Όμορφες στιγμές στην Χίο - Ο παππούς μου.

Όποτε κατεβαίνω στο νησί μου προσπαθώ να απολαύσω στιγμές που δε μπορώ να ζήσω στην Αθήνα. Μία από αυτές είναι και οι ιστορίες του παππού μου. Καθόμαστε στην σκεπαστή βεράντα με ουζάκι και μεζεδάκια και αναλύουμε διάφορα, κυριώς τα νέα μου και γενικά για την ζωή μου στην Αθήνα και από προσωπικές του εμπειρίες και αναμνήσεις. Σήμερα είχαμε τη συζήτηση για την βράβευσή του. Τις προάλλες τον τίμησε η Μικρασιατική Ένωση της Χίου (γνωστή και ως Μίκρα στο νησί) για την συνεισφορά του στην ομάδα την δεκαετία του '60 - '70. Δεν ήταν ποδοσφαιριστής αλλά νομικός σύμβουλος της ομάδος και την ακολουθούσε σε όλα τα παιχνίδια της ομάδος όταν βρισκόταν στην Β' Εθνική (είχε η Χίος ομάδα ποδοσφαίρου στην Β' Εθνική;).

"Γιώργο τα χρόνια ήταν δύσκολα τότε. Δεν ακολουθούσαν όλοι οι παίκτες διότι δε παίζανε επαγγελματικά στην ομάδα. Ευτυχώς μας στήριζε ο Λαιμός (Χιώτης εφοπλιστής). Όποτε φτάναμε Πειραιά με τον καράβι μας κάλυπτε τα κενά στην ομάδα με ναύτες από τα πλοία του. Ευτυχώς χάναμε συνήθως στα παιχνίδια εκτός έδρας οπότε δε ψάχνανε τα δελτία των παιχτών της ομάδας. Στον Αγρίνιο μία φορά προηγηθήκαμε του Παναιτωλικού με 0-1 αλλά ευτυχώς χάσαμε 3-1 και ησύχασα. Πηγαίναμε θυμάμαι Καραϊσκάκη να παίξουμε με τον Εθνικό και έβλεπα με δέος το γήπεδο αυτό τότε. Βλέπεις εμείς εδώ παίζαμε σε αλάνες. Ο κόσμος που ερχόταν έβλεπε τα παιχνίδια όρθιος αφού δεν είχε πουθενά να κάτσει."

Εγώ καθόμουν με το ουζάκι στο ένα χέρι και τον άκουγα με ένα χαμόγελο στα χείλη, ενθουσιασμένος από την περιγραφή του. Εκείνος βλέποντάς την προσοχή με την οποία τον άκουγα συνέχιζε...

" Το πιό αστείο γεγονός ήταν όταν παίζαμε με τον Αστέρα στη Χίο (ο Αστέρας ήταν μία άλλη Χιώτικη ομάδα)."

" Είχε η Χίος δύο ομάδες στην Β' Εθνική;"

" Βεβαίως αλλά ο Αστέρας βγήκε τελευταίος και υποβιβάστηκε. Εμείς είμασταν οι καλύτεροι από τους τελευταίους και έτσι μείναμε μία ακόμα χρονιά στην κατηγορία αυτή." και ένα χαμόγελο περιφάνειας σχηματίστηκε στα χείλη του.

" Και για πες μου την ιστορία παππού!"

" Α ναι... Λοιπόν που λες είχαμε έναν επιθετικό, πολύ καλό παιδί. Γύρω στα 22 ήταν, δουλευταράς, ντερέκι σαν εσένα αλλά έπινε πολύ. Στο παιχνίδι με τον Αστέρα ήρθε μεθυσμένος. Όμως δεν είχαμε αντικαταστάτη του και αναγκαστήκαμε να τον βάλουμε μέσα. Σε όλο τον αγώνα είχαμε κλείσει τον Αστέρα στην περιοχή του αλλά γκόλ δεν έμπαινε και ο επιθετικός ήταν στο κόσμο του. Μπές στη φάση του φωνάζαμε αλλά αυτός τίποτα. Ούτε που άκουγε. Όταν έφτασε το παιχνίδι στο 80' δεν άντεξα και μπήκα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και σπρώχνοντάς τον του φώναξα "Κουνήσου βρέ!...". Λες και τον ξύπνησα εκείνη τη στιγμή και με την σπρωξιά μου έφυγε σφαίρα στη μικρή περιοχή του Αστέρα και από θαύμα χτύπησε η μπάλα στο κεφάλι του και μπήκε μέσα. Ούτε που κατάλαβε πως έβαλε γκόλ αλλά οι πανηγυρισμοί με την λήξη του αγώνα δεν είχαν προηγούμενο." Και νατος να γελάει δυνατά λές και το βλεπε μπροστά του.

" Οπότε μέσω της Μίκρας λόγω του σήματός της (δικέφαλος αετός σε κίτρινο φόντο) έγινες και συ παππού Αεκτζής;"

" Όχι μωρέ η ιστορία είναι πιό πολύπλοκη. Εγώ ήμουν Ολυμπιακός. Όχι πως ασχολιόμουν. Αλλά μία χρονιά που ήμουν Αθήνα είχα πετύχει δύο γνωστούς μου και είπαμε να πάμε γήπεδο. Τότε έπαιζε στο Καραϊσκάκη ο Εθνικός με την Α.Ε.Κ. και ο Ολυμπιακός έπαιζε στην Κόρινθο. Τότε είμασταν όλοι οι οπαδοί ανακατεμένοι στις εξέδρες. Κοντά σε μας ήταν ένας παπάς οπαδός του Εθνικού. Η Α.Ε.Κ. κέρδιζε και ο παπάς είχε νεύρα. Τον είχαν πάρει είδηση οι φίλαθλοι και τον πειράζανε. Τότε σηκώθηκε ο παπάς και είπε το εξής "τι να σας κάνω παιδιά αλλά ευλογάτε τα γένια μου". Γέλια που έριξα δε μπορείς να φανταστείς. Κάποια στιγμή ακούσαμε από τα μεγάφωνα πως ο Ολυμπιακός έχασε με 1-0. Α τους κερατάδες είπα. Όχι πως νευρίασα αλλά βλέποντας την Α.Ε.Κ. να κερδίζει αποφάσισα να υποστηρίζω αυτήν την ομάδα από δω και στο εξής."

Στη συνέχεια κοιτάξαμε στον ορίζοντα λες και ο καθένας αναπωλούσε αυτές τις όμορφες στιγμές. Η περιγραφή του αν και λιτή ήταν τόσο όμορφη που έμπαινα μέσα στο κλίμα της εποχής αυτής του αγνού πρωταθλητισμού. Τότε που παίζανε όλοι για την φανέλα και όχι για τα συμβόλαια. Με περηφάνεια μετά μου δειξε το βραβείο που του δώσανε καθώς και το χαρτί που έγραφε "Τιμής ένεκεν". Το χε ήδη καδρώσει και το χε βάλει στο σαλόνι. Επίσης μου δειχνε με καμάρι τις φωτογραφίες με την βράβευση.

"Ξέρεις κάτι;"

"Πες μου..."

"Αν δεν είχα το ρολόι πάνω από την τηλεόραση για να βλέπω την ώρα θα τις κάδρωνα και αυτές τις δυό να τις βάλω πάνω από κει να τις χαίρομαι. Όμως δε ξέρω ακόμα που να τις βάλω και τις έχω αφήσει ακόμα έτσι."

" Μπράβο ρε πάππου..." του είπα χαριτολογώντας χτυπώντας τον στη πλάτη.

Όμως δεν άκουσε την φράση μου παρα μόνο ένιωσε το άγγιγμά μου. Δάκρυσε αφήνοντας τις φωτογραφίες στο τραπέζι πάλι. Ένιωθε πολύ περήφανος.

Είναι υπέροχο να σε θυμούνται και να σε τιμάνε κάποιοι μετά από πολλά χρόνια. Αυτό είναι ένα στοιχείο πως έχεις αφήσει κάποιο έργο. Όσο μικρό κι αν είναι αυτό...