω αλλά μετά στις επέστρεψα όλες. Εξάλλου ήταν μικρή η απώλεια η δικιά μου σε σχέση με την δικιά σου.

-Ξέρεις κάτι;... είχα εκτιμήσει πολύ την κίνησή σου αυτή. Το πουγκάκι που είχα με τις μπίλιες αυτές τότε το φύλαξα για να θυμάμαι την κίνησή σου αυτή. Νομίζω όμως πως πρέπει να στο επιστρέψω. Σου ανήκει...

-Τα παιδικάτα ανήκουν σ' αυτόν που τα χει ζήσει... Δε μπορώ να σου πάρω τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις σου, εξάλλου μου έχεις προσφέρει τόσα πολλά που έχεις καλύψει με το παραπάνω το χρέος σου αυτό...

Χαμογέλασε, με μία πικρία που τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα αλλά και μιά χαρά που ένα βάρος που κουβαλούσε από τότε έφευγε οριστικά από πάνω του. Χσμογέλασα και γω. Έσκυψα και έπιασα τη μπίλια που πήγε να με ρίξει κάτω, λες και ήθελε να με εκδικηθεί που δε την κράτησα ενώ την είχα κερδίσει. Ήταν ακόμα γυαλιστερή. Την παρατηρούσα αρκετή ώρα. Άρχισα να διακρίνω το πρόσωπό μου που καθρεφτιζόταν στην επιφάνειά της. Όμως δεν έβλεπα την σωστή εικόνα, έβλεπα ένα πρόσωπό είκοσι χρόνια νεότερο, να χαμογελάει σκεπτόμενο την επόμενη σκανταλιά που θα κάνει. Τότε ακούστηκαν κάποιες φωνές μέσα μου. Γύρισα προς το παράθυρο αλλά δεν ήταν του αυτοκινήτου. Ήμουν στο πατρικό μου, στο σαλόνι και άκουγα τους φίλους μου που με φωνάζανε να βγώ έξω μαζί τους να παίξω...

"μου χεις προσφέρει πιό πολλά που έχεις καλύψει με το παραπάνω το χρέος σου αυτό..."

Τα μάτια μου τα νιωσα υγρά καθώς επέστρεψα στην πραγματικότητα. Έπαιζα με τα δάχτυλα μου την μπίλια καθώς κοιτούσα την διαδρομή μέσα από το αμάξι...