Τα Δεκεμβριανά του 2013 αργούν...

Μία πόλη την μαθαίνεις μόνο όταν την περπατήσεις. Αυτό το χω μάθει από τα ταξίδια μου αλλά και από τις μικρές καθημερινές περιπλανήσεις στην Αθήνα αλλά και στο νησί μου, την Χίο. Κι όταν την περπατάς με το κεφάλι ψηλά, τόσο περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκεις. Κι ότι καινούργιο σε προβληματίζει, ταυτόχρονα σε οδηγεί σε αναζήτηση πηγών.
Αγαπημένη μου βόλτα είναι από το κέντρο προς τη γειτονιά μου μέσω της Αμαλίας. Στο ύψος της Πύλης του Ανδριανού, βρίσκονται δύο κτίρια γεμάτα τρύπες στους εξωτερικούς τους τοίχους. Οι περισσότερες είναι μαζεμένες γύρω από τα παράθυρα και οι υπόλοιπες μοιράζονται σ' ολόκληρη την πρόσοψη των κτιρίων.
Αυτές οι τρύπες ήταν η αφορμή να αναζητήσω τον λόγο της ύπαρξής τους. Όταν τελικά βρήκα την απάντηση, ένιωσα μία ιδιαίτερη συγκίνηση και συνάμα ικανοποίηση που αυτά τα δύο κτίρια κατάφεραν στο πέρας των χρόνων και των καθεστώτων που πέρασαν απ' αυτή τη χώρα, να σταθούν όρθια για να θυμίζουν στους Αθηναίους τα Δεκεμβριανά του 1944.
Σαν χθες πριν από 69 χρόνια, χωροφύλακες, παραταγμένοι στη ταράτσα της Βουλής και των γύρω κτιρίων, δολοφόνησαν με εντολή του Έβερτ, Έλληνες πολίτες που διαδήλωναν στη πλατεία Συντάγματος. Από μαρτυρία Χίτη, είχε δοθεί εντολή να ξεκινήσουν οι πυροβολισμοί μόλις φτάσει ο κόσμος στον Άγνωστο Στρατιώτη.
Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκεμβρίου του 1944, οι Χίτες σκότωσαν άλλους 40 Έλληνες και τραυμάτισαν 70 απ' αυτούς που πήγαν να θάψουν τους δολοφονημένους.
Εκείνες τις μέρες ο κόσμος είχε κατέβει στους δρόμους για να φωνάξει υπέρ της Δημοκρατίας. Μίας Δημοκρατίας που από τότε έπεφτε σε λάθος χέρια. Εκείνη τη περίοδο βρισκόταν στα χέρια του γέρου Παπανδρέου. Του ανθρώπου που πούλησε την χώρα του και την οδήγησε σ' έναν αιμοβόρο εμφύλιο πόλεμο. Ενός ανθρώπου που έβγαλε πολύ κόσμο στους δρόμους εναντίον του. Στη Θεσσαλονίκη κατέβηκαν 250.000 άνθρωποι, στη Δράμα 30.000 και στο Αγρίνιο 40.000. Ο αριθμός αυτός πρέπει να συγκριθεί με τους αριθμούς των κατοίκων εκείνη την εποχή.
Ο κόσμος τότε φώναζε δυνατά κατά του φασισμού και ενάντια στον Παπανδρέου που τον αντιπροσώπευε. Τι έμενε στον κ. Παπανδρέου και στην άθλια κυβέρνηση του; Έμέναν oι χωροφύλακες, έμεναν οι τσολιάδες που τους κατέβαζε στην Ομόνοια, έμεναν οι μπουραντάδες, έμεναν οι πεμπτοφαλαγγίτες και οι δωσίλογοι. Έμενε ο σύμβουλος του Στυλιανός Γονατάς. Έμενε ο φασίστας «δημοκράτης» Κατσώτας, Έμεναν οι «αγγλόφιλοι» κ.κ. Σπηλιωτόπουλος και Έβερτ.
Δυστυχώς όμως με αυτούς τους ανθρώπους στο πλευρό του και με τις ευλογίες των Βρετανών, η κυβέρνηση Παπανδρέου άλλαξε το μέλλον της Ελλάδος. Από εκείνη τη χρονική στιγμή και μετά η Αριστερά στην Ελλάδα θα έμενε ανάπηρη κι ανώριμη μέχρι σήμερα.
Και φτάνουμε στο 2013. Σε λίγες μέρες θα έχουμε την θλιβερή επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικό. Η αντίδραση ήταν άμεση και μεγάλη. Ακόμα μου προκαλεί έκπληξη αυτό το ξέσπασμα διότι τότε δε φανταζόμασταν τα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Ο κόσμος όμως ήταν αγανακτισμένος από ένα σύστημα που το έβλεπε να σαπίζει.
Λίγοι είχαν αφυπνιστεί τότε. Μαζί με αυτούς κατέβηκαν και οι μπαχαλάκηδες στους δρόμους και κάψανε τη μισή Αθήνα. Από τότε ξεκίνησε και η παρακμή του κέντρου το οποίο μαράζωσε ακόμα περισσότερο με την οικονομική κρίση, την ανεργία αλλά και την κατρακύλα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία πλέον στεγάζεται σε χαρτόκουτα και κοιμάται στα παγκάκια, συντροφιά με μία σύριγγα.
Όσο και να προσπαθεί η ακροδεξιά ελληνική κυβέρνηση να κρύψει τα παραπάνω αποτελέσματα του success story που ζούμε, τόσο περισσότερη βρωμιά και δυσωδία, αναδύεται από τους δρόμους της πόλης. Και αυτή η μιζέρια, γίνεται ακόμα πιο τραγική στις μέρες μας, που ο δήμος προσπαθεί να στολιστεί το κέντρο για να υποδεχτεί τα Χριστούγεννα.
Σήμερα αποφάσισα να βολτάρω στην Πανεπιστημίου καθώς επέστρεφα σπίτι. Πριν φτάσω στην Αμαλίας και συναντήσω τα δύο αυτά κτίρια, που μου θύμισαν την σημερινή επέτειο των Δεκεμβριανών, παρατηρούσα το δρόμο της Πανεπιστημίου σαν να τον έβλεπα για τελευταία φορά, μιας και με την επερχόμενη ανάπλαση, θα μετατραπεί σε μία ευρωπαϊκή γειτονιά. Φυσικά θα τη χαίρονται όσοι είναι ακόμα ζωντανοί ως τότε κι όσοι δε θα χουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.
Περπατούσα λοιπόν σήμερα σε μία ήρεμη οδό, σε περίοδο που τα πανεπιστήμια έχουν νεκρώσει, σε περίοδο που η υγεία πέρασε σε ιδιώτες για να εξυπηρετεί μόνο στους πλούσιους, σε περίοδο που οι τράπεζες είναι έτοιμες να πάρουν τα σπίτια από τους ήδη οικονομικά γονατισμένους Έλληνες...
Η μόνη "αντίσταση" που συνάντησα στο τελείωμα του δρόμου, ήταν η ταμπέλα μίας θεατρικής παράστασης του Λάκη Λαζόπουλου, "Sorry, I am Greek". Τότε θυμήθηκα ένα γκράφιτι της οδού Πειραιώς, στο οποίο στέκονταν οι τηλεοπτική επαναστάτες (Κανάκης, Σερβετάς, Λαζόπουλος) με μία λεζάντα που προκαλούσε τον κάθε περαστικό, ρωτώντας τον, με πόσα εκατομμύρια θα γινόταν επαναστάτης.
Έτσι κι εδώ, έξω από ένα κεντρικό θέατρο, ο Λάκης Λαζόπουλος, ως γνήσιος Έλληνας, χρησιμοποιώντας έναν αγγλικό τίτλο (λες και δε μπορούσε να απευθυνθεί στα ελληνικά), ήταν ο μόνος που πουλούσε επανάσταση, μόνο και μόνο για να γεμίσει τις τσέπες του. Κρίμα που αρκετός κόσμος έχει ανάγκη απ' αυτές τις ψωνισμένες προσωπικότητες για να νιώσει πως κάνει επανάσταση, αδιαφορώντας για την κοινωνική θέση και την οικονομική κατάσταση αυτών των αποβρασμάτων που τους κοροϊδεύουν.
Προβληματισμένος συνέχισα την βόλτα μου προς την πλατεία Συντάγματος. Μα που είναι ο αγανακτισμένος κόσμος που ξεσπάει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Που είναι ο κόσμος που δεν αντέχει άλλο τα απάνθρωπα μέτρα; Που είναι ο κόσμος που θέλει να ρίξει αυτήν την ακροδεξιά κυβέρνηση;
Μήπως διανύουμε την περίοδο της νηνεμίας πριν την καταιγίδα;