Όπως κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη έτσι και το Παρίσι σέβεται το ποτάμι με το οποίο ανοικοδομήθηκε και αναπτυσσόταν. Για το Παρίσι είναι ο Σικουάνας. Ένας ποταμός πλατύς ο οποίος χωρίζει την πόλη στην μέση και τα περισσότερα μνημεία και μουσεία έχουν χτιστεί στις όχθες του. Όλες οι περιπλανήσεις μου στην πόλη κατέληγαν εκεί. Σε κάθε σημείο έβρισκες κάτι για το οποίο άξιζε να βγάλεις φωτογραφία. Έβλεπες μεσήλικες να βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα, ζευγαράκια να κάθονται σε παγκάκια αγκαλιά, τουρίστες με έναν χάρτη στο χέρι να ψάχνουν να βρούν κάποιον από τους πολλούς προορισμούς. Τον Σικουάνα τον διέσχισα πολλές φορές. Μία όμορφη βόλτα είχε καταλήξει στο νησάκι με το άγαλμα της Ελευθερίας. Μία μακρόστενη νησίδα στη δυτική της άκρη δέσποζε ένα αντίγραφο του αγάλματος που βρίσκεται στην Νέα Υόρκη, το οποίο ήταν στραμμένο προς την δύση. ΄Ηταν υπέροχο μέρος. Περπατούσα στον μοναδικό πεζόδρομο που είχε, στον οποίο αριστερά και δεξιά του υπήρχαν παγκάκια για να ξεκουράζονται οι περαστικοί. Από τις δύο πλευρές έβλεπες τον ποταμό να σε διασχίζει δίνοντάς σου την εντύπωση πως είσαι σε πλοίο πάνω και ταξιδεύεις. Στην άλλη άκρη του νησιού απ' όπου έβλεπες τον πύργο του Άιφελ υπήρχε ένα ωραίο μπρούτζινο γλυπτό το οποίο είχε πάρει ένα τυρκουάζ χρώμα από τη διάβρωση του. Το μέρος αυτό το θυμόμουν από την ταινία της Αμελί. Έδειχνε το άγαλμα καθώς περνούσε από πίσω με μεγάλη ταχύτητα το μετρό.
Την τελευταία μέρα η βόλτα μου στο ποτάμι ξεκίνησε από την Παναγιά των Παρισιών. Ενώ η υπόλοιπη παρέα γύρισε κουρασμένη στο σπίτι εγώ προτίμησα να περπατήσω στις όχθες του, να δω για τελευταία φορά όλα τα σημεία της πόλης που θαύμαζα τόσες μέρες. Κοντά στα δικαστήρια συνάντησα έναν ζωγράφο του δρόμου. Είχε αφήσει τα σύνεργα και το σχέδιο που ετοίμαζε για να πουλήσει κάποια έργα του στους περαστικούς. Έσκυψα και είδα την δουλειά του. Έπαιζε ωραία με τα χρώματα και τις πινελιές. Στη συνέχεια είδα πως η σύνθεση αυτή μου άρεσε και την έβγαλα φωτογραφία. Έτσι ξεκίνησε η τελλευταία περιπλάνησή μου. Ο ήλιος άρχιζε να πέφτει όταν έφτανα στο Λούβρο. Τα ποταμόπλοια είχαν ανάψει τους προβολείς τους με τους οποίους μπορούσαν οι επιβάτες να θαυμάσουν όλα τα αξιοθέατα φωτισμένα. Απέναντί μου είδα το Μουσείο Orsey που τόσο πολύ λάτρεψα να ναι με έναν υπέροχο φωτισμό προσπαθώντας επάξια να κλέψει λίγο από την λάμψη του Λούβρου. Από πίσω του δέσποζε ο Πύργος του Άιφελ ο οποίος άρχιζε να φωτίζεται. Συνέχισα να περπατάω. Η κλίση του ποταμού αλλάζει στο ύψος της αρχής των Ηλυσίων Πεδίων. Πλέον ο Πύργος δεσπόζει μπροστά μου και με τον προβολέα στην κορυφή του ήταν σαν να μου κουνούσε ένα λευκό μαντήλι για να με αποχαιρετήσει. Φτάνοντας στο Τροκαντερό σταμάτησα κουρασμένος πια να τον απολαύσω. Ένα όνειρο ζωής έφτανε στο τέλος του και με χαροποιούσε. Με γέμιζε ελπίδες και δυνάμεις για το επόμενο μεγάλο μου ταξίδι το οποίο θα αρχίσει σε μία βδομάδα ακριβώς. Αυτή η πόλη με αγκάλιασε και με φιλοξένησε θερμά. Δε μου φέρθηκε ποτέ ως ξένη. Ένιωθα πως την γνώριζα χρόνια, πως ζούσα σ' αυτήν χρόνια. Δεν είχα άδικο. Πολλά όνειρα μου τα "έζησα" εκεί. Σηκώθηκα από το παγκάκι και με βουρκωμένα μάτια αποχαιρέτησα τον Πύργο του Άιφελ και γύρισα πίσω για να πάρω το μετρό. Αν και είχα πλάτη στο μνημείο αυτό ένιωθα έντονα την παρουσία του. Εξάλλου ο προβολέας συνέχιζε να κάνει βόλτες πάνω από το κεφάλι μου.
Την επόμενη μέρα από το αεροδρόμιο Orly κατάφερα να τον διακρίνω στο βαθός. Μία τελευταία ματιά του ριξα λίγο πριν περάσουμε τα σύννεφα. Σύντομα θα τα ξαναπούμε του ψιθύρισα. Το ταξίδι είχε λάβει τέλος.
Με αυτό το βίντεο ολοκληρώνεται η φωτογραφική μου βόλτα στο Παρίσι. Είναι οι τελευταίες φωτογραφίες που πάρθηκαν από την μηχανή που με συντρόφευε τα τελευταία 5 χρόνια. Πιστή όλο αυτόν τον καιρό μαζί γέρασε και πλέον δύσκολα εκπλήρωνε τις απαιτήσεις μου... Οπότε με το βίντεο αυτό κλείνει ένας μεγάλος και πολύ σημαντικός κύκλος για την ζωή μου τον οποίο θα τον αναλύσω σε μία άλλη ανάρτηση.
Επόμενος προορισμός μου πλέον το Στρασβούργο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου