Μία από τις τελευταίες μέρες μου στο Παρίσι αποφάσισα να περπατήσω στην πανεπιστημιούπολη, στην περιοχή του Αγίου Γερμανού. Εκεί βρίσκεται το Πάνθεον. Δεν είχα ενημερωθεί ιδιαίτερα για την ιστορία και τον ρόλο αυτού του κτιρίου. Γνώριζα πως ο Ναπολέοντας ήθελε ένα αντίστοιχο της Ρώμης να χει και στο Παρίσι. Περπάτησα σοκάκια της περιοχής έχοντας έναν χάρτη στη πίσω τσέπη του παντελονιού. Κάποια στιγμή άκουγα από πίσω μου μία νεαρή κοπέλα που προηγουμένως την προσπέρασα κοιτώντας την στα μάτια να φωνάζει προς το μέρος μου "monsieur". Στην αρχή δεν έδωσα σημασία διότι δε πίστευα πως απευθυνόταν σε μένα. Όμως η φωνή ακουγόταν όλο και πιο κοντά μου. Γύρισα και την είδα να τρέχει προς το μέρος μου. Μου είχε πέσει ο χάρτης και έτρεχε να μου τον δώσει πίσω. "Τουρίστας;" με ρώτησε. Της έγνεψα θετικά. "Ισπανός;" ξαναρώτησε. Πόσες φορές τόσο στην Ιταλία όσο και στην Γαλλία είχα απαντήσει αρνητικά σ' αυτήν την ερώτηση. "Έλληνας..." της απάντησα. "Α ωραία... έχω μία συμφοιτήτρια από Ελλάδα... και η παρέα σου; Ή ήρθες Παρίσι μόνος;". "Θα τους συναντήσω σε λίγη ώρα έξω από την Παναγιά των Παρισιών. Ξύπνησα πιό νωρίς και είπα να περπατήσω λίγο μόνος...". Την είδα να με κοιτάει αμήχανα. Με χαιρέτησε και έφυγε. Συνέχισα τη διαδρομή μου και ρωτώντας περαστικούς έφτασα έξω από το Πάνθεον. Ένα κτίριο σχετικά κοινότυπο με άλλα αντίστοιχα σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Στην είσοδό του κάτω από το αέτωμα μια μεγάλη χρυσή επιγραφή ανέφερε πως όλους τους μεγάλους ανθρώπους τους αναγνωρίζει η πατρίδα. Μπαίνοντας μέσα ένιωσα ένα δέος. Κάτω από τον τρούλο βρισκόταν το εκρεμές του Φουκώ το οποίο σύμφωνα με έναν μηχανισμό και μία θεωρεία μου είχε αναπτύξει έδειχνε την ώρα. Όμως δε κατάλαβα τι νόημα είχε η αιγυπτιακή γάτα δίπλα στο ρολόι. Συνέχισα πιο μέσα. Είχε ένα μεγάλο σύμπλεγμα αγαλμάτων μπροστά από ένα μεγάλο ψηφιδωτό. Μου φάνηκε αρκετά πρόχειρο τόσο το στήσιμο όσο και το θέμα. Το προσπέρασα μπαίνοντας σε μία είσοδο με στριφογυριστές σκάλες που με οδήγησαν στις κρύπτες κάτω. Εκεί είδα τάφους σπουδαίων Γάλλων με πρώτους τον Βολταίρο και τον Ρουσώ και στη συνέχεια σε ειδικούς θαλάμους διάφορους όπως της Κιουρί, του Ζολά, του Δουμά και του Ουγκώ. Ένιωσα περίεργα που είχα αυτές τις προσωπικότητες έστω και νεκρές χρόνια τώρα δίπλα μου. Ακόμα εξέπεμπαν μία αύρα και μία λάμψη. Τότε ένιωσα όμορφα. Κατάλαβα τι ήταν αυτό που με τράβηξε ως εδώ, ήταν ο σεβασμός μου απέναντι σ' αυτά τα πρόσωπα. Βγαίνοντας από το κτίριο είδα πως η ώρα είχε προχωρήσει και η παρέα μου θα με περιμένει. Κατέβηκα την οδό που ήταν το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Καταπληκτικά εκπαιδευτικά συγκροτήματα που με κάνανε να νιώθω πολύ φτωχός και ταπεινός απέναντι στις δικές μου πανεπιστημιακές σπουδές. Ο δρόμος αυτός σε κατέβαζε στον Σικουάνα και κοντά σχετικά με την Παναγιά των Παρισιών. Την εκκλησία την είχα επισκεφθεί ήδη δύο φορές όμως είχα τηρήσει μία παρατήρηση του Μονέ και ήθελα να το διαπιστώσω με τα ίδια μου τα μάτια. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος είχε αναφέρει πως το χρώμα του ναού αλλάζει ανάλογα με την θέση του ήλιου. Για να το αποδείξει στηνόταν αρκετές ώρες συγκεκριμένες στιγμές κάποιων ημερών για να σχεδιάσει την πρόσοψη της εκκλησίας. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα σύνολο πινάκων με την Παναγία των Παρισιών με διαφορετικό τονισμό στο χρώματα (μέρος της συλλογής βρίσκεται στο μουσείο Orsey και είχα φωτογραφίσει και είχα προσθέσει στο βίντεο με τα μουσεία τρείς από τους πέντε που έχει). Έτσι τις άλλες φορές που είχα επισκεφθεί την εκκλησία ήταν απόγευμα και σούρουπο ενώ τη μέρα αυτή την είχα δει και το πρωί που την είχα προσπεράσει και το μεσημέρι που θα πήγαινα τώρα. Πράγματι η εκκλησία παίζει με τα χρώματά της. Το βράδυ φαίνεται πολύ σκούρα ενώ το πρωί ήταν κατάλευκη. Το μεσημέρι έχει ένα μπέζ χρώμα το οποίο μετατρέπεται σταδιακά σε γκρίζο πριν καταλήξει πάλι σε μαύρο όταν νυχτώνει. Παντού κόσμος τόσο στην πλατεία της εκκλησίας όσο και στους γύρω δρόμους. Νεαροί με πατίνια τραβούσαν το ενδιαφέρον των περαστικών με τα κόλπα τους και σε κάθε πετυχημένη τους προσπάθεια ο κόσμος χειροκροτούσε. Σε ένα στενό όπου ο κόσμος περίμενε να ανέβει στους δύο πύργους της εκκλησίας ένας ηθοποιός με μάσκα πείραζε τους περαστικούς τρομάζοντάς τους κάνοντας τους επισκέπτες να διασκεδάζουν σε όλη τη διάρκεια της αναμονής τους στην ουρά. Έκανα βόλτες γύρω από την εκκλησία και έβγαζα συνέχεια φωτογραφίες. Δεν ήθελα να χάσω ούτε μία λεπτομέρειά της. Κάποια στιγμή η παρέα ήρθε αφού έφαγα και μία ζεστή βάφλα καθισμένος σε ένα παγκάκι απέναντι ακριβώς από την εκκλησία. Η βόλτα μου εδώ τελειώνει για να αρχίσει μία άλλη.
Επίσης θα θελα να αναφέρω πως ανάμεσα στις φωτογραφίες του Πάνθεον και της Παναγιάς των Παρισιών είναι και τρείς φωτογραφίες με τον Πύργο του St. Jacques για τον οποίο δε γνωρίσω κάτι αν και μου θύμιζε πολύ ένα καρτούν της Disney που έβλεπα μικρός σε ένα κανάλι με κάποια τέρατα που ζούσαν πάνω σε ένα πύργο τα οποία ήταν τη μέρα πέτρινα και το βράδυ ξυπνούσαν και πολεμούσαν για το καλό. Έτσι για να μη ξεχνάμε τα παιδικά μας χρόνια...
Ο φωτογραφικός μου κύκλος για το Παρίσι τελειώνει με το επόμενο βίντεο και μαζί τελειώνει και μία εποχή που θα αναλύσω σε επόμενη ανάρτησή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου