Όμως κανείς δεν έχει αναρωτηθεί για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Πως αισθανόμαστε άραγε όταν κυκλοφορούμε σε μία πόλη πνιγμένη στην ομίχλη με έντονη την οσμή του (καθετί) καμένου. Τι σκεφτόμαστε όταν περπατάμε στους δρόμους χαμένοι καθώς περιορίζεται η ορατότητά μας στα δέκα με είκοσι μέτρα. Η Αθήνα για μας έχει μετατραπεί σε ένα στοιχειωμένο Λονδίνο άλλων εποχών.
Πέρσι εμφανίστηκε η αιθαλομίχλη κι απλά συζητήθηκε. Φέτος όμως βλέπουμε όλους να αντιδρούν με την παρουσία της. Και η αντίδραση αυτή δεν ακούγεται από τον κόσμο που την εισπνέει αλλά από τα λαμόγια της Βουλής. Μήπως η οργή του κόσμου την έχει σπρώξει προς τα βόρεια κι έχει πνίξει τους πολιτικούς που ζουν μες τη χλιδή. Μήπως η καθημερινή μιζέρια των Ελλήνων έχει μπουκάρει ανεξέλεγκτα στα σπίτια των πολιτικών οι οποίοι ζουν αποκομμένοι από τα κοινωνικά προβλήματα που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει;
Οι πρώτες συμβουλές που ακούστηκαν ήταν κωμικοτραγικές. Μας προειδοποιούσαν πως είναι βλαβερό να κάνουμε υπαίθρια γυμναστική κυρίως τα βράδια διότι έτσι επιβαρύνεται περισσότερο ο οργανισμός μας. Κάποιοι μάλιστα προβληματιζόντουσαν διότι έπρεπε να κόψουν το τένις.
Πριν από έναν μήνα άκουσα ένα διάλογο μεταξύ δεξιών. Έδειχναν προβληματισμένοι για το φαινόμενο της αιθαλομίχλης. Η κουβέντα ήταν γρήγορη και απλή. "Βλέπεις τι γίνεται με την αιθαλομίχλη;" "Μα αφού ο καθένας καίει ότι βρει...". Εκεί κόπηκε και η συζήτηση. Δεν αναρωτήθηκαν παραπάνω στο γιατί οι άνθρωποι καίνε ότι βρουν. Μήπως επειδή δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν την Δ.Ε.Η.; Μήπως επειδή ο Στουρνάρας δεν μειώνει το Φ.Π.Α. του πετρελαίου για να μη θερμάνουν οι πλούσιοι τις πισίνες τους; Μήπως ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τα χει κάνει όλα σκατά;
Όμως εμένα μου κάνει εντύπωση η επιμονή του κόσμου. Τη στιγμή που το ζει καθημερινά και το ακούει και στην τηλεόραση πως η αιθαλομίχλη κάνει κακό στην υγεία μας, εξακολουθεί και χρησιμοποιεί τα τζάκια καίγοντας ότι βρει.
Οι λόγοι που επιμένει σ' αυτή τη λύση είναι πολλοί. Ο βασικότερος λόγος είναι ο οικονομικός. Η φτώχεια οδηγεί στην παρακμή κάτι που υποβαθμίζει κατά πολύ την ποιότητα της καθημερινότητάς μας.
Εγώ όμως το βλέπω και λίγο συμβολικά. Σ' αυτό βοήθησε και μία συνήθεια που έκανα μικρός μιας και μου άρεσε να παρακολουθώ ντοκιμαντέρ που αφορούσαν το ζωικό βασίλειο. Από τότε είχα συγκρατήσει μία αντίδραση των ζώων, που προκαλούταν όταν τα αιχμαλώτιζαν για να τα προορίσουν σε ζωολογικούς κήπους. Πολλά απ' αυτά έπεφταν σε κατάθλιψη κι αρρώσταιναν. Ακόμα θυμάμαι στην ταινία "Free Willy" το λοξό πτερύγιο της όρκας που οφειλόταν στη σκλαβία που ένιωθε μέσα στη δεξαμενή.
Όπως στα ζώα, έτσι και στη δικιά μας περίπτωση, ο ελληνικός λαός δεν αντέχει πλέον την οικονομική σκλαβία της κυβέρνησης του Σαμαρά. Πολλοί είναι αυτοί πια που δε τα βγάζουν πέρα. Αρκετοί αυτοκτονούν. Ο αριθμός των αυτόχειρων έχει σταματήσει να μετριέται διότι έχει φτάσει σε μεγάλα ύψη για μία χώρα σαν την Ελλάδα. Όσοι βρίσκονται όμως ακόμα στη ζωή, μαραζώνουν μέρα με την μέρα. Η κοινωνία έχει αρχίσει να αργοπεθαίνει συνολικά. Όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησε. Το πάλεψε, αντέδρασε κι έφαγε δακρυγόνα και γκλοπς. Η αστυνομία έσπασε κεφάλια και χέρια. Στη συνέχεια ήρθε και το οικονομικό γονάτισμα που επέφερε η κυβέρνηση του Σαμαρά. Ακολούθησαν οι ακροδεξιές παρεμβάσεις στο κλείσιμο της ΕΡΤ και στους πλειστηριασμούς ακινήτων.
Από τη μια είναι σίγουρο πως ζούμε τις τελευταίες μέρες μίας κυβέρνησης που θα μισηθεί όσο καμία άλλη στα επόμενα χρόνια που οι συνέπειες της πολιτικής της θα γίνουν ακόμα πιο φανερές αλλά κι από την άλλη ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και περιμένει καρτερικά το θάνατο που θα μας λυτρώσει από τα προβλήματα. Και μ' αυτήν την συναισθηματική φόρτιση θα αποχαιρετήσει το 2013 ανεξαρτήτως του ότι τα ιδιωτικά κανάλια προπαγάνδας προσπαθούν να περάσουν μία ψεύτικη εορταστική νότα.
Για μένα, η αιθαλομίχλη που έχει πλακώσει τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος συμβολίζει τον θάνατο που πλανάται πάνω από τα σπίτια όλων μας. Κάνεις μας δε μπορεί να ξεφύγει από τον αέρα που εισπνέουμε καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου