Μικρές χαρές...

Είναι όμορφο να διαπιστώνεις πως υπάρχουν άνθρωποι άγνωστοι γύρω μας με τους οποίους μοιάζουμε τόσο πολύ σε νοοτροπία και αντίληψη. Σε βοηθάει να νιώθεις λιγότερο μόνος στη χαοτική και αφιλόξενη κοινωνία που ζούμε.

Βλέποντας αυτή τη ταινία μικρού μήκους με άγγιξε αλλά παράλληλα διαπίστωσα πως μου θυμίζει αρκετά κάποια άλλη ταινία. Δεν ήταν άλλη από την Αμελί. Ο τρόπος που έπαιξε ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος με τα χρώματα, τα πλάνα, τα κοντινά ζουμαρίσματα σε θέματα που ηθέλε να δώσει μεγαλύτερο βάρος. Το ωραίο φινάλε. Αυτό όμως κάνει την ταινία αν και καλή να μην είναι ξεχωριστή. Αντί να καταφέρει να σε κερδίσει σαν έργο, σου θυμίζει ξανά την Αμελί. Δε νομίζω όμως πως είναι αυτός ο σκοπός της... Το κερασάκι στην τούρτα μου το έδωσε μία φίλη μου η οποία γνωρίζει τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο, η οποία μου είπε πως αγαπημένη του ταινία είναι η συγκεκριμένη γαλλική ταινία. Χαμογέλασα και εκτίμησα τον καλλιτέχνη. Πρέπει όμως να βρει μία δικιά του ταυτότητα, ένα χαρακτηριστικό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους σκηνοθέτες της γενιάς του (σε μία Ελλάδα που μόνο οι επαναλήψεις και οι αντιγραφές επιβιώνουν, οι καινοτομίες χαντακώνονται). Αξίζει να ρισκάρει διότι θα πετύχει... Μέχρι την επόμενη δουλειά του ας απολαύσουμε τη συγκεκριμένη μικρού μήκους ταινία "Μικρές Χαρές"...