Πέντε χρόνια μετά...

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου με βρήκε στην Θεσσαλονίκη. Ακόμα δε θα ξεχάσω τη στιγμή που βγήκα από τον κινηματογράφο και περπάτησα σε μία Εγνατία που καιγόταν από την μία άκρη ως την άλλη. Τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε κείμενο. Σίγουρα θα τα υποτιμήσω όσο κι αν προσπαθήσω να τα αναλύσω. Θα αρκεστώ μόνο στην οργή, όταν έφτασα στο σπίτι κι έμαθα τη δολοφονία του παιδιού από χέρι αστυνομικού. 

Στην Αθήνα έφτασα δύο μέρες μετά, τη βραδιά που καιγόταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η τεράστια πύρινη φλόγα που υψωνόταν στον ουρανό του Συντάγματος, έμεινε για πάντα αποτυπωμένη στη μνήμη μου. Είναι από τις στιγμές που διαπιστώνεις πως είναι ιστορικές και κοκαλώνεις στη μέση

του δρόμου για να τις απολαύσεις σαν να είσαι απλά ένας θεατής που παρακολουθεί ένα ντοκιμαντέρ στη τηλεόραση του σπιτιού του. Είναι οι στιγμές που χάνεσαι και νιώθεις απών από το κέντρο των εξελίξεων ενώ βρίσκεσαι κι εσύ μέσα σ' αυτό. Όμως αυτές οι στιγμές είναι αστραπιαίες διότι το ένστικτο της επιβίωσης σε αναγκάζει να τρέξεις στα γύρω στενά για να αποφύγεις τα δακρυγόνα, τα γκλομπς και τους ματατζήδες.
Τις επόμενες χρονιές είχα αποστασιοποιηθεί απ' αυτά τα επεισόδια. Το 2009 ήμουν σχεδόν περαστικός από την Πανεπιστημίου όταν ξεκίνησαν οι πρώτες αψιμαχίες των νεαρών διαδηλωτών με τους αστυνομικούς.
Με την πάροδο του χρόνου είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Θεωρούσα γραφική τη νοοτροπία του να περιμένει ο κόσμος μία συγκεκριμένη ημερομηνία για να βγει στους δρόμους, από τη στιγμή που είχε ένα σωρό λόγους να βρίσκεται κάθε μέρα σε αναβρασμό.
Ήρθε το 2010 και μπήκαμε στην οικονομική κρίση. Τον Μάιο κάηκαν τρεις άνθρωποι στην Marfin επειδή ο Βγενόπουλος δεν τους άφηνε να απεργήσουν. Ο θάνατος των ανθρώπων αυτών ήταν και ο ευνουχισμός της ελληνικής κοινωνίας. Από τότε έπαψαν να υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις κι επεισόδια σε μορφή εξέγερσης. Ο κόσμος φοβήθηκε και κλείστηκε στα σπίτια του.
Σ' αυτήν την κατάσταση μιζέριας και κατάθλιψης φτάσαμε στο σήμερα. Τα πρωινά επεισόδια της Πανεπιστημίου με βρήκαν στη δουλειά. Άκουσα πως οι ματατζήδες είχαν το θράσος να περικυκλώσουν μαθητές στο προαύλιο της Πανεπιστημίου (αυτές οι συμπτώσεις πάντα μου άρεσαν) και τους άφηναν να περάσουν από τον κλοιό μόνο μετά από εξονυχιστικό έλεγχο. Κάποιοι αναφέρουν πως οι αστυνομικοί τοποθετούσαν ενοχοποιητικά στοιχεία σε τσάντες και τσέπες μαθητών.
Το όργανο κρατικής τρομοκρατίας λειτούργησε πάλι καλά. Πλέον ο εκφοβισμός πρέπει να ξεκινάει από το σχολείο!
Κι ενώ μελαγχολούσα για την ολοκλήρωση μίας ακόμη συνηθισμένης διαδήλωσης, μου ήρθε μία φωτογραφία από την Ιταλία που μου απέδειξε πως ο θάνατος του νεαρού Γρηγορόπουλου, έχει γίνει πλέον σύμβολο για όλη την ευρωπαϊκή μαθητική νεολαία. Οι νέοι πλέον φωνάζουν οργισμένοι για το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα που τους μαθαίνει ιστορική προπαγάνδα κι εξειδικευμένα μαθηματικά που στους περισσότερους δε θα χρησιμεύσουν πουθενά. Φωνάζουν για τα απαράδεκτα ελληνικά πανεπιστήμια, όπου εκεί μέσα μαθαίνεις την αξία των δημοσίων σχέσεων και το πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς μέλος σε κάποιο πολιτικό κόμμα για να μπορεί να πάρει με την "αξία" του το πτυχίο. Και πάνω απ' όλα ουρλιάζουν και πετάνε μολότοφ και πέτρες προς ένα μέλλον που είναι ζοφερό και τους οδηγεί στην ανεργία και στην ανασφάλεια.
Για τους νέους το πρόσωπο του Αλέξη, συμβολίζει την κοπελίτσα που πέθανε τις προάλλες στο Κορδελιό της Θεσσαλονίκης, τους φοιτητές που πέθαναν με τον ίδιο τρόπο στην Λάρισα (αν δεν κάνω λάθος), το αγοράκι που μπήκε στο φλεγόμενο σπίτι για να σώσει το μικρότερο αδελφάκι του και κάηκαν και τα δύο επειδή η οικογένεια ζεσταινόταν με ξυλόσομπα, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν από απελπισία, τους άστεγους που πεθαίνουν στους δρόμους από το κρύο, τους ασθενείς που πεθαίνουν στα ιατρεία επειδή δεν υπάρχουν φάρμακα και περίθαλψη, στις πολιτικές και ρατσιστικές δολοφονίες νέων παιδιών και όλων των θυμάτων που έπονται...
Το 2008 ζήσαμε μία αυθόρμητη και πραγματική εξέγερση στους δρόμους της Αθήνας. Οι εικόνες αυτές είναι τόσο μακρινές αλλά και τόσο κοντινές...
Και ο χρόνος αυτής της ακροδεξιάς κυβέρνησης έχει πλέον εξαντληθεί...