Πέρασε μία βδομάδα που είδα την ταινία "'Ενας άνδρας μόνος". Είχα αποφασίσει να την δω στην πρεμιέρα της ώστε να μην επηρεαστώ από τις κριτικές τόσο των ειδικών όσο και του κοινού. Ήξερα πως αρκετοί θα της βάλουν αρκετά αστεράκια και πολύ gay θα την θεωρήσουν ταινία σταθμό και έτσι θα επηρεάσουν τον κάθε θεατή και θα τον πείσουν να πάει να την δεί. Έτσι σίγουρα η άποψη αυτής της ταινίας θα ξεφουσκώσει. Και αυτό διότι η ταινία δεν αναφέρεται ούτε προορίζεται για όλο τον κόσμο. Το έργο το εκτίμησα πολύ. Ήταν η πρώτη φορά που βλέπω ταινία η οποία αναφέρεται στις ομοφιλοφυλικές σχέσεις και δε προκαλεί. Εξάλλου δε θέλει να πουλήσει μέσα από αυτό και να μην έχει να προσφέρει κάτι. Αντιθέτως η ταινία αυτή πρόσφερε πολλά. Πρώτα απ' όλα με συγκλόνησε η ερμηνεία του Κόλιν Φέρθ ο οποίος θα κερδίσει άξια το Όσκαρ φέτος. Μου άρεσε ο μονόλογός του μέσα στην αίθουσα του πανεπιστημίου αναλύοντας την έννοια της μειονότητας και την στάση του κόσμου απέναντι σ' αυτήν ή αυτές. Τον φόβο των πολλώ απέναντι στο ξεχωριστό ή το διαφορετικό. Και εκεί που περιμένεις έναν ομοφιλόφιλο ήρωα να κατηγορήσει την κοινή γνώμη για της στάση της σε αυτά τα θέματα, δε το κάνει. Αντιθέτως την δικαιολογεί. Ίσως εκεί προσπαθεί να δείξει την ανωτερότητα και την περηφάνεια που έχουν οι ομοφιλόφυλοι. Επίσης χαρακτηριστικοί είναι και οι διάλογοι που κάνει ο ήρωας με μία παλιά ερωμένη του (την εξαιρετική Τζούλιαν Μουρ) που μεθυσμένοι αναλύουν τις ανθρώπινες σχέσεις και το που υπάρχει τελικά η πραγματική αγάπη που όλος ο κόσμος αναζητά... Και εκεί που βλέπεις πως όλα είναι δύσκολα και δεν υπάρχει ελπίδα φτάνοντας στο σημείο να σκέφτεσαι να αυτοκτονήσεις τότε εμφανίζεται ένας φύλακας άγγελος ως απομηχανής θεός και σου βρίσκει την λύση ομορφαίνοντάς σου τη ζωή. Στη ταινία διαπιστώνεις ότι αυτό το γεγονός δε συμβαίνει μόνο στα ετεροφιλόφυλα ζευγάρια αλλά και στα ομοφιλόφυλα.
Μου κανε εντύπωση πως σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο σχεδιαστής μόδας Τομ Φόρντ. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την δουλειά ενός μη-σκηνοθέτη. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ο Φόρντ παίζει εξαιρετικά τόσο με τα πλάνα όσο και με τον φωτισμό και τον χρωματισμό ακόμα της ταινίας. Αναφέρω τον χρωματισμό διότι στις σκηνές που ο ήρωας είναι μελαγχολικός ή τον πιάνουν στιγμές μοναξιάς και απελπισίας, επικρατεί ένα μουντό κλίμα και ένας μονότονος χρωματισμός. Όταν όμως του ανεβαίνει η διάθεση τα βλέπει όλα πιο φωτεινά και έντονα. Επίσης ήταν η πρώτη ταινία που μου κανε τόσο μεγάλη εντύπωση τα κουστούμια των ηθοποιών. Λες και βλέπεις πασαρέλα. Εξαιρετικά ντυσίματα που με έκαναν να τα σχολιάζω μετά όλο το βράδυ (γεγονός παράξενο για μένα που κάποτε με κατηγορούσανε για το κακό μου γούστο στο ντύσιμο - ευτυχώς με βάλανε στο σωστό δρόμο). Η μουσική επιλογή ήταν εξαιρετική καθώς και τα σκηνικά που σε γυρίζανε στην δεκαετία του '50 και '60. Ο Κόλιν Φέρθ σου θυμίζει στο ντύσιμο πολύ τον Μαστρογιάννη στην ταινία 8 1/2. Τυχαίο;... Δε νομίζω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου