Ένα ταξίδι στους Βαλκανικούς Πολέμους

Σήμερα το πρωί είχα την ιδιαίτερη τιμή να απολαύσω από την εξαιρετική ιστορικό Μαρία Παπαναστασίου, μία ιδιαίτερη ξενάγηση της έκθεσης που στεγάζεται στο κτίριο της Παλιάς Βουλής με θέμα τους Βαλκανικούς Πολέμους. 

Από τα πρώτα κιόλας εκθέματα, αναγνωρίζεις την καλή διάθεση και το μεράκι που είχαν όλοι οι συντελεστές που διοργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση. Ο ενθουσιασμός της Μαρίας Παπαναστασίου με γύρισε εκατό χρόνια πίσω. 

Το Ανατολικό Ζήτημα, τα πρώτα σημάδια των επερχόμενων πολέμων, οι επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων, οι πολιτικές κινήσεις, τα παρασκήνια κι όλα αυτά που οδήγησαν στους Βαλκανικούς Πολέμους... 

Γεγονότα τόσα σημαντικά τα οποία η ελληνική δημόσια εκπαίδευση τα πέρασε τελείως επιφανειακά στα μαθητικά μας χρόνια. Μόνο όσοι πραγματικά αγαπούν την μελέτη της ιστορίας γνωρίζουν τις λεπτομέρειες που απλόχερα αυτή η έκθεση σου προσφέρει. 

Δεν θα σταθώ σ' αυτά. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα μάθει. Θα αναφερθώ όμως σε γεγονότα που με συγκίνησαν πραγματικά. Δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει ονόματα και τοποθεσίες (ευελπιστώ πως η Μαρία Παπαναστασίου θα με συγχωρέσει γι' αυτό). Πιθανόν να μην έχουν τόση μεγάλη σημασία αυτές οι λεπτομέρειες μπροστά στην αξία αυτών των ανθρώπινων στιγμών. Κι αυτό διότι οι ανθρώπινες στιγμές δεν έχουν σχέση με την φυλή, την γλώσσα ή την θρησκεία αλλά με τον ίδιο τον άνθρωπο.

Το πρώτο συμβάν αναφέρεται στο πρώτο φυλάκιο που κατέλαβαν οι Έλληνες στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο. Οι Τούρκοι έφυγαν έντρομοι αφήνοντας τα πάντα πίσω τους. Εκτός από τη σημαία-λάφυρο που κράτησαν οι Έλληνες (κι εκτίθεται στον χώρο), κάποιος Τούρκος στρατιώτης ξέχασε μία ποιητική συλλογή στη γαλλική γλώσσα που την μετέφραζε στα τούρκικα. 

Μία άλλη ιστορία αναφέρεται στους αφανείς ήρωες του πολέμου. Τις εθελόντριες νοσηλεύτριες. Εκτός από τις Ελληνίδες της χώρας και της ομογένειας, πήραν μέρος γυναίκες κι από άλλες χώρες. Στον τοίχο προβάλλεται το ενθύμιο μίας απ' αυτές που πρόσφερε τις υπηρεσίες της στην Ελλάδα. Κατά την διάρκεια των ερευνών για να πραγματοποιηθεί η έκθεση, ένας από τους μελετητές βρήκε μία φωτογραφία της κοπέλας αυτής. Κοιτώντας την φωτογραφία εκτίμησα τον ρόλο της. Μέσα από τις υπηρεσίες της που πρόσφερε σε τραυματίες πολέμου, κατάφερε να κερδίσει την αιωνιότητα. 

Λίγο πιο πέρα έπεσα πάνω στην επιστολή του Κουντουριώτη που έστειλε στην κόρη του. Όλους αυτούς τους ήρωες του ελληνικού έθνους, τους έχουμε στο μυαλό μας ως ανθρώπους σοβαρούς, στιβαρούς και σκληρούς. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στον ναύαρχος Κουντουριώτης που απελευθέρωσε όλα τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Κι όμως, ξεκινάει την επιστολή με την φράση "Δεσποινάκι μου...". 

Στην πτέρυγα των μαχών της Ηπείρου με άγγιξε το σημείωμα ενός στρατιώτη. Έγραψε ένα γράμμα λέγοντας πως γέρασε πλέον και του είναι αδύνατον να κρατάει το τουφέκι που ο στρατός του παραχώρησε. Με μεγάλη του χαρά όμως ήθελε να κεράσει ένα τσιγάρο, τον επόμενο που θα το κουβαλήσει. Τύλιξε το γράμμα με μία δεκάρα (για να αγοράσει ο επόμενος φαντάρος ένα τσιγάρο) και την σφήνωσε μέσα στη λαβή του όπλου. Μετά από χρόνια κατά την διάρκεια του καθαρισμού του όπλου αποκαλύφθηκε το "δώρο" του. Και μέσα απ' αυτήν την απλή του κίνηση έμεινε στην αιωνιότητα...

Τέλος, μέσα από τους θανάτους είδα το πραγματικό ανθρώπινο δράμα. Όπως η ιστορία ενός αξιωματικού που λίγο πριν πέσει στην μάχη, έστειλε γράμμα στην οικογένειά του, λέγοντάς τους πως θα πολεμήσει ηρωϊκά για το καλό της πατρίδας. Τρεις μέρες μετά η σύζυγός του έλαβε ένα γράμμα συλλυπητηρίων για τον ένδοξο θάνατο του άνδρα της...

"Πάμε για καθαρό αέρα..."

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην πιο σπουδαία μορφή του ελληνικού αριστερού χώρου.
Ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του, ο Νίκος Μπελογιάννης φώναξε "Ζήτω το Κ.Κ.Ε.", το κόμμα που τον πρόδωσε τόσο τον ίδιο όσο και τον ήρωα Πλουμπίδη, τον οποίον αποκάλεσαν ακόμα και προδότη.
Αυτή είναι η Αριστερά της Ελλάδος. Τρώει τα παιδιά της για να καταφέρουν να αναρριχηθούν στην κορυφή, οι σάπιοι αυτού του χώρου.
Δεν περιμένω ποτέ να ανακαλέσει το νεκρό Κ.Κ.Ε. τους χαρακτηρισμούς για τον Πλουμπίδη αλλά και την στάση που κράτησε απέναντι στον εξαιρετικό άνθρωπο Νίκο Μπελογιάννη. Αλλά κι αν το κάνει, δυστυχώς έχουν περάσει πολλά χρόνια. Δεκαετίες. Δε θα χει καμία αξία η πράξη της. Όπως είχε κάνει και με τον Ζαχαριάδη. Ποιος το χέζει όμως το Κ.Κ.Ε.;
Για όλους τους ρομαντικούς, τους οραματιστές και τους αγωνιστές, ο Νίκος Μπελογιάννης θα ζει μες τις καρδιές τους (μας).
Αιώνιο ανάθεμα σ' αυτούς που στέρησαν το τελευταίο φως της μέρας στον Νίκο Μπελογιάννη και τους άλλους τρεις συντρόφους του.
Όλο το χρονικό της εκτέλεσης θα το βρείτε εδώ.

Παρά ένα...

Να τα και τα 29...

Πέρσι τέτοια μέρα αναφερόμουν στη φόρα που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια, μιας και νιώθω πως ανεβαίνω τα ηλικιακά σκαλοπάτια δυό-δυό.

Φέτος διαπιστώνω πως αυτή η φόρα έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Ο χρόνος φεύγει πολύ πιο γρήγορα κι αυτό μου προκαλεί ένα άγχος. Τα σχέδια και τα όνειρα αυξάνονται και η πραγματοποίησή τους απαιτεί χρόνο. Έναν χρόνο που τρέχει κι εσύ προσπαθείς με κάθε τρόπο να τον σταματήσεις. Ή έστω να τον επιβραδύνεις...

Μάταια όμως...

Δεν πρέπει όμως αυτό να πτοεί κανέναν. Οργάνωση και θυσίες απαιτούνται για την πραγματοποίηση των ονείρων. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν προσφέρεται. Όσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια της επίτευξης ενός στόχου, τόσο περισσότερο εκτιμάς το κατόρθωμά σου όταν ολοκληρωθεί. 

Παρόλα αυτά δε με στεναχωρεί ο χρόνος που περνάει, διότι συνέχεια επιδιώκω στο να μη φεύγει ανεκμετάλλευτος και χαμένος. 

Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Άλλες φορές πέφτω απογοητευμένος στο κρεβάτι. Όμως κάθε φορά που έρχεται η 29η Μαρτίου, ξεκινάω έναν καινούργιο απολογισμό. Κλείνω τα μάτια κι αναπολώ τις στιγμές που χω ζήσει. Όμορφες κι άσχημες. Όλες μαζί καλύπτουν το κενό που αφήνει ο χρόνος καθώς φεύγει. Νιώθω γεμάτος κι αυτό μου αρκεί.

Από σήμερα όμως μετράω μέρες μέχρι να πατήσω στα -άντα...

When I don' t know any better...

Well I'm coming home again
on a future missing plane
and there's water on the window
a message in the rain...

Just when I thought all was lost
nothing could describe it
If you' re fighting for a cause
nobody should hide it...

Puressence

Don't know any better

Η ευρωζώνη είναι παρελθόν

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία ένα νόμισμα δεν κατάφερε να κάνει τόσο κακό όσο έκανε τα τρία τελευταία χρόνια το δήθεν «κοινό» νόμισμα της δήθεν «ενωμένης» Ευρώπης. Το νόμισμα που «πέτυχε» μόνον να διχάσει και να αναιρέσει ουσιαστικά μια προσπάθεια ενοποίησης λαών και κρατών που κράτησε μισό αιώνα και που ήταν το αποτέλεσμα σκληρότατου πολέμου. Όμως, αυτή τη στιγμή, ακριβώς αυτό ζούμε: τον τρόπο με τον οποίο το ευρώ, λειτουργώντας ως «μεταμφιεσμένο μάρκο», όχι μόνον δεν οδηγεί τελικά σε βαθύτερη ένωση την Ευρώπη, αλλά, αντιθέτως, οδηγεί στη διάσπασή της.
Χθες, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Ασελμπορν επιτέθηκε σκληρότατα στη Γερμανία, λέγοντας ότι το μόνο που επιδιώκει πραγματικά το Βερολίνο είναι να αποκτήσει την ηγεμονία στην Ευρώπη. Η μικρή χώρα με τον τεράστιο τραπεζικό τομέα, έχει φοβηθεί από τα όσα συνέβησαν με την Κύπρο: και δικαίως, καθώς ο Ολλανδός πρόεδρος του eurogroup Ντάιζενμπλουμ έδωσε προχθές τον τόνο λέγοντας ότι το μοντέλο για την Κύπρο είναι κάτι νέο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά. Πολλοί πίστεψαν ότι πήρε πίσω μετά τις δηλώσεις του, αλλά δεν είναι αλήθεια: αυτά που είπε μετά, δεν αναίρεσαν τα πρώτα, απλώς τα «μαλάκωσαν». Αλλωστε και οι δηλώσεις του επιτρόπου Μπαρνιέ, κινήθηκαν στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση, όπως επίσης και του Φινλανδού πρωθυπουργού Κατάινεν. Την ίδια στιγμή, ο Monde έγραφε ότι η Γερμανία έχει θέσει ως στόχο την ισοπέδωση των χωρών του νότου της Ευρώπης: ίσως επειδή θυμήθηκε ότι η Γαλλία είναι κι εκείνη και χώρα του νότου…
Όταν γινόντουσαν όλα αυτά, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε εξηγούσε ότι η χώρα του είναι ο «καλός μαθητής» τον οποίοι ζηλεύουν οι άλλοι «κακοί μαθητές» στην Ευρώπη! Εκανε όμως δύο λάθη με αυτή τη δήλωσή του, που ξεπερνά πλέον κατά πολύ τα όρια, καθώς προσβάλει εξόφθαλμα τον ίδιο τον πυρήνα της έννοιας «Ευρώπη» χωρίζοντάς τη, και φυσικά αυθαίρετα, σε αυτές τις δύο γελοίες κατηγορίες.
Το πρώτο λάθος, είναι ότι η Γερμανία δεν είναι μαθητής: επιμένει να κάνει το δάσκαλο και μάλιστα εκείνου του παλιού τύπου που δέρνει τους μαθητές για να ικανοποιήσει τη διαστροφή του. Το δεύτερο λάθος, ακόμα μεγαλύτερο, είναι ότι η Γερμανία δεν είναι από κανέναν αξιοζήλευτη: είναι πια, ειδικά μετά την υπόθεση της Κύπρου, ας επιτραπεί ο όρος γιατί είναι πραγματικός, απεχθής σε πολλά εκατομμύρια ευρωπαίων, που τη βλέπουν πια ως βίαιη απειλή και ως τίποτε άλλο.
Με όλα αυτά, ένα είναι πια σίγουρο για όποιον δεν θέλει να κοροιδεύει τον εαυτό του: ότι το ευρώ, είναι στη διαδικασία της αποδόμησης του: ουσιαστικά, είναι ήδη παρελθόν. Η ζημιά που έχει γίνει είναι τόσο βαθειά και τόσο πολυεπίπεδη, που, πλέον, δεν διορθώνεται.
Καλά θα κάνει λοιπόν η Ελλάδα να το αντιληφθεί αυτό πρώτη απ’ όλους: το δίλλημα δεν είναι πια αν θα φύγει ή θα μείνει η χώρα στο κοινό νόμισμα. Το δίλλημα είναι το πώς θα προετοιμαστεί κατάλληλα για να σταθεί στα πόδια της όταν αυτό θα μπει στη φάση της αποσύνθεσης που αργά αλλά σταθερά έχει ξεκινήσει, όσο κι αν πολλοί δεν τολμούν ούτε να το σκεφτούν. Η ευρωζώνη, όπως τουλάχιστον την ξέραμε, είναι ήδη παρελθόν όχι φυσικά από δικές μας ευθύνες, όπως πολλοί μπορεί να θέλουν ακόμα και τώρα να πιστεύουν: είναι παρελθόν, επειδή οι Γερμανοί με την ηγεμονική μανία τους την έσπρωξαν στο γκρεμό. Κι η Ελλάδα πρέπει να σχεδιάσει το πώς θα επιβιώσει.

Μαλούχος Γεώργιος Π.

Το Βήμα

Ήμουν παιδί όταν βομβάρδιζαν το Βελιγράδι...

Δεκατέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο που ζήσαμε κοντά στην Ελλάδα. Ο βομβαρδισμός της Σερβίας από της νατοϊκές δυνάμεις έχει μείνει βαθιά χαραγμένος στη μνήμη μου. Κι αυτό επειδή ήμουν παιδί...
Έχω αναφερθεί αρκετές φορές σ' αυτό το γεγονός (μπορείτε να διαβάσετε, πατώντας εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ). Δε μ' αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Όμως θέλω να τιμάω κάποια γεγονότα που μ' έχουν στιγματίσει.
Θα προτιμήσω αυτή τη φορά να περάσω έναν ιδιαίτερο διάλογο από ένα αντιπολεμικό βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Αξίζει, διότι είναι πραγματικά διαχρονικό. Όλοι οι πόλεμοι είναι ίδιοι. Οι αντίπαλοι αλλάζουν μόνο...

- Αν το καλοσκεφτείς είναι αστείο. Εμείς (οι Γερμανοί) είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Μα και οι Γάλλοι, από την άλλη μεριά είναι στις θέσεις τους για να υπερασπιστούν την πατρίδα τους. Ποιός έχει άραγε το δίκιο με το μέρος του;
- Ίσως και οι δύο...
- Τότε γιατί λένε οι καθηγητές μας και οι παπάδες μας και οι εφημερίδες ότι το δίκιο είναι με το μέρος μας; Έτσι πρέπει να είναι. Αλλά, από την άλλη μεριά, και οι Γάλλοι καθηγητές και οι παπάδες και οι εφημερίδες ισχυρίζονται ότι το δίκιο είναι με το δικό τους μέρος. Ποιός λέει άραγε την αλήθεια;
- Ποιός ξέρει; Ένα είναι το γεγονός, ότι έχουμε πόλεμο και ότι κάθε μήνα μπαίνουν κι άλλα κράτη στο χορό. 
- ...
- Συνήθως όταν μία χώρα όταν προσβάλλει σοβαρά μία άλλη.
- Μία χώρα ε; Ε αυτό δεν το καταλαβαίνω. Πως είναι δυνατόν ένα βουνό στη Γερμανία να προσβάλλει ένα βουνό στη Γαλλία; Ή ένα ποτάμι ή ένα δάσος ή ένα χωράφι;
- Δεν μου λες; Είσαι πραγματικά τόσο βλάκας ή κάνεις τον βλάκα; Δεν εννοώ αυτό. Ένας λαός προσβάλλει κάποιον άλλον...
- Μα τότε η θέση μου δεν είναι εδώ πέρα. Δεν με πρόσβαλλε κανείς.
- Μα εσένα όλοι πρέπει να σου δίνουν εξηγήσεις... 
- Μα τότε εγώ πρέπει να γυρίσω σπίτι μου. 
- Θεέ μου, εννοώ το λαό ως σύνολο, ως κράτος.
- Κράτος. Α, κράτος. Χωροφύλακες, αστυνομία, φόροι, αυτό είναι το κράτος. Άμα μπλέξεις μαζί του κάηκες.
- Σ' αυτό έχεις δίκιο. Είναι το πρώτο σωστό πράγμα που λες. Η πατρίδα και το κράτος διαφέρουν.
- Πατρίδα χωρίς κράτος δεν υπάρχει.
- Σωστά. Σκέψου όμως ότι εμείς όλοι είμαστε απλοί άνθρωποι. Και στη Γαλλία οι περισσότεροι είναι σαν εμάς, εργάτες, τεχνίτες, ασήμαντοι υπάλληλοι. Γιατί λοιπόν; Τι λόγο έχει ένας Γάλλος κλειδαράς ή ένας Γάλλος παπουτσής να επιτεθεί εναντίον μας; Όχι, οι κυβερνήσεις ασχολούνται μ' αυτά τα πράγματα. Εγώ δεν έχω δει στη ζωή μου Γάλλο ως τη μέρα που ήρθα εδώ πέρα, κι ασφαλώς οι περισσότεροι Γάλλοι δεν έχουν δει Γερμανούς. Μα ούτε αυτούς τους ρώτησαν ούτε εμάς.
- Τότε γιατί στο διάολο γίνεται πόλεμος;
- Θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που τους συμφέρει ο πόλεμος.
- Μια φορά, εγώ δεν είμαι απ' αυτούς. 
- Εσύ ασφαλώς όχι, και κανένας μας εδώ πέρα. 
- Τότε ποιος; Ούτε τον αυτοκράτορα τον συμφέρει. Εκείνος έχει ότι θέλει. 
- Μη το λες. Μέχρι σήμερα δεν είχε κανέναν πόλεμο. Κι ένας σπουδαίος αυτοκράτορας χρειάζεται τουλάχιστον έναν πόλεμο για να γίνει διάσημος. Διάβασε τα σχολικά σου βιβλία και θα δεις...
- Και οι στρατηγοί χρειάζονται τον πόλεμο...
- Γίνονται πιο διάσημοι από τον αυτοκράτορα.
- Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μη μιλάμε καθόλου γι' αυτά. Άλλωστε δε βγάζουμε τίποτα.

Έριχ Μαρία Ρεμάρκ

Ουδέν νεότερον από το δυτικό μέτωπο

Μπράβο σας αδέλφια!

Είναι από τις βραδιές που δεν θέλεις να ξημερώσει. Από τις στιγμές που θες να ζεις ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσεις. 

Ένα μικρό κράτος με ΜΕΓΑΛΗ ψυχή βρίσκεται στη Μεσόγειο. Μία κουκκίδα που επιτέλους βροντοφώναξε ένα "ΌΧΙ" στην Μέρκελ και την γερμανική πολιτική που έχει γονατίσει όλη τη Νότια Ευρώπη. Ένα "Όχι" που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη να ακούσουμε όλοι εμείς, οι Έλληνες, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Γάλλοι... 

Ένα "Όχι" που μετά την Γερμανία, κατάφερε και ξεκούφανε το ελληνικό κοινοβούλιο και το Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί που απόψε περίμεναν οι ξεφτιλισμένοι πολιτικοί μας ηγέτες να δουν το πόσο εύκολα κατάφεραν και τους ρεζίλεψαν πολιτικοί με κότσια. Πολιτικοί που πονάνε για τον λαό τους, την χώρα τους και κάνουν τα πάντα για το μέλλον ενός κράτους που έχει περάσει πολλά. Κι όμως. Τα ζώα βγήκαν και μίλησαν στα κανάλια. Όμως πλέον τόσο οι αερολογίες του Κουβέλη όσο και οι παρπαπίπες του Βενιζέλου, δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Μα καμία. 

Τελείωσαν αυτοί οι αλήτες, τόσο τα τρία κόμματα της εξουσίας όσο και η ηλίθια αντιπολίτευση. Σήμερα ξεγυμνώθηκε η προδοσία τους. Όταν τρία χρόνια μας είχαν πανικοβάλει με χρεοκοπίες κι εξόδους της Ελλάδος από την Ευρώπη, αφήνοντας τα μέτρα να περνάνε το ένα μετά το άλλο. Το μόνο που κατάφεραν αυτοί οι αλήτες ήταν που έσκυψαν το κεφάλι, κατέβασαν τα παντελόνια τους και δέχονταν την οποιαδήποτε διείσδυση που ερχόταν από το βορρά.

Καμία χρεοκοπία δεν θα ερχόταν μ' ένα δικό μας ηρωικό όχι. Μπορεί η δραχμούλα να μην είχε (έχει) την αξία της Κυπριακής Λίρας, όμως θα είχαμε μία ζωή αξιοπρεπέστατη. 

Παρακολουθούσα τις ομιλίες στο κυπριακό κοινοβούλιο και ζήλευα. Ζήλευα διότι έβλεπα ανθρώπους με αγάπη για τον τόπο τους. Ανθρώπους που δεν τους νοιάζει η πολιτική τους καριέρα. Ανθρώπους που δεν επιδιώκουν να πουν την εξυπνάδα για να υιοθετηθεί στη πορεία μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα κανάλια. Κι έτσι διαπίστωσα για το πόσο λίγοι είμαστε. Μία Βουλή με νεοναζιστές, με σταλινικά φαντάσματα, με μία γραφικούς ακροδεξιούς, με μία αντιπολίτευση για κλάματα και με τρία κόμματα που κρύβουν φασίστες και προδότες. Ντρέπομαι γι' αυτό που είμαστε και γι' αυτούς που ας εκπροσωπούν τη στιγμή που συγκινούμαι βαθύτατα κι ενθουσιάζομαι με το ισχυρό όχι των Κυπρίων. 

Η αποψινή βραδιά θα μείνει στην ιστορία ως ένα νέο μεγάλο και ηρωικό "όχι" ενός μικρού λαού απέναντι στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού. 

Μία αλλαγή έρχεται επιτέλους.

Τώρα αρχίζουν όλα.
Η Ιστορία ανοίγει νέες σελίδες...

Κωνσταντινούπολη, Ασιτανέ, Ντερσααντέτ, Ιστανμπούλ...

Η Κωνσταντινούπολη, η Ασιτανέ (η μητέρα των πόλεων), η Ντερσααντέτ (η πύλη της ευδαιμονίας), η Σταμπούλ, η Πόλη μας, «αυτό το τέλειο κόσμημα ανάμεσα σε δύο θάλασσες, που είναι άξιο να συγκριθεί μονάχα με τον ήλιο που φωτίζει αυτόν τον κόσμο», όπως έγραψε ο Νεντήμ, ο πιο λαμπρός ποιητής της οθωμανικής αυλής του 17ου αιώνα, η πιο δοξασμένη βασίλισσα της ευρασιατικής ιστορίας, η πιο φλογισμένη μάγισσα της Ανατολής, γεννήθηκε μ’ ένα δροσερό τραγουδάκι στα χείλη την εποχή των μύθων, το’ κανε σάλπισμα πολεμιστήριο και βαπορίσια μπουρού, μισμαγιά και μακελάρικο χασάπικο, ουσάκ και νιαβέντι, μπεκτασίδικο ιλαχί και πατριαρχική ψαλμουδιά, καρσιλαμά και ταγκό, τύμπανο του Ραμαζανιού και «Υπερμάχω», χόρεψε σ’ όλους τους ασιατικούς και ευρωπαϊκούς ρυθμούς στα σαράγια και τα καλντερίμια της και μας περιμένει πάντα, γερασμένη βαλιδέ σουλτάνα, πλαδαρή και πολύπαθη, πολυάνθρωπη και εκμαυλιστική, κρατώντας ένα παμπάλαιο μπεντίρ στο χέρι, να χορέψουμε στο τέμπο της.



Άνοιξε τον κόρφο σου, Ιστανμπούλ 
Άνοιξε τον κόρφο σου και ήρθα 
Έχω μεγάλο πάθος, νοσταλγία ανείπωτη 
Ολόκληρος είμαι ξεσηκωμένος 
Πώς έφυγα, πώς ήρθα 
Αυτό είναι το χάλι μου 
Μη ρωτάς τι έκανα μακριά σου 
Όπως τις μέρες τις παλιές 
Ξανά θερμή και κοντινή μας φιλενάδα 
Ξανά με την ψυχή σου να με δεις 
Δεν ξέρεις τι θα πει ξενιτεμένος 
Παίρνει τον δρόμο του, ίσως δεν ξαναγυρίσει 
Άνοιξε τον κόρφο σου, Ιστανμπούλ 
Έχω μεγάλο πάθος, νοσταλγία ανείπωτη 
Ολόκληρος είμαι ξεσηκωμένος 

 Απόσπασμα Αντνάν Μπουράκ – Adnan Burak 

Μέσα στην Ιστανμπούλ

Αντικατοπτρισμοί...

Οι Raining Pleasure παίζουν ζωντανά ολόκληρο τον δίσκο "Reflections" του Μάνου Χατζιδάκι, στην αγγλικανική εκκλησία του Αγίου Παύλου, στην οδό Φιλελλήνων.

Κύριε, είναι ώρα
να βοηθήσεις μια ψυχή
δρόμο να βρει τώρα
η ζωή μου η ρηχή.

Δεν μπορώ να ζω αντίθετα
με Σένα, κι όπου σταθώ
μ’ άγνωστους ρυθμούς κι επίθετα
βοήθεια Σου ζητώ.

Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό.

Κύριε, δώσ’ μου θάρρος
το σκοινί να μην κοπεί
θέλω να `μαι φάρος
που φωτίζει τη σιωπή.

Θέλω να πετάξω ελεύθερα
πιο πέρα κι απ’ το κενό
πράγματα μικρά και δεύτερα
δεν ξέρω ν’ αγαπώ.

Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό.
Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω καινούργιο Θεό.

Η προσευχή του Ακροβάτη,

Νίκος Γκάτσος

από τον δίσκο "Αντικατοπτρισμοί" του Μάνου Χατζιδάκι

Ο Τρίτος Πόλεμος της Ευρώπης

Του Νίκου Ξυδάκη

«Σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μία γενιά», δήλωσε πριν από λίγες ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Η ζοφερή διαπίστωση του Γερμανού σοσιαλδημοκράτη πολιτικού μας φέρνει στον νου την άνοιξη του 2010, μέρες σύγχυσης και σοκ. Σε ένα ημιεπίσημο δείπνο, Ελληνας τραπεζίτης μού είχε πει ότι η κρίση, που τότε μόλις είχε αρχίσει να δείχνει τη σφοδρότητά της, δεν θα περνούσε σε λιγότερο από δέκα-δεκαπέντε χρόνια. Στην παρατήρησή μου ότι αυτή η πρόβλεψη ακούγεται τρομακτική, μου απάντησε νηφάλια και αφοπλιστικά: «Έχουμε και οι δύο παιδιά, καλύτερα να ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί».
Τον θυμήθηκα λίγο καιρό αργότερα, αφού είχε ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο, όταν ο Ιταλός οικονομολόγος και πρώην υπουργός Τομάζο Πάντοα Σιόπα μίλησε ευθέως για δεκαπέντε χαμένα χρόνια και για μισή ή μία χαμένη γενιά Ελλήνων.
Η πραγματικότητα έμελλε να είναι ακόμη πιο σκληρή και από τις σκοτεινές προβλέψεις των οικονομολόγων το 2010. Σήμερα, μετά τρία χρόνια διάσωσης, δηλαδή λιτότητας και βαθιάς ύφεσης, μετά τρία χρόνια σοκ και ενοχοποίησης, ένας Γερμανός πολιτικός, από τη χώρα που πρωτοστατεί στην εφαρμογή της ενάρετης λιτότητας παρ’ ημίν, άρα και της συνοδεύουσας ύφεσης, περιγράφει αδρά την ιστορική καταστροφή που συντελείται όχι μόνο στην αμαρτωλή Ελλάδα αλλά σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο: «Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία διαθέτουν ίσως τις καλύτερα εκπαιδευμένες γενιές που υπήρξαν ποτέ στις χώρες τους, οι γονείς τους επένδυσαν πολλά χρήματα στην εκπαίδευση των παιδιών τους, έκαναν το σωστό. Και τώρα που είναι έτοιμοι να εργασθούν, η κοινωνία λέει: ‘Δεν υπάρχει θέση για εσάς’».
Το 60% νεανικής ανεργίας είναι ο δείκτης αποτυχίας της Ενωμένης Ευρώπης, δείκτης μιας απίστευτης πολιτικής μυωπίας των Ευρωπαίων ηγετών, αλλά και σήμα κινδύνου για τον ίδιο τον πυρήνα των δημοκρατιών και την κοινωνική ειρήνη. Ενας άλλος Ευρωπαίος ηγέτης, ο Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ, πρόσφατα το διατύπωσε με πικρή ωμότητα: «Όποιος πιστεύει ότι δεν τίθεται πλέον το αιώνιο ερώτημα περί ειρήνης και πολέμου στην Ευρώπη, μπορεί να πλανάται οικτρά. Οι δαίμονες δεν έχουν φύγει, απλά κοιμούνται».
Υπό μία έννοια, και οι δύο πολιτικοί ηγέτες δείχνουν να αναγνωρίζουν ότι η αιώνια ειρήνη έχει ραγίσει. Και δειλά αναγνωρίζουν επίσης ότι με δική τους ευθύνη οι ευρωπαϊκοί λαοί αφέθηκαν ανυπεράσπιστοι, βουλιάζουν στην ανεργία και τον αποκλεισμό, τα κράτη χρεοκοπούν, οι δημοκρατίες κλονίζονται, ενώ η χρηματοπιστωτική βιομηχανία δέχεται συνεχώς τους πόρους και τα χάδια των κρατών.
Γιατί; Μια απάντηση, μεταξύ άλλων, είναι η εξής: όπως στις παραμονές του Α΄Πολέμου, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν πίστευαν ότι απειλείται η ειρήνη, άρα δεν τη θωράκιζαν, έτσι και μέχρι το 2007-08, δεν πίστευαν ότι η νεαρά και ευημερούσα ευρωζώνη μπορεί να πληγεί από τη μεγάλη κρίση, άρα δεν είχαν απολύτως καμία προετοιμασία. Η ίδια η ευρωζώνη δεν ήταν εξοπλισμένη για αντιμετώπιση κρίσεων. Ακόμη και σήμερα, με την μακρά και πικρή πείρα της έκρηξης του δημόσιου χρέους, των πτωχεύσεων, των μνημονίων και της παγίδας της ύφεσης, η κρίση αντιμετωπίζεται με νυσταλέα αντανακλαστικά, με αδύναμα γιατροσόφια που πάντα χορηγούνται αργά, με υστεροβουλία, και με καταπλήσσουσα επιμονή σε μια ηθικολογία, που δεν μπορεί να κρύψει την υπερχειλίζουσα υποκρισία και την έλλειψη πραγματισμού. Ορισμένως η ηθικολογία και η καθυστέρηση δεν μπορούν πια να κρύψουν το βαθύ έλλειμμα πολιτικής νομιμοποίησης της ευρωελίτ στις Βρυξέλλες και την αφύσικη αυτονόμηση της κεντρικής τράπεζας στη Φρανκφούρτη από τα κράτη μέλη και τους δοκιμαζόμενους λαούς. Κι έτσι, όπως στον Α’ Πόλεμο η Ευρώπη θυσίασε μια γενιά στα χαρακώματα και στα αέρια, όπως στον Β’ Πόλεμο αφάνισε μια γενιά νέων στρατιωτών αλλά και αμάχων, ισοπέδωσε πόλεις και στιγμάτισε εσαεί την ανθρώπινη συνείδηση με το Shoah, με παρόμοιο τρόπο τώρα, η μεγάλη Ευρώπη του 21ου αιώνα θυσιάζει ασυλλόγιστα την καλύτερη γενιά νέων στην ιστορία του Νότου της. Πρόκειται για πόλεμο με άλλα μέσα.
Δημιουργική καταστροφή; Ας το δεχτούμε. Αλλά πού είναι η δημιουργία; Εδώ, στο ευρωπαϊκό υπογάστριο, επί τρία τουλάχιστον χρόνια αντικρίζουμε μόνο καταστροφή, τέτοια που δεν είχαμε νιώσει από το τέλος της αιματοβαμμένης δεκαετίας του ‘40.
Η ελπίδα για διάσωση και δημιουργία βρίσκεται ακριβώς στην επίγνωση της καταστροφής, να συνειδητοποιήσουμε δηλαδή ότι ζούμε μια μείζονα ιστορική μετάβαση, αμετάκλητα, χωρίς επιστροφή στην προτέρα κατάσταση. Να συνειδητοποιήσουμε ότι οι απώλειες είναι βαθιές και μόνιμες, και ότι το προέχον δεν είναι τόσο η ανάκτηση των απωλεσθέντων, αλλά το χτίσιμο υγιών και ανθεκτικών δομών καθώς θα ανοιγόμαστε στο μέλλον. Η Μεγάλη Υφεση γκρεμίζει την κοινωνία, ακόμη τώρα που μιλάμε· το μέλλον όμως δεν συνίσταται μόνο από στατικά ερείπια, είναι δυναμική κατάσταση, σύντομα μια νέα κοινωνία ασπαίρουσα θα διαμορφώνει τη δική της κοίτη, και θα διεκδικεί νέες μορφές πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης του οικονομικού βίου, νέες συλλογικές αναπαράστασεις και ηθικές αξίες· μια νέα διάνοια. Η παράδοση θα είναι μία πηγή που θα τροφοδοτεί το ποτάμι· το νέο περιβάλλον, το μεταϋφεσιακό, το “μεταπολεμικό” θα είναι η άλλη πηγή έμπνευσης και ενέργειας για την ανασυγκρότηση. Μένει να μεριμνήσουμε ποια στοιχεία της παράδοσης θα αξιοποιήσουμε, και πώς, δια της ενεργού βουλήσεως, της αναγεννημένης γενικής διάνοιας, θα ορίσουμε την κοίτη του ποταμού. Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ.

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής

Ο καπιταλισμός θα πεθάνει στην Κύπρο (;)

Αυτήν την εικόνα συνάντησαν σήμερα το πρωί οι Κύπριοι, οι οποίοι έτρεξαν πανικόβλητοι στα ΑΤΜ για να σηκώσουν τα λεφτά τους. 

Όταν ένα σύστημα ξέρει πως απειλείται ή βρίσκεται πλέον στα τελευταία του, βρυχάται και δείχνει τα δόντια του. Αυτό πραγματοποίησε ο καπιταλισμός σήμερα το πρωί στην Κύπρο. 

Το τέλος του καπιταλισμού είναι πλέον κοντά...

Τι συνέβη όμως για να φτάσουμε εδώ; 

Όλα ξεκίνησαν με τη συμφωνία που κατέληξε χθες το Eurogroup για το κυπριακό πακέτο, όπου αποφασίστηκε να περιλαμβάνετε εισφορά από τις τραπεζικές καταθέσεις. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεξε το πρωί να σηκώσει τα λεφτά του αλλά το σύστημα έλεγε πως δεν ήταν διαθέσιμο προσωρινά. Όταν επαναλειτούργησε , ενημέρωνε το κοινό για την παρακράτηση του ποσοστού. Πραγματικά τους έπιασαν στον ύπνο. 

Υπόψιν, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας ζητούσε παρακράτηση ύψους 40%. Τελικά αποφασίστηκε η φορολόγηση θα ανέρχεται στο 6,75% για τις καταθέσεις κάτω από 100.000 ευρώ και στο 9,9% για όσες καταθέσεις υπερβαίνουν αυτό το ποσόν. Θα ισχύει δε για τα ποσά που ανήκουν τόσο σε Κυπρίους, όσο και σε ξένους καταθέτες και όπως εκτιμάται το μέτρο αυτό θα αποφέρει 5,8 δισεκ. ευρώ.

Οπότε όσοι Έλληνες σήκωσαν τα λεφτά τους από δω και τα κατέθεσαν στην Κύπρο, την πάτησαν. 

Κι όλα αυτά καθώς ο Γιούνκερ τονίζει πως δε θα χρησιμοποιήσουμε ξανά την λύση που προτάθηκε κι εφαρμόστηκε στην Ελλάδα.

Μα γιατί; 

Αφού είναι αποτελεσματική.

Αυτό δεν μας λέει ο Σαμαράς στα κανάλια;...

Διονυσιακό...

Από τα βαθιά του θέμελα
πλέριο τραντάζει το όρος.
Μιάς των μυστηρίων τ' άρρητα
το μένος σαν ξεσπά
τρεκλίζει ο κισσοστέφανος
χορεύει ο θυρσοφόρος
και των οργίων το τύμπανο
σα Θεού καρδιά χτυπά".

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1884 ο Άγγελος Σικελιανός.

Τα Παπικά σκάνδαλα της Ιστορίας

Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ' (1492-1503)

Ο «ζωηρός» Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ' αφέθηκε στη λαγνεία και τις ακόλαστες απολαύσεις. Τη νύχτα της Αποκριάς του 1501, οργάνωσε το μεγαλύτερο σεξουαλικό όργιο που είχε δει ποτέ το Βατικανό. Δεν έμεινε ωστόσο μόνο στο περιστασιακό σεξ με ελαφρών ηθών γυναίκες: ήταν γνωστό ότι ο Ποντίφικας έπεφτε συχνά στο κρεβάτι με τις δυο του αδερφές, διαπράττοντας την ύβρη της αιμομιξίας...

Πάπας Δάμασος Α' (366-384)

Ο σκληρόκαρδος Ποντίφικας έφερε μια σκοτεινή εποχή στο Βατικανό: γυναίκες και παιδιά έγιναν αντικείμενα σεξουαλικής αγοραπωλησίας, στην προσπάθεια του Δάμασου Α' να αυξήσει τη χρηματοδότηση για την ανέγερση εκκλησιών. Όποιος μάλιστα στεκόταν εμπόδιο στην τυραννική ηγεμονία του, βασανιζόταν και καιγόταν ζωντανός, με τη γη και τα υπάρχοντά του να περιέρχονται στη δικαιοδοσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Όταν μάλιστα 44 επίσκοποι αποκήρυξαν τις απεχθείς πράξεις του Πάπα και ζήτησαν την εκκλησιαστική του καταδίκη, ο πανίσχυρος Προκαθήμενος θα κατάφερνε να ξεγλιστρήσει, με τους 44 επισκόπους να δολοφονούνται ευθύς αμέσως, κάτω φυσικά από τις διαταγές του. Ο Δάμασος Α' ήταν μάλιστα από τους πρώτους Ποντίφικες που θα υιοθετούσαν την ιδέα ότι ο παπισμός συνδέεται ευθέως με τις πράξεις του Θεού, φέρνοντας τη θεϊκή παρέμβαση στις ανήθικες πράξεις του...

Πάπας Σέργιος Γ' (904-911)

Με μόλις 7 χρόνια θητείας στα ύπατα αξιώματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Σέργιος III έδειξε από νωρίς τον χαρακτήρα του: κατέλαβε τη θέση του Ποντίφικα μέσω δολοφονίας, ενώ στον καιρό που πέρασε στο Βατικανό συζούσε με την αγαπημένη του παλλακίδα Μαροζία, χωρίς να νοιάζεται για το σκάνδαλο που προκαλούσε στην καθημερινότητα των πιστών. Κι αν οι πολιτικές του φιλίες άφηναν κατά μέρος τις δολοφονικές του τάσεις για να αποκτήσουν πρόσβαση στον παπισμό, η εταίρα του δρούσε ανενόχλητη συναγωνίζοντάς τον στο κακό. Σε τελική ανάλυση, η Μαροζία θα δολοφονούσε προσωπικά τον Πάπα Λέων ΣΤ', που διαδέχθηκε τον Σέργιο στον ρωμαιοκαθολικό θρόνο...

Πάπας Βενέδικτος Θ' (1032-1048)

Το λήμμα της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας για τον Βενέδικτο Θ' τον χαρακτηρίζει «όνειδος για τον Θρόνο του Πέτρου» και ξέρει καλά το γιατί. Όχι μόνο ατίμασε το ύπατο καθολικό αξίωμα με φόνους και μοιχείες, αλλά έκανε και ό,τι μπορούσε για να εδραιώσει τη θέση του, παραγνωρίζοντας τις συνέπειες. Και ήταν ακριβώς εξαιτίας των απεχθών του πράξεων που ο λαός θα τον έδιωχνε από το Βατικανό, με τις ανθρωποκτονίες και τα σεξουαλικά του εγκλήματα να μην μπορούν πλέον να παραμείνουν στο σκοτάδι. Ο Βενέδικτος Θ' δεν έφυγε ωστόσο από το αξίωμα με άδειες τσέπες: πριν αποδεχθεί τη μοίρα της πτώσης του από τον θρόνο, θα πουλούσε τη θέση του στον John Gratianus, που θα αναγορευόταν κατόπιν Πάπας Γρηγόριος ΣΤ'. Η ιστορία του Βενέδικτου δεν σταματά ωστόσο εδώ: μετά τον Γρηγόριο ΣΤ', θα στεφθεί Πάπας ο Δάμασος Β', τον οποίο και θα δολοφονήσει ο Βενέδικτος για να ανακαταλάβει τον ρωμαιοκαθολικό θρόνο. Παρά το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι θα τον εκδιώξουν από τη Ρώμη, μην αντέχοντας άλλο τις εξωφρενικές του πράξεις, ο Βενέδικτος Θ' θα ξανακαθόταν στον θρόνο του με αυτοκρατορικό διάταγμα, παρά τα στυγερά του εγκλήματα...

Πάπας Πίος Θ' (1846-1878)

Οι πολιτικές φιλοδοξίες και η μακιαβελική ηθική του Πίου Θ' θα τον οδηγούσαν σε μια σειρά από μηχανορραφίες και πλεκτάνες, με αποκορύφωμα τον φόνο του αμερικανού προέδρου Λίνκολν! Τόσο η χρηματοδότηση του δολοφονικού σχεδίου όσο και η προετοιμασία της αποστολής βγήκαν κατευθείαν από το γραφείο του Πάπα, κανείς δεν γνωρίζει ωστόσο αν ο Ποντίφικας συναντήθηκε προσωπικά με τον John Wilkes Booth, ο οποίος πυροβόλησε τον Λίνκολν στις 15 Απριλίου 1865 στην Ουάσιγκτον. Παρά την κοινή πεποίθηση, ο Λίνκολν σκοτώθηκε ως αποτέλεσμα εντολών από τον Πάπα και όχι από έναν μανιακό που ήθελε απλώς να του κλέψει τους σκλάβους!

Πάπας Ουρβανός Β' (1088-1099)

Ο Ουρβανός Β' αποτέλεσε ορόσημο για τη μετάβαση από τα παπικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του Θεού σε γενοκτονίες! Στα χρόνια 1096-1099, ο Πάπας διέταξε τη σφαγή 10 εκατομμυρίων ανθρώπων περίπου(!), αντρών, γυναικών και κυρίως παιδιών, στην προσπάθειά του να αυξήσει την καθολική επιρροή του και να βάλει χέρι στο Βελιγράδι, στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, αλλά και στην Τουρκία, τη Συρία, την Αντιόχεια και την Παλαιστίνη, απελευθερώνοντας τους Αγίους Τόπους. Τα γεγονότα θα μείνουν γνωστά ως Α' Σταυροφορία... 

Πάπας Ιννοκέντιος Γ' (1198-1216)

Ενώ ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' δεν κατάφερε ποτέ να αγγίξει τα δυσθεώρητα νούμερα των σφαγών του προκατόχου του Ουρβανού Β', μπόρεσε ωστόσο κατά τη διάρκεια της θητείας του να στερήσει τη ζωή σε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Τιμώρησε Αγγλία και Γαλλία με τον παπικό τρόπο, αφόρισε τον Φίλιππο Β' της Γαλλίας και κέρδισε στρατιωτική υποστήριξη για τους σκοπούς της Ιεράς Εξέτασης. Και βέβαια ήταν και οι Σταυροφορίες, που αυτή τη φορά δεν στρέφονταν μόνο κατά των απίστων και των ειδωλολατρών, αλλά και κατά των πιστών χριστιανών, όπως η διαβόητη σταυροφορία κατά των Αλβιγηνών στη Γαλλία, με τις δυνάμεις του να σφαγιάζουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με φριχτούς και αποτρόπαιους τρόπους...

Πάπας Βονιφάτιος Η' (1294-1303)

Άλλος ένας Πάπας που μνημονεύεται από την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια για τις αδικίες του ενάντια σε Θεό και ανθρώπους: «αιρετικές απόψεις και αφύσικη ανηθικότητα, ειδωλολατρία, μαγεία ... όλος του ο παπισμός ήταν ένα ρεκόρ κακίας»! Παρά το γεγονός ότι αναγορεύτηκε Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Βονιφάτιος Η' δήλωνε άθεος(!), ενώ το 1302 θα συλλάβει την ιδέα του «Unum Sanctum» που έχει στοιχειώσει έκτοτε τον καθολικισμό: τη θρησκευτική πεποίθηση δηλαδή ότι μόνο το ποίμνιο της καθολικής πίστης θα σωθεί κατά τη Μέρα της Κρίσης, με τον υπόλοιπο κόσμο να καταδικάζεται αιώνια στην Κόλαση...

Πάπας Ιωάννης ΚΓ' (1410-1415)

 Δεν πρέπει να τον μπερδεύουμε με τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ' του 20ού αιώνα, γιατί ο Ποντίφικας αυτός έχει χαρακτηριστεί ως ο πιο διεφθαρμένος εγκληματίας που έχει καθίσει ποτέ στον παπικό θρόνο! Ο Ιωάννης ΚΓ' διέπραξε κάθε γνωστό στον άνθρωπο αδίκημα και με το παραπάνω. Πολυάριθμα μέλη του ιερατείου έγιναν μάρτυρες στα παρακάτω εγκλήματα του Ιωάννη ΚΓ', με 37 κληρικούς να καταθέτουν μάλιστα ανοιχτά εναντίον του: συνουσία, μοιχεία, αιμομιξία, σοδομισμός, κλοπή, μαγεία και δολοφονία. Το χαρέμι μάλιστα του Πάπα αριθμούσε 200 εταίρες, με το κερασάκι στην τούρτα να είναι ότι οι περισσότερες από αυτές ήταν καλόγριες. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν στην προσπάθεια να ανατραπεί ο Ποντίφικας και ευτυχία πλημμύρισε τους πιστούς όταν τελικά αυτό συνέβη...

Πάπας Πίος ΙΒ' (1939-1958)

Ένα από τα πράγματα που ήθελε πολύ ο Πίος ΙΒ' ήταν η μεθοδική εξολόθρευση των άπιστων μειονοτήτων (μη καθολικών δηλαδή) της Ευρώπης, δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι ο ίδιος ο Πάπας παρέδωσε «σεμινάρια» και λεπτομερείς αναφορές στον Χίτλερ για το πώς θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί με το πρόβλημα, αλλά ακόμα και για την κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης που θα υπηρετούσαν ακριβώς τον σκοπό του μαζικού αφανισμού λαών. Σύμφωνα με τον Πίο ΙΒ', δεν έφτανε απλώς οι Εβραίοι και οι άλλοι «αιρετικοί» της Ευρώπης να εξαφανιστούν από προσώπου γης, έπρεπε να καούν ζωντανοί, ώστε να ακολουθηθεί κατά γράμμα η τελετουργική τιμωρία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για τους αιρετικούς. Ήταν όμως και ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στα 1946, έδωσε άσυλο σε πολλούς εγκληματίες πολέμου, περιλαμβανομένου του διαβόητου Άντε Πάβελιτς, που ήταν γνωστός στην Κροατία για το σατανικό καθεστώς που είχε εγκαθιδρύσει στη χώρα με τις ευλογίες του Βατικανού. Ο Πάβελιτς, σε στενή συνεργασία με τον Ποντίφικα, εξολόθρευσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίους ορθόδοξους Σέρβους, σε όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Πίος ΙΒ' λογίζεται ως μια από τις επιτομές του κακού στον 20ό αιώνα...

Μετά την καταστροφή...

- Η τέχνη είχε προβλέψει από καιρό την καταστροφή. Τα μηνύματα έρχονταν από παντού. Όλοι εμείς οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι βλέπαμε ότι ο κόσμος οδηγείται στον όλεθρο!...

- Και τι κάνατε;

- Είχαμε αϋπνίες...

Απόσπασμα από το κόμικς του Αρκά

Μετά την Καταστροφή

Θράκη, τόσο κοντά, τόσο μακριά...

Αν δεν συναναστραφείς με τους Πομάκους, ποτέ δε θα καταλάβεις την ιστορία τους και την καθημερινότητά τους. Ένα από τα καλά της στρατιωτικής μου θητείας είναι ότι βρέθηκα για ενάμισι μήνα στην Ξάνθη. Εκείνη τη περίοδο συνάντησα αρκετούς. Αξέχαστοι διάλογοι σε γερμανικά νούμερα και λάντζα με πιτσιρίκια που δεν ήξεραν να μιλήσουν ελληνικά. 

Μία από τις περιπόλους μου, την μοιράστηκα μ' έναν Πομάκο. Δυστυχώς έχω ξεχάσει το όνομά του. Θυμάμαι όμως το όνομα της γυναίκας του. Την έλεγαν Φατμέ. Εκείνη τη μέρα έμαθα επίσης πως το Φατμέ σημαίνει Παναγιά. Μου μιλούσε για τη ζωή του στα Πομακοχώρια. Τις καπνοκαλλιέργειες που είχε με τον πεθερό του. Ανησυχούσε για την παραγωγή της χρονιάς, μιας και ήταν φαντάρος και δεν είχε το χρόνο και την πολυτέλεια να βρίσκεται εκεί. Μου ανέφερε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη. Είχε σπουδάσει θεολογία. Τον ρώτησα αν τον ενοχλεί η παρουσία του σταυρού στο τζόκεϊ που αναγκαστικά φορούσε ως φαντάρος. "Αυτά είναι απλά σύμβολα σειρούλα, το θέμα είναι τι πιστεύει ο καθένας μέσα του. Αυτό προστατεύω..." . 

Όταν με στέλνανε στα μαγειρεία μου έδιναν και δύο Πομάκους για να με βοηθήσουν. Πολλές φορές ερχόντουσαν παιδιά.  Πολύ κλειστοί χαρακτήρες. Τους μιλούσα κι έσκυβαν το κεφάλι. Τότε δε μπορούσα να καταλάβω την περίεργη συμπεριφορά τους. Με κινήσεις τους έδειχνα πως να κόβουν τις πατάτες και πως να ετοιμάσουν τα πρώτα υλικά που θα χρησιμοποιούσε για το φαγητό ο μάγειρας.

Η ιδιαίτερη αυτή σχέση που ανέπτυξα με τους Πομάκους, με ώθησε να μάθω την ιστορία τους. 

Είναι μία αδικημένη φυλή. Όπως λένε οι ίδιοι "Στην Ελλάδα νιώθω Τούρκος, και στην Τουρκία Έλληνας". Ξεχασμένα χωριά στα σύνορα με την Βουλγαρία.

"Αγαπούν την Ελλάδα, την θεωρούν τόπο τους, απλά πιστεύουν πως οι Έλληνες τους έχουν ξεχασμένους" λέει η φωτογράφος Πέπη Λουλακάκη, η οποία ταξίδεψε στα απομακρυσμένα χωριά και γνώρισε καλύτερα αυτούς τους ανθρώπους, και συνεχίζει "Οι χριστιανοί με τους τουρκογενείς ζουν αρμονικά μεταξύ τους. Το καταλαβαίνει αυτό οποιοσδήποτε πηγαίνει στις μεγάλες πόλεις. Απλώς, όταν ξεσπάσει ένα επεισόδιο - ας πούμε πολιτικού χαρακτήρα - ξεσπάει και τρομερή εσωστρέφεια. Οι άνθρωποι κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους, πολλές φορές για ολόκληρες μέρες". 

Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη της φωτογράφου. Στην πόλη της Ξάνθης ζουν όμορφα οι χριστιανοί με τους μουσουλμάνους. Το βλέπεις ακόμα και με τους ναούς. Υπάρχει μία αρμονία μεταξύ καμπαναριών και μιναρέδων. Μαζί με την καμπάνα ακούς και τον ιμάμη που προσεύχεται. Κι αυτό δεν ενοχλούσε κανέναν. 

Κάθε μέρα ζούσα ένα υπέροχο πάντρεμα Ανατολής και Δύσης. 

Μια αυθεντική βαλκανική ύπαιθρος.

Από τις 27 Μαρτίου μέχρι τις 28 Απριλίου θα φιλοξενηθεί η φωτογραφική έκθεση της Πέπη Λουλακάκη, "Θράκη, τόσο κοντά, τόσο μακριά" στο Μουσείο Μπενάκη (κεντρικό κτίριο). Αξίζει να την επισκεφθούμε. 

Δημοκρατία δίχως τη συμμετοχή πολιτών...

[...] Προτιμώ να μιλώ για άμεση Δημοκρατία. Είναι προφανές ότι, αν οι πολίτες δεν συμμετέχουν στη δημόσια ζωή, δε μπορεί να γίνει τίποτε. Δεν αρκεί όμως να επαναλαμβάνουμε: συμμετοχή, συμμετοχή. Το ερώτημα είναι: και γιατί, διάβολε, να συμμετέχουν οι πολίτες;
[...] Η Δημοκρατία έχει οργανωθεί, έχει συλληφθεί με τέτοιο τρόπο που η συμμετοχή των πολιτών να είναι όντως αδύνατη. Κι ύστερα απ΄ αυτό, οι πολιτικοί έρχονται και κλαίνε για την κρίση της αντιπροσωπευτικότητας. Ή εκείνοι οι σοσιαλιστές βουλευτές, που, αφού έχουν περιγράψει το κενό της σημερινής “πολιτικής”, συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του κόμματος τους, καταλήγουν καλώντας μας να υποστηρίξουμε με σθένος τη “γραμμή του Προέδρου”. Πάει καιρός που σ΄ αυτή τη χώρα κανείς δε πέθανε από γελοιοποίηση.
[...] Στα πλαίσια του σημερινού καθεστώτος, πράγματι δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Για να μη συμμετέχουν οι άνθρωποι, πρέπει να έχουν τη συνεχώς επαληθευόμενη βεβαιότητα ότι η συμμετοχή τους ή η αποχή τους παίζουν ρόλο. Και τούτο δεν είναι δυνατόν παρά αν πρόκειται να λάβουν μέρος στη λήψη πραγματικών αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή τους.Η συμμετοχή πρέπει να ριζώσει πρώτα σε χώρους όπου οι άνθρωποι οδηγούνται, είτε το θέλουν είτε όχι, στο να συνδεθούν.
[...] Οι γραφειοκρατικές–ιεραρχικές δομές της σύγχρονης κοινωνίας καταστρέφουν τις μορφές αλληλεγγύης. Η κουλτούρα ωθεί ξέφρενα προς ιδιωτικοποίηση των ατόμων, που όχι μόνον αδιαφορούν για τις κοινές υποθέσεις, αλλά και βλέπουν τους άλλους σαν αντικείμενα ή σαν δυνητικούς εχθρούς που τους εμποδίζουν να προχωρήσουν μέσα στο γενικό μποτιλιάρισμα. Πέραν τούτου, η εγκαθίδρυση μιας αληθινής Δημοκρατίας απαιτεί πολλά απ΄ όλο τον κόσμο. Υποθέτει την αυτονομία του ατόμου, δηλαδή τη διαύγεια του, το στοχασμό του, την υπευθυνότητα του. Υποθέτει επίσης ότι το άτομο έχει κατανοήσει πως, αντίθετα προς τους φενακισμούς που διαδίδει ο φιλελευθερισμός, η μοίρα του είναι ριζικά αλληλέγγυα με εκείνη όλων των άλλων, ότι ανήκει στον ίδιο πλανήτη με τους όμοιους του και ότι μαζί τους πάει τώρα να τον καταστρέψει.
[...] Η Δημοκρατία είναι ένα ζήτημα που ξεπερνάει την πολιτική. Είναι ένα ζήτημα ολικό. Η κοινωνία κυριαρχείται από ένα τρελό αγώνα δρόμου, που ορίζεται από τους εξής τρεις όρους: τεχνοεπιστήμη, γραφειοκρατία, χρήμα. Αν τίποτε δεν τη σταματήσει, το ζήτημα της Δημοκρατίας θα τίθεται ολοένα και λιγότερο. Η ιδιωτικοποίηση, η αδιαφορία, ο εγωισμός θα είναι παντού-συνοδευμένοι από κάποιες άγριες εκρήξεις των αποκλεισμένων, ολιγάριθμων και ανίκανων να έχουν πολιτική έκφραση.

Σκέψεις του σπουδαίου Έλληνα φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλυτή,  Κορνήλιου Καστοριάδη.

Σαν σήμερα γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1922...

Η ξεφτίλα της Κυριακής...

Η Θεσσαλονίκη χθες μας έκανε περήφανους. Δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, κατέβηκαν στην Νίκης για να δείξουν την άρνησή τους για τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές. Μπορεί για τους περισσότερους το γεγονός αυτό να περνάει απαρατήρητο, όμως εγώ θεωρώ πως είναι μία λαϊκή νίκη για τον εξής λόγο. Οι κάτοικοι ενός χωριού σε μία γωνία της Χαλκιδικής κατάφεραν μέσα από τις δράσεις τους να περάσουν το μήνυμά τους. Η οικολογική καταστροφή σ' έναν καταπράσινο πνεύμονα της Ελλάδος δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί. 

Οι αντιδράσεις του υπόλοιπου κόσμου ήταν στην αρχή χλιαρές. Αρκετοί δε γνώριζαν το θέμα. Αυτό όμως δεν πτόησε τους κατοίκους στις Σκουριές. Με μία δυναμική επίθεση στο εργοτάξιο κατάφερνα να τραβήξουν όλη τη προσοχή και η περιοχή αυτή να μετατραπεί σε μία νέα υπόθεση Κερατέας, πιο έντονη και περισσότερο επικίνδυνη. 

Παρ' όλα αυτά η κατάσταση αυτή δίνει τον παλμό για τις μελλοντικές κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η τεράστια συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε χθες απαγορεύτηκε να φωτογραφηθεί από τον Λευκό Πύργο την ώρα που τα "Μεταλλευτικά Νέα" τύπωναν και μοίραζαν στις εφημερίδες ένα από τα πιο προπαγανδιστικά φυλλάδια των τελευταίων δεκαετιών. 

Αγόρασα την "Καθημερινή της Κυριακής" και το "Βήμα της Κυριακής" αλλά λογικά αυτό το έντυπο θα βρίσκεται και στις υπόλοιπες εφημερίδες σήμερα. Είναι ότι πιο τρομακτικό έχω πιάσει στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό. Δεν θέλω να γίνω υπερβολικός αλλά αν κάτσει να σκεφτεί ο καθένας μας το τι συμβαίνει, ίσως θα αρχίσει να προβληματίζεται το ίδιο έντονα όπως κι εγώ τις τελευταίες μέρες.
Πρώτα απ' όλα απαγορεύουν την κάλυψη της μεγαλειώδους διαδήλωσης χθες στην Θεσσαλονίκη. Έχει ήδη προηγηθεί η τρομοκρατία του παρακράτους προς τους κατοίκους των χωριών της Χαλκιδικής, καθώς και η χουντική εμφάνιση του Άδωνι Γεωργιάδη στην αντιδιαδήλωση των μεταλλείων. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε με το φυλλάδιο που κρατάω στα χέρια μου.

Η "Πραγματική Κοινωνία" της ΒΑ Χαλκιδικής... ήταν εκεί.

Άραγε παίδες, στο σχολείο που πνίγηκε από τα δακρυγόνα από ποιους αποτελούταν, από άλλους κατοίκους; Θέλετε να μας πείτε πως η μειοψηφία που κατέβηκε τότε κι άκουσε την χουντική ομιλία του Γεωργιάδη, ο οποίος χειροκροτήθηκε ως ένας νέος Παττακός, συγκρίνετε με την πλειοψηφία που κατεβαίνει συνέχεια αυτές τις μέρες και τρομοκρατείται από την αστυνομία;

Αναφέρεται σε έναν Γιάννη, μία Κατερίνα, έναν Κώστα κι άλλους... Για πόσο ηλίθιους μας περνάτε; Έτσι πιστεύετε πως θα συγκινήσετε τον κόσμο; 

Και συνεχίζει. Πέντε χιλιάδες άνθρωποι ήταν εκεί, αναφέρεται παρακάτω. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι πραγματική, όμως όλοι ξέρουμε πως εκείνη τη μέρα υιοθέτησαν φωτογραφίες για τα social media, από τις μεγαλειώδεις πορείες και διαδηλώσεις των άλλων κατοίκων που δε θέλουν τα μεταλλεία, μόνο που ξεχάσαν να χρησιμοποιήσουν το photoshop διότι ήταν εμφανείς τα διακριτικά στις μπλούζες και τα πλακάτ που έλεγαν " Όχι στην εξόρυξη χρυσου". 

Στη συνέχεια μας παραθέτει μία φωτογραφία του Μανώλη Μανώλη. Δεν αναφέρει πουθενά τα όσα είπε. Αντιθέτως μας προσφέρει μία διθυραμβική περιγραφή για την προσωπικότητά του. Το ίδιο κάνει και με μία Χρύσα Κεφαλά. Ακολουθούν κι άλλες φωτογραφίες ανθρώπων με τα μικρά τους ονόματα. Μη κακόγουστη αντιγραφή του συνηθισμένου Ριζοσπάστη. Όσο για τα συνθήματα που λέει πως ακούστηκαν πραγματικά δεν έχουν βάση. Σας παρουσιάζω αυτά που γράφουν στο φυλλάδιο με κόκκινα γράμματα:

"Κάτοικοι είναι αυτοί που ζουν στην Χαλκιδική". Όλοι συμφωνούμε εδώ. Άρα εκεί δεν έρχονται κόντρα με τους κατοίκους που δε θέλουν τα μεταλλεία. 

"Το περιβάλλον ανήκει στους κατοίκους κι όχι στους προστάτες". Θα έπρεπε να προσθέσουν πως δεν ανήκει ούτε στους κεφαλαιοκράτες που θα αφήσουν έναν έρημο τόπο γεμάτο κυάνιο και καρκίνο.

"Τα δάση και το νερό χρειάζονται και ανθρώπους για να τα προστατεύσουν". Παίδες η φύση από μόνη της μπορεί να προστατευτεί. Ο χειρότερος εχθρός της είναι ο άνθρωπος. Συνέλθετε σας παρακαλώ...

Κι όπως κάθε σοβαρό έντυπο έτσι κι αυτό κλείνει με χιουμοριστικό τρόπο. Οι κάτοικοι αυτοί δεν είναι μόνοι! Έχουν δίπλα τους το Άδωνι Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη, την Εύη Χριστοφιλοπούλου, τον Ηλία Ζαφειρόπουλο κ.α. 

Θέλω να εμφανιστεί έστω ένας να μου πει πως συμπαθεί τους παραπάνω βουλευτές. Έστω ένας... Προκαλώ. 

Τα έντυπα αυτά θα τα κρατήσω, διότι όπως είχε πει ο μελλοθάνατος του Ισοβάτη του Αρκά, κάποια στιγμή θα το θυμόμαστε αυτά και θα γελάμε...

Με Λένε Αμαράντειο

My Name is Amarandios from Cinestef on Vimeo.

Πριν από έναν χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με τον αγαπητό φίλο Γαβριήλ Χαρίτο, έμαθα για την υλοποίηση μίας ιδέας που είχε. Την δημιουργία ενός αφιερώματος για την Αμαράντειο. Ως Χιώτης και μαθητής του ιστορικού πρώτου γυμνασίου του νησιού μου, η σκέψη αυτή μου φάνηκε συνηθισμένη. Έπεσα όμως έξω. Το ενδιαφέρον μου το κέρδισε όταν λίγους μήνες μετά μου περιέγραψε την πρώτη προβολή της ταινίας που πραγματοποιήθηκε στη τελετή λήξης του σχολικού έτους του 2012 στην Ρόδο. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αυλή της Αμαράντειου και ήταν ανοιχτή για κοινό και περαστικούς, όμως "πριν το τέλος άρχισε να ψιχαλίζει. Οι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν όταν διάβαζαν τα παιδάκια, όμως κανείς δε σηκώθηκε από την καρέκλα του. Δακρυσμένοι έμειναν εκεί μέχρι το τέλος, αποχαιρετώντας τους τίτλους τέλους μ' ένα χειροκρότημα". Αυτό ήταν. Ήθελα πολύ να το δω.
Ένα σχεδόν χρόνο μετά απόλαυσα το ντοκιμαντέρ. Ήταν εμφανές το μεράκι και η όμορφη διάθεση που είχαν οι συντελεστές να αναδείξουν την ιστορική πορεία του σχολείου. Κατάφεραν μέσα από τις συζητήσεις που είχαν με δασκάλους και μαθητές να με ταξιδέψουν σ' όλες τις τελευταίες δεκαετίες της Ρόδου. Οι διάλογοι είναι αυθόρμητοι κάτι που βοηθάει τον θεατή να μπει μες την κουβέντα. Σε ωθεί να σηκώσεις το χέρι για να πάρεις το λόγο ή να κάνεις μία ερώτηση. Επίσης είναι η αδυναμία μου να ακούω ιστορίες από μεγάλους ανθρώπους. Η πείρα είναι ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπο και το βλέμμα τους. Η νοσταλγία που βγάζει ο λόγος τους με συγκινεί, ακόμα και για το πιο ασήμαντα θέματα. Πόσο μάλλον όταν εξιστορούν ένα κομμάτι της ζωής τους συναισθηματικά φορτισμένοι.
Υπέροχη η συμμετοχή των τωρινών μικρών μαθητών. Η απαγγελία ενός ποιήματος από έναν πιτσιρικά με μάγεψε. Με γύρισε στην ηλικία του, τότε που δεν πιστεύαμε σε εχθρούς και σύνορα ενώ ο όρος "Απελευθέρωση του τόπου μου" ακουγόταν τόσο αγνός και περήφανος. Συναισθήματα που χάνονται στη πάροδο του χρόνου όταν στα σχολικά βιβλία της ιστορίας μπαίνει δυναμικά η προπαγάνδα. Όμως η σκηνή αυτή που ο μικρός μ' ενθουσιασμό μιλάει για την απελευθέρωση της Ρόδου, βοηθάει στο να ξεχάσουμε για λίγο την μαύρη πλευρά της νεοελληνικής παιδείας.
Τελειώνοντας το  ντοκιμαντέρ, θυμήθηκα το λόγια του Γαβριήλ για την πρώτη προβολή στη Ρόδο εκείνο το βροχερό βράδυ. Πλέον μου ακουγόταν αρκετά λογικό η στάση των Ροδίων, οι οποίοι συγκινημένοι και βρεγμένοι  χειροκροτούσαν στο φινάλε, όταν με μεγάλη ευκολία κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός Χιώτη σ' όλη τη διάρκειά του. Το έργο αυτό μπορεί να δημιουργήθηκε από Ρόδιους για τον κόσμο της Ρόδου, αλλά κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε κάθε Ακρίτα, σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τις ρίζες του ή προσπαθεί τώρα να τις μάθει.
Το ντοκιμαντέρ αυτό ανήκει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Απολαύστε το!

Κείμενο από τους συντελεστές του έργου:

Τον Ιούνιο του 2012 η Αμαράντειος Σχολή , το παλαιότερο ελληνικό δημοτικό σχολείο της πόλης της Ρόδου, συμπλήρωσε εκατό χρόνια ζωής. Ένα σχολείο που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους Αιγυπτιώτες ευεργέτες της Δωδεκανήσου, Γεώργιο Αμάραντο και την αδελφή του Δέσποινα Αμάραντου, με σκοπό να διατηρηθεί η ελληνική παιδεία και γλώσσα στη Ρόδο, που τότε βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή.
Το σχολείο έζησε όλες τις περιόδους της νεώτερης Ιστορίας της Δωδεκανήσου. Από το τέλος της Οθωμανικής και την Ιταλική κατοχή (1912-1947), κατά τη διάρκεια της οποίας απαγορεύθηκε η δημόσια χρήση και διδαχή της ελληνικής γλώσσας, μέχρι την Ενσωμάτωση και έως το σήμερα.
Από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα στις 7 Μαρτίου 1948 μέχρι σήμερα, η Αμαρἀντειος Σχολή ζει όλες τις τάσεις και τις αλλαγές που γνώρισε η ελληνική κρατική εκπαίδευση, τόσο ως προς τις ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας όσο και ως προς τις μεταβολές που γνώρισε η ελληνική γλώσσα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.
Την ιστορία της Αμαραντείου Σχολής διηγούνται μέσα από τις αναμνήσεις τους τρεις γενιές μαθητών και δασκάλων, ταξιδεύοντάς με σε ξεχασμένες εποχές.
Τα πρώτα βήματα της ελληνικής παιδείας στην Δωδεκάνησο, η Ιταλοκρατία και ο ρόλος της Εκκλησίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με το σύγχρονο ελληνικό κράτος το 1948, η μετάβαση από την καθαρεύουσα στη δημοτική γλώσσα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του '80 είναι μερικά από τα σημεία που μας διηγούνται οι Ροδίτες μαθητές και εκπαιδευτικοί.
Μια ταινία καθαρά Ροδιακή, γυρισμένη με μηδενικό προϋπολογισμό.
Μία ταινία για τη συλλογική μνήμη των κατοίκων του νεώτερου νομού της χώρας μας.
Μια ταινία που μιλάει για απλά πράγματα, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Σκηνοθεσία - Παραγωγή : Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης
Σενάριο - Συνεντεύξεις : Γαβριήλ Χαρίτος
Μαγνητοσκόπηση : Νίκος Τζεδάκης - Γιώργος Τζεδάκης
Φωτογραφικό υλικό - Επεξεργασία αρχειακού υλικού : Τάνια Φραράκη - Μπαλαμπανίδη
Μοντάζ : Νίκος Τζεδάκης
Μετάφραση στα αγγλικά - Υποτιτλισμός : Στέφανος Ψαρομήλιγκας.
Διάρκεια : 47'
Ρόδος, 2012

Για ποιον εθνάρχη μιλάμε;

Αν λέμε εύκολα την λέξη εθνάρχης, τότε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε με την ίδια ευκολία και την λέξη προδότης. Για μία ακόμη φορά δε θα παίξω το παιχνίδι του Νεοέλληνα. Δε θα ταχθώ σε μία από τις δύο ακραίες απόψεις. Εντύπωση όμως μου προκαλεί πως οι άνθρωποι που έχουν κατηγορήσει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως προδότη, έχουν δώσει τη ζωή της για την Ελλάδα. Οπότε αξίζει λίγη προσοχή στα λεγόμενά τους...
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκμεταλλεύτηκε τα γεγονότα της εποχής και κυρίως την μεταπολίτευση για να γίνει μία μεγάλη προσωπικότητα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ήταν όμως μεγάλος ηγέτης; ήταν οραματιστής; πραγματικός ευρωπαϊστής;...
Καλό είναι να δούμε όλες της πτυχές αυτής της προσωπικότητας πριν τον χρίσουμε έτσι αυθαίρετα ως εθνάρχη.
Πως έγινε πρωθυπουργός; Όταν πέθανε ο Παπάγος το 1955 όλοι θεωρούσαν επόμενο πρωθυπουργό τον Κανελλόπουλο. Εκείνος έπρεπε να πάρει τη θέση του πρωθυπουργού. Εξάλλου αυτό ήθελαν οι οι βουλευτές και οι οπαδοί του. Όμως η Φρειδερίκη απαίτησε να πάρει τη θέση ο Καραμανλής. Μία πραγματική καταπάτηση του Συντάγματος.
Ο Καραμανλής δεν είχε παιδεία. Κακώς συγκρινόταν με τον Ντε Γκολ εκείνη την εποχή. Ήταν αντιστρόφως ανάλογη η εικόνα του Γάλλου πολιτικού με τον Έλληνα. Στην Ελλάδα δε θέλαμε τους πολιτικούς μας να συσχετίζονται με τις τέχνες, τον πολιτισμό και την σκέψη. Αυτό φάνηκε στα έργα που έκανε ο Καραμανλής στην Αθήνα. Την βίασε και την μετέτρεψε σε μία άχαρη τσιμεντούπολη που ζούμε τώρα.
Για να αντιμετωπίσει τους αριστερούς εκείνης της εποχής το έπαιξε επαναστάτης βγάζοντας (εικονικά) την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ. Όμως οι Τούρκοι πίεζαν για την υφαλοκρηπίδα και τον εναέριο χώρο. Όταν τα βρήκε σκούρα φοβούμενος μη χάσει το Αιγαίο, ο Καραμανλής υπέγραψε την ένταξη στην ΕΟΚ. Κανείς όμως δεν ήξερε πως το 1956 όταν ξεκινούσαν τα σχέδια της ίδρυσης της ΕΟΚ, ο υπουργός εθνικής οικονομίας της Γερμανίας είχε προτείνει στην Ελλάδα να γίνει ιδρυτικό μέλος της κοινότητας.
Ποιος αρνήθηκε την πρόταση αυτή;
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Γιατί;
Διότι ήθελε να εντάξει την Ελλάδα στην ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών) μίας ένωσης που μας ήθελε ως μέλος η Βρετανία. Η ένωση αυτή αποτελείτο από κράτη που δεν ήθελαν να μπουν στην ΕΟΚ.  Στην ΕΖΕΣ μείναμε μέχρι το 1961, μιας και δεν ωφεληθήκαμε καθόλου. Τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πήρε την απόφαση να μπούμε στην ΕΟΚ. Αντί όμως να ζητήσει ένταξη, ζήτησε σύνδεση. Έτσι η Ελλάδα έμεινε δεκαπέντε χρόνια εκτός των ωφελειών που θα είχε αν ήταν ενεργό μέλος της ΕΟΚ.
Ως Νεοέλληνες που ξεχνάμε εύκολα και γρήγορα (διότι βαριόμαστε να μελετήσουμε την ιστορία) όχι μόνο συσχετίσαμε αυτήν την προσωπικότητα με την ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ αλλά τον συνδέσαμε και με την ίδρυση αυτής της κοινότητας. Γελάει ο κόσμος εδώ.
Δεν ήταν όμως μόνο εκεί αρνητικός ο ρόλος του. Πρωταγωνιστή τον βρίσκουμε στα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, της Κύπρου αλλά και του ανοιχτού μετώπου της Θράκης. Θα αναφερθώ πρώτα στο νησί από το οποίο χάθηκε το 40% των εδαφών του.
Πρώτα απ' όλα έθαψε το Κυπριακό.Ήταν ο πρώτος που πρότεινε τον διαμοιρασμό της Κύπρου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Το πρότεινε συγκεκριμένα στον Τούρκο υπουργό εξωτερικών. Υπάρχουν πολλές πηγές εκείνης της εποχής που το μαρτυρούν, ελληνικές, τουρκικές κι αμερικανικές. Η στάση του στο Κυπριακό ρυθμιζόταν από το παλάτι, το οποίο επιδίωκε να κατευνάσει τα πνεύματα στην Κύπρο πιέζοντας έτσι και τον Μακάριο. Σκοπός του παλατιού ήταν να δοθεί μία λύση που να βασίζεται στην ελληνοβρετανική φιλία. Ποια λύση και ποια φιλία;
Η λύση της ανεξαρτησίας. Ούτε καν ήθελαν να ακούσουν τη λέξη αυτή οι Κύπριοι οι οποίοι πάντα ονειρεύονταν την προσάρτησή τους με την Ελλάδα. Όμως τα όνειρά αυτά δεν έφταναν μέχρι τα αυτιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ποτέ του δεν ήθελε ν' αντιληφθεί πως η Κύπρος ήταν ένας προμαχώνας που έπρεπε να σταθεί όρθιος. Ποτέ δεν σκεφτόταν την συνοχή του ελληνισμού. Αντιθέτως αποφάσισε μαζί με τον Αβέρωφ να στείλει τον Άγγελο Βλάχο στην Κύπρο για να διασπείρει την ιδέα της ανεξαρτησίας, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση από τους Κυπρίους.
Δεν μας προκαλεί έκπληξη ότι ποτέ του δεν πήγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην Κύπρο...
Όσον αφορά τον εξευτελισμό της Κωνσταντινούπολης, ο διωγμός των Ελλήνων της Πόλης έγινε με τη συνέργεια του Ελληνικού κράτους, γεγονός που αποκρύπτεται από όλες τις ιστορικές μελέτες. Από το 1950 και μετά το δημοψήφισμα των γηγενών της Κύπρου που απαιτούσαν ένωση με την Ελλάδα, το Ελληνικό κράτος σε μια αγαστή συνεργασία με Βρετανία και ΝΑΤΟ παρείχε κάθε διευκόλυνση στη φίλη και σύμμαχο Τουρκία, αγνοώντας επιδεικτικά την καταπίεση και το λαϊκό αίσθημα που απαιτούσε στήριξη των μειονοτήτων.
Από το 1950 λοιπόν, η κατεστραμμένη Ελλάδα έδινε εως και χρηματική βοήθεια στην Τουρκία υπό τις επιταγές της Δύσης, με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Οι αγωνιστές της Κύπρου βαπτίζονταν ως “αναρχοκομμουνισταί” από το επίσημο Ελληνικό κράτος και αφήνονταν έρμαιο στις ορέξεις Βρετανών αποικιοκρατών και Τούρκων παρακρατικών.
Το 1955 με πρόσχημα την έκρηξη στο Τουρκικό προξενείο της Θεσσαλονίκης (σπίτι που γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ), κατευθύνόμενος όχλος παρακρατικών που ο Μεντερές βάφτισε “κομμουνιστές” προκάλεσε πογκρόμ κατά των 100,000 Ελλήνων της Πόλης. Ζημιές υπέστησαν ακόμα και Νατοϊκές περιουσίες στη Σμύρνη που στέγαζαν Έλληνες στρατιωτικούς!!
Η αντίδραση του Ελληνικού κράτους, αρκούντως γελοία, αφού ήταν το μόνο κράτος που δέχτηκε τις γελοίες αιτιάσεις του Μεντερές. Η συνέχεια όμως κρύβει τη μεγαλύτερη σφαγή που διαδραματίστηκε σε ανοιχτή συγκέντρωση μετά το τέλος του εμφυλίου, γεγονός που αποκρύπτεται ακόμα και σήμερα. Το 1956 είχαμε τους πρώτους νεκρούς στην Κύπρο από τα "φιλικά" πυρά των Βρετανών. Στην Ελλάδα ξεσηκώθηκε ο κόσμος. Οι δρόμοι οδηγούσαν στην βρετανική πρεσβεία. Η μειοψηφική κυβέρνηση του Καραμανλή, με εντολές του παλατιού και της Βρετανίας προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα. Εκείνο το βράδυ, στις 9 Μαΐου 1965 είχαμε 9 νεκρούς και 265 τραυματίες από τα πυρά της αστυνομίας.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μία παύση στο παρακράτος εκείνης της εποχής. Δε θέλω να πω πολλά λόγια. Ένα όνομα κι ένα συμβάν αρκούν για να ξεμπροστιάσουν την σαπίλα της εποχής εκείνης. Η δολοφονία του βουλευτή της Ε.Δ.Α., Γρηγορίου Λαμπράκη στην Θεσσαλονίκη.
Οι ιστορικές μελέτες αποκρύπτουν τα 20ετή εγκλήματα του Καραμανλή.
Η εθνοκάθαρση της Κύπρου ολοκληρώθηκε το 1974 όταν ο Καραμανλής επανήλθε στην εξουσία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έμεινε στην ιστορία από τα δημόσια έργα. Το τσιμέντο που μας πνίγει σήμερα. Έργα όμως που βασίστηκαν στο Σχέδιο Μάρσαλ. Έργα που συνέβαλαν στην αυθαίρετη δόμηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σκοτώνοντας έτσι την αισθητική των πόλεων. Μπάζωσε όλα τα ποτάμια. Κατέστρεψε τα τείχη του Περικλή που πήγαιναν από την Αθήνα στον Πειραιά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε τους Ευρωπαίους. Όμως ο τρόπος που τους έφερε ήταν λάθος διότι προτίμησε να σκύψει το κεφάλι και να πει "ναι" σε όλα προσφέροντας την Ελλάδα ως μία υπανάπτυκτη γωνιά της Ευρώπης. Ακόμα κι επί Τουρκοκρατίας, οι Οθωμανοί μας είχαν δώσει το ελεύθερο εξάσκησης της τέχνης, του εμπορίου και του ναυτικού. Γι' αυτό είχαμε προοδεύσει εκεί. Με τον Καραμανλή όμως ήρθαν οι ξένοι να μας σταματήσουν. Εισήγαγαν την δικιά τους τέχνη θεωρώντας την καλύτερη και μας πήραν το εμπόριο μιας κι αυτοί ήταν καλύτεροι τοκογλύφοι από μας.

Γιατί να τιμάμε ανθρώπους που δε πρόσφεραν τίποτα στον λαό παρά μόνο στον εαυτό τους;

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WNmIc27rImI#!

Μάθε ματατζή μου γράμματα...

Οι περιγραφές που άκουγα το πρωί στο ραδιόφωνο ήταν σοκαριστικές. Τα ζώα αυτά που τους δώσανε στολή και το παίζουν εξουσία (υπόψιν δεν τα βάζω με την αστυνομία αλλά μόνο με τα ΜΑΤ) επιτέθηκαν και σε παιδιά που ήταν εγκλωβισμένα μέσα στην αυλή του σχολείου τους!!!
Πραγματικά πόσο ηλίθιοι μπορεί να είναι;
Δακρυγόνα μέσα σε προαύλιο χώρο ενός χωριού!!!
Παιδιά που έχουν μάθει να ζουν στον καθαρό αέρα, γέμισαν τα πνευμόνια τους με χημικά και καρκίνο από αυτούς τους αλήτες;
Πόσο ακόμα ως κοινωνία θα ανεχόμαστε αυτήν την βία;
Την ζήσαμε στην Κερατέα. Αν θυμάστε καλά μία έγκυος απέβαλλε επειδή τα ζώα έριξαν δακρυγόνα στην αυλή του σπιτιού της!!! Την ζήσαμε στο Σύνταγμα και το ευρύτερο κέντρο της Αθήνας. Την παρακολουθούμε τώρα στην Ιερισσό και στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Ως πότε θα καθόμαστε στους καναπέδες μας να βρίζουμε και να αγανακτούμε.
Τότε η Κερατέα και τώρα η Χαλκιδική, μας βάζουν τα γυαλιά. Ο κόσμος ενωμένος αντιστέκεται στην επέλαση των βαρβάρων. Των καπιταλιστικών βαρβάρων που θα μετατρέψουν την πράσινη γωνιά της Χαλκιδικής, σε έρημο τοπίο, αφού πρώτα της αφαιρέσουν όλο το χρυσό από τα σπλάχνα της και μετά θα κεράσουν τους κατοίκους με καρκίνο και των φασιστικών βαρβάρων που αφού πρώτα κάνουν ομιλίες (ο Γεωργιάδης ως ένας άλλος Παττακός που εύχεται έργα) αμολάν τα σκυλιά τους για να κατασπαράξουν τους κατοίκους.
Αλλά επαναλαμβάνω... Δακρυγόνα μέσα σε προαύλιο χώρο που είναι εγκλωβισμένα 15χρονα παιδιά;
Ντροπή σας ζώα....
Από εσένα ηλίθιε Ματατζή που πέταξες το δακρυγόνο μέσα στο σχολείο, μέχρι εσένα κρυφοφασίστα Δένδια που δίνεις τις εντολές για να συμβεί αυτό. Σας φτύνω στα μούτρα αλήτες.

Ένας πραξικοπηματίας που έγινε o ήρωας ενός λαού...

Όλα ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1992. Η απόπειρα πραξικοπήματος του Ούγκο Τσάβες, το οδήγησε στην φυλακή για δύο χρόνια.

Επέστρεψε δυναμικά στις εκλογές του 1998, ως υποψήφιος του συνασπισμού των αριστερών κομμάτων. Κέρδισε τις εκλογές.Δύο χρόνια αργότερα, επικυρώθηκε από το λαό η πρότασή του για το νέο «Σύνταγμα της Μπολιβαριανής Επανάστασης» και ο ίδιος επανεξελέγη στην προεδρία.

Ο Ούγκο Τσάβες παρουσιάστηκε στην ευρύτερη περιοχή της Λατινικής Αμερικής ως ο «κληρονόμος» του Φιντέλ Κάστρο και καλλιέργησε μια επαναστατική εικόνα. Έδινε όμως στην Αμερική τροφή να τον θεωρεί τρομοκράτη, καθώς είχε πολιτική φιλία με προσωπικότητες όπως ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης, ο ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ.

Ο Τσάβες έχει επίσης εργαστεί για την περιφερειακή ολοκλήρωση αλλά και την παγίωση της Μπολιβαριανής Συμμαχίας. Παρά την πολιτική του θέση να ενισχύσει το ρόλο του κράτους στην οικονομική δραστηριότητα, δεν κατάφερε να ελέγξει τον πληθωρισμό. 

Αύξησε, πάντως, τις «κοινωνικές αποστολές», που του χάρισαν την αμέριστη υποστήριξη των λαϊκών τάξεων. Ως επικεφαλής της μεγαλύτερης παραγωγού χώρας πετρελαίου στη Νότια Αμερική, έχει χτίσει τη δημοτικότητά του πάνω σε πολλά κοινωνικά προγράμματα, συμπεριλαμβανομένης της υγείας, της εκπαίδευσης και της στέγασης.

Κατάφερε να φύγει από τη ζωή πολιτικά αήττητος. Ο ίδιος κατάφερε το 2012 να ματαιώσει το πολιτικό πραξικόπημα, το οποίο τον είχε ανατρέψει για λίγες ώρες.

Η αντιαμερικανική του στάση έγραψε ιστορία. Οι φράσεις προς το πρόσωπο του Τζορτζ Μπους, καθώς και η εθνικοποίηση των πετρελαϊκών εταιριών στη χώρα του, αύξησαν την δημοτικότητά του ενώ έγινε αγαπητός σ' όλη την Λατινική Αμερική. 

Είχε ένα μεγάλο όραμα γι' αυτή τη γωνιά της γης που βασανίστηκε για πολλές δεκαετίες σε χέρια χουντικών που τα ωθούσαν αμερικανικά συμφέροντα. 

Ήταν και θα μείνει στις καρδιές μας ένας ηγέτης που αγάπησε κι αγαπήθηκε από τον λαό του. 

Buen viaje, el Comandante!

We'll meet again...

We'll meet again, don't know where, don't know when, 

but I know we'll meet again some sunny day!

http://www.youtube.com/watch?v=CdRo7okHCAc

Oι 11 πολυεθνικές που ζητούν μισθούς Βουλγαρίας

Εκπρόσωποι 11 πολυεθνικών εταιρειών συναντήθηκαν με τον υπουργό Ανάπτυξης Κωστή Χατζηδάκη και του ζήτησαν μείωση του μισθού στα επίπεδα των 250-300 ευρώ για τους νέους ώστε να βελτιωθεί, όπως είπαν, η ανταγωνιστικότητα.
Μάλιστα, σύμφωνα με το Βήμα, στη συνάντηση που είχαν με τον Κωστή Χατζηδάκη οι εκπρόσωποι των πολυεθνικών τόνισαν τα εξής: «Η ελληνική αγορά πεθαίνει. Τα χρήματα που υποσχεθήκατε ότι θα πέσουν στην πραγματική οικονομία δεν έπεσαν. Κι εμείς πρέπει να ανταγωνιστούμε τα κόστη της Ανατολής. Είναι μια ιδέα που θα πρέπει να σκεφθείτε, για να μειωθεί άμεσα το ποσοστό της ανεργίας, και μάλιστα τους νέους. Ειδικά τώρα που ακούμε ολοένα και συχνότερα "μια δουλειά θέλω, ό,τι να 'ναι και όσο να 'ναι"». Ναι καλά διαβάσατε. Με αυτόν τον κυνισμό αντιμετωπίζουν την ανάγκη της νεολαίας να εργαστεί: 250 - 300 ευρώ, για μια δουλειά ό, τι νά΄ναι και όσο να΄ναι".

Οι πολυεθνικές αυτές και οι εκπρόσωποί τους είναι:
1. Μηνάς Ζωούλλης, διευθύνων σύμβουλος της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.
2. Γιώργος Σπηλιόπουλος, διευθύνων σύμβουλος της Barilla Hellas.
3. Γρηγόρης Αντωνιάδης, αντιπρόεδρος της Unilever Hellas.
4. Ανδρέας Καλατζόπουλος, γενικός διευθυντής της Philip Morris.
5. Κωνσταντίνος Φαλτσέτας, επικεφαλής της Henkel Hellas.
6. Κωνσταντίνος Μαγγιώρος, διευθύνων σύμβουλος της Friesland Campina - NOYNOY.
7. Ελ. Χαλουλάκος, διευθύνων σύμβουλος της Kraft Hellas.
8. Δημήτριος Πισιμίσης, διευθύνων σύμβουλος της Bic Violex.
9. Raymond Franke, επικεφαλής της Nestle.
10. Κατερίνα Αρβανιτάκη, υπεύθυνη πωλήσεων της SCA Hygiene Products.
11. Εμμανουήλ Παπαδάκης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας οικοδομικών υλικών Ytong - Thrakon.

Χαρμολύπη...

Σύμφωνα με τον Ανδρέα Εμπειρίκο, η χαρμολύπη είναι αυτή η μαγική δύναμη που δίνει την δυνατότητα στους Έλληνες να μετατρέπουν τον φόβο του θανάτου σε δημιουργικό οίστρο.

Φυσικά αυτά τα πίστευε και τα έλεγε άλλες εποχές. Μπορεί να μην είναι απαραίτητα ο φόβος του θανάτου. Πλέον έχουμε περισσότερες φοβίες να αντιμετωπίσουμε όπως η ανεργία, η φτώχεια, η πείνα κι ένα μέλλον αβέβαιο. Οι Νεοέλληνες, αποβλακωμένοι από την παιδεία που τους έχει προσφέρει το σχολείο, αποστειρωμένοι από τα κοινωνικά προβλήματα που τους παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία με την βοήθεια των social media, έχουν χάσει το ενδιαφέρον της δημιουργικότητας και την όρεξή τους πάνω στο θέμα τέχνης κι έκφρασης. 

Η ευφυΐα έχει μετατραπεί σε κουτοπονηριά, διότι μ' αυτήν μπορεί ο καθένας να βγάλει εύκολα λεφτά (αυτός ο εύκολος τρόπος που κυνηγάμε όλοι μας έχει φάει). Η φαντασία πλέον έχει περιοριστεί μέσα από κάποια όρια που ορίζει το διαδίκτυο. Παλιοί τρόποι έκφρασης έχουν υποτιμηθεί και περιοριστεί.

Αξία πλέον έχει η εφήμερη εξυπνάδα που θα αναρτήσει κάποιος στο facebook ή στο tweeter ή η ηλίθια μόδα, όπως αυτή του Harlem Shake, που ξεσήκωσε πολλούς νέους στο Θησείο, το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Κι εκεί είναι που μου προκαλείται ένας προβληματισμός. Πως γίνεται η νεολαία να "ξεσηκώνεται" και να βγαίνει στους δρόμους για μια μαλακία κι όχι για τα πραγματικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει όπως το θέμα Παιδείας, σπουδών και ανεργίας... 

Υπάρχει ελπίδα λοιπόν; 

Πραγματικά δε ξέρω.

Κάποιοι Έλληνες εικαστικοί προσπαθούν αυτόν τον καιρό να δείξουν μία πιο σοβαρή εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, όπως η έκθεση "Hell As Pavilion", στο Palais de Tokyo του Παρισιού. Όμως για μας που ζούμε εδώ, μπορούμε να διακρίνουμε πως η προσπάθεια αυτή που γίνεται, πιο πολύ επιδιώκει να κρύψει την ηλιθιότητα που τρώει τους Νεοέλληνες παρά να αποδείξει πως κάτι καλό κινείται στον ταλαιπωρημένο ελλαδικό χώρο. 

Ή για να το θέσω καλύτερα, μία μειοψηφία οραματιστών και προβληματισμένων ανθρώπων προσπαθεί να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για να ταΐσει και τους υπόλοιπους...

Κύριε Πανούση, επαγγελματίας αντισυστημικός με styling γίνομαι κι εγώ!

Υπάρχει ένα περίεργο μεταπολιτευτικό άβατο στην Ελλάδα όσον αφορά συκγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία κάνει τζιζ να τα αγγίξεις, μόνο και μόνο επειδή αντιπροσωπεύουν γενικά και αόριστα μια συγχισμένη ιδεολογικά αναρχική αντίδραση. Την ώρα που αυτά τα ίδια πρόσωπα, διατηρούν το δικαίωμα του να σατιρίζουν και να σχολιάζουν οποιονδήποτε και οτιδήποτε, πάντα με το αζημίωτο.
Δυστυχώς, στην περίπτωση του Τζίμη Πανούση όμως, το αστείο πλέον φαίνεται στην καλύτερη κουρασμένο, στη χειρότερη εκ του πονηρού και λαϊκίστικα δημαγωγικό. Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στον ραδιοφωνικό σταθμό Δίεση, ο Τζιμάρας τα έβαλε με όλα και με όλους, σε έναν αχταρμά με μελό φυματική μπορντούρα:
«Ήταν ένα ηλεκτροσόκ ρεαλισμού. Σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και φεύγουν όλα αυτά τα δήθεν τα οράματα που έχουν οι καλλιτέχνες. Το σημαντικό είναι ότι εκεί συναντάς ανθρώπους κανονικούς που στις δικές μας τις παρέες δυστυχώς δεν υπάρχουν. Και βλέπεις τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, να μην κοιμούνται καθόλου, να παίρνουν 800 ευρώ και αυτά να τους τα χρωστάνε. Εκεί όμως, στον πόνο και στον θάνατο, είμαστε όλοι ίσοι» περιέγραψε σπαραχτικά την εμπειρία του από επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο ο Άγιος Τζιμάκος των φτωχών, τσεκάροντας το styling του στον καθρέπτη να δει αν πείθει, μεταδίδοντας συγκινησιακά ντεσιμπέλ στις παρανυχίδες των ευαίσθητων αστών.
Συνεχίζοντας με ένα πραγματικό ντελίριο, στο οποίο συμπεριλαμβάνονταν οι πάντες. Το ΚΚΕ, ο Σαμαράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή και οι «εβραιοναζήδες», όπως τους αποκαλεί. Χωρίς να τον απασχολήσει ούτε στιγμή το γεγονός του ότι με τον παραπάνω χαρακτηρισμό, αναπαράγει ένα πολύ συγκεκριμένο ρατσιστικό στερεότυπο απέναντι σε μια φυλή ανθρώπων κι ένα θρησκευτικό πιστεύω. Γιατί να τον απασχολήσει; Όλη η καριέρα του κου Πανούση στηρισμένη πάνω στην εκ του ασφαλούς πρόκληση είναι. Αυτό είναι το ζητούμενο κι αυτό συζητάει με τους λογιστές του (οι οποίοι υποθέτω πως δεν τον ενδιαφέρει αν είναι ή όχι εβραίοι). Με φετινό του εύρημα, την αφίσα στην οποία ο αγκυλωτός σταυρός μπλέκεται με το άστρο του Δαυίδ.
Προφανώς για τον αντιεξουσιαστή Τζίμη Πανούση, δε σημαίνει τίποτα η λέξη ολοκαύτωμα. Και φαντάζομαι πως θα βρίσκει ιδιαίτερα διασκεδαστικά τα ανέκδοτα για μαύρους και πούστηδες. Αν όχι τώρα, σίγουρα θα τα βρει διασκεδαστικά αν έρθουνε στη μόδα.Κάπως έτσι λειτουργεί η ακριβοπληρωμένη αντίδραση. Που να τα βάζει τώρα με μαύρους και gay, και να χάσει το γενικώς και αορίστως, αριστερό, αντιρατσιστικό, προχώ κοινό του. Ενώ με τους Εβραίους μπορεί. Γιατί στο επιλεκτικής ευαισθησίας σύμπαν του, το να κατηγορήσεις ένα γκρουπ ανθρώπων, χρησιμοποιώντας το φυλετικό και θρησκευτικό τους χαρακτηριστικό, όταν αυτοί είναι Εβραίοι, δεν είναι πρόβλημα. 
Δυστυχώς για μένα, το να χαρακτηρίσω όλους τους υπέρβαρους, μεσήλικους, λιπαρούς μουσάτους ως απωθητικούς είναι. Δεν μου φταίνε όλοι τους, εξ' αιτίας ενός προβληματικού επώνυμου χοντρού, όπως ο ίδιος.

Ένα αντισυστημικό άρθρο του Τάσου Θεοδωρόπουλου που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.

www.kamarinia.gr

Καλό μήνα!

Πότε προλάβανε και περάσανε οι δύο πρώτοι μήνες του 2013; Ακόμα θυμάμαι την αλλαγή της χρονιάς λες και ήταν χθες ενώ ήδη περάσαμε την πρώτη μέρα του Μαρτίου. 

Αυτή η χρονιά μπήκε δυναμικά. Το είχα αναφέρει και τον Ιανουάριο. Μετά από δύο μήνες διαπίστωσα πως αυτό το έτος έχει έντονες στιγμές τόσο ευχάριστες όσο και δυσάρεστες. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτές οι στιγμές μου χουν ανοίξει νέους δρόμους, έχω αποκτήσει ήδη νέες εικόνες που μου χουν βελτιώσει αρκετές αντιλήψεις που χω για τα κοινά ή τα προσωπικά μου θέματα. 

Συνήθως λένε πως ο Μάρτης είναι ένας περίεργος κρίσιμος μήνας. Θα συμφωνήσω σ' αυτό. Εύχομαι να μας οδηγήσει όλους σε σωστές αποφάσεις κι αποτελεσματικές πορείες. 

Καλό μήνα λοιπόν!

Επίσης σήμερα κλείνει και το υπέροχο ψυχεδέλικο άλμπουμ των Pink Floyd, The Dark Side of the Moon, 40 χρόνια ζωής. Δεν ήταν τυχαίο που έβαλα να το ακούσω τα ξημερώματα της Παρασκευής.