Περιπλανήσεις στα μουσεία του Παρισιού...

Ένας επιπλέον λόγος που αξίζει να πας στο Παρίσι πολλές φορές είναι τα μουσεία του. Υπάρχει μία τεράστια ποικιλία μουσείων που μετατρέπουν την πόλη αυτή ως την καλύτερη αποθήκη και έκθεση έργων τέχνης της Ευρώπης, το μυαλό του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δυστυχώς το χρονικό μου περιθώριο με υποχρέωσε να πάω στα πιο βασικά μουσεία από τα οποία αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις και την καρδιά μου να είναι το μουσείο Orsey.

Η ιστορία του κτιρίου αυτού είναι πολύ ιδιαίτερη. Παλιός σιδηροδρομικός σταθμός που συνέδεε το Παρίσι με την Ορλεάνη, εγκαταλήφθηκε στην τύχη του. Το κτίριο φθειρόταν και είχε παρθεί απόφαση να κατεδαφιστεί. Τότε εμφανίστηκε ο Γουέλς ο οποίος ανακαίνισε πρόχειρα τον χώρο για να γίνουν εκεί τα γυρίσματα της δίκης της ταινίας "Πολίτης Κέιν". Έτσι το κτίριο πήρε μία παράταση ζωής. Αργότερα και οι ίδιοι οι Γάλλοι ζήτησαν να ανακαινιστεί το κτίριο και να μετατραπεί σε μουσείο. Σήμερα μπορούμε να το επισκεφθούμε και να θαυμάσουμε όχι μόνο τα εκθέματα του αλλά και το ίδιο το κτίριο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Οι συλλογές του μουσείου βασίζονται σε έργα ιμπρεσιονιστών (όπως Μανέ, Μονέ και Ρενουάρ), μετα-ιμπρεσιονιστών (όπως Ματίς, Τουλούζ - Λοτρέκ και Βαν Γκόγκ), καλλιτέχνες της σχολής Ποντ - Αβεν (όπως ο Γκογκέν), κινήματα του Συμβολισμού, του Ρομαντισμού, του Νατουραλισμού και γλυπτική και κύριως εκπροσώπους τον Ροντέν και τον Ντομιέ. Δε θέλω να κουράσω μιλώντας για την τέχνη. Όμως θα ήθελα να σχολιάσω τον όμορφο σχεδιασμό και στήσιμο του μουσείου. Σαν χώρος δε σου παραδίδεται εύκολα. Πρέπει μόνος σου να ψάξεις να βρείς τα αριστουργήματα που κρύβει. Μ' άρεσε που τοποθετήσανε τα έργα των δύο φίλων Βαν Γκογκ και Γκογκέν κοντά. Ήταν η πρώτη μου φορά που είδα έναν πίνακα του πολυδιαβασμένου μου καλλιτέχνη και η αλήθεια είναι πως συγκινήθηκα πολύ. Μια αυτοπροσωπογραφία του καθώς και δύο πίνακες του με λουλούδια και το απών εκείνες τις μέρες γαλάζιο δωμάτιο που δε κατάφερα τελικά να δω. Όμως είδα με τα μάτια μου την θεωρεία του Μονέ πως η Παναγία των Παρισίων έχει διαφορετικό χρώμα στην όψη αναλόγως με την θέση του ήλιου. Για να το αποδείξει είχε ζωγραφίση την εκκλησία πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο διαφορετικό φωτισμός και τα χρώματά του φαίνονται στους πίνακες που έχουν στηθεί στη σειρά δίπλα σε έργα του Ρενουάρ και του Μονέ. Επίσης ένιωσα ένα δέος βλέποντας τα έργα του Τουλούζ - Λοτρέκ γνωρίζοντας και την παράνομη ζωή του. 'Οπως επίσης μου κόψανε την ανάσα τα γλυπτά του Ροντέν. Εκθέματα για τα οποία είχα ρίξει αρκετή μελέτη στις σπουδές μου στα μαθήματα της Ιστορίας της Τέχνης. Όσο για το κτίριο δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ένα αριστούργημα που μου προκαλεί εντύπωση πως θέλανε οι Γάλλοι να το κατεδαφίσουν. Ο εσωτερικός του χώρος αναπτυγμένος πάνω στη παλιά διαμόρφωση του σταθμού σου δίνει ένα τεράστιο άνοιγμα κάνοντας τα εκθέματα να φαίνονται μικρά. Το ωραίο είναι πως σε όποιο σημείο και αν σταθείς βλέπεις στο βάθος το μεγάλο χρυσό ρολόι του σταθμού να σου υπενθυμίζει την ώρα όχι για να μη χάσει το τραίνο (πλέον) αλλά για να μη ξεχαστείς μέσα στα αριστουργήματα.

Στη συνέχεια πάμε στο Μουσείο του Ζόρζ Πομπιντού. Θα ήθελα να αναφέρω εδώ πως στο βίντεο έχω γράψει λάθος το όνομα του μουσείου. Δε γράφεται Beaubidu αλλά Pompidou. Σ' ευχαριστώ Δήμητρά μου για την διόρθωση πάνω στο βίντεο. Δυστυχώς το μουσείο αυτό δε μπόρεσα να το γυρίσω μέσα όμως το απόλαυσα απέξω. Το Πομπιντού το είχα ακούσει πρώτη φορά στο σχολικό βιβλίο γαλλικών Allo France όπου οι μικροί ήρωες είχαν αποφασίσει να το επισκεφθούν. Μου χε κάνει μεγάλη εντύπωση και ήθελα πολύ να το δω από κοντά ως κτίριο. Πράγματι είναι αρκετά εκκεντρικό αφού οι αρχιτέκτονές του (Ρότζερ και Πιάνο) είχαν αποφασίσει να φέρουν τα μέσα έξω στο κτίριο. Έτσι όλες οι σωληνώσεις του κτιρίου είναι εξωτερικές και χρωματιστές, ανάλογα με την λειτουργία τους, πράσινες για το νερό, κίτρινες για το ηλεκτρικό και μπλέ για τον κλιματισμό. Σύμβολο αυτού του κτιρίου είναι η κυλιόμενη σκάλα που σε σχήμα φιδιού σε ανεβάζει στο πιο ψηλά πατώματα. Επίσης στο άνοιγμα του μουσείου μαζεύονται πολλοί καλλιτέχνες του δρόμου οι οποίοι με διάφορα κόλπα προσπαθούν να προσελκύσουν τον κόσμο. Όλοι κάνουν όνειρα και το δείχνουν με τον αέρα που έχουν. Και γιατί να μην κάνουν όταν γνωστά ονόματα όπως η Peuroux έγινε διάσημη όταν την άκουσε ένας να τραγουδάει jazz σε έναν από τους δρόμους του Παρισιού. Έτσι και γω μαζί με τους υπόλοιπους περαστικούς αφού είχα αγοράσει μία ζεστή βάφλα με λιωμένη νουτέλα από πάνω, χωνόμουν για να δω κάποιους καλλιτέχνες και η αλήθεια είναι πως αρκετοί με διασκεδάσανε πάρα πολύ. Περπατώντας γύρω από το μουσείο είδα σε ένα σινεμά πως παιζόταν η ελληνική ταινία Κυνόδοντας. Χάρηκα πάρα πολύ όταν είδα την αφίσσα μιάς ταινίας που μόνο ελληνική δε κάνεις βάση του σεναρίου της και των ερμηνειών. Αυτό που με απογοήτευσε από το Ποπιντού ήταν το Συντριβάνι του Στραβίνσκι το οποίο είχε αφεθεί στην τύχη του μ' αποτέλεσμα η σημερινή του εικόνα (ή τουλάχιστον αυτή που είδα εγώ) να μην τιμάει τους Γάλλους και πόσο μάλλον τους υπαλλήλους του μουσείου που είναι υπεύθυνοι γι' αυτό. Το Ποπιντού το είχα επισκεφθεί τελευταία μέρα και φεύγοντας από αυτό μιάς και ο ήλιος άρχισε να πέφτει κινήθηκα προς Σικουάνα για να δω για τελευταία φορά τον Πύργο του Eiffel και να τον αποχαιρετίσω.

Τελευταίο μουσείο που αφήνω (αν και πρώτο στο βίντεο) είναι το μουσείο του Λούβρου. Το Λούβρο το άφησα τελευταίο γιατί δε ξέρω πόσο πολύ θα γράψω. Στο Λούβρο πήγα τρείς φορές. Την τρίτη κατάφερα να μπω. Την πρώτη φορά πέρασα απέξω. Ήθελα επιτέλους να δω αυτή τη πυραμίδα που όλοι οι Γάλλοι βγάζανε σπυράκια με την παρουσία της σε αυτόν τον χώρο, όμως θα μου πείτε τώρα πως την ίδια στάση είχαν και για τον Πύργο του Eiffel. Μεγάλη σειρά κόσμου που περίμενε για να μπεί μέσα. Οπότε πήρα την απόφαση πως την μέρα που θα το επισκεφθώ θα πάω από νωρίς. Πήγα την μέρα των Χριστουγέννων. Στις 8:30 ήμουν στην είσοδο όταν διάβασα σε μία ανακοίνωση πως το μουσείο θα ναι κλειστό λόγω γιορτής. Δεν απογοητεύτηκα. Εκμεταλλεύτηκα τον χρόνο μου κάνοντας μία τεράστια βόλτα που θα αναλύσω στο επόμενο βίντεο που θα ετοιμάσω. Την τρίτη μέρα μπήκα μέσα. Ήμουν εγώ και άλλοι πέντε άνθρωποι στη σειρά. Δεν είναι δυνατόν είπα. Σίγουρα θα πλακώσουν και άλλοι. Έχοντας αυτή την ευκαιρία στα χέρια μου γύρισα σε όλο το μουσείο να δω όλα τα αριστουργήματα μόνος μου και ήσυχος χωρίς την βαβούρα των γκρούπ. Πήγα στην Μόνα Λίζα. Πώς γίνεται αυτός ο τόσο μικρός πίνακας να έχει προκαλέσει ένα τόσο μεγάλο κύμα λατρείας. Εξάλλου είναι γνωστή η επίθεση που είχε δεχτεί από μία τουρίστρια που του είχε πετάξει μια κούπα καφέ. Ευτυχώς δεν είχε πάθει ζημιά όμως πλέον τον είχανε τοποθετημένο πίσω από μία τζαμαρία. Επίσης είδα την Νίκη της Σαμοθράκης. Ένα υπέροχο γλυπτό, πολύ έξυπνα στημένο ώστε να έχεις την αίσθηση πως θα πετάξει. Η Αφροδίτη της Μήλου. Υπέροχη κίνηση στο κορμί της και καταπληκτικές γραμμές. Άξια παίρνει τον τίτλο του πιο όμορφου γλυπτού. Την παρατηρούσα κάνοντας κύκλους γύρω της αρκετή ώρα. Πρώτη φορά την έβλεπα περιμετρικά. Απ΄όπου κι αν στεκόσουν την απολάμβανες. Η Σφαγή της Χίου του Ντελακρουά. Ένας πίνακας που επηρέασε όλη την Ευρώπη στο να στραφεί στον φιλελληνισμό και να γίνει το πρώτο βήμα στήριξης προς την Ελληνική επανάσταση. Δίπλα σ' αυτόν ήταν ο πίνακας της Γαλλικής Επανάστασης καθώς και Η σχεδία της Μέδουσας και η στέψη του Ναπολέοντα. Αφού γύρισα όλα τα αριστουργήματα ήρεμος συνέχισα στις αίθουσες με τα λιγότερο διάσημα εκθέματα. Πήγα στα ελληνικά όπου είδα κάποια αντικείμενα που έχουμε τα αντίγραφά τους στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και με έπιασε μιά μεγάλη συγκίνηση. Καθόμαστε και γρινιάζουμε για τα Μάρμαρα του Βρετανικού και δε ζητάμε και αυτά. Εξάλλου στο Λούβρο βρίσκεται μία μετόπη, ένα τμήμα ζωφόρου και ένα κεφάλι από τα αετώματα του Παρθενώνα τα οποία πραγματικά στέκονται ανούσια σε μία στενή αίθουσα πριν μπείς στην μεγάλη που είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Ο κόσμος τα προσπερνάει και ούτε τα κοιτάει μιάς και πάει παρακάτω. Τους έκανε εντύπωση πουβλέπανε έμενα να κάθομαι και να τα παρατηρώ αρκετή ώρα. Το Λούβρο είναι πολύ μεγάλο. Κουράζεσαι να στέκεσαι όρθιος, όμως η δίψα σου να τα δεις όλα σου δίνει δύναμη να συνεχίζεις να περπατάς. Πέρασα στην απέναντι πτέρυγα που είχε εκθέματα από Αίγυπτο, Μεσοποταμία και Ασία. Σε εκείνο το σημείο άρχισα να κουράζομαι. Έφτασα μέχρι την μεγάλη αίθουσα με γλυπτά από Γάλλους καλλιτέχνες του 18ου και 19ου αιώνα. Στην πινακοθήκη τελείωσαν οι μπαταρίες μου. Χρειαζόμουν επειγόντως φαγητό και νερό. Κατέβηκα από τις κυλιόμενες βγαίνοντας πάλι στην πυραμίδα. Τότε είδα τον πανικό που επικρατούσε δύο η ώρα το μεσημέρι. Ουρές ατελείωτες από κόσμο που περίμενε να κόψει εισητήριο. Εγώ γεμάτος από εικόνες και γνώσεις πάνω στη τέχνη πήγα στη μπουτίκ όπου αγόρασα διάφορα βιβλία με θέμα το μουσείο και κατευθύνθηκα προς τον πάγκο για να πάρω το μπουφάν μου και την τσάντα μου. Ενώ το πρωί τα έδωσα σε έναν γεροντάκο, το μεσημέρι τα παρέλαβα από μία πανέμορφη υπάλληλο η οποία χαμογελαστή με ρώτησε αν είμαι Ισπανός. Της είπα όχι χαμογελώντας. Μήπως Ιταλός συνέχισε. Ούτε και Ιταλός. Βλέποντας την περιέργεια στο βλέμμα της της απάντησα πως είμαι Έλληνας. Μου χαμογέλασε δίνοντάς της την κάρτα με το νούμερο κράτησης. Την χαιρέτησα καθώς μου ευχόταν καλές γιορτές. Ανεβαίνοντας προς την πυραμίδα για να βγώ απολάμβανα τις τελευταίες εικόνες μέσα από το μουσείο. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η παρουσία των κυκλικών μεταλλικών πλακών που έδειχναν την νοητή γραμμή του ρόδου η οποία περνάει όλο το Παρίσι διασχίζοντας εγκάρσια το μουσείο. Την πέτυχα σε αρκετά σημεία φωτογραφίζοντάς την. Μία από τις φωτογραφίες την έχω περάσει και στο βίντεο.
Από όλα τα μουσεία αυτό που μ' άρεσε περισσότερο ήταν του Orsey, και είναι πολύ πιθανόν όταν ξαναεπισκεφθώ το Παρίσι να ξαναπάω. Επόμενο θέμα μας με το Παρίσι είναι η πρωινή βόλτα στα Ιλίσια Πεδία και στην Αψίδα του Θριάμβου...