Μια χριστουγεννιάτικη πρωινή βόλτα στα Ηλύσια Πεδία...

Πρωί παρασκευής 25 Δεκεμβρίου αποφασίζω να πάω από νωρίς το πρωί να επισκεφθώ το μουσείο του Λούβρου, ώστε να χω όλη τη μέρα μετά ελεύθερη και για άλλα αξιοθέατα της πόλης. Έλα όμως που λόγω της ημέρας ήταν κλειστό. Η απογοήτευση ήρθε και έφυγε αμέσως. Δε θα πάω σήμερα θα πάω αύριο οπότε ας απολαύσω τον χρόνο που μου δίνεται τώρα. Έτσι ξεκίνησα τον περίπατό μου από τον κήπο Carrousel ο οποίος ξεκινάει από μία αψίδα που βρίσκεται στο τελείωμα της αυλής του μουσείου του Λούβρου. Ένας κήπος ανοιχτός με θάμνους και διάσπαρτα αγάλματα τα οποία δένανε πολύ όμορφα με τον γύρω χώρο και η εικόνα γινόταν ακόμα πιο όμορφη με τον πύργο του Eiffel και το μουσείο Orsey στο βάθος. Από τα γλυπτά μοντέρνας τέχνης περάσαμε σε ελληνικά αντίγραφα. Μπαίνοντας σε μία λιμνούλα βλέπουμε περιμετρικά σε λευκό μάρμαρο θέματα γνωστά σε μας. Πρώτο δεσπόζει το σύμπλεγμα του Λαόκοντα όπου προσπαθεί να σώσει τους δύο γιούς του από τα φίδια που βγήκαν από την θάλασσα με σκοπό να τους πνίξουν. Στη συνέχεια μου κάνει εντύπωση ο αδριάντας του Περικλή. Προχώρησα περιμετρικά της λιμνούλας κάτω από το βλέμμα του Περικλή. Παντού υπήρχαν διάσπαρτες καρέκλες οι οποίες περιμένουνε καρτερικά τους Παριζιάνους να ξαποστάσουν από τους περιπάτους τους στα πάρκα της πόλης. Μετά τη λιμνούλα πέρασα στον κήπο Tuileres ο οποίος καταλήγει στην πλατεία Concorde με τη μεγάλη ρόδα όπου μπορείς να δείς το Παρίσι από ψηλά από κεντρικό σημείο της πόλης. Στον κήπο αυτό που διασχίζω μέχρι να φτάσω στη πλατεία υπάρχουν μικρά έργα τέχνης κρυμμένα έτοιμα να τα ανακαλύψεις και να τα απολαύσεις όπως ο Απόλλωνας με την Άρτεμις που τρέχουν ανέμελοι ενώ στο βάθος τους παρακολουθεί η Λητώ, φωτισμένοι όλοι τους από το φως του χειμωνιάτικου ήλιου. Αλλά δεν ήταν οι μόνοι που το απολαμβάνανε. Παντού υπήρχαν άνθρωποι είτε καθισμένοι στις καρέκλες των μικρών λιμνών είτε περπατώντας ανάμεσα στα ψηλά δέντρα και αγάλματα που χαιρόντουσαν με τα ζεστά χάδια του ήλιου. Μέσα από αυτή την ησυχία και τον σεβασμό που υπήρχε μεταξύ των παρεβρισκομένων, άρχισα να νιώθω μία εσωτερική γαλήνη και ευτυχία. Κοντοστάθηκα στην λιμνούλα και απολάμβανα τη στιγμή. Όμως ήθελα να φτάσω μέχρι την αψίδα του Θριάμβου. Έτσι συνέχισα την πορεία που χάραξα προς την μεγάλη ρόδα. Περνώντας την ρόδα αντίκρισα την πλατεία Concorde με τον τεράστιο οβελίσκο. Από κει ξεκινούσαν τα Ηλύσια Πεδία. Έναν από τους πιό όμορφους δρόμους της Ευρώπης που στο τελείωμα του διακρινόταν η Αψίδα. Διέσχισα τον μεγάλο δρόμο και άρχισα να ανηφορίζω προς τα πάνω. Τότε έφτασα στο Petit Palais. Ένα καταπληκτικό κτίριο με γυάλινη οροφή. Σε κείνο το σημείο τα Ηλύσια Πεδία ήταν παράλληλα με τον Σικουάνα. Έτσι έκανα μία παράκαμψη και βρέθηκα σε μία όμορφη γέφυρα. Στην απέναντι όχθη βρισκόταν το μουσείο Αφρικανικής τέχνης με τον Πύργο του Eiffel από πίσω του. Υπέροχο μοντέρνο κτίριο με πετυχημένη επιλογή χρώματος στην πρόσοψή του που σου δινε αμέσως την εντύπωση πως τα εκθέματά του έχουν σχέση με την Αφρική. Αφού απόλαυσα την θέα που μου πρόσφερε το σημείο αυτό στο οποίο στεκόμουν ξαναγύρισα στα Ηλύδια Πεδία και συνέχισα το δρόμο μου προς την αψίδα. Βλέποντας αυτή την ομορφιά και αυτόν τον σεβασμό του περιβάλλοντος προς τους περαστικούς αναρωτιόμουν για την βλακεία που μας τρώει και έχουμε μετατρέψει την Ερμού ως την πιο ακριβή οδό της Ευρώπης η οποία δεν έχει κάτι παραπανω για να ζηλέψουν οδοί όπως η Μητροπόλεως στη Θεσσαλονίκη που είναι πιο φτηνές. Παντού έβρισκες εστιατόρια, καταστήματα με προϊόντα από γνωστές μάρκες, τραβώντας την προσοχή μου η αντιπροσωπεία της Renault όπου είχε το πρώτο υπερηχητικό αμάξι της σε έκθεση. Φτάνοντας στην αψίδα έμεινα αρκετή ώρα στη νησίδα να την θαυμάζω δίνοντας έμφαση στα θέματά της, στην ζωφόρο που έδειχνε τα στρατεύματα να επιτίθονται προς την ανατολή και να επιστρέφουν νικηφόρα προς την δύση, τις νίκες του Ναπολέοντα γραμμένες πάνω σε ασπίδες και στις κολώνες του μνημείου. Εκείνη τη στιγμή άκουσα σφυρίγματα γέλια και παιδικές φωνές. Μπροστά μου πέρασε ένα κονβόι με αστυνομικές μοτοσικλέτες στις οποίες στην μία επέμβαινε ο Άγιος Βασίλης, ο οποίος χαιρετούσε τα παιδάκια και τους γύρω περαστικούς. Χαμογέλασα μιάς και αυτή η εικόνα με ξανάφερε στην πραγματικότητα δείχνοντάς μου πως έχουμε Χριστούγεννα. Αφού χάθηκε στο βάθος ξανάστρεψα το βλέμμα μου προς το μνημείο. Για να φτάσω στην αψίδα πέρασα από μία υπόγεια διάβαση. Εκεί βρέθηκα στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη του οποίου η φλόγα φέγγει ασταμάτητα. Στάθηκα κάτω από την αψίδα και κοίταξα προς τον βορρά. Εκεί βρισκόταν η σύγχρονη αψίδα του Παρισιού ανάμεσα στους ουρανοξύστες να στέκεται και κείνη περήφανη αλλά με σεβασμό και διακριτικότητα προς την παλιά. Στη συνέχεια κοίταξα προς τον νότο. Το Παρίσι με περίμενε... Έχω να ανακαλύψω και άλλα μέρη του. Αφού αποχαιρέτησα την αψίδα άρχισα να κατεβαίνω προς τον πύργο του Eiffel...