Καληνύχτα Κεμάλ...

"...αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ!"

...και δεν θα αλλάξει ποτέ όσο θα υπάρχουν εκπαιδευτικοί και μάλιστα με διευθυντικό βαθμό, οι οποίοι ασκούν αυτό το λειτούργημα, έχοντας πλήρη άγνοια τόσο της ιστορίας όσο και του πολιτισμού της πατρίδας μας.

Θα μπορούσε η Θεσσαλονίκη να γίνει Βιέννη;

Το πώς η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να ακολουθήσει το πρότυπο της Βιέννης - της πόλης που έχει αναδειχθεί με την υψηλότερη ποιότητα ζωής στην Ευρώπη - εξήγησε η ελληνικής καταγωγής αντιδήμαρχος της αυστριακής πρωτεύουσας Μαρία Βασιλάκου.
Η Μαρία Βασιλάκου συμμετείχε σε ανοιχτή συζήτηση που διοργανώθηκε από το Δίκτυο Ελληνικών Πράσινων Πόλεων και το Ιδρυμα Χάινριχ Μπελ στη Θεσσαλονίκη.
Οπως γράφει το AΠΕ - ΜΠΕ η Μαρία Βασιλάκου οραματίζεται μια Θεσσαλονίκη με πεζοδρομημένη την παραλιακή λεωφόρο, με ενιαίους χώρους πρασίνου και με την πλειονότητα των κατοίκων της να χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις του τα μέσα μαζικής μεταφοράς και το ποδήλατο.
«Αν και στη Θεσσαλονίκη παρατήρησα πολλές βελτιώσεις τα τελευταία χρόνια, εντούτοις το κυκλοφοριακό πρόβλημα παραμένει έντονο. Αντίθετα, στη Βιέννη, το 39% των καθημερινών μετακινήσεων γίνεται με μέσα μαζικής μεταφοράς και το 7% με ποδήλατο, μέσο που μπορεί άνετα να "υιοθετηθεί" σε μια φοιτητούπολη, όπως η Θεσσαλονίκη» δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η Μαρία Βασιλάκου.
Άλλωστε, το έντονο κυκλοφοριακό συμβάλλει, όπως υποστηρίζει, στην υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και γι΄αυτό θα πρέπει η πολιτεία να υποστηρίζει τις μετακινήσεις με μέσα μαζικής μεταφοράς.
«Για παράδειγμα, στη Βιέννη, όπου όμως υπάρχει μετρό και τραμ, η ετήσια κάρτα απεριόριστων διαδρομών για όλα τα μέσα στοιχίζει 365 ευρώ, δηλαδή ένα ευρώ την μέρα» εξήγησε η αντιδήμαρχος της Βιέννης, σημειώνοντας ότι η μείωση της τιμής της κάρτας ανέβασε κατά 2%, σε δύο χρόνια, το ποσοστό χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς και μείωσε κατά 100.000 τον αριθμό των αυτοκινήτων που χρησιμοποιούνταν για τις καθημερινές μετακινήσεις.
«Επιπλέον, η Θεσσαλονίκη έχει μια πανέμορφη προκυμαία και θα ήταν υπέροχο να μπορούσε να γίνει πεζόδρομος ώστε να απολαμβάνουν όλοι τη θέα στη θάλασσα χωρίς να παρεμβάλλονται αυτοκίνητα. Αυτό θα ήταν ένα ενδιαφέρον όραμα για την πόλη» τόνισε η Μαρία Βασιλάκου.
Η ίδια επεσήμανε τη σημασία του αστικού πρασίνου για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων μιας μεγαλούπολης και, κυρίως, των ενιαίων χώρων πρασίνου γιατί «είναι βασικό να μην χρειάζεται ο πεζός να διασχίσει δρόμο».
«Οι ελεύθεροι αστικοί χώροι πρέπει να είναι συνδεδεμένοι είτε με δρομάκια, είτε με πεζόδρομους και όχι αποκομμένοι, προκειμένου να ωθούν στην πεζή μετακίνηση, συντελώντας στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, αλλά και της ασφάλειας» τόνισε.
Η Μαρία Βασιλάκου αποκάλυψε επίσης ότι «η Βιέννη καλύπτει το 100% των αναγκών της σε ντομάτες, αγγούρια και πιπεριές από καλλιέργειες που βρίσκονται ενταγμένες μέσα στην πόλη και όχι έξω απ΄ αυτήν, στα περίχωρα».
Σημαντικό κεφάλαιο για τις «πράσινες» πόλεις είναι προσέθεσε η Μαρία Βασιλάκου «η διαχείριση των απορριμμάτων και η "στροφή" στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ειδικά της ηλιακής, που ειδικά στην Ελλάδα, όπου ξοδεύονται δισεκατομμύρια στις εισαγωγές πετρελαίου, θα μπορούσε να συντελέσει στην κάλυψη μέρους των ενεργειακών της αναγκών» όπως είπε.
Αναφερόμενη σε φαινόμενα ρατσισμού στην Αυστρία, η Μαρία Βασιλάκου, η οποία ζει στην χώρα τα τελευταία 27 χρόνια, τόνισε ότι οι νεότερες γενιές δείχνουν να τον ξεπερνούν, αδιαφορώντας για την καταγωγή των συμπολιτών τους. Σχολιάζοντας δε την πρόσφατη «Γιορτή της χαράς», που έγινε στην κεντρική Πλατεία των Ηρώων, στη Βιέννη, για τον εορτασμό της επετείου από τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας και την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό, με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τόνισε ότι «ανακτήθηκε από τους δημοκράτες μια ιστορικής σημασίας πλατεία».
«Μέχρι πέρυσι, ακροδεξιές δυνάμεις πήγαιναν και κλαψούριζαν για το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά φέτος, για πρώτη φορά, την κάναμε δικιά μας» τόνισε.

Πηγή: www.tanea.gr

Η Καθημερανοητότητα στην Αγιά Σοφιά

Πριν από δύο σχεδόν μήνες επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Κωνσταντινούπολη. Είναι η πιο μεγάλη πόλη που 'χω συναντήσει στα μέχρι τώρα ταξίδια μου. Το χάος και η πολυκοσμία της, προκαλούν έναν πανικό στον ταξιδιώτη, τουλάχιστον την πρώτη μέρα που πατάει το πόδι του εκεί. 

Λόγω της ημέρας θα αναφερθώ στην επίσκεψή μου στην Αγιά Σοφιά. Σε όλους τους ορθόδοξους Έλληνες είναι ένα όνειρο απατηλό να ξαναγίνει αυτός ο τόπος ελληνικός. Τα απομεινάρια της Μεγάλης Ιδέας ακόμα κρατάνε. Είναι τα συμπτώματα της αδικίας που μας μάθανε στο σχολείο, η προπαγάνδα της τούρκικης απειλής και των αιώνων υποδούλωσης. 

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Φοβάμαι πως η αλήθεια ενοχλεί. 

Η Αγιά Σοφιά στέκει ακόμα όρθια χάρης στους Οθωμανούς. Και για να μην σας αφήσω αμφιβολίες και κενά, στα οποία αρκετοί από σας θα πατήσετε για να μου κάνετε πόλεμο, θα ξεκινήσω από την αρχή.

Την μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί αυτός ο υπέροχος ναός αλλά και η Πόλη, προκλήθηκε από τους σταυροφόρους το 1204. Είναι πρώτη φορά στην ιστορία που Χριστιανοί λεηλάτησαν Χριστιανούς. Οι δυτικοί μπήκαν μέσα στο ναό και ξήλωσαν όλα τα ψηφιδωτά για να πάρουν τους πολύτιμους λίθους και τον χρυσό. Το ίδιο έκαναν και με άλλους θησαυρούς. Ένα παράδειγμα είναι τα άλογα που κοσμούσαν τον Ιππόδρομο της πόλης, ενώ τώρα βρίσκονται στην Βενετία. 

Η δεύτερη και τελευταία Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς έμεινε στην ιστορία επειδή συσχετίστηκε με την Πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και το τέλος μίας σπουδαίας εποχής που η Ελλάδα ήταν απλά ένα κομμάτι της (κι όχι η εποχή η ίδια). Το τέλος όμως ήρθε εκείνη τη μέρα; Γνωρίζει κανείς όλη την πορεία μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης; Έχει αναζητήσει τα αίτια της παρακμής αυτής της μεγάλης αυτοκρατορίας; Τι ξέρει για τις εσωτερικές διαμάχες, τον ύπουλο ρόλο της εκκλησίας, τις υπόλοιπες πολιορκίες που είχαν πληγώσει αρκετά την Πόλη; Άγνοια. Προτιμούμε να μείνουμε σε μία ημερομηνία. Την 29η Μαΐου του 1453. 

Παρ' όλα αυτά θα μείνω στο θέμα του ναού της Αγιάς Σοφιάς και δεν θα επεκταθώ και στα υπόλοιπα γεγονότα. Οι Οθωμανοί μετέτρεψαν αμέσως τον ναό σε τζαμί. Δεν τον κατέστρεψαν όμως, κι αυτό διότι είχαν πάντα ένα δέος προς την Δύση. Επάλειψαν τις εναπομείναντες τοιχογραφίες και ψηφιδωτά με ασβέστη και τα κάλυψαν με μαρμάρινες πλάκες. Ο λόγος ήταν ότι ήθελαν το εσωτερικό των λατρευτικών τους χώρων να είναι λιτό από διακόσμηση. Η τακτική τους αυτή διέσωσε στο πέρασμα των αιώνων την εσωτερική διακόσμηση του ναού. 

Όταν αποφασίστηκε να μετατραπεί η Αγιά Σοφιά από τζαμί σε μουσείο, ήρθαν Αμερικάνοι μελετητές, ιστορικοί και συντηρητές για να επαναφέρουν τον διάκοσμο του ναού. 

Μετά από αιώνες μπορούμε πλέον να χαιρόμαστε τις υπέροχες τοιχογραφίες (έχουν σειρά να αποκαλυφθούν κι άλλες) χάρης στην κίνηση των Οθωμανών εκείνα τα χρόνια. Το ότι λειτούργησαν τον ναό, ώστε κι ως τζαμί, μας έδωσαν την ευκαιρία να μπορούμε μέχρι τις μέρες μας να τον θαυμάζουμε και παράλληλα να λησμονούμε τα ένδοξα χρόνια του παρελθόντος. 

Καλό είναι να μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Η ιστορία έχει πολλές πτυχές. Άλλα λέει η μία πλευρά, κι άλλα η άλλη. Η αλήθεια όμως κρύβεται κάπου στη μέση. Ας την αναζητήσουμε. Το σίγουρο είναι πως το αποτέλεσμα σε κάποιους θ' αρέσει αλλά σε αρκετούς όχι. 

Η Βιβλιοθήκη Κοραή και οι μνημονιακοί...

Η Βιβλιοθήκη Κοραή και το Λαογραφικό Μουσείο Αργέντη στεγάζονται στον ίδιο χώρο που βρίσκεται στην οδό Κοραή, στο κέντρο της Χίου δίπλα στη Μητρόπολη, στο τέλος της νότιας πλευράς της οδού Απλωταριάς. Η Βιβλιοθήκη του Κοραή είναι μια από τις παλιότερες και μεγαλύτερες βιβλιοθήκες που υπάρχουν στην Ελλάδα. Η ιστορία της αρχίζει το 1792, οπότε λειτούργησε ως παράρτημα της Μεγάλης Σχολής της Χίου πρώτο δε πυρήνα της αποτέλεσαν τα βιβλία του Αδαμάντιου Κοραή και Ελλήνων λογίων ομογενών.
Η Βιβλιοθήκη του Αδαμάντιου Κοραή είναι μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα με μια συλλογή 250.000 τόμων. Δημιουργήθηκε το 1792, ως τμήμα της Μεγάλης Σχολής της Χίου. Τα πρώτα βιβλία αποτέλεσαν δωρεές του Αδαμαντίου Κοράη καθώς και πολλών φίλων του, οι οποίοι ήταν κατά βάση Έλληνες που ζούσαν στο εξωτερικό.
Κατά τη Σφαγή της Χίου το 1822, η Βιβλιοθήκη καταστράφηκε, αλλά ο Κοραής απέστειλε και πάλι βιβλία. Μετά το θάνατο του Αδαμαντίου Κοραή, το 1833, και σύμφωνα με τη διαθήκη του, ένα μεγάλο μέρος των βιβλίων και των χειρογράφων του έρχονται στη Χίο. Μετά το μεγάλο σεισμό του 1881, η Βιβλιοθήκη στεγάστηκε στο σημερινό κτίριο. Το 1948 άρχισε, με πρωτοβουλία του Φ. Αργέντη, η ανέγερση του δεύτερου ορόφου, ενώ σημαντικά έργα επέκτασης και εκσυγχρονισμού, πραγματοποιήθηκαν τα έτη 1975-1978, προκειμένου να στεγαστεί και η λαογραφική Συλλογή Φ. Αργέντη.
Εκτός από τον Αδαμάντιο Κοράη, άλλοι Χιώτες διαπρεπείς που προσέφεραν ως δωρεά τις προσωπικές συλλογές βιβλίων τους είναι οι παρακάτω: Ιωάννης Ανδρεάδης, Ζωρζής και Ταρσή Δρομοκαΐτου, Αλέξανδρος Παχνός, Γεώργιος Μιχαληνός, Αλέξανδρος Βοτσάνης, Λεωνής Καλβοκορέσης, Γεώργιος Θεοτοκάς, Φίλιππος Αργέντης και άλλοι.
Σήμερα η Βιβλιοθήκη του Αδαμαντίου Κοράη ως Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας Διά Βίου Μάθησηςκαι Θρησκευμάτων και παρέχει δυνατότητα πρόσβασης του κοινού σε πλούσια συλλογή χειρογράφων, συγγραμμάτων, σπάνιων εκδόσεων και τεκμηρίων. Διαθέτει δύο δανειστικά τμήματα- ένα στο κεντρικό κτίριο και ένα στο λιμάνι – και δύο βιβλιοαυτοκίνητα δίνοντας τη δυνατότητα πρόσβασης σε πληθυσμιακές ομάδες που δεν μπορούν να την επισκεφτούν.
Στην διάρκεια των ετών, η Βιβλιοθήκη Κοράη έχει πραγματοποιήσει μεγάλη προσπάθεια για να διευκολύνει τους επισκέπτες της και τους ερευνητές με εύκολους τρόπους πρόσβασης στις συλλογές της με τη βελτίωση τη διαφύλαξη και ευέλικτη τοποθέτηση των πολύτιμων αρχείων και των σπάνιων χειρογράφων και βιβλίων. Επίσης, η χρήση νέων τεχνολογιών έχει συνεισφέρει στην αποτελεσματικότητα και λειτουργικότητα της Βιβλιοθήκης
Στο κτίριο της Βιβλιοθήκης και συγκεκριμένα στο δεύτερο όροφο στεγάζεται το Εθνολογικό και Λαογραφικό Μουσείο Αργέντη. Το μουσείο περιλαμβάνει μια αξιόλογη συλλογή με ενδυμασίες καθώς και πολλά κεντήματα από διάφορα χωριά του νησιού. Τα υφαντά, τα εργαλεία, τα σκεύη, οι χαλκογραφίες, οι πίνακες, τα πορτραίτα των αρχόντων καθώς και διάφορα ξυλόγλυπτα αντικείμενα βοηθούν τον επισκέπτη να ανακαλύψει την καθημερινή ζωή των Χιωτών στη διάρκεια των αιώνων 17ο και 19ο.
Και φτάνουμε στις μέρες όπου κάποιοι ηλίθιοι αποφασίζουν την συγχώνευση αυτού του κτιρίου. Να το συγχωνεύσουν με τι; Σε έναν ενιαίο οργανισμό; Εδώ υπάρχουν αυτόνομοι οργανισμοί και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα και θα τα καταφέρει ένας κεντρικός;
Πρέπει αυτοί οι αλήτες να μελετήσουν την παραπάνω ιστορία που έχει το συγκεκριμένο κτίριο και παράλληλα να δουν και τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Σε περίπτωση που πραγματοποιηθεί η συγχώνευση θα προκληθούν οι παρακάτω καταστάσεις:

• Τη δραματική συρρίκνωση του ήδη πενιχρού προϋπολογισμού των Δημόσιων Βιβλιοθηκών. 
• Τις απολύσεις εργαζομένων που έχουν δώσει την ψυχή τους για τις Βιβλιοθήκες με το πρόσχημα του πλεονάζοντος προσωπικού. 
• Τον κίνδυνο για την ασφάλεια του πολύτιμου ιστορικού, αρχειακού και άλλου υλικού που διατηρείται στις Βιβλιοθήκες και αποτελεί δημόσιο αγαθό και πνευματική κληρονομιά ολόκληρης της κοινωνίας μας. 
• Την κατάργηση της διοικητικής αυτοτέλειας των βιβλιοθηκών, ειδικά ιστορικών βιβλιοθηκών όπως η Βιβλιοθήκη «Αδαμάντιος Κοραής», με την υπαγωγή τους σε έναν τερατώδη κεντρικό γραφειοκρατικό μηχανισμό υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης, χωρίς καμιά σχέση με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών.

Το ακροδεξιό φαινόμενο είναι πλέον ευρωπαϊκή πραγματικότητα

Σε εκδήλωση του ιδρύματος Φρίντριχ Έμπερτ για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά στο Βερολίνο η επίτροπος Σ. Μάλμστρομ ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση την ψήφιση νόμου για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, όπως αναφέρεται σε σημερινό δημοσίευμα της Deutshe Welle.
Το ακροδεξιό φαινόμενο είναι πλέον ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα ακροδεξιά κόμματα έχουν καταφέρει στις εθνικές και στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο να σταθεροποιηθούν σε ποσοστά άνω του 10%. Αυτά τα αποτελέσματα δεν είναι μόνο απόρροια της οικονομικής κρίσης. Τροφοδοτούνται και από ακροδεξιές αντιλήψεις, από τις οποίες διακατέχονται μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Όπως έδειξε μια έρευνα του ιδρύματος Φρίντριχ Έμπερτ (2011) σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών, το 50% των ερωτηθέντων ήταν της άποψης ότι ο αριθμός των μεταναστών είναι υπέρογκα μεγάλος, ενώ το ένα τρίτο πίστευε ότι υπάρχει μια φυσική ιεραρχία ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής εθνικής προέλευσης.
Σε νεότερη έρευνα του Φρίντριχ Έμπερτ που παρουσιάστηκε τώρα στο Βερολίνο αναλύονται επίκαιρες τάσεις της ακροδεξιάς σε οκτώ ευρωπαϊκές χώρες, οι αιτίες της ανόδου τους, όπως επίσης οι δυνατότητες αντιμετώπισης. Ένα από τα μέτρα είναι οπωσδήποτε η ψήφιση νόμων, δηλώνει στην DW ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, απαντώντας σε ερώτηση για τις παλινδρομήσεις του κυβερνητικού συνασπισμού στην Ελλάδα όσον αφορά στην ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
«Οι νόμοι προσδιορίζουν κανόνες. Και αυτοί οι κανόνες είναι το θεμέλιο της ειρηνικής συμβίωσης μιας κοινωνίας. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικοί οι νόμοι που θέτουν το πλαίσιο της συμβίωσης. Και αν υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να καταστρέψουν αυτό το πλαίσιο, τότε θα πρέπει να ψηφιστούν νόμοι, οι οποίοι θα τους περιθωριοποιούν», υπογράμμισε ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.
Εκτός από τον κ. Σούλτς, στην εκδήλωση συμμετείχε και η ευρωπαία Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων Σεσίλια Μάλμστρομ. Στην ομιλία της αναφέρθηκε, όπως και ο κ. Σούλτς, στο ακροδεξιό φαινόμενο στην Ελλάδα. Η κ. Μάλμστρομ εξέφρασε την άποψη ότι δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο το οποίο θα εξαφανιστεί με το τέλος της οικονομικής κρίσης. «Εναπόκειται σε εμάς», είπε η κ. Μάλμστρομ, «να διασφαλίσουμε ότι το θέμα θα βρίσκεται μονίμως στην ατζέντα». Αυτό θα πρέπει να κάνει και η Ελλάδα. Σε ερώτηση της DW μετά την ομιλία της για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και για το αν πιστεύει ότι επαρκούν οι προσπάθειες που καταβάλλει η ελληνική κυβέρνηση για την καταπολέμηση της ακροδεξιάς, η κ. Μάλστρομ απάντησε ως εξής:
«Όχι, δεν επαρκούν, αλλά κάνει όμως αρκετά (σ.σ. η κυβέρνηση). Βρισκόμαστε σε συνεχείς συνομιλίες για να δούμε πως μπορούμε να τους βοηθήσουμε, αλλά και για να παρακολουθήσουμε τι κάνουν. Κατά την παραμονή μου στην Αθήνα πριν μια εβδομάδα συζητήσαμε και για το νομοσχέδιο. Απ΄ ό,τι κατάλαβα σκοπεύουν να το προωθήσουν πολύ σύντομα. Έχει αργοπορήσει για διάφορους λόγους, αλλά θα κατατεθεί πολύ σύντομα στο κοινοβούλιο. Αυτό μου έχουν υποσχεθεί και εύχομαι να αποδειχθεί σωστό. Πρόκειται για ευρωπαϊκό δίκαιο».
Η ευρωπαία επίτροπος αναφέρεται εδώ σε σχετική ευρωπαϊκή οδηγία-πλαίσιο, που κάθε κράτος μέλος της ΕΕ είναι υποχρεωμένο να ενσωματώσει στην εθνική του νομοθεσία.

Πηγή: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=514971

Παρέμβαση Ερντογάν για «κούρεμα» ουρανοξυστών προκειμένου να διασωθούν ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία

Η επέμβαση του πρωθυπουργού Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν στα πολεοδομικά και καλαισθητικά προβλήματα της Τουρκίας ίσως διασώσει ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία και οδηγήσει σε απαγόρευση της οικοδόμησης ουρανοξυστών και άλλων πολυώροφων κτιρίων.
Δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης ζήτησε την Παρασκευή "να κατεδαφιστούν" τρεις ουρανοξύστες επειδή "καταστρέφουν την ιστορική εικόνα της πόλης". Το δικαστήριο γνωμάτευσε ότι τα τρία πολυώροφα οικοδομήματα "είναι παράνομα, καθότι επιδρούν αρνητικά σε έναν χώρο ιστορικής κληρονομιάς τον οποίον η τουρκική κυβέρνηση οφείλει να προστατεύει".
Πρόκειται για ουρανοξύστες των 37 και 27 ορόφων, στο ευρωπαϊκό τμήμα της Πόλης οι οποίοι προβάλουν στο βάθος του πανοραμικού ορίζοντα ακριβώς πίσω από το μοναδικής συμμετρίας και ιστορικής αξίας τέμενος Σουλειμάνιγιε.
Το δικαστήριο ασχολήθηκε με το ζήτημα ύστερα από πλήθος διαμαρτυριών από πολιτιστικές οργανώσεις, τουριστικές επιχειρήσεις κ.α., αλλά στην απόφαση του ασφαλώς έπαιξε ρόλο και το ότι πριν ενάμιση μήνα ο κ. Ερντογάν κάλεσε τον πρόεδρο της οικοδομικής εταιρίας Μεσούτ Τοπράκ "να κουρέψει" τα κτιρια. Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν έκρυψε την οργή του όταν εκείνος αρνήθηκε να συμμορφωθεί.
"Υποστηρίζω την αρχιτεκτονική που είναι σύμφωνη με την κουλτούρα μας", δήλωσε ο κ. Ερντογαν μιλώντας σε συνέδριο του κόμματος του. Και πρόσθεσε "Στην Ιστανμπουλ και στην Άγκυρα χτίζονται οικοδομές που βρίσκονται σε αντίθεση με τον χαρακτήρα αυτών των πολεων. Δεν με ικανοποιούν τα κτίρια ύψους, προτιμώ εκείνα που εκτείνονται οριζόντια. Τέσσερις όροφοι αρκούν και άλλοι τέσσερις ας γίνουν υπόγειοι".
Ο κ. Τοπράκ δήλωσε ότι θα εφεσιβάλει την απόφαση του δικαστηρίου και υποστήριξε ότι και οι τρεις ουρανοξύστες είναι "απολύτως νόμιμοι, σύμφωνα με τα μέτρα και τις υποδείξεις" της πολεοδομικής υπηρεσίας της Κωνσταντινούπολης. Παρατήρησε, επίσης, ότι οι άνω όροφοι των τριών ουρανοξυστών κατοικούνται.

Πηγή: http://www.tovima.gr/world/article/?aid=514817

Η ΕΕ διαλύεται, η Αριστερά ...κοιμάται!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Το φαινόμενο παρουσιάζει εξαιρετικό πολιτικό ενδιαφέρον. Το ευρώ, από τη μία πλευρά, αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο για την καθυπόταξη όλων των χωρών της Ευρώπης στοΤέταρτο Ράιχ της Γερμανίας με αντάλλαγμα για τις επιμέρους αστικές τάξεις την καταβαράθρωση των μισθών και την κατάλυση των εργασιακών σχέσεων του 20ου αιώνα....
Από την άλλη, το ευρώ οδηγεί σε παροξυσμό τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών τάξεων της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον ανοικτά λόγος για διάλυση και εξαφάνιση του κοινού νομίσματος, αλλά και για αποχώρηση ή μη ένταξη κρατών στην ΕΕ και στο ευρώ.
Η νέα, δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας διέκοψε μονομερώς, χωρίς καμία απολύτως διαβούλευση με τις Βρυξέλλες, τις διαπραγματεύσεις της για ένταξη στην ΕΕ. Τις είχε αρχίσει η προηγούμενη, κεντροαριστερή κυβέρνηση η οποία και συνετρίβη στις προ μηνός εκλογές ως εθελόδουλη, υπερβολικά ενδοτική απέναντι στην ΕΕ και στη Βρετανία. Στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα μάλιστα, τα δύο κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση αυτή συμπεριέλαβαν τη δέσμευση ότι ακόμη και για να ξαναρχίσουν ενταξιακές συνομιλίες πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα. Να αποφασίσει δηλαδή ο ισλανδικός λαός αν θέλει επανέναρξη των διαπραγματεύσεων, το αποτέλεσμα των οποίων, εννοείται, θα τεθεί σε δεύτερο δημοψήφισμα. Τριακόσιες χιλιάδες άτομα είναι όλοι κι όλοι οι Ισλανδοί, αλλά δεν δίστασαν να «φτύσουν» την ΕΕ και το ευρώ! Μπράβο τους! Εξαιρετικό πολιτικό θάρρος επέδειξε ο δεξιότατος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν. Ο κτηνωδώς δεξιός υποψήφιος καγκελάριος των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών Πέτερ Στίανμπρικ ζήτησε από ραδιοφώνου να …αποβληθεί η Ουγγαρία από την ΕΕ(!) γιατί δεν υπακούει στις απαιτήσεις του Βερολίνου. Παίζοντας τον «καλό μπάτσο», η Άνγκελα Μέρκελ, δήλωσε ότι «θα κάνουμε τα πάντα για να φέρουμε την Ουγγαρία στο σωστό δρόμο, αλλά δεν θα στείλουμε αμέσως το ιππικό»!
Ο Όρμπαν δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. «Οι Γερμανοί έστειλαν ήδη μια φορά το ιππικό τους και μάλιστα με τη μορφή των πάντσερ», δήλωσε αναφερόμενος στην κατάληψη της Ουγγαρίας το Μάρτιο του 1944 από τα ναζιστικά στρατεύματα. «Παράκληση μας θα ήταν να μην τα ξαναστείλει. Άλλωστε και τότε δεν ήταν καλή ιδέα και δεν λειτούργησε», πρόσθεσε ειρωνικά, υπονοώντας τη μετά από ένα χρόνο κατάληψη της Ουγγαρίας από το σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.
Σε όποια χώρα της ΕΕ και αν στραφεί κανείς, βλέπει αντιδράσεις. Ακόμη και στην κατ’ εξοχήν χώρα των «ευρωλαμόγιων», την Ιταλία. «Κάθε μέρα που περνάει, το όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα για τη γενιά μου, φαίνεται ότι μετατρέπεται σε εφιάλτη για πολλούς», δήλωσε στη Φλωρεντία η υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Έμα Μπονίνο.
Για «εφιάλτη» έκανε λόγο μέχρι και ο δήμαρχος της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, ένα δεξιότατο στέλεχος του πολιτικά πανάθλιου Δημοκρατικού Κόμματος των πρώην κομμουνιστών της Ιταλίας που έχουν εκφυλιστεί και ξεφτιλιστεί πλήρως. Στην Αγγλία, με το που τόλμησε ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, δεξιός και αυτός, να ανακινήσει το θέμα της ΕΕ, έχει βρει κυριολεκτικά το διάολο του! Με επικεφαλής τη Δεξιά και τους βουλευτές της, έχει ήδη δημιουργήσει ένα πανίσχυρο, συντριπτικά πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της άμεσης αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ. Με νύχια και με δόντια προσπαθεί ο Κάμερον, με την πίεση και στήριξη του Ομπάμα, να το ελέγξει και να το αναχαιτίσει.
Φτάσαμε στο σημείο να δημοσιεύονται στην ακραία φιλοευρωπαϊκή γαλλική εφημερίδα Μοντ άρθρο με τίτλο «Να βγούμε από το ευρώ για να σώσουμε την Ευρώπη»! Ο αρθογράφος Ζαν-Πιερ Βεσερινί, καθηγητής Δικαίου και Οικονομικών Επιστημών, στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του υποστηρίζει ότι είναι αδύνατος ο συγκερασμός των συμφερόντων της Γαλλίας με αυτά της Γερμανίας. «Πολυάριθμοι είναι οι δρόμοι που θα μπορέσουν να οδηγήσουν στο περισσότερο ή λιγότερο εγγύς τέλος του ευρώ. Η μόνη βεβαιότητα είναι ότι αυτό το τέλος είναι αναγκαίο. Αναγκαίο και με τις δύο έννοιες αυτής της λέξης: απαραίτητο και αναπότρεπτο» υπογραμμίζει καταλήγοντας.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρότατη κρίση του ευρώ και της ΕΕ, η οποία δεν αποκλείεται να προσλάβει και διαλυτικές διαστάσεις, αν οι αστικές τάξεις των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών αρνηθούν τελικά να υποταχθούν στο Τέταρτο Ράϊχ. Εξόφθαλμη είναι όμως η αποκαρδιωτική απουσία της Αριστεράς από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Με μοναδική εξαίρεση το ΚΚΕ, πουθενά στην Ευρώπη τα κομμουνιστικά κόμματα ή αριστερά κόμματα που έχουν μια ορατή εκλογική απήχηση και εκπροσωπούνται στα κοινοβούλια δεν έχουν γραμμή αποχώρησης από την ΕΕ και το ευρώ. Εδώ οι Γάλλοι λένε να φύγει η Γαλλία από το ευρώ, οι Ιταλοί αστοί μιλούν για «εφιάλτη», οι Βρετανοί θέλουν σύσσωμοι να σηκωθούν να φύγουν εντελώς από την ίδια την ΕΕ και ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν λύση ….μέσα στο ευρώ!!!
Με τέτοια γραμμή η Αριστερά δεν πάει πουθενά. Στέκεται ουσιαστικά άβουλη στο πλάι και περιμένει από τους αστούς να αποφασίσουν με βάση τα αποκλειστικά δικά τους συμφέροντα τις τύχες των λαών της Ευρώπης – και μάλιστα από τους δεξιούς αστούς γιατί οι σοσιαλδημοκράτες είναι παντού «Κουίσλινγκ» των Γερμανών! Όποια λύση και να δώσουν όμως οι αστικές τάξεις, θα είναι ολέθρια για τους εργαζόμενους της Ευρώπης.

Πηγή: http://ostria-gr.blogspot.gr/

Φυγή προς τα πάνω...

Μία ιδιαίτερη πινακίδα από την πανέμορφη γραφική γειτονιά του Βελιγραδίου, Skadarlija...

Κυριακάτικη βόλτα στα νησιά του Μαρμαρά...

Τα γνωστά Πριγκηπόννησα, είναι ένα σύμπλεγμα εννιά νησιών στη θάλασσα του Μαρμαρά. Στην πραγματικότητα υπάρχουν δέκα, αλλά μετά από έναν μεγάλο σεισμό, το νησί καταποντίστηκε έχοντας αφήσει ως απομεινάρια κάποιους υφάλους που μοιάζουν με πτερύγια δελφινιών. 

Τα πιο γνωστά νησιά απ' αυτό το σύμπλεγμα είναι η Χάλκη και η Πρίγκηπος. Είχα ακούσει πολλά για τα νησιά αυτά. Όσοι τα είχαν επισκεφθεί είχαν ενθουσιαστεί. Άλλοι με την θεολογική σχολή της Χάλκης και άλλοι με την βόλτα στα πλούσια εξοχικά της Πριγκήπου. Ο καιρός επίσης ήταν υπέροχος. Ανοιξιάτικος και ηλιόλουστος. Παρ' όλα αυτά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. 

Μόλις φτάσαμε Χάλκη, απέφυγα να πάρω την άμαξα που οδηγούσε στην θεολογική σχολή. Προτίμησα να περπατήσω στα στενά της πόλης. Δίπλα στο λιμάνι υπήρχε ένα πρόχειρο γηπεδάκι ποδοσφαίρου. Έπαιζαν μερικά πιτσιρίκια. Κάθισα λίγο να παρακολουθήσω το παίξιμό τους. Ήταν μες την ενέργεια. Όμως εντύπωση μου έκαναν τα ελληνικά που μιλούσαν. Στην αρχή τα πέρασα για ελληνόπουλα και σκάλωσα. Όμως στη συνέχεια διαπίστωσα πως ήταν ντόπια πιτσιρίκια μιας και μιλούσαν τούρκικα. 

Συνέχισα τη βόλτα μου στα στενά της πόλης. Η Χάλκη είναι πιο μικρή και πιο ήρεμη από την Πρίγκηπο. Σαν τόπος συντηρείται από την πολεμική ναυτική σχολή που έχει. Στην προκυμαία υπήρχαν αρκετές ψαροταβέρνες και μαγαζιά με αναμνηστικά. Όμως στους πιο πάνω δρόμους συναντούσε κανείς αρχοντικά σπίτια. Άλλα κατοικήσιμα κι άλλα εγκαταλειμμένα. Εντύπωση μου έκανε ένα ξύλινο σπιτάκι όπου είχε πάνω του γραμμένο ένα σωρό κείμενα και φράσεις. Πρώτα απ' όλα είχε το όνομα Χάλκη σε όλες τις γλώσσες. Ένα νεαρό ζευγάρι είχε σταθεί για ώρα και διάβαζαν κάποια σημεία του τοίχου (00:50). Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να κάτσουμε αρκετή ώρα στο νησί. Κατηφόρισα πάλι προς την προκυμαία. Στο βάθος φαινόταν τα ασιατικά προάστια της Κωνσταντινούπολης ενώ δίπλα μας περίμενε η Πρίγκηπος. 

Η Πρίγκηπος ήταν πιο ζωντανό νησί. Είχε πολύ κόσμο. Είναι η αντίστοιχη Αίγινα της Κωνσταντινούπολης. Κι όταν μιλάμε για μία πόλη 16 εκατομμυρίων, τότε μπορούμε άνετα να φανταστούμε τον κόσμο που κατέκλυσε το νησί εκείνην την ηλιόλουστη Κυριακή. Η Πρίγκηπος φημίζεται για να αρχοντικά της σπίτια. Κάποια είχαν αφεθεί στην φθορά του χρόνου ενώ αρκετά άλλα ήταν διατηρημένα κι έτοιμα να φιλοξενήσουν τους πλούσιους ενοίκους τους. Ένας μεγάλος δρόμος ξεκινούσε από το λιμάνι κι έφτανε μέχρι την άλλη άκρη του νησιού. Αριστερά και δεξιά υψώνονταν τα μεγάλα σπίτια. Ο κόσμος τα απολάμβανε πάνω σε άμαξες ή κάνοντας βόλτα με ποδήλατο, πατίνια ή ακόμα και με τα πόδια. Η αλήθεια είναι πως μπούχτισα με την χλιδή και την ερημιά μου που έβγαζαν τα σπίτια. Έτσι κι αλλιώς η μόνοι ένοικοι εκείνη τη περίοδο ήταν οι γάτες. 

Η βόλτα όμως δίπλα στη θάλασσα ήταν υπέροχη. Σε χαλαρώνει. Σου διώχνει όλα τα προβλήματα που σε ταλαιπωρούν καθημερινά. Το ίδιο και τα παιχνίδια του φωτός πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας κατά την επιστροφή. Την ώρα που ο ήλιος έδυε...

Το κόκκινο χρώμα στον κινηματογράφο

Λέγεται ότι το κόκκινο ήταν το χρώμα των βασιλιάδων, γιατί περιείχε όλες τις ποιότητες που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν έναν ηγέτη: δύναμη, πάθος, αποφασιστικότητα, επιβλητικότητα. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα στενά συνδεδεμένο τόσο με τη ζωή, λόγω του αίματος, όσο και με τον κίνδυνο, ίσως πάλι λόγω του αίματος – το αίμα, άλλωστε, εμφανίζεται όπου υπάρχει γέννηση (ναι, προφανώς με κάποιο τρόπο συγκαταλέγεται σε αυτό και η γυναικεία περίοδος) και όπου υπάρχει θάνατος.
Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών του, το κόκκινο είναι το πιο έντονο χρώμα. Είναι επιθετικό και ζωντανό. Στις πιο σκούρες του αποχρώσεις, γίνεται ώριμο, πολύ πιο ήπιο, αλλά ταυτόχρονα παραμένει ιδιαιτέρως αισθητό.
Η ταινία Rebel Without a Cause (1955), γνωστή ως Επαναστάτης Χωρίς Αιτία στην Ελλάδα, είναι ίσως το πιο προφανές παράδειγμα για τις επιθετικές ιδιότητες του κόκκινου. Ο James Dean έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου σε συνδυασμό με το κόκκινο μπουφάν που φορούσε ο χαρακτήρας που ενσάρκωσε: ένας οργισμένος έφηβος, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και του στενού του περιβάλλοντος. Ειδικά δεδομένου της εποχής στην οποία κυκλοφόρησε η ταινία – μιας εποχής πολύ πιο «συγκρατημένης» ηθικά – το κόκκινο μπουφάν ήταν μια σκανδαλώδης επιλογή, που πετύχαινε άριστα το σκοπό της, να φτάσει, δηλαδή, την εφηβική οργή του χαρακτήρα στα άκρα, με το οπτικό κομμάτι να βοηθά και να υποστηρίζει το υποκριτικό. Όπως λέει η Patti Bellantoni στο βιβλίο της If It’s Purple, Someone’s Gonna Die, «ένα ιστορικά ακριβές μαύρο μπουφάν θα είχε κάνει τον James Dean κλισέ – μία απλή αντιγραφή του Marlon Brando». Αντίθετα, η επιλογή του κόκκινου δημιούργησε οπτικά έναν πρωτότυπο αντιήρωα, που εν τέλει άσκησε μεγάλη επιρροή σε συγκεκριμένο κοινό της εποχής και άφησε ένα σημάδι στην ιστορία του σινεμά.
Στην ταινία 2001: A Space Odyssey (1968), ο Stanley Kubrick επέλεξε να χρησιμοποιήσει το κόκκινο χρώμα για τον υπολογιστή HAL (που ξεκινά ως συνεργάτης της διαστημικής αποστολής που ακολουθεί η ταινία και καταλήγει αντίπαλος). Εδώ το κόκκινο έχει και τους δύο βασικούς του ρόλους. Αρχικά, ο HAL εμφανίζεται ως ο πιο έξυπνος υπολογιστής που υπήρξε ποτέ, με δυνατότητες ίδιες με αυτές του ανθρώπινου εγκεφάλου – γνωρίζουμε τον HAL σαν τον πρώτο υπολογιστή που μπορεί να έχει συναισθήματα. Το κόκκινο μάτι του συμβολίζει, θα λέγαμε, την σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση που έχει ο υπολογιστής, σαν μέσα στα καλώδιά του να έτρεχε αίμα. Στη συνέχεια, το σφάλμα του HAL οδηγεί σε μία επικίνδυνη (και τελικώς θανατηφόρο) κατάσταση για τους ανθρώπους της αποστολής. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο τελευταίος αστροναύτης που έχει μείνει ζωντανός καταφέρνει να μπει στο διαστημόπλοιο (όταν ο HAL έχει προσπαθήσει να τον εμποδίσει να μπει): ο θάλαμος φωτίζεται με έντονο κόκκινο φως, και έτσι δημιουργείται ακόμη πιο έντονα η αίσθηση του κινδύνου. Το κόκκινο, ως το μόνο χρώμα μέσα σε ένα ασπρόμαυρο τοπίο, ξεχωρίζει στην ταινία Schindler’s List (1993).
Το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό εμφανίζεται στην ταινία και ως σύμβολο της ζωής μέσα στο χάος του πολέμου, αλλά και ως σύμβολο θανάτου αργότερα, μάλλον με τη μορφή της τραγικής ειρωνείας. O Steven Spielberg είχε εξηγήσει πως το κόκκινο χρώμα, από τη δική του οπτική, συμβόλιζε καθαρά τη γενοκτονία των Εβραίων, για την οποία οι δυτικές δυνάμεις γνώριζαν, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν.
Ερχόμαστε τώρα σε μία πολύ μεταγενέστερη ταινία, το American Beauty (1999) του Sam Mendes και συγκεκριμένα στην πασίγνωστη σκηνή της ταινίας, με την γυμνή κοπέλα-πειρασμό να λούζεται από χιλιάδες κόκκινα πέταλα από τριαντάφυλλα, σε μία φαντασίωση του πρωταγωνιστή. Εδώ το κόκκινο συμβολίζει τον κίνδυνο που προκαλείται από ένα ανεξέλεγκτο πάθος (του πρωταγωνιστή για την κοπέλα). Σε μεγάλο μέρος της ταινίας, το κόκκινο εμφανίζεται επανειλημμένα σε συνδυασμό με το άσπρο και το μπλε, για να υποδηλώσει τον βασικό νοηματικό κορμό της ταινίας, την κλασική αμερικανική οικογένεια – η εξωτερική εικόνα τέλεια, αλλά το εσωτερικό κατεστραμμένο. Το σπίτι του πρωταγωνιστή έχει άσπρους τοίχους και μπλε παράθυρα (το μπλε και το άσπρο είναι χρώματα ήπια και ήρεμα), αλλά πίσω από την κόκκινη πόρτα του σπιτιού η οικογένεια βρίσκεται σε συναισθηματικό πόλεμο.

Πηγή: http://fps.com.gr/color-in-film-2-red/

"Έφυγε" για να συναντήσει τον Τζιμ...

Ήμουν πάνω στον Λυκαβηττό, εκείνο το ονειρεμένο καλοκαίρι του 2004. Είχαμε ήδη πάρει το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο και μετρούσαμε αντίστροφα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο ενδιάμεσο ήρθαν οι μισοί Doors να μας θυμίσουν λίγο την περίοδο που μεσουρανούσαν. Στην κιθάρα ήταν ο Τζον Ντέσμοντ και στα πλήκτρα ο Ρέι Μάνζαρεκ. Στον "ρόλο" του Τζιμ Μόρισον ήταν ο τραγουδιστής των Cult, o Ian Austbury. Μπορώ να πω πως ήταν μία πετυχημένη αντιγραφή του Μόρισον, όμως την προσοχή μας, μας την τραβούσε ο Ρέι Μάνζαρεκ. Αυτός ήταν η αυθεντική μορφή των Doors. Εκείνος μιλούσε με το κοινό. 

Τον σέβεσαι και μόνο στην ιδέα ότι μαζί με τον Τζιμ Μόρισσον δημιούργησαν αυτό το αγαπητό και ιστορικό συγκρότημα. 

Χθες το βράδυ "έφυγε" κι αυτός. Τον νίκησε δυστυχώς ο καρκίνος. 

Είχε πει κάποτε για τον Τζιμ Μόρισσον πως "είναι ακόμα ζωντανός μέσα από την μουσική", κάτι το οποίο τελικά κατάφερε κι εκείνος. 

Καλό ταξίδι Ρέι Μάνζαρεκ. 

Σ' ευχαριστούμε...

Όλοι κρύβουμε έναν φασίστα μέσα μας...

Πόσο καιρό ακόμα θα συνεχίσει η Εκκλησία να προστατεύει αυτούς τους αλήτες;

Η δολοφονία της "Κυβέρνησης του αίματος"

Αλλοίμονο σε αυτούς που πάνε να ψοφήσουν σαν τους ελέφαντες στη σπηλιά τους, και δεν είναι έτοιμοι να δώσουν τη ψυχή τους παντού, σε μια αφετηρία, σε μια διαδήλωση, σε ένα ξεσηκωμό!

Γρηγόρης Λαμπράκης

Ποιος ευθύνεται τελικά για τον φασισμό;

Πρώτα απ' όλα, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, θέλω να ξεκινήσω το κείμενό μου, λέγοντας πως η Χρυσή Αυγή είναι ένας επιπλέον λόγος που με κάνει να ντρέπομαι για το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά και να ανησυχώ για το μέλλον αυτού του τόπου. Είναι ξεφτίλα για ένα κράτος, όπως το ελληνικό, να έχει τέτοιου είδους εκπροσώπους στη Βουλή. 

Για την συγκεκριμένη κατάσταση υιοθετώ μία άποψη που άκουσα χθες. Στη δημοκρατία όλοι έχουν λόγο, ακόμα και οι φασίστες. Στον φασισμό όμως τα στόματα κλείνουν και αρκετές ζωές χάνονται.

Παρ' όλα αυτά όμως κοιτάω λίγο πιο πέρα. Μόνο η Χρυσή Αυγή είναι εκπρόσωπος φασισμού εκεί μέσα ή υπάρχουν κι άλλα σταγονίδια; 

Θα βάλω το νεοναζιστικό κόμμα στην άκρη. Το γνωρίζουμε. Το χουμε αναλύσει χιλιάδες φορές. Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε το θέμα αυτό. Η απορία μου σχηματίζεται αλλού...

Η γενική στάση της Βουλής. Παρατηρώ καιρό τώρα την συμπεριφορά των εκπροσώπων μας μέσα στο κοινοβούλιο. Μεταξύ τους παίζουν έναν υπέροχο θεατρικό αντίλογο. Παρ' όλα αυτά περνάνε μία χαρά τα μέτρα που εξαθλιώνουν τον ελληνικό λαό και ξεπουλούν την Ελλάδα. Όλα αυτά για την τρικομματική κυβέρνηση. Από την άλλη έχουμε μία αντιπολίτευση που έχει χάσει την μπάλα από την ξαφνική δόξα του δευτεραγωνιστικού ρόλου. Οι Καμμένοι παραμένουν καμμένοι και το Κ.Κ.Ε. παραμένει στη δεκαετία του '60. Παρ' όλα αυτά το θαυμάζω για την πίστη που χει και την σταθερότητα της θέσης του. Δεν περιμένω όμως καμία λύση από τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Στην Νέα Δημοκρατία υπάρχουν αρκετοί φασίστες. Τους γνωρίζουμε. Τους ειρωνευόμαστε. Τους κράζουμε αλλά ποτέ δεν τους έχουμε κατηγορήσει. Κι όμως. Αυτοί κινούν τα νήματα. Αυτοί κρύβουν το μαύρο τους παρελθόν κατηγορώντας έτσι την Χρυσή Αυγή. 

Δε ξέρω αν μπορώ να γίνω περισσότερο σαφής. Θα προσπαθήσω να το θέσω με πιο απλά λόγια. Τον τελευταίο καιρό έχουμε χάσει αρκετές ελευθερίες που είχαμε σαν λαός. Έχουν περαστεί μέτρα που μας έχουν πραγματικά υποδουλώσει ως ανθρώπους. Έχουμε κυβερνητικούς εκπροσώπους - μαριονέτες, οι οποίοι όχι μόνο δεν μας πείθουν αλλά μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Έχουμε όργανα καταστολής που ξεσπούν με μεγάλη βία στον λαό. Έχουμε μία παιδεία σάπια και ένα υγειονομικό σύστημα άρρωστο. Περπατάμε σ' ένα τεντωμένο σκοινί. Αν σπάσει ή αν χάσουμε την ισορροπία μας, θα βρεθούμε σε καταστάσεις περίεργες και επικίνδυνες. Και για όλα αυτά ευθύνονται όλα τα κόμματα της Βουλής πλην της Χρυσής Αυγής που μπήκε πέρσι στον πολιτικό στίβο. Παρ' όλα αυτά κι ενώ όλα τα υπόλοιπα κόμματα ενίσχυσαν τον φασισμό και περιόρισαν την ελευθερία του πολίτη, κατηγορούν μόνο την Χρυσή Αυγή, προσπαθώντας έτσι να διώξουν κάθε ευθύνη από πάνω τους, ρίχνοντάς την σε κάποιους επικίνδυνους και ηλίθιους νταήδες. 

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να είναι η μόνη και η πιο γραφική εκπρόσωπος του νεοναζισμούς στην Ελλάδα, όμως ο φασισμός εφαρμόζεται με μεγάλη επιτυχία από τις τελευταίες κυβερνήσεις...

Εχθρός της δημοκρατίας δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι χρυσαυγίτες.

Hey Pink Floyd, leave them kids alone!

Είναι γεγονός πως εκνευριζόμαστε πολύ όταν κάποιος μας τα χώνει κατάμουτρα. Δεν έχουμε μάθει να αναζητάμε την αλήθεια ούτε να την αποδεχόμαστε. Αποφεύγουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Για όλα φταίνε οι άλλοι.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση φταίνε οι Pink Floyd. Φουσκώνουν τα μυαλά των νέων. Τους αναγκάζουν να πετάξουν τις παρωπίδες, τις οποίες τα σχολεία επιδιώκουν να τους εφαρμόσουν στο κεφάλι ενώ παράλληλα με τους στίχους τους, ωθούν τα πιτσιρίκια σε μία πιο κριτική σκέψη.
Μα αν είναι δυνατόν.
Ποιος θέλει να κουράσει το μυαλούδακι του από την στιγμή που τα βρίσκει όλα έτοιμα;
Παραπάνω από μία δεκαετία που έχω φύγει από το σχολείο, μπορώ να πω με σιγουριά πως τίποτα δεν έμαθα. Κι αυτό διότι τα μισά μαθήματα ήταν ανούσια κι αδιάφορα και τα άλλα μισά γεμάτα προπαγάνδα και ψέμα.
Οπότε έχουμε δώδεκα χρόνια χαμένα;
Μπα... Δεν είμαι τόσο απόλυτος.
Έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Είναι ένα κρυφό όπλο που σου προσφέρει το κράτος. Κάποιοι το εκτιμούν και το χρησιμοποιούν. Αυτοί οι άνθρωποι, για μένα, προκόβουν. Οι περισσότεροι όμως στρέφουν αυτό το όπλο εναντίον τους κι αιχμαλωτίζονται στο σύστημα. Γι' αυτούς η ανάγνωση είναι η δίοδος που χρησιμοποιεί το κάθε παρακράτος για να τους γεμίσει το κεφάλι με σκατά. Γι' αυτό και στα σκούρα, διαπιστώσαμε μία απότομη άνοδος στα δύο άκρα.
Παρ' όλα αυτά η αλήθεια είναι σκληρή και πρέπει να ακουστεί.
We don't need no education!
Ποια εκπαίδευση; Από ποιους δασκάλους; Την πραγματική παιδεία την βρίσκουμε μόνοι μας κι αυτό θέλει χρόνια προσπάθεια και κόπο. Όλα όσα σου προσφέρουν τρίτοι, είναι απλά μια προπαγάνδα.
We don't need no though control!
Όλη η αλήθεια μαζεμένη σ' έναν στίχο. Με την προπαγάνδα των σχολείων χάνουμε την κριτική σκέψη, την αυτογνωσία και την αυτοπεποίθηση. Απ' όλα τα μαθητικά μου χρόνια, ελάχιστοι ήταν οι πραγματικοί καθηγητές που επιδίωξαν την ανάπτυξη της κρίσης μας. Ο σπουδαιότερος απ' αυτούς είναι ο αημνιστος κύριος Ξύδας.
No dark sarcasm in the classroom...
Ευτυχώς αυτό έχει εξαλειφθεί. Δεν φοβούνται πλέον οι μαθητές τους δασκάλους αλλά οι δάσκαλοι τους μαθητές. Ο σαρκασμός έχει αλλάξει στόχο. Πλέον είναι άλλος ο θύτης κι άλλος το θύμα. Σημεία των καιρών πως η παιδεία που σου προσφέρει το κράτος, έχει πεθάνει. Φυσικά κανείς δε θέλει να το συνειδητοποιήσει, γιατί πολύ απλά είναι βολεμένος στο σημερινό σύστημα.
Teacher leave them kids alone...
Ζήσαμε μία ακόμη φορά την ομηρεία μαθητών από συνδικαλιστές καθηγητές. Η ελευθερία δυστυχώς ξεκινάει να εξαλείφεται μέσα από τα σχολεία...

Παρ' όλα αυτά, για μία ακόμη χρονιά, μία γενιά είναι έτοιμη να δώσει εξετάσεις για να προσδιορίσει το μέλλον της.
Μία ακόμη γενιά χαμένη... 

Ήθος...

Ποιος μπορεί να διδάξει το ήθος το οποίο λείπει από την σημερινή κοινωνία. Η απουσία του είναι έντονη σ' αυτούς που τους έχει μείνει λίγη αξιοπρέπεια.
Οι δάσκαλοι;
Μπα... Δυστυχώς χάσανε την αξία τους. Τους την έκλεψαν οι συνδικαλιστές. Τα υποκείμενα αυτού του σάπιου συστήματος που σαν καρκίνωμα καταστρέφουν τα τελευταία υγιή κύτταρα του ανθρώπινου είδους. Αυτοί οι αλήτες που μαζεύουν τους συναδέλφους τους σ' ένα τσουβάλι, τους παρασέρνουν και τους διαλύουν πάνω στα βράχια.
Τώρα σαν στρατιωτάκια θα παρουσιαστούν στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Ήθος; Μηδέν.
Ποιοι λοιπόν θα μας το διδάξουν;...
Λίγοι είναι οι πραγματικοί δάσκαλοι. Μόνο που αυτοί δεν βρίσκονται στα σχολεία.
Είναι έξω, ελεύθεροι...
Δεν νοιάζονται για λεφτά.
Δεν δρουν εις βάρος πολιτών (και μαθητών).
Αγαπάνε και πονάνε.
Αλλά είναι λίγοι. Βάζουν όλη τη δύναμή τους για να ακουστούν.
Να αφυπνίσουν.
Ποιος νοιάζεται όμως;
Ειδικά όταν δεν ξέρουμε πως να αγαπήσουμε...

Ο μικρομεγαλισμός του Ταγίπ Ερντογάν

Τα εκρηκτικά γεγονότα των τελευταίων ημερών στην τουρκο-συριακή μεθόριο φανερώνουν αν μη τι άλλο περιπλοκές για τη φιλόδοξη Άγκυρα.
Από καιρό το δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου έχτιζε το μύθο της ηγεμονικής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Στη βάση αυτού του μύθου τοποθετήθηκε ευθέως στην συριακή κρίση, υποστήριξε τους αντάρτες και διεκδίκησε ρόλο από αμερικανούς και ρώσους για τη διαχείρισή της. Στην αρχή του εμφυλίου , όσο οι ισλαμιστές αντάρτες δημιουργούσαν ατμόσφαιρα νίκης, όλα έδειχναν ομαλά για την Τουρκία. 
Ωστόσο, η συνέχεια αποδείχθηκε ιδιαιτέρως προβληματική. Υποτίμησε η τουρκική ηγεσία τον αντιτουρκισμό των Αράβων, ξέχασε ο Ταγίπ Ερντογάν ότι το 1918 οι εξεγερμένοι της Δαμασκού πετούσαν τους τοπικούς Οθωμανούς σουλτάνους από τα μπαλκόνια, δεν αξιολόγησε τις εθνο- θρησκευτικές διαμάχες στο εσωτερικό της Συρίας και βεβαίως αγνόησε πόσο ισχυρά είναι τα ρωσικά συμφέροντα στη συγκεκριμένη χώρα.
Επίσης η υπόθεση της χρήσης των χημικών παρέμεινε σκοτεινή. Δεν αποδείχθηκε η εμπλοκή της κυβέρνησης Ασαντ,αλλά αντιθέτως πολλοί μίλησαν για προβοκάτσια των ανταρτών.
Οι Αμερικανοί ήταν πολύ διστακτικοί και οι Ρώσοι μετά το περιστατικό έγιναν πιο διεκδικητικοί υπέρ μιας πολιτικής λύσης δημοκρατικής ομαλοποίησης , την οποία και προετοιμάζουν.
Όπως αναφέρουν διεθνείς πηγές η ρωσική διπλωματία προετοιμάζει την ομαλή αποχώρηση Ασαντ και τη μετάβαση της Συρίας σε δημοκρατικό δρόμο, μέσα από ειρήνευση και διενέργεια εκλογών. 
Κάπως έτσι η Άγκυρα σχεδόν απομονώθηκε και έμεινε εκτεθειμένη, καθώς ήταν η μόνη που επέμεινε στην εκδοχή της χρήσης χημικών από τον συριακό στρατό.
Τα πράγματα έγιναν χειρότερα για την Άγκυρα μετά τις ισραηλινές επιδρομές κατά δυνάμεων της Χεζμπολάχ στο συριακό έδαφος,η οποία έχει συμμαχήσει με τον Ασαντ και ουσιαστικά καταδεικνύει τον δεσμό του καθεστώτος με εκείνο της Τεχεράνης. Οι Ισραηλινοί ουσιαστικά δήλωσαν παρουσία και έστειλαν μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Το χειρότερο όμως για την Τουρκία είναι αυτή καθεαυτή η εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου. Κατά τα φαινόμενα οι δυνάμεις του συριακού στρατού υπερτερούν και σπρώχνουν τους αντάρτες προς την Τουρκία.
Περίπου 20.000 καλά οπλισμένοι ισλαμιστές αντάρτες κινούνται προς τα σύνορα με την Τουρκία και δημιουργούν περιβάλλον εκρηκτικό για τη γείτονα χώρα.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι ενδεικτικά της μεγάλης περιπλοκής που απειλεί την Τουρκία.
Κανείς δεν μπορεί να πει ακόμη με ασφάλεια ποιος έβαλε τις βόμβες και σκότωσε τόσους αθώους πολίτες. Ο Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι ''η Τουρκία δεν θα πέσει στην παγίδα του πολέμου με τη Συρία που στήνουν κάποιοι''.
Όμως μάλλον είναι αργά για τον μικρομέγαλο τούρκο ηγέτη. Ο πόλεμος είναι ήδη στην αυλή του...

Πηγή: http://www.tovima.gr

Τα ρεκόρ του Θρύλου!

Με το τρίτο αστέρι στη φανέλα και το δεύτερο σερί ευρωπαϊκό ο Ολυμπιακός (αλλά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας) έσπασαν ρεκόρ.
Ποια είναι αυτά.
1. Ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά για 2η συνεχόμενη χρονιά την Ευρωλίγκα. Το έχουν κάνει -στην ιστορία των φάιναλ φορ- η Γιουγκοπλάστικα και η Μακάμπι.
2. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο. Το είχαν προσπαθήσει νωρίτερα οι Ιωαννίδης, Κιουμουρτζόγλου, Πολίτης και Γιαννάκης.
3. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει κατακτήσει τρεις φορές των τίτλο του MVP στα ισάριθμα Final 4 που έχει συμμετάσχει (και έχει κατακτήσει, δύο με τον Ολυμπιακό και ένα με τον Παναθηναϊκό).
4. Ο Στράτος Περπέρογλου έγινε ο τέταρτος Ελληνας παίκτης που θα πάρει το τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες μετά τον Βασίλη Σπανούλη (Παναθηναϊκός 2009, Ολυμπιακός 2012), τον Λάζαρο Παπαδόπουλο (το 2002 με τον Παναθηναϊκό και το 2012 με τον Ολυμπιακό) και τον Δημήτρη Παπανικολάου (1997 με Ολυμπιακό και 2007 με Παναθηναϊκό). Μάλιστα, ο Παπανικολάου έχει δύο τριπλ κράουν.
5. Ο Βασίλης Σπανούλης έφτασε τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια, όσα έχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Αντώνης Φώτσης και ο Κώστας Τσαρτσαρής. Στην κορυφή με πέντε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης.

Πηγή: Contra.gr

ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το φέρνουμε ξανά στην Ελλάδα!!!!!!!!!

Τεράστια ομάδα!!!!!!!!!

Ολυμπιακάρα!!!!!!!!!!

Ντόλτσε Βίτα στην Αιώνια Πόλη...

Κλείνουμε το κεφάλαιο Ρώμη, μ' ένα φωτογραφικό βίντεο που προσπαθεί να δείξει την καθημερινότητα, τους ρυθμούς και τα πρόσωπα αυτής της πόλης.
Η Ρώμη είναι ιδιαίτερη πόλη. Μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλη σε έκταση σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όμως είναι γεμάτη με θησαυρούς, μνημεία, υπέροχα στέκια, γραφικά στενά και πολύ μυστήριο. Ένα μυστήριο αιώνων που κατάφερε να διατηρήσει μέχρι σήμερα, όταν άλλες πόλεις όπως η Αθήνα, το κάλυψαν κάτω από τόνους τσιμέντο. Αυτό είναι το μόνο παράπονο που μου δημιούργησε η επίσκεψή μου στην όμορφη αυτή πόλη.
Η βόλτα ξεκινάει με μία φωτογραφία, πάνω από την σκεπή του μνημείου Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ. Η χαμηλή δόμηση της πόλης βοηθάει τους τρούλους των εκκλησιών (στο βάθος είναι του Αγίου Πέτρου) να ξεπηδάνε σαν μανιτάρια πάνω από τις σκεπές των κτιρίων. Αυτό δείχνει έναν σεβασμό προς τα θρησκευτικά κτίρια. Πάντα οι εκκλησίες ήταν πιο ψηλές από τα υπόλοιπα σπίτια. Έτσι έκλεβαν τις εντυπώσεις και τραβούσαν τα βλέμματα των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών. Στην Αθήνα δυστυχώς ακόμα και οι εκκλησίες έχουν καλυφθεί από τσιμέντο. Όπως βλέπετε το παράπονό μου για την Αθήνα εξακολουθεί να με κυνηγάει...
Ένα άλλο όμορφο στοιχείο αυτής της πόλης είναι ο καλλωπισμός των κτιρίων. Το καθένα έχει την δικιά του προσωπικότητα. Αυτό φαίνεται από τον γλυπτό διάκοσμο, από τα αρχιτεκτονικά στοιχεία αλλά κι από τα ιδιαίτερα γήινα χρώματα που έχουν επιλέξει για τις προσόψεις, κάτι που ξεκουράζει το μάτι (00:10-00:44). Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το ρετιρέ ενός κτιρίου κοντά στην piazza dei fiori (00:20), η γκρίζα πρόσοψή του έκρυβε μία πλούσια τοιχογραφία. Ίσα ίσα διακρίνονται δύο ζωγραφικές κολώνες δίπλα στο μπροστινό παράθυρο αλλά και το ζωγραφικό γείσο που βρίσκεται πάνω απ' αυτό. Δεν είναι εύκολο να τα διακρίνει κανείς με μία γρήγορη ματιά, όμως οι κόκκινες κουρτίνες τράβηξαν την προσοχή μου, κάτι που μ' έκανε να παρατηρήσω την πρόσοψη καλύτερα και να ενθουσιαστώ με την ανακάλυψη της κρυφής ομορφιάς του κτιρίου.
Επιστρέφω πάλι στην ταράτσα του μνημείου Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ. Ο λόγος ποιος είναι; Μα φυσικά η  περήφανη κορμοστασιά ενός γλάρου (00:45) η οποία με βοήθησε να αποθανατίσω μία από τις πιο όμορφες φωτογραφίες που έχω βγάλει μέχρι σήμερα. Η Ρώμη μπορεί να βρίσκεται πιο πέρα από την θάλασσα, όμως οι ουρανοί της είναι γεμάτη γλάρους. Χάρης στον Τίβερη φυσικά...
Η τέχνη σ' αυτήν την πόλη βρίσκεται παντού. Ακόμα και στις πινακίδες σήμανσης. Με μία απλή λεπτομέρεια, μπορείς να μετατρέψεις μία πινακίδα απαγόρευσης σ' ένα συμπαθητικό έργο τέχνης (00:52). Η βιτρίνα μίας γκαλερί κάνει τα πάντα για να ομορφύνει μία γειτονιά (01:01). Για να τραβήξει πελάτες, πρέπει να κερδίσει το ενδιαφέρον τους πρώτα σκλαβώνοντας την προσοχή των περαστικών από τα έργα που χει στις βιτρίνες. Επίσης και οι επεμβάσεις των κατοίκων βοηθούν στο να τραβήξουν την προσοχή των επισκεπτών. Όπως σε μία ταχυδρομική θυρίδα (01:07) ή στη διάσωση μιας παλιάς επιγραφής στην πρόσοψη ενός κτιρίου (01:10). Ακόμα και η κομμουνιστική πινακίδα έχει ένα ιδιαίτερη ύφος (00:57) σε αντίθεση με τις ελληνικές...
Λίγο πριν κάνουμε την βόλτα μας στον Τίβερη, κι αφού έχουμε περάσει την γέφυρα των Αγγέλων, θα σταματήσουμε κάτω από μία πανύψηλη βάση στην κορυφή της οποίας στέκει ένας άγγελος με το σπαθί του, έτοιμος να πετάξει (01:18). Πόσο πετυχημένα αντέγραψε ο χριστιανισμός τoν αρχαίο ελληνικό πολιτισμό ακόμα και στην γλυπτική. Η Νίκη αντικαταστάθηκε με μεγάλη επιτυχία από τους αγγέλους...
Στον Τίβερη μπορείς να ανακαλύψεις όμορφες λεπτομέρειες, όπως ο φωτισμός της πόλης (01:23), ο φωτισμός του ποταμού με τους γλάρους (01:25), η στοά που δημιουργούν τα κλαδιά των δέντρων (01:30). Ακόμα και το Ίζολα Τιβερίνα (01:50) προσφέρει μία όμορφη πινελιά στα θολά νερά του ποταμού.
Η περιοχή Τραστέβερε (01:35-01:50) είναι η αντίστοιχη Πλάκα της Ρώμης. Φτωχογειτονιά που σήμερα έχει μετατραπεί σε μποέμικη συνοικία. Χάνεσαι στα στενά της και το ευχαριστιέσαι μέχρι να βρεις την άλλη άκρη που σε βγάζει πάλι στο ποτάμι.
Το Καπιτώλιο έχει για μία ακόμη φορά την τιμητική του (01:55-02:04) για να μπορέσετε να απολαύσετε τους Διόσκουρους κι από την μπροστινή πλευρά αλλά κι επειδή στην πρόσοψη του μουσείου είχαν κρεμασμένη τη φωτογραφία της Τιμονέσκο, της Ιρανής ακτιβίστριας που σκοτώθηκε σε μία διαδήλωση της Τεχεράνης και μίας άλλης γυναικείας μορφής που δεν γνωρίζω. Όπως επίσης δεν έμαθα τον λόγο που τις είχαν κρεμασμένες εκεί.
Η καθημερινότητα της πόλης ξεκινάει με ένα γραφικό κουρείο (02:05), συνεχίζεται με μία ευχάριστη πλευρά της πόλης που δείχνει στον επισκέπτη προς τα που να πάει για να δει τα αξιοθέατα (02:10), στις πινακίδες που αναγράφουν τις οδούς (02:17-02:24), και στα γκράφιτι που άλλα γράφουν το γνωστό ελληνικό σύνθημα σε μία παραλλαγή "Ναζιστική ιταλική αστυνομία" (02:25) ενώ άλλα εκφράζουν διάφορα συναισθήματα (02:30).
Η νύχτα μας πιάνει στην πλατεία του Κολοσσαίου (02:36). Τα ποδήλατα δίπλα στη στάση του μετρό περιμένουν τους αναβάτες τους να επιστρέψουν. Μία ακόμη αγαπημένη φωτογραφία από την Ρώμη. Η νύχτα βοηθάει στην κάλυψη των άσχημων ουλών μιας πόλης. Η Ρώμη όμως δεν το χει ανάγκη. Αντιθέτως της δίνει μία πιο γοητευτική όψη ακόμα και στα αδιάφορα μαγαζιά και μπαράκια που κι αυτή έχει (02:40-03:20).
Κι από την νυχτερινή μας περιπλάνηση καταλήγουμε στην πιο όμορφη καφετέρια της πόλης, το Caffe Greco (03:20-03:30) το οποίο βρίσκεται στην Via dei Condotti, κοντά στην Πιάτσα ντι Σπάνια. Ήταν το φημισμένο στέκι των διανοούμενων της εποχής. Αξίζει να απολαύσει κανείς τον πανάκριβο εσπρέσο του μετά από μία βόλτα στις πλατείες της πόλης.
Η βόλτα μας ολοκληρώνεται με τα πορτραίτα των κατοίκων και των επισκεπτών της Ρώμης. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι προσεύχεται στην πανέμορφη εκκλησία της Σαν Κλεμέντε (03:30), μία κοπέλα ζωγραφίζει πάνω στην γέφυρα των Αγγέλων (03:35), μία άλλη κοπέλα που πιθανότατα με πήρε είδηση πως την βγάζω φωτογραφία, χαμογελάει καθώς περιμένει να ολοκληρωθεί το πορτραίτο μιας φίλης της στην Πιάτσα ντι Σπάνια (03:40), ένας κύριος στέκεται ανάμεσα σε δύο αγάλματα στο εσωτερικό μπαλκόνι του μνημείου Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ, παρατηρώντας τον κόσμο που εισέρχεται στον χώρο (03:45), ένας γεροντάκος απολαμβάνει τα χάδια του ήλιου και την παρέα των γατιών που έχει γύρω του (03:50), ένα μοντέλο ποζάρει στον φακό πάνω στην γέφυρα των αγγέλων (03:55), κι εγώ χαμένος σ' ένα στενό της πόλης προσπαθώ να καταλάβω που βρίσκομαι, μελετώντας τον χάρτη (04:00)...
Arrivederci Roma!

Υπερομάδα!!!

Αυτός είναι ο Θρύλος!

Η μέρα της Ευρώπης

Φέτος οι Ευρωπαίοι γιορτάζουν την μέρα της Γηραιάς Ηπείρου με σύνθημα, "Η Ευρώπη των πολιτών". Βάση αυτής της ημέρας, το ευρωπαϊκό site στο οποίο έχω την τιμή να δημοσιεύω ποικίλα άρθρα (πατήστε εδώ). Το site αυτό (http://one-europe.info), έχει έναν μη κομματικό και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Σκοπός του είναι να περνάει στους επισκέπτες τον ενθουσιασμό αρκετών νέων για τον τόπο τους, για την χώρα τους, και για όλη την ήπειρο. Στο site αυτό θα βρείτε άρθρα τα οποία αντανακλούν ότι έχουμε πετύχει από κοινού στην Ευρώπη ενώ παράλληλα προσφέρει τροφή για προβληματισμούς και σκέψεις σχετικά με το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε.

Επ' ευκαιρίας της σημερινής μέρας θα ανατρέξουμε στο παρελθόν, όταν ο Jan Ottrand μας προσκάλεσε να γιορτάσουμε μακροχρόνια ευημερία και ειρήνη στην Ευρώπη. Σ' ένα άρθρο του μας γυρίζει στο 1950 και στην δήλωση του Schuman για την δημιουργία μας Ένωσης που θα απέτρεπε μελλοντικούς πολέμους.

Επιστρέφοντας στο παρόν, ο Christos Mouzeviris κοιτώντας πίσω στην μέρα αυτή, πιστεύει πως εξακολουθεί να σημαίνει πολλά μέχρι σήμερα, δίνοντας εξηγήσεις για τους λόγους που οφείλουμε να γιορτάζουμε μέχρι σήμερα τη μέρα αυτή χωρίς να χρειάζεται να τραγουδάμε την διάσημη "Ωδή της Χαράς".

Η Ημέρα της Ευρώπης γιορτάζεται απ' όλους τους κατοίκους της ηπείρου. Ο καθένας με τον τρόπο του εμπλουτίζοντας το πολυμορφικό μωσαϊκό της Ένωσης. Κοιτώντας προς το μέλλον θα αναρωτηθεί κανείς, τι είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει αυτή η ποικιλομορφία και πόσα μπορεί να προσφέρει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ποικιλομορφία αυτή βοηθάει στην ενίσχυση της ευρωπαϊκή ολοκλήρωσης. Όπως λέει κι ο Santino Santinelli είμαστε "ενωμένοι στην πολυμορφία".

Πρότυπο ήθους

Σ' ευχαριστούμε για τις μαγικές στιγμές!

Ένα όνομα με ιστορία...

Το όνομα Γιώργος είναι ένα ευρέως διαδεδομένο. Προέρχεται από την ελληνική λέξη γεωργός, στα ελληνικά ως Γεώργιος και στα λατινικά ως Georgius. Η λέξη γεωργός αποτελείται από δύο ενωμένες λέξεις, την γη και το έργο.
Το όνομα αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε στην Αρχαία Ελλάδα παρά μόνο ως ένα από τα επίθετα του Δία στην Αθήνα, ο Ζευς Γεωργός, ο θεός των καλλιεργειών και της συγκομιδής.
Στο δυτικό κόσμο, το όνομα είναι γνωστό από τον ενδέκατο αιώνα, ως αποτέλεσμα των Σταυροφοριών. Το όνομα επεκτάθηκε, λόγω της δημοτικότητας του Αγίου Γεωργίου και της Golden Legend, διαδεδομένη στα ευρωπαϊκά δικαστήρια του δέκατου τρίτου αιώνα.
Στην Γερμανία το όνομα αυτό ήταν αρκετά δημοφιλές τον Μεσαίωνα αλλά στη συνέχεια η χρήση του μειώθηκε. Στην Βρετανία, παρά το γεγονός πως προστάτης είναι ο Άγιος Γεώργιος, το όνομα δεν είχε καμία τύχη. Στις ΗΠΑ, οι στατιστικές από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, το είχαν κατατάξει μεταξύ των πέντε πιο δημοφιλή ονομάτων που επέλεγαν σε μωρά. Η τάση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 1950. Έπειτε το όνομα άρχισε να χάνει δημοτικότητα. Η ίδια τάση σημειώθηκε στη Γαλλία ως ένα από τα κορυφαία δέκα στις αρχές του εικοστού αιώνα, έχει καταλήξει σήμερα να είναι στη θέση 20.

Καλό Πάσχα

... με μέτρο!

Πόσο πολύ καφέ ήπιαν τελικά τα «Φιλαράκια»;

Υπήρξε μια από τις πιο δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές παγκοσμίως. Τόσο που ακόμη και τώρα, σχεδόν εννέα χρόνια μετά το τελευταίο επεισόδιο, να προκαλεί ακόμα ενδιαφέρον, τόσο για το παρόν και το μέλλον των έξι πρωταγωνιστών της, όσο και για το τι μπορούσε να σημαίνει το κάθε τι σε κάθε λήψη. Η τελευταία μάλιστα ανακάλυψη για τα «Φιλαράκια» (τα «Friends» που προβλήθηκαν από το ΝΒC για 10 χρόνια από το 1994 ως το 2004, έρχεται από την επιστημονική επιθεώρηση Scientific American! Και αφορά το πόσο καφέ εμφανίζονται να πίνουν στο στέκι τους – στο Central Perk – οι έξι φίλοι.
Οι συντάκτες της έρευνας – η οποία είναι περισσότερο τηλεοπτικών ηθών και λιγότερο επιστημονική – ξεκίνησαν με την υπόθεση ότι σε κάθε επεισόδιο ο κάθε πρωταγωνιστής θα πρέπει να έχει πιει από δύο μεγάλα φλιτζάνια καφέ, όπως αυτά συχνά εμφανίζονταν στο κεντρικό τραπέζι του Central Perk. Και μιλάμε για 236 επεισόδια στα οποία η Ρέιτσελ (Τζένιφερ Ανιστον), ο Τσάντλερ (Μάθιου Πέρι), η Φοίβη (Λίζα Κούντροου), ο Τζόι (Ματ ΛεΜπλανκ), η Μόνικα (Κόρτνεϊ Κοξ) και ο Ρος (Ντέιβιντ Σουίμερ) ήπιαν καφέ: πολύ καφέ.
Σύμφωνα λοιπόν με το blog του Scientific American, τα έξι φιλαράκια κατανάλωσαν 445 γαλόνια καφέ, δηλαδή 1,684 τόνους! Αυτό ισοδυναμεί με 1,36 κιλά καθαρής καφεΐνης, η οποία όπως σημειώνει το Scientific American μπορεί να σκοτώσει 300 ενήλικες ανθρώπους αν καταναλωθεί άμεσα, αντί σε χρονικό διάστημα μιας δεκαετίας.
Ασφαλώς η έρευνα δεν έχει καμία ουσιαστική επιστημονική αξία, εκτός από την καταγραφή μιας συνήθειας που μπήκε στα σπίτια όχι μόνο της Αμερικής αλλά ολόκληρου του κόσμου. Και έκανε τη βιομηχανία του καφέ να τρίβει τα χέρια της...

Πηγή: http://www.tanea.gr

Η σιωπή των αχαμνών

Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

Μέχρι και ο Ράιχενμπαχ μας έκανε... πλάκα: «Τα συνδικάτα διαδηλώνουν στην Γερμανία και παίρνουν 6% αυξήσεις στους μισθούς, ενώ οι αντιδράσεις των Ελλήνων είναι απόλυτα μετριοπαθείς έστω κι αν το εισόδημά τους μειώθηκε κατά 50%».
Η δήλωση αυτή του επικεφαλής της Task Force στην Αθήνα κατά κάποιους σημαίνει... έκπληξη. Κατ’ άλλους σημαίνει κοροϊδία, αφού η πολιτική την οποία ο ίδιος εποπτεύει προκαλεί αυτά για τα......... οποία θα έπρεπε ο ελληνικός λαός να διαδηλώνει και να διεκδικεί, ενώ η χώρα του, η Γερμανία, είναι αυτή που έχει επιβάλει τη σιδηρά πειθαρχία της άτεγκτης λιτότητας.
Με το συμπάθιο, αλλά αυτό που διακρίνω στη δήλωσή του είναι περιφρόνηση. Η εν λόγω δήλωση θρυλείται πως έγινε εξ αιτίας των χιλίων μόνο διαδηλωτών που βρέθηκαν έξω από τη Βουλή κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Η θλιβερή εικόνα επικυρώθηκε στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, στην οποία η απουσία κόσμου ήταν το μόνο στοιχείο άξιο σχολιασμού.
Όπως είπε καυστικά φίλος μετά τη λήξη της... σεμνής παράστασης, αυτός ο κόσμος αντιστοιχεί σε πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στο Λιχτενστάιν.
Ποιος όμως να πάει σε διαδήλωση των συνδικάτων και γιατί; Η διαγωγή τους το προηγούμενο διάστημα υπήρξε επιεικώς απαράδεκτη. Επαίρονται πολλοί συνδικαλιστές για τις 30 γενικές απεργίες στα τρία χρόνια λιτότητας. Ε, και λοιπόν; Ουκ εν τω πολλώ το ευ. Ή, αλλιώς, κρίσιμη είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα.
Ας φύγουμε όμως και απ’ αυτό – άλλωστε ο εγχώριος συνδικαλισμός δεν αξίζει τον κόπο μιας σοβαρής συζήτησης, όσο και αν αυτό κάνει έξαλλους τους «εργατοπατέρες» μας. Ούτε την κατ’ ουσίαν κατάργησή τους δεν κατάφεραν να αποτρέψουν οι άνθρωποι.
Είτε ανίκανοι είτε απλώς ηττημένοι, αποτελούν παρελθόν και ο ελληνικός λαός πρέπει πλέον να βρει τρόπους αντίστασης που να τους υπερβαίνουν. Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα...
Παρεμπιπτόντως, όμως, η μνήμη ανακαλεί και μια άλλη πλευρά που σχετίζεται με τη λαϊκή κινητοποίηση: τους «Αγανακτισμένους», για τους οποίους πολλοί ακόμη και σήμερα αναρωτιούνται «πού πήγαν».
Μια εντελώς ψυχρή ματιά στις πρώτες πολυπληθείς συγκεντρώσεις στην πλατεία συντάγματος, χωρίς ίχνος συναισθήματος ή προσδοκίας, μαρτυρούσε μια κρίσιμη αλήθεια: εκεί συγκεντρώθηκαν κυρίως άνθρωποι που φοβούνταν ότι έχουν ακόμη πολλά να χάσουν. Σχεδόν πουθενά δεν διέκρινες αυτούς που ήδη τα είχαν χάσει ή τα έχαναν όλα. Αυτοί βρίσκονταν κάπου αλλού και πάντως όχι στο Σύνταγμα.
Ήταν επίσης προφανές ότι εκείνο το ζωηρό και πολύχρωμο πλήθος εύκολα θα διαλυόταν από την ωμή βία των ΜΑΤ του Χρυσοχοΐδη.
Χωρίς πολιτικούς στόχους, με ένα πολύβουο μελίσσι από αντιμνημονιακούς ιεροκήρυκες να φωνασκούν χωρίς να λένε κάτι κατανοητό, με άπειρα γκρουπούσκουλα να παραμερίζουν τις σημαίες τους για να ενδυθούν τον μανδύα της «άμεσης δημοκρατίας» και να πουν ακριβώς τα ίδια ακαταλαβίστικα που θα έλεγαν κάτω από αυτές, αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα ήταν καταδικασμένο. 

Έκτοτε πολλά άλλαξαν, αλλά μέσω... της κάλπης:
● η Ν.Δ. συρρικνώθηκε γεννώντας τους Ανεξάρτητους Έλληνες, αλλά κέρδισε τις εκλογές,
● το ΠΑΣΟΚ κατακρημνίστηκε και ήδη απαξιώνεται πλήρως,
● ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα τεράστιο άλμα και βρέθηκε αξιωματική αντιπολίτευση,
● η ΔΗΜΑΡ μπήκε στη Βουλή και στη συγκυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ,
● το ΚΚΕ συρρικνώθηκε
● και, τέλος, το αυγό του φιδιού έσκασε για να ξεπηδήσει η Χρυσή Αυγή.

Σήμερα όμως όλα είναι πάλι «μπλοκαρισμένα»:
● η κυβέρνηση, με απόλυτη κυρίαρχο τη Ν.Δ. και θλιβερούς κομπάρσους τους συγκυβερνήτες της, συνεχίζει το καταστροφικό έργο για λογαριασμό των δανειστών,
● ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στάσιμος,
● στο ΠΑΣΟΚ πλακώνονται για το ταμείο και γκρεμίζονται ακόμη περισσότερο στις δημοσκοπήσεις,
● η ΔΗΜΑΡ πληρώνει το κόστος της συμμετοχής στην κυβέρνηση,
● οι Ανεξάρτητοι Έλληνες επιβιώνουν παρά τους σκοπέλους και τους υφάλους,
● το ΚΚΕ προσπαθεί να ανακάμψει με άγνωστο αποτέλεσμα
● και η Χρυσή Αυγή έχει, αναλογικά, τα μεγαλύτερα δημοσκοπικά κέρδη.

Μπροστά σε όλο αυτό το «μπλοκάρισμα», η απογοήτευση και η ιδιώτευση είναι οι σχεδόν φυσικές συνέπειες ενός πολιτικού νταραβεριού το οποίο χαρακτηρίζουν η έλλειψη προοπτικής και εξαγγελιών και η ραγδαία επιδείνωση της ζωής των Ελλήνων πολιτών.
Οργισμένη η κοινωνία. Ίσως το μέγεθος της οργής της να μην είναι δυνατόν καν να προσεγγιστεί. Αλλά παραμένει βουβή και ιδιωτική προκαλώντας συνεχώς το ίδιο ερώτημα: Γιατί; Η απάντηση, τουλάχιστον αυτή που μοιάζει πιο ρεαλιστική, βρίσκεται σε ένα άλλο ερώτημα, το οποίο διατυπώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη η κοινωνία: Τι να κάνουμε;

● Άλλοι την καλούν να υπομείνει όσα είναι απλώς αδύνατον να αντέξει υποσχόμενοι την παραμονή σε έναν τεχνητό Παράδεισο που στην πράξη έχει ήδη αποδειχθεί Κόλαση. Όμως στους τεχνητούς Παραδείσους μπορείς να πας μόνο με ναρκωτικά – προφανώς αυτό το αναλαμβάνουν τα συμβεβλημένα ΜΜΕ.
● Άλλοι την καλούν να ξεσηκωθεί και να ρίξει την κυβέρνηση για να φέρει αυτούς στην εξουσία. Μόνο που ξεχνούν να εξηγήσουν τι ακριβώς πρέπει αυτός ο κόσμος να διεκδικήσει, αλλά και για ποιον ακριβώς λόγο, με ποιο σχέδιο και ποια προοπτική πρέπει να τους φέρει στην εξουσία. Η επίκληση της διαπραγμάτευσης δεν αρκεί – τα ίδια έλεγε και ο Σαμαράς πριν από ένα χρόνο.
● Άλλοι την καλούν να ρίξει τον παγκόσμιο καπιταλισμό και να γκρεμίσει τα μονοπώλια – πολύ βαρύ το έργο, όταν δεν μπορείς έστω να κάνεις μια αξιοπρεπή διαδήλωση. Ούτε με ναρκωτικά.
● Άλλοι την καλούν να διώξει τους μετανάστες για να σωθεί – μόνο που αυτοί φεύγουν μόνοι τους ελλείψει μεροκάματου. Και μαζί τους φεύγουν και οι Έλληνες, την ώρα που οι ιεροκήρυκες του νεοναζισμού ψηφίζουν υπέρ των... εφοπλιστών στη Βουλή και προκαλούν αηδία με την ωμή βία και τον τραμπουκισμό τους. Ταυτόχρονα όμως υπογραμμίζουν με τρόπο επώδυνο την ανεπάρκεια των υπολοίπων.
● Άλλοι ζητούν λίγες ψήφους μόνο και μόνο για να μπορούν να το παίζουν κυβερνητικοί εταίροι παντός καιρού – κι εδώ... νηφάλιος είναι λίγο δύσκολο να ενθουσιαστείς, ειδικά αν οι αιτούντες την ψήφο σου έχουν ήδη συμβάλει στην εξαπάτηση και την καταστροφή σου. Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα.

Κάπως έτσι το καυτό ερώτημα («Τι να κάνουμε;») παραμένει επί της ουσίας αναπάντητο. Κι όσο μένει αναπάντητο θα γίνεται ταυτοχρόνως διαλυτικό. Απαντήσεις λοιπόν. Συγκροτημένες και όχι αχαμνές, αδύναμες να ακουστούν έξω από το στενό ακροατήριο των φίλιών ΜΜΕ και των κομματικών γραφείων. Τους αχαμνούς – όπως και τους αμνούς – τους τρώει ο λύκος.

Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.gr

Καλό μήνα

Να και μια πρωτομαγιά που έπεσε μέσα στην Μεγαλοβδομάδα και τα έκανε όλα άνω κάτω. Και είναι πολύ ευχάριστο να ξεκινάει ένας μήνας μ' ένα πενθήμερο αργίας. Αυτό δείχνει πως θα κυλίσει ευχάριστα. 

Όπως ευχάριστο είναι και το φετινό Πάσχα, το οποίο θα συνοδευτεί με βουτιές στην θάλασσα. 

Κι επειδή ο ήχος του κύματος με καλεί, σας εύχομαι να χετε έναν καλό μήνα.