Όνειρο ήτανε...

Όλοι μας έχουμε ζήσει έντονα όνειρα που μπορεί να τα θυμόμαστε για όλοκληρη μέρα ακόμα και χρόνια. Όνειρα που μας προβληματίζουν, που μας στοιχειώνου, που μας αλλάζουν κάποιες αντιλήψεις και πιστεύω. Όμως τι γίνεται όταν ένα τέτοιο έντονο όνειρο μπερδεύεται με την πραγματικότητα;... Θα αναρωτηθείτε πως. Το ίδιο θα έκανα και γω μέχρι που το έζησα. Μιάς και έμεινα πρόσφατα για μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό έχω ακόμα έντονη την αίσθηση του κλίματος που επικρατεί εκτός ελληνικής νοοτροπίας. Έβλεπα στον ύπνο μου πως ήμουν ακόμα έξω και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Ήταν τόσο έντονη η αίσθηση αυτή που είχε αρχίσει ήδη να μου λείπει η Αθήνα, η Χίος και όσα πρόσωπα έχω αφήσει πίσω μου. Κάποια στιγμή όμως άκουσα μία γυναίκα να φωνάζει από τους κάτω ορόφους. Αυτό με ξύπνησε. Όμως ακόμα ζούσα στο όνειρο. Μου έκανε εντύπωση πως κάτω από το σπίτι μου ακούω δυνατά κάποιον να μιλάει ελληνικά. Σιγά σιγά καθώς το σκεφτόμουν διαπίστωσα πως και η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματός μου Ελληνίδα είναι. Όπως και η γριούλα απέναντί μου. Μπράβο της μεγάλη γυναίκα Ελληνίδα να μένει εξωτερικό. Στη συνέχεια θυμήθηκα και την άλλη κυρία του πρώτου ορόφου που μου είχε κάνει παρατήρηση παλιά επειδή είχα προκαλέσει θόρυβο. Για μία στιγμή ένιωθα πολύ τυχερός που ενώ ζω στο εξωτερικό έχω τόσους Έλληνες κοντά μου οπότε με το παραμικρό πρόβλημα θα μπορούσα άνετα να τους ζητήσω μία βοήθεια. Όμως άρχισα να γυρίζω στην πραγματικότητα. Ο χώρος γύρω μου άρχισε να γίνεται ακόμα πιο οικείος και κερασάκι στη τούρτα ήταν και ο θόρυβος του τραμ καθώς περνούσε κάτω από το σπίτι. Είμαι στην Ελλάδα. Μία απογοήτευση με κυρίευσε. Όχι τόσο στο ότι δε ζω στο εξωτερικό αλλά στην αφιλοξενία που νιώθεις μέσα σε μία ελληνική πόλη. Να περιτριγυρίζεσαι από άγνωστους ανθρώπους οι οποίοι σίγουρα θα ήταν πιο φιλικοί και ζεστοί μαζί σου σε περίπτωση που ζούσαμε σε μία πόλη του εξωτερικού. Αυτό με έκανε να καταλάβω γιατί είναι τόσο δεμένοι οι αλλοδαποί που έρχονται και μένουν στην χώρα μας. Συνειδητοποιούν αυτήν την στάση των Νεοελλήνων και ξέρουν πως ενωμένοι είναι πιο δυνατοί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αυτοί οι άνθρωποι να προχωράνε μπροστά και να νιώθουν την Αθήνα και την κάθε ελληνική πόλη πιο δικιά τους (όχι κτητικά) απ' ότι εμείς οι ίδιοι που μένουμε χρόνια εδώ. Μάλλον το χουμε χάσει το παιχνίδι πια. Διότι για να ξεφύγουμε από αυτήν την κατάντια θα πρέπει να δράσουμε όλοι μαζί αλλά δε βλέπω καμία όρεξη από κανέναν και μέσα σ' αυτούς βάζω και τον εαυτό μου...

Ας επανέλθω λοιπόν σιγά σιγά στην καθημερινότητα πάλι...