Μείον ένας ακόμα...

Όχι δε θα κάνω ήρωα τον Βύρων Πολύδωρα. Ξέρουμε τη πολιτική του πορεία, θυμόμαστε το φλερτ του με την Χρυσή Αυγή, γελάσαμε με την "γράνα" του και τις υπόλοιπες φιλοσοφίες που ξεφούρνιζε με πομπώδες ύφος. Δε θα χαρακτηρίσω την πολιτική του έξοδο ως ηρωική. Όπως η Τζάκρη, έτσι κι αυτός σαν ποντίκι βούτηξε στη θάλασσα πριν τον παρασύρει το ναυάγιο της σαμαροβενιζελικής κυβέρνησης, στον πάτο.

Το (ακρο)δεξιό κόμμα για μία ακόμη φορά απέδειξε την αξία του ονόματός του, "Νέα Δημοκρατία". Δηλαδή μία άλλη δημοκρατία, δικιά τους δημοκρατία, μία δεξιά δημοκρατία. Αν δεν συμφωνείς μαζί μας θα σε διαγράφουμε. Το είδαμε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. παλιότερα όταν ήταν κυβέρνηση και στην Ν.Δ. όταν ήταν αντιπολίτευση. Το βλέπουμε και τώρα από τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν. 

Το είδαμε πρόσφατα με την Τζάκρη. Ούτε κι αυτήν την θεωρώ ηρωίδα για το όχι της. Θα είναι επίσης μεγάλο λάθος αν υιοθετήσει κι αυτήν ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. Την ίδια στάση κρατάω και για τον Πολύδωρα.

Η ουσία όμως είναι αλλού. Η κυβέρνηση πέφτει. Το βλέπουν όλοι. Σε κάθε ψηφοφορία διαγράφεται κι ένας βουλευτές της ακροδεξιάς κυβέρνησης. Με μαθηματική ακρίβεια, το αργότερο σε τρεις ψηφοφορίες, η κυβέρνηση αυτή θα πέσει από μόνη της. Πολιτική της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να μιλάνε για ήττα και κατάρρευση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αρχίσει πει πως αν είναι να πέσουν, θα πέσουν μαχητικά. Μαχητικά πως; Με τι; Ξεπουλώντας ότι έχει απομείνει κι ότι προλάβουν; 

Από χθες οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλέον αέρα νίκης στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ κι όχι απλά προβάδισμα. Δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια έχουν αρχίσει να μειώνουν το γλείψιμο στους πολιτικούς της κυβέρνησης. Φωνές αγανάκτησης και φιλοσυριζαϊκές εμφανίζονται δειλα-δειλά στο κανάλι του Φαλήρου. Αντιμνημονιακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ανεβάζουν την απήχησή τους στο κοινό. Πολτικές συζητήσεις πλέον αναπτύσσονται σε εργασιακούς χώρους, σε πηγαδάκια, σε κουτούκια και στους δρόμους.

Όλα αλλάζουν. Όλοι το θέλουν. Κανείς δεν αντέχει άλλο την ακροδεξιά πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και τρία χρόνια, η οποία κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο απάνθρωπη και σκληρή. Μία πολιτική που πλέον έχει περάσει και στους εργασιακούς χώρους. Κι όμως η κατάρρευση όλου αυτού του σκηνικού θα ξεκινήσει από κει. Από τους χώρους εργασίας. 

Πρόσωπα όπως ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, ο Κεδίκογλου, ο Στουρνάρας κι άλλοι, είναι αντιπαθητικοί προς τον κόσμο. Κανείς δεν τους θέλει πια παρά μόνο κάποιοι ηλικιωμένοι που δεν θέλουν να αλλάξουν μυαλά και νοοτροπία κι ας τους τρώνε τις συντάξεις και τα σπίτια (πλέον). 

Πρέπει να το πάρουν χαμπάρι πως είναι ανεπιθύμητοι και οφείλουν να αποχωρήσουν. 

Δεν τους θέλουμε πια. 

Δεν αντέχουν κι αυτοί πια. 

Να φύγουν άμεσα!