Από τον καταρράκτη της Νέας Μονής στον Ανάβατο της Χίου

Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας στο νησί. Όμορφες μέρες. Οι περισσότεροι Χιώτες φοιτητές φεύγουν προς Πάτρα, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη ενώ λίγοι κατεβαίνουν τριήμερο στο νησί. Στο καράβι που μπήκα Παρασκευή απόγευμα ήταν άδειο. Δε με ενόχλησε. Θα απολάμβανα το νησί μου όπως είναι καθημερινά τις μέρες του χειμώνα και όχι πνιγμένο από κόσμο που λείπει όλο τον υπόλοιπο καιρό. Το σάββατο ο καιρός ήταν πολύ καλός. Γυρνούσα στην αγορά και χαιρετούσα γνωστούς και φίλους που τους έχω χαμένους λόγω της απόστασης. Άλλοι να με ρωτάνε πότε θα γυρίσω να μείνω μόνιμα στο νησί και άλλοι να μου παραπονιούνται πως είμαι εξαφανισμένος. Όσο αγαπάω την Χίο όποτε την επισκέπτομαι νιώθω όλο και πιο ξένος, όλο και πιο τουρίστας παρά ντόπιος. Τότε το σκάω. Παίρνω το αμάξι και τρέχω στην ύπαιθρο, στις παραλίες και στα βουνά. Αυτή τη φορά αποφάσισα να πάω στον Ανάβατο και να χρησιμοποιήσω την νέα μου ψηφιακή μηχανή. Είναι δύσκολες τελικά αυτές οι επαγγελματικές και θέλουν πολύ εξάσκηση για να μπορέσεις να βγάλεις πραγματικά ωραίες φωτογραφίες. Ο καιρός δεν ήταν τόσο καλός αλλά ήταν κατάλληλος για έναν τόπο όπως το χωριό αυτό. Στην διαδρομή έκανα μία στάση στην Νέα Μονή της Χίου. Προσπέρασα το μοναστήρι και μετά από χωματόδρομους στους οποίους είχαν σχηματισθεί βαθιά αυλάκια από τις βροχές, βρέθηκα σε έναν καταρράκτη. Όχι σαν αυτόν της Έδεσσας αλλά ένας αξιόλογος καταρράκτης που αξίζει να χαλαρώσεις κοντά του και να απολαύσεις τον ήχο του. Δυστυχώς είχε βρέξει πολύ και είχαν φουσκώσει τα νερά, οπότε δε μπόρεσα να φτάσω πολύ κοντά του. Όμως δεν ήταν αυτός ο αρχικός μου προορισμός οπότε γύρισα στο αμάξι και συνέχισα την διαδρομή προς τα Αυγώνυμα. Από το σημείο που κατέβηκα για τον καταρράκτη συνέχισα και βγήκα στις Καρυές και έτσι ξαναανέβηκα πάλι το βουνό. Καθώς οδηγούσα παρατηρούσα πως η κορυφή ήταν σκεπασμένη από σύννεφα. "Πωπω θα οδηγήσω μέσα στην ομίχλη". Το χα ξαναζήσει αυτό το γεγονός ως επιβάτης όμως, πάλι στο ίδιο βουνό, όχι όμως σαν οδηγός τώρα. Μετά τις στροφές και τις ανηφόρες, συνεχίζεις σε μία ευθεία μιάς και είσαι στην κορυφή. Εκεί άρχισα να χάνω την ορατότητα. Κοιτάσου στα δέκα μέτρα. Είχα κόψει ταχύτητα και είχα κατεβάσει το παράθυρο για να νιώθω την υγρασία της φύσης. Ήταν όλα τόσο ήρεμα μα παράλληλα τόσο τρομαχτικά. Αρχίσανε οι κατηφόρες, η ομίχλη διαλύθηκε και ξεπρόβαλαν στο βάθος τα Αυγώνυμα. Ένα από τα αγαπημένα μου χωριά της Χίου. Συνέχισα την πορεία μου αφήνοντας το χωριό πίσω και σε μία απότομη στροφή εμφανίστηκε ξαφνικά ο μεγάλος βράχος με το χωριό να δεσπόζει σαν στέμμα πάνω του. Τόσες φορές έχω επισκεφθεί τον Ανάβατο αλλά πάντα τον βλέπω με τον ίδιο θαυμασμό λές τον επισκέπτομαι πρώτη φορά. Πάρκαρα το αμάξι και άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά του. Πάντα αγκομαχάς μέχρι να ανέβεις πάνω. Εξάλλου και το όνομα του χωριού αυτό επισημαίνει. Όμως μόλις φτάσεις στην κορυφή ξεχνάς κάθε κούραση. Αναπνέεις καθαρό αέρα και νιώθεις πως βρίσκεσαι σε μία ιπτάμενη πολιτεία. Εξάλλου το χωριό είναι σαν να αιωρείται στην ευρύτερη περιοχή. Τον Ανάβατο τον θυμάμαι ως ίχνος, ως λείψανο ενός ισχυρού και πλούσιου χωριού το οποίο μετά την καταστροφή της Χίου ερήμωσε. Όμως ευτυχώς ανακυρήχθηκε μνημείο και άρχισε να αναστηλώνεται. Βέβαια σε αργούς ρυθμούς όμως κάθε φορά που το επισκέπτομαι βλέπω και ένα νέο σπίτι ανακαινισμένο και όρθιο. Οπότε αυτός ο τόπος για μένα κρύβει συνέχεια εκπλήξεις. Τότε με πιάνει μία παιδική ανωριμότητα. Χάνομαι μέσα στα ερείπια, ψάχνω να βρω κρυψώνες ή σημεία ενδιαφέροντα, βγάζω τον φακό και τα αποθανατίζω. Φτάνω μέχρι το τέρμα του χωριού, από το σημείο που πήδηξαν όλοι οι κάτοικοι στο γκρεμό για να αποφύγουν τα τούρκικα σπαθιά. Έμεινα εκεί σιωπηλός αρκετή ώρα για να απολαύσω την θέα και την ηρεμία. Ένιωθες ανάλαφρος γιατί άφηνες όλες τις σκοτούρες και τα βάρη της καθημερινότητάς σου στο αμάξι και εκεί πάνω ένιωθες άρχοντας και απολάμβανες το βασίλειο σου το οποίο έφτανε ώσπου εκεί που μπορούσες να δείς. Πλέον περήφανος και ήρεμος αρχίζεις την κάθοδο. Άλλη όψη έχει το χωριό καθώς το ανεβαίνεις, άλλη καθώς το κατεβαίνεις. Μόλις φτάσεις χαμηλά είναι μιά μικρή πλατεία με ενα κυλικείο. Κλειστό χρόνια. Ίσως το ανοίγουν τα καλοκαίρια που έχει μία πιο έντονη επισκεψιμότητα το χωριό αυτό. Θυμάμαι κάποτε που μάζευε κόσμο και υπήρχε ζωή. Τώρα όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες ήταν στριμογμένα και δεμένα μέσα σε ένα πορτοκαλί καραβόπανο. Μία έντονη νότα μέσα στα γήινα χρώματα του χωριού. Καθήσα να το βγάλω φωτογραφία όταν ένιωσα μία παρουσία. Ήταν μία γριούλα η μοναδική κάτοικος πλέον του χωριού. Μου χαμογελούσε. Άραγε πόσο καιρό έχει να δει άνθρωπο. Της χαμογέλασα και την χαιρέτησα. Μου ανταπόδωσε με ευχές και ένα γλυκό και αληθινό χαμόγελο. Πήρα το αμάξι για να γυρίσω. Είχε αρχίσει να νυχτώνει ήδη και η ομίχλη στη κορυφή του βουνού υπήρχε ακόμα. Ευτυχώς είχα ένα αμάξι μπροστά μου και με καθοδηγούσαν τα φώτα των φρένων του. Γύριζα πάλι στην καθημερινότητα και στην ρουτίνα...